Is het echt nodig dat ik de procedure start om mijn ouders in te schrijven in het rusthuis ?  Mijn verstand zegt ja, mijn hart neen, net als mijn moeder trouwens.  Maar de zorg voor mijn pa weegt zo zwaar, mama smelt letterlijk weg.  Een depressie met nachtelijke angstaanvallen maakt mijn fiere mama onherkenbaar net als de hartkwaal die haar verleden jaar bijna fataal werd.   Vrijdag is mijn broer praktisch gans de dag met haar in het ziekenhuis geweest.  De hartspecialist wilde haar houden maar zelfs dan zegt ma  neen want mijn man dementeert en ik moet thuis zijn.  Hij liet haar gaan.  Voor ons het makkelijkst want waar moet je in het weekend naar toe ?  In de week is er het dagcentrum, in het weekend niets.  En ja wij kunnen er slapen en overdag voor hem zorgen maar dit is misschien realiseerbaar voor één weekend maar ook niet meer.  Mijn broer werkt en ik kan het niet opbrengen.  Waar ik me ook schuldig over voel. Wat als mama toch plots bezwijkt ?  Waar moet je in één twee drie met papa naar toe ?  Vragen waarvan mijn broer en ik echt wakker liggen.  Dus de knoop moet nu doorgehakt.  Gezien de wachtlijst vrees ik dat de hartkwaal haar inhaalt en het rusthuis niet meer voor haar zal zijn.

Nog een twijfel maar van heel andere aard : schrijf ik me in voor de zumba-lessen met start in oktober of niet ?  Zumba zonder armbewegingen en enkel zachte moves, geen huppeltjes of puppeltjes.  Vanmorgen luidkeels meegezongen in de auto met een rocknummer, vanmiddag meegeshakt op een zumba-nummer !  De bestuurder in de wagen  naast mij zat erbij en keek ernaar   Het ritme grijpt me elke keer bij mijn schabbernak : in de auto, in de keuken, warenhuis, als kleinkindjessitter, om het even waar : de muziek neemt mijn lijf over en doet daar rare dingen buiten mijn wil om.  Echt waar ik zit er voor niets tussen.  Dus heb ik me toch laten overhalen door Enrico en me ingeschreven want zeg nu zelf wat is leuker als medioor dan te bewegen als een tiener, gibbelen als jong meisje, een lach van hier tot aan de maan en terug .............en het maakt mijn hoofd leeg en mijn hart vol.  Enne ja hoor krakkotjes als jullie dit lezen : jullie zitten er voor iets tussen !