Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
20-12-2007
Nieuwe foto's op space
Hey allen!
Vergeef mij dat dit een kort berichtje wordt, maar het wordt hier dringend tijd dat ik mijn nest opzoek! Ik ben kapot, en wel door de 4 uur vlucht die ik vandaag gedaan heb, met approaches allerhande, en met nog een aantal zaken die veel concentratie vereisen. Moe maar voldaan toch heelhuids terug geland op Falcon. Gisteren ook al 2 missies gedaan; één gewone met een aantal approaches, de andere een vlucht van Flagstaff naar Falcon Field als IFR-navigatie. Deze laatste was best wel de moeite. Nog nooit heb ik met de Archer zo hoog gevlogen: 12000 voet, oftewel ongeveer 4 kilometer (gezien vanop zeeniveau). Voor het eerst ook de gevolgen van zuurstoftekort gevoeld. Eerst wat hoofdpijn, dan een 'happy feeling', en dan - als je nog verder en hoger zou gaan - een "aantal ergere dingen" (die ons niet overkomen zijn ;-)). In Flagstaff aangekomen, konden we de 'crew car' van de mensen op het vliegveld lenen en zijn we naar de stad gereden om iets te gaan eten bij een louche Mexicaan. Flagstaff is het mooiste stadje dat ik hier al gezien heb. Klein en gezellig, en alles eens wat dichter bij elkaar gebouwd. Het is ook een studentenstad, dus er was al eens wat meer 'jonk volk' te zien in het straatbeeld dan pakweg hier in Mesa het geval is. Typisch aan Flagstaff zijn de meer alternatieve winkels: van wierook en ander hallucinerende 'stuff', tot indianensouvenirs, enz. We zijn hier ook niet echt in kerststemming (door de drukte, door het goede weer,...), maar Flagstaff vond ik daar ook het meest toe aanzetten. De sneeuw die er afgelopen week met pakken gevallen is, maakt het plaatje natuurlijk compleet. De versiering en de koude doen de rest (vorige week -22°c; gisteren net boven het vriespunt). Foto's volgen één der komende dagen, als we in de drukte nog ergens wat tijd vinden...
Over foto's gesproken: in één van de vorige berichten beloofde ik de foto's van onze trip naar de 'Shooting Range' online te zetten. Wel, ze staan op de MSN-space allemaal op een bezoekje van jullie te wachten. Go check them out!
Slaapwel, Wim
@Thomas: ne gelukkige verjaardag! Ik herinner u binnen een dikke maand wel aan de traktatie
...dat we zo snel weer eens onze blog zouden aanvullen. Reden is dat het uiteindelijk een leuke en drukke zondag is geworden; eentje waar we niet alledaagse dingen gedaan hebben.
Dankzij Prom 4, en 2 plaatsen vrij in hun Chevy, zijn we er deze zondag op uit getrokken. Onofficieel werd ons gemeld (wanneer weten wij hier iets 'officieel'...?) dat de test van woensdag uitgesteld is naar volgende maandag. Er was met andere woorden tijd voor weer eens een klein beetje vertier!
Eerste halte: Fry's Electronics, dé allergrootste elektrozaak die ik ooit gezien heb. Ik was er enkele maanden geleden al eens langsgelopen, om eens te kijken. Vandaag waren we er met een missie, al klinkt het woord 'missie' véél te groots voor de aankopen dat we daar gedaan hebben. 2 convertors gekoch, voor Europese stopcontacten en met Amerikaanse input. Handig, zeker als je weet dat je anders thuis met je externe harde schijf geen knijt kan aanvangen. Blijkbaar hadden er ondertussen al een aantal honger gekregen, en hebben we dus halt gehouden bij één van de vele McDonaldsen hier in de buurt. Daarna, next stop: Pilot Shop. Ook hier ben ik al een aantal keer geweest, en omwille van het feit onze bagage om naar huis mee te nemen niet té zwaar te laten worden hebben we het 'kopen' aan anderen overgelaten. Daarna naar de shooting range getrokken! Echt Amerikaanse toestanden: een schietbaan waar je als volkomen leek even een paar kogels kan gaan afvuren met (jaja) echte wapens. Ik heb me vandaag 'beperkt' tot een 9mm geweer (voor de kenners). Moesten we nog eens teruggaan, kunnen we misschien eens een zwaarder kaliber proberen. Soit, het schieten zelf vond ik persoonlijk heel indrukwekkend. En mijn slachtoffer? Een doorzeefde afbeelding van een manneke op een papier! Al zeg ik het zelf, zo slecht ging het nog ni ;-). Foto's ga ik vanavond 'pikken' van de mensen die er genomen hebben, en dan komen ze op de MSN-Space.
Ondertussen zijn we thuis, en wie even de vlucht van morgen had willen voorbereiden, komt bedrogen uit. Het schema, de zogenaamde 'Blue One', heeft tegenwoordig kuren. Het werkt meer niet dan wel, met als gevolg dat de studenten van SATC uit hun duim moeten zuigen, telepathisch actief moeten worden, of gewoon moeten raden wanneer ze hier vliegen. Geen wonder dat dit tot chaos leidt. We hopen allemaal dat ze daar eens werk van maken, want elke dag 'figuurlijke soep' eten, staat ons allemaal verrevan aan! We kunnen dus niks doen, want we weten niet wanneer we morgen vliegen. Is het een gewone vlucht, dan hebben we nog wat werk met approaches voorbereiden. Is het een navigatie, dan kunnen we de broodnodige slaap deze dagen wel vergeten... Allemaal onrechtstreekse gevolgen van zo'n stom systeem, en toch wel een beetje de laksheid van de school... Zware woorden, maar we zijn dat gedoe hier wat beu (valt het op? ;-)).
Soit, niet teveel proberen van aan te trekken, want we gaan sowieso toch weer een vermoeiende week tegemoet. Straks nog genieten met een pannenkoekje, wat bijpraten en dan een douchke. Mijn zondag zit er weer zo goed als op. Alleszins, waarde landgenoten, geniet van een deugddoende nieuwe week, en tot volgend schrijfsel!
Met vereende krachten proberen we, vooraleer we toch nog even ons bed in te kruipen, nog snel een tekstje te typen. We zijn moe, niet alleen ik, maar blijkbaar nog een aantal anderen onder ons. We hebben het druk, zijn constant bezig...
Deze week enkel en alleen approaches gevlogen. De te volgen routes staan afgebeeld op speciale kaarten. De avond voor de vlucht maken we nog snel enkele berekeningen voor de te vliegen approach, zoals daar zijn de minimale zichtbaarheid, het aantal voet per minuut we moeten zakken om op de goeie hoogtes te zitten, de verschillende tijden tussen bepaalde punten, enz. Je moet tijdens een vlucht constant rekening houden met deze cijfers, en ze in vlucht nog een beetje kunnen updaten (mentaal dan, niet schriftelijk). Druk druk druk, en inspannend. Na anderhalf uur, en na 'maar' een 3 approaches gevlogen te hebben, ben ik meestal toch blij dat ik op de grond sta. Maar goed, het is allemaal wel heel indrukwekkend te zien dat alle routes, hoogtes, enz met behulp van radio-installaties zijn uitgetekend.
De rest van de week stond hier ook in het teken van de solo's van promotie4. Voorlopig zijn 4 van de 6 reeds zover, en hebben we met andere woorden al 4 dopen kunnen meemaken. Zelf heb ik er 2 moeten missen omwille van zelf te moeten vliegen, maar de herinneringen die dat alles oproept zijn wel tof. Het is voor mij al 4 maanden geleden, maar we weten nog goed hoe we ons toen voelden, zo heel alleen in het vliegtuig... ;-).
Volgende week wordt eveneens een drukke week. We beginnen maandag met een eerste briefing over de Diamond DA42 Twinstar; het 2-motorige toestel waar we na ons Archer-hoofdstuk nog 12 vluchten op gaan hebben hier in Arizona. We hebben onze eerste mappen van het vliegtuig al gekregen, met de bedoeling daar dit weekend al eens in te kijken. Woensdag hebben we dan weer een test die we moeten afleggen. Deze keer gaat het over de eerder vernoemde Jeppesen Plates, waar we de betekenis van vele afkortingen, symbooltjes en tekeningetjes, procedures, enz moeten kennen. Niet simpel, al zeg ik het zelf. Eveneens dit weekend hard aan leren, met andere woorden... Volgende week staan voor mij persoonlijk ook de 1e IFR-navigaties gepland. Ook daar moet, zoals voor tijdens het VFR-hoofdstuk, heel wat voorbereiding aan vooraf gaan. Berekeningen, berekeningen en berekeningen, en oh jah... berekeningen. Misschien dat we dat dit weekend ook wel eens zullen moeten bezien, zeker...? Je ziet het, werk genoeg momenteel, en daarom zal het af en toe moeilijk zijn om de blog up to date te houden... Of mailtjes sturen naar zovele mensen wordt dan ook niet meer zo evident... Maar, keep in mind: zolang wij druk bezig zijn en blijven, des te korter is de vertraging (als die er al gaat zijn) om thuis te komen. Een echte update daaromtrent is er ook nog niet echt, maar zoals het er nu naar uitziet, zal het zeker nog in januari zijn.
Zoals gezegd kruip ik er nog even in, want er wacht me nog een drukke dag... Ik schrijf jullie binnenkort!
Net uit bed gerold op deze zaterdagmorgen, en opgestaan met de vraag wat we vandaag weer eens gaan uitspoken. Nog geen idee, maar we zullen wel zien. Waarschijnlijk het één en het ander hier opruimen, en wat werken voor school, want er zijn drukke tijden aangebroken.
Maandag was mijn laatste vlucht voor de check van interceptions and holdings (je weet wel, de rondjes draaien). Dinsdag zou het dan zover zijn, ware het niet dat het dinsdag voor onze vliegtuigen, en dus voor ons, een rampdag was. We hebben 4 Archers die voor IFR-opleiding kunnen gebruikt worden. Aan alle 4 was er iets kapot, en dus zijn er die dag héél véél vluchten afgelast. Zou ook de checkvlucht
Woensdag was absoluut beter qua vliegen. Zo rond 11u lokale tijd was het mijn beurt om mijn kunnen te tonen. Het begon al goed: we waren pas vertrokken, en ik verpruts al meteen mijn 1e opdracht. Kan gebeuren; gebeurt vaak, maar op een check is dat een béétje op de verkeerde moment. Enfin jah, de examinator zei dat dat geen reden was om gefaild te zijn, en dus vlogen we verder. Gewoon mijn best gedaan vanaf dan, en ondertussen eens over de fout nadenken. Eens op de grond krijg je dan de vraag wat je zelf van de vlucht vond, en met de fout die nog in je achterhoofd speelt Ik wist het niet, maar blijkbaar was alles na de fout foutloos, en ben ik door deze check dus ook doorgesparteld. Meer nog, met een green slip! (pink slip = overall unsatisfactory (niet geslaagd), blue slip = overall satisfactory (erdoor), green slip = overal excellent (eveneens geslaagd dus)).
Ondertussen zijn we begonnen aan het vliegen van approaches. Dat zijn procedures en routes die gevlogen worden met het oog op een landing. Landen aan de hand van diezelfde navigatiehulpmiddelen als waar we boven draaien voor holdings te vliegen. Echt vermoeiend, en het vraagt veel werk op voorhand, en inspanning op het moment zelf. Maar wel indrukwekkend hoe je alleen aan de hand daarvan, op zowat elk vliegveld hier terecht kan komen, en kan landen (terwijl je buiten niets ziet).
Van sommigen van jullie heb ik al de vraag gekregen wat we hier gaan doen op kerst en nieuw. Voor nieuwjaar moeten we eerlijk zijn, en hebben we eigenlijk nog geen plannen. Iemand die de overgang hier wil komen vieren? Voor kerst zijn we niet in Mesa te vinden, maar iétsje verderop in een stad aan het water, met een beroemde roodkleurige brug (ook al wordt ze een gouden poort genoemd) en een ex-gevangenis op een eilandje. De meesten zullen al wel doorhebben dat ik San Francisco bedoel, nietwaar?
Afhankelijk of we vliegen, vertrekken we de zaterdag in de voor- of namiddag, en is de 1e bestemming de westkust ter hoogte van Los Angeles. Daar maken we even tijd om door Hollywood te sjeezen, eens aan het water op Malibu te stoppen, vooraleer door te rijden via de kust naar het noorden. Zondag zouden we dan in Frisco moeten toekomen, waar we dan een paar dagen de toerist kunnen gaan uithangen. Op kerstdag nemen we dan vandaar het vliegtuig terug naar Phoenix, om naar alle waarschijnlijkheid de volgende dag alweer te vliegen.
En vliegen zullen we, want na eens een kort gesprek met de persoon die de planning maakt voor ons, hebben we echt de indruk dat ze ons hier niet te lang meer willen houden. Niet dat ze ons beu zijn (of toch?), maar gewoon om de vertraging niet te groot te laten worden. De bedoeling voor de planning hier tegenwoordig is 4 mensen nu meer te laten vliegen, zodat zij sneller op de Diamond 42 Twinstar kunnen beginnen. Ik zit niet bij die mensen, maar daar heb ik absoluut geen probleem mee. De anderen vliegen elke dag hun vlucht, en gaan zo ook vooruit. Half december vertrekt er dan een instructeur naar huis, en tegen dan zouden we met zijn 7 nog op de Archer vliegen. Dat is voldoende om met 2 instructeurs te vliegen, en zo eveneens elke dag te kunnen vliegen. Kunnen jullie nog volgen? Desalniettemin zouden we dan rond de overgang naar 2008 op de Twinstar beginnen. Vanaf dan zal het ook snel gaan. Voorlopig houden we ons nog aan eind januari om thuis te komen, maar ik hou jullie op de hoogte van veranderingen. Er gebeurt immers zoveel waar we niet op gerekend hebben in de luchtvaartwereld
Om af te sluiten nog even kort voor de mensen die graag over het weer babbelen. Het is hier Belgisch!!! Lage en dikke bewolking, nevelig, regen (een ganse namiddag gisteren ), Gelukkig stond ik gisteren om 9u s morgens gepland, anders had ik waarschijnlijk niet meer gevlogen. Ben wel tevreden dat we gisteren toch opgestegen zijn, want zo eens door de wolken en door de regen vliegen, is toch wel eens indrukwekkend.
Het weekend zit er hier weer eens zo goed als op. Enkel straks nog een beetje oefenen op FlightSimulator voor de vlucht van morgen. Morgen gaan we doen zoals altijd: intercepties en holdings over NDBs en VORs (begin al maar de Googlen of te Wikipedia'en). Dinsdag - als we gepland worden, maar daar hebben we tegenwoordig geen klagen toe - volgt dan de zoveelste check... Spannend, want het holdings draaien, en alles wat erbij komt zien, is niet van mijn meest favoriete zaken.
Afgelopen weekend is er één geweest van een beetje beweging. Gaan squashen, véél gestapt en rondgehuppeld, vandaag nog een balletje gaan trappen... Bezigheidstherapie: het werkt weldegelijk! Gisterenochtend dan naar de superfantastische, ongelooflijk adembenemende 'Heli-Day' geweest op Falcon Field. Voor wie met het gedacht zit van een fameuze helikopter-show (zoals wij), kwam bedrogen uit. Een paar helikopters die je hier af en toe eens ziet overvliegen, de mogelijkheid om een luchtdoop te doen, en dat was het dan zowat. Nu, het was wel goed van het eens gezien te hebben, én bovendien mochten we gratis binnen (in uniform). Misschien zal ik later wel een aantal fotootjes posten, maar dan moet ik er eerst toe geraken van de harde schijf van de computer een beetje leger te maken dan dat ze nu is...
We gaan hier ondertussen stilaan aan het eten beginnen, en daarna zoals gezegd, nog een beetje 'voor't school werken'. Tot de volgende!
Wim
PS: Papi, verzorg je goed, en sterk maar rap weer aan, zodat je snel weer kan doen en laten wat je wil! Mama heeft me van je evolutie op de hoogte gehouden, en ik heb hier veel aan u gedacht!
Vandaag hebben we hier toch een klein beetje het typisch Amerikaanse Thanksgiving gevierd. En zoals de traditie het hier wil, gaat Thanksgiving gepaard met het eten... wat zeg ik, het vreten van kalkoenen. Onder impuls van Niki, Bram en Bram hebben we zelf ook ons kalkoentje genuttigd. Stevig beestje, dat daarbij nog eens volgepropt was met 'vanalles en nog wa'. Zelfs met ons 11 kregen we het beestje niet volledig 'verwerkt'. Héél aangenaam, dit etentje. Mijn complimenten dus aan de organisatoren!
Alweer een tijdje geleden, ik weet het Maar eigenlijk was dat de bedoeling niet, want ik heb afgelopen weekend weldegelijk geprobeerd een nieuw berichtje te plaatsen op de blog. Maar in samenwerking met Murphy (inderdaad, die van de befaamde wet) net toen ik de knop toevoegen wilde aanklikken crashte het Internet hier eventjes. Weg tekst, weg alles, weg toevoeging aan de blog. Daarmee proberen we het nu nog een keer (wees gerust, het zal wel lukken aangezien ik eerst alles in Word intyp, en daarna snelsnel zal kopieren naar de blog).
Afgelopen week 3 keer gevlogen. Geen slecht gemiddelde, over de hele lijn gezien. Wel de helft minder dan de week ervoor, maar mij hoor je niet klagen. Deze week voorlopig al elke dag gepland. Gelukkig, want we verliezen al een dag deze week (donderdag is het Thanksgiving, en dan ligt Amerika plat (door de feestdag, maar ook na het massaal kalkoen vreten). We zijn nu volop bezig in de IFR-fase. Onze bezigheid bestaat er nu vooral in toertjes te draaien boven radiostations (VORs en NDBs). We zijn met andere woorden het holdings draaien onder de knie aan het proberen te krijgen. Een holding wordt gebruikt door vliegtuigen die willen landen, maar dat nog niet meteen kunnen (wegens slecht weer, te druk verkeer op de luchthaven, enz). Vermits een vliegtuig zich niet even langs de kant kan zetten, en moét blijven vliegen, draaien ze daarom allemaal toertjes boven en onder elkaar. Maar wees gerust, tussen de verschillende toestellen zit voldoende ruimte, dus vliegen is en blijft veilig ;-)
De holding zelf vliegen is eigenlijk niet zo moeilijk. Je moet overal checks doen en nakijken of je je nog wel in de holding zelf bevindt. Het moeilijkste voor mij aan holdings vliegen, is te weten hoe je die moet binnenvliegen. Officieel zijn er 3 manieren, afhankelijk van welke kant je komt aangevlogen naar het radiostation. En alsof het nog niet voldoende is, heeft SATC nog 2 speciale gevallen eraan toegevoegd. Het begint steeds beter te gaan, maar het vraagt wat tijd. Ik hoop dat ik het tegen de volgende check, waarschijnlijk begin volgende week, redelijk onder de knie heb
Ondertussen is iedereen van onze 1e groep weer naar België teruggekeerd. Zij zijn ondertussen begonnen aan het 2e deel theorie (dat deel dat wij al gehad hebben wanneer de 1e groep naar Amerika gekomen is, en wij verweesd in de SFA-gebouwen in Steenokkerzeel achterbleven ). Het doet wel raar, de appartementen waar we tot voor kort constant binnenliepen worden nu bevolkt door Nederlanders of Indiers. Weg automatismen maar tijd om er nieuwe te kweken.
Met prom 4 gaat het hier redelijk, denk ik. Zij zijn kunnen beginnen vliegen al na 1 week. Wij hebben onze vuurdoop gehad 2 weken na aankomst. Stuk voor stuk toffe mensen, en dus is het genieten van met hen samen te kunnen avondeten (klaarmaken en eten).
Dat was het een beetje voorlopig. Vanaf wanneer er weer eens iets wereldschokkends gebeurt, breng ik jullie daar zeker van op de hoogte. Even een klein oproepje naar de mensen van de volleybal: blijkbaar was het feestje méér dan geslaagd (met een uitbreiding op zondag, onder de vorm van 2 3-0-overwinningen). Ik wacht vol ongeduld op de fotos en op eventuele straffe verhalen. Van de coachen die van zattigheid van hunne stoel vielen, of de voorzitter (en vele anderen natuurlijk ook) die de Macarena begon(nen) te dansen? ;-) Ik zeg maar iets, maar mail ze gerust door!
... de voorbije week! Jaja, aan vliegen géén gebrek, en da's wat we uiteraard het liefste hebben. Maar ook op andere vlakken heeft er zich deze week heel wat afgespeeld. Een kort overzichtje...
Maandag hebben we een gewone missie gevlogen. Verder valt er van maandag eigenlijk niet veel nieuws of wereldschokkends te vermelden. Wel kregen we dinsdag een navigatiemissie '2 students together' voorgeschoteld, dewelke we uiteraard een beetje moesten voorbereiden. Bram V en ik zouden de volgende dag naar het noorden vliegen; via Prescott naar Sedona (waar de overbekende rode rotsen staan), zo doorvliegen naar een meteoorkrater om uiteindelijk toe te komen in Flagstaff. Daar zou Bram dan de vliegenier worden, en zouden we naar huis vliegen via nog een aantal bezienswaardigheden. Dinsdag dan in alle vroegte vertrokken. Alles verliep goed tot nét na Prescott. Dan trokken we echt de bergen in; bergen die omhult waren door een mist die we tot dan nog nergens gezien hadden hier in Arizona. In feite was het de 1e mist dat ik hier gezien heb, en het was meteen goeie... Om visueel voort te vliegen slonken onze kansen enorm om nog op de bestemming aan te komen, en als je dan in de bergen moet vliegen is het de meest wijze beslissing van terug te keren of ergens anders naartoe te vliegen. Dat laatste hebben we dan ook gedaan, en we zijn uitgeweken naar Lake Havasu, tegen de Californische grens. Over bergen en ravijnen vliegend, kwamen we uiteindelijk toe op onze bestemming. Omdat ik nog wat minuutjes extra vliegtijd kon gebruiken, hebben we nog even een toertje rond een berg gevlogen, een kijkje gaan nemen boven de Colorado River, om uiteindelijk te gaan landen op Lake Havasu Airport. Na een half uurtje daar zijn we weer vertrokken; zuidwaarts een ganse tijd de Colorado gevolgd tot aan de Mexicaanse grens, om dan weer naar het oosten te vliegen richting Phoenix. In totaal 6 uur vliegen; een héél toffe vlucht, maar op zijn zachtst gezegd een heel vermoeiende...
Omdat we al onze uren moesten in orde brengen, en er een aantal waren die daarom een extra (of een paar extra) vlucht(en) konden gebruiken, kregen we de kans van die woensdag goed te maken. Ik moest nog een 2-tal uurtjes bij elkaar vliegen, en dus besloot ik maar een kans te wagen van weer naar het noorden te vliegen, en te bezichtigen wat de dag ervoor gepland was. En met gepland te zijn in de namiddag, was de kans dat er mist was véél kleiner. En effectief, na over een paar mooie meren te vliegen, daarna te moeten dalen om niet door de rook van een bosbrand te vliegen, kwamen we uiteindelijk uit bij Sedona. Ik had er al een aantal foto's van op de grond gezien, van de rode bergen, maar vanuit de lucht was het echt schitterend. Heb een aantal foto's gemaakt, maar waarschijnlijk geeft dat nog niet half zoveel weer als dat het in het echt was. Na 1 keer rond de luchthaven van Sedona te cirkelen (dewelke op een plateau tussen de bergen ligt), vlogen we verder naar het oosten. Nest stop: meteoorkrater. Het bosrijke landschap verandert ineens in een droge zandvlakte, zover je kan kijken. En dan uit het niets duikt er een gat in de grond op, veroorzaakt door een enorm groot steentje dat ooit eens uit hogere (atmo)sferen gevallen is. Daar waar anderen zeggen dat het 'maar een gewoon putteke' is, en ik me afvraag wat voor een hond die mensen thuis hebben (als die dan een gewoon putteke maakt...), vond ik de krater best impressionant. 2 keer errond gevlogen, een paar foto's genomen, en dan weer naar het zuiden. Over bosrijk landschap dat altijd maar hoger en hoger werd, en dus dichter en dichter bij de buik van mijn vliegtuigje kwam te liggen. Maar zoals elke 'goeie', hadden we onze kaart goed bekeken en zaten we op een goeie hoogte. Ineens veranderde het landschap, en beginnende met een heel diepe afgrond (ineens zaten we wél weer hoog ten opzichte van de grond), vlogen we weer over de Arizonese bergen. Eens de luchthaven van Payson - dewelke ik als 'waypoint' gekozen had - overvlogen, was het bijna op visuele herkenning terugvliegen. Nog even over Theodore Roosevelt Lake gevlogen, langs de 4 toppen van tjah... '4 Peaks' gevlogen, om uiteindelijk weer op Falcon Field toe te komen. Mijn uren waren daarmee weer in orde, en ik kon dus de gewone training weer verderzetten.
Ook woensdag zijn we ons aller N4133K voor langere tijd kwijtgeraakt. De laatste tijd is het nogal wat geweest hier op Falcon Field wat ongelukken en ingeklapte wielen betreft, maar daar was tot dan toe nog geen vliegtuig van ons bij betrokken. Tijdens de 2e solovlucht is er een student van de KLS van de baan geraakt, heeft de propellor de grond geraakt, is het vliegtuig beginnen slippen en is het uiteindelijk op 180 gedraaid en naast de baan tot stilstand gekomen. Daarij is dan nog het neuswiel afgebroken. Dat vliegtuig heeft nog niet veel geluk gehad, want een aantal weken geleden was onze Spanjaard ermee tegen een ander vliegtuig getaxied. Toen viel de schade nog mee, maar nu... We zullen 33K met véél liefde en zorg omringen, en hopelijk wordt ze snel weer beter...
En eveneens woensdag zijn de eerste 5 klasgenoten weer naar huis vertrokken. Collegiaal als dat we zijn, zijn we om 6u15 uit ons bed gerold om ze te gaan uitzwaaien (en wat te helpen met hun bagage ;-) - Prom 4, een kleine tip voor wanneer wij vertrekken :-p). Een raar gevoel hoor, wéér eens afscheid moeten nemen van de mensen, en van vrienden. Uiteindelijk zijn ze goed aangekomen in Belgie, maar klagen ze blijkbaar over de koude? Hier merken we er alleszins niks van, want met onze 25 graden elke dag zijn we nog meer dan dik tevreden!
Donderdagavond werd dan ook voor de aflossing der troepen gezorgd! Ons aller en zeer geëerde Prom4 kwam ons hier in de States vervoegen. William en ik zijn meegereden naar Sky Harbor om voor de ontvangst te zorgen. De ene zag er nog wat wakkerder uit dan de andere, maar het was tof ze terug te zien. Hen staat nu ook een 10-tal dagen te wachten vol 'toffe' briefings, vooraleer aan het vliegwerk te kunnen beginnen. Het zal wat aanpassen worden, net zoals het dat voor ons was, maar het lukt hen wel. En als de nood het hoogst is, is er nog altijd Prom3! ;-)
Donderdag by the way, zijn dan de gewone vluchten weer hervat, en voor mij betekende dat de 1e herhalingsvlucht voor 'basic IFR'. Dat houdt in dat we nog eens de manoeuvers die we IFR moeten kunnen vliegen, nog eens gaan herhalen. Het zag er niet slecht uit, en het vertrouwen voor de check binnen 2 missies groeide. Ware het niet dat de volgende dag (vandaag dus) er 2 missies op het programma stonden (een gewone, én de check), en het dus meteen al raak moest zijn. Tot enorm grote frustratie werd de 1e missie van de dag geen (figuurlijke) hoogvlieger. Niks leek naar behoren te lukken, en de frustratie en ambetantigheid begint dan te groeien. Anderhalf uur tussen beide missies om weer even tot rust te komen, en dan er weer anderhalf uur voor gaan. Deze keer waren de manoeuvers er wel 'boenk op', maar bleef het goeie vliegwerk op 'partial panel' uit. Bij 'partial panel' worden bepaalde instrumenten afgedekt, en moet je op een deftige manier kunnen blijven vliegen met behulp van de resterende instrumenten. Niet gemakkelijk, vind ik persoonlijk, want je hebt altijd de neiging van nét iéts teveel, of nét iéts te weinig te corrigeren, of bij te sturen, enz. Uiteindelijk het verdicht gekregen: de partial panel-moeilijkheden waren de instructeur ook opgevallen, maar de manoeuvers waren - zoals al eerder gezegd - er boenk op, en daarop volgde dan geen commentaar. Advies was nog een beetje te oefenen op de 'partial panel', maar ik was er zeker door. Weer een check achter de rug, met andere woorden.
Voor nu kruip ik toch even mijn bedje in, hoewel het nog maar 16u in de namiddag is. Ik ben op zijn zachtst gezegd, een béétje moe, en daar gaan we iets aan doen. Beste lezers, tot een volgende!
Vandaag weer gecancelled! Deze keer technische redenen! De HSI (Horizontal Situation Indicator) was kapot, en net dat instrument hebben we tijdens het IFR-gedeelte constant, hard en vooral véél nodig. Verder was er nog een kapotte 'fuel gauge' (het zou gissen geweest zijn naar hoeveel brandstof we nog hadden), enz.
Eén ding is zeker: the King (of cancellations) is back! 4 keer op 5 vluchten... Morgen weer een poging...
Vandaag weer van het schema gehaald, en weer niet gevlogen. Met 1 vlucht deze week hang ik ver aan het staartje van de groep. Ook deze keer de planning die volgens mij niet echt vrijuit gaat. Onze instructeur wordt overgeplaatst naar de KLS (Koninklijke Luchtvaart School, de Nederlanders met andere woorden), en moet daarvoor opleiding krijgen. Afgewisseld met deze vluchten vliegt hij af en toe nog met ons. Het is zeker te begrijpen dat hij het niet meer ziet zitten van na zo'n lange dag nog 2 vluchten voor SFA-studenten te gaan afhandelen. Maar jah, da's wel wat dispatch van hem verwacht te doen. Niet dus, en hij heeft gelijk. Alleszins, hij vertelde me daarstraks dat we morgen vliegen, zaterdag waarschijnlijk ook en maandag weer. Zo zal ik ook eind volgende week mijn 1e IFR-check kunnen vliegen (hopelijk). Morgen staan we gepland om 11u20.
Vandaag stonden we dan voor niks op school. Alhoewel, voor niets zou ik niet willen zeggen, want ik heb van Thomas een backseat aangeboden gekregen in de Diamond DA-42 Twinstar (zie foto). Dat toestel is het 2-motorige toestel waar we hier 12 vluchten mee doen, en de resterende 11 vluchten in Antwerpen. Moet het nog gezegd dat ik niet getwijfeld heb!? Terwijl Thomas aan het holden en approaches aan het vliegen was in Casa Grande, heb ik een beetje genoten en zoveel mogelijk proberen mee te volgen. Den deze zat zelfs met zijn notitieboekje (freak!!!) vanachter, maar écht veel heb ik niet kunnen opschrijven. Er gaat, om dat toestel te leren kennen, nog veel gestudeerd moeten worden. Maar we zien het zitten! Nu al, ook al vliegen we er maar op binnen 2 maanden! Of 3... of 4... of...
Vanavond nog lekker iets simpel eten, nog even de flightsimulator opstarten om wat te oefenen om VOR-radials te intercepteren, en dan daarna zachtjes in te slapen. Om uiteindelijk weer wakker te worden morgen, een dag waar er weer gevlogen wordt!!! (?)
Zoals onze collega's van de 1e groep al aankondigden, wordt de periode dat je hier 4 maanden zit bij sommigen onder ons gekenmerkt door iets wat we de 4-months-blues zouden kunnen noemen. Het vliegen gaat niet geweldig vooruit, er is wat vrije tijd maar tegelijkertijd heb je het hier in de directe omstreken wel gezien. Met als gevolg: gedachten dwalen af naar andere dingen, enz. Sommigen zeggen kortaf dat ze het beu zijn, anderen 'vervelen' zich hooguit een beetje, en nog anderen... Wie weet er hier eigenlijk wat de anderen denken...?
Veel van de aanwezige frustraties heeft ook onder andere te maken met het management van de school... Spijtig genoeg, mogen we wel zeggen. We vliegen niet te vaak, en instructeurs zijn schaars. Als ze dan nog één van de betere SFA-instructeurs gaan wegpikken om aan de Nederlanders te gaan lesgeven, ziet het er altijd maar moeilijker en minder positief uit voor de studenten van de eigenste SFA. De zin om te vliegen is er, maar veel gevlogen wordt er niet. Met als gevolg dat er enorme vertragingen op de terugkomstdatum zitten aan te komen, en dan spreken we in termen van maanden... Maar we gaan er niet te hard meer over verder zagen. Het zou mij lezers kosten, en dat is nu ook weer de bedoeling niet. Laat ons zeggen dat ik jullie op de hoogte hou.
Eigenlijk was het enige dat ik hier wilde komen zeggen, dat er terug een aantal nieuwe foto's op de space staan. Sommigen heb ik al in een bestaande map gestoken (zoals de foto's van de navigaties), anderen heb ik in een 'random map' gezwierd. Dat zijn allemaal foto's die eigenlijk nergens echt toe horen, maar misschien eventueel wel eens de moeite zouden kunnen zijn. Dat oordeel laat ik aan jullie over. Ik hoop van morgen nog ergens een béétje tijd te vinden van er nog een aantal op te smijten, maar daar durf ik weer niks op verwedden. Hier is nog het een en ander te doen, en te studeren, en ALS we dan overmorgen zouden vliegen, dan moeten we die vlucht toch ook een beetje voorberieden. We zien wel wat er morgen allemaal te doen valt...
De eerste week IFR-vliegen zit erop! 3 vluchten gedaan; het konden er meer zijn, maar we gaan niet te hard klagen. Inderdaad, het konden er even goed minder geweest zijn, met al het geklungel der sommigen der dispatchers... Deze week heb ik lang genoeg de binnenkant van ons gebouw gezien (vertragingen, verplaatsen van vluchten, enz). Soit, we hebben het overleefd!
Maandag hadden we dan onze allereerste IFR-vlucht (Instrument Flight Rules). De bedoeling was een beetje vertrouwd te geraken met het concept 'instrumentvliegen'. Nu hadden we al 18 simsessies gehad in België, maar toch moet ik toegeven dat het weer even aanpassen was de blik vooral op de 'attitude indicator' gefixeerd te houden. Ook de turbulentie viel wat tegen (lees: er was meer dan voldoende turbulentie), en 'precision attitude flying' en 'gewoon rechtdoor vliegen' wordt dan al wel eens wat moeilijker... Woensdag werd er dan al meer aandacht besteed aan het op instrumenten vliegen van bepaalde manoeuvers. Klimmen, dalen, circuits en patterns vliegen, allemaal aan een constante snelheid of powersetting... Het hoorde er allemaal bij. Wat ook tof was, is het uitvoeren van een zogenaamde 'blind take-off'. Je zet daarbij dan de idiote kap al op van het moment dat je op de startbaan vertrekkensklaar staat. Met andere woorden: je geeft gas om op te stijgen, maar je ziet niks. 'Niet moeilijk', zul je denken; 'dat vliegtuig moet toch alleen maar rechtdoor tot het voldoende snelheid heeft'. Geloofwaardige denkwijze voor niet zo ingewijde luchtvaartzotten, ware het niet dat er met snelheid winnen en gas geven allerlei krachten op je vliegtuig werken waardoor zelfs rechtdoor over de baan snellen, moeilijk wordt. Je moet daar dus goed op anticiperen, en indien nodig de instructies opvolgen, teneinde niet in het grind/gras terecht te komen. Na de vlucht met enorme hoofdpijn uit het vliegtuig gestapt. Blijkbaar zal dat niet de laatste keer zijn, als we de collega's van de 1e groep mogen geloven. Vandaag dan een missie gevlogen waarop er weer 'nieuwe' manoeuvers werden gevlogen. De manoeuvers op zich kenden we al vanuit ons 'VFR-verleden' hier. Het accent vandaag werd gelegd op de 'steep turns', de 'stalls', 'timed turns' (op 2 minuten een volledige 360° draaien; rate 1-turns noemt zoiets), unusual attitudes, enz. Dat laatste was eigenlijk best plezant, met Kenneth als instructeur. Terwijl jij je ogen moet sluiten en je hoofd naar voren moet buigen, brengt hij het vliegtuig in een positie (door allerlei bochten en kronkels, door 'wat' te stijgen en te dalen, G's trekken,...) waar je totaal het noorden van kwijtgeraakt. Dan mag je je ogen openen en moet je zo snel mogelijk het vliegtuig weer in een normale positie brengen. Héél impressionant als je soms door het cockpitraampje enkel nog maar grond of lucht ziet. Ge moet ni vragen... ;-)
Volgende week wordt hier weer een iets drukkere week voor ons, in die mate dat we dan waarschijnlijk onze navigatie naar Las Vegas mogen gaan voorbereiden. Moest het alleen die navigatie zijn, dan was er helemaal geen probleem. Nu eigenlijk ook niet, maar we mogen gewoon de praktische zaken niet vergeten. Een hotelletje, de taksen voor onze vliegerkes te laten overnachten op het vliegveld van North Las Vegas, en zo van die dingen. Because we're going back to Vegas, baby! ;-) Voorts gaat er deze week - maandag om precies te zijn - ook een briefing door over het volgende hoofdstukje IFR. De intercepties gaan ons de oren uitkomen, en dan hebben we het niet over de Amerikaanse flikken die hier op elke hoek van de straat weer ene 'geïntercepteerd' hebben. Op basis van radionavigatiemiddelen moeten wij een bepaalde richting naar, of weg van het station kunnen vliegen. De interceptie-briefing zal ons leren hoe we die bepaalde 'radials/QDM/QDRs' (richtingen, quoi ;-)) moeten vliegen, welke procedures we daarvoor moeten volgen, enz.
Het is hier ondertussen alweer laat geworden, en de rolluiken van mijn ogen vallen stilaan dicht. De liters cola helpen niet meer om onder de levenden te blijven, en dus zullen we de strijd tegen Mr. Sandman maar stilaan opgeven...
Ik wens jullie een goede nacht, en uiteraard een deugddoend weekend! Wim
PS: Weather update, aangezien ik vanalle berichten hoor dat het in België zo frisjes aan het worden is. Mijne buur kwam me triomfantelijk vertellen dat we een uitzonderlijk warme winter doormaken hier in Arizona. Elke dag schommelt het hier tussen de 25 en 30 graden overdag, en wat mij betreft mag het nog wel even zo blijven! ;-) Volgende keer zijn we er weer, met meer weer :-p
We zijn dit weekend dan toch niet naar Las Vegas gevlogen. Op zich heb ik er eerlijk gezegd niets op tegen, na zo'n week... En plus, komt er dan nog een grote voorbereiding aan te pas (hotels, vliegtuigen, navigatie plannen, enz) op zo'n korte tijd, en dat had dan zeker niet goed afgelopen. Waarschijnlijk gaan we binnen 2 weekends naar daar, kwestie van afwisseling te hebben met het dan al (hopelijk) goed gevorderde IFR-programma.
Dit weekend dus eindelijk nog eens een alouds vervelingsweekend voor de boeg! Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten, en wat uit te rusten van de voorbije week. Gisteren (zaterdag) heb ik 3 films gekeken; met de laptop op de schoot in bed. Hemels... In de namiddag dan mijn 'huishoudelijke skills' een beetje op peil gehouden, en de keuken opgeruimd en de was gedaan. Gisterenavond dat iets gaan eten in een lokale gelegenheid waar we eigenlijk redelijk vaak over de vloer komen: de 'Applebee's'. Naar Amerikaanse normen waarschijnlijk lekker eten; naar onze Bourgondische normen eerder een normale maaltijd. Niks speciaals eigenlijk, maar het bespaart je uiteraard wel de moeite om zélf te moeten koken ;-). Daarna richting bowling getrokken, alwaar ik mijn zoveelste overwinning op rij binnen had (kwestie van de concurrentie in België te laten huiveren ;-)).
Soit, de laatste week - de laatste drukke week - is al een paar keer ter sprake gekomen, maar wat is er dan allemaal zoal gebeurd dat het zo'n week werd? Kort overzichtje... Maandag en dinsdag heb ik eigenlijk niet uit de 'Springs of Alta Mesa' weggeweest. We hebben ons hier wel beziggehouden met stressen en studeren voor de 'Final VFR-Check' waarvoor ze me eindelijk gepland hadden. Een hele week na mijn PPL-vlucht (zie één van de vorige posts), en zelfs na alle re-checks van de collega's... Ik denk inderdaad dat ze me weer eens vergeten waren, maar soit. Woensdag was het dan zover, en met weer eens zeer weinig slaap in het hoofd ben ik 's morgens vroeg dan maar te voet naar school getrokken. Onderweg nog even kennis gemaakt met Mr. & Mrs. Coyote. Qua grootte te vergelijken met een hond, maar zeer schuchter en elegant beest, moet ik zeggen. Eens aangekomen op school op mijn 'gemak' mijn voorbereiding kunnen doen, om dan uiteindelijk om 7u op te stijgen. Het navigatiegedeelte was, vond ik, het beste. Ook al moest ik op 1000 voet hoogte (300 meter ongeveer) over al mijn herkenningspunten vliegen (hoe lager je vliegt, hoe minder je ziet in de verte, en hoe moeilijker het wordt). Daarna landingen gaan demonstreren in Gila Bend, een veld waar nooit veel volk is. Ok, daardoor gesparteld en dan de maneuvers gaan doen, die naar mijns inziens niet echt schitterend verlopen zijn. Uiteindelijk zoveel maneuvers gedaan dat ik niet meer wist waar we ongeveer zaten. Wees gerust, thuisfront, dat was de bedoeling van de instructeur, want zo kon hij mij een moeilijke 'diversion' geven. Hierbij moet je van op een bepaald punt je normale route onderbreken en ergens anders naartoe vliegen, en daar dan de afstand, tijd en fuel die je nodig hebt, berekenen. In het echt zou het bijvoorbeeld kunnen zijn dat je niet meer verder kan vliegen, en dan moet je zo'n 'diversion' berekeken. Soit, weer naar de vlucht. De bedoeling was dus net om me letterlijk en figuurlijk een beetje het noorden te doen kwijtgeraken. De opdracht was dan eerst de positie te bepalen van het vliegtuig, en daarna dan van op dat punt de befaamde 'diversion' te berekenen naar Falcon Field, onze thuisbasis. De positie was vlot gevonden, en dus kon het rekenwerk beginnen. De berekende route bracht me door de 'Class D airspace' van Chandler Municipal Airport. Om daardoor te vliegen moet je toestemming vragen aan Chandler Tower. Geen probleem voor de zogenaamde 'transition', en op naar Falcon! Daar aangekomen, snel de vlieger weer mooi op zijn parkingplaatsje gezet, en dan naar binnen voor het verdict. Ik wist dat ik eerst een lange briefing voor de boeg had (een heel leerrijke, bleek achteraf), en dat het verdict pas op het laatste zou komen. 3 kwartier later: 'proficiat, alles was binnen de normen, so you passed'... Een zucht van opluchting...
Ik hoopte dan van donderdag niet te moeten vliegen, maar dat was buiten dispatch gerekend. We kregen een '2 students together'-missie voorgeschoteld, en zoals we van de 1e groep mogen horen, zijn dat missies om van te snoepen en van te genieten. Alleen het voorbereiden op een dag van een check, waar je liever in je bed zou kruipen, is soms wel wat vervelend. Maar goed, het is ons gelukt, en we hadden een redelijke route om terug te keren van Fort Huachuca naar Falcon Field. Fort Huachuca, inderdaad, was de bestemming van die dag. Een militaire/civiele luchthaven tussen Tucson en de Mexicaanse grens. Zo vlakbij de grens dat zelf de ballon dat er hangt om de grens af te speuren naar illegalen en naar nog vanalles, goed zichtbaar is van daar. Het veld zelf ligt dan nog eens in een 'restricted area', een gebied waar je toestemming voor moet vragen om binnen te vliegen. Dat gebied wordt daar gebruikt om te oefenen met, jawel, 'unmanned spyplanes' (onbemande spionagevliegtuigen). Zou weer eens de nabijheid van Mexico hier iets mee te maken hebben? ;-). Ook oefenvluchten van de F-16s van Davis Monthan Airbase worden daar gehouden. Verder staan er op Fort Huachuca nog een aantal C130s gestationeerd. De vlucht zelf zijn we vroeger kunnen beginnen, omdat de vlucht voor ons afgelast was. Om te voorkomen dat we laat zouden terug zijn, hebben we aan dispatch gevraagd of we vroeger mochten vertrekken, en dat bleek geen probleem te zijn. Na alle voorbereidingen kruip je dan uiteindelijk met je flightmate, en zonder instructeur, het vliegtuig in. Eindelijk de volle geneugten van een PPL te hebben, ondervonden! Wanneer we dan vlakbij Huachuca waren, kwamen we onderweg collega's tegen. 'Piper Archer Cessna 172 N4177L' (de air traffic controller kon er zelf niet héél goed aan uit ;-)) kwam ons tegemoet, 1000 voet lager. Na eens gezwaaid te hebben uitendelijk gaan landen op landingsbaan 26, de 4km lange piste van Fort Huachuca. Het civiele deel van Fort Huachuca is echt leeg, en er is niks te doen. We zijn dan ook niet lang gebleven in de terminal, vooraleer weer naar ons eigen vliegtuigje te stappen voor de terugvlucht. Bij ons vliegtuigje aangekomen zagen we dat er een probleempje was. De ELT-switch stond aan, en da's niet zo'n goed teken (en zeker niet als er niets aan de hand is). Die ELT is een radiozender die aan gaat bij 'emergencies'. Zo weet 'search and rescue' waar ze naartoe moeten komen voor hulp te bieden. Heel belangrijk dus, en daarmee dat dat altijd op 'armed' staat in ons vliegtuig. Maar op 'armed' is het niet de bedoeling dat het alarm afgaat, zoals bij ons het geval was... We wisten niet hoe lang dat al gaande was, maar we zaten op een vliegveld, veilig aan de grond, en nog eens een militaire basis, en nog steeds stond er geen kat aan ons vliegtuig. Dan toch maar eens naar dispatch gebeld om te vragen wat te doen, want zoiets raars...? Uiteindelijk héél even het knopje op 'on' moeten zetten, en dan meteen erna weer op 'armed'. Het probleem bleek opgelost, en ook tijdens de rest van de vlucht was er geen enkele verkeersleider die ons vragen stelde daaromtrent. No problem dus, maar bij aankomst toch maar eens gaan melden aan maintenance... Uiteindelijk waren we dan zelf klaar om te vertrekken, toen er ineens een F-16 opdook om een touch and go te maken. Ineens nog iets anders dat aan het landen was. Bleek het zo'n onbemand spionagevliegtuig te zijn, en dat was ook de eerste keer dat ik dat zag vliegen. Schitterend, zeker als je weet dat iemand op de grond dat bestuurt en zo goed kan landen. Ok, wij dus taxiën naar de baan, maar ineens weer veel lawaai. Waren er nog 2 andere F-16s in formatie bijgekomen om een aantal touch and go's te doen. Mochten we nog een aantal minuten wachten om op te stijgen, en ondertussen nog wat F-16s zien landen voor onze neus. Uiteindelijk mochten we opstijgen, maar we moesten ons haasten aangezien er weer gevechtsvliegtuigjes aan het landen waren achter ons. Allé, wij dus zo snel mogelijk weg en nog geen 200 voet boven de grond (60 meter) moést ik al naar rechts draaien om plaats te maken voor de F-16. Terwijl wij naar het noorden vlogen, vlogen de F-16s ons rond de oren. Fantastisch, gewoon ;-). Op de terugweg naar Falcon Field dan over Tucson gevlogen. Aan de ene kant heb je dan de internationale luchthaven van Tucson, en aan de andere kant heb je Davis Monthan Airforce Base. Arizona is hier bekend om de vliegtuigkerkhoven, en uiteraard beleven ook militaire vliegtuigen ooit wel eens hun laatste momenten. Precies daarvoor hadden we de vlucht over de militaire basis gepland, want net naast het veld ligt het grootste militaire vliegtuigkerkhof van de States. Enorm groot, en enorm veel verschillende soorten vliegtuigen genieten daar van hun pensioen! Indrukwekkend allerminst, en het bewijs - de foto's - volgen binnenkort. Dan weer verder gevlogen naar het noorden om uiteindelijk bij Pinal Airpark uit te komen. Daar hadden we een aantal touch and go's gepland, om eens wat foto's te nemen van de burgervliegtuigen dat daar 'in storage' staan. Ik heb er 3 touch and go's gedaan, terwijl John zich op fotografische wijze aan het uitleven was. Ook dit resultaat binnenkort te zien op de MSN-space en blog. Dat is nu een plaats waar we allemaal graag eens vrij zouden willen rondlopen, zo tussen de tientallen vliegtuigen in. Spijtig genoeg niet mogelijk, en zal het bij dromen blijven... Na mijn foliekes terug hoogte gewonnen en in één lijn recht naar Falcon gevlogen. Een zalige vlucht eigenlijk, en we kijken nu al uit naar die naar Las Vegas!
Vrijdag hadden ze ons dan gepland voor een simulatorsessie waarbij we ILSsen moeten vliegen. Da's aan de hand van de instrumenten een precisielanding maken. We hebben daar al het een en het ander van gezien in België, maar hier hebben we nog niets van het instrument-gedeelte gedaan. Daarmee dat de simsessie een béétje te vroeg kwam, iedereen zich afvroeg waarom die al gepland was, iedereen dispatch voor zot verklaarde, enz. Simsessie afgelast (logisch), maar wel Tom (de roommate) een privébriefing gehad die heel nuttig was. Kwestie van dieper liggende leerstof eens naar boven te halen zeker?
Volgende week beginnen we inderdaad aan het IFR-gedeelte (Instrument Flight Rules). Dan gaan we leren vliegen door enkel en alleen de instrumenten te gebruiken. De luchtvaartwereld is inventief genoeg, en eigenlijk hoeven we niet naar buiten te kijken om perfect te weten waar we zitten, en waar we naartoe gaan. 'Where's the fun in that?', hoor ik jullie denken, maar als je bedenkt dat door vanalle radiosignalen, en de daaraan gekoppelde toestelletjes, metertjes en instrumentjes je zoveel mogelijkheden hebt...? Meer uitleg over verschillende aspecten van het instrumentvliegen zullen de komende maanden zeker hier te vinden zijn. Net zoals wij stap voor stap ingewijd worden, krijgen jullie stap voor stap nieuw leesvoer van mij te verwerken. Als dat geen tof vooruitzicht is! ;-)
Het VFR-hoofdstuk zit er hier (eindelijk voor mij) eigenlijk op. Ik heb vandaag mijn Final VFR-Check gevlogen, en ik heb me erdoor gesparteld. Het was een week geleden dat ik nog gevlogen had, en dat maakte het nog net dat iétsje spannender. Uiteraard kan een vlucht nooit perfect zijn, en had ook ik een lange debriefing aan mijn been. Maar van een examinator/instructeur die vroeger generaal was bij het leger, en als het ware met 1001 verschillende toestellen heeft rondgezoefd, kan je al wel eens het één en het ander opsteken. Het is erg als je moet zeggen dat je tijdens een check nog zoveel bijleert, maar anderzijds is het ook goed dat je eens een andere visie te horen krijgt. Visie te horen, sterk bezig...
Omdat ik zoveel achteruit was geschoven, zat de vrees er al in dat ik niet veel recuperatiedagen zou krijgen, ook al zouden er een tweetal zeker meer dan welkom zijn. Maar nee, niks daarvan, en in tegenstelling tot rust zijn we morgen weer de pist in. Ditmaal zonder instructeur, maar mét flightmate. Bij wijze van afsluiting van het VFR-hoofdstuk worden hier 2 vluchten '2 students together' gevlogen. Morgen vlieg ik met Jonathan naar Fort Huachuca. Misschien al dit weekend vlieg ik met Bram - aka Scampi - naar North Las Vegas, om dan een weekendje in de gokstad te verblijven. Ik ben daar inderdaad al geweest met de 1e groep, maar ik zie er zeker niet tegenop van er mijn neus nogmaals te laten zien! Iemand iets nodig van de M&M's-store? ;-)
Volgende week begint dan het IFR-hoofdstuk, oftewel het leren vliegen op instrumenten. Waarschijnlijk gaan we maandag al van start, nadat we dan zondag na lang vliegen van Vegas weer thuisgeraakt zijn. Nu, laten we eerlijk wezen, en laat het maar vooruit gaan. Ook al zitten sommigen aan een spreekwoordelijke 'limiet' (uhum...), dan toch verkiezen we het vliegen hoor. We zijn nog altijd even gepassioneerd, gestoord, gefreakt, en wat dan ook...
Door het drukke programma bestaat de kans dat ik pas volgende week weer mijn opwachting zal maken op mijn blog. Mis mij niet te hard, want... I'll be back! Tot dan!
Deze week was - zoals in vorig berichtje reeds gemeld - een drukke week voor onze promotie. Voor mij persoonlijk nog niet druk genoeg, omdat ik graag mijn 'final VFR check' hier nog graag had gedaan, maar soit. Ik denk dat ze me weer eens vergeten zijn op de planning, en daarom zal ik morgen wel eens bellen zeker? Wat wél al achter de rug is, is het PPL-examen. En we zijn geslaagd, wat dus zoveel wil zeggen dat we onszelf vanaf nu privépiloot mogen noemen. Een eerste serieuze stap naar ons uiteindelijke doel, zeg maar. Maar het besef dat we al zover zijn dringt (nog) niet door, laat staan dat het (al) aanwezig is.
Door het feit dat we niet gepland stonden vrijdag, zaterdag of morgen (maandag) voor de check, is het voor mij eindelijk nog eens een rustiger weekend geworden. Wat zeg ik: té rustig, want de aloude momenten van verveling hebben weer de kop opgestoken. Hét absolute hoogtepunt van het weekend was de NBA-match (basketbal, voor zij die niet mee zijn) tussen de Phoenix Suns en de New Orleans Hornets. Zaterdag in de late namiddag zijn we met z'n 12 naar downtown Phoenix afgezakt, richting het indrukwekkende US Airways Center. De Suns bleken (dat weet ik van ingewijde basketbal-liefhebbers uit mijn klas) niet de minste ploeg in Amerika te zijn, en dus waren de verwachtingen naar een overwinning, of naar op zijn minst een goede match aanwezig. Wat de match betreft bleven we een beetje op onze honger zitten, want uiteindelijk leken de Suns niet in hun aloude spel te komen, en stapelden de missers zich op. Aan de andere kant maakten de Hornets dan weer wél de kansen af, waardoor de Suns altijd op achtervolgen waren aangewezen. Eindstand werd uiteindelijk 106-111, en dus een verliesmatch voor 'onze' thuisploeg. Qua ambiance is zo'n NBA-match zeker ook de moeite. Het begint eigenlijk al met de ploegenvoorstelling, en daarna uiteindelijk met de 'Stars and Stripes' (de nationale hymne). Ook tijdens elke time-out is er entertainment voorzien. Het meest bekend, en ook wel het meest in het oog springende deel, zijn uiteraard de cheerleaders (de Sun's Dancers, in our case). Leve Amerika! ;-) Maar ook op vele andere vlakken viel dat aspect van het basket wel op: er werd met T-shirts en pizza's gesmeten, de 'Smile Cam' kwam in actie (nemen ze willekeurig supporters in beeld op het grote scherm, en mag je eens vriendelijk lachen en zwaaien), er was stunt-, vlieg- en trampolinewerk te zien, enz. Nogmaals: de moeite!
Volgende week is het een beetje raden naar wat er allemaal te gebeuren zal zijn. Ik hoop dus van mijn Final VFR-check te kunnen doen. Voorts is er ook sprake van een eerste missie '2 students together' te laten doorgaan. Nu we bijna allemaal onze PPL hebben, mogen we zonder instructeur erop uit. Een eerste missie zou ons naar Fort Huachuca brengen; tussen Tucson en de Mexicaanse grens. Dat vliegveld heeft een landingsbaan van 12000 voet (ong. 4km) lang, dat gebruikt kan worden als landingsbaan voor de Space Shuttle (indien er problemen mee zijn, en een noodlanding noodzakelijk). Voorts bestaat de kans dat we aan het 2e grote deel van de opleiding hier beginnen: de IFR. In dit deel gaan we leren vliegen puur op instrumenten. De 'hood', zoals we die hier noemen, wordt dan waarschijnlijk onze grootste vriend. Dan krijgen we een kap op ons hoofd gezet waardoor we alleen het instrumentenpaneel kunnen zien, en niets buiten. Best nog wel allemaal plezant, zo vliegen, en zeker als je bedenkt dat het allemaal op basis van instrumenten in het vliegtuig en op de grond mogelijk is... Meer spannende en indrukwekkende verhalen volgen natuurlijk wanneer het écht zover is! ;-)
Morgen zal dus een beetje gevuld worden met wat studeren en nakijken, met een bezoekje aan de Walmart ('t is weer dringend nodig...), en zo van die dingen. En ook nog een klein beetje uitslapen, want hoewel we niet al té veel gedaan hebben, moét je jezelf dat op de gepaste momenten toch gunnen, niwaar? Zeker nu de nachten hier vrij fris worden en de dekens weer bovengehaald zijn, en je jezelf daar zo goed kan in wegmoffelen... ;-). Ik ga me horizontaliseren!
Een extra spannende week breekt aan in het verre Arizona voor onze groep. Gans promotie 3 van de Sabena Flight Academy loopt op de toppen van de tenen, en is op van de zenuwen. De ene groep is bezig aan een eerste grote stap naar iets... tjah, groots. De andere groep zit dan weer een stapje verder, maar spannend blijft het evenzeer.
Ik ben er dan ook zeker van dat u - trouwe lezers - er alle begip voor hebt dat er voorlopig nogal weinig schrijfsels te vinden zijn op deze blog. Wat gaande is slurpt niet alleen veel van mijn zenuwen op, maar ook veel van de beschikbare tijd... Maar volgende week -hopelijk - kom ik u in hoogsteigen persoon vertellen wat er deze week allemaal gaande is en was... Het enige wat u - trouw lezerspubliek - voor mij kunt doen...
Bid voor mij... Morele steun is ook zeer welkom... Amen...
De eerste week IFR-vliegen zit erop! 3 vluchten gedaan; het konden er meer zijn, maar we gaan niet te hard klagen. Inderdaad, het konden er even goed minder geweest zijn, met al het geklungel der sommigen der dispatchers... Deze week heb ik lang genoeg de binnenkant van ons gebouw gezien (vertragingen, verplaatsen van vluchten, enz). Soit, we hebben het overleefd!
