Vandaag is één van mijn beste vriendinnen jarig. Samen opgroeien in voormalige BSD smeedt toch een onverbrekelijke band. Elke dag de weg naar school te voet afgelegd (en 't was één van enkele kilometers) snoepend van een olala ! Jammer genoeg woont ze te ver voor een spontaan bubbelbezoekje ! En met haar ook mijn andere kindertijdvriendinnen ! Gelukkig bestaat er Whatsapp en onze jaarlijkse "wildewijvenuitstap"
Feit is dat we nooit in hetzelfde rusthuis zullen arriveren ......misschien best want anders zouden ze er af en toe 4 kwijt zijn
Er hangt nu een katrol te slingeren in mijn garage en af en toe slinger ik mee. Waarschijnlijk te enthousiast want vannacht was het weer bedhoppen. En rugliggen zit er voorlopig ook nog niet aan waardoor de heup, die wacht op een botscan, van haar tak maakt. Begin al te denken dat het een heel jaar zonder zumba zal worden. Had al plannen om na oktober terug mijn dancing shoes aan te trekken (mijn armen nog netjes in neerwaartse stand) maar zal nog niet te veel plannen.
Voordeel van niet te kunnen poetsen en in tuin werken is het spontaan in de auto te kunnen springen voor "uitstapjes". Vind het wel niet kunnen dat net nu ik niet kan fietsen het windstil is daar waar in onze provincie de door Will Tura bezongen Noorderwind altijd heel aanwezig is. Soit stappen gaat wel en dus hebben we de Nieuwpoortse Promenade afgedweild. Ik ben absoluut geen zeekind ondanks het feit dat mijn pa in Nieuwpoort geboren is en dat mijn, niet eens zo verre voorouders, IJslandvaarders waren. Een koele zeebries kan af en toe wel. In de geul zwommen heel veel (grote) kwallen rond, de vissoort, niet de mensensoort wel te verstaan. De zeevogels op de andere oever vallen me elke keer weer op maar die rare doorzichtige dingen zag ik nog nooit.
Bergen en bossen zitten er nu niet in dus is deze dame tevreden met het achter tractoren hangen om te flaneren aan de vaargeul !
De vraag werd me gesteld of ik me niet verveelde. Raar maar eigenlijk totaal niet.
Behalve kiné, lezen, mijn mama, kleinkinderen, operatie manlief, bezoek, vul ik de rest op met te voet om brood gaan, lezen, uitstapjes hier of daar (mijn benen doen het wel nog), piepkleine huishoudelijke taken en ja zelfs Frans studeren !!! Tot mijn verbazing zit ik woensdag al halverwege de 8 weken waarbij ik het bed moet delen met meneer brace (meneer Bruce ware misschien leuker)
De revalidatie vlot behoorlijk, het lamme gevoel in bovenarm verdwijnt beetje per beetje. Kan weliswaar met behulp van goede arm mijn lamme optillen tot bijna boven.
Heb zelfs al een kwartier minder nodig in de badkamer ! Daar laat ik mijn brace af, doe nadien mijn oefeningen en (meestal) maak ik dan tijd voor het invullen van de blog. Loop vrolijk rond beneden en kom tot de ontdekking dat ik de brace boven vergat
Schoonzus en nichtje op bezoek en met dit stralende weer was dat een heel goed excuus om een ijsje te lepelen op het Motehof. Gelukkig blijft mijn gewicht tamelijk stabiel door het vele stappen want ijsjes, taartjes, koekjes vinden allemaal heel vlot hun weg naar het mondje (en jammer genoeg meestal ook naar het kontje). Heb er een gewoonte van gemaakt mijn pralines te delen met de kiné-meisjes om verder onheil te voorkomen. Eentje is gek op chocotofs, een ander op napoleons en nog een ander op macintosh.
Van zodra ik meneer brace buitenbonjour neem ik ook afscheid van al die zoetigheid. Er zullen zich wel weer andere dingen aanbieden die mijn tijd opeisen.
En op dat moment neem ik ook afscheid van mijn blog. Nog even. Lezers maar geen reactie's dus ............
Deze nacht werd er veel gedraaid en gekeerd in mijn slaapstee. Niet met armen en benen maar wel in mijn hoofd. Het bovenste deel van de sandwich woont erin.
Bel elke dag 2 keer met mijn ma (88) die zich niet zo goed voelt. De huisarts is vaste gast ten huize en de apotheker brengt zelfs de medicatie tot bij hen.
Een paar weken geleden knakte er waardoor haar levenslust als sneeuw voor de zon wegsmelt. Ze verzorgt zich ondanks haar leeftijd heel goed, gaat wekelijks naar de kapper, gaat mee boodschappen doen met mij, mijn schoonzus of familiehulp, gaat naar de markt met mindermobilecentrale. Niets van dit alles schiet nog over. Haar mooie ensemble slingert rond haar magere lijf, ze maakt zich zelfs niet meer druk om haar haren. Vroeger smeekte ze omdat de Wondelgemse achterkleinkinderen toch nog maar eens zouden binnenspringen...nu vindt ze het al te druk met het duo uit Rumbeke.
Mijn pa (85) dementeert door tia's. Hij loopt niet weg en is eigenlijk redelijk gelukkig. Ma zorgt voor hem maar die zorg wordt haar duidelijk te veel. Voor derden liggen de oplossingen voor de hand : rusthuis. Dat houdt in dat mijn ma en pa in verschillend rusthuis of afdelingen terecht komen. Pa rusthuis, ma thuis : niet te betalen. Bovendien is mijn ma nog niet "slecht" genoeg om naar een rusthuis te kunnen. Dus beredderen we met een gans team hun huishouden. Thuisverpleegster, familiehulp, poetsvrouw, tuinman, mijn broer voor al de klussen die je maar kunt bedenken en ik voor administratie en nog zo veel meer. Tussen al die hulp door blijven er evenwel nog heel veel eenzame momenten over. Pa communiceert niet met haar (kan er niets aan) dus is hij bij haar ..maar toch niet. Dan begint voor ons het gissen : is het een depressie, waar het hard op lijkt want ze klaagt voortdurend van ademnood en angstige gevoelens, is het haar hart waar ze niet meer aan kan geopereerd worden ? Verleden jaar gereanimeerd na stentplaatsing, dus dit kan niet meer wegens te groot risico. Maar vooral : hoe kunnen wij dit oplossen ? Tegen haar wil naar rusthuis ? Haar laten opnemen voor onderzoeken ? Dit willen we haar niet aandoen. En dan moeten wij toveren want waar moet je met mijn pa naartoe ? Om de beurt daar slapen is niet te doen leerde ons de vorige ziekenhuisopname van ma. Hopelijk komt er uit al het nachtelijk gemaal een kant en klare oplossing als eindresultaat voor het te laat is. En waar is een plaats waar je als worstje in de sandwichgeneratie terecht kunt met al je zorgen en vragen ? Misschien bij Maggie thuis
Weer een dagje kleinkindjessitten. Gelukkig zijn het rustige exemplaartjes (de koppigheid van W niet te nauw genomen). Na een bezoek aan het speelpleintje op de wijk laat ik W voelen aan een graspluim. Volgens hem lijkt de pluim een beetje op blaasbloemen. Ik leer hem dat dat paardebloemen zijn. Een beetje verder loopt hij naar een andere bloem en roept heel vrolijk : koeiebloemen ! Mannekes van 3 met gevoel voor humor : I like it. Hebben ook zo'n 7-jarige in onze rangen.
Weer een stapje vooruit bij het revalideren. Mag proberen mijn lamme arm te ondersteunen met mijn werkarm en zo te heffen. Lukt heel aardig de 2 eerste keren, de 3de keer zit er precies een (pijnlijke) arrêt op. Ook nog handen klappen voor en achter. Lukt prima. Colaflespendelen gaat perfect. Zeker met een helper die roept : hoger, hoger
Beetje per beetje lukken er meer dingen. Frietjes snijden (ja ja mijn oma-gehalte ligt hoog). Was makkelijker plooien dan de vorige keer. Aan de PC zitten zonder brace. Op mijn rug gelegen om te slapen. Wakker worden met mijn lamme arm rond mijn hals geplooid zonder pijn. Die lamme begint stilaan recht te krevelen. Aankleden lukt perfect.
't is nodig want met 2 geopereerden in huis ziet het er hier niet meer spic en span uit. Mon jardin waar ik zo fier ben lag er belabberd bij door watertekort. Nu is het verloederd in plaats van belabberd want na enkele sappige regenbuien tiert het gras welig net als een paar ongewenste groene gasten. En dan heb je nog de bomen en struiken die zich vergissen van seizoen en heel naarstig hun blaadjes laten vallen. Paddenstoelen tussen de bloemen....... De tuinman voor het zwaardere werk mag 14 dagen niet heffen en bukken dus al het ongewenste groen in de tuin moet zich geen zorgen maken. Te vroeg victorie kraaien is echter niet op zijn plaats want ik ben van plan ze te lijf te gaan met mijn werkarm. Te veel schrik moeten ze nog niet hebben want het zal in shiften van 15 Ã 30 minuten zijn dat ze naar de groenbak verbannen worden.
Van het ziekenhuis in het kleinkinderhuis beland. Al vroeg in de morgen armpjes rond de nek is een aanrader om de ochtend te beginnen even deugdoend als een kop koffie. Tweede ontbijt voor de kadeetjes want bij ompa en moeke Leentje is er choco
Gelukkig had ik in de pre-operatie periode massaal de diepvries gevuld zodat er nu enkel een opwarmsessie aan te pas kwam. Soms wordt er lacherig gedaan over mijn "plannen" maar het geeft mij ademruimte te weten dat ik niet last-minute in stress moet schieten. En voor ompa een dagje kookvakantie.
De "kleine" legoblokjes tevoorschijn getoverd. Ze dateren nog uit de tijd toen geluk heel gewoon was en ik eigenlijk meer op straat en in het bos te vinden was dan achter de legoblokjes. Ome K's legokasteel en de vele riddertjes en andere popjes met of zonder hoofdjes en poepjes zorgden voor een ganse morgen speelplezier. En kijk 35 jaar later loopt er weer een wittekopje door de keuken met een "liddel te paald".
Doe al meer dan ik eigenlijk mag vrees ik dus een beetje aan rust toe 's middags. S met kleurboeken en kleurpotloden neergestreken op het logeerbed zodoende was de rust ten huize van verzekerd. W vangt ook nog een uiltje 's middags wat ik enkel kan toejuichen.
Vóór het startschot voor thuisreis gegeven werd nog langs bij de prof die opereerde.
Wat mij vooral opvalt daar in Leuven is hun manier van werken. Voor J kon beschikken na operatie kwam de anesthesiste langs. Ze checkte of hij zich goed voelde en geen pijn had. Ook werd een schema opgesteld wat pijnstillers betrof. Een AZ Delta-anesthesist daagt pas op in de operatiekamer.
De verpleging van haar kant zorgde er voor dat manlief een (deels) buikje rondgevoel kreeg want 4 boterhammen met choco, kindersapje én yoghurt smaakten super na een "nuchtere" start van de dag. Opeten verplicht omdat zijn suikerspiegel aangevuld moest worden.....
Tijdens het wachten kon ik zoveel koffie slurpen als ik wilde, aangevuld met speculooskoekjes.
Die vriendelijkheid en professionaliteit, het goed gevolgd worden staan in schril contrast met sommige Roeselaarse ziekenhuiservaringen.
Voor alle duidelijkheid : liefst maak ik geen vergelijk en blijf ik uit alle ziekenhuizen buiten. Utopie op onze leeftijd.
Er schoten me vannacht nog enkele wachtscenario's door het hoofd !
Bezoek van de 2 jongste kleinkindjes. Normaal komt W altijd recht in mijn armen gelopen en volgt een uitgebreide knuffelsessie. Zijn zus is iets terughoudender maar een zoen en een zijwaartse knuffel behoren toch bij het ritueel.
Wat mis ik het om W op te heffen en zijn wittekopke (denk dat hij kan doorgaan voor de Witte van Rumbeke) op mijn schouder te voelen. Binnen 14 dagen komt hét knuffeldier van de familie op bezoek. Zo als C kan er niemand knuffelen. Het lijkt of er een octopus rond je geslingerd wordt ipv een zevenjarige lijfje. Mijn miss zotte doze
Die knuffels staan zeer hoog op mijn verlanglijstje voor het moment !
Behalve het feit dat mijn oudste oogappel zelf polslam is, houdt hij toch ook van een moekeknuffel op zijn tijd. En zeker tijdens ons avondritueel dat ik hier niet verklap M. En ja E jouw vergeet ik zeker niet want ondanks het feit dat je niet meer op mijn schoot past probeer je het toch nog eens ! En voor mijn superdeluxe metekind doe ik heel graag een effort ! Meer dan eens zelfs.
Dus op het programma na terug in gebruikname arm : een kleinkindgroepsknuffel zoals je er nog nooit één zag !
Een beetje te veel plan getrokken zijnde mijn hoofd naar oorbellen gebracht in plaats van omgekeerd. Was geplooid, afgedroogd, dikwijls arm even uit de "wijnzak".....in combinatie met een avondje uit (dat er voor niets tussen zit) een heel slechte nacht achter de rug. Gelukkig maar rond 1 uur in bed geduikeld waardoor de nacht tamelijk kort was
Staat tegenover dat we een heel mooi evenement bijwoonden. Al jaren zijn we trouwe fan van de musicals van Festivaria op het meer van Overmere-Donk. Dit jaar Kiss me Kate met in de hoofdrol Jan Schepers. Het decor, de dansers, spelers, de muziek zuigt je mee in het gebeuren. Paarden die voor de tribune galopperen, koetsen die voorbijrijden, fakkeldragers pal voor je neus en voor mij een kippenvelscène dansers op het water !!!! En uiteraard vuurwerk tijdens afsluitact. Overgoten met een biertje en een braadworst toe : meer van dat !
En last but not least : de compagnie van de klokkeputters die garant staan voor mega uitgaansmomenten . Merci maatjes
Als gewezen secretaresse lukt het me heel vlot om dossiers in te dienen en al de paperassen van ouders en onszelf op orde te houden. Weliswaar vraagt het de nodige tijd om uit alle regeltjes en kleine lettertjes wijs te worden maar ook dat peace of cake. Al wordt je wel van het kastje naar de muur gezonden in sommige instanties maar soit : ik ben op pensioen en heb blijkbaar tijd. Al een geluk dat ik niet tot mijn 67ste moet werken.
Dus DKV dossier afhandelen : een eitje. Alleen was het duidelijk een besmet
Alle kosten gemaakt 30 dagen voor de operatie en die van 90 dagen erna worden vergoed.
Erna zal (hopelijk) wel geen probleem vormen want er zijn leukere dingen dan kiné.
Ik consulteerde begin juni de orthopedist en kon pas eind juni naar de scan én terug naar orthopedist. (kwam goed uit want we waren Verreist nach Ostereich). Door het feit dat manlief een geplande operatie had voor 12 juli, 16 aug vast gezet voor mezelf. Blijkbaar worden anesthesisten schaars in de verlofperiode want operatie manlief verplaatst naar 22 aug. Ik dus snel mijn snijwerk vroeger inplannen maar ... ook artsen nemen verlof. Eerst beschikbare datum : 2 aug. Jullie de tel kwijt ? Ik blijkbaar ook want al de onkosten van vóór 2 juli (operatie 2 aug) kan ik niet in rekening brengen.
Wie de laatste tijd naar ziekenhuizen en specialisten ging weet om welk serieus bedrag dit gaat (en hoe het komt dat artsen verre reizen kunnen maken)
Bij manlief zelfde uit de boot val-scenario aangezien het ziekenhuis de datum verplaatste....En ondanks het feit dat het buiten je wil om gebeurt telt dit als excuus.
Dus wees alert en plan je operatie heel goed en liefst niet in een vakantieperiode !
Wat schrijf je over weer een dag waar het verstand bij stil staat ? Vannacht lag ik wakker en toen schoot het door mijn hoofd dat er vele honderden mensen met mij wakker lagen om redenen die mijn pijn heel ver overschrijdt. Kinderen, even oud als mijn kleinkinderen, die hun mama zien sterven aan hun voeten......waanzin. Ik denk dat er geen enkel God van eender welk geloof is die dit vraagt !!!
En ja we mogen ons niet laten afschrikken en we mogen niet bang zijn, we moeten ons leven verder zetten.....maar wie kijkt tegenwoordig niet rond zich als hij naar een drukke plaats of evenement gaat ? Ik in alle geval wel.
Mijn hart bloedt voor iedereen die er midden in zat of zit maar ook voor mijn kinderen en kleinkinderen die in een wereld opgroeien waarin overvloed en alles hebben een vast recht lijkt. Maar waar ook aanslag, terrorisme, IS woorden zijn die hun wereld donker kleuren.
Ik kende die woorden nauwelijks in mijn kindertijd.....
Na 4 dagen zonder kiné moest ik deze middag geloven aan een rondje armslingeren. Er zijn uiteraard leukere dingen.
Daarom vanmiddag een tentoonstelling van Da Vinci meegepikt in Brugge.
Ooit eentje bezocht in het kasteel van Amboise in de Loire waarvan vooral de kunstwerken in het bijhorend park me bijgebleven zijn. Zou natuurlijk ook de taalbarrière kunnen zijn die me parten speelde.
Sommige uitvindingen lijken zo logisch .......je moet er natuurlijk wel op komen én ze realiseren.
Bij de afdelingen bruggen viel me er eentje op die het prototype leek van de brug in de film "The Bridge on the River Kwai".
Buiten stond een houten brugconstructie met enkele blokkendozen erbij waar je kon proberen om een mini-brugje na te bouwen.
Leuk voor grote kindjes !
Uiteraard hoort bij een uitstapje een crèmke En het smaakte heerlijk.
Ooit moest mijn schoondochter met kleinzoon Michiel op feestdag 11 november een arts zoeken op ons vakantieadres in Normandië. Diezelfde coole gast wou het nog eens overdoen...ofwel ziet hij mij zo graag dat hij solidair wil zijn. Een mooi wit gipsverband aan zijn linker arm. Niet van een peesscheur, uiteraard veel blitzere oorzaak : salto op trampoline ! Mooie start voor het middelbaar.
Die feestdagen zijn trouwens familietrekje. Met kerstnacht met een tweejarige op spoed kan ook tellen ! Ze is ondertussen 7 en oh zo qute
Volgende scène is achteraf (!!!) bekeken zo hilarisch dat ik ze jullie niet wil onthouden.
Mijn haar werkt op mijn systeem wegens net iets te lang en te weinig wasbeurten. Manlief biedt heel genereus aan om het te wassen en drogen.
In onze douche staat een stoeltje tegen dat we oud zijn ........maar ook handig om je haar te laten wassen dacht ik. Manlief met de darm/sproeier die naast dat stoeltje gemonteerd is netjes haar natgemaakt. Tijdens het wassen een beetje koud. Tweede keer wassen, gelijk nen echten, en ikke nog kouder. Gedemonstreerd hoe de conditioner verdeeld moet worden. Moet eventjes in werken, klutterkoud, dus om conditioner af te spoelen onder de lekkere warme douche gestapt. Een visioen van de toekomst leert me dat ik als oudje op dat stoeltje veel kou zal lijden.
Netjes afgedroogd maar dan werd het pas spannend.
Welke borstel of kam. Deze. Direct in gang geschoten maar niet op de manier die ik gewend ben. Dus besluit ik om zelf de borstel te hanteren en manlief de haardroger zijn werk te laten doen. Ik heb heel veel haar dus niet zo evident. Uiteindelijk deed ik hem de haardroger gewoon boven mijn hoofd houden zodat ik er met mijn haarborstel onder kon duiken en de warmte juist kon geleiden. Ik realiseerde me opeens waarmee ik bezig was en kreeg de slappe lach wat een averechts effect had op mijnen buddy die mij met 3/4 gedroogd haar liet zitten ! Oeps en nu ? Uiteindelijk toch gelukt maar dan moest ik me nog kleden.
Aangezien mijn buddy het voor bekeken hield (alle begrip) werkte mijn brein op volle toeren om toch maar aangekleed te raken. Een bepaald ondergoedonderdeel achterstevoren op mijn buik dichtgemaakt en voorzichtig over arm geschoven. Eerste horde genomen. Dan kleed met rits aan de zijkant waarvan ik dacht dat het een "eitje" was, eitje duidelijk besmet Na ongeveer half uur toch aangekleed en vrede gesloten met mijn uitstekende buddy ! Gelukkig voor hem kon hij vanmiddag naar bijeenkomst waar hij enkel voor zichzelf moet zorgen want toegegeven ik ben soms een eigenzinnige patiënt
Vanmorgen te voet op boodschap. Aan het tennisplein kruist mijn pad een (mooie) jongeman die me een goedemorgen wenst. Zalig. Een kilometer verder zie ik in een tuin volgende mededeling : "als je hier kakt steek ik het in je brievenbus".....spontaan mijn billen toegeknepen !!! Van een contradictie gesproken. Aan de oude post door de straatjes. Mijn pad kruist hier een man mét trolly en er eentje te veel op ! Eén Roeselaarse clochard. Iets verder een leeg bierblik al wijs ik de man niet als dader aan gezien er letterlijk overal troep ligt.
Op terugweg loop ik op het pad naast "Het Laere". Ik word direct teruggekatapulteerd naar de kazernes van mijn jeugd en al had ik een heel mooie kindertijd de kazernes op zich waren grauw en grijs. Gelukkig verbleef ik tijdens mijn werkend leven in kazernes midden in het groen en was er daar niet veel grijs en grauw, zeker de collega's niet. Ik mis nog altijd het lachen en de kameraadschap....ook al was ik "maar een burger"
Straat over en zie daar letterlijk de "groene long" van Roeselare. Gelukkig kwetteren en spetteren de watervogels of ik zag hen over het hoofd tussen al dat groen. Ze spelen een symfonie maar jammer genoeg kan ik er niet veel van verder vertellen want dit vinkje begrijpt de taal van de liefde maar niet die van de vogels. Zou wel grappig zijn : hey ej dien jogger gezien ? 't is nodig wei want je weegt veel te vele !
Op mijn pad kruis ik een dame die tegen haar hondjes aan het reclameren is : je vais me facher (??). Taalles in het park. Een jogger stampt me voorbij. Omdat er niemand stopt aan de zebra's die me over de Westlaan brengen steek ik mijn hand op gelijk nen echten ..remmen ga je ! In het tweede deel van het park staan de notenbomen er nog gevuld bij maar in de herfst vliegen de takken en noten in het rond eruit geklopt door vrouwen, kinderen en mannen met al wat slagkracht heeft... Ik zie toekomstige walnoottaarten, walnootolie en crunch hangen......
Op mijn weg naar Origino kruist de jogger weer mijn pad en zegt dat ik de derde keer moet trakteren ! Met plezier. In Origin'O koop ik een biologisch koekebrood waarbij ik door een heel vriendelijke dame bediend word. Jammer genoeg is goeiedag zeggen hip in het liedje van Stan van Samang maar in 't echte leven ietske minder.
Kijk met weemoed naar de bomen van het vroegere Tekenbureau II. Straks worden hier de zoveelste appartementen neergepoot. Roeselare winkelstad lijkt mij eerder Roeselare appartementenstad. Heb niet veel zin om terug te gaan werken om in het groen te zitten
Na 6 km heel content dat ik mijn beentjes onder tafel mag steken Merci manlief.
Vanmorgen naar het ziekenhuis gewandeld. Naast mijn schouder heb ik al heel lang last van pijnlijk scheenbeen. Ettelijke uitsluitonderzoeken achter de rug zonder diagnose. Fysiotherapeut stelt botscan voor omdat mijn heup nog niet als boosdoener werd onderzocht. In de wachtzaal zaten zeker 10 mensen van allerlei pluimage maar geen één die me hielp mijn truitje uit te trekken. Schouderlam is blijkbaar geen reden om iemand te helpen. Na veel geworstel er zelf in geslaagd. Na consultatie omgekeerd scenario. Een heel lieve behulpzame artse in de gang achtte zich niet te goed om me te helpen. En zeggen dat ik zelf altijd en overal iedereen ter hulp snel. Wie goed doet goed ontmoet klopt dus niet altijd
Na kiné voerde mijn buddy mij naar Simonne's verjaardagsfeest...ze wordt 90 vandaag. Ze zit in mijn Franse praatgroep en is de oudste cursiste van het CVO. Met zijn tienen schoven we mee aan de verwentafel. Onze groep is echt iets speciaals getuige het feit dat lerares Trees een tarte tatin bakte en Josée een superlekkere kriekentaart en brownies. We praatten zowel in het Frans als in het Westvlaams en de ene had een tip voor de volgende reis van Hilde, de ander een recept voor mij of demonstreerde de bakvorm voor tarte tatin, er werd gebabbeld en geluisterd. Zalig mijn batterijen zijn volledig opgeladen. De mannen schoven de tafel van Simonneke terug in zijn oorspronkelijke staat mét tafelkleed en al, de vrouwen deden de afwas. Typerend voor de samenhorigheid van de groep. Toen ik met pensioen ging wilde ik absoluut het zwarte gat vermijden en schreef me in voor oa praatgroep Frans. Het beste idee ooit ! Medecursisten werden vriendinnen en samen met onze mannen testen we onze kennis al op tal van "Franse uitstapjes". En ook Trees de lerares is er ééntje uit de duizend ! Merci à tous en ik hoop dat ik net zo'n sprankelende dame ben op mijn 90ste als Simonne en medecursisten en Trees noteer alvast 8 Aug 2045 in jullie agenda
Ben begonnen aan kappersspeurtocht. Mijn haar is mijn achillespees. Ik ga er van uit als je haar goed zit dat de wereld er beter uit ziet....beetje simpel waarschijnlijk!
Aangezien ik mijn haar wel gewassen krijg maar niet gebrusht (of hoe je dat ook mag schrijven) stapte ik de eerste de beste kapper binnen....om terug buiten te komen met een afspraak. Holebikapper voor mij absoluut geen probleem want ik ken enkel maar supertoffe holebi's en één van hen woont in mijn hart. De man bleek al zijn klanten aan te spreken met -je achter de naam : Marjantje, Roosje maar het personeel zelf liep er maar triest bij. Wat me echter van volgend kappersbezoek weerhoud is de wasbeurt. Roef roef shampoo er door, zet je maar aan de kaptafel. Mousse erdoor en nog iets uit een pulle. Het grote werk volgt. Blazen hier, blazen daar mét getrek want zonder conditioner raak je niet door mijn weelderige haarbos. Tot daar aan toe maar opeens werd er gecrepeerd en gans dit fabiolakapsel overspoten met zo'n grote hoeveelheid lak dat ik de ijskappen zag smelten. Netjes betaald en buitengestapt met handen in het haar, eens de hoek om met beide handen door het haar. Na iemand op weg te helpen naar de Zuidstraat 67 ('t is niet de eerste anderskleurige mens die tsjoolt op Sint-Amand op zoek naar dit adres). Lieve beleefde man. Op weg naar huis, te voet wegens maatje, andere kapperszaak gespot voor volgend bezoek. Misschien kan ik mijn diensten aanbieden aan HLN of Testaankoop
Nog wat verder bijna van mijn sokken gereden door een anderskleurige dame waarvan ik het raden had naar de haarkleur. Conclusie : je hebt overal van soorten.
Heel slecht geslapen. Kwam goed uit want de 2 jongst kleinkindjes kwamen me gejukkige fejaajdag wensen. Massa sms-en, kaartjes en telefoontjes kleurden mijn dag meer dan de hemel......de zon voelde dat dit niet de mega-leukste verjaardag aller tijden was.
Maar de eerste zonnige na-revalidatiedag promoveer ik tot verjaardag-lap (zoals in meetjelap)dag. En neen Jef dat wordt geen 2020
Buddy had supergeschenk maar de menu is voor morgen. Als je 3 en 5 bent lust je liever de gewone kost. Al toverde ompa iets uit de kookpot dat ze nog nooit gegeten hadden.......corned-beefpatatjes met bonen in tomatensaus (aangepast aan 't weer). Ze vroegen zowaar nog een tweede portie.
Voor mij als middagmaal een kinébeurt. Die 60 sessies vind ik geen verjaardagsgeschenk moet ik zeggen.
Dochter frietjesmobiel veranderde vandaag in taartjesmobiel tot groot jolijt van Puk en Pelle.
Zal mijn avondmaal overslaan want mijn gewichtsverlies van voorbije maanden lijkt een maat voor niets te worden
Na ongeveer half uur toch aangekleed en vrede gesloten met mijn uitstekende buddy ! Gelukkig voor hem kon hij vanmiddag naar bijeenkomst waar hij enkel voor zichzelf moet zorgen 
