Vandaag een testje wezen doen. Dat testje was het rechtstreekse gevolg van een kandidaatstelling mijnentwege voor een openstaande functie bij de overheid. Een week ofzo na de kandidaatstelling mijnentwege kreeg ik een oproepbrief overheidswege waarin ik werd gesommeerd me aan te melden op de voorgeschreven datum en dat in het gezelschap van de oproepbrief, mijn identiteitskaart en een blauwe of zwarte balpen. Zo gezegd, zo gedaan. Na mijn metalen kooi van Faraday op wieltjes te hebben gestationeerd op drie mijl van het opgegeven adres, begaf ik me gewapend met de gevraagde attributen naar de testlaboratoria van Pop-oog de Selorman. Nou moe, ik was duidelijk niet de enige. Met honderden tegelijk werden we samengeduwd in een wachtzaal met tien stoeltjes. Ik was goed op tijd en zette me op een stoeltje teneinde mijn rivalen en concurrenten goed te kunnen monsteren. Sjonge, wat je daar bij elkaar ziet aan pluimage! Om te beginnen waren er, zoals te verwachten was, bedroevend weinig mooie mensen. Ik moet zo ongeveer de enige geweest zijn. Daarnaast waren er bijzonder veel mensen bij wie je de twee laatste woorden van de officiële Latijnse benaming van onze diersoort nooit zou vermoeden. Homo ja, maar de rest? Meer gefocust kon ik zien zitten: de obligate bureauknecht die zeer zeker op het VB stemt, die erg gehecht is aan lokale kerktoren en voetbalclub, in de kantine derwelke hij zich elke zondag lazarus zuipt; ook de dikzakken en meisjesjongens (jongens die op meisjes lijken); ook nog mensen die je er zou van verdenken dat ze toch stilaan aan hun pensioen mogen beginnen peinzen. Met enige arrogantie zou ik kunnen zeggen dat er in die wachtzaal vooral één grote vormeloze massa banaliteit bij elkaar gepakt stond en zat. Ah ja, voor ik het vergeet: als 1 der laatste kwam een dame binnengewandeld wiens borsten net iets te duidelijk nep waren, de stevigheid en de hoogte ervan contrasteerden als wit en zwart met de rest van haar eroderende verschijning. Kortom, ik zat daar goed op mijn plaats.
Nadat iedereen zich had geïnstalleerd in een reusachtige zaal vol computers, werden de spelregels voorgelezen door een jonge vrouw met evenveel interesse en inlevingsvermogen als mijn boekenkast zou gedaan hebben. Die jonge vrouw las de instructies voor met de microfoon in de hand en toch vroeg ze nog of men haar achteraan in de zaal kon verstaan. Alsof men achter in de zaal had kunnen antwoorden indien men haar daar niet verstond. Nadat het startsein was gegeven, stapte de neppe dame het als eerste alweer af. Door haar verstevigde ijdelheid kon ze mogelijk het scherm niet meer lezen, laat staan het toetsenbord beroeren. Tot mijn verbazing ging ze voor het naar buiten gaan nog net niet iedereen groeten. Het blijft toch een vreemd gezicht: die mensen die niet te verlegen zijn om toe te geven dat ze zelfs te stom zijn om de instructies van de voorbeeldoefening in stilte te lezen. Al is het even goed mogelijk dat ze gewoon kwam om een Selorstempel op haar oproepbrief te krijgen ten bewijze van haar oprechte inspanning tot het vinden van degelijk werk.
Ik had weer eens geluk. De computers zijn zo opgesteld dat iedereen met zijn gezicht naar een concurrent zit. Haha, wat was ik blij toen ik recht tegenover mij het alleraardigste snoetje van een bruin getinte Afro-dite zag. Ik was op slag in de hartstochtelijke ban, zij natuurlijk totaal niet. Op een geel blaadje papier moesten we wat gegevens noteren, onder meer het nummer van onze pc. Hoewel de fantasieloze jonge vrouw door haar micro had gezegd dat we dat nummer kon vinden op de fluosticker op onze tafels, schreef de aap naast mij toch een nummer over dat op zijn pc was gekleefd. Een simpele overschrijfvraag en dan al een mis antwoord, dat noem ik een gemiste start.
De test zelf was wel een uitdaging, zij het nogal onnozel. We kregen de inbox van een e-mailaccount vol e-mails en we moesten onze planning maken, ons organiseren. Kunst daarbij was om de juiste prioriteiten te stellen en om zo volledig mogelijk te zijn. Totaal niet realistisch, maar als schiftingsproef kan het er wel mee door, denk ik. Hoe ik het er van af heb gebracht, weet ik niet. Niet zo heel slecht, denk ik. De eerste driehonderd mogen naar de tweede ronde.
Na twee uur stond ik alweer buiten. Ik repte me naar Faraday, kwam onderweg op het Barricadenplein nog langs twee nog mooiere, jonge verschijningen dan de Afro-dite van de test. Ik besloot hen niet te verleiden en maar goed ook, want was ik twee minuten later bij Faraday toegekomen, dan had ik in plaats van dit stukje tekst te schrijven, een parkeerboete mogen betalen.
Leve Pop-oog de Selorman, toet toet.
23-09-2009 om 17:16
geschreven door Jordi Puixants
