Een blog bijhouden is oersaai.  Daar, ik heb het gezegd.  OERSAAI zeg ik u! 

Maar omdat er mij nog slechts één week rest in mijn geliefde Wuhan –snif-  zie ik mij genoodzaakt om mijn doldwaze avonturen voor een laatste maal op te tekenen voor het (puur hypothetische) nageslacht.  En voor jullie natuurlijk, dierbare lezers, hardnekkiger dan de strafste sojasausvetvlek.  

Ik zeg nog maar één week in Wuhan, maar dat betekent niet dat ik volgende week al op vaderlandsche bodem sta.  Nog geen wilde herenigingsfeestjes in het vooruitzicht dus. 

We vonden dat we wat frisse lucht nodig hadden hier en bijgevolg vertrekken we de 18^de naar Bangkok, om vandaar de grens over te steken naar Cambodja, alwaar ik een spoof zal maken van Lara Croft in de Angkor Wat-tempel.  Van Angkor Wat naar Kuala Lumpur en van Kuala Lumpur op naar eindbestemming Indonesië, om eens te zien hoe dat de Hollanders daar de boel begaaid hebben.  Bali here I come!  Max Havelaar, beware!

Na Indonesië trek ik gezwind naar Beijing om mijn zus en extra-zus op te pikken en daarna maak ik mijn afscheidstournee door China.  Met pijn in het hart en in de portefeuille van vake.  31 juli is de dag waarop een vliegtuig mij terugbrengt van mijn tijdelijke thuis naar mijn altijd-thuis.  Niet hetzelfde vliegtuig als mijn zus trouwens, want in deze onzekere tijden van economische crisis is het nodig om aan risicospreiding te doen en zodoende heeft vake Klaartje en mij op twee verschillende vliegtuigen gezet.  Stort er eentje neer, dan is er nog altijd een dochter over.

Maar tot zover de toekomst.  Ik heb hier ook nog een mooi verleden liggen dat ik jullie graag wil laten zien…

10-06-2009 om 11:34 geschreven door Eva