Een verrassend comfortabele busrit later rees Dunhuang voor ons op uit de woestijn. Waar woestijn tot nu toe betekende "plat en vol met stenen" mogen we vanaf nu trouwens spreken van een ware zandwoestijn! Dunhuang is een ware toeristische trekpleister, een oase diep diep in Gansu, bekend onder meer vanwege de zandduinen en de Mogao-grotten: heuse grottencomplexen met heel veel boeddhabeelden, het ene al wat groter dan het andere, en ooit een schat aan boeddhistische teksten die gestolen zijn door de Britten, de Fransen en de Russen en dat zult ge geweten hebben als ge daar gaat als westerling. Maar dat was voor de dag erna. In Dunhuang centrum vonden we geen goedkoper hotel dan één voor 21 euro voor een driepersoonskamer, afzetters! Maarrrrrrrrr op weg naar een plek om te eten zagen we reclame voor een jeugdherberg voor 3 euro per nacht en dat leek ons al schappelijker en na een telefoontje was onze nieuwe kamer al geboekt voor de volgende nacht. De volgende ochtend stonden we vroeg op want we wilden weer fietsen huren om 25km woestijn te doorkruisen naar de Mogao-grotten en dat is iets wat ge liever niet op het heetste van de dag doet. Onze huurfietsen waarin uitzonderlijk oncomfortabel, iets wat goed is voor een land met een geboortebeperkingsbeleid als dat van China, maar aangezien ons Belgische pensioenstelsel op instorten staat, is harde zadels iets dat ik ten zeerste afkeur. In ieder geval, 25 km en veel te veel cantusliederen verder liepen we met O-benen door de grottencomplexen van Mogao. De eerste grot was wauw (kleurige boeddha's en soortgelijken, mooie muurschilderingen,...), de tweede (identieke grot) ook; na de derde begon ik een zeker patroon te ontwaren en na de vijfde was voor mij de lol er volledig af. Het hielp ook niet dat de gidsen uitsluitend Chinees spraken en gelukkig dat Pieter mee was, want die studeert sinologie in Gent en daar studeert ge geen Chinees, maar wel boeddhisme. Als ik lyceum-gewijs een opstel zou moeten schrijven over mijn bezoek aan de boeddhistische grotten van Mogao dan zou mij besluit zijn dat boeddhisme in het Westen ernstig overschat wordt. Terug in Dunhuang namen we de bus naar onze jeugdherberg. Michi en ik hadden er niet zo veel zin in, omdat de kamers op de foto's er nogal smoezelig uitzagen, but boy were we wrong! Het was een van de mooiste jeugdherbergen die ik ooit heb gezien. Het hoofdgebouw was een soort oude chinese vierkantshoeve, waar ge op de binnenkoer kon eten. Onze "kamers" waren eigenlijk kleine hutjes verspreid in de grote tuin. Met in de tuin ook allemaal bloemen en bomen en schattige zithoekjes. En het beste van al: hier hadden we afgesproken met vrienden van Pieter uit Gent die in chongqing studeren en die brachten toch wel niet Sven mee, mijn klasgenoot uit Leuven! "It's a small world after all" zingen de poppetjes in Disneyland, en ze hebben gelijk. 's Avonds in ons hutje in de oase in de woestijn in China whiskey drinken en zeveren, meer moet dat soms niet zijn. De volgende dag stond een bezoek aan de zandduinen op het programma. Bleek dat ge de woestijn alleen maar in kon via een grote poort die ontzettend duur moet zijn geweest, want ge moest er schandalig veel geld voor betalen om eronder door te kunnen. Neenee, zo niet he! Ons geniale plan om nièt via die stomme poort te gaan, werd ernstig bemoeilijkt door het hek dat men rondom de woestijn had geplaatst. We weten dat Chinezen goed zijn in muren bouwen, maar welke gek zet er nu een hek rondom een woestijn?? Een niet zo efficiënte gek zo bleek, want anderhalve kilometer verder bleek het een eitje te zijn om erover te klimmen. Na een zware klim (had ik maar een kameel) zaten we op de top van een tamelijk hoge zandduin uit te rusten. En jawel, ze hadden ons gezien. Een wachter kwam schreeuwend en met de armen zwaaiend naar boven euhm, gestrompeld (hij was niet meer van de jongste) en wij deden alsof we de onschuldige toerist waren die geen woord Chinees verstaat. Onschuldig of niet, naar onder moesten we. Kaka! Maar niet getreurd, de dag erna volgden we (samen met nog een kerel uit Nieuw Zeeland) gewoon het hek totdat het ophield en we ons vrij in de woestijn konden bewegen. Nu weet ik hoe de gemiddelde kikker zich voelt als ie in het natuurpark in Maasmechelen eindelijk aan het ecoduct is aangekomen. Freedom!! We brachten de hele dag door in het midden van enorme zandduinen en dat was COOL! Na zonsondergang gingen we terug naar ons hutje en speelden we drinkspelletjes met als gevolg dat we midden in de nacht besloten om terug te keren naar de top van de zandduin. Een zandduin dronken beklimmen in het midden van de nacht, het is een uitdaging. De paar dagen hierna hebben we gespendeerd door te chillen met de billen in de jeugdherberg en door onze frisbeetechniek bij te schaven. Helaas helaas werd het toch echt wel tijd om terug naar Wuhan te gaan. Balen! Nog een laaaaaaange weg te gaan tot Wuhan: eerst 2u taxi naar het dichtsbijzijnde station, daarna 34u trein. 34, jawel. Om 4u 's nachts vertrekken en 's anderendaags rond de middag aankomen. Maar we waren bofkonten: reisgenoten waren heel vriendelijk. Twee dames die in de onderwijssector zaten en niet zomaar de eerste de beste waren, eentje liet ons zelfs een foto zien van haar met Jiang Zemin geloof ik. Bleek dat haar dochter momenteel in Duitsland studeert en deze winter zou terugkomen. Ze vroeg of wij haar dan een beetje konden entertainen met zang en dans en acrobatie. In ruil daarvoor werden we in Wuhan opgepikt door haar neefje, die zijn eigen bedrijf heeft en veel veel geld verdient. Ze zouden ons trakteren op lunch, waartegen wij geen nee zeiden want instant noodles wordt ge beu na een tijd. Neefje bracht ons in zijn aircondition nieuwe grote Ford naar een restaurant waarvan ik bijna achterover viel. Zo één met een grote oprit, waar ge zo juist voor de deur kunt rijden en dat mensen in uniform u de deur openhouden en uw auto wegrijden! Waaaaaaauuuw! Naast de ingang stond een bordje: proper dress requierd. Hahaha, wij hadden nog steeds onze reisplunje aan die we de afgelopen 5 dagen ook al aanhadden, maar dat bleek geen probleem. Het eten was vies lekker meh! En we kregen zelfs wijn. Maar zo vreemd: ze drinken hier rode wijn met ijsblokjes en citroenschijfjes erin, tsssss. Barbaren. We hebben natuurlijk gene frank mogen betalen en hierna hebben ze ons afgezet aan de universiteitspoort. Tot ziens! En het gewone leven begon weer. Jammer.
