Ondertussen ga ik nog op zoek naar een aantal andere foto's van Vegas, bij een aantal andere mensen...
Nog eens ondertussen heb ik met onze webmaster eens gesproken in verband met het omzetten van Quicktime-bestanden naar Windows Media Player-bestanden. Kwestie van mijn filmpjes van de solo, en andere filmpjes te kunnen omzetten en er een compilatie van te kunnen maken in Windows Moviemaker. In de loop van volgende week ga ik eens bij hem langs, want de check is - denk ik - nét iets belangrijker. Maar ze komen eraan!!!
Hier zijn we weer! Ik weet het, het is lang geleden, maar het is dan ook redelijk druk geweest, en er was redelijk wat te doen en te ondergaan in de voorbije week...
Vorig weekend zat ik, samen met Stacy en de collega's van de 1e groep, in Las Vegas. Ik wist niet wat te verwachten van een stad vol kitsch, maar het minste wat je kan zeggen is dat het overweldigend is als je er toekomt! Vrijdag vorige week dus nog in extremis de toestemming gekregen van de planning om te vertrekken. Ik zou niet gepland worden tijdens het weekend om te vliegen, maar dat hield in dat ik maandag 2 vluchten zou moeten doen. Voor mij geen probleem, en ikke dus naar Vegas. We hebben het vliegtuig genomen vanop Williams Gateway, een vliegveld waar we met de Archers ook regelmatig komen oefenen. Maar vandaag was het met Vision Airlines dat we dus richting North Las Vegas Airport vlogen. Tegen 17u kwam 'onze' Dornier 328 van de baan getaxied en voor onze neus staan. Een half uurtje later mochten we inschepen, en vertrokken we vrij snel voor een mooie vlucht. Uiteraard konden we eerst onze eigen vallei zien vanop grote hoogte, maar naar het einde van de vlucht toe werd het nog mooier. De westelijke kant van de Grand Canyon schoof onder ons door, alsook Lake Mead met haar Hoover Dam, Nellis Air Force Base en uiteindelijk Las Vegas zelf. Eens aangekomen werden we naar ons hotelletje gevoerd. Daarbij reden we door de stad, en vanaf dan zijn onze ogen uit hun kassen beginnen vallen. Supergrote hotels en casino's, overal neonverlichting, stretch-limousines en Hummers, gebouwen in alle mogelijke vormen, roller coasters in en door hotels,... Overdag was het al overweldigend, maar wanneer het donker is, komt de kitsch pas écht tot leven. Ik heb zo goed en zo kwaad mogelijk een aantal foto's proberen te nemen van Vegas by night, dewelke binnenkort op de space zullen te zien zijn. Zaterdagochtend is dan de groep toegekomen. Zij zijn met 6 vliegtuigen van de school ook naar North Las Vegas gevlogen, en ze kwamen ons vervoegen. Meteen terug naar de stad; naar onder andere de M&M's-winkel, de Coca Cola-winkel, binnenkanten van hotels gaan bezichtigen (lees: casino's overal dus ;-)). 's Avonds terug wat gaan ronddabberen in de stad, want hoe zwaar het daar ook allemaal 'gemaakt' is, genoeg van krijgen is moeilijk. Zondagochtend zijn de prom3'ers dan naar Mesa teruggevlogen, terwijl Stacy en ik nog een 4 uurtjes hadden. Wij dus wéér terug naar 'The Strip' (=de baan met de hotels en casino's langs), en nog wat gaan rondstappen. Uiteindelijk was het ook voor ons tijd om weer naar het hotel te keren, om het shuttlebusje naar het vliegveld te nemen. De vlucht was maar gewoontjes tot we in de buurt van Phoenix kwamen. 'Convective activity' was er zeker en vast, en voor de goede verstaanders betekent dit serieus wat turbulentie. Voor sommigen echt plezant, voor anderen... ;-) Uiteindelijk stonden we veilig en wel terug aan de grond in Gateway, alwaar Thomas en William ons zijn komen oppikken. Zij waren al terug van hun vlucht, en waren zo vriendelijk ons geen taxi te doen betalen! Vegas was zeker de moeite, en ik raad het dan ook zeker aan van eens te doen als je tot hier geraakt. Uiteraard is het geen goedkope stad, maar wat je uitgeeft, bepaal je natuurlijk zelf ;-). Zoals reeds gezegd, foto's volgen binnenkort op de MSN-Space...
Op 'vliegvlak' zijn we deze week van start gegaan met de navigatievluchten. Héél interessant, alleen vraagt het voorbereiden van zo'n vlucht ongelooflijk veel werk. Een deel kan je al de avond ervoor doen, maar een ander deel - datgene in verband met het weer - kan je enkel net voor de vlucht doen. Reken maar uit wat dat betekent als je om half zes 's morgens moet vliegen... Inderdaad, opstaan om 2u 's nachts, en navigaties beginnen te berekenen. In het begin gaat dat dan ook al niet te snel, en zo komt het dus dat ik de eerste 2 dagen van de navigatievluchten maar 4 uurtjes geslapen heb. Ik ben er nog van aan het recupereren... Soit, back to the flights! De 1e was naar Coolidge, een klein vliegveld ten zuiden van Mesa. Niet zo ver, en dus was het gemakkelijk te vinden in een beperkt aantal 'legs'. De 2e vlucht voerde ons al wat verder: naar Ryan meerbepaald. Dit veld is één van de pleinen waar Panam, de vliegschool waar de Chinezen opgeleid worden, gevestigd is. Je komt er toe en je denkt meteen dat je in Nederland bent. Panam-vliegtuigjes zijn allemaal ex-KLM-toestellen, en hebben nog altijd de blauwe kleur. Ik vloog terug naar Falcon, en had een hoogte genomen van 6500 voet. Bijna op die hoogte aangekomen, kruisten we op niet zo'n grote afstand een Boeing 737 vab Southwest Airlines, op weg naar Tucson International. Een beetje verder weer een ander vliegtuig - een KC-135 tanker van de Amerikaanse luchtmacht - dat we kruisten van vrij dichtbij. Ok, cruising altitude bereikt, en dan richting Pinal. Boven dat vliegveld is het de tendens dat onze ogen meer naar de grond gericht zijn dan voor ons, of naar de instrumenten. Pinal is namelijk één van de vliegtuigkerkhoven die hier in Arizona en Californië liggen. En op Pinal staat er zelfs een ex-Sabena Boeing 747... Nostalgie nostalgie alom... Ok, vlucht dan maar voortgezet zoals het moet, of toch bijna. Onderweg naar mijn volgende punt op de route, kwam er een Skyvan (om parachutisten te gaan droppen) ineens van links beneden, en was aan het klimmen. Of zoals we het in de luchtvaarttermen noemen: hij zat op 'collision course', en hoewel wij van rechts kwamen (jaja, ook in de lucht hebben die voorrang), moesten wij een uitwijkmaneuver doen. Nooit gezien, want normaal houdt iedereen zich hier vrij gedisciplineerd aan de regels. En daardoor natuurlijk ook mijn navigatietijden naar de botten... Uiteindelijk heelhuids van toch wel een bewogen vlucht toegekomen op Falcon Field. Gisteren was het dan de bedoeling dat we via een militaire zone naar een vliegveldje ten zuidwesten van Phoenix zouden vliegen (Eric Marcus). Alles was gepland, maar we zijn er uiteindelijk toch niet geweest. Het was te warm voor de korte baan daar (hoe warmer, hoe minder performance dat het vliegtuig ontwikkelt), en om niet in de struiken en cactussen terecht te komen, hebben we een zogenaamde 'diversion' gedaan naar Buckeye Airfield (ten westen van Phoenix). Allemaal niet erg, want dat behoort net tot de te kennen zaken voor de check. Stel je immers voor dat je ergens naartoe vliegt, en dat het weer daar slecht is. Je moet dan een andere luchthaven zoeken, er naartoe vliegen, zien dat je genoeg fuel hebt, enz. Het is de bedoeling dat allemaal te berekenen in het vliegtuig nog voor je halfweg bent naar de nieuwe bestemming. Zoals gisteren was de afstand tot Buckeye 32 nautische mijl, en had ik dus eigenlijk tijd genoeg om alles te berekenen. Maar soms kan het heel dringend zijn dat je alles moet berekenen wegens dat het vliegveld vlakbij ligt. Maar alleszins, op zo'n moment is het toch foefelen en prutsen aan boord, met al die kaarten, stiften, latten, chronometers, enz... Het ziet er allemaal niet uit, maar het kan dus van uiterst belang zijn dat al dat gerommel goed afloopt Alleszins, maandag heb ik hoogstwaarschijnlijk mijn 2e check; mijn examen dus. Als het goed genoeg is mag ik binnenkort er alleen op uit naar andere vliegvelden. Het wordt dus weer een aloud weekend met de was en de plas, maar ook met de boeken ter hand genomen...
In The Springs is het leven er weer rustiger op geworden... spijtig genoeg. Ons Stacy is weer 'back home'... en de ambiance is een beetje meegegaan. Bezoek krijgen is het met andere woorden héél aangenaam, dus als er onder jullie nog zotten rondlopen...? Ondertussen is het monsoon-seizoen ook een beetje ten einde. In plaats van elke avond regen en zandstormen en ander aangenaam weer, krijgen we nu weer hete dagen van 40 graden en meer te verwerken. Het is toch wel weer even aanpassen en afzien... We hebben genoten van de dagen dat het maar tot een graad of 35 ging... Maar nu... zelfs afkoelen in het zwembad zit er niet meer in. Het water is gewoon te hard opgewarmd overdag, en voelt 's avonds nog aan als een soepje waarbij wij de soepkiekens zijn.
Binnenkort meer nieuws van wat komen gaat. Ik beloof van niet meer zo lang te wachten.
Uw soepkiek, Wim
Om te beëindigen, nog enkele eervolle verjaardags-vermeldingen! --> 06/8: Hilde, heb je al een mailtje gestuurd, maar nu ook via deze weg een eervolle vermelding! --> 08/8: Dries, I don't know if you read this, but just in case, I didn't forget you! --> 10/8: Bruno, gelukkige verjaardag, en veel nieuwe moed gewenst voor met de A-meisjes er nog eens tegenaan te gaan dit seizoen! --> 10/8: Sigrid, welgekomen bij het clubske 24-jarigen! ;-). Ook jij hebt al een mailtje gehad, maar deze vermelding is toch het ultieme verjaardagscadeau, niet? --> 12/8: Claudia, voor jou - als neo 24-jarige - uiteraard the same! --> 13/8: Opa, voor u geen 24 meer, maar uiteraard ook een super-verjaardag gewenst! Ook bedankt voor het kaartje en de foto van jullie beiden! --> 13/8: Lesley, ook jij mag niet in het lijstje ontbreken! Hopelijk heb je er een beetje van kunnen genieten, daar aan (voor mij) dezelfde kant van de Atlantische plas! --> 16/8: Tommeke Tommeke Tommeke (Coorens ;-)), wat doe je nu? Je wordt ouder! Enjoy! ;-) --> 18/8: Kim, hoewel we - zoals voorspeld - niet meer hebben kunnen afspreken voor mijn vertrek, toch krijg ook jij dé hoogste eervolle vermelding mogelijk in bloggen-land!
Vandaag niet gepland, vandaag niet vliegen en vandaag dus een beetje vervelen... Maar we hebben onze tijd al nuttig besteed. Naast het bijslapen (was gisterenavond al naast het zwembad in slaap gevallen...) heb ik vanmorgen de foto's van mijn solo ook online gezwierd. Ze zijn te vinden op mijn MSN-Space via de link http://wimcraps.spaces.live.com/photos/cns!B859A0DA609CD0CF!1026/
Vandaag ook het fantastische nieuws gehad dat het broertje in ons Belgenlandje ook solo is gegaan! Ok, op de Marchetti, een sneller en krachtiger vliegtuig maar... ik was eerst! :-p. Nee, Karl, ook ik zit nu wel te wachten op de stoere verhalen en de beschrijving van de gebeurtenissen, en natuurlijk op de foto's (zowel van de vlucht als van de doop ;-)). Mail them to me please!!! Voor de rest, doe gewoon zoals ik hier: geniet ervan, van dat vogelvrije gevoel, van te vliegen, van... tjah, alles!
Met dat ik gisteren een missie heb moeten cancellen door een teveel aan zijwind, had ik het vandaag echt wel zitten. 2 missies vliegen, nét achter elkaar, op hetzelfde toestel, en... enkel maar patterns vliegen. Rondjes draaien, voor de niet zo goede verstaander. Opstijgen, klimmen, terugvliegen, terug indraaien en landen, en meteen weer opstijgen... en het spelletje begint opnieuw. Na anderhalf uur had ik er voor de 1e missie genoeg van. Tijd om een beetje frisse lucht binnen te halen, en een aantal andere zaken de vrije 'loop' te laten. Daarna wéér vertrokken, voor nog eens anderhalf uur patterns vliegen. Op zich waren de patterns niet slecht gevlogen - ik kon goed mijn hoogte houden, de snelheden zaten ook redelijk goed, en zelfs met de landingen zaten er een aantal mooie exemplaren tussen - maar na 3 uur, en in totaal 22 patterns, zat ik erdoor. 'Full stop' aangevraagd, teruggetaxied naar de Sabena-ramp, vliegtuigje 'verzorgd', papierwerk gemaakt en busje op naar het appartement. Hier was oorspronkelijk het plan van eens goed bij te slapen. Het was namelijk weer 3u in de morgen wanneer het laken werd gelicht, om richting SAPTC (Sabena Airline Pattern Training Center) te vertrekken. Ik zit hier nu, half drie in de namiddag, en van dat slapen is er nog altijd niks van in huis gekomen. Maar die voorbije uren hebben écht wel resultaat gehad, en om dat te visualiseren moet u maar eens naar de MSN-Space afzakken. Nog niet alles staat erop (de solo nog niet), maar daar proberen we ook de komende dagen werk van te maken.
Ondertussen is de knoop door de kerk, en de kogel doorgehakt, en hebben we beslist dat we dit weekend naar Las Vegas afzakken. De 1e groep mag een missie vliegen naar Vegas, van Falcon uit. Maar, samen met Stacy (aka 'ons Stees') neem ik op vrijdagavond het vliegtuig vanuit Williams Gateway (al gekend uit eerdere bezoeken, maar dan met de Archers) naar Las Vegas North. Zaterdagvoormiddag komen dan de vliegeniers ons vergezellen. Op zondag trekt het zootje naar Falcon terug, terwijl wij onze weg weer hopen te vinden naar Williams Gateway. We vliegen met Vision Airlines, en tot een paar dagen geleden nog een onbekende maatschappij voor mij (ja, ik geef het toe, er zijn nog wonderen in deze wereld!). Het type toestel waarmee die mannen vliegen is de Dornier 328 turboprop, hetgeen eveneens een persoonlijke primeur wordt. Nu enkel DD (Dispatch Dirk) nog proberen te overtuigen van me geen vluchten te geven vrijdagnamiddag of zaterdag...
Het slapen zou nu eigenlijk wél lukken, maar daaraan toegeven zou een slechte(re) nachtrust betekenen. Daarom trekken we nog maar eens richting zwembad, om daar een aantal uurtjes door te brengen...
Het is weer weekend, en zonder het vliegen zit de kans dat er verveling inkruipt, er dik in... Zo ook nu, en dus moeten we ons zo goed en zo kwaad als mogelijk, bezighouden. Gisteren, na het online zwieren van een aantal foto's (zie space - er volgen er binnenkort nog meer), naar het zwembad afgezakt. Vandaag de gebruikelijke 'weekend'-zaken doen.
Ondertussen groeien er stilaan plannen om volgend weekend er eens op uit te trekken. We moeten dan wel zien dat we zaterdag niet moeten vliegen. Meer nieuws later, wanneer er iets concreet te vertellen is...
Morgen wordt hier dan weer een ongelooflijk drukke dag. Ik moet 2 keer vliegen; een keer 's morgens vroeg om 5u30, een keer later in de namiddag... We weten niet wat er gebeurt tegenwoordig, maar tot een aantal dagen geleden stond het rooster redelijk gevuld tot ongeveer 15u, nu staat het compleet vol tot 18u en zelfs later. Enfin jah, ik denk dat ik morgen tussen de vluchten dan maar naar huis kom om wat bij te slapen...
Ik ga hier eens aan de was beginnen...
Wim
PS: Tante Jenny, ook voor jou een eervolle verjaardagsvermelding op deze blog! Gelukkige verjaardag vandaag!!!
We dachten gisteren dat het er niet meer van ging komen, maar op het einde van de namiddag was het dan toch zover. Exact 1 maand na onze aankomst hier in Arizona vertrok Niki voor zijn 'mission 13" (de solo-missie). Alsof het afgesproken was, kwam net op het moment dat Niki bijna solo moest vertrekken, de jumbo van British Airways over Falcon Field overvliegen om te gaan landen in Phoenix. Niks speciaals, zou je zeggen, ware het niet dat de familie van Niki net aan boord zat van dat toestel! Kan het nog mooier?
Na de vlucht nog snel even een erehaag gevormd voor onze taxiënde solist, vooraleer we hem uit zijn vliegtuig gingen halen en richting appartementen vertrokken. Nog even langs de Wal-mart wat blikjes bier gaan kopen, om er 'eentje' te drinken aan het zwembad. Niki's 2e solo ontaardde uiteindelijk in 'iedereen die door iedereen nog eens met uniform het zwembad werd ingekeild'...
Nu Stacy, Thomas' vriendin, hier is, is het op vele vlakken feest. Zo ook culinair, en zo hadden we afgesproken om gisterenavond naar de 'Bellagio' -de Italiaan - af te zakken. Het voettochtje erheen deed de honger nog een beetje meer opspelen, konden nog wat gesprekjes aangeknoopt worden, enz. vooraleer we onze beentjes onder een tafeltje konden steken. Gelukkig was het gisterenavond eens wat beter weer, viel er geen regen en was er niet echt sprake van een storm boven de vallei. Het was lang geleden...
Plannen voor het weekend zijn er eigenlijk niet. Proberen eens tot in de winkel te geraken, een beetje opruimen en opkuisen hier in het appartement, de was doen en die strijken, weer veel bij de mannen van appartement 1044 zitten (Thomas, Jochen en William), wat gaan weken in het zwembad, enz. Je ziet, het zal een gevuld weekend worden ;-)
De 1e solo is een feit! 2 augustus 2007 is misschien - hoop ik - het échte begin van iets héél lang en héél mooi!
Vanmorgen eerst naar de solo's van Bram V, Bram R en van de flightmate Jonathan gaan kijken. Spijtig genoeg niemand ervan mee in het zwembad kunnen gaan keilen, want ik moest uiteindelijk zélf aan de bak. Met een uurtje vertraging stegen we eerst nog eens in dual (met instructeur) op. 3 landingen later zat ik daar ineens hélemaal alleen, met een 10-tal paar ogen op mij gericht (bedankt gasten en dames, if you read this). Terwijl Eline al volop aan het rondjes draaien was, mengde ik me tussen het gewoel (al viel het op dat moment nog mee qua drukte in de pattern). Na redelijk vliegen, redelijke landingen (de laatste wa minder, maar soit), en na redelijk wat wachten aan de 'holding points' om terug te mogen opstijgen, kwam er ook aan mijn solo - en tevens de laatste van de dag - een einde. Levend en wel bereikten we weer de Sabena-ramp ;-)
Vandaar vertrok het voor de 2e solo van de dag; direction 'The Springs'. Hoewel menig man- en vrouwkracht nodig (ook bedankt voor het sleurwerk ;-)), bereikte ik weer eens veilig en wel mijn bestemming... in het zwembad. Foto's en filmpjes naar het schijnt ook, volgen binnenkort!
Sorry squawkers, u mag gaan slapen... Als solo-studentje mag je hier maximum 10 knopen zijwind hebben. Na eerst de flightmate te zien gecancelled worden, moest ik de laatste ATIS (elk uur wordt er weer- en andere informatie verspreid via een frequentie) afwachten om meer te weten. Wind 310/10kts; wat dus volle zijwind betekent aan 10 knopen; teveel en dus aflassen geblazen...
Vanmiddag nog een beetje gefrustreerd rondlopen en een beetje zwemmen, en hopen op beter morgen...
Ik hou jullie op de hoogte van de planning van morgen. Sorry again...
Vanmorgen rond een uur of 11 kregen de bewoners van Mesa en omstreken het volgende bericht in de bus, of werd het op lokale radio's en televisie-omroepen de wereld ingestuurd:
"Dear citizens of Mesa and surroundings,
Please read carefull the following instructions. They are made for your own safety and security.
Tomorrow, during the early afternoon, it is adviced to watch out very careful into the sky, and to stay - if possible - in your homes. If you cannot, we advice you strongly to be carefull at all times! We have noticed a strange phenomenon of low flying 'things'. This started about 3 weeks ago, and seems to get worse by the day. Our Intelligence Services found a secret code in the messages and we expect the acitivity of low-flying things to be at the top tomorrow. From inside information we got, the core of these activities will take place around Falcon Field Municipal Airport and 'The Springs at Alta Mesa'-appartment complex.
Some other information we have: These 'things' seem to be able to loose their wings. They start flying with real wings in the air. After that, they seem to loose their metalish skin and real wings. Thereafter, they do not touch any soil before they find some water on their way. Once found, each specimen is trown into the water by other like specimen. Being wet, they seem to be able again to step on their feet.
You have noticed these informations describe things rarely seen in our daily lifes. Please do not consider these warnings as useless. They are made up for the protection of your life, belongings, etc.
Met kleine oogjes zit hij hier nog achter zijn schermpje gekluiserd. Voor een gewone zaterdagavond is dit absoluut geen uur om te gaan slapen, maar toch gaat het binnen dit en een tijdje hier toch gaan gebeuren. Na een helse week doe je er werkelijk alles aan om toch nog aan voldoende slaap te geraken. Nachten van 4 a 5 uur wreken zich overdag, en dan kan een deugddoend (schoonheids)slaapje uiteraard niet uitblijven. Vanmiddag weer hetzelfde scenario, nadat we vanmorgen voor de 6e keer op rij de lakens mochten opzij schuiven om 3u...
De vlucht van vandaag was niet slecht, met één minder punt. Het begint echt afgezaagd te lijken, de manier waarop er geen verandering is in verslaggeving, want inderdaad, ook vandaag waren de landingen van mindere kwaliteit. Op de rest van de totale traffic pattern was de instructeur wél enthousiast. Maandag vliegen we nog een keer om half zes 's ochtends, en dan zien we wel wat er gebeurd.
Tegen maandag moeten we ook onze pré-solo geschreven test leren. Dus dit weekend toch ook wat tijd spenderen in de boeken en nota's. Je moet daar immers ook op door zijn, op die test, om je solo te mogen doen. En die zit er voor onze groep hopelijk volgende week ook aan te komen. Spannend, dat wel, en ook wel ongeloof dat je na 10 vluchten eigenlijk 'klaar' bent om alleen het luchtruim te kiezen. Dat gevoel ontbreekt toch nog bij sommigen... Het wordt dus volgende week een hels weekje: landingen oefenen, test maandagnamiddag, pré-solo check met de grote baas, de solo misschien ook, enz.
Wegens het drukke programma ga ik jullie niet meteen van alle beeldmateriaal dat hier al in de archieven steken, kunnen laten meegenieten. Maar ik doe mijn best, en als ik ze tegen eind volgende week op het net krijg, dan zal ik al content zijn. Ondertussen wel een beetje ge-youtubed tijdens de blok, en een paar filmpjes gevonden over onze opleiding, en over wat ons nog te wachten staat. Hieronder de links:
's Morgensvroeg, je staat met goeie moed op een ontieglijk vroeg uur op. Je hijst je uit bed, je hijst je in de douche, je 'hijst' je ontbijt uit de kast, en je hijst uiteindelijk je ontbijt ter hoogte van je mond. Alles donker, alles stil; je bent de enige van het appartement die vandaag vroeg moet vliegen. 'Da's niks', denk je bij jezelf, 'dan hebben we tenminste weinig of geen turbulentie en zal het zachter vliegen worden'. Je neemt het eerste busje om 4u20, bent een vijftal minuutjes later op school en daar kom je ineens in de drukte. Tal van collega-studentjes komen op hetzelfde moment toe en beginnen hun vlucht voor te bereiden. Je doet hetzelfde, en terwijl je flightmate het weer en de performance van het toestel bekijkt, ga je zelf de duisternis in om de walk-around van ons aller Archer N4149Y te doen. 'Goeiemorgen', zeg je tegen je vliegertje, en het vliegertje lijkt je zacht toe te lachen. Een glimlach, denk je... denk je... Blijkbaar had onze Archer vandaag iets anders in gedachten. Alles goed, opstarten, taxiën naar de run-up area en dan naar de startbaan, oplijnen, gas geven en... merken dat de motor onvoldoende kracht produceert. Normaal moét de motor minimum 2240 toeren per minuut draaien (RPMs). We haalden met moeite tussen de 2150 en 2200... 'Abort the take-off and apply brakes' waren de 'mooie, ietwat onwelgekome' (maar wel te begrijpen) woorden van de instructeur. 'We taxi back to the ramp and we cancel your flight'. Jeej... Eénmaal op dispatch even de 'flight cancellation form' invullen, terwijl de instructeur naar een vervangend toestel op zoek is om je collega te proberen te laten vliegen. Archer N4188E was de gelukkig, dus dan ga je maar mee kijken naar de start en het vertrek. 'Prop free', propellor begint te draaien, de checks beginnen tot... ineens de propellor weer stilgelegd wordt. 'Attitude indicator broken, we cannot go', klonk het. Gevolg (inderdaad): eveneens een flight cancellation voor Jonathan... Beide enorm gefrustreerd (ok, we weten dat zoiets komt, maar als het dan de eerste keer is...) het busje weer opgestapt richting appartementen. Half acht thuis, en de dag zit er zo goed als op... Vandaag was het dus écht KLUCHTvaart...
Ondertussen komen de anderen die wél gevlogen hebben, ook binnengewaaid. Hun verhalen aanhoren valt eigenlijk wel mee. En - een geruststelling voor mij misschien toch een kléin beetje - blijkbaar leiden nog een aantal anderen aan de vreselijke kwaal die 'landingitis' noemt. Blijkbaar bestaat er geen echte behandeling tegen. Het is zelfs een aandoening waar men beter van wordt door nog meer met het fenomeen 'landing' in aanraking te komen. Uiteraard hoopt iedereen hier op een zo spoedig mogelijk herstel!
uw 'going-strong-frustri', Wim
Even nog een aantal verjaardagen vermelden, zoals de traditie het wil... --> 23/7: Alain, ne gelukkige 24e he! Geniet ervan, alsook van de naderende conditietrainingen ;-) --> 24/7: Helena, voor u eveneens ne gelukkige, maar dan ne 25e! Tot MSNs!
What goes up, must come down. Da's met zovele zaken in het leven zo; het gemoed, de 'goesting',... en dus ook met het vliegen. Het opstijgen is allemaal niets, maar het landen daarentegen is niet van de poes. Veilig van de grond gaan is niet te moeilijk; het is het veilig weer ter aarde neerdalen... Ziehier dan ook het grootste struikelblok van de voorbije vliegdagen. De voorbije 2 vluchten hebben we niets anders gedaan dan de befaamde 'local traffic patterns' gevlogen hier op Falcon Field. De nadering en de voorbereiding op de landing (checklists, speedchecks, flaps zetten,...) begint al behoorlijk te gaan. Zoals dus al een aantal keer gezegd - tot zagens toe - is het het allerlaatste deel van de oefening dat vaak nog 'achterwege' blijft. Om te voorkomen dat het vliegtuig bij de landing op de baan smakt, moet er net voordat de wielen de grond raken wat rechtuit gevlogen worden. Je mag dat niet te vroeg beginnen (anders zit je te hoog en val je na een tijdje toch uit de lucht hard op de baan) of te laat beginnen (dan smak je sowieso nog hard tegen het asfalt). Om het exacte tijdstip te vinden worden door verschillende mensen vele verschillende truukjes gebruikt. Bij mij nog zonder resultaat: ik ben nog op zoek naar het goeie moment... Anyone found it? Ik hoop dat er snel verbetering komt op dat vlak, want het wordt stilaan zelf frustrerend.
Morgen gaan we rond Falcon 'power off landing' en 'flapless patterns' vliegen. Het eerste betekent simpelweg dat we simuleren dat de motor niet meer werkt, en dan moeten we capabel zijn om de baan te halen en min of meer veilig te landen. Het 2e geval zijn eigenlijk de befaamde traffic patterns die we nu al kennen, aangepast aan het feit dat we geen flaps mogen gebruiken. Een aantal zaken veranderen dan, zoals de verschillende snelheden, de afstanden die wat vergroten, de neus van het vliegtuig die een beetje meer omhoog moet staan, enz. Straks nog een beetje de theorie bekijken, want een goed voorbereid... bla bla bla. Ook niet te laat gaan slapen, want we vliegen weer als 1e van de dag. De uren zijn hier aangepast aan de duister, en er wordt dus gevlogen vanaf 5u30 plaatselijk. Een half uurtje later, en een half uurtje langer blijven liggen! Maar ach, ik heb er geen moeite mee van zo vroeg op te staan; 's morgens vroeg vliegen is echt plezant! We vliegen dus om 5u30 (met de N4149Y - "Archer 49 Yankee"), en ik moet er als eerste aan geloven. Aan de squawkvfr'ers: tussen 5u30 en 7u (14u30 en 16u Belgisch) zou je me kunnen horen. Maar beloof me van niet te lachen he! ;-)
Vandaag en morgen stond / staat er ook een briefing gepland. Vandaag kwam één van de torenverkeersleiders van Falcon een briefing geven over de radiocommunicatie op het vliegveld. Het meeste van de informatie was ons eigenlijk al meegegeven in België, maar hier en daar was er toch iets nieuws te horen. We mogen spijtig genoeg geen bezoek brengen aan de toren, en dat uiteraard sinds 9/11. Op dat vlak heeft Falcon Tower trouwens geen goeie naam, want wisten jullie dat Hani Hanjour, één van de kapers (en piloot) die vlucht American 77 in het Pentagon boorde, hier nog een rondleiding gekregen heeft in de toren? Hij was in 1991 naar hier gekomen, woonde in Tucson (een stad in het zuiden van Arizona) en volgde opleiding Engels aan de 'Arizona State University'. Jaren later heeft hij nog in Phoenix, Tempe en (jawel) hier in Mesa gewoond, en een vliegopleiding gevolgd (niet bij SATC) in Scottsdale (het vliegveld waar onze school tot februari dit jaar zat), maar hij faalde. Tot zover de encyclopedie, maar toch wel 'stof tot nadenken' als je dat zo meegedeeld wordt. De 2e briefing zal gaan over de testen en checks die ons te wachten staan de komende dagen/weken. Inderdaad, morgen vlieg ik mission 8, maar mission 11 is al een solo check! Het komt snel, héél snel. Maar voor de solo moeten we nog een geschreven test doen over het vliegtuig op zich. Het wordt de komende dagen dus weer een beetje het tempo nog wat opkrikken!
Ondertussen heb ik - jaja, echt waar - een bureau gekregen. Ok, niet supergroot, en je zou het eerder een wandkastje noemen, maar het heeft zo lang geduurd dat ik er content mee ben. Gedaan met blokken op mijn bed en tegelijk de neiging hebben van telkens in slaap te vallen. Gedaan ook van de computer op mijn kastje te zetten en dan al rechtstaande wat te mailen en op de computer bezig te zijn. Morgen na de vlucht hier wat orde zetten, zodanig dat alles 'fully operational' wordt voor de komende 5,5 maanden. Ik zal binnenkort ook wat fotootjes maken van de opnieuw ingerichte kamer.
Vandaag voelde het hier trouwens echt Belgisch aan! Ok, het was waarschijnlijk warmer, maar... het heeft geregend!!! Het meeste dat we sinds onze aankomst al gezien hebben. Er zijn zelf vluchten niet door kunnen doorgaan. Zalig, met zo'n temperaturen zou je kunnen zeggen. Maar onder het motto ' 't is ook nooit goe', is regen hier om andere redenen ook niet altijd welkom. Bij ons, als er een buitje valt, ruikt alles fris - hier begint alles dan te stinken .
Ik ga snel nog wat werken. Nog even snel ons gewicht berekenen voor morgen, en ze 'figuurlijk nog wat zien vliegen'. uw proberende-in-stijl-en-zacht-landende Wim
Het land van het Internet (USA) mag stilaan het Land van het onmogelijk Internet genoemd worden. Ons netwerk valt hier veel te veel naar onze zin uit, en dat uiteraard weer op de meest ongelegen momenten...
De afgelopen dagen niet veel gedaan eigenlijk. Veel aan het zwembad gelegen en een beetje rondgelopen en -gedoold. Gisterenavond nog naar een Italiaans restaurantje geweest, en ik moet zeggen dat ik in de voorbij 3 weken nog niet zo lekker gegeten heb als gisteren. Een restaurantje op wandelafstand, en dus zullen we ze daar nog zeker eens met een bezoekje 'vereren'.
Vandaag staat er vooral was en plas, en ook strijk op het programma. Ook de vluchten van voorbije week zullen we maar eens herbekijken, kwestie van een aantal nuttige zaken te onthouden. En dan natuurlijk die van morgen een beetje voorbereiden. Terug traffic patterns gaan vliegen, en die dan besluiten met een (hopelijk) iets zachtere landing...
(hopelijk) tot morgen, Wim
PS Mama, een héél gelukkige verjaardag vandaag! Ik wilde je proberen te bellen via MSN, maar met al die Internet-perikelen geraak ik niet online, en is het er niet meer van gekomen...
Ik ga het vandaag niet te lang trekken, want ik ben écht moe, en morgen is het weer vroeg opstaan... Effe een paar dingen die laatst gebeurd zijn hier op een rijtje zetten, te beginnen met...
We hebben Internet op ons appartement nu! Eindelijk heeft het verstand het gehaald van andere zaken bij alle appartementsbewoners! We gaan het ook echt wel nodig hebben voor vluchtvoorbereidingen, dus een 'zotte kost' is het allerminst. En ook, nu kan ik wat meer zélf kiezen wanneer ik online kom, in plaats van het netwerk van de bovenburen.
Vandaag ook missie 4 gevlogen. Eerst wat stalls en slow flight herhaald, en daarna wat andere nieuwe manoeuvers gaan proberen. Ook voor het eerst wat meer nadruk op de landing, en dat zal ook de volgende missies zo blijven. Ik moest naar Casa Grande vliegen, en daar een go-around (boven de landingsbaan vol gas geven, zonder dat de wielen de grond raken, en terug beginnen klimmen), een touch and go (landen, op de baan blijven rollen, terug gas geven en terug opstijgen), en een full stop landing (even de wielen van ons vliegtuig getest, beetje hard neergekomen...) proberen uit te voeren. Je ziet dat het de eerste keer was, en wel omdat er nog veel werk aan is. Een landing, of meerbepaald de voorafgaande traffic pattern dat ervoor moet gevlogen worden, eist toch veel concentratie. Het is een opeenvolging van snelheden controleren, flaps zetten, flows en checklists overlopen, zien dat je goed blijft vliegen ten opzichte van de baan, zien dat je begint te dalen op het goede moment, en dat je dat aan een voldoende aantal voet per minuut, enz. Vrij intensief vond ik het toch wel. En zeggen dat onze 1e solo uit 3 zo van die kastaars bestaat. Maar we hebben nog een aantal missies om alles onder de knie te krijgen...
Morgen vliegen we om 7u hier. Jonathan begint, ik vlieg terug, en zal hier terug op Falcon zijn zo rond 10u30 (19u30 België). Voor de - ondertussen al talrijke - www.squawkvfr.net - adepten, nog even dit. Ik weet niet in welke mate we morgen zélf de radiocommunciatie moeten doen, maar morgen is N4144P alleszins ons slachtoffer (tenzij er weer eens iets zou veranderen natuurlijk). 'Archer 44P' is the one you need to listen out for ;-)
Voor nu, slaap zacht; ik ben kapot... Slaapwel!
Wim
PS: Een héél gelukkige 8e verjaardag, Laura!!! Hebben mama, papa en Tim je goed verwend? Laat me weten wat je allemaal gekregen hebt! ;-)
Ze zit erop, de 1e vlucht! Na ons probleempje van overgewicht van gisteren, hebben we vanmorgen zonder problemen een ander vliegtuig kunnen krijgen. Byebye N4177L, hello N962WG! Tof vliegerke, zoals ze hier allemaal wel zijn, met als enige nadeel dat het de mooie S-Tail niet had. Nostalgie nostalgie...
Uiteraard met vertraging (traditie bij 1e vluchten, blijkbaar) zijn we rond 8u30 plaatselijke tijd opgestegen voor een rondvlucht in de vallei rond Phoenix. John vloog eerst, en ik keek zo goed als mogelijk mee van op de achterbank. Na het opstijgen op 'runway 22L' vlogen we noordwaarts richting Scottsdale, het vliegveld waar SATC tot februari dit jaar zat. Een tof veld, met 1 lange runway en met opvallend veel business jets op het tarmac. Het was duidelijk: Scottsdale is de rijke buurt rond Phoenix, met de business jets, met de vele golfterreinen, met de huizen in de bergen, allemaal voorzien van een groot zwembad,... Daarna vlogen we richting Phoenix zelf, en vroeg de instructeur of we over de internationale luchthaven van Phoenix mochten vliegen. Permission granted, en paar minuutjes later konden we de file van 737s, A320s en andere 'gevleugelde collega's' eens van de bovenkant bekijken. Indrukwekkend! Enkele fotootjes zullen later wel op de space verschijnen. Langs de andere kant dan doorgevlogen naar een andere 'practice area', om uiteindelijk bij het vliegveld van Williams Gateway toe te komen. Tussen een beetje ander verkeer, 2 vliegtuigen om illegale Mexicanen terug te brengen en 3 jets in, kozen we ons een mooi plekje uit om de gebruikelijke pipi-stop en crew change te houden. Daarna was het aan mij. Take-off op runway 12R, climbing to 3500 feet, en weg waren we om dezelfde ronde die we daarstraks gedaan hadden, nu in de omgekeerde richting te vliegen. 'Archer 2WG, please turn to the right to give way to a T-38 that will take-off shortly', klonk het ineens. Opwinding alom, want we konden gaan racen tegen een T-38 (voor een goede verstaander; een T-38 is een straaljager ;-)). Hij zou opstijgen en ons aan de linkerkant voorbij vliegen. Uiteraard hebben we de race verloren, maar het zicht alleen al was ook de moeite waard. Ondertussen was het weer al wat warmer geworden, en de lucht bijgevolg al onstabieler. Turbulentie alom, en den deze heeft al aan de lijve mogen ondervinden wat 'vechten tegen de turbulentie om 10u 's morgens is'. En dan zeggen ze dat het ergste dat je kan hebben zo rond 14u is. Alleszins, het vliegtuig was getrimd, level flight op 3500 voet hoogte, en toen begon het. Zodanig zelfs dat ik het vliegtuig met de neus naar beneden moest zetten om op dezelfde hoogte te kunnen blijven vliegen. Héél speciaal, en iets dat je in de sim in Brussel toch niet meekrijgt. Real life is so very much better! ;-) Terug op Falcon mocht ik zo goed en zo kwaad als je kunt op een 1e vlucht, het vliegtuig proberen te landen. Het spreekt vanzelf dat hier nog vaak instructeurs-input nodig was om een beetje te corrigeren. Maar we zijn heelhuids op de grond kunnen komen, en da's nog altijd het voornaamste, niet? Het was dus best een geslaagde 1e vlucht. Veel gezien, mooie ronde van de vallei, toffe stop gemaakt, kunnen vechten tegen de turbulentie en stijgende lucht, en vooral... mijn maag heeft het uitgehouden! Meer zelfs: we hebben nergens last van (tenzij van de druk van de headset tegen je slapen; een klein beetje hoofdpijn is het resultaat - of is het van de honger?).
Vanmiddag staat er voor de rest niet veel speciaal gepland. Voor morgen kunnen we nog niet veel doen, enkel de 'mass and balance' berekenen. Dus een beetje 'zwembadden' waarschijnlijk, en eens gaan luisteren naar de straffe verhalen van de collega's.
Morgen vliegen we trouwens terug! Voor de mensen die willen www.squawkvfr.net raadplegen: we vliegen om 5u local; dus om 14u Belgische tijd. Het vliegtuig waar we op gepland staan heeft de registratie N4144P. Op de radio wordt dat dan 'Archer 44 Papa'. Ik weet niet of wij al veel gaan mogen de radio doen, maar de kans bestaat. Ik sta alleszins als eerste gepland morgen; tussen 5u en 6u30 moet ik vliegen.
Zoals alles een beetje kan tegenslaan gedurende de hele dag, zo kan van het één op het andere moment alles omgekeerd zijn. En dit is zo'n moment! Het Internet doet het weer even (voor zolang het duurt toch, dus ben ik me aan het haasten om nog een berichtje te posten), de resultaten van de test van donderdag zijn binnen (en die waren goed), en morgen voor de 1e keer vliegen!
Jawel, voorlopig waren het enkel nog maar de dollars in onze portemonnee die vleugeltjes kregen, en als sneeuw voor de (hete 'Arizonese') zon verdwenen, maar morgen is het onze beurt om voor het eerst écht van de grond te gaan (letterlijk dan, maar dan begreep u, beste lezer, toch al uit mijn zorgvuldig gekozen verwoording der feiten, nietwaar?). Vanmiddag wel een klein probleempje gehad met de vluchtvoorbereiding... Eén van de documenten die je moet invullen voor de vlucht is de 'mass and balance'. Een vliegtuig moet zorgvuldig geladen zijn (niet te zwaar en op een correcte manier) opdat het mag vliegen. Om dit te berekenen bestaan er speciale tabellen die moeten worden ingevuld. Ons grote probleem was - jawel - overgewicht! Iedereen weet al wel dat ondergetekende niet té licht weegt, maar reken daar nog een normale flightmate maar een échte Amerikaanse instructeur (inclusief gewicht), dan is de rekening snel gemaakt... 34 pond te zwaar (of ongeveer 12kg); vliegen hangt af van de details... Dus even gekeken of er nog een ander vliegtuig aan de grond staat morgen met een lichter gewicht (ja, ook vliegtuigen verschillen onderling van gewicht), en we hadden geluk. First thing to do: request aircraft change. We beginnen hier alvast goed... :-s
Als jullie willen, kunnen jullie ons live volgen tijdens onze vluchten. www.squawkvfr.net is een site waar je live kan luisteren naar de radiocommunicatie van het vliegverkeer van de vliegvelden rond Phoenix. Ga naar de site, klik in de kolom op Falcon Field, en dan opent er een ander venster. Klik op dat venstertje op het radiootje onder de luchtfoto van het vliegveld en normaal kan je ons dan horen b(r)abbelen op de torenfrequentie van Falcon Field. Het is de komende maand dat je ervan moet profiteren, want we blijven dan vaak in de buurt van het veld. Ik zal jullie, als ik vlieg, de uren geven wanneer je me mogelijk zou kunnen horen. Voor morgen bijvoorbeeld stijgen we op om 8u plaatselijk. In België is dat dan 17u in de namiddag. Probeer dan ook maar eens te ontcijferen van wat er allemaal gezegd wordt ;-).
Voor de rest is er de laatste dagen niet al te veel gebeurd. Wat gewinkeld, wat geweekt in het zwembad en wat 'geverveeld'... Gisterenavond dan nog wel naar een café/uitgaanslocatie (don't know how to call it here...) iets gaan drinken. Komen we daar aan, zien we daar wat stoelen staan buiten, vrij groot terrein ervoor met 2 beachvolleybalvelden! Dan gaat ge eens op café, en dan komt ge dat hier tegen ;-). Ik heb er mij (nog) niet aan gewaagd wegens 'te warm en een te goed smakend drankje'.
Ondertussen ook mijn kamer eens heringericht. Jaja, na 2 weken al was ik de inrichting grondig beu, en ik moet zeggen dat het er nu beter uitziet. Nu, ik moet er ook nog bijzeggen dat ik dat gedaan heb omdat de hoop op een bureau te krijgen nog altijd levend is... Ik hoop dat dat er deze week eindelijk van komt, want blokken en vluchten voorbereiden op bed is allesbehalve gemakkelijk. Morgen nog eens gaan zagen, want we hebben nog altijd vanalles nodig. Naast het bekende bureau ontbreken we nog altijd een bureaulamp, 2 lichtperen, een deftige eettafel met bijhorende stoelen... Het wordt weer een week vol gezaag en geklaag, met andere woorden. Tegen de mensen van SATC dan wel, maar niet in de blog!
Het doet mij trouwens plezier hoeveel bezoekers er blijkbaar een kijkje komen nemen hier. Ook al toffe reacties gelezen, en blijf ze daarom maar zeker posten! Het doet er hier soms wel de moed inhouden, op momenten dat het het meeste nodig is!
Tot de volgende! Wim
PS: (omdat we geen internetconnectie hadden de voorbije dagen nog even de schade inhalen) Papa, nog eens een héél gelukkige 50e verjaardag!!!
2 dagen niets van mij laten horen, en sommigen beginnen blijkbaar de blog-aanvulsels te missen! Eén groot compliment uiteraard, voor ondergetekende, en daarmee gaan we deze 'ongeduldigaards' niet langer laten wachten (niwaar Stacy? ;-))
De reden waarvoor we 2 dagen niets aangevuld hebben, is de test die we gisteren gehad hebben over de QRH, QRG, Patterns en Emergency Checklists van de Piper Archer 3. *Switch button to HUMAN LANGUAGE*: we hebben kort gezegd een test gehad over de procedures die we moeten vanbuiten kennen eens we achter de stuurknuppel van ons Piperke gaan kruipen. Héél veel blokwerk, en dus was het 2e deel van Prom3 de laatste dagen voornamelijk op zijn kamer te vinden... of in één van de vliegtuigen! We mogen namelijk de sleutel vragen van één van de vliegtuigen waarmee niet gevlogen wordt, om al die procedures in de cockpit zélf te gaan oefenen. (zie foto) De test op zich viel mee, moet ik zeggen. Wel enorm veel schrijven, en opsommen, en visueel inbeelden, enz. Misschien wordt dat alles nog een beetje duidelijker eens we écht in die cockpit kruipen. Ik heb voor de test alleszins mijn best gedaan, en hopelijk krijg ik loon naar werk. De punten volgen één van de komende dagen, en uiteraard hou ik jullie op de hoogte.
Ondertussen weten we ook al wie onze flightmate wordt voor (tenminste) de komende 3 maanden. Mijn 'slachtoffer' is Jonathan, toffe gast, en zodus zie ik dat wel zitten. Andersom...? Ook over de startdatum weten we al véél meer. Iedereen hoopte natuurlijk van vrijdag al van de grond te kunnen gaan, maar dat heeft niet mogen baten. We zitten nog een weekend in The Springs vol ongeduld met onze vingers te draaien, en dan maandag is het eindelijk zover! Onze lieftallige collega's hebben ons al gewaarschuwd: toch wat voorbereiden en vooral goed eten (want wat de instructeurs doen tijdens de 1e vlucht is vooral tonen hoe het NIET moet...). Hoewel enorm uitkijkend naar de 1e vlucht, vraag ik me toch een beetje af hoe mijn maag en andere 'binnengestelonderdelen' gaan reageren op de turbulente Arizona-lucht, en op andere fenonemen die bij het vliegen thuishoren. Zijn we even vooruitziend geweest, en hebben we voor alle veiligheid een (ongebruikt) 'kotszakje' van United Airlines meegepikt! Hopelijk blijft het ongebruikt, en kan het zo mee de verzamelmap in...
Voor de rest is er vandaag niet veel meer gebeurd. Daarstraks nog een 2 uur liggen weken in het zwembad. Een mossel was er niks tegen. Maar het gevoel achteraf was toch beter dan het gevoel dat de mossel heeft als die samen met 'ne goeie friet' wordt geserveerd. Onze avond dan nog afgesloten met een filmpje. 'Windkracht 10, Koksijde Rescue' werd bij Thomas uitgeleend, en bij een fris pintje werd er languit achterover gehangen.
Voor nu kruip ik er terug eens in. Goeie nachtrust na de voorbije 2 dagen zal me zeker deugd doen. Morgen hebben we een 2-tal uurtjes dat ik op school moet zijn. Eerst een briefing met de grote baas van SATC, en daarna de uitleg van wat te doen tijdens de 'walk around' (het inspecteren van het vliegtuig aan de buitenkant, voor de vlucht) en de 'flight preparation' (wat te doen voor élke vlucht qua papierwerk, meteo, enz.).
Er staat een reeksje over: - de heenreis naar hier - de eerste indrukken ter plaatse - de vliegtuigen waarmee we gaan leren vliegen (Piper Archer 3) - de uitstap naar Tempe
Voor de rest vandaag niet veel gedaan. Foto's bewerkt, verkleind en online gezwierd voor u - ja, jij daar, beste lezer. Nu gaan avondeten klaarmaken, daarna de eerste was uit de droger halen en dan stilaan een einde maken aan de dag...
De eerste dagen op school bestonden eigenlijk vooral uit wachten. Wachten op instructeurs die niet op de hoogte waren van het feit dat ze een briefing moesten geven, wachten op het busje dat ons naar huis zou voeren, wachten... Het 'wachten' toch een beetje kunnen opvullen met een beetje rondlopen; wat in het gebouw, wat op tarmac tussen de vliegtuigjes,... Op tarmac was de hitte bijna ondraaglijk, maar klasgenoten hun vliegtuig zien klaarmaken en zien vertrekken doet de warmte snel vergeten. Het is ook een gelegenheid om de eerste fotootjes te nemen, van de vliegtuigen (dewelke binnenkort op het net zullen verschijnen).
Eerste weekend in Arizona, en waarschijnlijk het enige weekend waarin er niks moest gedaan worden. We moesten er dus van profiteren! Vrijdagavond dus besloten een auto te huren voor het weekend, en tijdens het weekend een beetje overal naartoe te rijden. Vandaag, zaterdag dus, zijn we tegen de muddag naar Superstition Spring Mall gereden. Dat shopping center wordt hier aanzien als één van de grotere van de streek. Groot mag hier naar Amerikaanse normen genomen worden, dus op zich was het wel interessant om zien. Maar binnenin viel dat wel even tegen; we hebben daar dan maar een beetje rondgelopen en zijn daar vertrokken. Next stop: Fry's Electronics, één van de grootste electrozaken uit de streek. Als je weet wat je wil, ben je er op je plaats. Als je zomaar een beetje wil gaan ronddolen, dan loop je verloren. Enorm groot, enorme variëteit. Maar ook enorm veel 'brol'... spullen verkopen om ze gewoon kwijt te zijn. Ook aanwezig, de producten naar Amerikaanse normen. TV's met 61 inch-schermen, batterijen in pakken van 100 stuks, enz... Uiteindelijk zijn we nog naar downtown Phoenix gereden, gewoon omdat we in de buurt waren en om er eens geweest te zijn. We zijn zelfs niet uitgestapt. Phoenix lijkt alvast niet zo'n ongelooflijk grote stad, maar dat zullen we later nog wel eens gaan uitzoeken.
Terug naar huis gekomen daarna, om meteen terug te vertrekken. De ervaren rotten van de klas - zij dus die hier al even zitten - wisten een plaats in Tempe, waar we een goed zich hadden over de stad en een beetje konden kijken naar de landende vliegtuigen voor de luchthaven van Phoenix Sky Harbor. Die plek was uiiteindelijk een berg die uit het niets opdook, en was inderdaad een mooie uitkijkpost over de streek. De vliegtuigen komen net over de berg aangevlogen om dan aan de andere kant te landen op de luchthaven (ook zichtbaar). Plots een opstekende zandstorm in de verte. Gelukkig voor ons is ze letterlijk aan onze neus voorbijgegaan. Machtig zicht, en raar opstekende wind ineens. Niet echt geschikt om door te vliegen. Genoeg gekeken, en wij weer naar beneden. Iets gaan eten en iets gaan drinken. Op pad gaan met een bende jonkies van onder de 21 is niet altijd even handig. Als oude rot van 24 zijnde is er geen probleem, maar sociaal als dat we zijn zoeken we ook naar oplossingen voor onze probleemgevallen. Eén enkel café waar jongeren vanaf 18 binnen mochten - aangezien daar ook eten wordt geserveerd - is, jawel... Hooters! (voor zij die niet weten wat te verwachten: googlen!) De 'stukken' die er rondliepen waren alvast meer smakelijk dan de 'ham & cheese sandwich' die ik besteld had... Het zag er al niet té smakelijk uit, en daarenboven liep het vet er nog eens uit... Ik had snel genoeg, en heb bij de thuiskomst nog een appeltje naar binnen gespeeld.
Voor vandaag is het genoeg geweest, zowel qua inspanningen als qua blog aanvullen. Ik hoop van snel zelf internet op appartement te hebben (tot nu hebben we altijd geparasiteerd op een ander draadloos netwerk van 'kweetniwie'), en dan hoef ik niet te komen profiteren van het netwerk en de computer van iemand anders.
Have fun over there; we will do the same! Grtz
Wim
PS: David, gelukkige verjaardag!!! Zie je wel dat ik eraan gedacht heb! ;-)
Hier zijn we weer! Ik weet het, het is lang geleden, maar het is dan ook redelijk druk geweest, en er was redelijk wat te doen en te ondergaan in de voorbije week...
Vandaag niet gepland, vandaag niet vliegen en vandaag dus een beetje vervelen... Maar we hebben onze tijd al nuttig besteed. Naast het bijslapen (was gisterenavond al naast het zwembad in slaap gevallen...) heb ik vanmorgen de foto's van mijn solo ook online gezwierd. Ze zijn te vinden op mijn MSN-Space via de link 
