In mijn dromen zit ik achter het stuur van mijn sportwagen en rijd ik als een gek door de nacht. Volle maan, geen verkeer... ideaal weer voor een rit.

Die brullende motor, toerenteller richting rood, shift light schakelen... en weer gas geven. Eindeloos rijdt de wagen over die mooie weg.

De koude wind die briesend over de voorruit snijdt als enige metgezel in deze anders zo donkere en stille nacht.

Ik ben een zeer groot autoliefhebber. En ik heb dit soort dromen vaker en vaker. Voornamelijk omdat het besef groeit dat deze wagens waarover ik droom, uitgestorven zijn of beter: ze worden niet gekocht.

Jaren geleden kwam je nog wel eens een Integra Type R of een Lotus Elise of zelfs een Subaru Impreza WRX STi tegen. Maar nu? Waar zijn de gladiatoren van de weg gebleven? Afgeschrikt door de hoge taxen? (Neen, nog steeds dezelfde... zelfs minder BIV dan vroeger!! Want zuiniger!)

Zuiniger? Is dat de reden samen met de stijgende diesel en benzine prijs? Heeft dat deze mooie monsters de das omgedaan?

Iedereen koopt een grijs/zwarte diesel van een gelijkvormig merk. Quasi iedereen dieselt dus en heeft ongeveer hetzelfde vermogen in het vooronder.

Een Porsche zie je nog wel eens (Cayenne vw jeepje), maar de rest? Betaalbare sportwagens en zelfs sportieve wagens zijn dood en begraven.

Kijk eens op autoscout24.be= géén Gti's of RS'en snelle coupe's of wat dan ook. Enkele Porschjes of BMW'tjes. Maar 'freude am fahren' geeft BMW al jaren niet meer. Blijft enkel Porsche over... die qua rijstijl de richting van Mercedes opgaat: flets en 'gemaakt' sportief.

Waar is de beleving gebleven? De wagens zijn snel, maar je voelt 'niets'. Niets! Geen genot, geen afschuw, geen angst.

Zelfs de nieuwe Ferrari 468 is boring: hij rijdt net als een playstation! Gevoelloos. En je hebt 0 snelheidssensatie. Zelfs het geluid is magertjes. Geen mooi symphonisch orkest of een brullende en huilende motor. Neen beschaafd en hard geluid. Dreunend. Hoofdpijn koop je er gratis bij.

Het interieur is ook zo bij Fiat weg geplukt, plastiek, harde materialen. 

Die keer dat ik die Honda Prelude 2.2 VTi heb laten staan of die Pug 205 Gti dat vergeet ik nooit! Of die gele MX-5 (ja traag, maar wat een chassis!). Mijn droom de Integra type -R, voor immer wég. 12.500 euro is te veel geld voor zo een oude wagen.

Ford Focus ST? Afwachten, nu is die wagen nog wat te duur. Megane RS Trophy...? Nog niet getest.

Maar 2 vertegenwoordigers van de ras- Gti's? Pover, zeer pover. 

De leuke coupés zijn ook verdwenen. Nu heb je een té zware Hyundai Genesis of een ToyotaSubaru GT86BRZ. Allebei traag. De Genesis 3.8 is snel, maar een verbuik van 14.6 liter? Kom nou. 

Keuze vrijheid die zo beperkt wordt, dat is verschrikkelijk. Vandaar die dromen: ik droom over een verleden dat ik nooit zelf volledig heb meegemaakt, maar waarvan ik de details ken en weet dat het me meer dan goed zou hebben gedaan moest ik de stap genomen hebben om een echte 'rijders' wagen te kopen. Ja die Gti die ik vroeger had was een droomwagen. Maar nu 11 jaar later mis ik die wagen nog steeds.

Dat gevoel. Die beleving. Die machtige brul en schreeuw bij hoge toeren. Dat ruige karakter van een wagen die steeds bocht na bocht communiceert in welke bui hij is (onderstuur/ overstuur). DAT mis ik.Bij elke bocht kon ik via het stuur perfect de banden voelen, ik wist welke band wat deed en hoe de vering erop ging reageren. Ik voelde de weg onder mijn stoel praten. Alles was erop gericht om de bestuurder één te maken met zijn stalen ros.

Ik ben zoekende, zoekende naar dat gevoel van autoliefde en dat gevoel van genegenheid naar koud staal dat me zoveel plezier gaf dat ik op zondag vroeg opstond enkel en alleen om in die wagen te rijden. Die wagen had karakter. Hij leefde.

Ik ben bang om wagens te testen: wat als het niets blijkt? Weer minder keuze. Wat als ik ze allemaal heb gehad? En niets vindt van mijn gading??? 

Mijn hoofd doet pijn hier aan te denken.