Een artikel in Libelle van Anne Davis bevestigt wat  in deze brace-periode tot me doordringt.  

Net als ik is die redactrice een "gever".  Gelooft in het goede, denkt dat wie goed doet goed ontmoet, zit na een mail dagen, weken te wachten op een antwoord.  Een antwoord dat er soms niet komt.  Zoeken in jezelf naar fouten, denken dat je niet zo een aangenaam gezelschap bent, teveel babbelt, te weinig luistert......

Dingen opzoeken, regelen, maken en dan te horen krijgen : oh sorry 't is al opgelost.  Oeps vermelden te melden.  Het geeft me een gevoel "staal zonder waarde" te zijn.

Enkelen  die beloven zeker binnen te springen en dat ik maar moet roepen als ik hen nodig heb.  Die belovers maakten van mij een non-believer.  En roepen als je iemand nodig hebt ?  Ik ben geen roeper.

Ik schrijf ook duidelijk in een zone waar noch mail, noch telefoon, noch sms noch smartphone bestaat........alleen oorverdovende stilte.

Evenwel mocht ik enkele vrienden ontvangen die echt vrienden bleken te zijn,  kreeg ik mail of telefoon uit onverwachte hoek, werd een kennis een vriendin, ontdekte ik een dochter die terug gaf wat ze kreeg, een zoon die "joepie" berichten zond,  kleinkindjes die bezorgd waren voor hun moeke, behulpzame mensen op de trein, vriendelijke woorden in het park,  Wildvreemden die hun tweeling-arm in de lucht staken en hierdoor een glimlach op mijn gezicht toverden.  Ik ontdekte veel verborgen talenten van manlief, neen geen kapperstalent, maar wel een echte chef waarvan de "gerechjes" de mijne evenaren  (sorry maar hierin ben ik niet bescheiden : ik kook heel  goed) enne  hij kan zelfs beter strijken dan ik !   Lieve buurvrouw die ik nu nog liever vind en kiné-meisjes J, G en W die mijn arm tot onverhoopte hoogte zwengelden.