Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
30-09-2007
weekend...
Net wakker, en het is 15u in de namiddag... Neenee, het is niet laat geworden gisteren, en nee, ik ben niet nét wakker. Vandaag stonden we namelijk gepland voor een navigatievluchtje naar Prescott, ten noorden van Phoenix. Tussen de bergen dus, en dus een ideale bestemming voor een ochtendvlucht. Daar stonden we ook gepland, tot een dag voor de vlucht zelf... Het werd later en later, en zoals dat vaker gebeurt tussen de bergen, wakkert de windkracht aan naarmate de dag vordert. Ik had er al geen goed oog in, en wat gevreesd was, werd werkelijkheid. Cancellen, wegens te harde wind (19 knopen), gecombineerd met windstoten tot 29 knopen. Weer een ganse planning voor niks (worden we gewoon), maar wel vroeger thuis om héél wat slaap in te halen van de voorbije week...
De week stond voornamelijk in het teken van studeren voor het theoretisch gedeelte van ons PPL-examen. PPL staat voor Privat Pilot License, en is dus één van de eerste grote 'papiertjes' (hier in de States is dat een bankkaart ;-)) die we moeten proberen in handen te krijgen. Studeren combineren met een aantal vluchten is al moeilijker, aangezien de aandacht verdeeld moet worden. Ja, inderdaad, deze week hebben we toch ook wat kunnen vliegen. Het weer was al wat beter, niet téveel wind meer en de temperaturen zijn hier enorm draaglijk geworden. Oh ja, voor ik het vergeet: de test was vrijdag, en ik ben geslaagd (90%). First step taken...
Verklaar mij zot, zoals er al velen voor u gedaan hebben, maar het wordt hier frisjes. Ok, overdag - moet ik toegeven - halen we een mooie 30 graden en net ietsje meer. Van de hitte is er geen sprake meer, aangezien we daaraan gewoon waren en het nu een pakske minder is. Maar, 's ochtends, dan is het 'op zijn Belgisch' voor hier. 4u, je stapt je appartement buiten, en je voelt ochottekes iets meer dan 15 graden... Brrr ;-). De 'regenmaand' heeft hier letterlijk veel weggespoeld af en toe, maar ook de hitte meegenomen.
Voor de rest zal het weekend hier een beetje rustiger verlopen dan anders. Een beetje inhalen qua wassen en bloggen, en zo van die zaken, en hier een beetje rondlummelen. Straks nog eens het (ondertusse veel te frisse) zwembad induiken (kwestie van het verstand ook wat wakker te maken), iets gaan eten en waarschijnlijk terug gaan bowlen. Het wordt een vaste zaterdagavondactiviteit, maar eentje die zeker te genieten is. Vorige week trouwens het record van de States op mijn naam kunnen schrijven. Ok, het vorige stond ook op mijn naam, maar het nieuwe is op 178 gebracht. Leffe, Chrisse en Piet; watch it when I'll be back ;-). Ok, genoeg gestoeft! Morgen dan uitslapen, eens wat inkopen gaan doen, misschien nog eens voorstellen om nog eens naar Phoenix Sky Harbor te gaan spotten, en een navigatie voorbereiden (inderdaad, maandag vliegen we naar Yuma, dat bijna op de driehoek Californië-Arizona-Mexico ligt). De dag geraakt dus wel gevuld!
Om te besluiten heb ik nog een aantal eervolle vermeldingen te plaatsen. Het is al langer geleden, en dus zal de lijst weer wat langer zijn: --> 18/9: Sarah, mijn oudste nichtje! Als ik wat foto's plaats, stuur jij me er dan een paar van Costa Rica (met bijhorende anekdotes)? ;-) --> 19/9: Chrisse, als ik terug ben gaan we uwe 24e nog wel eens 'herdenken' bij een pint of een kriekske, of met een bowlingske (of beide), niwaar? ;-) --> 23/9: Katrien (Breem), ook de 24 gehaald nu! Blijf ze winnen in 2e divisie! ;-) --> 25/9: Tante Loan, a very happy birthday to you too! American style then, not Indonesian --> 29/9: Diederik, 14 jong... ge wordt oud! Tell me something about the new school!
Een nieuwe rubriek is geboren: de 'No Comment Picture'! De bedoeling is van af en toe eens een foto te posten die, naar mijn mening, geen commentaar nodig heeft, en waar er vooral moet bij worden weggedroomd (of iets anders). Jullie commentaren, vragen en dergelijke zijn uiteraard meer dan welkom. Op die manier krijgen jullie af en toe eens wat meer beeldmateriaal van hier te zien, want ik besef dat het - wegens het drukke programma - soms wat langer duurt.
Zondagvoormiddag, en deze ligt/zit nog in zijn bed. Een laptop is dan zo gemakkelijk, en dus is er geen beter excuus van gewoon te blijven zitten en een beetje te bloggen.
Vrijdag, zoals reeds gemeld, naar Californië afgezakt. Op school snel de laatste formaliteiten in orde gebracht, afgetekend geweest door een instructeur (ze checken dan nog eens vanalles, om te zien of je geen fouten of domme beslissingen genomen hebt, om het cru te stellen). Naar het vliegtuig beneden, checken of alles in orde was en 'den bak' laten voltanken. Met een klein beetje vertraging kon ik dan toch toestemming vragen om te beginnen taxiën naar de startbaan. 'Archer 4133K, taxi to runway 4R', en den deze was vertrokken! De heenvlucht zou me langs de noordkant van de vallei brengen. Onderweg nog even kennismaken met wat collega-vliegeniers. Phoenix Approach: 'Archer 4133K, traffic at your 6 o'clock; an Embraer 110 Bandeirante, same altitude'. Ten eerste, hoe kan ik die zien als die achter mij zit (geen ogen op de rug en niet de middelen om even door de Archer heen naar achteren te koekeloeren; en ten tweede was diene vlieger vele sneller dan ikke... Ok, hij had me gezien, en ging 500 klimmen en me inhalen. Da's nog eens een manier van inhalen he, in plaats van op de weg langs links (in België dan toch, in de States mag da langs links of rechts). Nee, erop en erover, en dan gapen naar de groteren van de lucht natuurlijk. Enfin, na anderhalf uur te vliegen in westelijke richting (de 3 wijzen kwamen ook uit het oosten he ;-)) mocht ik mijn passagiers inlichten over het inzetten van de daling. Enfin, da's misschien een stap te ver, maar we mogen al eens dromen, niwaar. Goed, aangezien Blythe maar op 400 voet hoogte lag (1000 voet lager dan Falcon Field), was het een lange maar zeker te genieten daling. De laatste bergen over, en dan over een riviertje. Bleek dat dat stroompje de machtige Colorado River was (je weet wel, die dat ooit eens de Grand Canyon zo diep gemaakt heeft), en tevens de grens was tussen Arizona en Californië! Dat Blythe niet ver over de grens lag wisten we wel, maar zo dicht... Na even een oponthoud vooraleer aan de landing te beginnen (één van mijn collega's was aan de landing bezig), ben ik dan zelf ook aan de procedure begonnen. Blythe zag er me een toffe en goed uitgeruste luchthaven uit, maar er ontbrak iets... Vliegtuigen ;-). 2 stonden er op tarmac, waarvan 2 kapot, en nog een aantal in een hangar. Soit, we waren aan het landen. 'Blythe traffic, Archer 4133K is on a left downwind runway 26, for a full stop, Blythe traffic', en daarmee was de toon gezet. Nog even melden dat we op 'left base', 'final' en 'runway vacated' waren, en we konden het tarmac optaxiën. Nog voor je goed en wel van de baan bent daar, word je al gecontacteerd met de vraag of je fuel moet hebben. Ook nu was dat het geval in mijn geval, en ikke dus naar de fuel station geleid. 2 gezapige, iets meer gezette, Mexicaans aandoende Californiërs zitten daar dus de godganse dag, en zijn al eens blij dat ze een vliegtuig zien daar. Voor de rest zitten ze te niksen en af en toe eens een sigaret te roken bij de benzine. Ik dacht al dat ze me er niet al té intelligent uitzagen ;-). Vermits we van school uit weinig tijd krijgen van even op adem te komen op de bestemming zelf, waren we ook nu gebonden aan een tijdslimiet. Fuellen, betalen, een korte pipi-stop en meteen weer vertrekken. En dan nog zouden we weer met vertraging toekomen... Tijd voor de navigaties, en de beschikbare tijd ervoor, eens te herbekijken van de school uit? Een kwartiertje langer aan de grond had me zeker nog meer deugd gedaan, maar soit. De terugweg zou me na een uurtje aan de zuidwestkant van de vallei rond Phoenix brengen. Daar ligt ook ergens Luke Airforce Base, en dat heb ik gemerkt. Rustig aan het vliegen, tot ineens een zwarte vlek me voor me van rechts naar links bewoog. Snel de vlek opzoeken, en tot de constatatie komen dat net onder me een F-16 was gevlogen, in aanvliegroute voor zijn basis. Weer even verschoten, maar eigenlijk hebben die mannen je al lang gezien en weten ze precies waar je zit. Leve de transponder! ;-). Toen was het eigenlijk al tijd voor mij om te dalen, aangezien ik niet in de 'class B van Phoenix Sky Harbor' wou verzeild geraken. De class B (bravo), zoals we die noemen, is het luchtruim voor de internationale luchthaven van Phoenix; daar waar Boeings en Airbussen welig tieren om toe te komen en te vertrekken. Als kleine opdonder blijf je daar dus beter weg, of beter, is het niet toegelaten om daar te komen tenzij Phoenix Approach je daar uitdrukkelijk de toestemming voor geeft. Wel, dat was dus niet het geval, en lager vliegen was dus de boodschap. Een half uurtje later mocht ik Falcon Tower contacteren voor de landing op 'mijn' thuisbasis. Op dat moment bleek het héél druk te zijn op Falcon, zodanig dat de controller me leek te vergeten. Eindelijk: 'Archer 33K, extend your downwind, I will call you back'. Ik moest dus iets verder vliegen vooraleer ik mocht gaan landen, maar zover had ik het niet verwacht. In het verlengde van de piste liggen bergen, en die kwamen iets te dichtbij naar mijn goesting. Toch maar de toren nog eens opgeroepen, dewelke me zei van nog een halve mijl vol te houden. Eindelijk mocht ik indraaien, en naar Falcon terugvliegen. Ik was ondertussen al zo ver dat er nog ruim de tijd was van 2 vliegtuigen voor mij te zien opstijgen op dezelfde baan. Uiteindelijk short final, flare en afronden, en weer thuis!
Eens thuisgekomen mocht ik meteen terug beginnen aan een volgende navigatie. Gisteren (zaterdag) stond ik weer op schema, en deze keer om naar Ryan te vliegen, ten westen van Tucson. De route daar naartoe hebben we al 2 keer gevlogen, en beginnen we dus te kennen. Ideale vlucht om eens puur op 'time and heading' te vliegen; aan de hand van de berekeningen die je diezelfde ochtend gemaakt hebt, zeg maar. Enige minpunt (tot dan toe) leek het weer toen. Het had die nacht geregend in Phoenix, en de wolken waren nogal hardnekkig blijven hangen. Maar al bij al leek dat in de voormiddag nog te gaan meevallen, en dus was vertrekken de boodschap. Weer alle papieren in orde gebracht en den deze naar buiten om de 'preflight inspection' te gaan doen aan het vliegtuig. Ik kom buiten en zie ineens het vliegtuig waarmee ik moet vertrekken, voor mijn neus opstijgen. Raar, want er stond niemand gepland en in onderhoud moest mijn bakske ook niet. Ik dus terug naar dispatch, alwaar een pas aangenome, en duidelijk niet bijster intelligent iemand, blijkbaar mijn vliegtuig zonder boe of ba aan iemand anders had toevertrouwd. Hij zou over een uurtje terug zijn. Jaja, tuurlijk... als je met een half uur vertraging al vertrekt. Dat maakte mijn vlucht al meteen veel minder zeker, weer eens de meteo in gedachten. Dus, een beetje zitten niksen in dispatch, en vliegerkes en mannekes zitten tekenen. Wat kan ne mens anders doen, niwaar... Uiteindelijk kwam onze vriend binnen, kreeg ik de sleutels en was ik meteen weg. Net opgestegen hoorde ik de eerste collega's die naar dezelfde bestemming moesten, reeds terugkeren... Soit, doorzetten geblazen en genieten. Na een dik uurtje vliegen waren we aan de daling naar Ryan begonnen, maar al vroeg was het me duidelijk dat ik daar niet zou landen. Enerzijds was het in en rond de vallei op vele plaatsen aan het regenen, en met het gedacht in mijn achterhoofd dat het er niet op zou verbeteren, was het niet aangeraden daar lang te blijven. Anderzijds was de ganse Pan Am-vloot (de vliegschool waar onze Chinese collega's opgeleid worden) patterns aan het vliegen, en waren er veel solisten onderweg. Pan Am, of toch de Chinezen, staan hier bekend als niet echt veilige vliegeniers. Persoonlijk nog niet té veel van gemerkt, maar feit is wel dat je geen moer verstaat van hun position reports die ze via de radio doen. Engels spreken kunnen ze inderdaad echt niet. Dus ook om die reden leek het me beter niet te landen en alleen maar over het veld te vliegen. Met het opkomende gedonder dan maar meteen weer terug naar Falcon gevlogen. Aangezien ik nog wat tijd over had, heb ik gevraagd of ik nog een aantal touch and go's mocht oefenen. Geen probleem, en ben dan aan een reeksje van 6 begonnen. Bij elke landing moest ik meer en meer vechten tegen de wind, en na 5 landingen was het mooi geweest. Full stop landing aangevraagd en maar mooi en braafjes weer naar de Sabena-ramp getaxied. Uit curieuzetijd dan toch maar eens naar het weer gekeken dat er op dat moment boven Falcon hing. Wind 250°, 12 knopen, met windstoten tot 18 knopen. Al redelijke zijwind met redelijke kracht dus. Weer het gebruikelijke papierwerk na de vlucht gedaan, naar het appartement teruggekeerd, alwaar deze voor 4 uurtjes zijne nest inkroop. Bioritme tijdens navigaties; wa is da? ;-)
Vandaag (zondag) en morgen staan we niet gepland, maar ik vind het niet al té erg. Vrijdag hebben we een theoretische test voor onze Amerikaanse PPL (Privat Pilot License), en dus kan ik daar al een beetje voor leren. Ook een beetje bijslapen zal ook weer van pas komen...
Wim is momenteel niet op het appartement. De plicht riep, de navigatie ook, en dus is hij vandaag even naar Californië. Gelieve een boodschap achter te laten na het lezen van dit berichtje!" ;-)
Het is hier 4u15 's morgens, en ik sta hier vertrekkensklaar om naar school te gaan. Vandaag een lange navigatie naar Blythe op het programma. Blythe, een klein dorpje met verlaten vliegveld, ligt nét over de grens met Californië (zoek Phoenix en blijf verder kijken naar het westen, je zal Blythe dan wel tegenkomen). De eerste keer in een andere staat vandaag!
Allé, ik ga iets eten en dan vertrekken. Verslag binnenkort!
... hoeft niet altijd een negatieve betekenis te hebben. Een consequentie daarvan is wel - en dat heb ik gemerkt - is dat mensen hunkeren naar nieuws. De niet negatieve betekenis van het lang geleden zijn, betekent zoveel als 'het is druk geweest, we hebben veel gedaan, en ja, we hebben al eens wat meer gevlogen'. Maar geen nood, zie hieronder voor een kort overzichtje van de voorbije week.
De nachtvluchten zitten erop... spijtig genoeg. Echt tof om boven al die lichtjes te kunnen vliegen, en je er dan ook op de oriënteren. De 2 eerste nachtvluchten bestonden eruit van terug op Falcon Field de zogenaamde patterns te vliegen. Met instructeur die voor de nodige animo zorgde onder de vorm van 'electrical failures' (geen licht meer dus), engine failures (snel snel naar beneden dus), kapot landing light (landen in de donker tussen 2 rijen lichtjes op de grond dus). Plezant plezant, da's het enige wat je ervan kan zeggen. Wegens het constant moeten afzeggen van de navigatievlucht naar Tucson 's nachts (meestal door onweer), heb ik mijn solovlucht 's nachts daarvoor mogen doen. Zalig! 5 keer opstijgen, 5 keer landen, en 5 keer terugtaxiën naar de startbaan. Na iets meer dan een uur zat het er al op... De dag erna dan nog maar eens geprobeerd met de vlucht naar Tucson te plannen, en letterlijk als bij wonder geen wolkje aan de lucht, en geen bliksemschicht te zien. Met deze keer Camille als flightmate vertrokken we na 5 cancellations uiteindelijk toch naar Tucson. Ik moest terugvliegen van Tucson naar Falcon Field, met een tussenstop op Gateway om een aantal 'touch and goes' te gaan doen. Héél speciaal, zo vertrekken op een internationale luchthaven. Bij het taxiën te horen krijgen van 'Archer 44P, remain on taxiway A, the American Airlines MD80 will go right of you'. Of 'Archer 44P, give way to the US Airways CRJ900 on your right'. Of tijdens het wachten aan de startbaan van den diene: 'Archer 44P, remain at the holding point, give way to landing traffic, which is a Southwest Boeing 737, be advised on the wake turbulence'. Maar dan voel je je groot, tussen de Boeings en andere kastaars, zo in je kleine Archer
Zaterdag heb ik ook missie 36, mijn 1e 'long nav' gevlogen. Mijn in totaal 373 nautische mijlen lange vlucht (vermenigvuldig met 1,852 en je hebt het in kilometer) bracht mij van Falcon Field naar Kingman (in het noordwesten van Arizona, niet héél ver van Las Vegas) en Lake Havasu (in het westen van de staat, tegen de Californische grens). We stonden in totaal gepland met 5 om naar Kingman te vliegen. Een andere missie, de 49, gaat ook naar Kingman, maar niet naar Lake Havasu. Het enige nadeel was dat ik vloog met de N4145D. Hoewel de starter spiksplinternieuw is, is de Directional Gyro dringend aan vervanging toe. Op dat instrument vliegen we onze richtingen die we berekend hebben. Normaal gezien blijft dat instrument vrij stabiel werken, maar door ouderdomsverschijnselen kan het al eens zijn dat er een 'beetje speling' op zit. Op 10 minuten vliegen, zat dat instrument er 20 graden naast. Den deze vond daardoor bijna zijn punten onderweg niet, en is dus snel op visuele herkenning overgegaan in plaats van op 'heading'... Ok, via een paar 'omwegen' toch nog in Kingman geraakt, een vliegveld dat tussen bergen ligt en daardoor te kampen heeft met variabele winden. Wederom middenin de woestijn, en dus ook daar een vliegtuigkerkhof... Op Kingman staan veel Avro's (die bij Brussels Airlines ook vliegen) van United Airlines, alsook Jetstream 41s, Dornier 328s, en zelf een aantal Lockheed Tristars van het ooit befaamde TWA - Trans World Airlines. Wanneer we allen present gaven, zijn we snel iets gaan eten in het cafeetje, daar ik nog geen ontbijt genuttigd had. Scrambled eggs waren welkom dus. Na een uurtje zijn we daar weer vertrokken; Alejandro en ik richting Havasu, John, Eline en Camille weer naar 'huis'. Onderweg naar Lake Havasu over de 'proving grounds' van Ford gevlogen. Neenee, dat beestje is niet gevaarlijk, maar is eigenlijk het testcircuit van Ford waar wagens aller kaliber getest worden. Om het nog wat bescheidener te houden, heeft Ford te midden van dat testcircuit een vliegveld aangelegd. Amerikanen... Maar overal vind je zo'n testcircuits. In de vallei rond Phoenix een 5-tal van die enorme stukken land waar er tjah... getest wordt. Uiteindelijk kregen we het meer in zicht, want het zou belachelijk zijn als het 'Lake' in Lake Havasu niet op een meer zou slaan. Lake Havasu is een klein vakantieoord waar de rijke Amerikaan af en toe eens komt zwemmen, of zijn bootje te water komt laten. Het vliegveld zag er anders ook niet slecht uit; lange runway, wanneer van de runway komt er een 'Follow Me'-golfkarretje je opwachten, daar mag je dan achter taxiën tot op de parking, dan wordt er voor je gemarshald (de Jef Paletten, zoals ze hier genoemd worden, op de luchthavens die tekens geven aan de piloten waar ze moeten taxiën, u see what I mean?), dan mag je op het golfkarretje springen en krijg je ijskoud water aangeboden, in de pilot lounge word je gevraagd of je fuel nodig hebt (in mijn geval was dat een dikke 'ja', want anders werd Falcon halen nogal moeilijk), en als je weer vertrekt word je tot aan je vliegtuig gebracht. Nice nice ;-) Enfin, weer take-off, de laatste voor de dag. Recht naar Phoenix deze keer, om dan net ten noorden van Phoenix naar Falcon te vliegen. Na 4u42min vliegen in totaal stond ik aan de grond, op de juiste luchthaven, en daar was in vrij content van. Moe, pokkemoe, maar voldaan de papiertjes ingevuld en naar het appartement gegaan. Ik hoef niet te zeggen dat de slaap nabij was.
De 'gewone' vluchten vorderen ook stilaan. Gisteren nog moeten cancellen wegens teveel wind (gusting 29 knots, een beetje teveel van het goeie), maar vandaag was het dan zover. Ok, eigenlijk was het vandaag niet zo te genieten, maar dat lag dan aan externe factoren... Het weer was goed, maar té turbulent naar ieders goesting. Als je een paar keer met je kop tegen het plafond van het vliegtuig gesmakt wordt, of je hoogte neemt toe in 2 seconden met 200 voet, enkel door warme opwaartse lucht, dan weet je het wel. Het vliegtuig onder controle houden was op zich al moeilijk... En dan word je tijdens het vliegen bijna uit de lucht gevlogen door een verdwaalde Indiër, en dan zakt de moed toch nog wat verder. Nu, wees gerust, da's enkel voor vandaag, want morgen vliegen we 's ochtends vroeg, en gaan we zoveel mogelijk genieten.
Voor nu kruip ik erin, want inderdaad, morgen 6u30 zijn we verondersteld op te stijgen. Busje 4u45, dus over een kleine 5 uurtjes... Slaapzacht, Wim
Ondertussen zijn we te weten gekomen wat de volleyballers back in Belgium gedaan hebben tijdens het 1e competitieweekend. Het was een zeer goed begin, want onze beide ploegen wonnen. En dat doet nog eens dat extra deugd! De dames wonnen met 3-2 van Smash Neerijse. Profi dames! En Benedicte (van Neerijse), ik ben er zeker van dat Neerijse nog véél punten gaat pakken, als dat een troost mag zijn . Onze heren, tevens mijn ploeggenootjes die ik zo hard mis, hebben - ondanks 3 afwezigen - uitgehaald tegen Knodde Meise. Ze wonnen (naar het schijnt) oververdiend met 3-0, en zo is de 1e driepunter van het nieuwe seizoen al een feit. Ik blijf beide ploegen op de voet volgen. Daarom ook even Roald bedanken om daarstraks zo snel een reactie te plaatsen in het gastenboek van de site van de volleybalclub (voor geïnteresseerden: www.wothortervuren.be). Nu nog wachten op het literair talent van den Didi!
Wederom ondertussen nog een eervolle vermelding plaatsen in de blog, want er is er weer ene jarig. En niet zomaar eneç -->10/9: Mijn broertje, tevens collega-piloot-in-spé en mede-in-dezelfde-week-solist, wordt vandaag weer een jaartje ouder! De volle 22 al, wa nen ouwe zak . Leuke kaartjes, tekstjes en andere verjaardagswensen ==> crapskarl@hotmail.com
Morgen vliegen we hopelijk terug. We staan alleszins gepland voor de nachtvlucht naar Tucson. Ik moet als 2e aan de bak, of aan de yoke (=het stuur ;-)) en vlieg van de internationale luchthaven van Tucson terug naar ons eigenste Falcon Field (met tussenstop in Williams Gateway, om wat touch and go's te maken). In de hoop dat het weer morgennacht van die mate is dat we kunnen vertrekken, verblijf ik in de meeste hoogachting...
30 graden en meer; constant, en dan er nog in slagen van ziek te worden. Aan wie is het gegund? Inderdaad, aan dé King of Cancellations himself.
Donderdag na de afgelaste vlucht, met de moed in de schoenen thuisgekomen om 7u30, daarna meteen mijn bed ingekropen en pas wakker geworden om 17u30 in de namiddag. Zou slaaptekort van de laatste week er iets mee te maken hebben? Alleszins, bij het opstaan toch koorts, keel- en hoofdpijn. Ik had ook nooit gedacht dat ik dit ging zeggen, maar ik was content dat ik niet gepland stond vrijdag, en dus niet moest vliegen. Hopelijk ook de laatste keer dat ik dit gezegd, geschreven en getypt heb! Maar ik had dus al een dag extra om uit te zieken. Zaterdag dan wél gepland, en uiteindelijk ook gevlogen. Het ging al een pak beter, en had voor de veiligheid toch maar een Dafalganneke genomen. Toffe vlucht, écht eentje waar alles lukte, en waar ik overal zonder problemen ben doorgeraakt. Na 3 uur vliegen in totaal nog rap alle 'after flight activities' gedaan op school. 's Avonds was, omdat de pijp uit was, ook alle 'gezondheid' weg. Ik dus vroeg mijn bed in (op zaterdagavond! - ik hoop dat de Wothorrianen hetzelfde gedaan hebben ;-)). Het gaat beter en beter, alleen die verrekte keelpijn die blijft...
Ondertussen is het hier zondagmorgen 9u34, wat dus in België 18u34 betekent. De volleybalcompetitie is dus ook voor Wothor van start gegaan, met de damesmatch tegen Neerijse die al wel afgelopen zal zijn, en de herenmatch tegen Meise die bezig is. Ik peis aan ulle allemaal, en laat me snel weten wat de uitslag was!
Het is officieel; niets kan er nog verandering in brengen en het is overduidelijk. Ik ben recordhouder! En tevens heb ik mezelf een nieuwe titel aangemeten. Ik moet zeggen: hij staat me als gegoten!
Wat een week is het tot nu toe geweest. Om in de trend van vorige berichten voort te gaan (ok, ik beloof het, ik zal er niet té lang meer over zagen, het is toch altijd hetzelfde): 1 vlucht, de rest allemaal cancellations. Dat brengt mijn totaal op de laatste 2 weken op 10 vluchten gecancelled. Unaniem door mezelf - maar ik ben zeker dat er vele anderen mee akkoord gaan - kroon ik mezelf vanaf vandaag, dit eigenste moment tot...
THE KING OF CANCELLATIONS!
Elvis, eat your heart out! Thé King really IS alive!
Maandag was het hier dan Labor Day, en hadden we een dagje vrij (weeral...). Dinsdag dan toch één vlucht kunnen doen, en ik mag gerust zeggen dat ik er zwaar van genoten heb. Nog eens alleen erop uit trekken, een beetje manoeuvers gaan oefenen in de Southeast Practice Area, en na 1u48 terug met beide voeten op de grond.
Woensdag - gisteren - was het dan de beurt aan een lange navigatie naar Kingman, in het noordwesten van Arizona. In totaal had ik een vlucht van 363 nautische mijl gepland, en zou ik weg zijn voor drieënhalf uur. Ok, alles goed, opgestegen, totdat... de oliedruk verdacht hoog was. Het wijzertje stond boven het rood streepje, wat de eigenlijke maximum limiet aangeeft. Een beetje proberen in 'climb power setting' 'voor tijdens het klimmen hebben we meer power nodig uiteraard), 'cruise power setting' (de setting voor gewoon rechtdoor vliegen) en 'idle power setting' (geen of amper nog power produceren). Enkel in de laatste kwam het wijzertje weer naar beneden, maar nog altijd te hoog, en dus was een vlucht van meer dan 3 uur met dat toestel uitgesloten. Ik heb dus besloten terug te keren naar Falcon Field, te landen en het vliegtuig te squawken. Daarmee niet doelend op een indiaanse juffrouw, maar op de term die hier gebruikt wordt om het vliegtuig aan de grond te houden wegens een technisch defect. Je beschrijft het probleem in de 'squawk book' (voor maintenance), je verwittigt dispatch en je gelast je vlucht af...
Squawken was ook de reden voor de cancellation vandaag. Normaal gezien, met dat de nachtvlucht naar Tucson vannacht ook niet doorgegaan is wegens storm, moest ik terug proberen in Kingman te geraken. Ik had een goed vliegtuig, de N4181J, of dat dacht ik toch. Eenmaal op school aangekomen, wordt er van je verwacht dat je de 'squawk book' van je vliegtuig nakijkt. Eén probleempje, ik vond het niet, en gebeurt dat, dan mag je je zorgen beginnen maken. En effectief, ikke naar maintenance en daar dan dat boek gevonden, mét openstaande squawk (en wat voor één: alternator kapot, en nog vanalles dat het niet of minder goed deed...). Even gevraagd of het onderhoud misschien al gebeurd was, maar dat was een dikke 'njet'. Heb dan nog een uurtje langer gebleven, om te zien wat er ging gebeuren (omdat ze meteen gingen kijken wat eraan was). En dan komt het moment dat het sprankeltje hoop dat je nog hebt, verdwijnt als sneeuw voor de Arizonese zon. De mannen van maintenance gaan weg van het vliegtuig, terug naar de hangar, maar komen meteen erna weer buiten met het 'trakteureke'. Trakteureke aan de vlieger gekoppeld (of andersom) en de vlieger de hangar in. Never a good sign...
De laatste dagen ook niet al té veel geslapen. Met dat ik nu terug om 7u thuis ben, denk ik dat ik er maar van ga profiteren vandaag om wat van die achterstand ongedaan te maken. Ik kruip er dus weer eens in... Slaapzacht België!
Het is weer weekend! En wat voor één! Een lang dan nog wel! Nog langer niet vliegen! En nu ga ik stoppen met gebruik te maken van zinloze uitroeptekens!!!
Nee, weer weekend dus... Maandag is het hier Labor Day - een feestdag dus - en dus krijgen we een dagje extra op het appartement. Alsof we daar de laatste dagen nog niet genoeg gezeten hebben! Donderdag in de namiddag kreeg ik een verlossend telefoontje van mijn flightmate. Jonathan had namelijk 2 nachtvluchten na mekaar, en als je weet dat de 1e daarvan naar Tucson vliegen was (en normaal de flightmate moet terugvliegen), begrijp je al snel dat het hier om een misser in de planning ging. Hij had het geregeld toch naar Tucson te vliegen, maar dan moest ik mee. Drie keer raden wat ik beslist heb; en inderdaad, drie uur later stonden we vertrekkensklaar op school. Totdat... onze-lieven-heer er weer eens anders over besliste, en de 'convective activity' (lees: gedonder en gebliksem) weer zegevierde. Géén vlucht dus, weer cancellation aan mijn broek. Vrijdag stond ik - wonderwel - wéér gepland, maar dan voor een dagvlucht. Samen met de instructeur naar de 'practice area' nog eens de manoeuvres gaan herhalen, want dat was ook weer een tijdje geleden. Vol goede moed aangekomen op school, want overdag zijn er nog geen onweersbuien, en dus zat vliegen er dik in. Tenminste, tot onze-lieven-heer weer een andere verrassing in petto had. Alle operaties stoppen hier op 43° celsius, en 'onze vader de schepper' had er dan maar gelijk die temperatuur van gemaakt. Gevolg: ni vliegen!!! Ok, vlucht uitstellen dan maar, want we hadden het vliegtuig nog voor de rest van de dag. 2u30 later nog eens naar de ATIS (een boodschap die om het uur verandert, en waar je het weer kan op beluisteren van een bepaalde luchthaven) geluisterd, en het was 1° 'frisser' geworden. Ironie ironie, en dus konden we toch vertrekken. Goed, wij de lucht in, een beetje 'instrument flying' gedaan (je krijgt dan zo'n plastieken kap op je kop zodanig dat je enkel de instrumenten ziet), totdat... tjah... de onweerswolken té dichtbij kwamen, de wind té hard werd, en we dus moésten terugkeren naar Falcon Field. Ok, ik heb dan wat op instrumenten gevlogen, maar de missie moet dus herdaan worden omdat ze niet volledig afgewerkt is. Dank u, onze-lieven-heer... again :-s. Omdat het nog erger werd qua wind (stormachtig), uiteraard ook geen vlucht voor Jonathan, en dus beide gefrustreerd het weekend in...
Maar we gaan een paar zaken proberen te doen, om desalniettemin het weekend redelijk tof door te brengen. Vanavond (vrijdag) dan al een restaurantje gaan doen. Morgenavond zakken we eens af tot in Tempe, en dan meerbepaald naar de Pilot Shop. De portefeuille is aangevuld, de kredietkaarten op zak,... 's Avonds keren we dan terug naar Phoenix, alwaar we een Belgisch restaurant gaan uitproberen. Zouden we daar voor het eerst in 2 maanden nog eens min of meer deftige frietjes te eten krijgen? Op de terugweg naar huis zou het daarna kunnen dat we weer een tussenstop maken aan de bowling. Vorige keer was het daar al tof, en jah... er moet hier iemand nog een aantal spelletjes meer gaan winnen, natuurlijk. Kristof, Chris en PJ; ge ziet, ik ben mijn skills aan't onderhouden he! Kwestie van in conditie te blijven :-p
Maar ik ga mijn avond hier stilletjesaan afsluiten. Nog een filmpje zien en daarna onder de wol... of enkel maar het laken (té warm). Nog even de traditionele mededelingen verwerken:
--> 1/9: Roeland, ne gelukkige 24e he! --> Aan alle (jong-studentjes): geniet van het laatste vakantieweekend, en geniet ook terug een beetje van de school .
