Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
22-05-2008
IFR, en andere beestjes...
Maandag, nieuwe week, nieuw onderdeel... IFR in België!
Voor de VFR-vluchten zijn we nooit echt hoog gegaan. Met de IFR zal daar verandering in komen. Overal te lande is het de bedoeling dat we approaches gaan oefenen, en op die bestemmingen uiteraard aankomen via een mooi uitgestippelde IFR-navigatie. Een pak meer voorbereiding: flightplan filen, controletorens bellen, routes uitstippelen, enz. Heel tof, maar heel veel werk. Er mag uiteraard NIKS over het hoofd gezien worden.
De eerste IFR-vlucht staat in ons programma gepland naar Oostende. Maar... - in het Belgisch luchtruim is er altijd een maar - qua IFR was en is België momenteel een werf. Overal wordt gewerkt, en daardoor kunnen procedures niet gevlogen worden, zijn ons vliegtuigjes niet overal even welkom, enz. Gevolg: in Oostende zijn werken aan de startbaan bezig, en daardoor mogen we er niet landen, en dus was de bestemming van onze eerste vlucht het mooie, idyllische 'Liege Airport'. Instructeur Thomas was ervan overtuigd: hij ging het me niet gemakkelijk maken. Verschillende IFR-approaches verder, zowel VOR als ILS, zowel op 2 als op 1 motor, zetten we in volle vaart weer koers naar onze thuishaven. EBAW, here we come (again, and again, and again,...). Zacht de wieltjes, met daaraan bevestigd het vliegtuig, op 'runway 11' neerzetten en mijn vlucht zat er weer eens op...
Gisteren stond de 2e IFR-missie op het programma. Weeral omdat België nog een 'werf' is, besloten we internationaal te gaan. Nederland was aan de beurt. 'Oof oom preciezer te ziijjn, we geinge nar Mastrich!' ;-). Alejandro vloog erheen, om na zijn vlucht daar 'crew change' te houden. Onderweg voorbijgescheurd door een Transavia Boeing 737, een NAVO AWACS-toestel dat in het nabijgelegen Geilenkirchen patterns aan het draaien was. Ook qua turbulentie kon de vlucht van vandaag wel tellen: vechten om het vliegtuig te controleren, en vechten tegen de opkomende hoofdpijn. De eerste strijd ging behoorijk, de laatste strijd heb ik alleszins roemloos verloren... Soit, het was aan mij, en de vlucht begon niet denderend. Persoonlijk vind ik de approaches van Maastricht niet echt gemakkelijk, en het duurde weer even vooraleer ik een beetje aangepast was aan het vliegen zelf. Ok, na 2 approaches zetten we koers richting Luik, om daar een approach te oefenen. We konden niet meteen beginnen aan de naderingsvlucht 'because of other IFR-traffic - a Boeing 747 - coming in', en dus werd het meteen ook een beetje oefenen op holdings vliegen. Na Luik was het tijd om terug te vliegen naar Antwerpen. Maar zoals het een goeie IFR-misie beaamd, werd het niet 'zomaar terugvliegen', maar werd er nog serieus geoefend. De missie afsluiten met een goede approach: dat was het doel. Instructeurs zouden geen instructeurs zijn als ze de studenten geen uitdagingen zouden geven. Alles aan het voorbereiden, tot plots... wéér een gesimuleerde motorpanne. Alles goed onder controle krijgen, goed veel druk uitvoeren op de pedalen, en weer verder met voorbereiden. Cleared to land runway 11, en daar kwam OO-SFA recht op de baan af. Op het laatste moment mocht de kaart van de instructeur, dewelke voor mij tegen het raam gehangen werd om niks buiten te kunnen zien, weg. Weer het vliegtuig neergezet op een manier waar ik toch content over mocht zijn (denk ik). Vliegtuig voltanken, de hangar induwen, debriefing houden, en huiswaarts keren.
2 vluchten, en doodop. Ik vraag me dan af wat het volgende week gaat geven: maandag 2 vluchten van telkens 2 uur, dinsdag 2 vluchten van telkens 2,5 uur, donderdag een vlucht van 2,5 uur en als alles goed gaat vrijdag de Commercial Pilot License-check van 3 uur. Voor de snelle rekenaars: goed 17 uur vliegen. Dé belangrijkste week van de opleiding, of toch één van de belangrijkste. En natuurlijk hopen we dat we die goed en wel overleven, mét het gewenste resultaat... Meer nieuws later dus...
Eindelijk is het zover; we vliegen weer! In feite hebben we er op dit moment al 3 vluchten opzitten, en hebben we eigenlijk al een heel deel van Belgie van bovenaf gezien. Héél anders dan de States, is wel het minste dat je ervan kan zeggen. Alles lijkt hier vrij hard op elkaar, en alles ligt hier ook zo dichtbij. Maar het is en blijft fascinerend!
Tussen de thuiskomst van Arizona en nu zijn er een aantal zaken gebeurd tijdens de opleiding. Allereerst de theoretische examens, op de 'Federale Overheidsdienst Mobiliteit -luchtvaart', zoals dat dan heet. Ze zijn goed verlopen, en we zijn op alle examens van de eerste keer doorgesparteld. Een grote opluchting, zo na 2 maanden hard studeren en afzien. Daarna waren de simulatorsessies op de Twinstar aan de beurt. We hebben er iets langer over gedaan dan oorspronkelijk gepland, maar dat kwam dan voornamelijk omdat we héél weinig gepland werden. Deze week maandag waren we daar dus ook van af!
Woensdag was de 1e Belgische vlucht dan gepland. De bedoeling was vooral om de feeling met het toestel weer wat op te pikken. Maar ach, het is toch zoveel beter dan virtueel vliegen! Na het opstijgen meteen richting streek van Sint-Niklaas, om daar wat oefeningen te gaan doen. Stalls, Steep turns, slow flight... Alle technische namen waarmee ik jullie in Amerika al heb mogen overdonderen, komen hier zonder boe of ba weer terug! Daarna teruggekeerd naar Deurne, waar ik de dag ervoor het 'circuit' had afgehuurd. Wat een verschil met Amerika, waar je zomaar ergens mag toekomen, en mag vragen om wat toertjes te draaien! Soit, ook in de pattern hebben we ons geamuseerd! Naast het gewoon worden, kreeg ik 'engine failures' a volonté. Heel leerrijk natuurlijk, en goed voor de 'automatismen', maar héél vermoeiend voor de beenspieren.
We waren woensdag uiteindelijk om 22u thuis, maar het schema wilde dat we de volgende dag al om 7u terug moesten vertrekken. Ook moest ik 2 navigaties voorbereiden, en daardoor zijn we pas om 1u30 kunnen gaan slapen. Met anderhalf uur slaap in de kop, moest er om 3u weer opgestaan worden. Véél te kort, maar soit... Eens je buiten komt, in de frisheid van de ochtend, en eens je bezig bent met het vliegtuig en je vluchten, valt dat allemaal wel mee. De klop krijg je toch pas achteraf. Voor de eerste vlucht zijn we naar Kortrijk gevlogen. Maar omdat Belgie zo klein was, en de vluchttijd gevuld moest worden, moesten we navigeren via vele verschillende punten. Een héél uitgebreide ronde van Oost- en West-Vlaanderen is het dus geworden, met een klein ommetje in Henegouwen. Spijtig genoeg konden we in Kortrijk geen touch and goes doen, omdat het gras daar gemaaid werd... Dan maar meteen een full stop landing. Nadat Camille teruggevlogen was naar Antwerpen, moest ik weer de stick overnemen voor mijn 2e vlucht van de dag. Deze keer zou het een ruime vlucht rond Brussel worden, met als 'tussenstop' de luchthaven van Charleroi. Via Lier vertrokken, richting Haaaasselt, Kortessem, Tongeren, naar Charleroi. Daar aangekomen moesten we wat toeren uithalen voor 'traffic separation' met een Ryanair Boeing 737. Uiteindelijk mochten we ervoor gaan, voor de touch and goes. Eerste keer: blijven aanvliegen, maar geen toestemming gekregen om de wielen aan de grond te zetten. We waren gewoon vergeten, en dus maar 'go around'. 2e keer niet vergeten, en dus mijn eerste touch and go in Charleroi. Spijtig dat er niet meer volgden, want het was tijd om stilaan terug te vliegen naar Antwerpen. Deze keer over het klaverblad van de E19 en de Ring rond Brussel vertrokken, naar Sint-Pieters-Leeuw, via Dendermonde terug naar Deurne. Het zicht over Brussel was echt adembenemend. Ons hoofdstadje is echt niet één van de grootste, en dat beseften we wel wanneer we alles in één oogopslag konden zien liggen. Wie denkt dat het voor de rest routine was terug naar Antwerpen, heeft het mis. We mochten landen, maar er was een vliegtuig voor ons. Het probleem in Antwerpen is dat er niet al teveel taxibanen zijn om van de startbaan af te rijden. Daardoor, als wij nét boven de baan hingen, stond het vorige vliegtuig nog op de baan. Go around again, en dus nog maar een extra toertje gevlogen. Nog snel even een 'engine failure' gekregen, om de procedure nog eens te oefenen, en dan terug gaan landen. Met mijn zachtste landing tot nu toe, sloot ik de lange vliegdag af. Nog snel even gaan bijtanken en dan weer naar de hangar, alwaar de volgende pilootjes al klaarstonden om het vliegtuig over te nemen.
Het was dodelijk voor de vermoeidheid, maar het was echt de moeite waard. Nu hebben we een verlengd weekend voor een beetje te leren, maar vooral om een beetje te ontspannen. Het is nodig. Maar dinsdag weer de beuk erin, met mijn 4e vlucht. Foto's heb ik nog niet genomen, maar daar zal vanaf de volgende vlucht weer wat meer tijd voor genomen worden. Promised!
