Het was november toen het vreselijke nieuws bekend werd gemaakt.   Onze universiteit, onze eigenste alma mater, werd de wrede organisator van een drie dagen durende sportcompetitie.  Drie gruwelijke dagen van athletiek, gymnastiek en... balsporten!    Hulp en troost!! Pijn, paniek, duisternis en chaos lagen in het verschiet.  Het leek ons wijs de stad en maar gelijk de provincie te ontvluchten voor het te laat was.  Alzo slopen Michi, Karin en ik op een duistere, mistige vrijdagavond de dorm uit, op weg naar een betere plaats in de wereld.  Een plaats van hoop en liefde, vrij van sportvelden, volleybalnetten en lelijke trainings (wat een pleonasme).  Chengdu stond op ons treinticket, en Chengdu (Sichuan) werd ons licht in deze duistere tijden.   
12u trein later kwamen we aan in Chengdu en dat bleek een aangename stad te zijn, met brede wegen en fietspaden en grappige groene verkeerslichtmannetjes die we -tot grote fascinatie van menig Chinees- imiteerden telkens als we de weg over moesten.  Afgezien van een grote boeddhistische tempel bleek er echter vrij weinig te zien.  Aldus versierden we ons een busticket om 's anderendaags te vertrekken naar Jiuzhaigou, wat meer naar het noorden in Sichuan.  Wat in de Lonely Planet beschreven stond als een busrit van zo'n 8u, bleek in werkelijk zomaar even 12u te duren.  12u in een vieze bus met een walgelijk stinkende Chinees naast mij, terwijl we ons door bergen (haarspeldbochten zucht) en dalen lieten slingeren.  Niet bepaald een gloriemoment in Eva's reisannalen.  Na zo' 7 u werden we eens gelucht en kreeg ik eindelijk de kans om mijn blaasspieren eens te laten ontspannen.  Blij met dit heuglijke nieuws spoedde ik me naar het gebouwtje waar WC op stond en daar was het dan: mijn allereerste Chinees toilet!   Geen deuren, maar dat zou ook wel een uitdaging zijn geweest aangezien er ook geen muurtjes waren.  Wel was er een geul in de grond met stromend water, waar ge u dan dwars over moest hurken om u eens goed te laten gaan en tegelijk een praatje kon slaan met de dames naast, voor en achter u.  Een nieuw "inzicht" in de Chinese cultuur quoi.    In ieder geval, na nog eens 5 onmogelijk lange uren kwamen we in het pikkeduister aan in Jiuzhaigou.  Eigenaardige plaats.  Het landschap kon wel recht uit de Alpen komen, maar toch stonden er allemaal Chinese gebouwen, waarvan geen enkel ouder leek dan een jaar of bewoond om maar iets te zeggen.  Vers uit de bus werden we bijna besprongen door een Chinese hoteleigenaar en aangezien we geen flauw idee hadden waar te overnachten gaven we maar toe aan zijn smeekbeden om met hem mee te gaan.  We hebben de arme man wat leed bezorgd.  Ten eerste wensten we met z'n drieën in  één kamer te slapen.  Niet zo eenvoudig bleek, maar na wat heen en weer gepraat en geloop beloofde hij ons plechtig om een bed bij te schuiven in een tweepersoonskamer, de vuile badkamer te poetsen én wat van de prijs af te doen (afpingelen op hotelkamerprijzen is een traditie die in ere moet worden gehouden).   Hij stelde voor dat we een hapje gingen eten terwijl hij voor alles zou zorgen en dat deden we, want ik had die dag zoveel zonnebloempitjes gegeten dat de koolmeesjes al aan mij begonnen te pikken.   Toen we met volle maag terug kwamen in het hotel, bleek dat de hoteleigenaar woord had gehouden door een derde bed in de kamer te hebben gewurmd, waardoor onze kamer één groot bed werd :)  De badkamer was echter nog altijd even vies als ervoor en toen we de eigenaar daarop wezen, zei hij "o ja, dat is waar ook", nam de doushekop, sproeide alles eens goed nat, wiste daarop het zweet van zijn voorhoofd en zei "Zo, dat is dan ook alweer gedaan" en keek in het rond, trots op zijn verwezenlijkingen.  We hebben al onze overtuigingskracht en vrouwelijke charme moeten aanwenden om hem ervan te overtuigen om  toch maar tenminste een doek te gebruiken, of een poetsproduct.  Hy-gi-ene.  Kan er niet genoeg de nadruk op leggen.  In ieder geval, uiteindelijk deed hij wat we vroegen en daarvoor hebben we hem uitgebreid bedankt.  Misschien een beetje té enthousiast, want later op de avond (we waren al alle drie in onze vijflagige pyjama want het vroor en er is geen verwarming in zuid china) stond hij voor onze deur, gehuld in een walm van alcohol en vroeg of hij binnen mocht komen om "onze kamer nog eens te controleren."  We hebben vriendelijk doch dwingend nee gezegd op dat verleidelijke voorstel.  De rest van de nacht verliep rustig :)  De ochtend erop moesten we al onze zelfbeheersing en moed bij mekaar schrapen om uit ons warme knusse nest te kruipen en de koude te trotseren maar het bleek het zo hard waard.  Die dag bezochten we het Jiuzhaigou National Park en het bleek een van de mooiste plekken op aarde...


 

04-02-2009 om 07:56 geschreven door Eva