Bel elke dag 2 keer met mijn ma (88) die zich niet zo goed voelt.  De huisarts is vaste gast ten huize en de apotheker brengt zelfs de medicatie tot bij hen.  

Het breekt mijn hart om te zien hoe de zorg voor mijn pa mijn ma opeet.  Van de eens zo kranige vrouw schiet er niets meer over.  Dit jaar nog bezwoer ik haar om toch maar geen busabonnement meer te nemen omdat ik direct allerlei rampscenario's zie als ze weer eens niet thuis geeft als ik bel.  Geheid zit ze dan in één of ander shoppingoord of koffie en taart te veroberen.  Ze raakte evenwel steeds moeilijker terug thuis.  Of ze miste de bus, of ze stapte te vroeg af, of ze "kon niet meer".

Een paar weken geleden knakte er waardoor haar levenslust als sneeuw voor de zon wegsmelt.  Ze verzorgt zich ondanks haar leeftijd heel goed, gaat wekelijks naar de kapper, gaat mee boodschappen doen met mij, mijn schoonzus of familiehulp, gaat naar de markt met mindermobilecentrale.  Niets van dit alles schiet nog over.  Haar mooie ensemble slingert rond haar magere lijf, ze maakt zich zelfs niet meer druk om haar haren.  Vroeger smeekte ze omdat de Wondelgemse achterkleinkinderen toch nog maar eens zouden binnenspringen...nu vindt ze het al te druk met het duo uit Rumbeke.

Mijn pa (85) dementeert door tia's.  Hij loopt niet weg en is eigenlijk redelijk gelukkig.  Ma zorgt voor hem maar die zorg wordt haar duidelijk te veel.  Voor derden liggen de oplossingen voor de hand : rusthuis.  Dat houdt in dat mijn ma en pa in verschillend rusthuis of afdelingen terecht komen.   Pa rusthuis, ma thuis : niet te betalen.  Bovendien is mijn ma nog niet "slecht" genoeg om naar een rusthuis te kunnen.  Dus beredderen we met een gans team hun huishouden.  Thuisverpleegster, familiehulp, poetsvrouw, tuinman, mijn broer voor al de klussen die je maar kunt bedenken en ik voor administratie en nog zo veel meer.  Tussen al die hulp door blijven er evenwel nog heel veel eenzame momenten over.  Pa communiceert niet met haar (kan er niets aan) dus is hij bij haar ..maar toch niet.  Dan begint voor ons het gissen : is het een depressie, waar het hard op lijkt want ze klaagt voortdurend van ademnood en angstige gevoelens, is het haar hart waar ze niet meer aan kan geopereerd worden ?  Verleden jaar gereanimeerd na stentplaatsing,  dus dit kan niet meer wegens te groot risico.  Maar vooral : hoe kunnen wij dit oplossen ?  Tegen haar wil naar rusthuis ?  Haar laten opnemen voor onderzoeken ?  Dit willen we haar niet aandoen.  En dan moeten wij toveren want waar moet je met mijn pa naartoe ?  Om de beurt daar slapen is niet te doen leerde ons de vorige ziekenhuisopname van ma.  Hopelijk komt er uit al het nachtelijk gemaal een kant en klare oplossing als eindresultaat voor het te laat is.  En waar is een plaats waar je als worstje in de sandwichgeneratie terecht kunt met al je zorgen en vragen ?  Misschien bij Maggie thuis