En alzo zaten we op de trein richting Lanzhou, de hoofdstad van Gansu provincie. ("We", dat zijn Pieter, Michi en ik:)
Omdat ik jullie graag iets wil BIJLEREN over CHINA, volgt hier een kleine UITEENZETTING over het chinese SPOORWEGSYSTEEM! (dit heb ik van mijn maasmakkers geleerd: belangrijke dingen moet ge in hoofdletters schrijven, zo onthoudt ge het beter;) China is nogal groot (noord-zuid afstand is gelijk aan de afstand Denemarken -Timboektoe) en aangezien vliegen relatief duur is, wordt er veel belang gehecht aan treinen. Een Chinese trein heeft vier onderdelen: hard seats, soft seats, hard sleepers en soft sleepers. Wij hadden ieder een hard sleeper geboekt, aangezien we 's avonds vertrokken en 's ochtends zouden aankomen. Voor 12 u trein betaalden we 36 euro. Ge slaapt dan met z'n zessen in een compartiment (dat ge niet kunt afsluiten). Het verschil tussen hard en soft sleepers varieert per type trein. Soms is het enige verschil dat ge in de hard sleepers met 6 bijeenslaapt en in de soft met vier. Soms heeft men in de soft ieder een eigen tv, komen ze u fruit en drank brengen, uw badkamer is proper en werkt altijd en ge kunt uw compartiment afsluiten. Maar dat hadden wij allemaal niet nodig (stelletje mietjes!). Het verschil tussen de hard seats en de soft seats is, hoe raadt ge het, dat de ene zachter zit dan de andere en dat de laatste een aardig patroontje heeft in de stof. Hard seats zijn zeker niet oncomfortabel als ge van pakweg Genk naar Leuven zou moeten gaan, maar als ge 20u onderweg zij, tja, dan zijt ge eraan, als kalk aan de muur jawel. Hard sleepers dus.
Met 12u trein voor de boeg stond ik erop dat we wat proviand insloegen, met als gevolg dat we bijna niet door het smalle gangpad konden wegens de grote hoeveelheid meegezeulde instantnoodles die men gewoonlijk voor dit soort reizen bewaart. Eenmaal geïnstalleerd wist heel de trein dat er westerlingen aanwezig waren en wisten wij dat er geen mogelijkheid was om te ontsnappen aan de Nieuwsgierige Chinees. Niet dat dat zo heel erg was, want iedereen is heel vriendelijk en het werd een erg gezellige avond. Toen om 22:30 opeens alle lichten uitgingen kropen (of beter: klommen) we ons bed maar in en na goed geslapen te hebben, kwamen we aan in Lanzhou.
In Lanzhou het eerste het beste goedkope hotel binnengelopen. Helaas pindakaas: geen buitenlanders toegestaan! Hier waren we op voorbereid, maar toch. Ze verwezen ons door naar het hotel om de hoek. Dat bleek een enorme marmeren lobby te hebben en mensen in uniform enzo! Poehpoeh, dat zal wel veel te duur zijn dachten we, maar zijt ge gek: dat was gewoon goedkoper dan dat crappy hotel voor Chinezen! Gekke gekke wereld. Die dag hebben we Lanzhou verkend, hoewel ijskoud en regenachtig. Eigenlijk hebben we niet veel gezien behalve de binnenkant van een restaurant en het busstation. In dit laatste wouden we een kaartje kopen om naar Xiahe te gaan, een dorpje op drie uur bus met naar het schijnt een prachtig Tibetaans Lamaklooster (Labrang anyone?). Maar dat was buiten de internationale politiek gerekend! Toen we een kaartje vroegen aan de loketmevrouw was haar enige antwoord: "dat zal niet gaan". Verbijsterd om dit toch wel toeristonvriendelijke antwoord vroegen we het nog maar eens. "Dat zal niet gaan" alweer. "Waarom niet dan?" drongen we aan. Dit keer was de verbijstering geheel van haar kant: "Omdat jullie buitenlanders zijn." "Achzo." Dan maar een treinticket gekocht om de volgende dag te vertrekken naar Jiayuguan. Die avond op stap gegaan in Lanzhou. A night to remember! Laten we zeggen dat ik gewoon al heel blij ben dat ik het mij überhaupt herinner, want die avond was de avond dat Eva kennis maakte met baijiu. Over baijiu wens ik niet meer uit te wijden dan datgene wat ik op google vond en waarvan ik het zelf niet beter had kunnen omschrijven: "Pure distilled evil in liquid form. Chinese firewater that could be used to put a man on a moon of a planet in a far of galaxy. It tastes like a combination of the fires of hell, rotten Indian food and the after effect of China Syndrome. Can be drunk or snorted through the nose, even though neither one is recommended. Health warnings do not apply. If you're so stupid to drink it, you deserve everything you get. All it has going for it is that it burns with a rather fetching blue flame. Other uses can be an engine de-greaser, curry stain remover, glass etcher, Room 101 torture. We could avert the forthcoming petrol shortage by filling every car with watered down Baijiu."
Amen! Nog nooit in mijn hele leven heb ik moeten overgeven van te veel te drinken, maar die nacht hadden ze me goed liggen. Nooit meer, nooit meer, nooit meer! Eén beeld zegt meer dan 1000 woorden en ik vind dat deze smiley de avond perfect omvat: En we zaten nog wel in een Tibetaanse karaoke-bar alwaar men baijiu schonk uit kameelvormige flessen! Nou ja! De ochtend erna vertrok onze trein om half 8 naar Jiayuguan en tot mijn eigen grote verbazing was ik volledig katervrij! De trein vond echter dat dat teveel van het goede was en kwam daarom 2 uur te laat. 8u hard seats, een peulenschil! Op naar het laatse punt van de Chinese Muur, en daar voooorbiiiiiijjjjjjj!!
I fought the law and the law... didn't really care
In China heeft er zich gedurende eeuwen en eeuwen langzaamaan een fascinerend doch gruwelijk concept ontwikkeld. Het definieert letterlijk ons gehele bestaan, niet alleen in China, maar over de gehele wereld, dit universum en daar voorbij... Men praat erover met ontzag en vrees in de stem, gepaard gaande met een lichte huivering en zelfs de dappersten onder ons vrezen de dag dat zij onderworpen worden aan dit verderfelijke idee. Het vergeeft en vergeet namelijk niets of niemand...
Het heet " bureaucratie " ... (sidder en beef) ... en het gaat zo: iedereen gaat in een cirkel staan en de eerste die iets doet heeft verloren.
Dit en nog veel meer ondervonden wij toen we in onze jeugdige naïeviteit en onbezonnenheid ons paspoort eerder dan vooropgesteld door de dienaren van de bureaucratie (in dit geval: de ambtenaren van de politie) probeerden terug te krijgen. Midden september kregen we immers bezoek van de politie van Wuhan, die ons uitleg kwamen geven over de Chinese wetten en onze verblijfsvergunning kwamen regelen. Iedereen werd samengeroepen in een grote zaal en we moesten braaf luisteren naar een strenge mevrouw in uniform die zei dat we niet dronken mogen worden, geen drugs mogen nemen ("net zoals in jullie thuisland" zei ze, mooi niet ha!). Ik kwam natuurlijk te laat binnen omdat ik een document vergeten was. Mevrouw Politie stopt midden in haar speech (all eyes on me) en zegt met puur venijn in haar stem: "being late is a crime, never EVER come late in China." In de poppetjes van haar ogen kon ik de diepe afgronden van de hel overzien. Nu nog word ik 's nachts wakker, badend in het zweet, met die blik voor mijn geest. Die dag was tevens de laatste dag dat ik mijn paspoort heb mogen aanschouwen, het ligt as we speak nog altijd ergens in een muf politiekantoor onder de hoede van een of andere boertige agent met okselvijvers.
Een week na deze bijeenkomst zouden we het terugkrijgen, werd ons beloofd. Een week na de bijeenkomst was de laatste dag voor de vakantie en zou tegelijkertijd ook de eerste dag van onze trip naar Gansu worden. Geen paspoort te zien. Nogal bezorgd om dit feit (reizen zonder paspoort is illegaal in China en Chinese gevangenissen hebben de naam tamelijk onprettig te zijn. Hotels boeken kan ook alleen maar met vertoon van paspoort) wendden we ons met spoed tot Mr. Li. Die is, zoals ik al eerder zei, bijzonder grof en hooghartig. Op mijn vraag wanneer we ons paspoort zouden terugkrijgen keek hij dwars door me heen, zei niks en draaide zich gewoon om! Seg! Ik loop om hem heen, duw hem min of meer in een hoekje en herhaal mijn vraag. "No comment" was het antwoord. Vastbesloten om me niet te laten kennen vraag ik hem beleefd of hij denkt dat we het de dag zelf nog terugkrijgen. Schamper lachje en "No way". Verrek. Spoedberaad! Het leek ons het beste om naar het hoofdpolitiekantoor (aan de andere kant van de stad) te gaan, aangezien ons paspoort daar lijfelijk aanwezig was. Daar werd ons bevestigd dat we ons paspoort niet terug zouden krijgen wegens administratieve vertragingen enzovoort. Of ze ons geen bewijsje konden schrijven dat we wel degelijk een paspoort en alle nodige documenten hebben, maar dat ze gewoon nog bij de politie liggen? Njet, want daarvoor hadden we een speciaal document nodig (een geel!) en dat was in handen van... Mr Li! Aha. Mr Li gebeld, zo'n 6 keer, zette telkens z'n gsm af. Dat is proper, hij is verantwoordelijk voor ons en hij weigert onze oproepen te beantwoorden. We konden net zo goed gegijzeld worden door Maleisische piraten en bellen om losgeld te regelen! Op de terugweg naar de univ belde hij dan uiteindelijk terug en wassie nog boos ook dat we naar het politiekantoor waren gegaan. We hadden daar niks te zoeken, want we moesten naar het wijkkantoor gaan (versprak hij zich, sukkel). Op naar daar, dappere revolutionairen! Daar bijna 2u gewacht om ons exact hetzelfde te laten vertellen: alles is in de handen van Mr Li, wiens onbekwaamheid duidelijker en duidelijker werd naarmate de tijd verstreek. Hij ontkende trouwens in het bezit te zijn van die gele formulieren, terwijl twee afzonderlijke politieagent zeiden dat hij ze had! Met nog maar twee uur te gaan voor onze (al betaalde) trein zou vertrekken, belden we met Yasmine, een zeer aardige, betrouwbare en efficiënte mevrouw van de univ die zich ook bezighoudt met de buitenlandse studenten. Zij kon ons een bewijsje schrijven dat we studenten aan de CCNU waren en zodoende ons paspoort en heel de pratsj wel in orde hadden. Magertjes, en helemaal geen garantie dat de politie dat zou aanvaarden bij eventuele controle... Tijd om naar het station te gaan, want daar moesten we sowieso naartoe, zij het om ons geld terug te krijgen, zij het om de trein te nemen. Wat nu gedaan he? Gaan, en een hoop miserie riskeren bij een paspoortcontrole en/of geen hotel vinden? Of thuisblijven, en ons stierlijk vervelen? Radeloos en verloren (en ik vooral hongerig) belden we met Philip, mijn Oostenrijkse klasgenoot die hier al een jaar woont en weet hoe het er hier aan toegaat. "Just gooooooooo! Whatever!" was zijn verlossende antwoord (hij is homo)! We zijn op de trein gesprongen en hebben daar geen minuut spijt van gehad (maar ze hebben mij toch wel eerst wat koekjes moeten voeren voor ik zover was).
In verband met Mr Li wil ik toch nog even kwijt dat hij afgezien van een bron van ergernis, ook nog ongewild een bron van jolijt bleek. Diezelfde dag stelde Michi hem dezelfde vraag als ik: krijgen we ons paspoort vandaag terug? Toen Li daar ontkennend op antwoordde, liet Michi zich een "Fuck!" ontvallen. Toen zij daarop blozend een hand voor haar mond sloeg en zich excuseerde, zei Mr Li met een uitgestreken gezicht: "No problem. Everybody can fuck. I can fuck too."...
Ik denk dat hij de betekenis van "to fuck" niet helemaal vat, maar wie zijn wij om hem uit zijn onwetendheid te halen?
En we zaten nog wel in een Tibetaanse karaoke-bar alwaar men baijiu schonk uit kameelvormige flessen! Nou ja!
bureaucratie
" 
