De 12 uren die volgden zouden de langste 12 uren in mijn leven worden.Een busrit gedomineerd door de drie grootste gruwelen in de geschiedenis van het openbaar vervoer: Stank, Lawaai en Vertraging Hieronder een bespreking per thema.
Stank
Waar te beginnen? Vooreerst was er de dame voor me, die een onwaarschijnlijk afschuwelijke geur verspreidde.Wal-ge-lijk!Ik heb geen flauw idee waar die geur vandaan kwam, maar Karin stelde voor recht uit de hel.Leek me wel heel aannemelijk.Dan toch liever mijn buurman, bij hem kon ik tenminste de herkomst van zijn stank exact lokaliseren: zijn oksels, vrij van het keurslijf van deodorant en daardoor druipend van het zweet.Men had de hele Sahara kunnen irrigeren met al het vocht dat die dag uit die mens is gestroomd, want hij was nog verkouden ook.Ik heb die dag meer slijm gezien dan een gemiddelde neus-, keel- en oorspecialist in zijn hele carrière.Jammer dat zakdoeken not done zijn in China.Bijgevolg was de hele oppervlakte rechts van mijn rechtervoet ontoegankelijk verklaard voor de rest van de trip.Wegens slijm.Tot zover mijn naaste buren.Verderop in de bus was het al niet veel beter.Zo was er de mevrouw die ziek was en neen, daar kunt ge niks aan doen.Waar ge daarentegen wel iets aan kunt doen, is de manier waarop ge uw braaksel opvangt.Een plastic of papieren zak is een leuk idee.Het gangpad is dat niet.En ge zou denken dat mevrouw dat na drie keer wel door had.Het tegendeel was snel bewezen.Wat die dag eveneens bewezen werd, is het spreekwoord jong geleerd is oud gedaan.De dame in kwestie had een dochtertje dat ook ziek was en niets schept blijkbaar een hechtere band tussen moeder en dochter dan samen overgeven in het gangpad van een openbare bus.Leuk detail: als het kleintje moest plassen, nam mama haar liefdevol in de armen en liet haar boven de vuilnisemmer in de bus hangen.Nice.
Lawaai
De buschauffeurs liefde voor Chinese opera is een liefde die ik niet deel, maar waar ik wel respect voor heb.Zo ook de voorkeur voor dramatische liefdesliedjes van het meisje in de Hello Kitty-outfit, of eender welke muziek die het was die mijn medepassagiers graag afspeelden op hun gsm.Maar de kakofonie die voortkwam door het tegelijk afspelen van al deze verschillende (en naar mijn mening slechte) muziekstijlen valt met geen woorden te beschrijven.Het effect dat het heeft op een normale mens daarentegen valt perfect samen te vatten in onderstaand schema:
Ergernis -> woede -> gedwongen aanvaarding ->apathisch voor u uit staren met uw mond half open
Vertraging
De 12u bleken er 14 te zijn.We reden dan ook dwars door het gebied dat het zwaarst getroffen werd door die zware aardbeving van een paar jaar terug.Veel wegen en bruggen zijn nog niet hersteld en daardoor moesten we vaak kilometers omrijden.Toch leek het alsof men meer belang hecht aan het herstellen van bruggen en wegen dan aan het herstellen van huizen, elektriciteit en waterleidingen.Met spijt moet ik u mededelen dat we in Sichuan geen pandas gezien hebben.Wat we wel hebben gezien is bittere armoede. Ik heb het al gezegd en ik zeg het nog eens: wij zijn verwend.
Verwend of niet, toen we in Chengdu eindelijk eindelijk eindelijk EINDELIJK uit de bus kropen heb ik plechtig gezworen dat ik nooit meer in mijn hele leven en alle levens daarna nog een langeafstandsbus zou nemen.Een eed die ik snel weer zou moeten inslikken zo bleek later, maar op dat moment was ik klaar om een raketaanval te lanceren op alle busstations, busfabrieken, fabrieken waar onderdelen voor bussen in worden geproduceerd, fabrieken waar de zetelbekleding van bussen in wordt ontworpen, opleidingscentra voor buschauffeurs en nog veel meer busgerelateerde instituten, scholen en fabrieken.De hele treinreis terug naar Wuhan heb ik besteed aan het verzinnen van trage, pijnlijke foltertechnieken, op maat gemaakt voor al onze medepassagiers op deze Bus from Hell.
De Lijn en Heidebloem kunnen maar beter gewaarschuwd worden voor als ik terug naar België kom
Beeldt u eens het mooiste alpenlandschap in. In de herfst, met veel rood, warm oranje en geel. Doe dat dan maal twee wat betreft graad in schoonheid én voeg daar nog eens prachtige watervallen en diep blauwe meren aan toe. Dat is Jiuzhaigou, maar dan nog mooier! Ik bedoel, de meesten onder jullie hebben de foto's op facebook wel gezien he? Zeg nu zelf :) We bezochten het park op het ideale moment: net na de "Golden week" van 1 oktober (de nationale feestdag, waar heel China een week vrij voor krijgt en tijdens dewelke ge 5 keer meer betaalt voor 5 keer zoveel volk) en toch nog op een moment dat de bomen hun mooiste kleurtjes aanhadden. Perrrrrrfect! De hele dag hebben we rondgedwaald in het park, zonder te eten, wat betekent dat het echt wel de moeite waard was. Maar toch, geen eten brengt het slechtste in mij naar boven en tegen de avond aan hebben Michi en Karin mij uit vrees voor repressailles toch maar snel naar een restaurant gebracht. En daar, midden in de bergen van Jiuzhaigou, hebben we de beste qiezi OOIT gegeten. Hmmmmmmmmmmmmmmmm en nog eens hmmmmmmmm! O ja, qiezi (spreek uit: tjeetzi) is Chinees voor aubergine. Men neme een aubergine, men snijde ze in reepjes (en niet in rondjes let wel), waarna men ze bakt in liters olie. Nog wat knoflook en pepers erbij en zie daar: qiezi! Het zal u niet verbazen dat ondergetekende de trotse medeoprichtster is van de QieFC (Qiezi Fanclub China). We hebben onze eigen hymne, groet en vereringscultus. Wij geloven dat binnenkort de Heilige Aubergine zal opstaan, wiens vruchtvlees het eeuwige leven schenkt aan allen die het eten en wiens oliedruppels wonden doen helen en gaten branden in de mooiste jurken van onze aartsvijandinnen. Sponsors ontbreken nog, dus als u al die flauwe liefdadigheidsacties met arme kindjes en oorlog enzo beu bent, maar toch uw geweten wilt sussen tijdens deze vastenperiode: stuur een mail naar wuhanbranch@qiefc.com voor verdere informatie. Aubergine zal het u lonen. Ex Oriente Lux Auberginae! Dit geheel terzijde. De volgende dag dachten we: kom, we pakken nog eens een bus. Het was ook al van 2 dagen ervoor geleden. Deze bus nam ons steeds hoger en hoger de bergen in en stopte op de gekste plaatsen om ettelijke Tibetaanse boeren op te pikken die schijnbaar uit het niets opdoken naast de weg. En een Tibetaanse boer komt nooit alleen, zegt waarschijnlijk wel een spreekwoord, nee, ze brengen altijd wel een bos takken mee of een geit. Pluimvee is ook een populair accessoire onder de hippere Tibetanen. Waardoor ik dus 5u heb doorgebracht geklemd tussen een oud gerimpeld vrouwtje met een berg gras op haar schoot (en dus ook op de mijne) en een geit die rustig op datzelfde gras zat te kauwen. Bij aankomst in Songpan, onze stop, had ik een diepe vertrouwensrelatie opgebouwd met de geit, wat het afscheid niet gemakkelijk maakte. Maar ergens moesten onze wegen scheiden en Songpan was wel een geschikte plek daarvoor. Het ga je goed, vriend Geit! Songpan, een klein stadje in het midden van de voorlopers het Tibetaans Hooggebergte, bekend vanwege zijn excursies te paard. Te paard, jawel, u leest het goed. Karin, paardenliefhebster en vegetariër (het arme kind is links, ze kan er dus ook niks aan doen), had ons zo ver gekregen om toe te stemmen met een paardenexcursie van een dag. De volgende ochtend vroeg dus afspraak met Mike the Horsetrack Organizer en zijn vriendjes. Ik kreeg een wit paardje toegewezen dat op het eerste gezicht, oh wreed lot, de bitch van de groep bleek te zijn. Bleek dat het gewoon pissig was omdat het telkens achter Michi's paard moest lopen en dat paard had diarree én was nogal winderig. Ge zou voor minder... Het paardrijden ging beter dan ik dacht en mijn paard luisterde tot mijn eigen verbazing zelfs af en toe naar wat ik zei. Zo kwamen we na niet al te veel ongelukken aan in een schattig dorpje in het midden van de bergen, bewoond door voornamelijk Tibetaanse monniken. Tussen haakjes: de oplettende lezers onder jullie hebben zich vast al afgevraagd waarom ik over Tibetanen spreek terwijl we toch wel in Sichuan waren. Dat is om de zeer eenvoudige reden dat Sichuan grenst aan Tibet én dat niet alle Tibetanen in Tibet wonen. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden over Nederlanders en hun vaderland. In dat dorpje maakten onze gidsen eten voor ons boven het kampvuur en na een uurtje pauze moesten we weer terug. Als ge dit allemaal leest lijkt het wel alsof we een comfortabel ritje hadden gemaakt in een mercedes S cabrio. De werkelijk was wel anders: 5u op een paard en ge meent dat ge de rest van uw leven met o-benen moet zien rond te lopen. Vandaar de Tibetaanse full body massage waar we onszelf op trakteerden. Dit soort massage is een interessant gegeven en komt met het motto "pijn is fijn, bloed is goed". Met massage wordt hier bedoeld dat iedere knook in uw vege lijf opgespoord wordt om daarna één voor één gebroken te worden. Auwa. Toch moet het ergens goed zijn geweest, want 's anderendaags hadden we nul spierpijn en dat kwam goed uit, want we hadden nog eens 12u bus voor de boeg om terug in Chengdu te geraken. En deze busrit verdient een eigen hoofdstuk...
