Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
30-09-2007
weekend...
Net wakker, en het is 15u in de namiddag... Neenee, het is niet laat geworden gisteren, en nee, ik ben niet nét wakker. Vandaag stonden we namelijk gepland voor een navigatievluchtje naar Prescott, ten noorden van Phoenix. Tussen de bergen dus, en dus een ideale bestemming voor een ochtendvlucht. Daar stonden we ook gepland, tot een dag voor de vlucht zelf... Het werd later en later, en zoals dat vaker gebeurt tussen de bergen, wakkert de windkracht aan naarmate de dag vordert. Ik had er al geen goed oog in, en wat gevreesd was, werd werkelijkheid. Cancellen, wegens te harde wind (19 knopen), gecombineerd met windstoten tot 29 knopen. Weer een ganse planning voor niks (worden we gewoon), maar wel vroeger thuis om héél wat slaap in te halen van de voorbije week...
De week stond voornamelijk in het teken van studeren voor het theoretisch gedeelte van ons PPL-examen. PPL staat voor Privat Pilot License, en is dus één van de eerste grote 'papiertjes' (hier in de States is dat een bankkaart ;-)) die we moeten proberen in handen te krijgen. Studeren combineren met een aantal vluchten is al moeilijker, aangezien de aandacht verdeeld moet worden. Ja, inderdaad, deze week hebben we toch ook wat kunnen vliegen. Het weer was al wat beter, niet téveel wind meer en de temperaturen zijn hier enorm draaglijk geworden. Oh ja, voor ik het vergeet: de test was vrijdag, en ik ben geslaagd (90%). First step taken...
Verklaar mij zot, zoals er al velen voor u gedaan hebben, maar het wordt hier frisjes. Ok, overdag - moet ik toegeven - halen we een mooie 30 graden en net ietsje meer. Van de hitte is er geen sprake meer, aangezien we daaraan gewoon waren en het nu een pakske minder is. Maar, 's ochtends, dan is het 'op zijn Belgisch' voor hier. 4u, je stapt je appartement buiten, en je voelt ochottekes iets meer dan 15 graden... Brrr ;-). De 'regenmaand' heeft hier letterlijk veel weggespoeld af en toe, maar ook de hitte meegenomen.
Voor de rest zal het weekend hier een beetje rustiger verlopen dan anders. Een beetje inhalen qua wassen en bloggen, en zo van die zaken, en hier een beetje rondlummelen. Straks nog eens het (ondertusse veel te frisse) zwembad induiken (kwestie van het verstand ook wat wakker te maken), iets gaan eten en waarschijnlijk terug gaan bowlen. Het wordt een vaste zaterdagavondactiviteit, maar eentje die zeker te genieten is. Vorige week trouwens het record van de States op mijn naam kunnen schrijven. Ok, het vorige stond ook op mijn naam, maar het nieuwe is op 178 gebracht. Leffe, Chrisse en Piet; watch it when I'll be back ;-). Ok, genoeg gestoeft! Morgen dan uitslapen, eens wat inkopen gaan doen, misschien nog eens voorstellen om nog eens naar Phoenix Sky Harbor te gaan spotten, en een navigatie voorbereiden (inderdaad, maandag vliegen we naar Yuma, dat bijna op de driehoek Californië-Arizona-Mexico ligt). De dag geraakt dus wel gevuld!
Om te besluiten heb ik nog een aantal eervolle vermeldingen te plaatsen. Het is al langer geleden, en dus zal de lijst weer wat langer zijn: --> 18/9: Sarah, mijn oudste nichtje! Als ik wat foto's plaats, stuur jij me er dan een paar van Costa Rica (met bijhorende anekdotes)? ;-) --> 19/9: Chrisse, als ik terug ben gaan we uwe 24e nog wel eens 'herdenken' bij een pint of een kriekske, of met een bowlingske (of beide), niwaar? ;-) --> 23/9: Katrien (Breem), ook de 24 gehaald nu! Blijf ze winnen in 2e divisie! ;-) --> 25/9: Tante Loan, a very happy birthday to you too! American style then, not Indonesian --> 29/9: Diederik, 14 jong... ge wordt oud! Tell me something about the new school!
Een nieuwe rubriek is geboren: de 'No Comment Picture'! De bedoeling is van af en toe eens een foto te posten die, naar mijn mening, geen commentaar nodig heeft, en waar er vooral moet bij worden weggedroomd (of iets anders). Jullie commentaren, vragen en dergelijke zijn uiteraard meer dan welkom. Op die manier krijgen jullie af en toe eens wat meer beeldmateriaal van hier te zien, want ik besef dat het - wegens het drukke programma - soms wat langer duurt.
Zondagvoormiddag, en deze ligt/zit nog in zijn bed. Een laptop is dan zo gemakkelijk, en dus is er geen beter excuus van gewoon te blijven zitten en een beetje te bloggen.
Vrijdag, zoals reeds gemeld, naar Californië afgezakt. Op school snel de laatste formaliteiten in orde gebracht, afgetekend geweest door een instructeur (ze checken dan nog eens vanalles, om te zien of je geen fouten of domme beslissingen genomen hebt, om het cru te stellen). Naar het vliegtuig beneden, checken of alles in orde was en 'den bak' laten voltanken. Met een klein beetje vertraging kon ik dan toch toestemming vragen om te beginnen taxiën naar de startbaan. 'Archer 4133K, taxi to runway 4R', en den deze was vertrokken! De heenvlucht zou me langs de noordkant van de vallei brengen. Onderweg nog even kennismaken met wat collega-vliegeniers. Phoenix Approach: 'Archer 4133K, traffic at your 6 o'clock; an Embraer 110 Bandeirante, same altitude'. Ten eerste, hoe kan ik die zien als die achter mij zit (geen ogen op de rug en niet de middelen om even door de Archer heen naar achteren te koekeloeren; en ten tweede was diene vlieger vele sneller dan ikke... Ok, hij had me gezien, en ging 500 klimmen en me inhalen. Da's nog eens een manier van inhalen he, in plaats van op de weg langs links (in België dan toch, in de States mag da langs links of rechts). Nee, erop en erover, en dan gapen naar de groteren van de lucht natuurlijk. Enfin, na anderhalf uur te vliegen in westelijke richting (de 3 wijzen kwamen ook uit het oosten he ;-)) mocht ik mijn passagiers inlichten over het inzetten van de daling. Enfin, da's misschien een stap te ver, maar we mogen al eens dromen, niwaar. Goed, aangezien Blythe maar op 400 voet hoogte lag (1000 voet lager dan Falcon Field), was het een lange maar zeker te genieten daling. De laatste bergen over, en dan over een riviertje. Bleek dat dat stroompje de machtige Colorado River was (je weet wel, die dat ooit eens de Grand Canyon zo diep gemaakt heeft), en tevens de grens was tussen Arizona en Californië! Dat Blythe niet ver over de grens lag wisten we wel, maar zo dicht... Na even een oponthoud vooraleer aan de landing te beginnen (één van mijn collega's was aan de landing bezig), ben ik dan zelf ook aan de procedure begonnen. Blythe zag er me een toffe en goed uitgeruste luchthaven uit, maar er ontbrak iets... Vliegtuigen ;-). 2 stonden er op tarmac, waarvan 2 kapot, en nog een aantal in een hangar. Soit, we waren aan het landen. 'Blythe traffic, Archer 4133K is on a left downwind runway 26, for a full stop, Blythe traffic', en daarmee was de toon gezet. Nog even melden dat we op 'left base', 'final' en 'runway vacated' waren, en we konden het tarmac optaxiën. Nog voor je goed en wel van de baan bent daar, word je al gecontacteerd met de vraag of je fuel moet hebben. Ook nu was dat het geval in mijn geval, en ikke dus naar de fuel station geleid. 2 gezapige, iets meer gezette, Mexicaans aandoende Californiërs zitten daar dus de godganse dag, en zijn al eens blij dat ze een vliegtuig zien daar. Voor de rest zitten ze te niksen en af en toe eens een sigaret te roken bij de benzine. Ik dacht al dat ze me er niet al té intelligent uitzagen ;-). Vermits we van school uit weinig tijd krijgen van even op adem te komen op de bestemming zelf, waren we ook nu gebonden aan een tijdslimiet. Fuellen, betalen, een korte pipi-stop en meteen weer vertrekken. En dan nog zouden we weer met vertraging toekomen... Tijd voor de navigaties, en de beschikbare tijd ervoor, eens te herbekijken van de school uit? Een kwartiertje langer aan de grond had me zeker nog meer deugd gedaan, maar soit. De terugweg zou me na een uurtje aan de zuidwestkant van de vallei rond Phoenix brengen. Daar ligt ook ergens Luke Airforce Base, en dat heb ik gemerkt. Rustig aan het vliegen, tot ineens een zwarte vlek me voor me van rechts naar links bewoog. Snel de vlek opzoeken, en tot de constatatie komen dat net onder me een F-16 was gevlogen, in aanvliegroute voor zijn basis. Weer even verschoten, maar eigenlijk hebben die mannen je al lang gezien en weten ze precies waar je zit. Leve de transponder! ;-). Toen was het eigenlijk al tijd voor mij om te dalen, aangezien ik niet in de 'class B van Phoenix Sky Harbor' wou verzeild geraken. De class B (bravo), zoals we die noemen, is het luchtruim voor de internationale luchthaven van Phoenix; daar waar Boeings en Airbussen welig tieren om toe te komen en te vertrekken. Als kleine opdonder blijf je daar dus beter weg, of beter, is het niet toegelaten om daar te komen tenzij Phoenix Approach je daar uitdrukkelijk de toestemming voor geeft. Wel, dat was dus niet het geval, en lager vliegen was dus de boodschap. Een half uurtje later mocht ik Falcon Tower contacteren voor de landing op 'mijn' thuisbasis. Op dat moment bleek het héél druk te zijn op Falcon, zodanig dat de controller me leek te vergeten. Eindelijk: 'Archer 33K, extend your downwind, I will call you back'. Ik moest dus iets verder vliegen vooraleer ik mocht gaan landen, maar zover had ik het niet verwacht. In het verlengde van de piste liggen bergen, en die kwamen iets te dichtbij naar mijn goesting. Toch maar de toren nog eens opgeroepen, dewelke me zei van nog een halve mijl vol te houden. Eindelijk mocht ik indraaien, en naar Falcon terugvliegen. Ik was ondertussen al zo ver dat er nog ruim de tijd was van 2 vliegtuigen voor mij te zien opstijgen op dezelfde baan. Uiteindelijk short final, flare en afronden, en weer thuis!
Eens thuisgekomen mocht ik meteen terug beginnen aan een volgende navigatie. Gisteren (zaterdag) stond ik weer op schema, en deze keer om naar Ryan te vliegen, ten westen van Tucson. De route daar naartoe hebben we al 2 keer gevlogen, en beginnen we dus te kennen. Ideale vlucht om eens puur op 'time and heading' te vliegen; aan de hand van de berekeningen die je diezelfde ochtend gemaakt hebt, zeg maar. Enige minpunt (tot dan toe) leek het weer toen. Het had die nacht geregend in Phoenix, en de wolken waren nogal hardnekkig blijven hangen. Maar al bij al leek dat in de voormiddag nog te gaan meevallen, en dus was vertrekken de boodschap. Weer alle papieren in orde gebracht en den deze naar buiten om de 'preflight inspection' te gaan doen aan het vliegtuig. Ik kom buiten en zie ineens het vliegtuig waarmee ik moet vertrekken, voor mijn neus opstijgen. Raar, want er stond niemand gepland en in onderhoud moest mijn bakske ook niet. Ik dus terug naar dispatch, alwaar een pas aangenome, en duidelijk niet bijster intelligent iemand, blijkbaar mijn vliegtuig zonder boe of ba aan iemand anders had toevertrouwd. Hij zou over een uurtje terug zijn. Jaja, tuurlijk... als je met een half uur vertraging al vertrekt. Dat maakte mijn vlucht al meteen veel minder zeker, weer eens de meteo in gedachten. Dus, een beetje zitten niksen in dispatch, en vliegerkes en mannekes zitten tekenen. Wat kan ne mens anders doen, niwaar... Uiteindelijk kwam onze vriend binnen, kreeg ik de sleutels en was ik meteen weg. Net opgestegen hoorde ik de eerste collega's die naar dezelfde bestemming moesten, reeds terugkeren... Soit, doorzetten geblazen en genieten. Na een dik uurtje vliegen waren we aan de daling naar Ryan begonnen, maar al vroeg was het me duidelijk dat ik daar niet zou landen. Enerzijds was het in en rond de vallei op vele plaatsen aan het regenen, en met het gedacht in mijn achterhoofd dat het er niet op zou verbeteren, was het niet aangeraden daar lang te blijven. Anderzijds was de ganse Pan Am-vloot (de vliegschool waar onze Chinese collega's opgeleid worden) patterns aan het vliegen, en waren er veel solisten onderweg. Pan Am, of toch de Chinezen, staan hier bekend als niet echt veilige vliegeniers. Persoonlijk nog niet té veel van gemerkt, maar feit is wel dat je geen moer verstaat van hun position reports die ze via de radio doen. Engels spreken kunnen ze inderdaad echt niet. Dus ook om die reden leek het me beter niet te landen en alleen maar over het veld te vliegen. Met het opkomende gedonder dan maar meteen weer terug naar Falcon gevlogen. Aangezien ik nog wat tijd over had, heb ik gevraagd of ik nog een aantal touch and go's mocht oefenen. Geen probleem, en ben dan aan een reeksje van 6 begonnen. Bij elke landing moest ik meer en meer vechten tegen de wind, en na 5 landingen was het mooi geweest. Full stop landing aangevraagd en maar mooi en braafjes weer naar de Sabena-ramp getaxied. Uit curieuzetijd dan toch maar eens naar het weer gekeken dat er op dat moment boven Falcon hing. Wind 250°, 12 knopen, met windstoten tot 18 knopen. Al redelijke zijwind met redelijke kracht dus. Weer het gebruikelijke papierwerk na de vlucht gedaan, naar het appartement teruggekeerd, alwaar deze voor 4 uurtjes zijne nest inkroop. Bioritme tijdens navigaties; wa is da? ;-)
Vandaag (zondag) en morgen staan we niet gepland, maar ik vind het niet al té erg. Vrijdag hebben we een theoretische test voor onze Amerikaanse PPL (Privat Pilot License), en dus kan ik daar al een beetje voor leren. Ook een beetje bijslapen zal ook weer van pas komen...
Wim is momenteel niet op het appartement. De plicht riep, de navigatie ook, en dus is hij vandaag even naar Californië. Gelieve een boodschap achter te laten na het lezen van dit berichtje!" ;-)
Het is hier 4u15 's morgens, en ik sta hier vertrekkensklaar om naar school te gaan. Vandaag een lange navigatie naar Blythe op het programma. Blythe, een klein dorpje met verlaten vliegveld, ligt nét over de grens met Californië (zoek Phoenix en blijf verder kijken naar het westen, je zal Blythe dan wel tegenkomen). De eerste keer in een andere staat vandaag!
Allé, ik ga iets eten en dan vertrekken. Verslag binnenkort!
... hoeft niet altijd een negatieve betekenis te hebben. Een consequentie daarvan is wel - en dat heb ik gemerkt - is dat mensen hunkeren naar nieuws. De niet negatieve betekenis van het lang geleden zijn, betekent zoveel als 'het is druk geweest, we hebben veel gedaan, en ja, we hebben al eens wat meer gevlogen'. Maar geen nood, zie hieronder voor een kort overzichtje van de voorbije week.
De nachtvluchten zitten erop... spijtig genoeg. Echt tof om boven al die lichtjes te kunnen vliegen, en je er dan ook op de oriënteren. De 2 eerste nachtvluchten bestonden eruit van terug op Falcon Field de zogenaamde patterns te vliegen. Met instructeur die voor de nodige animo zorgde onder de vorm van 'electrical failures' (geen licht meer dus), engine failures (snel snel naar beneden dus), kapot landing light (landen in de donker tussen 2 rijen lichtjes op de grond dus). Plezant plezant, da's het enige wat je ervan kan zeggen. Wegens het constant moeten afzeggen van de navigatievlucht naar Tucson 's nachts (meestal door onweer), heb ik mijn solovlucht 's nachts daarvoor mogen doen. Zalig! 5 keer opstijgen, 5 keer landen, en 5 keer terugtaxiën naar de startbaan. Na iets meer dan een uur zat het er al op... De dag erna dan nog maar eens geprobeerd met de vlucht naar Tucson te plannen, en letterlijk als bij wonder geen wolkje aan de lucht, en geen bliksemschicht te zien. Met deze keer Camille als flightmate vertrokken we na 5 cancellations uiteindelijk toch naar Tucson. Ik moest terugvliegen van Tucson naar Falcon Field, met een tussenstop op Gateway om een aantal 'touch and goes' te gaan doen. Héél speciaal, zo vertrekken op een internationale luchthaven. Bij het taxiën te horen krijgen van 'Archer 44P, remain on taxiway A, the American Airlines MD80 will go right of you'. Of 'Archer 44P, give way to the US Airways CRJ900 on your right'. Of tijdens het wachten aan de startbaan van den diene: 'Archer 44P, remain at the holding point, give way to landing traffic, which is a Southwest Boeing 737, be advised on the wake turbulence'. Maar dan voel je je groot, tussen de Boeings en andere kastaars, zo in je kleine Archer
Zaterdag heb ik ook missie 36, mijn 1e 'long nav' gevlogen. Mijn in totaal 373 nautische mijlen lange vlucht (vermenigvuldig met 1,852 en je hebt het in kilometer) bracht mij van Falcon Field naar Kingman (in het noordwesten van Arizona, niet héél ver van Las Vegas) en Lake Havasu (in het westen van de staat, tegen de Californische grens). We stonden in totaal gepland met 5 om naar Kingman te vliegen. Een andere missie, de 49, gaat ook naar Kingman, maar niet naar Lake Havasu. Het enige nadeel was dat ik vloog met de N4145D. Hoewel de starter spiksplinternieuw is, is de Directional Gyro dringend aan vervanging toe. Op dat instrument vliegen we onze richtingen die we berekend hebben. Normaal gezien blijft dat instrument vrij stabiel werken, maar door ouderdomsverschijnselen kan het al eens zijn dat er een 'beetje speling' op zit. Op 10 minuten vliegen, zat dat instrument er 20 graden naast. Den deze vond daardoor bijna zijn punten onderweg niet, en is dus snel op visuele herkenning overgegaan in plaats van op 'heading'... Ok, via een paar 'omwegen' toch nog in Kingman geraakt, een vliegveld dat tussen bergen ligt en daardoor te kampen heeft met variabele winden. Wederom middenin de woestijn, en dus ook daar een vliegtuigkerkhof... Op Kingman staan veel Avro's (die bij Brussels Airlines ook vliegen) van United Airlines, alsook Jetstream 41s, Dornier 328s, en zelf een aantal Lockheed Tristars van het ooit befaamde TWA - Trans World Airlines. Wanneer we allen present gaven, zijn we snel iets gaan eten in het cafeetje, daar ik nog geen ontbijt genuttigd had. Scrambled eggs waren welkom dus. Na een uurtje zijn we daar weer vertrokken; Alejandro en ik richting Havasu, John, Eline en Camille weer naar 'huis'. Onderweg naar Lake Havasu over de 'proving grounds' van Ford gevlogen. Neenee, dat beestje is niet gevaarlijk, maar is eigenlijk het testcircuit van Ford waar wagens aller kaliber getest worden. Om het nog wat bescheidener te houden, heeft Ford te midden van dat testcircuit een vliegveld aangelegd. Amerikanen... Maar overal vind je zo'n testcircuits. In de vallei rond Phoenix een 5-tal van die enorme stukken land waar er tjah... getest wordt. Uiteindelijk kregen we het meer in zicht, want het zou belachelijk zijn als het 'Lake' in Lake Havasu niet op een meer zou slaan. Lake Havasu is een klein vakantieoord waar de rijke Amerikaan af en toe eens komt zwemmen, of zijn bootje te water komt laten. Het vliegveld zag er anders ook niet slecht uit; lange runway, wanneer van de runway komt er een 'Follow Me'-golfkarretje je opwachten, daar mag je dan achter taxiën tot op de parking, dan wordt er voor je gemarshald (de Jef Paletten, zoals ze hier genoemd worden, op de luchthavens die tekens geven aan de piloten waar ze moeten taxiën, u see what I mean?), dan mag je op het golfkarretje springen en krijg je ijskoud water aangeboden, in de pilot lounge word je gevraagd of je fuel nodig hebt (in mijn geval was dat een dikke 'ja', want anders werd Falcon halen nogal moeilijk), en als je weer vertrekt word je tot aan je vliegtuig gebracht. Nice nice ;-) Enfin, weer take-off, de laatste voor de dag. Recht naar Phoenix deze keer, om dan net ten noorden van Phoenix naar Falcon te vliegen. Na 4u42min vliegen in totaal stond ik aan de grond, op de juiste luchthaven, en daar was in vrij content van. Moe, pokkemoe, maar voldaan de papiertjes ingevuld en naar het appartement gegaan. Ik hoef niet te zeggen dat de slaap nabij was.
De 'gewone' vluchten vorderen ook stilaan. Gisteren nog moeten cancellen wegens teveel wind (gusting 29 knots, een beetje teveel van het goeie), maar vandaag was het dan zover. Ok, eigenlijk was het vandaag niet zo te genieten, maar dat lag dan aan externe factoren... Het weer was goed, maar té turbulent naar ieders goesting. Als je een paar keer met je kop tegen het plafond van het vliegtuig gesmakt wordt, of je hoogte neemt toe in 2 seconden met 200 voet, enkel door warme opwaartse lucht, dan weet je het wel. Het vliegtuig onder controle houden was op zich al moeilijk... En dan word je tijdens het vliegen bijna uit de lucht gevlogen door een verdwaalde Indiër, en dan zakt de moed toch nog wat verder. Nu, wees gerust, da's enkel voor vandaag, want morgen vliegen we 's ochtends vroeg, en gaan we zoveel mogelijk genieten.
Voor nu kruip ik erin, want inderdaad, morgen 6u30 zijn we verondersteld op te stijgen. Busje 4u45, dus over een kleine 5 uurtjes... Slaapzacht, Wim
Ondertussen zijn we te weten gekomen wat de volleyballers back in Belgium gedaan hebben tijdens het 1e competitieweekend. Het was een zeer goed begin, want onze beide ploegen wonnen. En dat doet nog eens dat extra deugd! De dames wonnen met 3-2 van Smash Neerijse. Profi dames! En Benedicte (van Neerijse), ik ben er zeker van dat Neerijse nog véél punten gaat pakken, als dat een troost mag zijn . Onze heren, tevens mijn ploeggenootjes die ik zo hard mis, hebben - ondanks 3 afwezigen - uitgehaald tegen Knodde Meise. Ze wonnen (naar het schijnt) oververdiend met 3-0, en zo is de 1e driepunter van het nieuwe seizoen al een feit. Ik blijf beide ploegen op de voet volgen. Daarom ook even Roald bedanken om daarstraks zo snel een reactie te plaatsen in het gastenboek van de site van de volleybalclub (voor geïnteresseerden: www.wothortervuren.be). Nu nog wachten op het literair talent van den Didi!
Wederom ondertussen nog een eervolle vermelding plaatsen in de blog, want er is er weer ene jarig. En niet zomaar eneç -->10/9: Mijn broertje, tevens collega-piloot-in-spé en mede-in-dezelfde-week-solist, wordt vandaag weer een jaartje ouder! De volle 22 al, wa nen ouwe zak . Leuke kaartjes, tekstjes en andere verjaardagswensen ==> crapskarl@hotmail.com
Morgen vliegen we hopelijk terug. We staan alleszins gepland voor de nachtvlucht naar Tucson. Ik moet als 2e aan de bak, of aan de yoke (=het stuur ;-)) en vlieg van de internationale luchthaven van Tucson terug naar ons eigenste Falcon Field (met tussenstop in Williams Gateway, om wat touch and go's te maken). In de hoop dat het weer morgennacht van die mate is dat we kunnen vertrekken, verblijf ik in de meeste hoogachting...
30 graden en meer; constant, en dan er nog in slagen van ziek te worden. Aan wie is het gegund? Inderdaad, aan dé King of Cancellations himself.
Donderdag na de afgelaste vlucht, met de moed in de schoenen thuisgekomen om 7u30, daarna meteen mijn bed ingekropen en pas wakker geworden om 17u30 in de namiddag. Zou slaaptekort van de laatste week er iets mee te maken hebben? Alleszins, bij het opstaan toch koorts, keel- en hoofdpijn. Ik had ook nooit gedacht dat ik dit ging zeggen, maar ik was content dat ik niet gepland stond vrijdag, en dus niet moest vliegen. Hopelijk ook de laatste keer dat ik dit gezegd, geschreven en getypt heb! Maar ik had dus al een dag extra om uit te zieken. Zaterdag dan wél gepland, en uiteindelijk ook gevlogen. Het ging al een pak beter, en had voor de veiligheid toch maar een Dafalganneke genomen. Toffe vlucht, écht eentje waar alles lukte, en waar ik overal zonder problemen ben doorgeraakt. Na 3 uur vliegen in totaal nog rap alle 'after flight activities' gedaan op school. 's Avonds was, omdat de pijp uit was, ook alle 'gezondheid' weg. Ik dus vroeg mijn bed in (op zaterdagavond! - ik hoop dat de Wothorrianen hetzelfde gedaan hebben ;-)). Het gaat beter en beter, alleen die verrekte keelpijn die blijft...
Ondertussen is het hier zondagmorgen 9u34, wat dus in België 18u34 betekent. De volleybalcompetitie is dus ook voor Wothor van start gegaan, met de damesmatch tegen Neerijse die al wel afgelopen zal zijn, en de herenmatch tegen Meise die bezig is. Ik peis aan ulle allemaal, en laat me snel weten wat de uitslag was!
Het is officieel; niets kan er nog verandering in brengen en het is overduidelijk. Ik ben recordhouder! En tevens heb ik mezelf een nieuwe titel aangemeten. Ik moet zeggen: hij staat me als gegoten!
Wat een week is het tot nu toe geweest. Om in de trend van vorige berichten voort te gaan (ok, ik beloof het, ik zal er niet té lang meer over zagen, het is toch altijd hetzelfde): 1 vlucht, de rest allemaal cancellations. Dat brengt mijn totaal op de laatste 2 weken op 10 vluchten gecancelled. Unaniem door mezelf - maar ik ben zeker dat er vele anderen mee akkoord gaan - kroon ik mezelf vanaf vandaag, dit eigenste moment tot...
THE KING OF CANCELLATIONS!
Elvis, eat your heart out! Thé King really IS alive!
Maandag was het hier dan Labor Day, en hadden we een dagje vrij (weeral...). Dinsdag dan toch één vlucht kunnen doen, en ik mag gerust zeggen dat ik er zwaar van genoten heb. Nog eens alleen erop uit trekken, een beetje manoeuvers gaan oefenen in de Southeast Practice Area, en na 1u48 terug met beide voeten op de grond.
Woensdag - gisteren - was het dan de beurt aan een lange navigatie naar Kingman, in het noordwesten van Arizona. In totaal had ik een vlucht van 363 nautische mijl gepland, en zou ik weg zijn voor drieënhalf uur. Ok, alles goed, opgestegen, totdat... de oliedruk verdacht hoog was. Het wijzertje stond boven het rood streepje, wat de eigenlijke maximum limiet aangeeft. Een beetje proberen in 'climb power setting' 'voor tijdens het klimmen hebben we meer power nodig uiteraard), 'cruise power setting' (de setting voor gewoon rechtdoor vliegen) en 'idle power setting' (geen of amper nog power produceren). Enkel in de laatste kwam het wijzertje weer naar beneden, maar nog altijd te hoog, en dus was een vlucht van meer dan 3 uur met dat toestel uitgesloten. Ik heb dus besloten terug te keren naar Falcon Field, te landen en het vliegtuig te squawken. Daarmee niet doelend op een indiaanse juffrouw, maar op de term die hier gebruikt wordt om het vliegtuig aan de grond te houden wegens een technisch defect. Je beschrijft het probleem in de 'squawk book' (voor maintenance), je verwittigt dispatch en je gelast je vlucht af...
Squawken was ook de reden voor de cancellation vandaag. Normaal gezien, met dat de nachtvlucht naar Tucson vannacht ook niet doorgegaan is wegens storm, moest ik terug proberen in Kingman te geraken. Ik had een goed vliegtuig, de N4181J, of dat dacht ik toch. Eenmaal op school aangekomen, wordt er van je verwacht dat je de 'squawk book' van je vliegtuig nakijkt. Eén probleempje, ik vond het niet, en gebeurt dat, dan mag je je zorgen beginnen maken. En effectief, ikke naar maintenance en daar dan dat boek gevonden, mét openstaande squawk (en wat voor één: alternator kapot, en nog vanalles dat het niet of minder goed deed...). Even gevraagd of het onderhoud misschien al gebeurd was, maar dat was een dikke 'njet'. Heb dan nog een uurtje langer gebleven, om te zien wat er ging gebeuren (omdat ze meteen gingen kijken wat eraan was). En dan komt het moment dat het sprankeltje hoop dat je nog hebt, verdwijnt als sneeuw voor de Arizonese zon. De mannen van maintenance gaan weg van het vliegtuig, terug naar de hangar, maar komen meteen erna weer buiten met het 'trakteureke'. Trakteureke aan de vlieger gekoppeld (of andersom) en de vlieger de hangar in. Never a good sign...
De laatste dagen ook niet al té veel geslapen. Met dat ik nu terug om 7u thuis ben, denk ik dat ik er maar van ga profiteren vandaag om wat van die achterstand ongedaan te maken. Ik kruip er dus weer eens in... Slaapzacht België!
Het is weer weekend! En wat voor één! Een lang dan nog wel! Nog langer niet vliegen! En nu ga ik stoppen met gebruik te maken van zinloze uitroeptekens!!!
Nee, weer weekend dus... Maandag is het hier Labor Day - een feestdag dus - en dus krijgen we een dagje extra op het appartement. Alsof we daar de laatste dagen nog niet genoeg gezeten hebben! Donderdag in de namiddag kreeg ik een verlossend telefoontje van mijn flightmate. Jonathan had namelijk 2 nachtvluchten na mekaar, en als je weet dat de 1e daarvan naar Tucson vliegen was (en normaal de flightmate moet terugvliegen), begrijp je al snel dat het hier om een misser in de planning ging. Hij had het geregeld toch naar Tucson te vliegen, maar dan moest ik mee. Drie keer raden wat ik beslist heb; en inderdaad, drie uur later stonden we vertrekkensklaar op school. Totdat... onze-lieven-heer er weer eens anders over besliste, en de 'convective activity' (lees: gedonder en gebliksem) weer zegevierde. Géén vlucht dus, weer cancellation aan mijn broek. Vrijdag stond ik - wonderwel - wéér gepland, maar dan voor een dagvlucht. Samen met de instructeur naar de 'practice area' nog eens de manoeuvres gaan herhalen, want dat was ook weer een tijdje geleden. Vol goede moed aangekomen op school, want overdag zijn er nog geen onweersbuien, en dus zat vliegen er dik in. Tenminste, tot onze-lieven-heer weer een andere verrassing in petto had. Alle operaties stoppen hier op 43° celsius, en 'onze vader de schepper' had er dan maar gelijk die temperatuur van gemaakt. Gevolg: ni vliegen!!! Ok, vlucht uitstellen dan maar, want we hadden het vliegtuig nog voor de rest van de dag. 2u30 later nog eens naar de ATIS (een boodschap die om het uur verandert, en waar je het weer kan op beluisteren van een bepaalde luchthaven) geluisterd, en het was 1° 'frisser' geworden. Ironie ironie, en dus konden we toch vertrekken. Goed, wij de lucht in, een beetje 'instrument flying' gedaan (je krijgt dan zo'n plastieken kap op je kop zodanig dat je enkel de instrumenten ziet), totdat... tjah... de onweerswolken té dichtbij kwamen, de wind té hard werd, en we dus moésten terugkeren naar Falcon Field. Ok, ik heb dan wat op instrumenten gevlogen, maar de missie moet dus herdaan worden omdat ze niet volledig afgewerkt is. Dank u, onze-lieven-heer... again :-s. Omdat het nog erger werd qua wind (stormachtig), uiteraard ook geen vlucht voor Jonathan, en dus beide gefrustreerd het weekend in...
Maar we gaan een paar zaken proberen te doen, om desalniettemin het weekend redelijk tof door te brengen. Vanavond (vrijdag) dan al een restaurantje gaan doen. Morgenavond zakken we eens af tot in Tempe, en dan meerbepaald naar de Pilot Shop. De portefeuille is aangevuld, de kredietkaarten op zak,... 's Avonds keren we dan terug naar Phoenix, alwaar we een Belgisch restaurant gaan uitproberen. Zouden we daar voor het eerst in 2 maanden nog eens min of meer deftige frietjes te eten krijgen? Op de terugweg naar huis zou het daarna kunnen dat we weer een tussenstop maken aan de bowling. Vorige keer was het daar al tof, en jah... er moet hier iemand nog een aantal spelletjes meer gaan winnen, natuurlijk. Kristof, Chris en PJ; ge ziet, ik ben mijn skills aan't onderhouden he! Kwestie van in conditie te blijven :-p
Maar ik ga mijn avond hier stilletjesaan afsluiten. Nog een filmpje zien en daarna onder de wol... of enkel maar het laken (té warm). Nog even de traditionele mededelingen verwerken:
--> 1/9: Roeland, ne gelukkige 24e he! --> Aan alle (jong-studentjes): geniet van het laatste vakantieweekend, en geniet ook terug een beetje van de school .
Zwaar gefrustreerd, ben ik aan het geraken. Maar dan héél zwaar... Verveling scheert hoge toppen hier, en wel om een welbepaalde reden... Maar eerst...
... even kort vertellen over de 1e nachtvlucht. Van maandag op dinsdag, of eigenlijk al op dinsdagmorgen, héél vroeg, ben ik dan voor het eerst tijdens de nachtelijke uren opgestegen. Een uurtje, van 1 tot 2, een paar rondjes gedraaid op Falcon Field. Eerst een paar gewone, dan een aantal met pannes (verlichting van instrumenten uit, landingslicht uit, motorpanne,...). Echt plezant, je ziet veel meer, maar tegelijk is het ook zoveel verraderlijker. Dingen waarvan je denkt dat ze een lichtje op de grond zijn, blijken dan een vliegtuig te zijn, en andersom. Maar ik ben tevreden van de vlucht: het was lang geleden dat we nog eens een paar patterns gedraaid hadden, maar ze waren goed. Nu jah, 's nachts is er al één moeilijkheid minder, en da's de turbulentie die wegvalt. Gelukkig maar, meer tijd om te genieten.
Maar vanaf dan begint de miserie... Normaal gezien had ik van dinsdag op woensdag naar Tucson International gevlogen tijdens een nachtelijke navigatievlucht. Maar omdat de instructeur andere zaken te doen had, konden we maar later starten. Daardoor zou onze vlucht tijdens het daglicht uitkomen, en wat is daar dan het nut van he. Ok, dus cancellen weeral! 4 op (toen) 6 dagen, het werd me even teveel (zoveel zelfs zodanig dat ik, wanneer ik typ, er af en toe ongewild het woord 'vliegen' tussenspringt...), en gelukkig was daar een zwembad om letterlijk te gaan - vliegen -afkoelen. Maar goed, dan maar het schema van de volgende - vliegen - dag in het oog houden, en... zien dat je er niet op staat. Goed, -vliegen - dagje vrij; volgende dag dan maar. Maar dan weer zien dat je er niet op staat. Ne mens zou al van minder - vliegen - gefrustreerd geraken. I'm sorry to - vliegen - say, maar als er mensen gaan klagen bij de grote - vliegen - baas omdat ze niet genoeg vliegen, en nu uiteindelijk elke dag vliegen, wat moet ik dan vliegen... euh, doen? Gans SATC bijeen trommelen, in het midden van de tarmac - vliegen - of in dispatch beginnen luidop van mijn oren maken? 1 uur vliegen op 7 dagen is écht wel weinig, want ook ik - beste -vliegen - mensen - zou graag redelijk zoals min of meer gepland thuiskomen, weet u... Ik hoop alleszins Pasen hier niet mee te - vliegen - maken, want ondertussen weet ik dat Amerikaanse chololade niet kan tippen aan de Belgische - vliegen - ! Maar als het enkel maar om die reden was... maar nee! Ik hoop dat u me kan - vliegen - volgen, waarde lezer... Steunbetuigingen zijn altijd welkom op volgend adres: "Vliegenier op de grond Wim Craps, Appartement 1055, The Springs at Alta Mesa, blablabla..."
En alsof het nog niet genoeg is, is hier gisteren nog een - vliegen -record gesneuveld. Wat zeg ik, 2 records. Ik heb gisteren uit - vliegen - verveling 6 (jawel, 6) films gezien. Reken voor elke film 2 uur en u - vliegen - weet meteen waaruit mijn dag bestond. Achteraf gezien misschien niet slecht omwille van het 2e - vliegen - record. Voor het eerst sinds we hier vliegen/zijn, zijn er dagvluchten moeten worden afgelast wegens de temperatuur! De magische -vliegen - grens ligt hier op 43 graden. Daar geraken is cancellen, gewoon uit menselijke redenen, maar ook voor de vliegtuigen. Hoe warmer het wordt, hoe minder 'power' en 'performance' dat de vliegtuigmotoren - vliegen - ontwikkelen. Wel, gisteren werd het 44 graden celsius...
Vooraleer het - vliegen - berichtje al helemaal onleesbaas wordt door externe oorzaken, ga ik jullie laten, en ga ik iets - vliegen - van mijn dag proberen te maken...
Met dat ik hier niet veel nuttigs zit te doen, ben ik gisteren eens beginnen nadenken over liedjes die rechtstreeks iets met vliegen te maken hebben in titel en/of tekst. Ik heb er een aantal gevonden - zie hieronder - maar moesten jullie er nog aan een aantal denken, dan mogen jullie me die altijd doormailen. Ik zal ze dan in de post aanvullen.
Diegene waar ik al aan dacht:
*Pink Floyd - Learning to Fly *Machiavel - Fly *Roxette - Wish I Could Fly *Bryan Adams - Flying *Lenny Kravitz - Fly Away *Frank Sinatra - Come Fly With Me *Ilse de Lange - Flying Solo *Will Tura - Boven de Wolken *2 Fabiola - Magic Flight *X-Session - To The Sky *The Offspring - Pretty Fly For A White Guy *Celine Dion - Vole / Fly *Tom Petty - Learning to Fly *R. Kelly - I Believe I Can Fly *Nickelback - Fly *Seal - Fly Like An Eagle *Paul de Leeuw - Vlieg Met Me Mee *Volumia - Ik Vlieg, Ik Zweef *Foo Fighters - Learn To Fly *Samson & Gert - Vliegen *Frank Sinatra - Fly Me To The Moon *Savage Garden - (I Would Fly) To The Moon And Back *Alan Parsons Project - Eye in the Sky *Barthez - Fly With Me *The Beatles - Lucy in the Sky with Diamonds *Leki - Spread My Wings *Eddy Wally - Ik Spring uit een Vliegmachien *Kosheen - Empty Skies *...
Van een gevarieerde week gesproken... Deze week beide kanten van de luchtvaart mogen ondervinden: de positieve kant van te kunnen vliegen en te genieten, en de kant van op de grond te moeten blijven wegens 1001 oorzaken...
Maandag had ik, zoals al eerder vermeld, mijn navigatiecheck gehad. Daardoor konden we er dinsdag voor de 1e keer alleen op uit. Missie 29 zou ons naar Coolidge brengen, tenminste als de nodige papieren in orde waren. Voor elke navigatievlucht moet de instructeur papieren tekenen (de zogenaamde 'endorsements'). Nu toevallig was de instructeur al naar huis. OK, voor een normale vlucht is dat geen probleem, maar omdat het de 1e keer was, moest onze 'FAA Pilot License' ook getekend worden. En dat kan alleen door je eigen instructeur... Diene arme mens is speciaal voor Jonathan en mij nog naar school moeten komen. We zijn uiteindelijk pas kunnen vertrekken om half zes, 2 uur later dan voorzien... Met als gevolg dat we ons moesten haasten voor de zonsondergang. Alsof het nog niet genoeg was, kregen we voor de terugvlucht de motor niet gestart... Daarom dus een 1e landing moeten maken waarbij ons zonnetje al nét onder de horizon was gaan staan. Wel spectaculair, dat wel!
Woensdag kwam dan hét hoogtepunt van de week. Een 1e echte navigatievlucht naar Ryan Airfield, een veld ten westen van Tucson. Tijdens de vluchtvoorbereiding gezien, en gewaarschuwd voor opkomende onweerswolken. En effectief, al van bij het opstijgen was de nodige turbulentie, en wolken aanwezig. Maar alles leek boven de bergen te blijven hangen, en dus was doorzetten de boodschap. Een klein uurtje later was het van 'Ryan Tower, Archer N4145D is 10 miles North of the field, with the information; request a full stop landing'. Het 'Archer 45D, enter on a 45 in the downwind, cleared to land runway 6 Left' volgde meteen. Met een goede landing maakte ik een eind aan de 1e 'leg' van de navigatie. Normaal gezien moesten we met z'n 4 daar toekomen, maar aangezien ik de enige was die op tijd kon vertrekken omdat het vliegtuig al beschikbaar was, stond ik daar alleen. Probleem: ons logboek moet dan getekend worden als bewijs dat we daar geweest zijn. Gelukkig kwam daar net een vlucht toe van de Chinezen (Ryan is één van de thuisbasissen van Pan Am, de vliegschool van de Chintokken hier). Effe instructeur aangeklampt, vreemd bekeken geweest door de spleetoogjes, en dan weer naar het vliegtuig. Aangezien de wolken bleven groeien, toch maar de beslissing genomen van m'n biezen te pakken en weer te vertrekken. Nét wanneer ik aan het taxiën begon, kwam Eline de parking opgetaxied. Net toen ik aan de runway stond op ervandoor te gaan, landde in de verte Tom. En net aan mijn 1e 'waypoint' kruiste Jonathan mijn vliegpad. Sabena all over!!! ;-). De terugweg was vrij 'gewoontjes', voor zover dat je 'op 5500 voet, helemaal alleen aan de controls van een vliegtuig, op een 1e langere navigatievlucht, genietend van de nodige turbulentie,...' gewoontjes kan noemen. Vlucht afgesloten, evenals het vluchtplan, papierwerk ingevuld en met een voldaan gevoel naar huis. Dit was genieten... *zucht*
Vanaf dan zou de week er helemaal anders uitzien... De ene cancellation na de andere zat eraan te komen... Donderdag mogen cancellen wegens het weer: gustywinds, building thunderstorms, enz. Ok, 2 vluchten vrijdag dan; geen probleem. Vrijdagmorgen: vlucht 1 gecancelled wegens technisch defect van het vliegtuig (het was Archer-kerkhof die ochtend, met 4 van ons 'bakken' met technische problemen). De namiddagvlucht dan maar... maar die mocht ook gecancelled worden wegens de opkomende onweerswolken en te hoge zijwind. Om gefrustreerd van te geraken... Ok, dan maar op zaterdag nog eens vliegen; om half zes 's ochtends. Meestal is het dan rustig en kalm weer, maar ooooh nee... niet deze keer. 3 uur opgestaan, naar buiten kijken en zien dat in de hele vallei het gebliksem nog volop bezig is. Eens buiten kennis gemaakt met de harde wind op dat moment. Met nog een greintje hoop dan toch maar naar school vertrokken, om de radarbeelden te bekijken... Wanneer zo'n kaart rood kleurt, wijst dat op onweerswolken en andere sh*t. De kaart zag er gisterenochtend roder uit als een tomaat, om maar te zeggen. Gevolg: een instructeur die je zegt 'ok, print your flight cancellation forms, I'll sign it'. Ok, den deze was dus thuis om 5u30... Hopen op véél beter volgende week!
Volgende week staat er hier ook een toffe primeur op het programma. En daarmee bedoel ik uiteraard niet het examen over de VFR-Manual dat maandag in de namiddag gepland staat, maar eerder de 1e nachtvluchten!!! Morgen om 00u40 staan we gepland voor een 1e uurtje in de volkomen duisternis te gaan vliegen. Moet het gezegd dat we er serieus naar uitkijken allemaal? Foto's van die vluchten zal al wat moeilijker zijn, wegens... sjah, de vrij donkere omgeving ;-). Maar wanneer gewenst, zal ik er in geuren en kleuren van vertellen!
Nog even wat adminstratieve zaken afhandelen: --> 22/8: Oma, naast de sms en de groetjes en verjaardagswensen via via, nog een vermelding op de blog! Gelukkig verjaardag!
Mira; bedankt voor de foto's van de solo van Karl ;-)
Zoals reeds eerder vermeld op mijn blog, mocht ik gisteren mijn 2e check vliegen van ons verblijf. Het ging om de navigatiecheck, teneinde toch zo goed en zo kwaad mogelijk een route te kunnen uitstippelen, verschillende parameters te kunnen berekenen, constant te weten waar we ergens zitten, enz.
Over de vlucht zelf kunnen we eigenlijk vrij kort zijn. Ik denk niet dat ik al zo'n slechte navigatievlucht gevlogen heb. Zijn het de zenuwen geweest, of het gebabbel van de examinator; ik heb geen idee... Maar blijkbaar was het toch goed genoeg om geslaagd te zijn, en de zogenaamde 'blue slip' in ontvangst te mogen nemen. Vanaf nu mogen we er dus - mits het nodige papierwerk in orde is, waar ik vanmiddag voor ga zorgen - alleen op uit!
Normaal gezien had ik meteen na de check al mijn 1e navigatievlucht, maar ik heb die moeten cancellen. Ze was gepland net na mijn check, en net voor sunset (we mogen maar vliegen tot wanneer de zon onder gaat). Vermits de check met enige vertraging verliep, zou ik met de 2e vlucht nog niet terug zijn nadat ons zonnetje ons voor de dag vaarwel had gezegd. Better luck next time. Alleszins, straks vliegen we - instructeur en ik - naar Eloy of Casa Grande. Uiteraard is het niet meer van het ene naar het andere punt vliegen, maar worden er zaken die moeten gekend zijn, aan toegevoegd. Vandaag zijn dat bijvoorbeeld verschillende mogelijke 'failures' die kunnen voorvallen tijdens de vlucht (electrical, loss of oil or fuel pressure, mogelijke branden, verlies van power tijdens de vlucht, uitvallen van de motor, enz). Ik ben benieuwd...
Ondertussen ga ik nog op zoek naar een aantal andere foto's van Vegas, bij een aantal andere mensen...
Nog eens ondertussen heb ik met onze webmaster eens gesproken in verband met het omzetten van Quicktime-bestanden naar Windows Media Player-bestanden. Kwestie van mijn filmpjes van de solo, en andere filmpjes te kunnen omzetten en er een compilatie van te kunnen maken in Windows Moviemaker. In de loop van volgende week ga ik eens bij hem langs, want de check is - denk ik - nét iets belangrijker. Maar ze komen eraan!!!
Hier zijn we weer! Ik weet het, het is lang geleden, maar het is dan ook redelijk druk geweest, en er was redelijk wat te doen en te ondergaan in de voorbije week...
Vorig weekend zat ik, samen met Stacy en de collega's van de 1e groep, in Las Vegas. Ik wist niet wat te verwachten van een stad vol kitsch, maar het minste wat je kan zeggen is dat het overweldigend is als je er toekomt! Vrijdag vorige week dus nog in extremis de toestemming gekregen van de planning om te vertrekken. Ik zou niet gepland worden tijdens het weekend om te vliegen, maar dat hield in dat ik maandag 2 vluchten zou moeten doen. Voor mij geen probleem, en ikke dus naar Vegas. We hebben het vliegtuig genomen vanop Williams Gateway, een vliegveld waar we met de Archers ook regelmatig komen oefenen. Maar vandaag was het met Vision Airlines dat we dus richting North Las Vegas Airport vlogen. Tegen 17u kwam 'onze' Dornier 328 van de baan getaxied en voor onze neus staan. Een half uurtje later mochten we inschepen, en vertrokken we vrij snel voor een mooie vlucht. Uiteraard konden we eerst onze eigen vallei zien vanop grote hoogte, maar naar het einde van de vlucht toe werd het nog mooier. De westelijke kant van de Grand Canyon schoof onder ons door, alsook Lake Mead met haar Hoover Dam, Nellis Air Force Base en uiteindelijk Las Vegas zelf. Eens aangekomen werden we naar ons hotelletje gevoerd. Daarbij reden we door de stad, en vanaf dan zijn onze ogen uit hun kassen beginnen vallen. Supergrote hotels en casino's, overal neonverlichting, stretch-limousines en Hummers, gebouwen in alle mogelijke vormen, roller coasters in en door hotels,... Overdag was het al overweldigend, maar wanneer het donker is, komt de kitsch pas écht tot leven. Ik heb zo goed en zo kwaad mogelijk een aantal foto's proberen te nemen van Vegas by night, dewelke binnenkort op de space zullen te zien zijn. Zaterdagochtend is dan de groep toegekomen. Zij zijn met 6 vliegtuigen van de school ook naar North Las Vegas gevlogen, en ze kwamen ons vervoegen. Meteen terug naar de stad; naar onder andere de M&M's-winkel, de Coca Cola-winkel, binnenkanten van hotels gaan bezichtigen (lees: casino's overal dus ;-)). 's Avonds terug wat gaan ronddabberen in de stad, want hoe zwaar het daar ook allemaal 'gemaakt' is, genoeg van krijgen is moeilijk. Zondagochtend zijn de prom3'ers dan naar Mesa teruggevlogen, terwijl Stacy en ik nog een 4 uurtjes hadden. Wij dus wéér terug naar 'The Strip' (=de baan met de hotels en casino's langs), en nog wat gaan rondstappen. Uiteindelijk was het ook voor ons tijd om weer naar het hotel te keren, om het shuttlebusje naar het vliegveld te nemen. De vlucht was maar gewoontjes tot we in de buurt van Phoenix kwamen. 'Convective activity' was er zeker en vast, en voor de goede verstaanders betekent dit serieus wat turbulentie. Voor sommigen echt plezant, voor anderen... ;-) Uiteindelijk stonden we veilig en wel terug aan de grond in Gateway, alwaar Thomas en William ons zijn komen oppikken. Zij waren al terug van hun vlucht, en waren zo vriendelijk ons geen taxi te doen betalen! Vegas was zeker de moeite, en ik raad het dan ook zeker aan van eens te doen als je tot hier geraakt. Uiteraard is het geen goedkope stad, maar wat je uitgeeft, bepaal je natuurlijk zelf ;-). Zoals reeds gezegd, foto's volgen binnenkort op de MSN-Space...
Op 'vliegvlak' zijn we deze week van start gegaan met de navigatievluchten. Héél interessant, alleen vraagt het voorbereiden van zo'n vlucht ongelooflijk veel werk. Een deel kan je al de avond ervoor doen, maar een ander deel - datgene in verband met het weer - kan je enkel net voor de vlucht doen. Reken maar uit wat dat betekent als je om half zes 's morgens moet vliegen... Inderdaad, opstaan om 2u 's nachts, en navigaties beginnen te berekenen. In het begin gaat dat dan ook al niet te snel, en zo komt het dus dat ik de eerste 2 dagen van de navigatievluchten maar 4 uurtjes geslapen heb. Ik ben er nog van aan het recupereren... Soit, back to the flights! De 1e was naar Coolidge, een klein vliegveld ten zuiden van Mesa. Niet zo ver, en dus was het gemakkelijk te vinden in een beperkt aantal 'legs'. De 2e vlucht voerde ons al wat verder: naar Ryan meerbepaald. Dit veld is één van de pleinen waar Panam, de vliegschool waar de Chinezen opgeleid worden, gevestigd is. Je komt er toe en je denkt meteen dat je in Nederland bent. Panam-vliegtuigjes zijn allemaal ex-KLM-toestellen, en hebben nog altijd de blauwe kleur. Ik vloog terug naar Falcon, en had een hoogte genomen van 6500 voet. Bijna op die hoogte aangekomen, kruisten we op niet zo'n grote afstand een Boeing 737 vab Southwest Airlines, op weg naar Tucson International. Een beetje verder weer een ander vliegtuig - een KC-135 tanker van de Amerikaanse luchtmacht - dat we kruisten van vrij dichtbij. Ok, cruising altitude bereikt, en dan richting Pinal. Boven dat vliegveld is het de tendens dat onze ogen meer naar de grond gericht zijn dan voor ons, of naar de instrumenten. Pinal is namelijk één van de vliegtuigkerkhoven die hier in Arizona en Californië liggen. En op Pinal staat er zelfs een ex-Sabena Boeing 747... Nostalgie nostalgie alom... Ok, vlucht dan maar voortgezet zoals het moet, of toch bijna. Onderweg naar mijn volgende punt op de route, kwam er een Skyvan (om parachutisten te gaan droppen) ineens van links beneden, en was aan het klimmen. Of zoals we het in de luchtvaarttermen noemen: hij zat op 'collision course', en hoewel wij van rechts kwamen (jaja, ook in de lucht hebben die voorrang), moesten wij een uitwijkmaneuver doen. Nooit gezien, want normaal houdt iedereen zich hier vrij gedisciplineerd aan de regels. En daardoor natuurlijk ook mijn navigatietijden naar de botten... Uiteindelijk heelhuids van toch wel een bewogen vlucht toegekomen op Falcon Field. Gisteren was het dan de bedoeling dat we via een militaire zone naar een vliegveldje ten zuidwesten van Phoenix zouden vliegen (Eric Marcus). Alles was gepland, maar we zijn er uiteindelijk toch niet geweest. Het was te warm voor de korte baan daar (hoe warmer, hoe minder performance dat het vliegtuig ontwikkelt), en om niet in de struiken en cactussen terecht te komen, hebben we een zogenaamde 'diversion' gedaan naar Buckeye Airfield (ten westen van Phoenix). Allemaal niet erg, want dat behoort net tot de te kennen zaken voor de check. Stel je immers voor dat je ergens naartoe vliegt, en dat het weer daar slecht is. Je moet dan een andere luchthaven zoeken, er naartoe vliegen, zien dat je genoeg fuel hebt, enz. Het is de bedoeling dat allemaal te berekenen in het vliegtuig nog voor je halfweg bent naar de nieuwe bestemming. Zoals gisteren was de afstand tot Buckeye 32 nautische mijl, en had ik dus eigenlijk tijd genoeg om alles te berekenen. Maar soms kan het heel dringend zijn dat je alles moet berekenen wegens dat het vliegveld vlakbij ligt. Maar alleszins, op zo'n moment is het toch foefelen en prutsen aan boord, met al die kaarten, stiften, latten, chronometers, enz... Het ziet er allemaal niet uit, maar het kan dus van uiterst belang zijn dat al dat gerommel goed afloopt Alleszins, maandag heb ik hoogstwaarschijnlijk mijn 2e check; mijn examen dus. Als het goed genoeg is mag ik binnenkort er alleen op uit naar andere vliegvelden. Het wordt dus weer een aloud weekend met de was en de plas, maar ook met de boeken ter hand genomen...
In The Springs is het leven er weer rustiger op geworden... spijtig genoeg. Ons Stacy is weer 'back home'... en de ambiance is een beetje meegegaan. Bezoek krijgen is het met andere woorden héél aangenaam, dus als er onder jullie nog zotten rondlopen...? Ondertussen is het monsoon-seizoen ook een beetje ten einde. In plaats van elke avond regen en zandstormen en ander aangenaam weer, krijgen we nu weer hete dagen van 40 graden en meer te verwerken. Het is toch wel weer even aanpassen en afzien... We hebben genoten van de dagen dat het maar tot een graad of 35 ging... Maar nu... zelfs afkoelen in het zwembad zit er niet meer in. Het water is gewoon te hard opgewarmd overdag, en voelt 's avonds nog aan als een soepje waarbij wij de soepkiekens zijn.
Binnenkort meer nieuws van wat komen gaat. Ik beloof van niet meer zo lang te wachten.
Uw soepkiek, Wim
Om te beëindigen, nog enkele eervolle verjaardags-vermeldingen! --> 06/8: Hilde, heb je al een mailtje gestuurd, maar nu ook via deze weg een eervolle vermelding! --> 08/8: Dries, I don't know if you read this, but just in case, I didn't forget you! --> 10/8: Bruno, gelukkige verjaardag, en veel nieuwe moed gewenst voor met de A-meisjes er nog eens tegenaan te gaan dit seizoen! --> 10/8: Sigrid, welgekomen bij het clubske 24-jarigen! ;-). Ook jij hebt al een mailtje gehad, maar deze vermelding is toch het ultieme verjaardagscadeau, niet? --> 12/8: Claudia, voor jou - als neo 24-jarige - uiteraard the same! --> 13/8: Opa, voor u geen 24 meer, maar uiteraard ook een super-verjaardag gewenst! Ook bedankt voor het kaartje en de foto van jullie beiden! --> 13/8: Lesley, ook jij mag niet in het lijstje ontbreken! Hopelijk heb je er een beetje van kunnen genieten, daar aan (voor mij) dezelfde kant van de Atlantische plas! --> 16/8: Tommeke Tommeke Tommeke (Coorens ;-)), wat doe je nu? Je wordt ouder! Enjoy! ;-) --> 18/8: Kim, hoewel we - zoals voorspeld - niet meer hebben kunnen afspreken voor mijn vertrek, toch krijg ook jij dé hoogste eervolle vermelding mogelijk in bloggen-land!
Vandaag niet gepland, vandaag niet vliegen en vandaag dus een beetje vervelen... Maar we hebben onze tijd al nuttig besteed. Naast het bijslapen (was gisterenavond al naast het zwembad in slaap gevallen...) heb ik vanmorgen de foto's van mijn solo ook online gezwierd. Ze zijn te vinden op mijn MSN-Space via de link http://wimcraps.spaces.live.com/photos/cns!B859A0DA609CD0CF!1026/
Vandaag ook het fantastische nieuws gehad dat het broertje in ons Belgenlandje ook solo is gegaan! Ok, op de Marchetti, een sneller en krachtiger vliegtuig maar... ik was eerst! :-p. Nee, Karl, ook ik zit nu wel te wachten op de stoere verhalen en de beschrijving van de gebeurtenissen, en natuurlijk op de foto's (zowel van de vlucht als van de doop ;-)). Mail them to me please!!! Voor de rest, doe gewoon zoals ik hier: geniet ervan, van dat vogelvrije gevoel, van te vliegen, van... tjah, alles!
Met dat ik gisteren een missie heb moeten cancellen door een teveel aan zijwind, had ik het vandaag echt wel zitten. 2 missies vliegen, nét achter elkaar, op hetzelfde toestel, en... enkel maar patterns vliegen. Rondjes draaien, voor de niet zo goede verstaander. Opstijgen, klimmen, terugvliegen, terug indraaien en landen, en meteen weer opstijgen... en het spelletje begint opnieuw. Na anderhalf uur had ik er voor de 1e missie genoeg van. Tijd om een beetje frisse lucht binnen te halen, en een aantal andere zaken de vrije 'loop' te laten. Daarna wéér vertrokken, voor nog eens anderhalf uur patterns vliegen. Op zich waren de patterns niet slecht gevlogen - ik kon goed mijn hoogte houden, de snelheden zaten ook redelijk goed, en zelfs met de landingen zaten er een aantal mooie exemplaren tussen - maar na 3 uur, en in totaal 22 patterns, zat ik erdoor. 'Full stop' aangevraagd, teruggetaxied naar de Sabena-ramp, vliegtuigje 'verzorgd', papierwerk gemaakt en busje op naar het appartement. Hier was oorspronkelijk het plan van eens goed bij te slapen. Het was namelijk weer 3u in de morgen wanneer het laken werd gelicht, om richting SAPTC (Sabena Airline Pattern Training Center) te vertrekken. Ik zit hier nu, half drie in de namiddag, en van dat slapen is er nog altijd niks van in huis gekomen. Maar die voorbije uren hebben écht wel resultaat gehad, en om dat te visualiseren moet u maar eens naar de MSN-Space afzakken. Nog niet alles staat erop (de solo nog niet), maar daar proberen we ook de komende dagen werk van te maken.
Ondertussen is de knoop door de kerk, en de kogel doorgehakt, en hebben we beslist dat we dit weekend naar Las Vegas afzakken. De 1e groep mag een missie vliegen naar Vegas, van Falcon uit. Maar, samen met Stacy (aka 'ons Stees') neem ik op vrijdagavond het vliegtuig vanuit Williams Gateway (al gekend uit eerdere bezoeken, maar dan met de Archers) naar Las Vegas North. Zaterdagvoormiddag komen dan de vliegeniers ons vergezellen. Op zondag trekt het zootje naar Falcon terug, terwijl wij onze weg weer hopen te vinden naar Williams Gateway. We vliegen met Vision Airlines, en tot een paar dagen geleden nog een onbekende maatschappij voor mij (ja, ik geef het toe, er zijn nog wonderen in deze wereld!). Het type toestel waarmee die mannen vliegen is de Dornier 328 turboprop, hetgeen eveneens een persoonlijke primeur wordt. Nu enkel DD (Dispatch Dirk) nog proberen te overtuigen van me geen vluchten te geven vrijdagnamiddag of zaterdag...
Het slapen zou nu eigenlijk wél lukken, maar daaraan toegeven zou een slechte(re) nachtrust betekenen. Daarom trekken we nog maar eens richting zwembad, om daar een aantal uurtjes door te brengen...
Het is weer weekend, en zonder het vliegen zit de kans dat er verveling inkruipt, er dik in... Zo ook nu, en dus moeten we ons zo goed en zo kwaad als mogelijk, bezighouden. Gisteren, na het online zwieren van een aantal foto's (zie space - er volgen er binnenkort nog meer), naar het zwembad afgezakt. Vandaag de gebruikelijke 'weekend'-zaken doen.
Ondertussen groeien er stilaan plannen om volgend weekend er eens op uit te trekken. We moeten dan wel zien dat we zaterdag niet moeten vliegen. Meer nieuws later, wanneer er iets concreet te vertellen is...
Morgen wordt hier dan weer een ongelooflijk drukke dag. Ik moet 2 keer vliegen; een keer 's morgens vroeg om 5u30, een keer later in de namiddag... We weten niet wat er gebeurt tegenwoordig, maar tot een aantal dagen geleden stond het rooster redelijk gevuld tot ongeveer 15u, nu staat het compleet vol tot 18u en zelfs later. Enfin jah, ik denk dat ik morgen tussen de vluchten dan maar naar huis kom om wat bij te slapen...
Ik ga hier eens aan de was beginnen...
Wim
PS: Tante Jenny, ook voor jou een eervolle verjaardagsvermelding op deze blog! Gelukkige verjaardag vandaag!!!
We dachten gisteren dat het er niet meer van ging komen, maar op het einde van de namiddag was het dan toch zover. Exact 1 maand na onze aankomst hier in Arizona vertrok Niki voor zijn 'mission 13" (de solo-missie). Alsof het afgesproken was, kwam net op het moment dat Niki bijna solo moest vertrekken, de jumbo van British Airways over Falcon Field overvliegen om te gaan landen in Phoenix. Niks speciaals, zou je zeggen, ware het niet dat de familie van Niki net aan boord zat van dat toestel! Kan het nog mooier?
Na de vlucht nog snel even een erehaag gevormd voor onze taxiënde solist, vooraleer we hem uit zijn vliegtuig gingen halen en richting appartementen vertrokken. Nog even langs de Wal-mart wat blikjes bier gaan kopen, om er 'eentje' te drinken aan het zwembad. Niki's 2e solo ontaardde uiteindelijk in 'iedereen die door iedereen nog eens met uniform het zwembad werd ingekeild'...
Nu Stacy, Thomas' vriendin, hier is, is het op vele vlakken feest. Zo ook culinair, en zo hadden we afgesproken om gisterenavond naar de 'Bellagio' -de Italiaan - af te zakken. Het voettochtje erheen deed de honger nog een beetje meer opspelen, konden nog wat gesprekjes aangeknoopt worden, enz. vooraleer we onze beentjes onder een tafeltje konden steken. Gelukkig was het gisterenavond eens wat beter weer, viel er geen regen en was er niet echt sprake van een storm boven de vallei. Het was lang geleden...
Plannen voor het weekend zijn er eigenlijk niet. Proberen eens tot in de winkel te geraken, een beetje opruimen en opkuisen hier in het appartement, de was doen en die strijken, weer veel bij de mannen van appartement 1044 zitten (Thomas, Jochen en William), wat gaan weken in het zwembad, enz. Je ziet, het zal een gevuld weekend worden ;-)
De 1e solo is een feit! 2 augustus 2007 is misschien - hoop ik - het échte begin van iets héél lang en héél mooi!
Vanmorgen eerst naar de solo's van Bram V, Bram R en van de flightmate Jonathan gaan kijken. Spijtig genoeg niemand ervan mee in het zwembad kunnen gaan keilen, want ik moest uiteindelijk zélf aan de bak. Met een uurtje vertraging stegen we eerst nog eens in dual (met instructeur) op. 3 landingen later zat ik daar ineens hélemaal alleen, met een 10-tal paar ogen op mij gericht (bedankt gasten en dames, if you read this). Terwijl Eline al volop aan het rondjes draaien was, mengde ik me tussen het gewoel (al viel het op dat moment nog mee qua drukte in de pattern). Na redelijk vliegen, redelijke landingen (de laatste wa minder, maar soit), en na redelijk wat wachten aan de 'holding points' om terug te mogen opstijgen, kwam er ook aan mijn solo - en tevens de laatste van de dag - een einde. Levend en wel bereikten we weer de Sabena-ramp ;-)
Vandaar vertrok het voor de 2e solo van de dag; direction 'The Springs'. Hoewel menig man- en vrouwkracht nodig (ook bedankt voor het sleurwerk ;-)), bereikte ik weer eens veilig en wel mijn bestemming... in het zwembad. Foto's en filmpjes naar het schijnt ook, volgen binnenkort!
Hier zijn we weer! Ik weet het, het is lang geleden, maar het is dan ook redelijk druk geweest, en er was redelijk wat te doen en te ondergaan in de voorbije week...
Vandaag niet gepland, vandaag niet vliegen en vandaag dus een beetje vervelen... Maar we hebben onze tijd al nuttig besteed. Naast het bijslapen (was gisterenavond al naast het zwembad in slaap gevallen...) heb ik vanmorgen de foto's van mijn solo ook online gezwierd. Ze zijn te vinden op mijn MSN-Space via de link 
