Na dit culinaire intermezzo kunnen we overgaan naar de orde van de dag: vertellen wat er zich afspeelt in Wuhan Huazhong shifan daxue (een fonetische versie om indruk te maken op vrienden en kennissen: woehaan gwaadzoeng sjufaan taa sjuuwee).
Zondag zijn we met zo'n 40 man op goedgemutste wijze naar het Oostelijke meer getrokken om aldaar te bbq-en op het strand. Dat strand was een prachtig staaltje van multiculturaliteit ("jakkes" of "wauw" al naargelang uw politieke overtuiging), niet alleen omdat wij daar waren met zo'n 15 verschillende nationaliteiten onder ons, maar ook vanwege de, laten we zeggen, versiering van het meer. In het meer, op zo'n 20 meter van de oever/strand/whatever konden we van west naar oost namelijk genieten van een uitzicht op: één levensgrote driemaster, Mercator-style all the way; één rotspartij mét vuurtoren; één kleine zeemeermin zoals ge ze pleegt terug te vinden in Kopenhagen én één nep tropisch eiland, palmbomen incluis, waar ge met gemak een wandelingetje op kon maken. Mini-Europa was er niets bij. Het werd een heel fijne dag: goed eten, goed gezelschap en goed weer. Er waren heel wat mensen aanwezig die ik nog nooit had gezien maar die blijkbaar al minstens 2 jaar in onze dorm wonen: mensen uit Micronesië, Lesotho (that's right: that IS a country IN ANOTHER country, darling), Filipijnen, America, Domenicaanse Republiek, Antigua,... Te gek, want tot nu toe heb ik me toch voornamelijk in het Europese milieu bewogen. Opvallend: eens er muziek weerklonk stond daar iedereen te dansen, behalve wij, de zielige stiff upper lip introverte Europeanen. Het kon ook liggen aan het feit dat iedereen van het zuidelijk halfrond een fles vodka en/of brandy mee had en wij fruitsap en water. Uiteindelijk moesten we ons troosten met de gedachte dat ons BBP toch lekker hoger ligt, kwestie van onze koloniaal superioriteitsgevoel bevestigd te zien. Van koloniaal superioriteitsgevoel gesproken... Gisteren stond ik in de lift samen met een Afrikaan. Stelde zich vriendelijk voor als José uit de Democratische Republiek Congo. Ik even vriendelijk (in het Frans, jawel): Ik ben Eva, uit België. Had ik beter niet gedaan. HA, JULLIE ZIJN HET DIE ONS GEKOLONIALISEERD HEBBEN! Werd die daar lastig op mij, how bèr! In dat Afrikaans Frans waar ik gelukkig nauwelijks iets van verstond op mij beginnen grommelen, iets van: we kunnen de geschiedenis niet veranderen en schmoeschmoeschmoe... Het heeft nog nooit zo lang geduurd eer ik op de 10de verdieping was. Jawadde! Merci Leopold, weeral merci. Maar genoeg over koloniale geschiedenis. Vrijdag kwam ik te weten dat ik geslaagd was voor mijn tweede zit en dat verdiende een feestje zou ik durven zeggen. Het was pas bij de derde club waar we binnen gingen dat het aangenaam werd. De eerste club was zo druk en we stonden zo op mekaar gedrukt dat ik met gemak mijn benen van de grond kon tillen. Mijn romp zou alles wel kunnen gedragen hebben, maar omdat dat nu eenmaal niet uitziet, namen we de plaat en poetsten we hem. Op naar de Vox, waar een chinese rap-band een show aan het geven was. Hoofdschuddend verlieten we die plek des onheils. Uiteindelijk terechtgekomen in een zalige caribbean club. Mooimooimooi! Met een proper (hurk)toilet mét wc-papier, een primeur! Wisten jullie trouwens dat wat wij een "frans toilet" noemen, de fransen zelf een "turks toilet" noemen? Niemand wil gewoon bestempeld worden als de uitvinder van dit vreselijke tuig, en dus schuift iedereen het maar op iemand anders. Misschien zeggen ze in pakweg Tadzjikistan wel dat het een Belgisch toilet is, wie weet. Stof tot nadenken om mee af te sluiten. Bij deze een opdracht: schrijf een mooi opstel over het hurktoilet en degene die mijn hart het meest kan beroeren breng ik iets mee uit china. Succes!
Zoals de oplettende lezers onder jullie al wel hadden kunnen afleiden, zijn de lessen nu begonnen. Het is te zeggen, vorige week woensdag was de eerste les en gisteren de eerste vrije dag :D Moon festival vierden ze. En dan moet ge dus moon cakes eten. Nu heb ik al van veel vreemde dingen gehoord dat ze in China eetbaar zijn (ik denk aan kat, hond, vogelkoppen, stierentestikel, gefrituurde schorpioenen enzovoort), maar sidder ende beeft gij allen, en hoedt (of is dat met d? Ik schaam me dood :s) u voor de moon cakes! Ik kan met eerlijkheid zeggen dat ik nog nooit zo iets walgelijks gegeten heb, en dan tel ik al de keren dat vake mij rabarber heeft willen voeren mee. Een moon cake is een rond baksel, zo groot als een vuist ongeveer. Het is multifunctioneel, want naast het eten ervan, kunt ge er ook mee petanquen (of hoe moet ge dat nu spellen? Mijn Nederlands is beschamend slecht aan het worden), kogelstoten, een ruit ingooien én diamant mee slijpen. Eens ge er in geslaagd zijt om door te dringen tot de -relatief- zachtere kern zult ge merken dat het ook een smaak heeft (lotus, pompoen, hardgekookt ei, aardbei, komkommer,...) en dat die smaak nog het ergste van alles is. Als ge dan al uw moed bij mekaar geschraapt hebt en eindelijk doorslikt, voelt ge dat zo in uw maag ploffen *plof* en meteen ligt uw maag ettelijke centimeters dieper. Het schijnt de regel te zijn dat alle meisjes die een jaar in China verblijven 10 kg bijkomen. Dat verbaast me niks, één moon cake weegt al zo'n 7 kg. NOOIT MEER. Eten kopen is hier trouwens altijd een waar avontuur. Ik versta namelijk zelden ook maar iets van de verpakking, dus ben ik gedwongen om af te gaan op de prentjes. En blijkbaar staat iets bruins niet altijd voor chocoladesmaak. In feite bijna nooit. Geel is ook niet altijd vanille of melk, maar wel maïs of zure room. Ik wens nooit meer een naar zure room smakend waterijsje te eten. Of maïsmelk te drinken. Chipssmaken zijn ook altijd een feest voor de zintuigen. Blueberry chips: ik ben er nog altijd niet uit of ik dat nu zeer lekker of juist afschuwelijk vies vind... Verfrissend, maar toch zout. Vreemd. Dan toch liever de chips met komkommersmaak, daarvan weet ik tenminste zeker dat het niet te eten is. Nu rest er mij slecht nog de chips met lycheesmaak om uit te proberen. Eergisteren heb ik trouwens de beste maaltijd ooit gehad: varkensvlees in zoetzure saus. Hemels, ik hoorde als het ware een engelengezang opstijgen van tussen mijn eetstokjes en ik zag de wereld in de meest prachtige kleuren en rook alles in de meest aangename geuren en ik zag gestorven familieleden naar mij zwaaien en zeggen dat alles goed was. En ze zeiden ook dat ik niet meer zoveel het woordje "en" in een zin mag gebruiken. Ik heb geprobeerd om de foto's die ik gemaakt heb van een menukaart hier te posten, maar dat is blijkbaar een statie te ver voor deze site. "The peasant family fries the diced chicken" zal dus niet voor jullie ogen verschijnen. Maar op facebook gaat dat vlotjes, dus wederom gene paniek. Ik ga nu maar eens mijn was uit het machien halen, zien of het nu wel gedroogd is. Dat is het vreemde hier: sommige machines drogen uw was, andere niet. Ik vermoed dat sommige machines ook gewoon helemaal niks doen, uitgezonderd wat water verspreiden over uw kleren. Nooit een saai moment in de foreign students dorm!
