Met de fiets naar oma en opa in Beveren. Zon op mijn gezicht, fietsen na tussenstop van bijna 2 maanden, zalig ! Grijspeerdshof doorgefietst waar ik vele uren wachtend en sponserend doorbracht. Thuisbasis van de Scouts. Een wemelinge van kleine jongens en meisjes in uniform (begin scoutsjaar ) leiding op pad met Wouters denk ik. Ik er netjes achter fietsend en terugdenkend aan mijn eigen kindertijd en die van mijn kroost én mijn kleinkroost. Alle negatieve commentaren tijdens de zomer ten spijt zijn er toch nog veel ouders die vertrouwen hebben in de leiding. Jonge mensen die heel veel tijd besteden aan het voorbereiden van activiteiten en het begeleiden van al dat jong geweld. Dikke duim en respect. En ja ze zullen er wel dingen leren waarvan we liever hebben dat ons nageslacht ze niet leert, en ja af en toe wordt er ook daar gepest. Gips en hechtingen zag ik ook passeren maar daarnaast leren ze er ook compromissen sluiten, omgaan met anderen, delen en niet te vele te trunten.
In Beveren wemelt het dan weer van blauw en rood. Jongens KSA en meisjes Chiro. Ook hier rollen en dollen in het gras en op de bergen. Vuile uniformen horen er hier ook bij. Modder krijg je best weg door de broek te laten drogen, op de grond te leggen en er met een harde borstel over te gaan, pas daarna in de wasmachine. Tip van een scouts(groot)moeder.
Het lijkt of ik door het leven fladder zonder pijn en ongemakken omdat ik er niet veel melding van maak. Toch even puntjes op de i. Ik ben nu eenmaal geen trunte (scouts- en internaatverleden) wat niet wegneemt dat ik geen pijn heb. Tijdens kiné en de oefeningen doet het soms heel veel pijn, overdag meestal achtergrondzeer en af en toe een "scheut" als ik iets doe waar ik nog niet aan toe ben. Of als petoetje opeens wil slingeren tussen moeke Leentje en ompa in of mijn schouder bewerkt met een bal. Geen brace geen pijn in het kinderhoofdje. Inslapen lukt perfect en af en toe op mijn rug liggen ook, eventjes op de niet meer lamme schouder gaat voor enkele minuten. Elke nacht word ik evenwel wakker met pijn en moet ik draaien en keren om een comfortabele houding te zoeken. Arm te veel geplooid geeft pijn, arm per ongeluk onder lichaam ook. Elke morgen ben ik om 6 uur wakker want dan bereikt de opgespaarde pijn zijn hoogtepunt. Probeer nog wat te soezen maar evenveel keren sta ik op. Dit wou ik eventjes rechtzetten want ik ben heel positief ingesteld, klaag niet graag, vind zelfs dat ik daar geen recht toe heb als ik de Marieke Vervoorts of Hannelores van deze wereld bezig zie, maar flinke meisjes zien ook af
Nog maar eens naar Leuven voor controle manlief. Vlot gaat het rijden niet, de Brusselse Ring zet een rem op onze wielen.
Maar allez weer goeie oogpunten en pas terug binnen een maand bij eigen oogarts. Dat is voor ons een luxe op tweeërlei vlak. Eén het is het nichtje van José en twee afspraakuur volgt ons opstaanritme, de spits, een fnac- en restaurantbezoek. De Brusselse Ring op voor 14 hr is de boodschap.
Zoonlief mee in de ossenwagen volgende keer want glaucoom is genetisch. Leuke minifamilie-reünie. Hij wordt op- en uitgeladen in Wetteren, ruim de tijd om bij te babbelen en hij kan een gratis graantje meepikken. Zuslief kiest voor eigen contreien, maar pikt ook af en toe een gratis graantje mee
Terugrit zowaar nog drukker want zitten midden in de spits. Alhoewel is die spits ooit weg ????? Een uur vanuit Leuven tot aan de afrit in Groot-Bijgaarden. Vind ik heel stresserend vooral het invoegen op de ring vanuit de E 'kweet het nummer niet, vergt stalen zenuwen en goede ogen ! Af en toe spot je er eentje die van zijn rijvak afwijkt want na het stuur is de gsm het belangrijkste werkinstrument in de (vracht)wagen. En laveren van rijstrook 1 naar 2 naar 3 en terug naar 2 is ook "in".
Ergens voor Zaventem rijdt een trein over de overkoepelende spoorbrug, stijgt een vliegtuig op en laveert een motorrijder tussen de auto's.....fiets te kort om het plaatje af te maken. En ja ik word op mijn wenken bediend. Wij voor geen meter vooruit, de fietser op het fietspad naast de Ring overwint meters in een mum van tijd. Tegen de tijd dat wij in eerste zitten voor nog enkele meters zit hij waarschijnlijk al thuis aan de koffie !
Een blije noot tussen al het wachten op zowel snelweg als ziekenhuisstoel : een dame neemt naast mij plaats terwijl J binnen is voor één van de vele onderzoeken. De dame adement heel moeilijk en voelt zich duidelijk niet goed. Vertrouwd beeld : iedereen ziet het maar niemand doet zijn mond open. Ik uiteraard weer kieken van dienst : Mevrouw gaat het ? Oui Oui j'ai des problèmes avec ma respiration. Ikke : je dois chercher une infirmière ? Non mais marcher d'une salle à l'autre prends beaucoup de moi. En een minigesprekje in het Frans ontrolt zich en ik kan meebavarderen zonder problemen ! Ben fier op mezelf........
Stilaan leef ik weer het leven van alledag en niet meer enkel het leven van een schoudergeopereerde. Al werd ik net teruggefloten door mijn kinesist. Niet één van de meisjes maar wel het opperhoofd. Zonder te beseffen ben ik terug-gegleden in mijn de dagelijkse routine van wassen, plassen, tuin, kook, poets en 1001 andere menage-perikelen. Manlief verdwijnt beetje per beetje terug van het toneel, niet moeilijk in zijn geval want hij stapt in het weekend de Bühne weer op. Onbewust verleg ik telkens mijn grenzen. Uit vrije wil voor alle duidelijkheid, niet omdat manlief het vraagt. Niet enkel de opgevoerde oefeningen maar ook de opgevoerde taken belonen (?) me met pijnlijke nek, schouder én bovendeel rug. Dus zal ik proberen even mijn gedrevenheid in de frigo te steken tot minder pijnlijke tijden. Niet evident voor iemand waarbij de "on-hold" hendel ontbreekt.
Na mijn pensionering ben ik bewust het verenigingsleven ingedoken. Geest en lijf moeten zolang mogelijk in topconditie gehouden worden. Me inschrijven voor de praatgroep Frans was de slimste zet. Van hieruit vertrekken tal van reddingslijnen : ga je mee naar dit, ga je mee naar dat, zou je je niet inschrijven voor die activiteit, stap je mee op de bus naar hier of daar, waarom sluit je je niet aan bij die vereniging...... Ben overgeschakeld op de agenda van mijn smartphone want de hokjes op de libellekalender worden stilaan te klein. Stapte ook alweer uit de populairste verenigingen omdat het aanbod me totaal niet ligt. Moet ook kunnen, al laat ik dan manlief achter. Behalve dat hij van Mars komt en ik van Venus (of is het omgekeerd) hebben we totaal andere interesses. Net dat houdt ons al 40 jaar in dezelfde boot. Weekend staat symbool voor ons twee of/en het gezin de rest van de week zetten we de joker in. Hij sleurt me mee naar een muziekgenre dat me niet ligt en ik sleur hem mee naar oorden die hem niet liggen, of naar emmers en dweils die ook niet zijn dada zijn. Zijn talent is zichtbaar op een podium, het mijne is eerder onzichtbaar want schuilt in mijn pen en sportiviteit.
De taart die gevormd wordt door zorg voor ouders en gezin wordt zoet gehouden door mijn leven hierboven, de slagroom zeg maar en mijn kroost plaatst de kers op de taart...........gelukkig is bakken ook één van mijn talenten
) leiding op pad met Wouters denk ik. Ik er netjes achter fietsend en terugdenkend aan mijn eigen kindertijd en die van mijn kroost én mijn kleinkroost. Alle negatieve commentaren tijdens de zomer ten spijt zijn er toch nog veel ouders die vertrouwen hebben in de leiding. Jonge mensen die heel veel tijd besteden aan het voorbereiden van activiteiten en het begeleiden van al dat jong geweld. Dikke duim en respect. En ja ze zullen er wel dingen leren waarvan we liever hebben dat ons nageslacht ze niet leert, en ja af en toe wordt er ook daar gepest. Gips en hechtingen zag ik ook passeren maar daarnaast leren ze er ook compromissen sluiten, omgaan met anderen, delen en niet te vele te trunten.
En ja ik word op mijn wenken bediend. Wij voor geen meter vooruit, de fietser op het fietspad naast de Ring overwint meters in een mum van tijd. Tegen de tijd dat wij in eerste zitten voor nog enkele meters zit hij waarschijnlijk al thuis aan de koffie !
