Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
28-05-2009
Op aanraden...
... van één van 'mijn' studentjes, toch even een update van de blog! Lang geleden - ten tijde van het laatste bericht - startte de herst op zowel meteorologisch als economisch vlak. Alhoewel, en eveneens beschreven in het laatste bericht, was het toen al winter op dat vlak... Maar... op het geweldige onweer van maandagnacht na, begint de lente!
Ondergetekende heeft nieuws op jobhunting-vlak. Sinds december was ik bezig met selecties bij Luxair. 'Initial interview' was goed, en na 2 dagen een positief antwoord. Psychometrische testen in het DLR (Deutsches Luft- und Raumfahrt-zentrum) in Hamburg waren de volgende stap. Gratis vluchten, gratis hotel én de testen waren die 2 dagen ons deel. 2 dagen later...jawel... positief nieuws! De simulator zou snel volgen... dachten we. Ondertussen was de crisis volop woest om zich heen aan het meppen, en vrolijk slachtoffers aan het maken. 'Buiig' werd 'stortregen', 'broken clouds' werd 'overcast',... 'bergaf' werd 'vrije val'. Slecht nieuws kon niet uitblijven, met andere woorden. En inderdaad, de eerstvolgende mail uit Luxemburg bracht het nieuws dat de simulatorcheck pas in maart zou doorgaan. Gelukkig had ik ondertussen werk gevonden op ons eigenste SFA. Half januari weer Luxemburgs nieuws: simcheck vervroegd naar 11 februari! Met alle ACPP-documenten (voor de ingewijden ;-)) onder de arm ging den deze op weg naar Mönchengladbach, alwaar een simulator van een Boeing 737-300 op hem aan het wachten was. Een 'take-off', 'SID', holding, approach preparation, VOR-interceptions, ILS-approach, go-around, radar vectors, weer een approach preparation, QDM/QDR-interceptions, NDB-approach en terug een go-around later, zat de check erop. Een kwartiertje later maar, tijdens de debriefing, kende ik het antwoord: up to the next (and final...) round! 17 & 18 april waren de data voor dat 'final interview'. De dagen kortten voor mij, terwijl ze in het echt aan het langer worden waren. Een doodgewone dinsdag... slecht en raar gevoel. Toch maar eens mailbox checken, en jawel... again news from Luxembourg! Deze keer niét zo'n goed nieuws: final interview was nu op 15 mei. Een maandje bij dus... 15 mei naderde, en aangezien de meeste vragen die gesteld worden over jezelf gaan, was 'den deze' aan het proberen zichzelf nog beter te leren kennen. Geen sinecure: try it yourself ;-). De avond ervoor ter plaatse, iets gaan eten met collega's en me laten overspoelen door goeie tips, maakte uiteindelijk plaats voor een deugddoende slaap. De volgende morgen richting 'cargo center east', alwaar de hoofdkantoren van Luxair gevestigd zijn. 2 uur lang werden vragen afgevuurd, en werd een rollenspel gespeeld, waarna de meest stresserende 10 minuten uit mijn leven volgden. 'Can you leave the room for 10 minutes, so that we can make our decision', was mijn deel... Dan maar op de gang wat gaan trappelen, zuchten, heen en weer lopen, totdat ik weer toegelaten werd, en zonder de mensen te durven aankijken, mezelf weer naar mijn stoeltje begaf... 'Mr. Craps, we've made our decision and... you passed all selection tests for Luxair, so welcome to the company'. YESSSSS!!! ;-) Concreet begin ik in het najaar (het was nog niet zeker wanneer exact) aan de type-rating. Welk vliegtuig? Mja, ook dat weet ik, en weten zij nog niet. Tijd om te googlen: 'Embraer 145' of 'Bombardier Dash Q400'. 'To be or not to be' heeft afgedaan, want 'jet of propellor', THAT'S the question ;-)
Voorlopig blijf ik nog even op SFA werken (hoop ik), totdat we nieuws krijgen uit het oosten. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte!
Vandaag begint officieel de herfst... Het seizoen van mooie kleurtjes in het bladerdek der bomen, de laatste zonnige dagen waarop nog een snelle wandeling of fietstocht gemaakt wordt vooraleer weer aan een lange winterslaap te beginnen... Nee, de aanloop naar de winter kan nog meevallen, maar de winter zelf is niet echt mijn favoriete seizoen...
'Waarom nu al die seizoensgebonden verwijzingen', hoor ik u, beste lezer, afvragen... 'We hebben toch een laatste week vol goed weer gehad, wat zit hij nu weer te klagen? Die piloten toch altijd...'. Ik kan u geen ongelijk geven, maar het lijkt wel een beetje winter in de luchtvaart. En daar ziet u het verband... De zoektocht naar een job verloopt nogal stroef, is kouwelijk en overal op het parcours naar een job kan je een ijs- of rijmplek tegenkomen, en onderuit gaan. 'De luchtvaart ligt weer op zijn gat', hoorde ik een paar dagen geleden. Het koude zweet brak me uit, en de vurige hoop dat dat niét zo is, bleek een waakvlammetje te zijn... Maar we geven niet op, en blijven ons op selecties storten!
Met zovele collega's (lees: tegenkandidaten) is elke stap die je zet 2 keer te overdenken. Waar zouden veel collega's naartoe willen voor selectieproeven? Waar heb ik - of lijk ik - het meeste kans te hebben? Zeker ben je nooit, en overal kom je veel concurrentie tegen. Mooi voorbeeld: voor een aantal plaatsen bij Thomas Cook waren we tijdens de theorietesten met 25. Prom 3 het zwaarst vertegenwoordigt, met maar liefst 15 afgevaardigden... Een week na de graduation party was de eerste reünie een feit!
Het stilliggen van het professionele leven zorgt er onrechtstreeks ook een beetje voor dat het blog-leven wat plat ligt. Héél af en toe zal er nog wel een update gebeuren, maar tegenwoordig waarschijnlijk niet al te vaak. Is er zicht op 'iets nieuws', dan zal het aantal berichtjes waarschijnlijk ook exponentieel stijgen. Let us hope...
Het is al een goeie week geleden, maar het horen blijft nog altijd even goed doen: we zijn afgestudeerd!
De evaluatiesessie op de simulator van de Boeing 737-300 begon nochtans niet té schitterend. Talrijke zaken vergeten te vermelden door de collega (vele kleintjes maken een groot, u weet wel...), en daardoor met het vliegen zelf een beetje de kluts kwijt. Ik was na mijn vlucht verrevan tevreden, want het was in een aantal sessies véél beter geweest. Ach ja, zo goed mogelijk presteren tijdens de sessie van de collega, als 'Pilot Monitoring' was de boodschap. Gelukkig kon ik het ambetante gevoel even van me afschuiven, en volledig ervoor gaan. En dat had de examinator blijkbaar gemerkt, want op dat onderdeel (het welk toch het belangrijkste deel was van de MCC) waren de commentaren voor mij over het algemeen goed. Toch nog iet of wat opluchting. En dan het verdict: passed! Omdat het toen al 's avonds laat was, was het besef niet meteen aanwezig. Nu, ik moet niet zeveren: soms nu nog is het besef er ni. Het besef ook dat het tijd is om op zoek te gaan naar een job, naar echt werk, naar de laatste stap naar de cockpit van een passagiersvliegtuig, en de eerste stap binnen een échte luchtvaartmaatschappij!
Next step: sollicitatiebrieven en CVs versturen, en wachten op een reactie... en terug beginnen herhalen van de leerstof, om een goed figuur te slaan tijdens de selectietesten. Het lijkt allemaal terug opnieuw te beginnen, want alles begon bij SFA, jawel... ook met selectietesten! En uiteraard het iéts rustiger aan doen dan dat de laatste maanden het geval was. Ook dat is nodig, en méér dan welkom. Maar, van zodra er meer nieuws is, dan hoort u het snel...
Vorige zondag moesten we - Alejandro en ik - nog een laatste vlucht doen vooraleer onze CPL-check te mogen doen. Met een ongerust hart (qua weer) trok ik richting Antwerpen. Daar aangekomen de gebruikelijke berekeningen en voorbereidingen in sneltreintempo afgewerkt, om dan uiteindelijk naar de hangar te trekken en het vliegtuig klaar te maken. Nog maar nét het luchthavengebouw buiten, begon het te stortregenen en zwaar te onweren... De vlucht hing aan een zijden draadje.
Uiteindelijk is het dan toch gestopt met regenen, en met een kleine vertraging toch vertrokken voor de laaste les- en herhalingsvlucht. We gingen een aantal zaken herhalen die zeker in de CPL-check zouden worden gevraagd. Bijna 3 uur later stond ik weer op de grond, en was het de beurt aan Alejandro. Het zou die avond weer laat worden (en de volgende morgen weer pokkevroeg.. ;-)). Na de vlucht de 'clearance' gehad van de instructeur om de volgende dag de CPL-check te doen! Nu staken de zenuwen echt de kop op. Om 23u thuis, en meteen beginnen voorbereiden...
Tegen 2u lag ik erin, en tegen 6u aanschouwden we weer het daglicht. Snel de berekeningen gemaakt, douche ingesprongen, snel iéts eten (we kregen sowieso al niet veel door de keel) en de auto in! Om 8u was ik in Antwerpen; ruim op tijd om om 11u op te stijgen. Dus grondig het vliegtuig geïnspecteerd, bij wijze van kalmeringsmiddel. Snel nog wat mentale training ('wat moest ik weeral doen als de examinator dit vraagt, en dat...' ;-)) en dan de examinator afwachten. De examinator bleek een toffe meneer te zijn. Het enige stress-moment was het taxiën, wat hij deed. Ondertussen moet je de hele cockpit-setup verzorgen, en alle checklists doen. Ik was er nét mee klaar als we aan de startbaan kwamen. 'Take-off clearance' en de check kon beginnen! Het eerste deel was IFR (op instrumenten) naar Charleroi, waar ik dan een IFR-approach moest vliegen. Daarna 3 circuits vliegen: een normaal, eentje zonder flaps en eentje op 1 motor. Eens dat gedaan begon de VFR-Navigatie (op zicht) terug naar Antwerpen. Via Ronquières, Ninove en Dendermonde had ik gepland, maar ik wist op voorhand dat die route niet helemaal zou gevlogen worden. En effectief: eens Ninove gepasseerd mocht ik mijn weg zoeken richting vliegveld van Ursel. Onderweg begonnen we aan de manoeuvers (stalls, slow flight, steep turns,...). In de buurt van Ursel mocht ik dan in volle vlucht een motor afzetten. Het is en blijft toch iets aparts, hoor! Vandaar mocht ik rechtstreeks terug naar Antwerpen vliegen, waar ik dan de check moest afsluiten met een ILS-approach. Ook deze ging goed, afgesloten met een redelijke landing, en met een redelijk tevreden gevoel. Toch had de examinator in vlcuht bijna niks gezegd, en bleek dus achteraf dat dat nét een goed teken was.
Het verdicht: 'I was very pleased with what I say; so I sign your papers and you can get your license. Congratulations, pilot.', waren de exacte woorden. Enorme tevredenheid, opluchting en mondhoeken die omhoog kwamen ;-). Bij deze weer een flinke stap gezet richting einde.
De volgende stap was ondertussen ook al begonnen. De MCC, of Multi-Crew Cooperation Course, is bedoeld om ons te leren werken in crew. Het mooie is dat dat laatste stuk doorgaat op de Boeing 737-300. Uiteraard moet je theoretische kennis vergaren, en dus begonnen we met 3 dagen Computer-training. Daarna 5 dagen briefings krijgen, vooraleer we praktisch konden beginnen. Op praktijkvlak hebben we de FMS (Flight Management System) al gezien, of anders genaamd de 'boordcomputer'. Voorts nog een snelle inleiding gekregen voor de Cockpit Procedure-trainer (een nagebouwde cockpit waar we onze flows en acties op kunnen gaan oefenen).
Gisteren een eerste simulatorsessie gehad op de Boeing 737. Het bestond eruit de cockpit een beetje gewoon te worden qua 'power settings' en bediening. Daarna mochten we elk 3 starts en 3 landingen maken. Geweldig, ook al was het nu nog wat 'spielerei'. Vanaf woensdag is het bittere ernst, en wordt het 4 uur afzien. Maar uiteraard vergeten we ook niet wat te genieten!
In vorige berichtgeving werd melding gemaakt van het eventuele vliegen van de CPL-check. Het is niet de eerste keer dat er iets binnen SFA gezegd wordt, waar dat er dan toch niet van komt. Let's call it 'aviation' zeker...? Om een lang verhaal kort te maken: we hebben deze week véél gevlogen, we waren vaak doodop, maar we hebben onze check nog niet gedaan...
Maandag beginnen we aan het laatste deel van de opleiding: de MCC. Dat 'vies beest' staat voor Multi-Crew Conversion, oftewel het leren werken in crew op een groot passagierstoestel. Ik ga - voor de mensen die het nog niet weten - mijn MCC doen op de simulator van de Boeing 737-300/400/500. Uiteraard springen we niet meteen in die cockpit, en is er wat studeer- en briefingwerk dat er eerst aan te pas komt.
Hoe zit dat dan met de check, hoor ik velen van jullie nu denken. Wel, dat denk ik nu ook se! Nee, omdat de examinator niets van zich liet horen (die mens vliegt ook nog als écht beroep, daarmee), en omdat we een beetje achter zaten op schema, hebben we geen vaste datum. Voorlopig beginnen we dus al met de MCC, en voor de check zullen er een 2-tal dagen moeten gereserveerd worden. 2, omdat ik nog een gewone lesvlucht te goed heb, dewelke van pas zal komen om het vliegen terug een beetje gewoon te worden. Maar ondertussen is en blijft het 'studeren' geblazen...
Op vlak van de IFR-vluchten zit ik nu bijna aan het einde. De laatste week zijn we vaak naar Charleroi en Oostende gevlogen, om daar te gaan oefenen. In Charleroi is de ILS dan wel kapot, maar daar konden we dan de VOR-approaches vliegen. In Oostende mochten we de NDB-approaches gaan vliegen, maar waren door de werken aan de startbaan de ILS-approaches nog altijd buiten gebruik. Veruit het meest lastige was dat de luchthaven van Luik volledig gesloten was voor lesvluchten, en dat we daar dus bijgevolg niet terecht konden om te oefenen... Ook fun deze week was het slechte weer. Althans, op de grond en er nét boven. Waar wij vaak zaten, was het mooie blauwe lucht! Geweldig, al die wattebollekes van bovenaf kunnen bekijken! Maar met dat de wolken vrij laag hingen, was het wel spannend tijdens de approaches zelf. 'Zouden we de baan zien op de minimumhoogte, of toch niet, en zouden we dan moeten een doorstart maken?' Echt IFR-weer!!! ;-). Uiteraard ging het niet elke vlucht even goed. Maar blijkbaar zit ik qua niveau op standaardniveau. Hard blijven werken en concentreren in het vliegtuig; weer eens werken en studeren op de grond... Het enige dat ontbrak deze week, is slaap. En dat wreekt zich na een tijdje. Hemels weekend nu, met weliswaar genoeg te doen, maar ooo zo weinig goesting, en dus veel 'gelamzak'!
Maandag, nieuwe week, nieuw onderdeel... IFR in België!
Voor de VFR-vluchten zijn we nooit echt hoog gegaan. Met de IFR zal daar verandering in komen. Overal te lande is het de bedoeling dat we approaches gaan oefenen, en op die bestemmingen uiteraard aankomen via een mooi uitgestippelde IFR-navigatie. Een pak meer voorbereiding: flightplan filen, controletorens bellen, routes uitstippelen, enz. Heel tof, maar heel veel werk. Er mag uiteraard NIKS over het hoofd gezien worden.
De eerste IFR-vlucht staat in ons programma gepland naar Oostende. Maar... - in het Belgisch luchtruim is er altijd een maar - qua IFR was en is België momenteel een werf. Overal wordt gewerkt, en daardoor kunnen procedures niet gevlogen worden, zijn ons vliegtuigjes niet overal even welkom, enz. Gevolg: in Oostende zijn werken aan de startbaan bezig, en daardoor mogen we er niet landen, en dus was de bestemming van onze eerste vlucht het mooie, idyllische 'Liege Airport'. Instructeur Thomas was ervan overtuigd: hij ging het me niet gemakkelijk maken. Verschillende IFR-approaches verder, zowel VOR als ILS, zowel op 2 als op 1 motor, zetten we in volle vaart weer koers naar onze thuishaven. EBAW, here we come (again, and again, and again,...). Zacht de wieltjes, met daaraan bevestigd het vliegtuig, op 'runway 11' neerzetten en mijn vlucht zat er weer eens op...
Gisteren stond de 2e IFR-missie op het programma. Weeral omdat België nog een 'werf' is, besloten we internationaal te gaan. Nederland was aan de beurt. 'Oof oom preciezer te ziijjn, we geinge nar Mastrich!' ;-). Alejandro vloog erheen, om na zijn vlucht daar 'crew change' te houden. Onderweg voorbijgescheurd door een Transavia Boeing 737, een NAVO AWACS-toestel dat in het nabijgelegen Geilenkirchen patterns aan het draaien was. Ook qua turbulentie kon de vlucht van vandaag wel tellen: vechten om het vliegtuig te controleren, en vechten tegen de opkomende hoofdpijn. De eerste strijd ging behoorijk, de laatste strijd heb ik alleszins roemloos verloren... Soit, het was aan mij, en de vlucht begon niet denderend. Persoonlijk vind ik de approaches van Maastricht niet echt gemakkelijk, en het duurde weer even vooraleer ik een beetje aangepast was aan het vliegen zelf. Ok, na 2 approaches zetten we koers richting Luik, om daar een approach te oefenen. We konden niet meteen beginnen aan de naderingsvlucht 'because of other IFR-traffic - a Boeing 747 - coming in', en dus werd het meteen ook een beetje oefenen op holdings vliegen. Na Luik was het tijd om terug te vliegen naar Antwerpen. Maar zoals het een goeie IFR-misie beaamd, werd het niet 'zomaar terugvliegen', maar werd er nog serieus geoefend. De missie afsluiten met een goede approach: dat was het doel. Instructeurs zouden geen instructeurs zijn als ze de studenten geen uitdagingen zouden geven. Alles aan het voorbereiden, tot plots... wéér een gesimuleerde motorpanne. Alles goed onder controle krijgen, goed veel druk uitvoeren op de pedalen, en weer verder met voorbereiden. Cleared to land runway 11, en daar kwam OO-SFA recht op de baan af. Op het laatste moment mocht de kaart van de instructeur, dewelke voor mij tegen het raam gehangen werd om niks buiten te kunnen zien, weg. Weer het vliegtuig neergezet op een manier waar ik toch content over mocht zijn (denk ik). Vliegtuig voltanken, de hangar induwen, debriefing houden, en huiswaarts keren.
2 vluchten, en doodop. Ik vraag me dan af wat het volgende week gaat geven: maandag 2 vluchten van telkens 2 uur, dinsdag 2 vluchten van telkens 2,5 uur, donderdag een vlucht van 2,5 uur en als alles goed gaat vrijdag de Commercial Pilot License-check van 3 uur. Voor de snelle rekenaars: goed 17 uur vliegen. Dé belangrijkste week van de opleiding, of toch één van de belangrijkste. En natuurlijk hopen we dat we die goed en wel overleven, mét het gewenste resultaat... Meer nieuws later dus...
Eindelijk is het zover; we vliegen weer! In feite hebben we er op dit moment al 3 vluchten opzitten, en hebben we eigenlijk al een heel deel van Belgie van bovenaf gezien. Héél anders dan de States, is wel het minste dat je ervan kan zeggen. Alles lijkt hier vrij hard op elkaar, en alles ligt hier ook zo dichtbij. Maar het is en blijft fascinerend!
Tussen de thuiskomst van Arizona en nu zijn er een aantal zaken gebeurd tijdens de opleiding. Allereerst de theoretische examens, op de 'Federale Overheidsdienst Mobiliteit -luchtvaart', zoals dat dan heet. Ze zijn goed verlopen, en we zijn op alle examens van de eerste keer doorgesparteld. Een grote opluchting, zo na 2 maanden hard studeren en afzien. Daarna waren de simulatorsessies op de Twinstar aan de beurt. We hebben er iets langer over gedaan dan oorspronkelijk gepland, maar dat kwam dan voornamelijk omdat we héél weinig gepland werden. Deze week maandag waren we daar dus ook van af!
Woensdag was de 1e Belgische vlucht dan gepland. De bedoeling was vooral om de feeling met het toestel weer wat op te pikken. Maar ach, het is toch zoveel beter dan virtueel vliegen! Na het opstijgen meteen richting streek van Sint-Niklaas, om daar wat oefeningen te gaan doen. Stalls, Steep turns, slow flight... Alle technische namen waarmee ik jullie in Amerika al heb mogen overdonderen, komen hier zonder boe of ba weer terug! Daarna teruggekeerd naar Deurne, waar ik de dag ervoor het 'circuit' had afgehuurd. Wat een verschil met Amerika, waar je zomaar ergens mag toekomen, en mag vragen om wat toertjes te draaien! Soit, ook in de pattern hebben we ons geamuseerd! Naast het gewoon worden, kreeg ik 'engine failures' a volonté. Heel leerrijk natuurlijk, en goed voor de 'automatismen', maar héél vermoeiend voor de beenspieren.
We waren woensdag uiteindelijk om 22u thuis, maar het schema wilde dat we de volgende dag al om 7u terug moesten vertrekken. Ook moest ik 2 navigaties voorbereiden, en daardoor zijn we pas om 1u30 kunnen gaan slapen. Met anderhalf uur slaap in de kop, moest er om 3u weer opgestaan worden. Véél te kort, maar soit... Eens je buiten komt, in de frisheid van de ochtend, en eens je bezig bent met het vliegtuig en je vluchten, valt dat allemaal wel mee. De klop krijg je toch pas achteraf. Voor de eerste vlucht zijn we naar Kortrijk gevlogen. Maar omdat Belgie zo klein was, en de vluchttijd gevuld moest worden, moesten we navigeren via vele verschillende punten. Een héél uitgebreide ronde van Oost- en West-Vlaanderen is het dus geworden, met een klein ommetje in Henegouwen. Spijtig genoeg konden we in Kortrijk geen touch and goes doen, omdat het gras daar gemaaid werd... Dan maar meteen een full stop landing. Nadat Camille teruggevlogen was naar Antwerpen, moest ik weer de stick overnemen voor mijn 2e vlucht van de dag. Deze keer zou het een ruime vlucht rond Brussel worden, met als 'tussenstop' de luchthaven van Charleroi. Via Lier vertrokken, richting Haaaasselt, Kortessem, Tongeren, naar Charleroi. Daar aangekomen moesten we wat toeren uithalen voor 'traffic separation' met een Ryanair Boeing 737. Uiteindelijk mochten we ervoor gaan, voor de touch and goes. Eerste keer: blijven aanvliegen, maar geen toestemming gekregen om de wielen aan de grond te zetten. We waren gewoon vergeten, en dus maar 'go around'. 2e keer niet vergeten, en dus mijn eerste touch and go in Charleroi. Spijtig dat er niet meer volgden, want het was tijd om stilaan terug te vliegen naar Antwerpen. Deze keer over het klaverblad van de E19 en de Ring rond Brussel vertrokken, naar Sint-Pieters-Leeuw, via Dendermonde terug naar Deurne. Het zicht over Brussel was echt adembenemend. Ons hoofdstadje is echt niet één van de grootste, en dat beseften we wel wanneer we alles in één oogopslag konden zien liggen. Wie denkt dat het voor de rest routine was terug naar Antwerpen, heeft het mis. We mochten landen, maar er was een vliegtuig voor ons. Het probleem in Antwerpen is dat er niet al teveel taxibanen zijn om van de startbaan af te rijden. Daardoor, als wij nét boven de baan hingen, stond het vorige vliegtuig nog op de baan. Go around again, en dus nog maar een extra toertje gevlogen. Nog snel even een 'engine failure' gekregen, om de procedure nog eens te oefenen, en dan terug gaan landen. Met mijn zachtste landing tot nu toe, sloot ik de lange vliegdag af. Nog snel even gaan bijtanken en dan weer naar de hangar, alwaar de volgende pilootjes al klaarstonden om het vliegtuig over te nemen.
Het was dodelijk voor de vermoeidheid, maar het was echt de moeite waard. Nu hebben we een verlengd weekend voor een beetje te leren, maar vooral om een beetje te ontspannen. Het is nodig. Maar dinsdag weer de beuk erin, met mijn 4e vlucht. Foto's heb ik nog niet genomen, maar daar zal vanaf de volgende vlucht weer wat meer tijd voor genomen worden. Promised!
We zijn weer thuis! Op donderdag nog het theorie-gedeelte gedaan van de 'missie 112', en daarna snelsnel naar 'The Springs at Alta Mesa' om de valiezen te beginnen maken. Alles moest héél snel gaan, want de volgende morgen zou ons aller Phefe Julien en mij komen ophalen om naar Sky Harbor te brengen. De terugreis was nabij! Na een ganse avond en nacht inpakken, en nog een laatste échte Amerikaanse maaltijd (pizza van de Pizzahut!), en na anderhalf uur geslapen te hebben, was hét moment gekomen. Een laatste keer de deur dichttrekken van 'de 1055', en met de valiezen richting ingang van de Springs. Onderweg ons Phefe, onze persoonlijke taxi, tegengekomen (Phefe moest die dag niet werken, maar had speciaal aan Kim Mitchell (studentenadministrator) gevraagd of ze ons (onbetaald, en om 5u45) naar de luchthaven mocht brengen. Zo gezegd, zo gedaan, en dus werd het toch nog een héél aangename laatste Arizona-ochtend! Bij deze ook enorm veel mercietjes aan Goedele en Damian (prom4-collega's) om mee te gaan naar de luchthaven (en nog ne dikke proficiat aan Ben, die niet mee kon wegens een Private Pilot-examen, waar hij ook doorgesparteld is!).
Op de luchthaven eerst de voordelen leren kennen van iemand die zo goed als iedereen kent. Phefe heeft vroeger op Sky Harbor gewerkt, en dat merkten we. Snel ingecheckt, het overgewicht van (de valiezen van) Julien kwijtgescholden, enz. Nog even een snel ontbijtje genomen, nog een paar foto's, een Amerikaanse afscheidshug en een afdruk op de linkerkaak, en toen was het tijd om aan onze reis te beginnen. Security op Sky Harbor merkt ook alles op: 'hey you guys, you have lipstick on your cheeks' ;-). Net voor het instappen dan toch maar ons gezicht proper gemaakt: stel dat we daardoor niet op het vliegtuig zouden mogen ;-).
Precies op tijd vertrok vlucht UA952 van Phoenix naar Washington-Dulles International. Onze A320 (N430UA) vertrok - het leek speciaal voor ons gedaan - nét over Falcon Field, Scottsdale en de Northeast Practice Area. Nog even slikken, en nog snel even aan de mooie momenten denken die we daar beleefd hebben. Voor we het wisten zaten we op 'cruising altitude' richting oostkust. Na 3u38 vlucht geland, en meteen naar de volgende gate gegaan. C2 - dé gate naar Brussel - daar moesten we zijn. Onze Boeing 777-200 stond daar al op ons te wachten. 1753 plaatselijk (1553 Arizona, 2353 Belgische tijd) zijn we daar ook opgestegen. Hoewel een veel groter toestel, toch leek het comfort dat we toebedeeld kregen, in de verste verte niet op dat van onze A320... Vanachter in het vliegtuig, in het midden geperst, weinig tot geen beenruimte, enz. En dat 7 uur lang. En ja, het verlangen van thuis te komen, dat ook meespeelt natuurlijk. Na 7 zware uren, zonder slaap, geland op runway 25L in Zaventem. Een snelle blik naar rechts, door de donkere ochtend, leerde ons dat ons aller Sabena Flight Academy nog altijd stond waar het altijd gestaan heeft. Ons schooltje dus...
Eindelijk aan de gate (B34), motoren stil en meteen meer dan 200 mensen dat rechtspringen om uit te stappen. Grappig zicht: mensen in allerlei posities, proberende toch maar hun handbagage zo snel mogelijk bij hen te hebben, en zo andere mensen in het gezicht en andere delen rakende... Amusementswaarde 10, en dat terwijl 2 onbeduidende SFA-studentjes het schouwspel op hun gemak, en al zittende bekeken. Soit, een paar seconden later dan die dat al 10 minuten verkrampt recht stonden, kwamen we onze vlieger uit, en was het 'en masse' richting paspoortencontrole. Net daarna: verrassing 1; de Willie die ons in de bagagehal stond op te wachten! Na een kleine delay voor de aflevering van de bagage, toch gemakkelijk ons koffertjes gevonden, en dan richting aankomsthal; naar het ontvangstcomité! 11 man in totaal, die de vroeger uurtjes doorstaan hebben, om voor een toffe ontvangst te zorgen. Mama, Geert, Karl, Oma, Tante Jenny, Diederik, Odrada, Sigibert, Thomas, Stacy en Willie: merci!
Vooraleer Zaventem te verlaten, zijn we nog snel iets gaan drinken. Omdat velen hun 'klokken' nog anders afgesteld stonden, waren de consumpties van allerlei aard. De Belgische klokken hielden het voornamelijk bij koffie, daar waar de Arizona-klok een 1e échte Belgisch biertje achterover sloeg. Uiteraard kon Thomas niet achterblijven, aangezien zijn klok ook nog half 'AZ' staat ;-). En Ben, als je dit leest: de boterhammetjes van het merk 'Stella' smaken hier zo goed ;-).
Ondertussen ook een Belgische steak-béarnaise achter de kiezen, alsook een familiebezoekje in Tongeren, waar de Belgische patékes ook klaarstonden! Fijn, om van de 1e dag zoveel mensen terug te zien. Ook al zag ik er waarschijnlijk niet uit, want de vermoeidheid begon stilaan te spelen... In het naar huis rijden, nog snel even langs Leuven gepasseerd om de neef op kot af te zetten. Dan maar effe naar de Compi gebeld, en jawel, hij was thuis! Bij deze al 3 collega's gezien op dezelfde dag! Daarna was het tijd om naar huis te rijden, en het bedje in te duiken. Van 23 tot 11u30, en nog zit de vermoeidheid erin... Benieuwd hoe lang dat gaat duren.
Volgende stap in de opleiding is aangebroken! Voor mij persoonlijk is dat 2 maanden zwaar studeren voor de officiële examens. Maar eerst een paar dagen op het gemak. Dingen doen die we graag doen, mensen zien die we graag zien, en hard gemist hebben: ik denk dat we dat wel verdiend hebben!
Deze week is er echt vooruitgang geboekt. 8 missies - een verpulverend record trouwens - in 1 weekje, is dodelijk voor het 'mens zijn'. Vermoeidheid, zombie-schap, en 's avonds niet meer in staat zijn ook maar iets te doen als voorbereiding voor de volgende lange dag. Ik klaag niet, want we hebben het toch maar gehad, maar ik vraag me af wat het ergste is: een jetlag van hier tot ginder, of de vermoeidheid waar we nu mee te kampen hebben. Doseren is hier blijkbaar moeilijk: de ene week amper vliegen, de andere week zien we amper ons bed.
Soit, over jetlag gesproken: binnen dit en een week is het van dat (at least, I hope). Wanneer exact weet ik nog niet, maar ik kom binnenkort weer naar huis. Lang naar uitgekeken, maar ik moet toegeven dat als ik gisteren een beetje stond op te ruimen al (om het de dag voor het vertrek niet te druk te hebben, en ik ben hier alleen (voorlopig, maar daarover hieronder meer...)), ik toch een klein besef begon te kweken in de trend van: 'dju, volgende week is dit hier allemaal verleden tijd; het appartement, het vliegen in Amerika, (voorlopig toch) Amerika in het algemeen, enz. Ik zal toch wel even slikken als ik hier de deur achter me dicht trek, denk ik.
Vrijdag kwam Kim, de studentenverantwoordelijke, naar me toe, want 'she needed to talk to me'. Ik zag de bui al hangen; dit ging niet positief zijn. Ik zag het al voor me: Crapske moet een paar dagen voor vertrek zijn gekoesterd en teerbemind appartementje verlaten en elders zien te overnachten. Het was inderdaad iets in die trend, maar minder erg dan gevreesd. 'Yes, I'm sorry to say, but I'm going to put 3 KLS-students in your appartment, not to let them stay in a motel. But it's just temporarily...'. Crapske krijgt dus nieuwe 'roomies', en toeval wil: wéér Hollanders! Het had gemakkelijker geweest had ik hier tot het einde van mijn Amerikaanse verblijf alleen gezeten, want dat had toch meer bevorderlijk geweest voor het studeren voor de laatste check. Anderzijds hangt er ook iets positief aan vast: hoewel die gasten tijdelijk gaan blijven, veronderstel ik dat ze wel langer als een week hier zitten zeker? Normaal gezien had ik het ganse appartement moeten kuisen en keren, omdat ik de laatste was, maar aangezien er weer volk zit... ;-). Nee, ik doe mijn deel dan wel; beloofd! En jah, hopelijk vallen ze mee he, de KLSsers. Maandagavond komen ze toe...
Vandaag geen speciale plannen meer. Ja, studeren toch wel, en misschien nog een klein beetje al wat spullen die we niet meer nodig hebben hier, in de valies steken. Maar vooral dat eerste dus, want de check komt zienderogen dichterbij...
Beide 'roomies' zijn geslaagd voor hun missie 112 (hun progress check op de Twinstar) en mogen hun koffers pakken. Ons aller Kimmy verlaat ons maandag, ons aller Tommie doet hetzelfde op dinsdag. En bibi dan? Die blijft (voorlopig, want wat zijn ze hier nog allemaal van plan met de studenten; men weet het hier nooit zeker) héél alleen achter in de 1055... Voor het supergeconcentreerd blokken (jaja, if that would be possible) zou het goed zijn, maar toch... Begin dus al maar te sturen, die gezelschapsmailtjes! ;-)
Persoonlijk staan we eigenlijk nog niet echt veel verder dan sinds de laatste post. We hebben vorige week in totaal 3 keer 'getwinstard', en voor de rest is er dan nog een beetje met ons voeten gespeeld door dispatch. Gepland, later gepland, misschien gepland, en gecancelled... We hebben ons deel weer gehad. Vandaag hebben we dan toch maar een simsessie gehad (één van de 2 die een paar onder ons, waaronder 'den deze', extra moeten doen hier, en die de anderen in Belgie vliegen) om een béétje bij te blijven. Voorlopige tussenstand: nog 8 vluchten, 1 checkvlucht en 1 simulator.
Volgende week beginnen ook de navigatievluchten met de Twinstar. We hopen van nog een aantal mooie bestemmingen te kunnen aandoen. De DA-42 is een ideaal vliegtuig om op navigatie al eens meer van het landschap te kunnen genieten. En dit allemaal omwille van 1 geweldige uitvinding: de autopilot! Eén druk op de knop en de vlieger doet de rest! Ok, we geven het toe; soms zetten we 'da spel' ook liever af omdat we zelf ook eens iets willen doen. Maar het is handig!
Enfin, het is hier al laat, en ik zal dan zelf ook maar eens op autopiloot naar en in mijn nestje vliegen! Tot blogs!
