Heyhey,

Alweer een tijdje geleden, ik weet het… Maar eigenlijk was dat de bedoeling niet, want ik heb afgelopen weekend weldegelijk geprobeerd een nieuw berichtje te plaatsen op de blog. Maar – in samenwerking met Murphy (inderdaad, die van de befaamde wet) – net toen ik de knop ‘toevoegen’ wilde aanklikken crashte het Internet hier eventjes. Weg tekst, weg alles, weg toevoeging aan de blog. Daarmee proberen we het nu nog een keer (wees gerust, het zal wel lukken aangezien ik eerst alles in Word intyp, en daarna snelsnel zal kopieren naar de blog).

Afgelopen week 3 keer gevlogen. Geen slecht gemiddelde, over de hele lijn gezien. Wel de helft minder dan de week ervoor, maar mij hoor je niet klagen. Deze week voorlopig al elke dag gepland. Gelukkig, want we verliezen al een dag deze week (donderdag is het Thanksgiving, en dan ligt Amerika plat (door de feestdag, maar ook na het massaal kalkoen vreten). We zijn nu volop bezig in de IFR-fase. Onze bezigheid bestaat er nu vooral in toertjes te draaien boven radiostations (VORs en NDBs). We zijn met andere woorden het ‘holdings draaien’ onder de knie aan het proberen te krijgen. Een holding wordt gebruikt door vliegtuigen die willen landen, maar dat nog niet meteen kunnen (wegens slecht weer, te druk verkeer op de luchthaven, enz). Vermits een vliegtuig zich niet even langs de kant kan zetten, en moét blijven vliegen, draaien ze daarom allemaal toertjes boven en onder elkaar. Maar wees gerust, tussen de verschillende toestellen zit voldoende ruimte, dus vliegen is en blijft veilig ;-)

De holding zelf vliegen is eigenlijk niet zo moeilijk. Je moet overal checks doen en nakijken of je je nog wel in de holding zelf bevindt. Het moeilijkste voor mij aan holdings vliegen, is te weten hoe je die moet binnenvliegen. Officieel zijn er 3 manieren, afhankelijk van welke kant je komt aangevlogen naar het radiostation. En alsof het nog niet voldoende is, heeft SATC nog 2 speciale gevallen eraan toegevoegd. Het begint steeds beter te gaan, maar het vraagt wat tijd. Ik hoop dat ik het tegen de volgende check, waarschijnlijk begin volgende week, redelijk onder de knie heb…

Ondertussen is iedereen van onze 1^e groep weer naar België teruggekeerd. Zij zijn ondertussen begonnen aan het 2^e deel theorie (dat deel dat wij al gehad hebben wanneer de 1^e groep naar Amerika gekomen is, en wij verweesd in de SFA-gebouwen in Steenokkerzeel achterbleven…). Het doet wel raar, de appartementen waar we tot voor kort constant binnenliepen worden nu bevolkt door Nederlanders of Indiers. Weg automatismen… maar tijd om er nieuwe te kweken.

Met prom 4 gaat het hier redelijk, denk ik. Zij zijn kunnen beginnen vliegen al na 1 week. Wij hebben onze vuurdoop gehad 2 weken na aankomst. Stuk voor stuk toffe mensen, en dus is het genieten van met hen samen te kunnen avondeten (klaarmaken en eten).

Dat was het een beetje voorlopig. Vanaf wanneer er weer eens iets wereldschokkends gebeurt, breng ik jullie daar zeker van op de hoogte. Even een klein oproepje naar de mensen van de volleybal: blijkbaar was het feestje méér dan geslaagd (met een uitbreiding op zondag, onder de vorm van 2 3-0-overwinningen). Ik wacht vol ongeduld op de foto’s en op eventuele straffe verhalen. Van de coachen die van zattigheid van hunne stoel vielen, of de voorzitter (en vele anderen natuurlijk ook) die de Macarena begon(nen) te dansen? ;-) Ik zeg maar iets, maar mail ze gerust door!

Seeya!

Wim

... de voorbije week! Jaja, aan vliegen géén gebrek, en da's wat we uiteraard het liefste hebben. Maar ook op andere vlakken heeft er zich deze week heel wat afgespeeld. Een kort overzichtje...

Maandag hebben we een gewone missie gevlogen. Verder valt er van maandag eigenlijk niet veel nieuws of wereldschokkends te vermelden. Wel kregen we dinsdag een navigatiemissie '2 students together' voorgeschoteld, dewelke we uiteraard een beetje moesten voorbereiden. Bram V en ik zouden de volgende dag naar het noorden vliegen; via Prescott naar Sedona (waar de overbekende rode rotsen staan), zo doorvliegen naar een meteoorkrater om uiteindelijk toe te komen in Flagstaff. Daar zou Bram dan de vliegenier worden, en zouden we naar huis vliegen via nog een aantal bezienswaardigheden.
Dinsdag dan in alle vroegte vertrokken. Alles verliep goed tot nét na Prescott. Dan trokken we echt de bergen in; bergen die omhult waren door een mist die we tot dan nog nergens gezien hadden hier in Arizona. In feite was het de 1e mist dat ik hier gezien heb, en het was meteen goeie... Om visueel voort te vliegen slonken onze kansen enorm om nog op de bestemming aan te komen, en als je dan in de bergen moet vliegen is het de meest wijze beslissing van terug te keren of ergens anders naartoe te vliegen. Dat laatste hebben we dan ook gedaan, en we zijn uitgeweken naar Lake Havasu, tegen de Californische grens. Over bergen en ravijnen vliegend, kwamen we uiteindelijk toe op onze bestemming. Omdat ik nog wat minuutjes extra vliegtijd kon gebruiken, hebben we nog even een toertje rond een berg gevlogen, een kijkje gaan nemen boven de Colorado River, om uiteindelijk te gaan landen op Lake Havasu Airport. Na een half uurtje daar zijn we weer vertrokken; zuidwaarts een ganse tijd de Colorado gevolgd tot aan de Mexicaanse grens, om dan weer naar het oosten te vliegen richting Phoenix. In totaal 6 uur vliegen; een héél toffe vlucht, maar op zijn zachtst gezegd een heel vermoeiende...

Omdat we al onze uren moesten in orde brengen, en er een aantal waren die daarom een extra (of een paar extra) vlucht(en) konden gebruiken, kregen we de kans van die woensdag goed te maken. Ik moest nog een 2-tal uurtjes bij elkaar vliegen, en dus besloot ik maar een kans te wagen van weer naar het noorden te vliegen, en te bezichtigen wat de dag ervoor gepland was. En met gepland te zijn in de namiddag, was de kans dat er mist was véél kleiner. En effectief, na over een paar mooie meren te vliegen, daarna te moeten dalen om niet door de rook van een bosbrand te vliegen, kwamen we uiteindelijk uit bij Sedona. Ik had er al een aantal foto's van op de grond gezien, van de rode bergen, maar vanuit de lucht was het echt schitterend. Heb een aantal foto's gemaakt, maar waarschijnlijk geeft dat nog niet half zoveel weer als dat het in het echt was. Na 1 keer rond de luchthaven van Sedona te cirkelen (dewelke op een plateau tussen de bergen ligt), vlogen we verder naar het oosten. Nest stop: meteoorkrater. Het bosrijke landschap verandert ineens in een droge zandvlakte, zover je kan kijken. En dan uit het niets duikt er een gat in de grond op, veroorzaakt door een enorm groot steentje dat ooit eens uit hogere (atmo)sferen gevallen is. Daar waar anderen zeggen dat het 'maar een gewoon putteke' is, en ik me afvraag wat voor een hond die mensen thuis hebben (als die dan een gewoon putteke maakt...), vond ik de krater best impressionant. 2 keer errond gevlogen, een paar foto's genomen, en dan weer naar het zuiden. Over bosrijk landschap dat altijd maar hoger en hoger werd, en dus dichter en dichter bij de buik van mijn vliegtuigje kwam te liggen. Maar zoals elke 'goeie', hadden we onze kaart goed bekeken en zaten we op een goeie hoogte. Ineens veranderde het landschap, en beginnende met een heel diepe afgrond (ineens zaten we wél weer hoog ten opzichte van de grond), vlogen we weer over de Arizonese bergen. Eens de luchthaven van Payson - dewelke ik als 'waypoint' gekozen had - overvlogen, was het bijna op visuele herkenning terugvliegen. Nog even over Theodore Roosevelt Lake gevlogen, langs de 4 toppen van tjah... '4 Peaks' gevlogen, om uiteindelijk weer op Falcon Field toe te komen. Mijn uren waren daarmee weer in orde, en ik kon dus de gewone training weer verderzetten.

Ook woensdag zijn we ons aller N4133K voor langere tijd kwijtgeraakt. De laatste tijd is het nogal wat geweest hier op Falcon Field wat ongelukken en ingeklapte wielen betreft, maar daar was tot dan toe nog geen vliegtuig van ons bij betrokken. Tijdens de 2e solovlucht is er een student van de KLS van de baan geraakt, heeft de propellor de grond geraakt, is het vliegtuig beginnen slippen en is het uiteindelijk op 180 gedraaid en naast de baan tot stilstand gekomen. Daarij is dan nog het neuswiel afgebroken. Dat vliegtuig heeft nog niet veel geluk gehad, want een aantal weken geleden was onze Spanjaard ermee tegen een ander vliegtuig getaxied. Toen viel de schade nog mee, maar nu... We zullen 33K met véél liefde en zorg omringen, en hopelijk wordt ze snel weer beter...

En eveneens woensdag zijn de eerste 5 klasgenoten weer naar huis vertrokken. Collegiaal als dat we zijn, zijn we om 6u15 uit ons bed gerold om ze te gaan uitzwaaien (en wat te helpen met hun bagage ;-) - Prom 4, een kleine tip voor wanneer wij vertrekken :-p). Een raar gevoel hoor, wéér eens afscheid moeten nemen van de mensen, en van vrienden. Uiteindelijk zijn ze goed aangekomen in Belgie, maar klagen ze blijkbaar over de koude? Hier merken we er alleszins niks van, want met onze 25 graden elke dag zijn we nog meer dan dik tevreden!

Donderdagavond werd dan ook voor de aflossing der troepen gezorgd! Ons aller en zeer geëerde Prom4 kwam ons hier in de States vervoegen. William en ik zijn meegereden naar Sky Harbor om voor de ontvangst te zorgen. De ene zag er nog wat wakkerder uit dan de andere, maar het was tof ze terug te zien. Hen staat nu ook een 10-tal dagen te wachten vol 'toffe' briefings, vooraleer aan het vliegwerk te kunnen beginnen. Het zal wat aanpassen worden, net zoals het dat voor ons was, maar het lukt hen wel. En als de nood het hoogst is, is er nog altijd Prom3! ;-)

Donderdag by the way, zijn dan de gewone vluchten weer hervat, en voor mij betekende dat de 1e herhalingsvlucht voor 'basic IFR'. Dat houdt in dat we nog eens de manoeuvers die we IFR moeten kunnen vliegen, nog eens gaan herhalen. Het zag er niet slecht uit, en het vertrouwen voor de check binnen 2 missies groeide. Ware het niet dat de volgende dag (vandaag dus) er 2 missies op het programma stonden (een gewone, én de check), en het dus meteen al raak moest zijn. Tot enorm grote frustratie werd de 1e missie van de dag geen (figuurlijke) hoogvlieger. Niks leek naar behoren te lukken, en de frustratie en ambetantigheid begint dan te groeien. Anderhalf uur tussen beide missies om weer even tot rust te komen, en dan er weer anderhalf uur voor gaan. Deze keer waren de manoeuvers er wel 'boenk op', maar bleef het goeie vliegwerk op 'partial panel' uit. Bij 'partial panel' worden bepaalde instrumenten afgedekt, en moet je op een deftige manier kunnen blijven vliegen met behulp van de resterende instrumenten. Niet gemakkelijk, vind ik persoonlijk, want je hebt altijd de neiging van nét iéts teveel, of nét iéts te weinig te corrigeren, of bij te sturen, enz.
Uiteindelijk het verdicht gekregen: de partial panel-moeilijkheden waren de instructeur ook opgevallen, maar de manoeuvers waren - zoals al eerder gezegd - er boenk op, en daarop volgde dan geen commentaar. Advies was nog een beetje te oefenen op de 'partial panel', maar ik was er zeker door. Weer een check achter de rug, met andere woorden.

Voor nu kruip ik toch even mijn bedje in, hoewel het nog maar 16u in de namiddag is. Ik ben op zijn zachtst gezegd, een béétje moe, en daar gaan we iets aan doen. Beste lezers, tot een volgende!

Groetjes,
Wim