Wel het greep me naar de keel.  Zo herkenbaar toen ze zei : alleen BSD-kinderen herkennen waarover ik praat.  Zo waar.  Ik kan nooit uitleggen hoe het was, opgroeien in militaire blokken, alle vaders hetzelfde uniform, les krijgen in een lokaal in de kazerne omdat de school te klein werd,  miliciens als leraars, sinterklaas (militair) vieren in de kazerne, cinema en zwembad (ieder van ons weet nog wie Helmut is).  Als vierjarige kon ik net als zovelen al zwemmen.  Dat zelfde zwembad kleurde later onze zomers. 's Morgens het klaroengeschal voor het appèl (en ook 's avonds).  Vaders die op manoeuver vertrokken en hun vrouwen en kinderen achterlieten in uniappartementsblokken.  Diezelfde vaders die we zagen/hoorden  terugkomen in camions, tanks, jeeps .....Feest !   Op zondag mee naar de bar of gaan eten in de club.  De zwaantjes in soezendeeg katapulteren me altijd terug naar toen. Het onbeschrijflijk gevoel deel uit te maken van één grote familie.  Alle buurvrouwen waren onze moeders. Het samen spelen op de trappen terwijl het buiten regende.  Kampen bouwen in de tuin,  een pappamilitair die een schommel in de boom monteerde, een andere die voor ons een moestuintje aanlegde.  Koekjes eten bij de Duitse Madame Lemmens mit Weihnachten en er kennismaken met donsdekens à la Frau Holle. Vrouwen spraken over madame Dewilde, madame Lemmens en smeedden vriendschappen voor het leven....en wij liepen overal binnen en buiten.  De bossen waren mijn tweede thuis.  Fietsen, rolschaatsen, kringspelletjes op straat met alle buurkinderen.  Samen te voet naar school, vier keer over en weer. Warm eten thuis.   De sneeuw.  Wij liepen al in lange broek (met rekkers onder de voet) en skischoenen toen ze in België nog een rok over de lange broek moesten dragen. Uren met de slee van de berg(jes), schlittschühe, voeten helemaal nat en verkleumd, de botten (laarzen) moesten van onze voeten gerukt worden.  En dan de kouwe tenen tussen de (gietijzeren) chauffage.  Warme nesquick en suzywafel toe.  Als je in de BSD bleef na je twaalfde verscheen het internaat van Bensberg in je leven.  Op zondagavond (tijdens Bonanza) met z'n allen de bus op, de ene week de ene vader als convoyeur de volgende week een ander, groot feest als het de jouwe was.  Weg van zondagavond tot zaterdagmiddag.  Voor een twaalfjarige niet min als je weet dat er een militair regime werd gehanteerd.  Ik leerde er mijn plan trekken, weende er heel veel maar werd getroost door de "ouderen", was er nooit alleen. Als twaalfjarige vierden we ons vormsel met zo'n 500, kinderen van alle garnizoenen volgend op een week retraite in datzelfde Slot.  Je naam tussen je vingers om genoemd te worden...op terugweg stoppen aan een cafeetje om iets te eten, zonder de vaders en de rest van het gezin.  Ik at kartoffelsalat met een knackworst Mijn jeugd is samen te vatten als ééntje van goud ondanks Bensberg waar mijn verdriet in het niets viel bij mijn terugkeer naar het "moederland".  De school was een hel, geen vrienden, het verwijt dat mijn pa een militair was, een westvlaams dat mij niet af ging, mijn g en h waren perfect !!!!  Eenzaam en verloren midden in mijn puberteit.  Heimatloos van Freddy Quinn komt dicht in de buurt. Ik wens het niemand toe.  Dréke, Nelly, Monique, Margreth, Michel, Riet en Herman dit was er eentje voor jullie met heel mijn hart !

Toen ik door de Pennoenstraat fietste zag ik "meetje" weer op haar Rodenbachwijk.  Meetje was mijn grootmoeder aan moeders zijde.  Mijn gouden kind- en prille jeugd bracht ik door in Siegen.  De grootouders verbleven in een voor mij niet zo gekend land.  Verblijf beperkte zich tot een maand in augustus.

 Een rit die ik nu nog blindelings kan rijden want autosnelwegen waren toen nog eerder een uitzondering. De eerste honderd kilometers langs gewone wegen.  Stop in Raststätte voor Cacaomilchtüte. Na Aken begonnen we aan de rit Dwars door België.  Ik weet nu nog altijd dat de suikerklontjes  uit Tienen of  Oreye komen.  Frietje in Leuven.  Dwars door Brussel over de toenmalige viaduct om uiteindelijk op de Boudewijnsnelweg te belanden.  In Pittem rook het al een beetje naar mama's "thuis".  De molen in Ardooie en dan uiteindelijk ons piepklein huisje in de Mandellaan........waar meetje ons steevast met een koude pla opwachtte.  Huisje netjes gepoetst en opengespreide armen, die voor mij enigszins vreemd aandeden.   Die augustusmaand van toen voelt nog altijd dubbel aan.  Hereniging met tantes, nonkels, neven en nichten, voor mij een beetje vreemden, Roeselare Kermis, Omer van nevest de deure, Mariëndale, westvlaams.....Eerlijk : ik was altijd blij om naar mijn Heimat terug te keren.  In die maand zag ik meetje veel, in het begin zelfs klein meterke nog (mijn overgrootmoeder) en nog een tijdje peetje.  Verre mémé een paar keer maar de vader van mijn vader (heb hem nooit anders genoemd) één keer in die maand.  Met Roeselare Kermis mochten wij altijd keun gaan eten bij meetje.  De rest van de familie kwam dan tegen de koffie.  Het bejaardenhuisje puilde uit. 10 tantes en nonkels en 18 !!!!! neven en nichten.  Nooit allemaal tegelijk maar toch zaten we tot in haar slaapkamer, op de grond, op haar bed (foto's kijkend), buiten.......en zeggen dat er nog een buizestove in het midden van dat kleine woonkamertje stond. De dinsdag van  kermis luidde het einde van de vakantie in.  Met gans de familie er naar toe, nadien in het zaaltje van Café Sint Michiel pistolets met paté en gekapt, vaders en moeders aan de dans en wij kinderen mochten dan met onze laatste centjes nog eens naar de kermis.  Meestal was "den ootoomatiek" de geliefde plaats.  Terug naar huis door de Ooststraat met gans het nest.  De ene al wat vaster op zijn benen dan de andere !  

Meetje leefde nog even toen we al terug in Roeselare woonden maar ik kreeg nooit zo'n band als de anderen.  Heb ik het gemist ?  Ik weet het niet.  Het jongste wondelgemnaarke vraagt heel regelmatig om naar ons te komen.  Het duo komt altijd stralend in onze armen gelopen.  Kleine goudklompjes (letterlijk voor enkelen) in ons leven.  Ben blij dat de ze geen honderden kilometers verder zitten al zijn de tijden uiteraard veranderd ......alle IT ten spijt gaat er niets boven een warm lijf(je) in je armen