Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
17-07-2007
1st flight!
Ze zit erop, de 1e vlucht! Na ons probleempje van overgewicht van gisteren, hebben we vanmorgen zonder problemen een ander vliegtuig kunnen krijgen. Byebye N4177L, hello N962WG! Tof vliegerke, zoals ze hier allemaal wel zijn, met als enige nadeel dat het de mooie S-Tail niet had. Nostalgie nostalgie...
Uiteraard met vertraging (traditie bij 1e vluchten, blijkbaar) zijn we rond 8u30 plaatselijke tijd opgestegen voor een rondvlucht in de vallei rond Phoenix. John vloog eerst, en ik keek zo goed als mogelijk mee van op de achterbank. Na het opstijgen op 'runway 22L' vlogen we noordwaarts richting Scottsdale, het vliegveld waar SATC tot februari dit jaar zat. Een tof veld, met 1 lange runway en met opvallend veel business jets op het tarmac. Het was duidelijk: Scottsdale is de rijke buurt rond Phoenix, met de business jets, met de vele golfterreinen, met de huizen in de bergen, allemaal voorzien van een groot zwembad,... Daarna vlogen we richting Phoenix zelf, en vroeg de instructeur of we over de internationale luchthaven van Phoenix mochten vliegen. Permission granted, en paar minuutjes later konden we de file van 737s, A320s en andere 'gevleugelde collega's' eens van de bovenkant bekijken. Indrukwekkend! Enkele fotootjes zullen later wel op de space verschijnen. Langs de andere kant dan doorgevlogen naar een andere 'practice area', om uiteindelijk bij het vliegveld van Williams Gateway toe te komen. Tussen een beetje ander verkeer, 2 vliegtuigen om illegale Mexicanen terug te brengen en 3 jets in, kozen we ons een mooi plekje uit om de gebruikelijke pipi-stop en crew change te houden. Daarna was het aan mij. Take-off op runway 12R, climbing to 3500 feet, en weg waren we om dezelfde ronde die we daarstraks gedaan hadden, nu in de omgekeerde richting te vliegen. 'Archer 2WG, please turn to the right to give way to a T-38 that will take-off shortly', klonk het ineens. Opwinding alom, want we konden gaan racen tegen een T-38 (voor een goede verstaander; een T-38 is een straaljager ;-)). Hij zou opstijgen en ons aan de linkerkant voorbij vliegen. Uiteraard hebben we de race verloren, maar het zicht alleen al was ook de moeite waard. Ondertussen was het weer al wat warmer geworden, en de lucht bijgevolg al onstabieler. Turbulentie alom, en den deze heeft al aan de lijve mogen ondervinden wat 'vechten tegen de turbulentie om 10u 's morgens is'. En dan zeggen ze dat het ergste dat je kan hebben zo rond 14u is. Alleszins, het vliegtuig was getrimd, level flight op 3500 voet hoogte, en toen begon het. Zodanig zelfs dat ik het vliegtuig met de neus naar beneden moest zetten om op dezelfde hoogte te kunnen blijven vliegen. Héél speciaal, en iets dat je in de sim in Brussel toch niet meekrijgt. Real life is so very much better! ;-) Terug op Falcon mocht ik zo goed en zo kwaad als je kunt op een 1e vlucht, het vliegtuig proberen te landen. Het spreekt vanzelf dat hier nog vaak instructeurs-input nodig was om een beetje te corrigeren. Maar we zijn heelhuids op de grond kunnen komen, en da's nog altijd het voornaamste, niet? Het was dus best een geslaagde 1e vlucht. Veel gezien, mooie ronde van de vallei, toffe stop gemaakt, kunnen vechten tegen de turbulentie en stijgende lucht, en vooral... mijn maag heeft het uitgehouden! Meer zelfs: we hebben nergens last van (tenzij van de druk van de headset tegen je slapen; een klein beetje hoofdpijn is het resultaat - of is het van de honger?).
Vanmiddag staat er voor de rest niet veel speciaal gepland. Voor morgen kunnen we nog niet veel doen, enkel de 'mass and balance' berekenen. Dus een beetje 'zwembadden' waarschijnlijk, en eens gaan luisteren naar de straffe verhalen van de collega's.
Morgen vliegen we trouwens terug! Voor de mensen die willen www.squawkvfr.net raadplegen: we vliegen om 5u local; dus om 14u Belgische tijd. Het vliegtuig waar we op gepland staan heeft de registratie N4144P. Op de radio wordt dat dan 'Archer 44 Papa'. Ik weet niet of wij al veel gaan mogen de radio doen, maar de kans bestaat. Ik sta alleszins als eerste gepland morgen; tussen 5u en 6u30 moet ik vliegen.
Zoals alles een beetje kan tegenslaan gedurende de hele dag, zo kan van het één op het andere moment alles omgekeerd zijn. En dit is zo'n moment! Het Internet doet het weer even (voor zolang het duurt toch, dus ben ik me aan het haasten om nog een berichtje te posten), de resultaten van de test van donderdag zijn binnen (en die waren goed), en morgen voor de 1e keer vliegen!
Jawel, voorlopig waren het enkel nog maar de dollars in onze portemonnee die vleugeltjes kregen, en als sneeuw voor de (hete 'Arizonese') zon verdwenen, maar morgen is het onze beurt om voor het eerst écht van de grond te gaan (letterlijk dan, maar dan begreep u, beste lezer, toch al uit mijn zorgvuldig gekozen verwoording der feiten, nietwaar?). Vanmiddag wel een klein probleempje gehad met de vluchtvoorbereiding... Eén van de documenten die je moet invullen voor de vlucht is de 'mass and balance'. Een vliegtuig moet zorgvuldig geladen zijn (niet te zwaar en op een correcte manier) opdat het mag vliegen. Om dit te berekenen bestaan er speciale tabellen die moeten worden ingevuld. Ons grote probleem was - jawel - overgewicht! Iedereen weet al wel dat ondergetekende niet té licht weegt, maar reken daar nog een normale flightmate maar een échte Amerikaanse instructeur (inclusief gewicht), dan is de rekening snel gemaakt... 34 pond te zwaar (of ongeveer 12kg); vliegen hangt af van de details... Dus even gekeken of er nog een ander vliegtuig aan de grond staat morgen met een lichter gewicht (ja, ook vliegtuigen verschillen onderling van gewicht), en we hadden geluk. First thing to do: request aircraft change. We beginnen hier alvast goed... :-s
Als jullie willen, kunnen jullie ons live volgen tijdens onze vluchten. www.squawkvfr.net is een site waar je live kan luisteren naar de radiocommunicatie van het vliegverkeer van de vliegvelden rond Phoenix. Ga naar de site, klik in de kolom op Falcon Field, en dan opent er een ander venster. Klik op dat venstertje op het radiootje onder de luchtfoto van het vliegveld en normaal kan je ons dan horen b(r)abbelen op de torenfrequentie van Falcon Field. Het is de komende maand dat je ervan moet profiteren, want we blijven dan vaak in de buurt van het veld. Ik zal jullie, als ik vlieg, de uren geven wanneer je me mogelijk zou kunnen horen. Voor morgen bijvoorbeeld stijgen we op om 8u plaatselijk. In België is dat dan 17u in de namiddag. Probeer dan ook maar eens te ontcijferen van wat er allemaal gezegd wordt ;-).
Voor de rest is er de laatste dagen niet al te veel gebeurd. Wat gewinkeld, wat geweekt in het zwembad en wat 'geverveeld'... Gisterenavond dan nog wel naar een café/uitgaanslocatie (don't know how to call it here...) iets gaan drinken. Komen we daar aan, zien we daar wat stoelen staan buiten, vrij groot terrein ervoor met 2 beachvolleybalvelden! Dan gaat ge eens op café, en dan komt ge dat hier tegen ;-). Ik heb er mij (nog) niet aan gewaagd wegens 'te warm en een te goed smakend drankje'.
Ondertussen ook mijn kamer eens heringericht. Jaja, na 2 weken al was ik de inrichting grondig beu, en ik moet zeggen dat het er nu beter uitziet. Nu, ik moet er ook nog bijzeggen dat ik dat gedaan heb omdat de hoop op een bureau te krijgen nog altijd levend is... Ik hoop dat dat er deze week eindelijk van komt, want blokken en vluchten voorbereiden op bed is allesbehalve gemakkelijk. Morgen nog eens gaan zagen, want we hebben nog altijd vanalles nodig. Naast het bekende bureau ontbreken we nog altijd een bureaulamp, 2 lichtperen, een deftige eettafel met bijhorende stoelen... Het wordt weer een week vol gezaag en geklaag, met andere woorden. Tegen de mensen van SATC dan wel, maar niet in de blog!
Het doet mij trouwens plezier hoeveel bezoekers er blijkbaar een kijkje komen nemen hier. Ook al toffe reacties gelezen, en blijf ze daarom maar zeker posten! Het doet er hier soms wel de moed inhouden, op momenten dat het het meeste nodig is!
Tot de volgende! Wim
PS: (omdat we geen internetconnectie hadden de voorbije dagen nog even de schade inhalen) Papa, nog eens een héél gelukkige 50e verjaardag!!!
2 dagen niets van mij laten horen, en sommigen beginnen blijkbaar de blog-aanvulsels te missen! Eén groot compliment uiteraard, voor ondergetekende, en daarmee gaan we deze 'ongeduldigaards' niet langer laten wachten (niwaar Stacy? ;-))
De reden waarvoor we 2 dagen niets aangevuld hebben, is de test die we gisteren gehad hebben over de QRH, QRG, Patterns en Emergency Checklists van de Piper Archer 3. *Switch button to HUMAN LANGUAGE*: we hebben kort gezegd een test gehad over de procedures die we moeten vanbuiten kennen eens we achter de stuurknuppel van ons Piperke gaan kruipen. Héél veel blokwerk, en dus was het 2e deel van Prom3 de laatste dagen voornamelijk op zijn kamer te vinden... of in één van de vliegtuigen! We mogen namelijk de sleutel vragen van één van de vliegtuigen waarmee niet gevlogen wordt, om al die procedures in de cockpit zélf te gaan oefenen. (zie foto) De test op zich viel mee, moet ik zeggen. Wel enorm veel schrijven, en opsommen, en visueel inbeelden, enz. Misschien wordt dat alles nog een beetje duidelijker eens we écht in die cockpit kruipen. Ik heb voor de test alleszins mijn best gedaan, en hopelijk krijg ik loon naar werk. De punten volgen één van de komende dagen, en uiteraard hou ik jullie op de hoogte.
Ondertussen weten we ook al wie onze flightmate wordt voor (tenminste) de komende 3 maanden. Mijn 'slachtoffer' is Jonathan, toffe gast, en zodus zie ik dat wel zitten. Andersom...? Ook over de startdatum weten we al véél meer. Iedereen hoopte natuurlijk van vrijdag al van de grond te kunnen gaan, maar dat heeft niet mogen baten. We zitten nog een weekend in The Springs vol ongeduld met onze vingers te draaien, en dan maandag is het eindelijk zover! Onze lieftallige collega's hebben ons al gewaarschuwd: toch wat voorbereiden en vooral goed eten (want wat de instructeurs doen tijdens de 1e vlucht is vooral tonen hoe het NIET moet...). Hoewel enorm uitkijkend naar de 1e vlucht, vraag ik me toch een beetje af hoe mijn maag en andere 'binnengestelonderdelen' gaan reageren op de turbulente Arizona-lucht, en op andere fenonemen die bij het vliegen thuishoren. Zijn we even vooruitziend geweest, en hebben we voor alle veiligheid een (ongebruikt) 'kotszakje' van United Airlines meegepikt! Hopelijk blijft het ongebruikt, en kan het zo mee de verzamelmap in...
Voor de rest is er vandaag niet veel meer gebeurd. Daarstraks nog een 2 uur liggen weken in het zwembad. Een mossel was er niks tegen. Maar het gevoel achteraf was toch beter dan het gevoel dat de mossel heeft als die samen met 'ne goeie friet' wordt geserveerd. Onze avond dan nog afgesloten met een filmpje. 'Windkracht 10, Koksijde Rescue' werd bij Thomas uitgeleend, en bij een fris pintje werd er languit achterover gehangen.
Voor nu kruip ik er terug eens in. Goeie nachtrust na de voorbije 2 dagen zal me zeker deugd doen. Morgen hebben we een 2-tal uurtjes dat ik op school moet zijn. Eerst een briefing met de grote baas van SATC, en daarna de uitleg van wat te doen tijdens de 'walk around' (het inspecteren van het vliegtuig aan de buitenkant, voor de vlucht) en de 'flight preparation' (wat te doen voor élke vlucht qua papierwerk, meteo, enz.).
Er staat een reeksje over: - de heenreis naar hier - de eerste indrukken ter plaatse - de vliegtuigen waarmee we gaan leren vliegen (Piper Archer 3) - de uitstap naar Tempe
Voor de rest vandaag niet veel gedaan. Foto's bewerkt, verkleind en online gezwierd voor u - ja, jij daar, beste lezer. Nu gaan avondeten klaarmaken, daarna de eerste was uit de droger halen en dan stilaan een einde maken aan de dag...
De eerste dagen op school bestonden eigenlijk vooral uit wachten. Wachten op instructeurs die niet op de hoogte waren van het feit dat ze een briefing moesten geven, wachten op het busje dat ons naar huis zou voeren, wachten... Het 'wachten' toch een beetje kunnen opvullen met een beetje rondlopen; wat in het gebouw, wat op tarmac tussen de vliegtuigjes,... Op tarmac was de hitte bijna ondraaglijk, maar klasgenoten hun vliegtuig zien klaarmaken en zien vertrekken doet de warmte snel vergeten. Het is ook een gelegenheid om de eerste fotootjes te nemen, van de vliegtuigen (dewelke binnenkort op het net zullen verschijnen).
Eerste weekend in Arizona, en waarschijnlijk het enige weekend waarin er niks moest gedaan worden. We moesten er dus van profiteren! Vrijdagavond dus besloten een auto te huren voor het weekend, en tijdens het weekend een beetje overal naartoe te rijden. Vandaag, zaterdag dus, zijn we tegen de muddag naar Superstition Spring Mall gereden. Dat shopping center wordt hier aanzien als één van de grotere van de streek. Groot mag hier naar Amerikaanse normen genomen worden, dus op zich was het wel interessant om zien. Maar binnenin viel dat wel even tegen; we hebben daar dan maar een beetje rondgelopen en zijn daar vertrokken. Next stop: Fry's Electronics, één van de grootste electrozaken uit de streek. Als je weet wat je wil, ben je er op je plaats. Als je zomaar een beetje wil gaan ronddolen, dan loop je verloren. Enorm groot, enorme variëteit. Maar ook enorm veel 'brol'... spullen verkopen om ze gewoon kwijt te zijn. Ook aanwezig, de producten naar Amerikaanse normen. TV's met 61 inch-schermen, batterijen in pakken van 100 stuks, enz... Uiteindelijk zijn we nog naar downtown Phoenix gereden, gewoon omdat we in de buurt waren en om er eens geweest te zijn. We zijn zelfs niet uitgestapt. Phoenix lijkt alvast niet zo'n ongelooflijk grote stad, maar dat zullen we later nog wel eens gaan uitzoeken.
Terug naar huis gekomen daarna, om meteen terug te vertrekken. De ervaren rotten van de klas - zij dus die hier al even zitten - wisten een plaats in Tempe, waar we een goed zich hadden over de stad en een beetje konden kijken naar de landende vliegtuigen voor de luchthaven van Phoenix Sky Harbor. Die plek was uiiteindelijk een berg die uit het niets opdook, en was inderdaad een mooie uitkijkpost over de streek. De vliegtuigen komen net over de berg aangevlogen om dan aan de andere kant te landen op de luchthaven (ook zichtbaar). Plots een opstekende zandstorm in de verte. Gelukkig voor ons is ze letterlijk aan onze neus voorbijgegaan. Machtig zicht, en raar opstekende wind ineens. Niet echt geschikt om door te vliegen. Genoeg gekeken, en wij weer naar beneden. Iets gaan eten en iets gaan drinken. Op pad gaan met een bende jonkies van onder de 21 is niet altijd even handig. Als oude rot van 24 zijnde is er geen probleem, maar sociaal als dat we zijn zoeken we ook naar oplossingen voor onze probleemgevallen. Eén enkel café waar jongeren vanaf 18 binnen mochten - aangezien daar ook eten wordt geserveerd - is, jawel... Hooters! (voor zij die niet weten wat te verwachten: googlen!) De 'stukken' die er rondliepen waren alvast meer smakelijk dan de 'ham & cheese sandwich' die ik besteld had... Het zag er al niet té smakelijk uit, en daarenboven liep het vet er nog eens uit... Ik had snel genoeg, en heb bij de thuiskomst nog een appeltje naar binnen gespeeld.
Voor vandaag is het genoeg geweest, zowel qua inspanningen als qua blog aanvullen. Ik hoop van snel zelf internet op appartement te hebben (tot nu hebben we altijd geparasiteerd op een ander draadloos netwerk van 'kweetniwie'), en dan hoef ik niet te komen profiteren van het netwerk en de computer van iemand anders.
Have fun over there; we will do the same! Grtz
Wim
PS: David, gelukkige verjaardag!!! Zie je wel dat ik eraan gedacht heb! ;-)
We zijn er geraakt! Na een lange, vermoeiende en toch wel een beetje stressy reis hebben we eindelijk onze pootjes neergepland op Mesaiaanse bodem. Hier wachtte ons een warm onthaal; zowel letterlijk als figuurlijk. Een aantal van onze reeds vliegende klasgenootjes was afgezakt naar Phoenix Sky Harbor (de internationale luchthaven van Phoenix) om ons op te wachten. Héél tof van die mannen ein-de-lijk nog eens terug te zien. Daarnaast was het hier nog boven de 40°c, en dat was uiteraard niemand van ons - we kwamen tenslotten van temperaturen van maar half zo warm, en regen - gewoon.
Hoe het allemaal begon? Dinsdag 3 juli, vroeg in de ochtend, stonden 11 student-pilootjes in alle vroegte op om zich naar de luchthaven van Zaventem te begeven. 7u45, en steeds nog een paar 'missings'... Blijkbaar had één of andere onverlaat het nodig gevonden een kleine file te veroorzaken op de E19, waardoor onder andere onze Noorderbuur-klasgenootjes iéts te laat op het appél verschenen. Daarnaast had een andere onverlaat ervoor gezorgd dat het met bakken regende, hetgeen ook niet echt bevorderlijk werkt op het verkeer. Soit, eens allemaal ingecheckt ging het richting 'passport control' van de B-pier. Eens daar allemaal door, nog een laatste zwaai naar 'loved ones', en dan hup... gone. Dat we moesten voortgaan, bleek al meteen aan de security controle. Niet alleen de E19 had er last van, maar ook Brussels Airport... Lange, lange wachtrijen... Eens daardoor bleek dat ons vliegtuigje geparkeerd stond aan gate B29 (nogal vanachter aan de pier...). Daar aangekomen mochten we vrijwel meteen aan boord gaan aan G-DBCF, een A319 van BMI. Tijdens het taxien hier en daar nog geeuwerige gezichten, maar eens opgestegen, en eens de zon in zicht, klaarde niet alleen het weer op. 50 minuutjes later stonden we - na een landing over London City Center - op London Heathrow. Next step: pass security control, change to terminal 3 and try to find our little Boeing 777!
Alles goed en wel, maar dat ging net iets minder vlot dan gedacht en gehoopt. Wie de laatste weken de actualiteit wat gevolgd heeft, weet wat er op Britse luchthavens gebeurd is. Daardoor stonden we weer eens in een immense file, en we hadden maar 2u overstaptijd. Uiteindelijk heelhuids, en bijna zonder schoenen, door de controles geraakt, en naar de bus gelopen. Sommigen ontbreken nog altijd hun ogen, want bij het zien van zoveel mooie en vooral grote vliegtuigen, zijn bij een aantal hun ogen bijna letterlijk uit hun kassen gevallen. Londen is een luchthaven! ;-)
UA949 (Boeing 777-200 N778UA United Airlines) stond al mooi op ons te wachten, maar eens aan boord leek het ATC (Air Trafic Control - de luchtverkeersleiders dus) dat niet wilde meewerken. Het Londense luchtruim zat te vol, en ons daardoor loodsen zou moeilijk worden. Met anderhalf uur overstaptijd in Chicago (een van de grootste luchthavens ter wereld), vertraagde ATC onze vlucht met 45 minuten. Weg vlucht, dacht iedereen, totdat de vriendelijke captain verkondigde dat de vertraging opgeheven was, en we toch konden vertrekken. Opluchting alom! Eens opgestegen met de 'triple7', konden we live onze positie volgen op ons TV-schermpje. Heel tof, maar toch niet voor 7,5 uur aan een stuk te doen. Daarom wat bezigheidstherapie proberen te doen, zoals daar zijn filmpje kijken, slapen, babbelen, niksen,... Resultaten daarvan zullen binnenkort op de MSN-space te bewonderen zijn. De daling naar Chicago O'Hare begon al redelijk vroeg, en werd op het einde bekroond met een 'parallel approach' op runways 32Left en 32Right. Ongecodeerd: wij gingen landen op 32R, een ander vliegtuig tegelijk op 32L. Gezamelijk naar de eindmeet, een laatste eindspurt als het ware. Nu, wees gerust, wij hebben die gewonnen ;-) (voor de kenners: de approach speed van een Boeing 777 is véél hoger (wegens de grootte van het vliegtuig), dan die van een Canadair Regional Jet 700). Vermits we vanachter zaten, en vermits we blijkbaar al opgemerkt waren door het 'vliegend personeel' (leve de uniformen!) werden we uitgenodigd om na de vlucht eens een kijkje te nemen in de cockpit. Mooi mooi, droom droom...
Het rushen kon weer van start gaan eens we uitgestapt waren. Gelukkig geen lange files aan de controle, alleen maar traagwerkende mensen... Enfin, bagage gaan ophalen (de 1e stop in Amerika moet dat gedaan worden), en dan richting terminal 1. Onderweg werd onze bagage als het ware bijna uit onze handen gerukt; 'Phoenix? All of you? Leave your bags here, we will take care of them! Please hurry to the aircraft!'. Nice service, dat alleszins, maar efficient...? You'll read about it a little further. Wij dus op het treintje naar de andere terminal. Gate B22 bleken we te moeten zijn, en wat we nog niet wisten dan, was dat dat weer ergens een vergeten uithoek van de luchthaven was. Soit, goed doorstappen dus! Controle voorbij, en weer verder naar de gate. Daar aangekomen, zagen we dat we het vliegtuig gehaald hadden. Wij waren in zo'n haast dat we gewoon aan boord gingen, denkende dat we één van de laatste passagiers waren. Niks daarvan; bleek dat dat weer 'het uniform' was. We hadden zonder het te weten een hele groep mensen voorgestoken die nog moesten boarden, maar niemand heeft er iets van gezegd. Hadden we het geweten, hadden we uiteraard gewacht. Goeie Belgen als dat we zijn...
Maar goed, wij vlucht gehaald! Nog 3u10min te gaan vooraleer in Phoenix aan te komen. Tijdens de push-back van ons vliegtuig (Airbus A320 - N440UA - Ted) - het achteruit duwen - stond het vliegtuig ineens stil. Mededeling van de captain: 'Good news and bad news; good one is that we are ready to go, bad news is that we still wait for some baggage'. Wij even meteen door dat het waarschijnlijk over onze bagage ging... Uhum... Uiteindelijk dan toch vertrokken naar Phoenix; een vlucht zonder veel speciale dingen. Woestijn wordt stilaan onder ons zichtbaar, dat weer wat bergen, tot ineens de vlieger begint te dalen! Alle vermoeide en slapende koppen wakker (het was tenslotte al bijna 4u 's nachts Belgische tijd), want Phoenix was in zicht! Na de landing op Runway 26 nog wat taxiën, eindelijk aan de gate, en al meteen bij het uitstappen de eerste kennismaking met de hitte. Nog snel even een blik werpen in de cockpit (jaja, ook nu weer ;-)) het vliegtuig uit, richting ontvangstcomité en bagage. At least, we thought, want blijkbaar had de bagage het vliegtuig in Chicago dus niét gehaald... Maar ok, snel even de 'baggage reclaim' bezocht, waar we te horen kregen dat de bagage met de laatste vlucht van Chicago naar Phoenix zou meekomen. Mensen van SATC (Sabena Airline Training Center) zouden ze dan komen ophalen en komen droppen aan de appartementen.
We reden meteen van de luchthaven naar 'The Springs', het appartementencomplex. Wat meteen opviel was écht het droge klimaat, het zand, de cactussen, en de goeie wegen! Nog nooit zo zacht gereden, én 5 rijvakken naast elkaar! De verkeersregels zijn hier ook wat minder strikt dan in België. Voorbijsteken mag langs alle kanten; links en rechts. Boven en onder blijft echter ook hier niet aan te raden... Voor een rood licht aan een kruispunt, mag het verkeer dat naar rechts moet doorrijden (als alles veilig is), tenzij anders aangegeven. Heel raar als we van de highway afreden; vlam door het rood! Flox Coninkx zou het moeten zien!
Eens gedropt in de appartementen (voor wie het wil weten; ik verblijf in appartement 1055 - u kan nu het adres vervolledigen), viel onze mond toch wel een beetje open. Ruim genoeg, dat wel, maar er ontbraken een aantal essentiele dingen... Zeg het me als ik overdrijf, maar ik denk dat bestek, een douchegordijn, een bureau op elk kot (we zijn hier toch nog altijd studenten), kapstokken, enz redelijke basis is, niet? Enfin, het meeste zou al de volgende dag in orde komen. Meteen met Thomas naar de Wallmart gereden, of 'de Makro x 10' zeg maar. Enorm groot... Soit, beetje basisaankopen gedaan, morgen zouden we teruggaan voor iets uitgebreider te werk te gaan. De eerste dollartjes uitgegeven! Eens terug in de appartementen nog wat andere mensen gaan opzoeken, totdat we eindelijk ons appartementje opzochten. Dan nog voor de deur de bovenbuur - en tevens instructeur voor de KLS (de Hollanders op school) - tegengekomen en meteen uitgenodigd geweest om een pint te komen drinken. Je moet het zeggen, als de Amerikanen je de moeite vinden van iets tegen je te zeggen, dan zijn ze heel open en gastvrij. De 'dears' en 'darlings' vlogen er de eerste dag al af! Soit, daarna dan toch bedje opgezocht (we waren al bijna 30 uur wakker), totdat... toeters en bellen op straat te horen waren. De bagage was er, dus hup, wéér uit bed! Toch maar niet meer uigepakt, daarvoor waren we nét iets te moe... De volgende dag zouden we kunnen 'uitslapen', jajah...
De jetlag speelde ons duidelijk parten, want hoewel we dus konden uitslapen (4 juli, Amerikaanse feestdag, en niemand doet hier dan iets), was ik al wakker om 5u. Gelukkig heb ik dan nog een beetje kunnen slapen tot 8u. Bleek dat ik toch niet alleen was... Het zou dus een kalm dagje worden, wat 'in evenwicht' komen, wat mensen gaan opzoeken en wat babbelen, wat rondlopen,... Veel meer is het dus inderdaad ook niet geworden. De dag werd afgesloten met een barbeque aan één van de zwembaden hier. Terug ons bedje in daarna, op 'jetlag' nog een beetje meer de kop in te drukken, en de volgende morgen weer wakker te worden op zo'n onmogelijk uur. 6u nu; het gaat de goede richting uit!
Vandaag dan de eerste kennismaking met de school. Om 8u45 kwam het busje ons oppikken, en werden we naar SATC gebracht. Het eerste daar was héél kort allemaal zeggen wat er allemaal in de appartementen ontbrak. Ze waren er gelukkig toch een beetje van op de hoogte, alhoewel we de indruk hebben dat we vooral voor ons eigen bureau gaan moeten 'vechten'. 'Yeah, one of you has to use the kitchen table for the homework'. Je moet weten, we hebben waarschijnlijk de kleinste IKEA-tafel uit het assortiment! :-s. We zullen dus wel zien... Daarna de fingerprints laten nemen. Aangezien dat per persoon nogal wat tijd nam, zijn we eens gaan kijken in het gebouw. Met Laurens ook eens meegeglipt naar buiten, op tarmac, naar de vliegerkes! Eindelijk zien we ze eens. Nog geen foto's, maar ook die komen eraan; beloofd! In de namiddag nog snel het bundeltje overlopen van de do's en de don'ts, of misschien toch maar enkel van de don'ts. We zijn hier aan nogal wat regeltjes gebonden, de een al wat logischer dan de andere. But we will survive it!
Nu zit ik terug aan de computer, want ik was weer eens wakker om 6u. Goed moment om de blog eindelijk eens aan te vullen dus. We worden binnen een dik uur opgehaald voor de 2e dag in SATC. Er staan ons vandaag briefings te wachten over de 'controls' en het taxiën van het vliegtuig. Daarnaast komt ook iemand van de 'Bank of America' tevergeefs klappen om ons een rekeningske te doen open doen. Hadden ze dat een maand voor vertrek in Brussel geweest, was dat misschien niet zo nutteloos geweest. Daarna komt ook Michelle, de baas van het appartementencomplex, een woordje doen. We zullen al meteen bij haar terecht kunnen. Normale sleutelbos bestaat bijvoorbeeld uit 3 huissleutels, een zwembadsleutel en een sleutel voor de brievenbus. Bij ons: 4 huissleutels, 2 sleutels voor de brievenbus, maar geen enkele past, en géén zwembadsleutel. Goe bezig! Bij haar kunnen we ook de kaart krijgen om te gaan fitnessen, enz. Tegen 15u vanmiddag, middernacht in België, zijn we terug in het appartement en zit de dag er weer op.
Maar nu ga ik me toch stilaan klaarmaken; iets eten, en dan off to school! Have fun, veel leesgenot en tot de volgende!
Voor de mensen die dinsdag rond 10u10 het Zaventemse luchtruim willen afspeuren: ons vliegtuig waarmee we van hier vertrekken, ziet er zo uit (BMI Airbus A319). Voor de volledigheid nog even het af te leggen traject: Brussel-Londen-Chicago-Phoenix
Jep, here it is; een eigen blogske! Een aantal mensen hadden me gevraagd hen op de hoogte te houden van mijn avonturen daar in het verre Arizona, en braaf en lief en vriendelijk en... als dat we zijn, doen we dat met alle plezier! Bij deze dus; vergeet nu niet van af en toe eens te komen piepen hier, aaight? Ook af en toe berichtjes en commentaartjes achterlaten mag altijd!
Ondertussen is het D-Day -2... Laatste zondag van 2007 in België; zo surrealistisch omdat te kunnen zeggen! De zenuwen al iétsje meer gespannen, de kamer nog een iétsje meer puinhoop; het hoort er allemaal bij. Waarmee ik de momenten vul? Wel, voorlopig dus niet meer dan spullen klaarleggen. Het tactische, om alles gepakt en gezakt te krijgen, is gepland voor morgen... Benieuwd wat dat gaat geven!
Voor de mensen die het nog niet weten, of het laatste half jaar op een andere planeet hebben gezeten: ik vertrek dinsdag dus voor 6 maanden naar de USA. Bedoeling is om daar het praktische deel van de opleiding te volgen, en daar dus te leren vliegen. Voor mij staat dat gelijk aan het begin van een droom die al lang gekoesterd wordt. En die gaat nu eindelijk waardelijk échtig serieus en zonder zeveren werkelijkheid worden!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
