Voel me al heel stoer want kan zoals gezegd heel veel.....maar gelukkig poetste manlief de ramen vandaag en vloog er een dweil door het huis. Visite, visite.
Mijn oefeningen doen me steeds hoger reiken alleen stootte ik vanmiddag toch op mijn plafond : de ticketautomaat in de parkeergarage.
Heel gênant gelijk een oud madammeke moeten uitstappen om het ticket te nemen, dus staan zijwaartse oefeningen op het programma de komende dagen
Bij het verlaten van de garage mij helemaal gedraaid in mijn stoel zodat ik mijn rechterhand kon gebruiken : stoer hé
Is het echt nodig dat ik de procedure start om mijn ouders in te schrijven in het rusthuis ? Mijn verstand zegt ja, mijn hart neen, net als mijn moeder trouwens. Maar de zorg voor mijn pa weegt zo zwaar, mama smelt letterlijk weg. Een depressie met nachtelijke angstaanvallen maakt mijn fiere mama onherkenbaar net als de hartkwaal die haar verleden jaar bijna fataal werd. Vrijdag is mijn broer praktisch gans de dag met haar in het ziekenhuis geweest. De hartspecialist wilde haar houden maar zelfs dan zegt ma neen want mijn man dementeert en ik moet thuis zijn. Hij liet haar gaan. Voor ons het makkelijkst want waar moet je in het weekend naar toe ? In de week is er het dagcentrum, in het weekend niets. En ja wij kunnen er slapen en overdag voor hem zorgen maar dit is misschien realiseerbaar voor één weekend maar ook niet meer. Mijn broer werkt en ik kan het niet opbrengen. Waar ik me ook schuldig over voel. Wat als mama toch plots bezwijkt ? Waar moet je in één twee drie met papa naar toe ? Vragen waarvan mijn broer en ik echt wakker liggen. Dus de knoop moet nu doorgehakt. Gezien de wachtlijst vrees ik dat de hartkwaal haar inhaalt en het rusthuis niet meer voor haar zal zijn.
Nog een twijfel maar van heel andere aard : schrijf ik me in voor de zumba-lessen met start in oktober of niet ? Zumba zonder armbewegingen en enkel zachte moves, geen huppeltjes of puppeltjes. Vanmorgen luidkeels meegezongen in de auto met een rocknummer, vanmiddag meegeshakt op een zumba-nummer ! De bestuurder in de wagen naast mij zat erbij en keek ernaar Het ritme grijpt me elke keer bij mijn schabbernak : in de auto, in de keuken, warenhuis, als kleinkindjessitter, om het even waar : de muziek neemt mijn lijf over en doet daar rare dingen buiten mijn wil om. Echt waar ik zit er voor niets tussen. Dus heb ik me toch laten overhalen door Enrico en me ingeschreven want zeg nu zelf wat is leuker als medioor dan te bewegen als een tiener, gibbelen als jong meisje, een lach van hier tot aan de maan en terug .............en het maakt mijn hoofd leeg en mijn hart vol. Enne ja hoor krakkotjes als jullie dit lezen : jullie zitten er voor iets tussen !
Gisteren rotdag vandaag au contraire ! Franse les op dinsdagmorgen, wat hou ik ervan. Gelukkig waren er veel reizigers of andere afwezigen waardoor de groep kleiner was. Van het vrolijke Bonjour als ik binnenstap alleen al word ik instant content. Ben wel tussen mijn maatjes-medecursisten van vorig jaar gaan zitten.
Na je eigen keuze-verhaal-weetje-persoonlijke fait-divers tovert Madame T altijd weer een leuke opdracht uit haar hoed/chapeau. Je mag dingen van jezelf prijsgeven in die opdrachten, je moet niet. Eigenaardig genoeg heeft er niemand een probleem mee om een eigen verhaal te delen. Op die manier zie je niet meer die meneer met z'n bril, die mevrouw die ik van ergens ken, de man met de baard, de mevrouw die beeft als ze moet praten......neen heel voorzichtig, soms in perfect en veel vaker in krakkemikkig Frans zie je de persoonlijkheid naar boven komen. Spannend en heel interessant. Het leert me ook om verder te kijken dan de buitenkant ! Soms durf ik wel eens niet ver genoeg te kijken en heb ik ten onrechte mijn oordeel klaar
En elke pauze kan ik mijn verhaal delen en hoor ik dat er veel sandwichworstjes zitten. Je zorgen ventileren, horen hoe het bij anderen gaat, dingen herkennen en ontdekken dat je niet de enige bent : dit is veel meer dan een cursus.
Veel culturele bagage heb ik niet meegekregen van thuis maar hier worden de gaatjes behoorlijk gevuld. Ik zoek ook dikwijls dingen op waarover in de les gepraat wordt. Een heel nieuwe wereld gaat voor me open in deze lesmorgen en ik stap altijd vrolijk buiten. Het mooiste compliment hoorde ik toen onze Madame overwoog om samen met onze groep haar toekomstige ***verjaardag te vieren . Superbe
Vanmiddag heeft kinémeisje W mijn nek en schouder onder handen genomen. Pijn verlicht en eeuwige dankbaarheid. Nadien met de auto enkele boodschappen gedaan en wat voelt dat goed. Ik ben een heel onafhankelijk meisje (?) en kan moeilijk om met het moeten geholpen worden dus betekent auto rijden voor mij een heel grote stap op weg naar genezing. Wat ook een grote stap is, maar niet zo'n leuke, is het feit dat ik zelf de was kan ophangen. Manlief wordt opgeslorpt door toneel en ander vrijwilligerswerk en door mijn herintrede in het huishouden kan ik hem teruggeven wat hij voor mij deed de afgelopen weken. Mondjesmaat weliswaar want mijn armen zijn nog te kort om ruiten te kuisen en dweilen vraagt te veel druk zetten op mijn lamme schouder ! Sorry !!! ('k en peis het niet)
Vandaag stond in het teken van het botscanonderzoek om toch maar te ontdekken waardoor ik al jaren pijn in mijn rechterbeen heb. Het hindert mij enorm. Rechtstaan zonder pijn lukt al lang niet meer. Overkomelijk uiteraard maar je staat er niet bij stil hoeveel je recht staat : om te koken, op receptie's, tentoonstellingen, in een rij voor de bus, wachtend op de trein, aan de schoolpoort, in de rij van de supermarkt en ga zo maar door. Stilaan krijg ik ook pijn tijdens het wandelen. Dus bezocht ik verleden jaar nog maar eens een specialist. Ondertussen al veel onderzoeken verder, pijnkliniek zonder resultaat en ik weet wat het niet is.....maar nog altijd niet wat het wel is.
Vandaag dus botscan. Wetende dat ik nog altijd niet kan liggen op schouder was ik voorbereid op pijn. Op pijn wel maar ik wist niet dat het woord bot meer dan één lading dekte. 's Morgens bij voorbereidende prik viel me al op dat het personeel niet uitblonk in vriendelijkheid. 's Middags bij het eigenlijk onderzoek, werd ik opgeroepen met het kort en bondige : Vynck. Op de tafel moest ik mijn armen naast me leggen. Vanmorgen reeds meldde ik dat ik geopereerd ben aan schouder die nog niet mee wil. Geen reactie, geen blik, nada, enkel vastsjorren van armen. 15 minuten stil liggen. Pijnlijk maar op mijn tanden gebeten. Tweede ronde : ik meldde terug dat ik pijn had toen ik verordend werd mijn armen boven het hoofd te leggen en ik dit niet kon. Reactie : leg die arm dan zo hoog mogelijk. Wat ik deed, de pijn was niet te harden zodat ik mijn tranen niet kon tegenhouden, rustig ademhalen, denken op alles behalve die scan, niets lukte. Eventjes dacht ik dat ik ging hyperventileren zo moeilijk had ik het. Met mijn goeie arm (boven mijn hoofd) gezwaaid maar dat was duidelijk een zwaai in het ijle. Toen de scan stilviel heb ik meerdere malen gevraagd of mijn arm nu naar beneden mocht. Geen antwoord. Uiteindelijk kwam de verpleegster toch binnen en zei ze enkel : kom er maar af. Ik kon niet recht door verlamd aanvoelende arm maar moest toch alleen van de tafel klauteren terwijl de tranen stroomden. Me aangekleed. Gevraagd of ik weg mocht. Geen reactie, blik op PC. De andere verpleegster vroeg het dan maar aan de botte Leen (ergens registreerde ik haar naam) Ja. Ik was zo overstuur dat ik wenend in de "stille ruimte" ben gaan zitten en manlief belde. Ben er in geslaagd meer dan een half uur aan een stuk te wenen. Mij nog nooit overkomen. De pijn was vreselijk maar vooral de behandeling deed me de das om. Een vriendelijk woord, een helpende hand, begrip ....niets. Hoe rapper ik buiten was hoe beter. Manlief heeft klacht ingediend. Tegen mijn principe maar dit was voor mij er toch over ! En wat leverde die botscan op : niets. Weer eentje om te schrappen. Nu enkel weken speciale kous en als het dat niet is als laatste : mri-scan van mijn kuit. Ik ben in de war vandaag maar vraag me toch af waarom niemand daar startte....
Op vraag van een paar trouwe fans, die de oorverdovende stilte doorbraken, zet ik mijn blog toch verder. Niet elke dag, misschien wekelijks al naargelang tijd en goesting.
Vandaag een serieuze off-day dus wel tijd maar geen goesting.........
Pijn door de oefeningen, mijn mama die plots heel ziek blijkt te zijn, de botscan van morgen, een weekend waarin we eigenlijk een veluws fietsweekend planden, knopen die moeten doorgehakt worden en ik begrijp opeens wat mama bedoelt als ze zegt dat ze "op een eiland" zit !
Een artikel in Libelle van Anne Davis bevestigt wat in deze brace-periode tot me doordringt.
Net als ik is die redactrice een "gever". Gelooft in het goede, denkt dat wie goed doet goed ontmoet, zit na een mail dagen, weken te wachten op een antwoord. Een antwoord dat er soms niet komt. Zoeken in jezelf naar fouten, denken dat je niet zo een aangenaam gezelschap bent, teveel babbelt, te weinig luistert......
Dingen opzoeken, regelen, maken en dan te horen krijgen : oh sorry 't is al opgelost. Oeps vermelden te melden. Het geeft me een gevoel "staal zonder waarde" te zijn.
Enkelen die beloven zeker binnen te springen en dat ik maar moet roepen als ik hen nodig heb. Die belovers maakten van mij een non-believer. En roepen als je iemand nodig hebt ? Ik ben geen roeper.
Ik schrijf ook duidelijk in een zone waar noch mail, noch telefoon, noch sms noch smartphone bestaat........alleen oorverdovende stilte.
Evenwel mocht ik enkele vrienden ontvangen die echt vrienden bleken te zijn, kreeg ik mail of telefoon uit onverwachte hoek, werd een kennis een vriendin, ontdekte ik een dochter die terug gaf wat ze kreeg, een zoon die "joepie" berichten zond, kleinkindjes die bezorgd waren voor hun moeke, behulpzame mensen op de trein, vriendelijke woorden in het park, Wildvreemden die hun tweeling-arm in de lucht staken en hierdoor een glimlach op mijn gezicht toverden. Ik ontdekte veel verborgen talenten van manlief, neen geen kapperstalent, maar wel een echte chef waarvan de "gerechjes" de mijne evenaren (sorry maar hierin ben ik niet bescheiden : ik kook heel goed) enne hij kan zelfs beter strijken dan ik ! Lieve buurvrouw die ik nu nog liever vind en kiné-meisjes J, G en W die mijn arm tot onverhoopte hoogte zwengelden.
En zoals tijdens mijn ganse bracperiode : ik onthou het positieve en van de rest lig ik niet wakker want dat heeft geen zin volgens mijn wijze zoon !
Na een weer pijnlijke nacht toch een pijnstillers genomen vanmorgen. Tegen mijn principes maar ook tegen de pijn Oefeningen 2 x gedaan vandaag en het ging goed.
Volgens kinémeisje J zal ik nog een hele tijd pijn hebben omdat door de oefeningen de spieren uit slaapmodus gehaald worden. Kan er mee leven als het uiteindelijke resultaat weer volledige beweginsvrijheid inhoudt.
Vanmiddag het duo enkele uurtjes opgevangen. Zalig om hen elke keer lachend op te vangen in mijn gespreide armen (ja ja ook de lamme). W vraagt onmiddellijk of mijn arm nu genezen is ......
Ompa toverde "duikboot" op tafel en de Witte van Rumbeke lustte wel 3 (kleine) portie's. Opeens zag hij rook krinkelen uit warme hap en zijn gezichtje was geld waard : wat is dat nu ? Hoofdje in alle richtingen gedraaid om de rook nader te bekijken ! Voor ons evident maar voor hem blijkbaar een wonder !
Buikje vol, bedje in. Die eerste schooldagen tikken toch wel aan. Grote zus mag samen met mij koffie drinken, lees : koekje eten.
Na dutje hebben ze verder gezet waar ze zaterdag stopten : legobouwen. Ben blij dat ik een woensdagveertiendaagse beurt voor mijn rekening mag nemen. Het Gentse trio zie ik minder en daardoor mis ik ook veel. Maar ben uiteraard dik tevreden dat ik ze af en toe een weekendje onderdak mag geven. En deze keer duurt het weerzien geen twee maanden maar slechts 2 weken. Jaarlijkse Bellewaerde traditie !
Vanmiddag toch eens de tuin ingedoken en stokrozen afgeknipt, ze gingen piepen bij de buren. Niet bij de lieve buren maar bij de minder lieve buren......
Het onkruid ontfermde zich over lavendel en lamsoor maar ik heb hen verzekerd dat het nu welletjes was en dat ik de honneurs terug waarneem. Met bloem en wortel naar groenbak verwezen.
Mijn linkerarm plukverbod opgelegd. En het rare is dat ik geen last had van de arm maar van mijn rug ! 't is zoals met de bibliotheektrappen vrees ik : rust roest.
Vandaag klinkt mijn gejubel iets minder luid. Heel slecht geslapen. Op de schouder liggen kan nog niet, rug ook niet en toch maar draaien en keren. Slapeloze nacht maar die brengt af en toe wel ideeën voort (moet uitnodiging schrijven voor mijn siegenvriendin)
Vanmorgen bij het opstaan pijn in bovenarm. Naar de Franse les gestapt zonder brace. Om te converseren gebruik je je schouder niet........
Tijdens eten vlotjes vork en mes gebruikt, vork tot aan mijn mond, klinkt belachelijk maar ook dat kon even niet.
Kiné ging minder vlot dan anders. Sommige oefeningen waren pijnlijk maar mijn kinémeisje G denkt dat ik gisteren té veel oefeningen deed. Ik oefen thuis 3 keer en kreeg er een hele boel bij in de praktijk van kinémeisje J. Ga vlot vooruit maar blijkbaar werd J meegesleept in mijn enthousiasme en waren de oefeningen een armslag te ver.
Dus ijszakje op de schouder, af en toe brace, nog een ijszakje..........en geen oefeningen meer vandaag.
Zal mijn tijd gebruiken om Frans bij te schaven. Dacht vanmorgen dat ik in de verkeerde klas zat. In plaats van de comfortabele 14 klasgenoten bleken er opeens 30 te zijn. Moeilijk voor een conversatieklas. Denk dat diegene die niet graag babbelen zich perfect zullen kunnen verbergen , al kijkt onze Juf daar heel streng op toe. Splitsen is geen mogelijkheid. Blijkbaar wordt dat beslist aan het eind van het schooljaar uiteraard ligt er dan niemand wakker van inschrijvingen voor Franse les. In september een inschrijvingsrush met zelfs enkelen op de wachtlijst. Afwachten hoe het loopt, ondertussen ploeg ik dapper verder door Franse vocabulaire en vervoegingen.
Bericht van de dag : MOET GEEN BRACE MEER DRAGEN NIET SNACHTS EN NIET OVERDAG !!!!
Er stond nog niet dikwijls een man met zijn mond vol tanden door mij maar mijn specialist wel ............zit ver voor op revalidatie.
Uiteraard moet ik nog verder revalideren want ik kan mijn arm omhoog heffen en nog veel meer maar de zijwaartse en rugwaartse bewegingen zijn zo pijnlijk dat het even nog moeilijk gaat.
Maar ik onthou enkel het goede nieuws !!!!!!!!!!!!!!!!!
Ons frietmobiel transformeerde zich deze morgen tot ontbijtmobiel. 10.000 zoentjes voor tante S. En ik ben gek op die ontbijtkoekjesbrochette !
Onze miss zieke doze (in het normale leven miss zotte doze) is nog altijd dicht bij emmer en wc te vinden. Ze eet meestal al niet veel maar deze keer nog minder dan niet. Sta in twijfel of ik naar arts van dienst moet of niet. Buikpijn blijft. Nog even afwachten want vanmiddag lever ik mijn kostbaar vrachtje terug af bij hun mama en ik wil geen onnodige draaimolen in gang steken. Buikpijn-appendix-spoed-infuus-ganse dag tsjoolen en dan misschien enkel buikgriep en dat alles 100 km van mama en papa verwijderd. Moeilijke beslissing als enkel "moeke" zijnde. Misschien is mama het beste medicijn !
Enthousiaste E wordt afgeleverd in de Scouts, zonder zus. Repetitie voor de scoutsopeningsfeesten waar E de zware taak rust om een salamander uit te beelden!!! Ons ziek scoutje verschalkte zowaar een hoofdrol, buikpijn staat nu echter in dat teken. Voor oudste kleinzoon qualety time met zijn mama nu hij niet moet concurreren met zus E (en kleine zus zich oprolt in de zetel). Gezellig aan het kletsen op de achterbank eergisteren maar evengoed lijkt het bij momenten een clash tussen Trump en Noord-Korea. Gelukkig strijden ze met het woordwapen.....en ik laat in het midden wie wie is.
De jongste kornuitjes verdwenen na het ontbijt van het toneel want hun moeke had nog een gans "vrouwenprogramma" op haar agenda. Zijnde wassen, vooruit koken, huis aan de kant voor de werkweek. Alhoewel.......vrouwenprogramma ? Ik ken er die voor het moment (en ook elke dag) dat programma met glans tot hunne maakten én 't zijn geen vrouwen.
Terug thuis bedden kiemvrij gemaakt en lakens laten wapperen in de wind. En........neerstrijken in de ligzetel (wat nog altijd niet zo goed lukt gezien de brace mij nogal laat uitdijen) mét boek.
Na geruststellend bericht dat zoonlief de bergen achter zich liet en terug thuis is, mijn bed ingedoken.
Nog een keer opgevouwen handdoek proberen ipv brace. Morgen op consultatie bij specialist. Ben benieuwd. Mijn oefeningen lukken meer dan goed en ik mag dan wel voor zijn op het schema, liggen op mijn schouderblad lukt nog altijd niet. Het is bovendien het pijnlijkste onderdeel nà de ingreep.
Ook afspraak maken voor botscan want rust bracht geen oplossing voor heup/been. Wil in januari met zwierende lichaamsdelen zumba kunnen dansen.
Wakker worden met een zieke zevenjarige en de 3 andere rustige slapertjes. Nog wakerder worden bij een ondergespuwd tapijt.......ik heb pijn in mijn buik wordt bij mijn kleinkinderen meestal gevolgd door een fonteintje uit het mondje ipv uit het kontje. Rare start en ompa is direct wakker als hij het tapijt te lijf gaat met minder milieuvriendelijke middelen. Neem daar zijn hoog "sam gooris gehalte" bij (enkel wat omgaan met kwalijke geurtjes betreft).
Tante S naar apotheek om maagje, buikje en koorts te temperen.
De balletjes in tomatensaus die persé door ompa moesten gemaakt worden laat zijn grootste fan aan zich voorbijgaan.
Met 3 Deetjes naar de dansschool waar onze vijfjarige dancingqueen ingeschreven is. Na veel aarzelen en zich afvragen of ze dat allemaal wel zal kunnen onthouden smijt ze zich toch tussen de profi's. Ik ben bevooroordeeld maar zij is de STERRE van de dansvloer ! Broer wil ook meedoen samen met oudste nichtje dat zich gezwind in alle bochten draait en shaket met het poepje (daar zitten haar balletlessen voor iets tussen). Broer doet de zoutpilaarstand en vertrouwt erop dat iedereen rond hem danst. Een ander kleutermeisje is gek op ons zoutpilaartje en vooral zijn haar en hij moet haar letterlijk van zijn kleine lijfje slaan......blijf van mij !!
De rode draad in ons weekend vormen de kleine lego's. Zelf oudste kleinzoon laat even zijn ipod voor wat hij is. Vier Deetjes aan tafel allemaal verdiept (soms letterlijk) in de lego-dozen en -bakken. Ondertussen ligt er een slunsje in de zetel.
De avondklok gaat met tussenpozen in en luidt een beddenwissel in ...dat wordt lakens wassen. Zieke zus bij grote broer waar ze heel dicht tegen kruipt en vraagt wat een appelmoes (lees appendix) in je buik wil zeggen ! Hopelijk komt het niet tot een fruitig buikje maar is het een gewone buikgriep.
En ompa verdient dit weekend zijn "ompa-diploma met grote onderscheiding". Koken, afwassen, drukke kindjes, onsmakelijke dingen op het tapijt......gelukkig is er versterking in de vorm van onze dochter "met diploma met grote onderscheiding". Er werd zowaar een heel stuk onkruid gewied en (vroege) herfstbladeren opgezogen.
Dank je allebei. Nog even en ik doe weer mee ! En nu wachten tot de papa "met bergklimdiploma met grote onderscheiding" zijn kleine meisje kan troosten want ze wil weten wanneer hij weer beneden is !
Al mijn schoolgangers groot en klein goeie vaart gewenst ! Van het eerste kleuter tot het eerste middelbaar en ook de mama voor de klas !
Vanmorgen weer een andere kapper geprobeerd. Kleur goed, snit iets minder. Heb nu korte coupe maar daar zal mijn "haardroger" content mee zijn.
Extra schouderoefening en hoe vlot de meesten ook gingen, de laatste zijn wel heel pijnlijk. Maar alleen de aanhouder wint !
C en E gaan ophalen aan hun Wondelgemse school. Hongerige mondjes gevoed en ook grote broer, voor het eerst met z'n fiets dwars door Gent, arriveert met honger èn vol verhalen. Mama had iets minder geluk want ze was haar fietssleuteltje verloren en moest op hoge hakken en met boekentas naar huis stappen (had ons ophaalbericht niet gezien)
Alle 3 rond uitgeputte mama's nek vol verhalen ! Mama verlost en de 3 Deetjes mee naar Roeselare. Onderweg dolle verhalen op de achterbank. Fiere grote broer over het verkassen van de ene les naar de andere en hij wil zich meteen opgeven als bemiddelaar van de klas ! Grote zus geeft stand van zaken hoe het op "zijn vroegere school" zit. Blijkbaar heeft Ella een lerares die Bleire of Beire of zoiets heet. Mevrouw Beire !!!! Toen manlief en ik spontaan een lachbui kregen kwam er nogal wat uitlegwerk aan te pas om het Westvlaamse woord BEIRE te vertalen naar het Gents.
Denk dat iedereen of van verlof terugkwam of naar zee wilde of het ons moeilijk wou maken want het was megadruk op de E40 ! En dan rijd je de E403 af en geef je de frietjesbestelling door en merk je opeens dat je blokvast staat op de ring ! De gardesjampetter regelde het verkeer maar niet met het gewenste resultaat. Gelukkig de frietjes tijdig halt kunnen toeroepen ! Dochter S is aangesteld als de frietjesmobiel van de familie. En zeg maar dat ze smaakten toen we eindelijk met z'n achten aan tafel zaten. W vroeg wel waar ome Kim was. Op een berg manneke ergens in Slovenië. Rumbeekse S kijkt al gans de vakantie verlangend uit naar de nichtjes (en neef) waardoor ze geen seconde wil missen. Of ze alstublieft ook 2 nachtjes mag slapen. Toen uiteindelijk S en C in bed lagen daalde het zadmannetje direct neer.......bij de 2 oudsten in het grote logeerbed werd er eerst nog een robbertje (figuurlijk) gevochten !
Vanmorgen maandelijkse boodschappen. Een heel karwei als jij bij het goedkoopste warenhuis van het land wil winkelen. Heb altijd de plastiekverpakking die moet opengewrikt worden. Ofwel zitten de pakken keukenrollen of wc papier vastgeklemd of heel hoog. Geen sinecure voor het moment. Meerdere zakken meegenomen want "gewichtheffen" zit er nog niet in. En ja zo'n curverbox is heel handig maar de winkelbediendes zijn keien in het stapelen tot de bak niet meer op te tillen is.
Langzamerhand wil ik de keuken terug "mijn" keuken maken en dus zelf alles wegbergen. Nam ietske meer tijd in dan anders.
Naar jaarlijkse gewoonte werden er groenten gesneden ten huize van M. voor BBQ operettegezelschap van manlief. Vrijwillig als ik ben, help ik elke keer. Ondanks het feit dat ik nu geen groentje kan bijdragen werd ik mee gevraagd om te koffiekletsen, én als dank raspte ik de wortels. Deze uitnodiging deed me heel veel deugd. Ik mocht er bij horen. Bedankt M.
's Avonds BBQ. In plaats van vrijwilliger was ik nu eens mee-eter. Vrees bestond dat er meer groentjes op kledij zouden arriveren dan in het bord ! Heel leuke babbels en ook hier weer erbij horen. En als kers op de taart bood er zich een heel lieve T aan om onkruid te komen wieden in de tuin. Dit is het tofste initiatief ever voor het moment. Al weet ik dat ik over onkruid en andere tuinscheefgroeitoestanden moet kijken voor een semi-perfectionist is dat een onmogelijke opdracht.
Had voor mezelf al uitgemaakt als ik ooit nog ergens op ziekenbezoek ga ik mijn handen zou aanbieden als geschenk. Het zei voor ramen te lappen, voor onkruid te wieden, een ovenschotel, een dweiltje......maar nu nog eventjes niet !
Maria, de weduwe van mijn lagere school directeur, wordt vandaag 91. Jaren geleden organiseerde ik een reünie voor die lagere school. Geen sinecure gezien ik startte met 20 namen. Eindigen deed ik met 300. Tijdens de beginperiode van de zoektocht dook Mevr Maria opeens op. Wat een meerwaarde voor ons, niet in het minst doordat ze haar zoon (mijn klasgenoot) bijna dwong om zijn school voor ons open te stellen. Blijkbaar ben ik het opperhoofd van het "Siegencomité" want Mevr Maria heeft mij tot spreekbuis gepromoveerd. Ter gelegenheid van haar 90ste verjaardag werden we met z'n zevenen uitgenodigd naar de Stille Kempen. Toen al strooiden gezondheidsperikelen roet in het eten waardoor wij het feest aan onze neus zagen voorbijgaan. Dit jaar wordt ze dus 91. Telefoontje waarin ze vraagt of we er nu wel raken met belofte dat ze zal (in het rusthuis) zorgen dat ons een maaltijd aangeboden wordt. Pittig als ze is merkt ze op : 91 wordt ik waarschijnlijk wel maar 92 ? Deze zomer lukt het niet maar in september hoop ik te "dineren" met mijn siegenmaatjes in het rusthuis ! Een prachtige, intelligente dame mogen we niet op haar honger laten zitten !
Wakker worden met onweer en regen op de achtergrond. Van het controlebezoek in Leuven wilden we een "uitstapdagje" maken.....Maar kijk zie, dwars door België met de trein leverde zowaar de zon op. Toch nog kunnen genieten van Italiaanse pasta op een terras. Heel lekker en de voorbode van goed nieuws. Het oog van manlief geneest zo goed dat we volgende week de "Leuvenconsultatie" mogen overslaan.
Dezer dagen kom ik op nogal verschillende drukke plaatsen. Plaatsen waar mensen samenkomen. Wat mij opvalt is het gebrek aan respect voor elkaar. Zoveel onbeschofte mensen, trekken, duwen, voorkruipen, lawaai, me myself en I op heel veel plaatsen. Zelfs een brace houdt niemand tegen om je weg te duwen. En ja we leven in een vrij land maar betekent dit dan dat je halfnaakt over straat moet lopen ??? Fietsende meisjes die je recht in het kruis kunt kijken, shorts die eigenlijk maar onderbroeken zijn, mannen in bloot bovenlijf, geen cocacolaboys maar "boys" met dikke buiken én dito borsten.
Jammer genoeg kun je geen man- (vrouw)nieren in een pakje kopen......
Mijn buurvrouw waarmee ik dikwijls praat over en door de haag zat vanmiddag in zichtbare modus in onze tuin. We lopen zeker elkaars deur niet plat maar zijn er op momenten dat het eventjes moeilijk gaat.
Het cliché dat je beter goeie buren hebt dan verre vrienden klopt niet voor mij want ik heb verre vrienden die heel nabij zijn. Maar de buren van over de haag behoren tot de categorie "superburen". En niet enkel omdat ik elk jaar mee mag genieten van de rabarberoogst.
't Was evenwel een moeilijke dag op verschillende vlakken dus probeer ik enkel de positieve dagnoot te onthouden.
Vandaag is één van mijn beste vriendinnen jarig. Samen opgroeien in voormalige BSD smeedt toch een onverbrekelijke band. Elke dag de weg naar school te voet afgelegd (en 't was één van enkele kilometers) snoepend van een olala ! Jammer genoeg woont ze te ver voor een spontaan bubbelbezoekje ! En met haar ook mijn andere kindertijdvriendinnen ! Gelukkig bestaat er Whatsapp en onze jaarlijkse "wildewijvenuitstap"
Feit is dat we nooit in hetzelfde rusthuis zullen arriveren ......misschien best want anders zouden ze er af en toe 4 kwijt zijn
Er hangt nu een katrol te slingeren in mijn garage en af en toe slinger ik mee. Waarschijnlijk te enthousiast want vannacht was het weer bedhoppen. En rugliggen zit er voorlopig ook nog niet aan waardoor de heup, die wacht op een botscan, van haar tak maakt. Begin al te denken dat het een heel jaar zonder zumba zal worden. Had al plannen om na oktober terug mijn dancing shoes aan te trekken (mijn armen nog netjes in neerwaartse stand) maar zal nog niet te veel plannen.
Voordeel van niet te kunnen poetsen en in tuin werken is het spontaan in de auto te kunnen springen voor "uitstapjes". Vind het wel niet kunnen dat net nu ik niet kan fietsen het windstil is daar waar in onze provincie de door Will Tura bezongen Noorderwind altijd heel aanwezig is. Soit stappen gaat wel en dus hebben we de Nieuwpoortse Promenade afgedweild. Ik ben absoluut geen zeekind ondanks het feit dat mijn pa in Nieuwpoort geboren is en dat mijn, niet eens zo verre voorouders, IJslandvaarders waren. Een koele zeebries kan af en toe wel. In de geul zwommen heel veel (grote) kwallen rond, de vissoort, niet de mensensoort wel te verstaan. De zeevogels op de andere oever vallen me elke keer weer op maar die rare doorzichtige dingen zag ik nog nooit.
Bergen en bossen zitten er nu niet in dus is deze dame tevreden met het achter tractoren hangen om te flaneren aan de vaargeul !
De vraag werd me gesteld of ik me niet verveelde. Raar maar eigenlijk totaal niet.
Behalve kiné, lezen, mijn mama, kleinkinderen, operatie manlief, bezoek, vul ik de rest op met te voet om brood gaan, lezen, uitstapjes hier of daar (mijn benen doen het wel nog), piepkleine huishoudelijke taken en ja zelfs Frans studeren !!! Tot mijn verbazing zit ik woensdag al halverwege de 8 weken waarbij ik het bed moet delen met meneer brace (meneer Bruce ware misschien leuker)
De revalidatie vlot behoorlijk, het lamme gevoel in bovenarm verdwijnt beetje per beetje. Kan weliswaar met behulp van goede arm mijn lamme optillen tot bijna boven.
Heb zelfs al een kwartier minder nodig in de badkamer ! Daar laat ik mijn brace af, doe nadien mijn oefeningen en (meestal) maak ik dan tijd voor het invullen van de blog. Loop vrolijk rond beneden en kom tot de ontdekking dat ik de brace boven vergat
Schoonzus en nichtje op bezoek en met dit stralende weer was dat een heel goed excuus om een ijsje te lepelen op het Motehof. Gelukkig blijft mijn gewicht tamelijk stabiel door het vele stappen want ijsjes, taartjes, koekjes vinden allemaal heel vlot hun weg naar het mondje (en jammer genoeg meestal ook naar het kontje). Heb er een gewoonte van gemaakt mijn pralines te delen met de kiné-meisjes om verder onheil te voorkomen. Eentje is gek op chocotofs, een ander op napoleons en nog een ander op macintosh.
Van zodra ik meneer brace buitenbonjour neem ik ook afscheid van al die zoetigheid. Er zullen zich wel weer andere dingen aanbieden die mijn tijd opeisen.
En op dat moment neem ik ook afscheid van mijn blog. Nog even. Lezers maar geen reactie's dus ............
Deze nacht werd er veel gedraaid en gekeerd in mijn slaapstee. Niet met armen en benen maar wel in mijn hoofd. Het bovenste deel van de sandwich woont erin.
Bel elke dag 2 keer met mijn ma (88) die zich niet zo goed voelt. De huisarts is vaste gast ten huize en de apotheker brengt zelfs de medicatie tot bij hen.
Een paar weken geleden knakte er waardoor haar levenslust als sneeuw voor de zon wegsmelt. Ze verzorgt zich ondanks haar leeftijd heel goed, gaat wekelijks naar de kapper, gaat mee boodschappen doen met mij, mijn schoonzus of familiehulp, gaat naar de markt met mindermobilecentrale. Niets van dit alles schiet nog over. Haar mooie ensemble slingert rond haar magere lijf, ze maakt zich zelfs niet meer druk om haar haren. Vroeger smeekte ze omdat de Wondelgemse achterkleinkinderen toch nog maar eens zouden binnenspringen...nu vindt ze het al te druk met het duo uit Rumbeke.
Mijn pa (85) dementeert door tia's. Hij loopt niet weg en is eigenlijk redelijk gelukkig. Ma zorgt voor hem maar die zorg wordt haar duidelijk te veel. Voor derden liggen de oplossingen voor de hand : rusthuis. Dat houdt in dat mijn ma en pa in verschillend rusthuis of afdelingen terecht komen. Pa rusthuis, ma thuis : niet te betalen. Bovendien is mijn ma nog niet "slecht" genoeg om naar een rusthuis te kunnen. Dus beredderen we met een gans team hun huishouden. Thuisverpleegster, familiehulp, poetsvrouw, tuinman, mijn broer voor al de klussen die je maar kunt bedenken en ik voor administratie en nog zo veel meer. Tussen al die hulp door blijven er evenwel nog heel veel eenzame momenten over. Pa communiceert niet met haar (kan er niets aan) dus is hij bij haar ..maar toch niet. Dan begint voor ons het gissen : is het een depressie, waar het hard op lijkt want ze klaagt voortdurend van ademnood en angstige gevoelens, is het haar hart waar ze niet meer aan kan geopereerd worden ? Verleden jaar gereanimeerd na stentplaatsing, dus dit kan niet meer wegens te groot risico. Maar vooral : hoe kunnen wij dit oplossen ? Tegen haar wil naar rusthuis ? Haar laten opnemen voor onderzoeken ? Dit willen we haar niet aandoen. En dan moeten wij toveren want waar moet je met mijn pa naartoe ? Om de beurt daar slapen is niet te doen leerde ons de vorige ziekenhuisopname van ma. Hopelijk komt er uit al het nachtelijk gemaal een kant en klare oplossing als eindresultaat voor het te laat is. En waar is een plaats waar je als worstje in de sandwichgeneratie terecht kunt met al je zorgen en vragen ? Misschien bij Maggie thuis
Het ritme grijpt me elke keer bij mijn schabbernak : in de auto, in de keuken, warenhuis, als kleinkindjessitter, om het even waar : de muziek neemt mijn lijf over en doet daar rare dingen buiten mijn wil om. Echt waar ik zit er voor niets tussen. Dus heb ik me toch laten overhalen door Enrico en me ingeschreven want zeg nu zelf wat is leuker als medioor dan te bewegen als een tiener, gibbelen als jong meisje, een lach van hier tot aan de maan en terug .............en het maakt mijn hoofd leeg en mijn hart vol. Enne ja hoor krakkotjes als jullie dit lezen : jullie zitten er voor iets tussen !
Oefeningen 2 x gedaan vandaag en het ging goed.
