Het was november toen het vreselijke nieuws bekend werd gemaakt. Onze universiteit, onze eigenste alma mater, werd de wrede organisator van een drie dagen durende sportcompetitie. Drie gruwelijke dagen van athletiek, gymnastiek en... balsporten! Hulp en troost!! Pijn, paniek, duisternis en chaos lagen in het verschiet. Het leek ons wijs de stad en maar gelijk de provincie te ontvluchten voor het te laat was. Alzo slopen Michi, Karin en ik op een duistere, mistige vrijdagavond de dorm uit, op weg naar een betere plaats in de wereld. Een plaats van hoop en liefde, vrij van sportvelden, volleybalnetten en lelijke trainings (wat een pleonasme). Chengdu stond op ons treinticket, en Chengdu (Sichuan) werd ons licht in deze duistere tijden. 12u trein later kwamen we aan in Chengdu en dat bleek een aangename stad te zijn, met brede wegen en fietspaden en grappige groene verkeerslichtmannetjes die we -tot grote fascinatie van menig Chinees- imiteerden telkens als we de weg over moesten. Afgezien van een grote boeddhistische tempel bleek er echter vrij weinig te zien. Aldus versierden we ons een busticket om 's anderendaags te vertrekken naar Jiuzhaigou, wat meer naar het noorden in Sichuan. Wat in de Lonely Planet beschreven stond als een busrit van zo'n 8u, bleek in werkelijk zomaar even 12u te duren. 12u in een vieze bus met een walgelijk stinkende Chinees naast mij, terwijl we ons door bergen (haarspeldbochten zucht) en dalen lieten slingeren. Niet bepaald een gloriemoment in Eva's reisannalen. Na zo' 7 u werden we eens gelucht en kreeg ik eindelijk de kans om mijn blaasspieren eens te laten ontspannen. Blij met dit heuglijke nieuws spoedde ik me naar het gebouwtje waar WC op stond en daar was het dan: mijn allereerste Chinees toilet! Geen deuren, maar dat zou ook wel een uitdaging zijn geweest aangezien er ook geen muurtjes waren. Wel was er een geul in de grond met stromend water, waar ge u dan dwars over moest hurken om u eens goed te laten gaan en tegelijk een praatje kon slaan met de dames naast, voor en achter u. Een nieuw "inzicht" in de Chinese cultuur quoi. In ieder geval, na nog eens 5 onmogelijk lange uren kwamen we in het pikkeduister aan in Jiuzhaigou. Eigenaardige plaats. Het landschap kon wel recht uit de Alpen komen, maar toch stonden er allemaal Chinese gebouwen, waarvan geen enkel ouder leek dan een jaar of bewoond om maar iets te zeggen. Vers uit de bus werden we bijna besprongen door een Chinese hoteleigenaar en aangezien we geen flauw idee hadden waar te overnachten gaven we maar toe aan zijn smeekbeden om met hem mee te gaan. We hebben de arme man wat leed bezorgd. Ten eerste wensten we met z'n drieën in één kamer te slapen. Niet zo eenvoudig bleek, maar na wat heen en weer gepraat en geloop beloofde hij ons plechtig om een bed bij te schuiven in een tweepersoonskamer, de vuile badkamer te poetsen én wat van de prijs af te doen (afpingelen op hotelkamerprijzen is een traditie die in ere moet worden gehouden). Hij stelde voor dat we een hapje gingen eten terwijl hij voor alles zou zorgen en dat deden we, want ik had die dag zoveel zonnebloempitjes gegeten dat de koolmeesjes al aan mij begonnen te pikken. Toen we met volle maag terug kwamen in het hotel, bleek dat de hoteleigenaar woord had gehouden door een derde bed in de kamer te hebben gewurmd, waardoor onze kamer één groot bed werd :) De badkamer was echter nog altijd even vies als ervoor en toen we de eigenaar daarop wezen, zei hij "o ja, dat is waar ook", nam de doushekop, sproeide alles eens goed nat, wiste daarop het zweet van zijn voorhoofd en zei "Zo, dat is dan ook alweer gedaan" en keek in het rond, trots op zijn verwezenlijkingen. We hebben al onze overtuigingskracht en vrouwelijke charme moeten aanwenden om hem ervan te overtuigen om toch maar tenminste een doek te gebruiken, of een poetsproduct. Hy-gi-ene. Kan er niet genoeg de nadruk op leggen. In ieder geval, uiteindelijk deed hij wat we vroegen en daarvoor hebben we hem uitgebreid bedankt. Misschien een beetje té enthousiast, want later op de avond (we waren al alle drie in onze vijflagige pyjama want het vroor en er is geen verwarming in zuid china) stond hij voor onze deur, gehuld in een walm van alcohol en vroeg of hij binnen mocht komen om "onze kamer nog eens te controleren." We hebben vriendelijk doch dwingend nee gezegd op dat verleidelijke voorstel. De rest van de nacht verliep rustig :) De ochtend erop moesten we al onze zelfbeheersing en moed bij mekaar schrapen om uit ons warme knusse nest te kruipen en de koude te trotseren maar het bleek het zo hard waard. Die dag bezochten we het Jiuzhaigou National Park en het bleek een van de mooiste plekken op aarde...
De meisjes en ik gingen enkele weken geleden (weer) eens winkelen. We besloten om een taxi te nemen, omdat we geen zin hadden om in de gietende regen op een bus te staan wachten. Ik weet niet eens waarom ik mij moet verantwoorden voor het nemen van een taxi eigenlijk, want als ge de prijs deelt, is het nauwelijks duurder dan de bus (waarvoor standaardtarief 20 eurocent). In ieder geval: ik deelde een taxi met Karin uit Zweden en Stephanie uit Georgia, USA. Omdat ik het beste chinees sprak van ons drie, moest ik vooraan gaan zitten om de chauffeur uit te leggen waar we naartoe moesten. En ik had geen flauw idee waar dat dat wel was, haha! Iemand had mij eens een straat gezegd waar het fijn toeven is voor shopaholics als ons en na drie zielige pogingen om die straatnaam duidelijk te maken aan de chauffeur had deze het begrepen. Op pad!! Ondanks het feit dat het mij zoveel moeite kostte om ook maar een straatnaam duidelijk te maken, zei de chauffeur dat mijn Chinees heel goed was (ja vast!). Als ge die zin hoort als buitenlander in China, dan weet ge ook gelijk de volgende vraag die ze u stellen: "waar komt gij vandaan?" Mentaal zuchtend zei ik braaf: "België, Zweden en Amerika." Opeens had ik zijn volle aandacht: "Amerika he? Wie is er van Amerika?", en ik wees op Stephanie, die (praktisch chineesonkundig) nietsvermoedend uit het raam zat te kijken. "Ha, die vetzak daar?" zei de taxichauffeur zonder blozen. Nu kunt ge niet van Stephanie zeggen dat ze slank is, mollig is zelfs niet meer passend als ik zo vrij mag zijn, maar om iemand dan maar gelijk zonder schroom vetzak te noemen, dat vond ik toch een statie te ver. Maar voor ik kon reageren zei de chauffeur: "Wij Chinezen, wij houden niet zo van Amerikanen." Verbaasd door deze ongekende uiting van vijandigheid tegenover buitenlanders vroeg ik hem waarom dan wel niet. "Omdat ze dik zijn, onbeleefd, China haten en zich zomaar overal in de wereld bemoeien met zaken die hen niet aangaan, daarom. Wij Chinezen haten Amerikanen. Wij haten Bush!" "Daar hebt ge een punt, oh taxichauffeur" zei ik, "maar niet alle Amerikanen zijn hetzelfde, Stephanie bijvoorbeeld is het ook niet eens met de politiek van haar land. Zij is zelf de kleindochter van migranten uit Puerto Rico, dus niet eens een 'echte' Amerikaan!" Maar daar had de chauffeur geen boodschap aan: "jaja, één pot nat allemaal: zoekt gij maar geen boel met die dikke, meiske, of ze valt uw land binnen en maakt alles kapot!" En zo ging hij maar verder: één grote scheldtirade op Amerikanen in het algemeen en Stephanie (die vaagweg begon te vermoeden dat zij geviseerd werd) in het bijzonder. "... Blablabla en wij Chinezen, wij haten Amerikanen, want wij houden van Afghanistan!" En toen was mijn geduld op. "Dat kan wel zijn" zei ik giftig, "maar wij Europeanen, wij houden van Taiwan! En van Tibet! En nu gij."
En voor we het wisten stonden we in de gietende regen ergens in het midden van Wuhan. We hadden geen flauw idee waar we waren, maar dat het nièt de straat was die ik gezegd had, dat stond vast. Er schuilt geen groot diplomaat in mij.
Mijn eerste en voorlopig laatste bezoek aan een Chinese lingeriewinkel is iets dat ik normaal gezien niet met iedereen zou delen, maar dit was simpelweg te absurd om zomaar voor mezelf te houden. Ik had een nieuwe BH nodig en dus ging ik op een zonnige donderdagnamiddag naar de lingeriewinkel naast de westelijke poort. Ik liep de winkel binnen en ik zag dat ik de enige klant was. Dat had ik als een waarschuwing moeten interpreteren, maar ik was te zeer overweldigd door de kleurenexplosie van BH's rondom mij om op te merken dat er zo'n 6 winkeljuffen waren voor 1 klant, zijnde ik dus. Ik nam een willekeurige BH in mijn handen, fronste mijn wenkbrauwen en dacht: "Dit is werkelijk een uitzonderlijk lelijke tint fel oranje", toen ik voelde dat ik bekeken werd. Langzaam legde ik de BH neer en toen ik opkeek zag ik dat ik omsingeld was door alle winkeljuffen aanwezig. Voor ik ook maar mijn mond kon openen, stond uit het niets opeens de opperwinkeljuf voor me en vroeg beleefd of ik een BH wenste kopen, wat ik een nogal overbodige vraag vond in een winkel met alleen maar BH's, en dus knikte ik maar dwaas. En dat was blijkbaar het teken: opeens greep de opper vrolijk mijn borsten vast en begon ze te kneden en te wegen en terwijl ze dit deed mompelde ze: "oh, hm, ahja, ik zie het al, jaja, hm, okay, wat gij nodig hebt, is een goeie push up!" Waar ik tot nu toe slechts stomverbaasd kon toekijken en alleen maar kon denken "Wat krijgen we nu?!", drong op dat moment de realiteit tot me door. Een push up, seg merci he! Ik sprak tot de opper, die nog steeds mijn borsten vasthield; ik sprak tot de opper en ik zei: "liever geen push up hoor", waarop zij mijn borsten tegen mekaar duwde en me zo duidelijk probeerde te maken dat een push up hier toch wel een minimumvereiste was. Ik heb al mijn overtuigingskracht moeten aanwenden om te vermijden dat ik een bh van 2 kg zou toebedeeld krijgen en uiteindelijk won ik de strijd, want ze nam 24 lichtere bh's en duwde me letterlijk in een paskotje. Alwaar nog een extra winkeljuf mij blijkbaar al stond op te wachten. Ik keek naar haar. Zij keek naar mij. En ik besefte dat zelfs bh's passen iets is dat ge niet allèèn doet in China. Uitkleden dan maar! Maar voor wie net zoals ik dacht dat de extra winkeljuf slechts als veredelde kleerhanger zou functioneren, die had het mis! Nu heb ik toch al enkele jaren ervaring met het aan- en uitdoen van bh's, maar blijkbaar scheelt er iets aan mijn techniek, want nauwelijks had ik mijn eerste bh aan of de hand van de winkeljuf verdween al IN de cups om alles eens goed op z'n plaats te leggen. Presentatie is belangrijk. Toen ik zei dat de bh in kwestie mij wel aanstond, slaakte de winkeljuf bijna een gilletje en riep: "ze heeft gekozen!" Habemus papam! Ik hoorde vanuit mijn kleedhokje de blijde boodschap de winkel rondgaan, en ondertussen werd ik razendsnel weer in mijn normale plunje geholpen, het kleedhokje uit geduwd, kreeg ik geld geruild voor een lichtroze bh en werd ik letterlijk weer op straat gezet.
En alles wat ik kon denken daar was: "WHAT THE HELL JUST HAPPENED???"
Dus lieve dames, als jullie ooit nog eens binnenspringen in lingeriewinkel Monte Carlo op de Pauwengraaf in Maasmechelen: zend de charmante dames daar mijn oprechte felicitaties en zeg hen dat ik vanuit China hun werkethiek en discretie zeer waardeer. Een bezoek aan hun winkel is echter nog niet eens half zo grappig als een bezoek in een willekeurige lingeriewinkel in Wuhan.
Een verrassend comfortabele busrit later rees Dunhuang voor ons op uit de woestijn. Waar woestijn tot nu toe betekende "plat en vol met stenen" mogen we vanaf nu trouwens spreken van een ware zandwoestijn! Dunhuang is een ware toeristische trekpleister, een oase diep diep in Gansu, bekend onder meer vanwege de zandduinen en de Mogao-grotten: heuse grottencomplexen met heel veel boeddhabeelden, het ene al wat groter dan het andere, en ooit een schat aan boeddhistische teksten die gestolen zijn door de Britten, de Fransen en de Russen en dat zult ge geweten hebben als ge daar gaat als westerling. Maar dat was voor de dag erna. In Dunhuang centrum vonden we geen goedkoper hotel dan één voor 21 euro voor een driepersoonskamer, afzetters! Maarrrrrrrrr op weg naar een plek om te eten zagen we reclame voor een jeugdherberg voor 3 euro per nacht en dat leek ons al schappelijker en na een telefoontje was onze nieuwe kamer al geboekt voor de volgende nacht. De volgende ochtend stonden we vroeg op want we wilden weer fietsen huren om 25km woestijn te doorkruisen naar de Mogao-grotten en dat is iets wat ge liever niet op het heetste van de dag doet. Onze huurfietsen waarin uitzonderlijk oncomfortabel, iets wat goed is voor een land met een geboortebeperkingsbeleid als dat van China, maar aangezien ons Belgische pensioenstelsel op instorten staat, is harde zadels iets dat ik ten zeerste afkeur. In ieder geval, 25 km en veel te veel cantusliederen verder liepen we met O-benen door de grottencomplexen van Mogao. De eerste grot was wauw (kleurige boeddha's en soortgelijken, mooie muurschilderingen,...), de tweede (identieke grot) ook; na de derde begon ik een zeker patroon te ontwaren en na de vijfde was voor mij de lol er volledig af. Het hielp ook niet dat de gidsen uitsluitend Chinees spraken en gelukkig dat Pieter mee was, want die studeert sinologie in Gent en daar studeert ge geen Chinees, maar wel boeddhisme. Als ik lyceum-gewijs een opstel zou moeten schrijven over mijn bezoek aan de boeddhistische grotten van Mogao dan zou mij besluit zijn dat boeddhisme in het Westen ernstig overschat wordt. Terug in Dunhuang namen we de bus naar onze jeugdherberg. Michi en ik hadden er niet zo veel zin in, omdat de kamers op de foto's er nogal smoezelig uitzagen, but boy were we wrong! Het was een van de mooiste jeugdherbergen die ik ooit heb gezien. Het hoofdgebouw was een soort oude chinese vierkantshoeve, waar ge op de binnenkoer kon eten. Onze "kamers" waren eigenlijk kleine hutjes verspreid in de grote tuin. Met in de tuin ook allemaal bloemen en bomen en schattige zithoekjes. En het beste van al: hier hadden we afgesproken met vrienden van Pieter uit Gent die in chongqing studeren en die brachten toch wel niet Sven mee, mijn klasgenoot uit Leuven! "It's a small world after all" zingen de poppetjes in Disneyland, en ze hebben gelijk. 's Avonds in ons hutje in de oase in de woestijn in China whiskey drinken en zeveren, meer moet dat soms niet zijn. De volgende dag stond een bezoek aan de zandduinen op het programma. Bleek dat ge de woestijn alleen maar in kon via een grote poort die ontzettend duur moet zijn geweest, want ge moest er schandalig veel geld voor betalen om eronder door te kunnen. Neenee, zo niet he! Ons geniale plan om nièt via die stomme poort te gaan, werd ernstig bemoeilijkt door het hek dat men rondom de woestijn had geplaatst. We weten dat Chinezen goed zijn in muren bouwen, maar welke gek zet er nu een hek rondom een woestijn?? Een niet zo efficiënte gek zo bleek, want anderhalve kilometer verder bleek het een eitje te zijn om erover te klimmen. Na een zware klim (had ik maar een kameel) zaten we op de top van een tamelijk hoge zandduin uit te rusten. En jawel, ze hadden ons gezien. Een wachter kwam schreeuwend en met de armen zwaaiend naar boven euhm, gestrompeld (hij was niet meer van de jongste) en wij deden alsof we de onschuldige toerist waren die geen woord Chinees verstaat. Onschuldig of niet, naar onder moesten we. Kaka! Maar niet getreurd, de dag erna volgden we (samen met nog een kerel uit Nieuw Zeeland) gewoon het hek totdat het ophield en we ons vrij in de woestijn konden bewegen. Nu weet ik hoe de gemiddelde kikker zich voelt als ie in het natuurpark in Maasmechelen eindelijk aan het ecoduct is aangekomen. Freedom!! We brachten de hele dag door in het midden van enorme zandduinen en dat was COOL! Na zonsondergang gingen we terug naar ons hutje en speelden we drinkspelletjes met als gevolg dat we midden in de nacht besloten om terug te keren naar de top van de zandduin. Een zandduin dronken beklimmen in het midden van de nacht, het is een uitdaging. De paar dagen hierna hebben we gespendeerd door te chillen met de billen in de jeugdherberg en door onze frisbeetechniek bij te schaven. Helaas helaas werd het toch echt wel tijd om terug naar Wuhan te gaan. Balen! Nog een laaaaaaange weg te gaan tot Wuhan: eerst 2u taxi naar het dichtsbijzijnde station, daarna 34u trein. 34, jawel. Om 4u 's nachts vertrekken en 's anderendaags rond de middag aankomen. Maar we waren bofkonten: reisgenoten waren heel vriendelijk. Twee dames die in de onderwijssector zaten en niet zomaar de eerste de beste waren, eentje liet ons zelfs een foto zien van haar met Jiang Zemin geloof ik. Bleek dat haar dochter momenteel in Duitsland studeert en deze winter zou terugkomen. Ze vroeg of wij haar dan een beetje konden entertainen met zang en dans en acrobatie. In ruil daarvoor werden we in Wuhan opgepikt door haar neefje, die zijn eigen bedrijf heeft en veel veel geld verdient. Ze zouden ons trakteren op lunch, waartegen wij geen nee zeiden want instant noodles wordt ge beu na een tijd. Neefje bracht ons in zijn aircondition nieuwe grote Ford naar een restaurant waarvan ik bijna achterover viel. Zo één met een grote oprit, waar ge zo juist voor de deur kunt rijden en dat mensen in uniform u de deur openhouden en uw auto wegrijden! Waaaaaaauuuw! Naast de ingang stond een bordje: proper dress requierd. Hahaha, wij hadden nog steeds onze reisplunje aan die we de afgelopen 5 dagen ook al aanhadden, maar dat bleek geen probleem. Het eten was vies lekker meh! En we kregen zelfs wijn. Maar zo vreemd: ze drinken hier rode wijn met ijsblokjes en citroenschijfjes erin, tsssss. Barbaren. We hebben natuurlijk gene frank mogen betalen en hierna hebben ze ons afgezet aan de universiteitspoort. Tot ziens! En het gewone leven begon weer. Jammer.
Jiayuguan: hemel en aarde en daartussen drie kinderen op een fiets
Jiayuguan klinkt u waarschijnlijk niet bekend in de oren. Maar daarvoor hoeft u zich niet slecht te voelen, beste lezer, ik had er ook nog nooit van gehoord. Het bleek een alleraardigst stadje te zijn ergens midden in de rotswoestijn, spiksplinternieuw aangelegd. Lekker rustig in vergelijking met Wuhan of Lanzhou. We checkten in in een tamelijk crappy hotel, maar het was ratvrij dus mij hoort ge niet klagen. Bovendien konden we tot diep in de nacht (inbegrepen in de prijs) meegenieten van de verfijnde muziekkeuze van het aangrenzende etablissement: Chinese opera *zucht* Niet alle muziek in China is yoga-muziek, met her en der een panfluit, ruisende golven-geluiden of ritselende bamboe, oh nee, om die rust en harmonie te compenseren is er beijing-opera en dat gaat zo: http://www.youtube.com/watch?v=BjM7sytjepE&NR=1 Apart, nietwaar?
De volgende ochtend werd volledig in beslag genomen door de uitvoering van deel 1 van ons Jiayuguan-plan: een fiets huren. We hadden in de lonely planet (onze bijbel, onfeilbaar, indien niet in overeenstemmig met de werkelijkheid dan passen we de werkelijkheid aan) gelezen dat dat mogelijk was en aangezien we in geen eeuwen meer gefietst hadden leek ons dat een puik idee! Alzo zaten we een uur later als drie kleine kinderen rond te snorren op onze verse fietsen, met de zon op ons gezicht en de haren in de wind en we voelden ons vrij als een vogel in de zee! Vijf kilometer en één fietsreparatiestop verder kwamen we aan bij het fort van Jiayuguan. Als de Oude Chinezen dit fort hier niet hadden neergepleurd omwille van defensieredenen, dan toch zeker wel omwille van de prachtige omgeving: recht voor ons de vlakte van de rotswoestijn waar geen einde aan leek te komen, links ervan besneeuwde bergtoppen, rechts ervan een ander eigenaardig soort van bergen waarvoor Anneleen Luts u vast kan verderhelpen wat betreft de benaming (dankuwel Anneleen) en achter ons, wel euhm, ja, fabrieken. Ook dat is China. Het fort op zich was ook wel indrukwekkend, maar het was toch vooral het uitzicht en de rust die ons daarhielden voor zo'n 2 uur. Daarna bracht ons stalen ros ons gezwind verder naar het westelijke eindpunt van de Chinese muur. Zoals jullie misschien al op de foto's gezien hebben lijkt ook deze constructie eerder gebouwd om er van bovenop met een glas rijstwijn van het uitzicht te genieten dan om werkelijk effectief barbaren af te weren. Altijd in voor een mooi uitzicht beklommen we de 1 miljoen trappen naar het bovenste torentje. Onderweg viel mijn oog op een sliert kamelen links van ons en ik werd uitzinnig van vreugde (ik bedoel, wat wilde dieren betreft ga ik al door m'n dak als ik maar een onnozele eekhoorn zie en hier waren er kamelen binnen handbereik!)! Hoe groot was mijn ontzetting toen bleek dat het nepperds waren. Nepperds jawel, ik ben er nog steeds niet overheen. Het duurde even voor ik de ware schoonheid van het uitzicht kon appreciëren daarboven, maar toen ik over mijn teleurstelling heen was en eens over de rand van de toren keek besefte ik dat steden toch maar lelijk zijn en dat Marco Polo toch maar een dikke pietzak was dattie dit allemaal mocht zien en er op de koop toe nog geld en eeuwige roem mee kon verdienen ook. Voor ons lag het begin van de Gobiwoestijn en het leek alsof we aan het einde van de wereld waren gekomen. Na een hele poos werden we verjaagd van ons torentje door een troep Chinezen die veel foto's en lawaai maakten. Om terug te keren naar onze fiets besloten we het avontuur recht in de ogen te kijken en de gebaande paden te verlaten. Vooral Pieter had er zin in! Hij zag een schattig pagodaatje op de top van een onmogelijk steile berg en hij zei "ik ga er naartoe". Hij geraakte halverwege (al een hele prestatie) en moest zich toen op zijn billen naar beneden laten glijden. Maar ge moet het hem nageven: hij heeft geprobeerd. Toen we eindelijk terug op onze fiets zaten was het al bijna donker. Terug in de stad hadden we goesting om uit te gaan en gingen we de eerste de beste "dans bar" binnen. Alleen maar mannen daar. Of toch niet: de bediening was uitsluitend vrouwelijk en opdringerig. We zaten in een Chinees bordeel! hahaha! Ik weet niet hoe het er aan toe gaat in Belgische bordelen, maar ik denk dat daar wel hier en daar en stuk borst of been onbedekt is. Niet zo hier mannen, het spijt me! Wel een meisje met een soort pluimenpak dat de Chinese versie van yumayuma yee zong. Dodelijk saai was het, eerlijk gezegd. Slapen dan maar, godzijdank!
Omdat het zo leuk was in de woestijn gingen we de dag erna gewoon lekker terug, dit keer met bier en chips en veel zakdoekjes want van Chinees bier wordt ge niet dronken maar ge moet er ontzettend vaak van plassen. We vonden een hoop stenen die ons redelijk comfortabel leek en achteraf een boeddhistisch heiligdom bleek te zijn en daar installeerden we ons op. Stilte, ruimte en een blauwe hemel, ge leert het slechts appreciëren als ge in een miljoenenstad als Wuhan woont. En als ik er nu nog aan terugdenk krijg ik kippenvel, want ge voelt u zoooo klein en nietig tussen al die natuur en de gedachte dat er zoveel in deze wereld is en in dit leven dat wij niet weten en nooit zullen weten, doet u zwijgen en genieten van het moment, totdat de zon ondergaat en ge beseft dat ge bescheten zijt omdat ge midden in de woestijn zit zonder licht en zonder een vervoersmiddel terug naar de stad. Dus gingen we terug naar de Muur en daar stapte er net een Chineeske in een taxi en die sprak perfect Engels (de mevrouw, niet de taxi) en ze liet de taxichauffeur ons een taxi fixen! Tijdens het wachten op die taxi werd het pas goed donker en die avond leerde ik dat de prachtige sterrenhemels uit films echt bestaan en niet slechts een romantisch hollywoodverzinsel zijn. Jammer dat de taxi snel daar was. Die avond moesten we ook ons valiezen pakken, want de dag erna bracht de lonely planet ons via een busrit van 6 uurtjes naar Dunhuang, de boeddhistische must-see. En zo zette onze tocht zich verder, immer geradeaus door de woestijn!
En alzo zaten we op de trein richting Lanzhou, de hoofdstad van Gansu provincie. ("We", dat zijn Pieter, Michi en ik:)
Omdat ik jullie graag iets wil BIJLEREN over CHINA, volgt hier een kleine UITEENZETTING over het chinese SPOORWEGSYSTEEM! (dit heb ik van mijn maasmakkers geleerd: belangrijke dingen moet ge in hoofdletters schrijven, zo onthoudt ge het beter;) China is nogal groot (noord-zuid afstand is gelijk aan de afstand Denemarken -Timboektoe) en aangezien vliegen relatief duur is, wordt er veel belang gehecht aan treinen. Een Chinese trein heeft vier onderdelen: hard seats, soft seats, hard sleepers en soft sleepers. Wij hadden ieder een hard sleeper geboekt, aangezien we 's avonds vertrokken en 's ochtends zouden aankomen. Voor 12 u trein betaalden we 36 euro. Ge slaapt dan met z'n zessen in een compartiment (dat ge niet kunt afsluiten). Het verschil tussen hard en soft sleepers varieert per type trein. Soms is het enige verschil dat ge in de hard sleepers met 6 bijeenslaapt en in de soft met vier. Soms heeft men in de soft ieder een eigen tv, komen ze u fruit en drank brengen, uw badkamer is proper en werkt altijd en ge kunt uw compartiment afsluiten. Maar dat hadden wij allemaal niet nodig (stelletje mietjes!). Het verschil tussen de hard seats en de soft seats is, hoe raadt ge het, dat de ene zachter zit dan de andere en dat de laatste een aardig patroontje heeft in de stof. Hard seats zijn zeker niet oncomfortabel als ge van pakweg Genk naar Leuven zou moeten gaan, maar als ge 20u onderweg zij, tja, dan zijt ge eraan, als kalk aan de muur jawel. Hard sleepers dus.
Met 12u trein voor de boeg stond ik erop dat we wat proviand insloegen, met als gevolg dat we bijna niet door het smalle gangpad konden wegens de grote hoeveelheid meegezeulde instantnoodles die men gewoonlijk voor dit soort reizen bewaart. Eenmaal geïnstalleerd wist heel de trein dat er westerlingen aanwezig waren en wisten wij dat er geen mogelijkheid was om te ontsnappen aan de Nieuwsgierige Chinees. Niet dat dat zo heel erg was, want iedereen is heel vriendelijk en het werd een erg gezellige avond. Toen om 22:30 opeens alle lichten uitgingen kropen (of beter: klommen) we ons bed maar in en na goed geslapen te hebben, kwamen we aan in Lanzhou.
In Lanzhou het eerste het beste goedkope hotel binnengelopen. Helaas pindakaas: geen buitenlanders toegestaan! Hier waren we op voorbereid, maar toch. Ze verwezen ons door naar het hotel om de hoek. Dat bleek een enorme marmeren lobby te hebben en mensen in uniform enzo! Poehpoeh, dat zal wel veel te duur zijn dachten we, maar zijt ge gek: dat was gewoon goedkoper dan dat crappy hotel voor Chinezen! Gekke gekke wereld. Die dag hebben we Lanzhou verkend, hoewel ijskoud en regenachtig. Eigenlijk hebben we niet veel gezien behalve de binnenkant van een restaurant en het busstation. In dit laatste wouden we een kaartje kopen om naar Xiahe te gaan, een dorpje op drie uur bus met naar het schijnt een prachtig Tibetaans Lamaklooster (Labrang anyone?). Maar dat was buiten de internationale politiek gerekend! Toen we een kaartje vroegen aan de loketmevrouw was haar enige antwoord: "dat zal niet gaan". Verbijsterd om dit toch wel toeristonvriendelijke antwoord vroegen we het nog maar eens. "Dat zal niet gaan" alweer. "Waarom niet dan?" drongen we aan. Dit keer was de verbijstering geheel van haar kant: "Omdat jullie buitenlanders zijn." "Achzo." Dan maar een treinticket gekocht om de volgende dag te vertrekken naar Jiayuguan. Die avond op stap gegaan in Lanzhou. A night to remember! Laten we zeggen dat ik gewoon al heel blij ben dat ik het mij überhaupt herinner, want die avond was de avond dat Eva kennis maakte met baijiu. Over baijiu wens ik niet meer uit te wijden dan datgene wat ik op google vond en waarvan ik het zelf niet beter had kunnen omschrijven: "Pure distilled evil in liquid form. Chinese firewater that could be used to put a man on a moon of a planet in a far of galaxy. It tastes like a combination of the fires of hell, rotten Indian food and the after effect of China Syndrome. Can be drunk or snorted through the nose, even though neither one is recommended. Health warnings do not apply. If you're so stupid to drink it, you deserve everything you get. All it has going for it is that it burns with a rather fetching blue flame. Other uses can be an engine de-greaser, curry stain remover, glass etcher, Room 101 torture. We could avert the forthcoming petrol shortage by filling every car with watered down Baijiu."
Amen! Nog nooit in mijn hele leven heb ik moeten overgeven van te veel te drinken, maar die nacht hadden ze me goed liggen. Nooit meer, nooit meer, nooit meer! Eén beeld zegt meer dan 1000 woorden en ik vind dat deze smiley de avond perfect omvat: En we zaten nog wel in een Tibetaanse karaoke-bar alwaar men baijiu schonk uit kameelvormige flessen! Nou ja! De ochtend erna vertrok onze trein om half 8 naar Jiayuguan en tot mijn eigen grote verbazing was ik volledig katervrij! De trein vond echter dat dat teveel van het goede was en kwam daarom 2 uur te laat. 8u hard seats, een peulenschil! Op naar het laatse punt van de Chinese Muur, en daar voooorbiiiiiijjjjjjj!!
I fought the law and the law... didn't really care
In China heeft er zich gedurende eeuwen en eeuwen langzaamaan een fascinerend doch gruwelijk concept ontwikkeld. Het definieert letterlijk ons gehele bestaan, niet alleen in China, maar over de gehele wereld, dit universum en daar voorbij... Men praat erover met ontzag en vrees in de stem, gepaard gaande met een lichte huivering en zelfs de dappersten onder ons vrezen de dag dat zij onderworpen worden aan dit verderfelijke idee. Het vergeeft en vergeet namelijk niets of niemand...
Het heet " bureaucratie " ... (sidder en beef) ... en het gaat zo: iedereen gaat in een cirkel staan en de eerste die iets doet heeft verloren.
Dit en nog veel meer ondervonden wij toen we in onze jeugdige naïeviteit en onbezonnenheid ons paspoort eerder dan vooropgesteld door de dienaren van de bureaucratie (in dit geval: de ambtenaren van de politie) probeerden terug te krijgen. Midden september kregen we immers bezoek van de politie van Wuhan, die ons uitleg kwamen geven over de Chinese wetten en onze verblijfsvergunning kwamen regelen. Iedereen werd samengeroepen in een grote zaal en we moesten braaf luisteren naar een strenge mevrouw in uniform die zei dat we niet dronken mogen worden, geen drugs mogen nemen ("net zoals in jullie thuisland" zei ze, mooi niet ha!). Ik kwam natuurlijk te laat binnen omdat ik een document vergeten was. Mevrouw Politie stopt midden in haar speech (all eyes on me) en zegt met puur venijn in haar stem: "being late is a crime, never EVER come late in China." In de poppetjes van haar ogen kon ik de diepe afgronden van de hel overzien. Nu nog word ik 's nachts wakker, badend in het zweet, met die blik voor mijn geest. Die dag was tevens de laatste dag dat ik mijn paspoort heb mogen aanschouwen, het ligt as we speak nog altijd ergens in een muf politiekantoor onder de hoede van een of andere boertige agent met okselvijvers.
Een week na deze bijeenkomst zouden we het terugkrijgen, werd ons beloofd. Een week na de bijeenkomst was de laatste dag voor de vakantie en zou tegelijkertijd ook de eerste dag van onze trip naar Gansu worden. Geen paspoort te zien. Nogal bezorgd om dit feit (reizen zonder paspoort is illegaal in China en Chinese gevangenissen hebben de naam tamelijk onprettig te zijn. Hotels boeken kan ook alleen maar met vertoon van paspoort) wendden we ons met spoed tot Mr. Li. Die is, zoals ik al eerder zei, bijzonder grof en hooghartig. Op mijn vraag wanneer we ons paspoort zouden terugkrijgen keek hij dwars door me heen, zei niks en draaide zich gewoon om! Seg! Ik loop om hem heen, duw hem min of meer in een hoekje en herhaal mijn vraag. "No comment" was het antwoord. Vastbesloten om me niet te laten kennen vraag ik hem beleefd of hij denkt dat we het de dag zelf nog terugkrijgen. Schamper lachje en "No way". Verrek. Spoedberaad! Het leek ons het beste om naar het hoofdpolitiekantoor (aan de andere kant van de stad) te gaan, aangezien ons paspoort daar lijfelijk aanwezig was. Daar werd ons bevestigd dat we ons paspoort niet terug zouden krijgen wegens administratieve vertragingen enzovoort. Of ze ons geen bewijsje konden schrijven dat we wel degelijk een paspoort en alle nodige documenten hebben, maar dat ze gewoon nog bij de politie liggen? Njet, want daarvoor hadden we een speciaal document nodig (een geel!) en dat was in handen van... Mr Li! Aha. Mr Li gebeld, zo'n 6 keer, zette telkens z'n gsm af. Dat is proper, hij is verantwoordelijk voor ons en hij weigert onze oproepen te beantwoorden. We konden net zo goed gegijzeld worden door Maleisische piraten en bellen om losgeld te regelen! Op de terugweg naar de univ belde hij dan uiteindelijk terug en wassie nog boos ook dat we naar het politiekantoor waren gegaan. We hadden daar niks te zoeken, want we moesten naar het wijkkantoor gaan (versprak hij zich, sukkel). Op naar daar, dappere revolutionairen! Daar bijna 2u gewacht om ons exact hetzelfde te laten vertellen: alles is in de handen van Mr Li, wiens onbekwaamheid duidelijker en duidelijker werd naarmate de tijd verstreek. Hij ontkende trouwens in het bezit te zijn van die gele formulieren, terwijl twee afzonderlijke politieagent zeiden dat hij ze had! Met nog maar twee uur te gaan voor onze (al betaalde) trein zou vertrekken, belden we met Yasmine, een zeer aardige, betrouwbare en efficiënte mevrouw van de univ die zich ook bezighoudt met de buitenlandse studenten. Zij kon ons een bewijsje schrijven dat we studenten aan de CCNU waren en zodoende ons paspoort en heel de pratsj wel in orde hadden. Magertjes, en helemaal geen garantie dat de politie dat zou aanvaarden bij eventuele controle... Tijd om naar het station te gaan, want daar moesten we sowieso naartoe, zij het om ons geld terug te krijgen, zij het om de trein te nemen. Wat nu gedaan he? Gaan, en een hoop miserie riskeren bij een paspoortcontrole en/of geen hotel vinden? Of thuisblijven, en ons stierlijk vervelen? Radeloos en verloren (en ik vooral hongerig) belden we met Philip, mijn Oostenrijkse klasgenoot die hier al een jaar woont en weet hoe het er hier aan toegaat. "Just gooooooooo! Whatever!" was zijn verlossende antwoord (hij is homo)! We zijn op de trein gesprongen en hebben daar geen minuut spijt van gehad (maar ze hebben mij toch wel eerst wat koekjes moeten voeren voor ik zover was).
In verband met Mr Li wil ik toch nog even kwijt dat hij afgezien van een bron van ergernis, ook nog ongewild een bron van jolijt bleek. Diezelfde dag stelde Michi hem dezelfde vraag als ik: krijgen we ons paspoort vandaag terug? Toen Li daar ontkennend op antwoordde, liet Michi zich een "Fuck!" ontvallen. Toen zij daarop blozend een hand voor haar mond sloeg en zich excuseerde, zei Mr Li met een uitgestreken gezicht: "No problem. Everybody can fuck. I can fuck too."...
Ik denk dat hij de betekenis van "to fuck" niet helemaal vat, maar wie zijn wij om hem uit zijn onwetendheid te halen?
Ik zit nu in Gansu province, in het noordwesten van china, naast Mongolie en xinjiang! En het is hier mooooooooooooooi wow! Vandaag fietsen gehuurd en naar de laatste post van de chinese muur gefietst. De allerlaatste post, laatste plaats van chinese beschaving, erachter alleen maar woeste barbaren (jullie dus)! Heb vandaag bergen beklommen en door de woestijn gefietst...Prachtige foto's van. Prachtige dag. Gelukkig nu :) Zit nu in internetcafe en mijn tijd is op, maar zodra ik terug ben vertel ik alles, met foto's natuurlijk! Tot binnen een week bollekens xxxx
Na dit culinaire intermezzo kunnen we overgaan naar de orde van de dag: vertellen wat er zich afspeelt in Wuhan Huazhong shifan daxue (een fonetische versie om indruk te maken op vrienden en kennissen: woehaan gwaadzoeng sjufaan taa sjuuwee).
Zondag zijn we met zo'n 40 man op goedgemutste wijze naar het Oostelijke meer getrokken om aldaar te bbq-en op het strand. Dat strand was een prachtig staaltje van multiculturaliteit ("jakkes" of "wauw" al naargelang uw politieke overtuiging), niet alleen omdat wij daar waren met zo'n 15 verschillende nationaliteiten onder ons, maar ook vanwege de, laten we zeggen, versiering van het meer. In het meer, op zo'n 20 meter van de oever/strand/whatever konden we van west naar oost namelijk genieten van een uitzicht op: één levensgrote driemaster, Mercator-style all the way; één rotspartij mét vuurtoren; één kleine zeemeermin zoals ge ze pleegt terug te vinden in Kopenhagen én één nep tropisch eiland, palmbomen incluis, waar ge met gemak een wandelingetje op kon maken. Mini-Europa was er niets bij. Het werd een heel fijne dag: goed eten, goed gezelschap en goed weer. Er waren heel wat mensen aanwezig die ik nog nooit had gezien maar die blijkbaar al minstens 2 jaar in onze dorm wonen: mensen uit Micronesië, Lesotho (that's right: that IS a country IN ANOTHER country, darling), Filipijnen, America, Domenicaanse Republiek, Antigua,... Te gek, want tot nu toe heb ik me toch voornamelijk in het Europese milieu bewogen. Opvallend: eens er muziek weerklonk stond daar iedereen te dansen, behalve wij, de zielige stiff upper lip introverte Europeanen. Het kon ook liggen aan het feit dat iedereen van het zuidelijk halfrond een fles vodka en/of brandy mee had en wij fruitsap en water. Uiteindelijk moesten we ons troosten met de gedachte dat ons BBP toch lekker hoger ligt, kwestie van onze koloniaal superioriteitsgevoel bevestigd te zien. Van koloniaal superioriteitsgevoel gesproken... Gisteren stond ik in de lift samen met een Afrikaan. Stelde zich vriendelijk voor als José uit de Democratische Republiek Congo. Ik even vriendelijk (in het Frans, jawel): Ik ben Eva, uit België. Had ik beter niet gedaan. HA, JULLIE ZIJN HET DIE ONS GEKOLONIALISEERD HEBBEN! Werd die daar lastig op mij, how bèr! In dat Afrikaans Frans waar ik gelukkig nauwelijks iets van verstond op mij beginnen grommelen, iets van: we kunnen de geschiedenis niet veranderen en schmoeschmoeschmoe... Het heeft nog nooit zo lang geduurd eer ik op de 10de verdieping was. Jawadde! Merci Leopold, weeral merci. Maar genoeg over koloniale geschiedenis. Vrijdag kwam ik te weten dat ik geslaagd was voor mijn tweede zit en dat verdiende een feestje zou ik durven zeggen. Het was pas bij de derde club waar we binnen gingen dat het aangenaam werd. De eerste club was zo druk en we stonden zo op mekaar gedrukt dat ik met gemak mijn benen van de grond kon tillen. Mijn romp zou alles wel kunnen gedragen hebben, maar omdat dat nu eenmaal niet uitziet, namen we de plaat en poetsten we hem. Op naar de Vox, waar een chinese rap-band een show aan het geven was. Hoofdschuddend verlieten we die plek des onheils. Uiteindelijk terechtgekomen in een zalige caribbean club. Mooimooimooi! Met een proper (hurk)toilet mét wc-papier, een primeur! Wisten jullie trouwens dat wat wij een "frans toilet" noemen, de fransen zelf een "turks toilet" noemen? Niemand wil gewoon bestempeld worden als de uitvinder van dit vreselijke tuig, en dus schuift iedereen het maar op iemand anders. Misschien zeggen ze in pakweg Tadzjikistan wel dat het een Belgisch toilet is, wie weet. Stof tot nadenken om mee af te sluiten. Bij deze een opdracht: schrijf een mooi opstel over het hurktoilet en degene die mijn hart het meest kan beroeren breng ik iets mee uit china. Succes!
Zoals de oplettende lezers onder jullie al wel hadden kunnen afleiden, zijn de lessen nu begonnen. Het is te zeggen, vorige week woensdag was de eerste les en gisteren de eerste vrije dag :D Moon festival vierden ze. En dan moet ge dus moon cakes eten. Nu heb ik al van veel vreemde dingen gehoord dat ze in China eetbaar zijn (ik denk aan kat, hond, vogelkoppen, stierentestikel, gefrituurde schorpioenen enzovoort), maar sidder ende beeft gij allen, en hoedt (of is dat met d? Ik schaam me dood :s) u voor de moon cakes! Ik kan met eerlijkheid zeggen dat ik nog nooit zo iets walgelijks gegeten heb, en dan tel ik al de keren dat vake mij rabarber heeft willen voeren mee. Een moon cake is een rond baksel, zo groot als een vuist ongeveer. Het is multifunctioneel, want naast het eten ervan, kunt ge er ook mee petanquen (of hoe moet ge dat nu spellen? Mijn Nederlands is beschamend slecht aan het worden), kogelstoten, een ruit ingooien én diamant mee slijpen. Eens ge er in geslaagd zijt om door te dringen tot de -relatief- zachtere kern zult ge merken dat het ook een smaak heeft (lotus, pompoen, hardgekookt ei, aardbei, komkommer,...) en dat die smaak nog het ergste van alles is. Als ge dan al uw moed bij mekaar geschraapt hebt en eindelijk doorslikt, voelt ge dat zo in uw maag ploffen *plof* en meteen ligt uw maag ettelijke centimeters dieper. Het schijnt de regel te zijn dat alle meisjes die een jaar in China verblijven 10 kg bijkomen. Dat verbaast me niks, één moon cake weegt al zo'n 7 kg. NOOIT MEER. Eten kopen is hier trouwens altijd een waar avontuur. Ik versta namelijk zelden ook maar iets van de verpakking, dus ben ik gedwongen om af te gaan op de prentjes. En blijkbaar staat iets bruins niet altijd voor chocoladesmaak. In feite bijna nooit. Geel is ook niet altijd vanille of melk, maar wel maïs of zure room. Ik wens nooit meer een naar zure room smakend waterijsje te eten. Of maïsmelk te drinken. Chipssmaken zijn ook altijd een feest voor de zintuigen. Blueberry chips: ik ben er nog altijd niet uit of ik dat nu zeer lekker of juist afschuwelijk vies vind... Verfrissend, maar toch zout. Vreemd. Dan toch liever de chips met komkommersmaak, daarvan weet ik tenminste zeker dat het niet te eten is. Nu rest er mij slecht nog de chips met lycheesmaak om uit te proberen. Eergisteren heb ik trouwens de beste maaltijd ooit gehad: varkensvlees in zoetzure saus. Hemels, ik hoorde als het ware een engelengezang opstijgen van tussen mijn eetstokjes en ik zag de wereld in de meest prachtige kleuren en rook alles in de meest aangename geuren en ik zag gestorven familieleden naar mij zwaaien en zeggen dat alles goed was. En ze zeiden ook dat ik niet meer zoveel het woordje "en" in een zin mag gebruiken. Ik heb geprobeerd om de foto's die ik gemaakt heb van een menukaart hier te posten, maar dat is blijkbaar een statie te ver voor deze site. "The peasant family fries the diced chicken" zal dus niet voor jullie ogen verschijnen. Maar op facebook gaat dat vlotjes, dus wederom gene paniek. Ik ga nu maar eens mijn was uit het machien halen, zien of het nu wel gedroogd is. Dat is het vreemde hier: sommige machines drogen uw was, andere niet. Ik vermoed dat sommige machines ook gewoon helemaal niks doen, uitgezonderd wat water verspreiden over uw kleren. Nooit een saai moment in de foreign students dorm!
"Hallo iedereen, mijn naam is Eva. Ik ben 21 jaar oud en mijn talent is doen alsof ik iemand versta terwijl ik absoluut geen idee heb over wat de persoon in kwestie bezig is."
Men zegt wel eens dat men zichzelf tegenkomt tijdens een langdurig verblijf in het buitenland en dit is wat ik bijgeleerd heb over mezelf. De lessen zijn namelijk begonnen.
De afgelopen dagen eens deftig de toerist uitgehangen zie! Eerst zijn Michi (mijn buurmeisje uit Zuid-Tirol) en ik -noblesse oblige- een dagje gaan winkelen :) We hebben de westerse shopping centra vermeden, niet vanwege lekker alternatief-eco-niet toeristische pratsch redenen, maar simpelweg omdat we iets goedkoops wilden scoren. Laten we een kat een kat noemen (en ze daarna met smaak veroberen denken ze hier). Goedkope dingen genoeg, maar dan slaat goedkoop wel op het uiterlijk, niet alleen op de prijs. Dat viel tegen dus! Ik kan u wel niet zonder enige trots melden dat ik het meeste geld gespendeerd heb aan boeken in de Xinhua Bookstore! Echt een zalige winkel: allerlei Engelse boeken voor een appel en een ei! Heb zes boeken gekocht voor nog geen 10 euro... Bovendien heb ik mezelf een gitaar aangeschaft voor maar 50 euro. OK, het is een prulgitaar, maar ik krijg er nog wel een deftig geluid uit. Made in China, jawel :) Overigens hebben we tot onze ontzetting moeten vaststellen dat ze hier zelden schoenen hebben in onze maat (39 en 40). En maar lachen als wij daarachter vroegen, die Chinezen! Of ons doodleuk mannenschoenen voorschotelen :D Over winkelen gesproken: ongeveer 70% van onze zinnen begint met "I should buy some...today". Niet te geloven wat een mens allemaal nodig heeft en hoeveel daarvan er terug is te vinden in een supermarkt! Ik hou van supermarkten en als ik later groot en sterk ben ga ik er in één wonen! Luister nooit naar horrorverhalen als "er is geen deodorant te vinden in China" of "ze kennen er alleen maar maandverband", want dat is allemaal een complot van den Amerikaan! Nee hoor, alles is hier te vinden, behalve dan van die typische Belgische of Europese dingen, maar ja, bij ons in de GB vindt ge ook geen mooncakes he! Ik heb zelfs chocolade gekocht van Dove (dwaze ik die dacht dat dat een zeepproduct was) hmmmmmmmm. Nu kan ik heel de wereld aan! Kom maar op, communistisch spook!
Vandaag dan zijn we naar het Oostelijke Meer van Wuhan gegaan. Was werkelijk prachtig, recht uit de reisgids geplukt. Er was een groot natuurpark naast, waar we 4 euro inkom voor moesten betalen... No way José! Als ge zonet 10 cent betaald hebt voor de bus om daar te geraken dan lijkt 4 euro een astronomisch bedrag. Om Pieter en mij te troosten hebben we de hulp moeten inschakelen van ons aller vriend Cornetto en ons aller vriendin Viennetta. Al slenterend ons verdriet verterend met een ijsje kwam er daar een Chinees vrouwtje op ons af die vroeg of we geen boottochtje wouden maken voor 10 kuai (1 euro dus). Dat leek ons een puik idee en 5 min later waren we lekker aan het rondsnorren op het meer (en niet roeien, zo primitief daar in Leuven). Na zo'n 20 minuutjes zet dat vrouwtje ons af... midden in het park! HA! In your face, zuur oud wijf van de inkom! Zo konden we dus het hele park verkennen met als bonus opgegeten te worden door de muggen én het beklimmen van 21 km trap om dan boven aangekomen vast te stellen dat het paviljoen al gesloten was. Maar ach, het was de moeite waard, want het uitzicht was prachtig, ondanks de smog. Avonturiers al we zijn besloten we om langs een andere weg terug te keren. Na zo'n 45 min rondgezworven te hebben moesten we de waarheid onder ogen zien: muggen komen recht uit de hel én wij hadden ons vergist van weg. Maar vertel het niet verder! Maar wederom gene paniek: volgens Ellen is heel de wereld een balans die in evenwicht wordt gehouden door geven en nemen enzovoort en hetgene wij die dag gegeven hadden (namelijk ons lichaam beschikbaar stellen voor de gehele muggenpopulatie van Wuhan) werd op magische wijze aan ons teruggegeven door een rijke Chinees die ons vijven een lift gaf in zijn grote Honda met airco en onderweg menig mug naar betere oorden hielp. Dankuwel meneer Li (? ->een wilde gok)!
Op kot aangekomen heb ik mezelf kunnen overtuigen dat het nu toch echt wel eens tijd werd dat ik ging strijken. Mijn was had ik gisteren al gedaan (voor de eerste keer in mijn prille bestaan moet ik toegeven). En moeke: merci voor heel de uitleg met 30° of 60° enzo die ik toch al vergeten was. Het was totaal nutteloos, want de wasmachines hier, daar moet ge gewoon alles insteken en dat wast met koud water! Het resultaat was best OK moet ik zeggen. Maar genoeg over saaie huishoudelijke taken! Over naar iets nog saaiers: morgen beginnen de lessen! Uiteraard om 8u 's ochtends. Na de test bleek tot mijn eigen verbazing dat ik in groep 3.2 zit. Er zijn 4 groepen, met groep 4 als hoogste graad. Mijn klasgenoten zijn bijna uitsluitend Koreaans of Vietnamees, met de uitzondering van 3 Russen en een Oekraïener die er enorm dom uitziet maar desalniettemin (wat een prachtig woord toch) uitstekend Chinees spreekt. Kan niet wachten.
Als laatste wil ik jullie toch nog meegeven dat ik vandaag een gerecht heb gegeten dat luidde naar de prachtige titel "when the meat vegetables". Bij deze is to vegetable dus een werkwoord. Morgen meer hilarische titels! Een cliffhanger zowaar :)
zoenepoen!
En mijn 4 maasmakkers: jullie boek is echt prachtig en ik ben van plan om een schrijn ervoor te ontwerpen xxx
Jullie hebben de weg naar mijn blog gevonden dan, gefeliciteerd! Ik hoop dat ik jullie kan verblijden met allerlei fijne anecdotes en interessante ditjes en datjes :)
Eens zien, wat heb ik hier nog allemaal meegemaakt... Haja, die ene keer dat ik volledig ingezeept onder de doushe stond en opeens mijn water niet meer ging, dat was lachen! Voor de rest is Mr. Li zeker het vermelden waard. Mister Li is de Chinees die verantwoordelijk is voor alle buitenlandse studenten. Hij spreekt zeer goed Engels, zij het met dat grappige Chinese accent, en is bijgevolg ontzettend arrogant. Ongetwijfeld lid van de CCP. Hij heeft de afschuwelijke gewoonte om zijn announcements niet op te hangen op het prikbord in de lobby (hoe ordinair en ontechnologisch), in plaats daarvan roept hij ze om via de speakers die overal in ons gebouw zijn opgehangen! Zit ge dus rustig op uw wc een boekske te lezen, weerklinkt daar opeens de stem van Mr. Li! "Foreign students from all over the world, this is Mr Li speaking!" (zie ik daar een parallel met " arbeiders overal ter wereld, vereningt u"?). Goed dat hij zegt dat hij het is, het kon net zo goed God zei die zich aan mij openbaarde! Om dan meestal aan te kondigen dat we de volgende dag om 8u 's morgens moeten verzamelen in de lobby. Te gek. 8u. Met mijn ochtendhumeur betekent dat dus dat ik hier niet veel extra vrienden ga kunnen maken. Tot nu toe heb ik me nog sterk kunnen houden ;) Onze "dorm" sluit trouwens om half 12 's nachts en dat hebben we geweten toen we op stap gingen! Ge moet dan uw naam opschrijven en al, zelfs een reden geven waarom ge te laat waart. Nou ja, met al die camera's die hier OVERAL hangen hebben ze al lang gezien dat iedereen een beetje boven z'n theewater was (om in Chinese sfeer te blijven)... Dat op stap gaan was trouwens zeer aangenaam. We zijn naar de Vox geweest, alwaar er ons vertier werd aangeboden in de vorm van een hip hop-avond. Heeeeerlijk! Al die Chinezen, ma echt jong, die kunnen NIET dansen! Ahahahahaaa! En sommige mensen hebben gewoon no clue about aardrijkskunde! Was er daar een Mexicaan die vroeg waar ik vandaan kwam. België zei ik. Aha, spreekt gij dan Frans, vroeg hij. En ik: neenee, Nederlands! En toen hij weer: "ahja, ik kon al aan uw dansen zien dat gij Nederlands bloed hebt!" (vettige knipoog en al) Ik bedoel: wat??? :D Alsof ik daar een of andere klompendans aan het uitvoeren was! Ahahahaha! Hij bedoelde het als een compliment waarschijnlijk, dus ik zei maar beleefd, ohja? nou dankjewel :) En daarna heb ik mij omgedraaid om vodka te gaan drinken met iedereen. Dat was echt een leuke avond. Ze hebben ons zelfs buiten moeten gooien omdat ze gingen sluiten. Klinkt stoer, maar eigenlijk feitelijk sluit alles daar om 2u al. De dag erna moesten we dus om 8u present zijn op de openingsceremonie voor de eerstejaars. Op de foto's kunt ge zien dat er daar VEEL van zijn! De ceremonie bestond voornamelijk uit speeches in het chinees (7 maar :s) en wat vlaggengezwaai en het zingen van het volkslied. Boeiend. En dit is meteen ook alles voor vandaag, want we gaan uit eten! Tot zeer binnenkort, en mensen, skype eens wat meer zo rond 2u 's middags he!
Omdat ik weet dat jullie sinds mijn vaarwel geen hap door jullie keel meer krijgen en regelmatig in tranen uitbarsten, vond ik dat de tijd rijp was voor een bericht uit Wuhan! Jubelt! Jubelt!!
In den beginne was er... het vliegtuig dat twee uur vertraging had in Brussel, waardoor we (zijnde mijn mede-sinoloog uit Gent Migiel, die, afgezien van een interesse in het Chinees, ook nog mijn interesse voor het mannelijke geslacht deelt) onze aansluiting in Beijing (vanaf heden afgekort als BJ) gemist hebben. Maar gene paniek: men heeft ons in BJ nog sneller dan ge "vertraging in Brussel" in het Chinees uitgelegd krijgt een nieuwe vlucht geboekt (gratis, uiteraard). Heb tijdens de vlucht Bee Movie, Horton Hears a Who, Beautiful Mind én nog een of andere dwaze film over een bankoverval gezien. En geslapen ook nog. Dit om aan te tonen dat het tamelijk tot zeer lang duurde. Maar goed, eens in Wuhan zijn we met een taxi naar de jeugdherberg gesjeesd. WAANZIN! Werkelijk, het verkeer is hier WAANZINNIG! Steek hier maar eens een straat over.. Zebrapaden gelden hier wonderwel, zij het alleen als auto's (!) ze gebruiken om de weg over te steken! De jeugdherberg was trouwens vies af meh! Op een enkele opmerking na: rond 4 uur 's nachts werd ik wakker, niet van het lawaai oh nee, en ook niet van de warmte no sir, maar van de rat in mijn bed. WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH een RAT in mijn bed! WAAAAAAAAAH!! (U ziet, beste lezer, ik pen hier mijn diepste emoties neer) Die rat verschrok zich natuurlijk nog meer dan ik deed en hij/zij (ik verkies hij, dan kan ik toch lekker zeggen dat ik mijn eerste nacht in China al mannelijk gezelschap had) ging er vandoor als een vliegende scheet. Het hoeft niet te verbazen dat ik die nacht geen oog meer heb dichtgedaan. Tegen de ochtend aan heb ik de strijd opgegeven. "If you can't beat them, join them" zei ik, en ik doopte de rat prompt Mozzi. Ik mis hem al een beetje. De dag erna van de jeugdherberg naar de universiteit (de Central China Normal University oftewel Huazhong Shifan Daxue). Ondertussen had Pieter ons al vervoegd, de andere student uit Gent. Deze is niet homo én -laten we eerlijk zijn- een heel mooie jongen (en Saar: hij heeft de ideale hoeveelheid borsthaar!). Maar dit geheel terzijde :) Op de univ eerst een hoop papierwerk moeten regelen, echt iets wat een mens nodig heeft op zo'n moment. Heb me wel een eenpersoonskamer kunnen fixen! Mijn kamer is trouwens heel deftig, veel veel veel beter dan ik verwacht had. Heb mijn eigen badkamer! Dat had ik in Leuven zelfs niet. Heb een mooi uitzicht over de stad, aangezien ik op het tiende verdiep zit. Een uitzicht dat zo mogelijk nog beter is dan dat in Leuven. Gisteren (dinsdag) zijn we met een bus vol buitenlandse studenten naar het ziekenhuis getrokken voor ons medisch goed te laten keuren. Ha, dacht ik opgetogen, ik heb al de vereiste testen al laten doen in Leuven! Bis später alligator! Dit wordt een kwestie van papierkens laten zien en opzouten! Maar daar dacht officer Yang van het ziekenhuis wel anders over. Die Chinees nam iedereen zijn medische dossiers, bladerde er eens door en duidde dan willekeurig een paar testen aan die gij dan opnieuw moest gaan doen. En opnieuw voor moest betalen. Ploert. Ik moest mijn bloedtest opnieuw doen. Wat me in totaal zo'n 4 uur gekost heeft, want ik was daar niet alleen. Pret verzekerd! Vandaag moesten we een test afleggen om te zien welk niveau Chinees ge hebt. Eerst een schriftelijke meerkeuzetest (een beetje zoals HSK, maar makkelijker) en vervolgens een opstelletje schrijven met de verrassende titel "Mijn eerste indruk van China". Nog één zo'n opstel en ik ga fysica studeren! Maar dat opstel zorgde er wel voor dat ik de mondelinge test niet moest afleggen. Die Chinese aan wie ik dat gaf keek daar zo efkens naar en nadat ze mij vroeg hoe lang ik al chinees studeerde en vanwaar ik kwam (Bilishi, en nee beste Chinezen, dat is NIET Zwitserland) zei ze dat ik de mondelinge test niet meer hoefde te doen! Prima :) De rest van de dag heb ik opgetrokken met de twee Polen Kamil en Kuba (het olijke duo) en nog 4 Chinezen, waaronder ene die gek is op alles wat Russisch is en zich Igor laat noemen en een meisje wiens Engelse naam Lance luidt. We zijn naar zo'n megasupermark geweest, alwaar ik voor het eerst in mijn leven huishoudelijke spullen heb aangeschaft én -dit is het goede nieuws- iets wat trekt op muesli en melk en sponsbrood! Jihaaaaaa weg met rijst als ontbijt! Het eten is hier trouwens hetgene waar ik het meeste aan moet wennen. Niet dat het slecht is, integendeel, maar het is 1) altijd rijst 2) met veel olie en 3) vaak heel pikant. Heb nog geen gekke dingen te eten gekregen, wel een kippepoot in een stoofpot, maar die heeft Migiel verhapstukt met smaak. Ik heb daar een zeer smakelijke foto van die ik op het internet zet zodra ik erachter kom hoe dat dat precies werkt. Oh oh oh en ik heb oreo's gekocht! Massa's! Zo, dit was zo een beetje wat ik allemaal meegemaakt heb tot nu toe! Nu volgt een lijst van FAQ!
1) Hebben ze hier patatten? Ja Ma, dat hebben ze, alleen snijden ze ze in slierten en steken ze ze in pepers.
2) Zijn Chinese mannen echt zo "klein"? Seg!
3) Hoe is de universiteit? Enorm!! Groter dan Oud-Rekem en Rekem tesamen! Er rijdt een bus van het ene uiteinde van de campus naar het andere. Alle gebouwen zijn ouwe nest met uitzondering van de gebouwen waar buitenlandse studenten verblijven en les hebben. En er zijn palmbomen :) We hebben ons eigen sportcomplex, dat qua grootte te vergelijken valt met 2 keer dat van Leuven of Genk om maar iets te zeggen. Overal zijn kleine winkeltjes en restaurantjes.
4) Hoe is het weer? Warm! Maar aangenaam warm, dat had ik niet verwacht! Er is precies altijd een koele wind. Vandaag heeft het wel veel geregend.
5) Hoe valt Wuhan mee? Goed! Het stadsdeel waar wij zitten is zo heel Chinees, met van die kleine weggetjes en vuile straten enzo, en in Hankou (andere wijk) is alles heel modern, gelijk New York, met wolkenkrabbers en shopping mals enzo. Mensen zijn overal heel vriendelijk en behulpzaam, komen u spontaan helpen en zijn er rotsvast van overtuigd dat ik uit Italië kom en dat België een heel goede voetbalploeg heeft en bovendien de beste horloges ter wereld maakt.
6) Heb ik al veel vriendjes gemaakt? Ja hoor! Bijna iedereen komt hier alleen aan, dus iedereen is aardig. Kan vooral goed opschieten met een meisje uit Zuid-Tirol (Supah optimaal) en die Polen. Er zijn ook heel wat Amerikanen hier, Afrikanen ook een hoop. Tot nu toe heb ik dus Engels, Chinees, Frans en Duits kunnen praten, buiten Nederlands natuurlijk.
7) Is het daar duur? Om jullie een idee te geven: per maaltijd betaal ik ongeveer 1,5 euro. En dan hebt ge u rond gegeten! Vandaag zijn we met z'n zevenen gaan eten en we hebben 9 euro in totaal betaald!! Alle prijzen in België moet ge delen door ongeveer 15! Niet te schatten! Een I-phone kost 110 euro en we denken dat we hem voor 70 ook kunnen krijgen.
8) Mis ik jullie dan helemaal niet of wa?! Jaweeeeel!!!
Zo, ik hoop dat ieders honger naar informatie nu wat gestild is. Als jullie mensen kennen die per se op de hoogte gehouden willen worden van alle geplogenheden, sturen jullie dit dan door? Want ik heb niet alle emailadressen van iedereen die ik ken. Ik ben heel blij met mails uit Belgie, dus hou u niet in, leef u schriftelijk uit en stuur het op zou ik zeggen! Want ik mis jullie allemaal.
Heel veel groetjes en tot skypes/mails/volgend jaar!
xxxxxxxxxxxxxx Eva
PS. mijn chinese GSM is 0086 13521464820, maar hou rekening met een uurverschil van 6 uur :)
Hulp en troost!! Pijn, paniek, duisternis en chaos lagen in het verschiet. Het leek ons wijs de stad en maar gelijk de provincie te ontvluchten voor het te laat was. Alzo slopen Michi, Karin en ik op een duistere, mistige vrijdagavond de dorm uit, op weg naar een betere plaats in de wereld. Een plaats van hoop en liefde, vrij van sportvelden, volleybalnetten en lelijke trainings (wat een pleonasme). Chengdu stond op ons treinticket, en Chengdu (Sichuan) werd ons licht in deze duistere tijden. 
En we zaten nog wel in een Tibetaanse karaoke-bar alwaar men baijiu schonk uit kameelvormige flessen! Nou ja!
bureaucratie
