|
De 12 uren die volgden zouden de langste 12 uren in mijn leven worden. Een busrit gedomineerd door de drie grootste gruwelen in de geschiedenis van het openbaar vervoer: Stank, Lawaai en Vertraging
Hieronder een bespreking per thema.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Stank
Waar te beginnen? Vooreerst was er de dame voor me, die een onwaarschijnlijk afschuwelijke geur verspreidde. Wal-ge-lijk! Ik heb geen flauw idee waar die geur vandaan kwam, maar Karin stelde voor recht uit de hel. Leek me wel heel aannemelijk. Dan toch liever mijn buurman, bij hem kon ik tenminste de herkomst van zijn stank exact lokaliseren: zijn oksels, vrij van het keurslijf van deodorant en daardoor druipend van het zweet. Men had de hele Sahara kunnen irrigeren met al het vocht dat die dag uit die mens is gestroomd, want hij was nog verkouden ook. Ik heb die dag meer slijm gezien dan een gemiddelde neus-, keel- en oorspecialist in zijn hele carrière. Jammer dat zakdoeken not done zijn in China. Bijgevolg was de hele oppervlakte rechts van mijn rechtervoet ontoegankelijk verklaard voor de rest van de trip. Wegens slijm. Tot zover mijn naaste buren. Verderop in de bus was het al niet veel beter. Zo was er de mevrouw die ziek was en neen, daar kunt ge niks aan doen. Waar ge daarentegen wel iets aan kunt doen, is de manier waarop ge uw braaksel opvangt. Een plastic of papieren zak is een leuk idee. Het gangpad is dat niet. En ge zou denken dat mevrouw dat na drie keer wel door had. Het tegendeel was snel bewezen. Wat die dag eveneens bewezen werd, is het spreekwoord jong geleerd is oud gedaan. De dame in kwestie had een dochtertje dat ook ziek was en niets schept blijkbaar een hechtere band tussen moeder en dochter dan samen overgeven in het gangpad van een openbare bus. Leuk detail: als het kleintje moest plassen, nam mama haar liefdevol in de armen en liet haar boven de vuilnisemmer in de bus hangen. Nice.
Lawaai
De buschauffeurs liefde voor Chinese opera is een liefde die ik niet deel, maar waar ik wel respect voor heb. Zo ook de voorkeur voor dramatische liefdesliedjes van het meisje in de Hello Kitty-outfit, of eender welke muziek die het was die mijn medepassagiers graag afspeelden op hun gsm. Maar de kakofonie die voortkwam door het tegelijk afspelen van al deze verschillende (en naar mijn mening slechte) muziekstijlen valt met geen woorden te beschrijven. Het effect dat het heeft op een normale mens daarentegen valt perfect samen te vatten in onderstaand schema:
Ergernis -> woede -> gedwongen aanvaarding -> apathisch voor u uit staren met uw mond half open
Vertraging
De 12u bleken er 14 te zijn. We reden dan ook dwars door het gebied dat het zwaarst getroffen werd door die zware aardbeving van een paar jaar terug. Veel wegen en bruggen zijn nog niet hersteld en daardoor moesten we vaak kilometers omrijden. Toch leek het alsof men meer belang hecht aan het herstellen van bruggen en wegen dan aan het herstellen van huizen, elektriciteit en waterleidingen. Met spijt moet ik u mededelen dat we in Sichuan geen pandas gezien hebben. Wat we wel hebben gezien is bittere armoede. Ik heb het al gezegd en ik zeg het nog eens: wij zijn verwend.
Verwend of niet, toen we in Chengdu eindelijk eindelijk eindelijk EINDELIJK uit de bus kropen heb ik plechtig gezworen dat ik nooit meer in mijn hele leven en alle levens daarna nog een langeafstandsbus zou nemen. Een eed die ik snel weer zou moeten inslikken zo bleek later, maar op dat moment was ik klaar om een raketaanval te lanceren op alle busstations, busfabrieken, fabrieken waar onderdelen voor bussen in worden geproduceerd, fabrieken waar de zetelbekleding van bussen in wordt ontworpen, opleidingscentra voor buschauffeurs en nog veel meer busgerelateerde instituten, scholen en fabrieken. De hele treinreis terug naar Wuhan heb ik besteed aan het verzinnen van trage, pijnlijke foltertechnieken, op maat gemaakt voor al onze medepassagiers op deze Bus from Hell.
De Lijn en Heidebloem kunnen maar beter gewaarschuwd worden voor als ik terug naar België kom
|
