Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
30-10-2007
The 4-Months-Blues...
Zoals onze collega's van de 1e groep al aankondigden, wordt de periode dat je hier 4 maanden zit bij sommigen onder ons gekenmerkt door iets wat we de 4-months-blues zouden kunnen noemen. Het vliegen gaat niet geweldig vooruit, er is wat vrije tijd maar tegelijkertijd heb je het hier in de directe omstreken wel gezien. Met als gevolg: gedachten dwalen af naar andere dingen, enz. Sommigen zeggen kortaf dat ze het beu zijn, anderen 'vervelen' zich hooguit een beetje, en nog anderen... Wie weet er hier eigenlijk wat de anderen denken...?
Veel van de aanwezige frustraties heeft ook onder andere te maken met het management van de school... Spijtig genoeg, mogen we wel zeggen. We vliegen niet te vaak, en instructeurs zijn schaars. Als ze dan nog één van de betere SFA-instructeurs gaan wegpikken om aan de Nederlanders te gaan lesgeven, ziet het er altijd maar moeilijker en minder positief uit voor de studenten van de eigenste SFA. De zin om te vliegen is er, maar veel gevlogen wordt er niet. Met als gevolg dat er enorme vertragingen op de terugkomstdatum zitten aan te komen, en dan spreken we in termen van maanden... Maar we gaan er niet te hard meer over verder zagen. Het zou mij lezers kosten, en dat is nu ook weer de bedoeling niet. Laat ons zeggen dat ik jullie op de hoogte hou.
Eigenlijk was het enige dat ik hier wilde komen zeggen, dat er terug een aantal nieuwe foto's op de space staan. Sommigen heb ik al in een bestaande map gestoken (zoals de foto's van de navigaties), anderen heb ik in een 'random map' gezwierd. Dat zijn allemaal foto's die eigenlijk nergens echt toe horen, maar misschien eventueel wel eens de moeite zouden kunnen zijn. Dat oordeel laat ik aan jullie over. Ik hoop van morgen nog ergens een béétje tijd te vinden van er nog een aantal op te smijten, maar daar durf ik weer niks op verwedden. Hier is nog het een en ander te doen, en te studeren, en ALS we dan overmorgen zouden vliegen, dan moeten we die vlucht toch ook een beetje voorberieden. We zien wel wat er morgen allemaal te doen valt...
De eerste week IFR-vliegen zit erop! 3 vluchten gedaan; het konden er meer zijn, maar we gaan niet te hard klagen. Inderdaad, het konden er even goed minder geweest zijn, met al het geklungel der sommigen der dispatchers... Deze week heb ik lang genoeg de binnenkant van ons gebouw gezien (vertragingen, verplaatsen van vluchten, enz). Soit, we hebben het overleefd!
Maandag hadden we dan onze allereerste IFR-vlucht (Instrument Flight Rules). De bedoeling was een beetje vertrouwd te geraken met het concept 'instrumentvliegen'. Nu hadden we al 18 simsessies gehad in België, maar toch moet ik toegeven dat het weer even aanpassen was de blik vooral op de 'attitude indicator' gefixeerd te houden. Ook de turbulentie viel wat tegen (lees: er was meer dan voldoende turbulentie), en 'precision attitude flying' en 'gewoon rechtdoor vliegen' wordt dan al wel eens wat moeilijker... Woensdag werd er dan al meer aandacht besteed aan het op instrumenten vliegen van bepaalde manoeuvers. Klimmen, dalen, circuits en patterns vliegen, allemaal aan een constante snelheid of powersetting... Het hoorde er allemaal bij. Wat ook tof was, is het uitvoeren van een zogenaamde 'blind take-off'. Je zet daarbij dan de idiote kap al op van het moment dat je op de startbaan vertrekkensklaar staat. Met andere woorden: je geeft gas om op te stijgen, maar je ziet niks. 'Niet moeilijk', zul je denken; 'dat vliegtuig moet toch alleen maar rechtdoor tot het voldoende snelheid heeft'. Geloofwaardige denkwijze voor niet zo ingewijde luchtvaartzotten, ware het niet dat er met snelheid winnen en gas geven allerlei krachten op je vliegtuig werken waardoor zelfs rechtdoor over de baan snellen, moeilijk wordt. Je moet daar dus goed op anticiperen, en indien nodig de instructies opvolgen, teneinde niet in het grind/gras terecht te komen. Na de vlucht met enorme hoofdpijn uit het vliegtuig gestapt. Blijkbaar zal dat niet de laatste keer zijn, als we de collega's van de 1e groep mogen geloven. Vandaag dan een missie gevlogen waarop er weer 'nieuwe' manoeuvers werden gevlogen. De manoeuvers op zich kenden we al vanuit ons 'VFR-verleden' hier. Het accent vandaag werd gelegd op de 'steep turns', de 'stalls', 'timed turns' (op 2 minuten een volledige 360° draaien; rate 1-turns noemt zoiets), unusual attitudes, enz. Dat laatste was eigenlijk best plezant, met Kenneth als instructeur. Terwijl jij je ogen moet sluiten en je hoofd naar voren moet buigen, brengt hij het vliegtuig in een positie (door allerlei bochten en kronkels, door 'wat' te stijgen en te dalen, G's trekken,...) waar je totaal het noorden van kwijtgeraakt. Dan mag je je ogen openen en moet je zo snel mogelijk het vliegtuig weer in een normale positie brengen. Héél impressionant als je soms door het cockpitraampje enkel nog maar grond of lucht ziet. Ge moet ni vragen... ;-)
Volgende week wordt hier weer een iets drukkere week voor ons, in die mate dat we dan waarschijnlijk onze navigatie naar Las Vegas mogen gaan voorbereiden. Moest het alleen die navigatie zijn, dan was er helemaal geen probleem. Nu eigenlijk ook niet, maar we mogen gewoon de praktische zaken niet vergeten. Een hotelletje, de taksen voor onze vliegerkes te laten overnachten op het vliegveld van North Las Vegas, en zo van die dingen. Because we're going back to Vegas, baby! ;-) Voorts gaat er deze week - maandag om precies te zijn - ook een briefing door over het volgende hoofdstukje IFR. De intercepties gaan ons de oren uitkomen, en dan hebben we het niet over de Amerikaanse flikken die hier op elke hoek van de straat weer ene 'geïntercepteerd' hebben. Op basis van radionavigatiemiddelen moeten wij een bepaalde richting naar, of weg van het station kunnen vliegen. De interceptie-briefing zal ons leren hoe we die bepaalde 'radials/QDM/QDRs' (richtingen, quoi ;-)) moeten vliegen, welke procedures we daarvoor moeten volgen, enz.
Het is hier ondertussen alweer laat geworden, en de rolluiken van mijn ogen vallen stilaan dicht. De liters cola helpen niet meer om onder de levenden te blijven, en dus zullen we de strijd tegen Mr. Sandman maar stilaan opgeven...
Ik wens jullie een goede nacht, en uiteraard een deugddoend weekend! Wim
PS: Weather update, aangezien ik vanalle berichten hoor dat het in België zo frisjes aan het worden is. Mijne buur kwam me triomfantelijk vertellen dat we een uitzonderlijk warme winter doormaken hier in Arizona. Elke dag schommelt het hier tussen de 25 en 30 graden overdag, en wat mij betreft mag het nog wel even zo blijven! ;-) Volgende keer zijn we er weer, met meer weer :-p
We zijn dit weekend dan toch niet naar Las Vegas gevlogen. Op zich heb ik er eerlijk gezegd niets op tegen, na zo'n week... En plus, komt er dan nog een grote voorbereiding aan te pas (hotels, vliegtuigen, navigatie plannen, enz) op zo'n korte tijd, en dat had dan zeker niet goed afgelopen. Waarschijnlijk gaan we binnen 2 weekends naar daar, kwestie van afwisseling te hebben met het dan al (hopelijk) goed gevorderde IFR-programma.
Dit weekend dus eindelijk nog eens een alouds vervelingsweekend voor de boeg! Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten, en wat uit te rusten van de voorbije week. Gisteren (zaterdag) heb ik 3 films gekeken; met de laptop op de schoot in bed. Hemels... In de namiddag dan mijn 'huishoudelijke skills' een beetje op peil gehouden, en de keuken opgeruimd en de was gedaan. Gisterenavond dat iets gaan eten in een lokale gelegenheid waar we eigenlijk redelijk vaak over de vloer komen: de 'Applebee's'. Naar Amerikaanse normen waarschijnlijk lekker eten; naar onze Bourgondische normen eerder een normale maaltijd. Niks speciaals eigenlijk, maar het bespaart je uiteraard wel de moeite om zélf te moeten koken ;-). Daarna richting bowling getrokken, alwaar ik mijn zoveelste overwinning op rij binnen had (kwestie van de concurrentie in België te laten huiveren ;-)).
Soit, de laatste week - de laatste drukke week - is al een paar keer ter sprake gekomen, maar wat is er dan allemaal zoal gebeurd dat het zo'n week werd? Kort overzichtje... Maandag en dinsdag heb ik eigenlijk niet uit de 'Springs of Alta Mesa' weggeweest. We hebben ons hier wel beziggehouden met stressen en studeren voor de 'Final VFR-Check' waarvoor ze me eindelijk gepland hadden. Een hele week na mijn PPL-vlucht (zie één van de vorige posts), en zelfs na alle re-checks van de collega's... Ik denk inderdaad dat ze me weer eens vergeten waren, maar soit. Woensdag was het dan zover, en met weer eens zeer weinig slaap in het hoofd ben ik 's morgens vroeg dan maar te voet naar school getrokken. Onderweg nog even kennis gemaakt met Mr. & Mrs. Coyote. Qua grootte te vergelijken met een hond, maar zeer schuchter en elegant beest, moet ik zeggen. Eens aangekomen op school op mijn 'gemak' mijn voorbereiding kunnen doen, om dan uiteindelijk om 7u op te stijgen. Het navigatiegedeelte was, vond ik, het beste. Ook al moest ik op 1000 voet hoogte (300 meter ongeveer) over al mijn herkenningspunten vliegen (hoe lager je vliegt, hoe minder je ziet in de verte, en hoe moeilijker het wordt). Daarna landingen gaan demonstreren in Gila Bend, een veld waar nooit veel volk is. Ok, daardoor gesparteld en dan de maneuvers gaan doen, die naar mijns inziens niet echt schitterend verlopen zijn. Uiteindelijk zoveel maneuvers gedaan dat ik niet meer wist waar we ongeveer zaten. Wees gerust, thuisfront, dat was de bedoeling van de instructeur, want zo kon hij mij een moeilijke 'diversion' geven. Hierbij moet je van op een bepaald punt je normale route onderbreken en ergens anders naartoe vliegen, en daar dan de afstand, tijd en fuel die je nodig hebt, berekenen. In het echt zou het bijvoorbeeld kunnen zijn dat je niet meer verder kan vliegen, en dan moet je zo'n 'diversion' berekeken. Soit, weer naar de vlucht. De bedoeling was dus net om me letterlijk en figuurlijk een beetje het noorden te doen kwijtgeraken. De opdracht was dan eerst de positie te bepalen van het vliegtuig, en daarna dan van op dat punt de befaamde 'diversion' te berekenen naar Falcon Field, onze thuisbasis. De positie was vlot gevonden, en dus kon het rekenwerk beginnen. De berekende route bracht me door de 'Class D airspace' van Chandler Municipal Airport. Om daardoor te vliegen moet je toestemming vragen aan Chandler Tower. Geen probleem voor de zogenaamde 'transition', en op naar Falcon! Daar aangekomen, snel de vlieger weer mooi op zijn parkingplaatsje gezet, en dan naar binnen voor het verdict. Ik wist dat ik eerst een lange briefing voor de boeg had (een heel leerrijke, bleek achteraf), en dat het verdict pas op het laatste zou komen. 3 kwartier later: 'proficiat, alles was binnen de normen, so you passed'... Een zucht van opluchting...
Ik hoopte dan van donderdag niet te moeten vliegen, maar dat was buiten dispatch gerekend. We kregen een '2 students together'-missie voorgeschoteld, en zoals we van de 1e groep mogen horen, zijn dat missies om van te snoepen en van te genieten. Alleen het voorbereiden op een dag van een check, waar je liever in je bed zou kruipen, is soms wel wat vervelend. Maar goed, het is ons gelukt, en we hadden een redelijke route om terug te keren van Fort Huachuca naar Falcon Field. Fort Huachuca, inderdaad, was de bestemming van die dag. Een militaire/civiele luchthaven tussen Tucson en de Mexicaanse grens. Zo vlakbij de grens dat zelf de ballon dat er hangt om de grens af te speuren naar illegalen en naar nog vanalles, goed zichtbaar is van daar. Het veld zelf ligt dan nog eens in een 'restricted area', een gebied waar je toestemming voor moet vragen om binnen te vliegen. Dat gebied wordt daar gebruikt om te oefenen met, jawel, 'unmanned spyplanes' (onbemande spionagevliegtuigen). Zou weer eens de nabijheid van Mexico hier iets mee te maken hebben? ;-). Ook oefenvluchten van de F-16s van Davis Monthan Airbase worden daar gehouden. Verder staan er op Fort Huachuca nog een aantal C130s gestationeerd. De vlucht zelf zijn we vroeger kunnen beginnen, omdat de vlucht voor ons afgelast was. Om te voorkomen dat we laat zouden terug zijn, hebben we aan dispatch gevraagd of we vroeger mochten vertrekken, en dat bleek geen probleem te zijn. Na alle voorbereidingen kruip je dan uiteindelijk met je flightmate, en zonder instructeur, het vliegtuig in. Eindelijk de volle geneugten van een PPL te hebben, ondervonden! Wanneer we dan vlakbij Huachuca waren, kwamen we onderweg collega's tegen. 'Piper Archer Cessna 172 N4177L' (de air traffic controller kon er zelf niet héél goed aan uit ;-)) kwam ons tegemoet, 1000 voet lager. Na eens gezwaaid te hebben uitendelijk gaan landen op landingsbaan 26, de 4km lange piste van Fort Huachuca. Het civiele deel van Fort Huachuca is echt leeg, en er is niks te doen. We zijn dan ook niet lang gebleven in de terminal, vooraleer weer naar ons eigen vliegtuigje te stappen voor de terugvlucht. Bij ons vliegtuigje aangekomen zagen we dat er een probleempje was. De ELT-switch stond aan, en da's niet zo'n goed teken (en zeker niet als er niets aan de hand is). Die ELT is een radiozender die aan gaat bij 'emergencies'. Zo weet 'search and rescue' waar ze naartoe moeten komen voor hulp te bieden. Heel belangrijk dus, en daarmee dat dat altijd op 'armed' staat in ons vliegtuig. Maar op 'armed' is het niet de bedoeling dat het alarm afgaat, zoals bij ons het geval was... We wisten niet hoe lang dat al gaande was, maar we zaten op een vliegveld, veilig aan de grond, en nog eens een militaire basis, en nog steeds stond er geen kat aan ons vliegtuig. Dan toch maar eens naar dispatch gebeld om te vragen wat te doen, want zoiets raars...? Uiteindelijk héél even het knopje op 'on' moeten zetten, en dan meteen erna weer op 'armed'. Het probleem bleek opgelost, en ook tijdens de rest van de vlucht was er geen enkele verkeersleider die ons vragen stelde daaromtrent. No problem dus, maar bij aankomst toch maar eens gaan melden aan maintenance... Uiteindelijk waren we dan zelf klaar om te vertrekken, toen er ineens een F-16 opdook om een touch and go te maken. Ineens nog iets anders dat aan het landen was. Bleek het zo'n onbemand spionagevliegtuig te zijn, en dat was ook de eerste keer dat ik dat zag vliegen. Schitterend, zeker als je weet dat iemand op de grond dat bestuurt en zo goed kan landen. Ok, wij dus taxiën naar de baan, maar ineens weer veel lawaai. Waren er nog 2 andere F-16s in formatie bijgekomen om een aantal touch and go's te doen. Mochten we nog een aantal minuten wachten om op te stijgen, en ondertussen nog wat F-16s zien landen voor onze neus. Uiteindelijk mochten we opstijgen, maar we moesten ons haasten aangezien er weer gevechtsvliegtuigjes aan het landen waren achter ons. Allé, wij dus zo snel mogelijk weg en nog geen 200 voet boven de grond (60 meter) moést ik al naar rechts draaien om plaats te maken voor de F-16. Terwijl wij naar het noorden vlogen, vlogen de F-16s ons rond de oren. Fantastisch, gewoon ;-). Op de terugweg naar Falcon Field dan over Tucson gevlogen. Aan de ene kant heb je dan de internationale luchthaven van Tucson, en aan de andere kant heb je Davis Monthan Airforce Base. Arizona is hier bekend om de vliegtuigkerkhoven, en uiteraard beleven ook militaire vliegtuigen ooit wel eens hun laatste momenten. Precies daarvoor hadden we de vlucht over de militaire basis gepland, want net naast het veld ligt het grootste militaire vliegtuigkerkhof van de States. Enorm groot, en enorm veel verschillende soorten vliegtuigen genieten daar van hun pensioen! Indrukwekkend allerminst, en het bewijs - de foto's - volgen binnenkort. Dan weer verder gevlogen naar het noorden om uiteindelijk bij Pinal Airpark uit te komen. Daar hadden we een aantal touch and go's gepland, om eens wat foto's te nemen van de burgervliegtuigen dat daar 'in storage' staan. Ik heb er 3 touch and go's gedaan, terwijl John zich op fotografische wijze aan het uitleven was. Ook dit resultaat binnenkort te zien op de MSN-space en blog. Dat is nu een plaats waar we allemaal graag eens vrij zouden willen rondlopen, zo tussen de tientallen vliegtuigen in. Spijtig genoeg niet mogelijk, en zal het bij dromen blijven... Na mijn foliekes terug hoogte gewonnen en in één lijn recht naar Falcon gevlogen. Een zalige vlucht eigenlijk, en we kijken nu al uit naar die naar Las Vegas!
Vrijdag hadden ze ons dan gepland voor een simulatorsessie waarbij we ILSsen moeten vliegen. Da's aan de hand van de instrumenten een precisielanding maken. We hebben daar al het een en het ander van gezien in België, maar hier hebben we nog niets van het instrument-gedeelte gedaan. Daarmee dat de simsessie een béétje te vroeg kwam, iedereen zich afvroeg waarom die al gepland was, iedereen dispatch voor zot verklaarde, enz. Simsessie afgelast (logisch), maar wel Tom (de roommate) een privébriefing gehad die heel nuttig was. Kwestie van dieper liggende leerstof eens naar boven te halen zeker?
Volgende week beginnen we inderdaad aan het IFR-gedeelte (Instrument Flight Rules). Dan gaan we leren vliegen door enkel en alleen de instrumenten te gebruiken. De luchtvaartwereld is inventief genoeg, en eigenlijk hoeven we niet naar buiten te kijken om perfect te weten waar we zitten, en waar we naartoe gaan. 'Where's the fun in that?', hoor ik jullie denken, maar als je bedenkt dat door vanalle radiosignalen, en de daaraan gekoppelde toestelletjes, metertjes en instrumentjes je zoveel mogelijkheden hebt...? Meer uitleg over verschillende aspecten van het instrumentvliegen zullen de komende maanden zeker hier te vinden zijn. Net zoals wij stap voor stap ingewijd worden, krijgen jullie stap voor stap nieuw leesvoer van mij te verwerken. Als dat geen tof vooruitzicht is! ;-)
Het VFR-hoofdstuk zit er hier (eindelijk voor mij) eigenlijk op. Ik heb vandaag mijn Final VFR-Check gevlogen, en ik heb me erdoor gesparteld. Het was een week geleden dat ik nog gevlogen had, en dat maakte het nog net dat iétsje spannender. Uiteraard kan een vlucht nooit perfect zijn, en had ook ik een lange debriefing aan mijn been. Maar van een examinator/instructeur die vroeger generaal was bij het leger, en als het ware met 1001 verschillende toestellen heeft rondgezoefd, kan je al wel eens het één en het ander opsteken. Het is erg als je moet zeggen dat je tijdens een check nog zoveel bijleert, maar anderzijds is het ook goed dat je eens een andere visie te horen krijgt. Visie te horen, sterk bezig...
Omdat ik zoveel achteruit was geschoven, zat de vrees er al in dat ik niet veel recuperatiedagen zou krijgen, ook al zouden er een tweetal zeker meer dan welkom zijn. Maar nee, niks daarvan, en in tegenstelling tot rust zijn we morgen weer de pist in. Ditmaal zonder instructeur, maar mét flightmate. Bij wijze van afsluiting van het VFR-hoofdstuk worden hier 2 vluchten '2 students together' gevlogen. Morgen vlieg ik met Jonathan naar Fort Huachuca. Misschien al dit weekend vlieg ik met Bram - aka Scampi - naar North Las Vegas, om dan een weekendje in de gokstad te verblijven. Ik ben daar inderdaad al geweest met de 1e groep, maar ik zie er zeker niet tegenop van er mijn neus nogmaals te laten zien! Iemand iets nodig van de M&M's-store? ;-)
Volgende week begint dan het IFR-hoofdstuk, oftewel het leren vliegen op instrumenten. Waarschijnlijk gaan we maandag al van start, nadat we dan zondag na lang vliegen van Vegas weer thuisgeraakt zijn. Nu, laten we eerlijk wezen, en laat het maar vooruit gaan. Ook al zitten sommigen aan een spreekwoordelijke 'limiet' (uhum...), dan toch verkiezen we het vliegen hoor. We zijn nog altijd even gepassioneerd, gestoord, gefreakt, en wat dan ook...
Door het drukke programma bestaat de kans dat ik pas volgende week weer mijn opwachting zal maken op mijn blog. Mis mij niet te hard, want... I'll be back! Tot dan!
Deze week was - zoals in vorig berichtje reeds gemeld - een drukke week voor onze promotie. Voor mij persoonlijk nog niet druk genoeg, omdat ik graag mijn 'final VFR check' hier nog graag had gedaan, maar soit. Ik denk dat ze me weer eens vergeten zijn op de planning, en daarom zal ik morgen wel eens bellen zeker? Wat wél al achter de rug is, is het PPL-examen. En we zijn geslaagd, wat dus zoveel wil zeggen dat we onszelf vanaf nu privépiloot mogen noemen. Een eerste serieuze stap naar ons uiteindelijke doel, zeg maar. Maar het besef dat we al zover zijn dringt (nog) niet door, laat staan dat het (al) aanwezig is.
Door het feit dat we niet gepland stonden vrijdag, zaterdag of morgen (maandag) voor de check, is het voor mij eindelijk nog eens een rustiger weekend geworden. Wat zeg ik: té rustig, want de aloude momenten van verveling hebben weer de kop opgestoken. Hét absolute hoogtepunt van het weekend was de NBA-match (basketbal, voor zij die niet mee zijn) tussen de Phoenix Suns en de New Orleans Hornets. Zaterdag in de late namiddag zijn we met z'n 12 naar downtown Phoenix afgezakt, richting het indrukwekkende US Airways Center. De Suns bleken (dat weet ik van ingewijde basketbal-liefhebbers uit mijn klas) niet de minste ploeg in Amerika te zijn, en dus waren de verwachtingen naar een overwinning, of naar op zijn minst een goede match aanwezig. Wat de match betreft bleven we een beetje op onze honger zitten, want uiteindelijk leken de Suns niet in hun aloude spel te komen, en stapelden de missers zich op. Aan de andere kant maakten de Hornets dan weer wél de kansen af, waardoor de Suns altijd op achtervolgen waren aangewezen. Eindstand werd uiteindelijk 106-111, en dus een verliesmatch voor 'onze' thuisploeg. Qua ambiance is zo'n NBA-match zeker ook de moeite. Het begint eigenlijk al met de ploegenvoorstelling, en daarna uiteindelijk met de 'Stars and Stripes' (de nationale hymne). Ook tijdens elke time-out is er entertainment voorzien. Het meest bekend, en ook wel het meest in het oog springende deel, zijn uiteraard de cheerleaders (de Sun's Dancers, in our case). Leve Amerika! ;-) Maar ook op vele andere vlakken viel dat aspect van het basket wel op: er werd met T-shirts en pizza's gesmeten, de 'Smile Cam' kwam in actie (nemen ze willekeurig supporters in beeld op het grote scherm, en mag je eens vriendelijk lachen en zwaaien), er was stunt-, vlieg- en trampolinewerk te zien, enz. Nogmaals: de moeite!
Volgende week is het een beetje raden naar wat er allemaal te gebeuren zal zijn. Ik hoop dus van mijn Final VFR-check te kunnen doen. Voorts is er ook sprake van een eerste missie '2 students together' te laten doorgaan. Nu we bijna allemaal onze PPL hebben, mogen we zonder instructeur erop uit. Een eerste missie zou ons naar Fort Huachuca brengen; tussen Tucson en de Mexicaanse grens. Dat vliegveld heeft een landingsbaan van 12000 voet (ong. 4km) lang, dat gebruikt kan worden als landingsbaan voor de Space Shuttle (indien er problemen mee zijn, en een noodlanding noodzakelijk). Voorts bestaat de kans dat we aan het 2e grote deel van de opleiding hier beginnen: de IFR. In dit deel gaan we leren vliegen puur op instrumenten. De 'hood', zoals we die hier noemen, wordt dan waarschijnlijk onze grootste vriend. Dan krijgen we een kap op ons hoofd gezet waardoor we alleen het instrumentenpaneel kunnen zien, en niets buiten. Best nog wel allemaal plezant, zo vliegen, en zeker als je bedenkt dat het allemaal op basis van instrumenten in het vliegtuig en op de grond mogelijk is... Meer spannende en indrukwekkende verhalen volgen natuurlijk wanneer het écht zover is! ;-)
Morgen zal dus een beetje gevuld worden met wat studeren en nakijken, met een bezoekje aan de Walmart ('t is weer dringend nodig...), en zo van die dingen. En ook nog een klein beetje uitslapen, want hoewel we niet al té veel gedaan hebben, moét je jezelf dat op de gepaste momenten toch gunnen, niwaar? Zeker nu de nachten hier vrij fris worden en de dekens weer bovengehaald zijn, en je jezelf daar zo goed kan in wegmoffelen... ;-). Ik ga me horizontaliseren!
Een extra spannende week breekt aan in het verre Arizona voor onze groep. Gans promotie 3 van de Sabena Flight Academy loopt op de toppen van de tenen, en is op van de zenuwen. De ene groep is bezig aan een eerste grote stap naar iets... tjah, groots. De andere groep zit dan weer een stapje verder, maar spannend blijft het evenzeer.
Ik ben er dan ook zeker van dat u - trouwe lezers - er alle begip voor hebt dat er voorlopig nogal weinig schrijfsels te vinden zijn op deze blog. Wat gaande is slurpt niet alleen veel van mijn zenuwen op, maar ook veel van de beschikbare tijd... Maar volgende week -hopelijk - kom ik u in hoogsteigen persoon vertellen wat er deze week allemaal gaande is en was... Het enige wat u - trouw lezerspubliek - voor mij kunt doen...
Bid voor mij... Morele steun is ook zeer welkom... Amen...
De eerste week IFR-vliegen zit erop! 3 vluchten gedaan; het konden er meer zijn, maar we gaan niet te hard klagen. Inderdaad, het konden er even goed minder geweest zijn, met al het geklungel der sommigen der dispatchers... Deze week heb ik lang genoeg de binnenkant van ons gebouw gezien (vertragingen, verplaatsen van vluchten, enz). Soit, we hebben het overleefd!
