Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
06-07-2007
Aangekomen!
We zijn er geraakt! Na een lange, vermoeiende en toch wel een beetje stressy reis hebben we eindelijk onze pootjes neergepland op Mesaiaanse bodem. Hier wachtte ons een warm onthaal; zowel letterlijk als figuurlijk. Een aantal van onze reeds vliegende klasgenootjes was afgezakt naar Phoenix Sky Harbor (de internationale luchthaven van Phoenix) om ons op te wachten. Héél tof van die mannen ein-de-lijk nog eens terug te zien. Daarnaast was het hier nog boven de 40°c, en dat was uiteraard niemand van ons - we kwamen tenslotten van temperaturen van maar half zo warm, en regen - gewoon.
Hoe het allemaal begon? Dinsdag 3 juli, vroeg in de ochtend, stonden 11 student-pilootjes in alle vroegte op om zich naar de luchthaven van Zaventem te begeven. 7u45, en steeds nog een paar 'missings'... Blijkbaar had één of andere onverlaat het nodig gevonden een kleine file te veroorzaken op de E19, waardoor onder andere onze Noorderbuur-klasgenootjes iéts te laat op het appél verschenen. Daarnaast had een andere onverlaat ervoor gezorgd dat het met bakken regende, hetgeen ook niet echt bevorderlijk werkt op het verkeer. Soit, eens allemaal ingecheckt ging het richting 'passport control' van de B-pier. Eens daar allemaal door, nog een laatste zwaai naar 'loved ones', en dan hup... gone. Dat we moesten voortgaan, bleek al meteen aan de security controle. Niet alleen de E19 had er last van, maar ook Brussels Airport... Lange, lange wachtrijen... Eens daardoor bleek dat ons vliegtuigje geparkeerd stond aan gate B29 (nogal vanachter aan de pier...). Daar aangekomen mochten we vrijwel meteen aan boord gaan aan G-DBCF, een A319 van BMI. Tijdens het taxien hier en daar nog geeuwerige gezichten, maar eens opgestegen, en eens de zon in zicht, klaarde niet alleen het weer op. 50 minuutjes later stonden we - na een landing over London City Center - op London Heathrow. Next step: pass security control, change to terminal 3 and try to find our little Boeing 777!
Alles goed en wel, maar dat ging net iets minder vlot dan gedacht en gehoopt. Wie de laatste weken de actualiteit wat gevolgd heeft, weet wat er op Britse luchthavens gebeurd is. Daardoor stonden we weer eens in een immense file, en we hadden maar 2u overstaptijd. Uiteindelijk heelhuids, en bijna zonder schoenen, door de controles geraakt, en naar de bus gelopen. Sommigen ontbreken nog altijd hun ogen, want bij het zien van zoveel mooie en vooral grote vliegtuigen, zijn bij een aantal hun ogen bijna letterlijk uit hun kassen gevallen. Londen is een luchthaven! ;-)
UA949 (Boeing 777-200 N778UA United Airlines) stond al mooi op ons te wachten, maar eens aan boord leek het ATC (Air Trafic Control - de luchtverkeersleiders dus) dat niet wilde meewerken. Het Londense luchtruim zat te vol, en ons daardoor loodsen zou moeilijk worden. Met anderhalf uur overstaptijd in Chicago (een van de grootste luchthavens ter wereld), vertraagde ATC onze vlucht met 45 minuten. Weg vlucht, dacht iedereen, totdat de vriendelijke captain verkondigde dat de vertraging opgeheven was, en we toch konden vertrekken. Opluchting alom! Eens opgestegen met de 'triple7', konden we live onze positie volgen op ons TV-schermpje. Heel tof, maar toch niet voor 7,5 uur aan een stuk te doen. Daarom wat bezigheidstherapie proberen te doen, zoals daar zijn filmpje kijken, slapen, babbelen, niksen,... Resultaten daarvan zullen binnenkort op de MSN-space te bewonderen zijn. De daling naar Chicago O'Hare begon al redelijk vroeg, en werd op het einde bekroond met een 'parallel approach' op runways 32Left en 32Right. Ongecodeerd: wij gingen landen op 32R, een ander vliegtuig tegelijk op 32L. Gezamelijk naar de eindmeet, een laatste eindspurt als het ware. Nu, wees gerust, wij hebben die gewonnen ;-) (voor de kenners: de approach speed van een Boeing 777 is véél hoger (wegens de grootte van het vliegtuig), dan die van een Canadair Regional Jet 700). Vermits we vanachter zaten, en vermits we blijkbaar al opgemerkt waren door het 'vliegend personeel' (leve de uniformen!) werden we uitgenodigd om na de vlucht eens een kijkje te nemen in de cockpit. Mooi mooi, droom droom...
Het rushen kon weer van start gaan eens we uitgestapt waren. Gelukkig geen lange files aan de controle, alleen maar traagwerkende mensen... Enfin, bagage gaan ophalen (de 1e stop in Amerika moet dat gedaan worden), en dan richting terminal 1. Onderweg werd onze bagage als het ware bijna uit onze handen gerukt; 'Phoenix? All of you? Leave your bags here, we will take care of them! Please hurry to the aircraft!'. Nice service, dat alleszins, maar efficient...? You'll read about it a little further. Wij dus op het treintje naar de andere terminal. Gate B22 bleken we te moeten zijn, en wat we nog niet wisten dan, was dat dat weer ergens een vergeten uithoek van de luchthaven was. Soit, goed doorstappen dus! Controle voorbij, en weer verder naar de gate. Daar aangekomen, zagen we dat we het vliegtuig gehaald hadden. Wij waren in zo'n haast dat we gewoon aan boord gingen, denkende dat we één van de laatste passagiers waren. Niks daarvan; bleek dat dat weer 'het uniform' was. We hadden zonder het te weten een hele groep mensen voorgestoken die nog moesten boarden, maar niemand heeft er iets van gezegd. Hadden we het geweten, hadden we uiteraard gewacht. Goeie Belgen als dat we zijn...
Maar goed, wij vlucht gehaald! Nog 3u10min te gaan vooraleer in Phoenix aan te komen. Tijdens de push-back van ons vliegtuig (Airbus A320 - N440UA - Ted) - het achteruit duwen - stond het vliegtuig ineens stil. Mededeling van de captain: 'Good news and bad news; good one is that we are ready to go, bad news is that we still wait for some baggage'. Wij even meteen door dat het waarschijnlijk over onze bagage ging... Uhum... Uiteindelijk dan toch vertrokken naar Phoenix; een vlucht zonder veel speciale dingen. Woestijn wordt stilaan onder ons zichtbaar, dat weer wat bergen, tot ineens de vlieger begint te dalen! Alle vermoeide en slapende koppen wakker (het was tenslotte al bijna 4u 's nachts Belgische tijd), want Phoenix was in zicht! Na de landing op Runway 26 nog wat taxiën, eindelijk aan de gate, en al meteen bij het uitstappen de eerste kennismaking met de hitte. Nog snel even een blik werpen in de cockpit (jaja, ook nu weer ;-)) het vliegtuig uit, richting ontvangstcomité en bagage. At least, we thought, want blijkbaar had de bagage het vliegtuig in Chicago dus niét gehaald... Maar ok, snel even de 'baggage reclaim' bezocht, waar we te horen kregen dat de bagage met de laatste vlucht van Chicago naar Phoenix zou meekomen. Mensen van SATC (Sabena Airline Training Center) zouden ze dan komen ophalen en komen droppen aan de appartementen.
We reden meteen van de luchthaven naar 'The Springs', het appartementencomplex. Wat meteen opviel was écht het droge klimaat, het zand, de cactussen, en de goeie wegen! Nog nooit zo zacht gereden, én 5 rijvakken naast elkaar! De verkeersregels zijn hier ook wat minder strikt dan in België. Voorbijsteken mag langs alle kanten; links en rechts. Boven en onder blijft echter ook hier niet aan te raden... Voor een rood licht aan een kruispunt, mag het verkeer dat naar rechts moet doorrijden (als alles veilig is), tenzij anders aangegeven. Heel raar als we van de highway afreden; vlam door het rood! Flox Coninkx zou het moeten zien!
Eens gedropt in de appartementen (voor wie het wil weten; ik verblijf in appartement 1055 - u kan nu het adres vervolledigen), viel onze mond toch wel een beetje open. Ruim genoeg, dat wel, maar er ontbraken een aantal essentiele dingen... Zeg het me als ik overdrijf, maar ik denk dat bestek, een douchegordijn, een bureau op elk kot (we zijn hier toch nog altijd studenten), kapstokken, enz redelijke basis is, niet? Enfin, het meeste zou al de volgende dag in orde komen. Meteen met Thomas naar de Wallmart gereden, of 'de Makro x 10' zeg maar. Enorm groot... Soit, beetje basisaankopen gedaan, morgen zouden we teruggaan voor iets uitgebreider te werk te gaan. De eerste dollartjes uitgegeven! Eens terug in de appartementen nog wat andere mensen gaan opzoeken, totdat we eindelijk ons appartementje opzochten. Dan nog voor de deur de bovenbuur - en tevens instructeur voor de KLS (de Hollanders op school) - tegengekomen en meteen uitgenodigd geweest om een pint te komen drinken. Je moet het zeggen, als de Amerikanen je de moeite vinden van iets tegen je te zeggen, dan zijn ze heel open en gastvrij. De 'dears' en 'darlings' vlogen er de eerste dag al af! Soit, daarna dan toch bedje opgezocht (we waren al bijna 30 uur wakker), totdat... toeters en bellen op straat te horen waren. De bagage was er, dus hup, wéér uit bed! Toch maar niet meer uigepakt, daarvoor waren we nét iets te moe... De volgende dag zouden we kunnen 'uitslapen', jajah...
De jetlag speelde ons duidelijk parten, want hoewel we dus konden uitslapen (4 juli, Amerikaanse feestdag, en niemand doet hier dan iets), was ik al wakker om 5u. Gelukkig heb ik dan nog een beetje kunnen slapen tot 8u. Bleek dat ik toch niet alleen was... Het zou dus een kalm dagje worden, wat 'in evenwicht' komen, wat mensen gaan opzoeken en wat babbelen, wat rondlopen,... Veel meer is het dus inderdaad ook niet geworden. De dag werd afgesloten met een barbeque aan één van de zwembaden hier. Terug ons bedje in daarna, op 'jetlag' nog een beetje meer de kop in te drukken, en de volgende morgen weer wakker te worden op zo'n onmogelijk uur. 6u nu; het gaat de goede richting uit!
Vandaag dan de eerste kennismaking met de school. Om 8u45 kwam het busje ons oppikken, en werden we naar SATC gebracht. Het eerste daar was héél kort allemaal zeggen wat er allemaal in de appartementen ontbrak. Ze waren er gelukkig toch een beetje van op de hoogte, alhoewel we de indruk hebben dat we vooral voor ons eigen bureau gaan moeten 'vechten'. 'Yeah, one of you has to use the kitchen table for the homework'. Je moet weten, we hebben waarschijnlijk de kleinste IKEA-tafel uit het assortiment! :-s. We zullen dus wel zien... Daarna de fingerprints laten nemen. Aangezien dat per persoon nogal wat tijd nam, zijn we eens gaan kijken in het gebouw. Met Laurens ook eens meegeglipt naar buiten, op tarmac, naar de vliegerkes! Eindelijk zien we ze eens. Nog geen foto's, maar ook die komen eraan; beloofd! In de namiddag nog snel het bundeltje overlopen van de do's en de don'ts, of misschien toch maar enkel van de don'ts. We zijn hier aan nogal wat regeltjes gebonden, de een al wat logischer dan de andere. But we will survive it!
Nu zit ik terug aan de computer, want ik was weer eens wakker om 6u. Goed moment om de blog eindelijk eens aan te vullen dus. We worden binnen een dik uur opgehaald voor de 2e dag in SATC. Er staan ons vandaag briefings te wachten over de 'controls' en het taxiën van het vliegtuig. Daarnaast komt ook iemand van de 'Bank of America' tevergeefs klappen om ons een rekeningske te doen open doen. Hadden ze dat een maand voor vertrek in Brussel geweest, was dat misschien niet zo nutteloos geweest. Daarna komt ook Michelle, de baas van het appartementencomplex, een woordje doen. We zullen al meteen bij haar terecht kunnen. Normale sleutelbos bestaat bijvoorbeeld uit 3 huissleutels, een zwembadsleutel en een sleutel voor de brievenbus. Bij ons: 4 huissleutels, 2 sleutels voor de brievenbus, maar geen enkele past, en géén zwembadsleutel. Goe bezig! Bij haar kunnen we ook de kaart krijgen om te gaan fitnessen, enz. Tegen 15u vanmiddag, middernacht in België, zijn we terug in het appartement en zit de dag er weer op.
Maar nu ga ik me toch stilaan klaarmaken; iets eten, en dan off to school! Have fun, veel leesgenot en tot de volgende!
Voor de mensen die dinsdag rond 10u10 het Zaventemse luchtruim willen afspeuren: ons vliegtuig waarmee we van hier vertrekken, ziet er zo uit (BMI Airbus A319). Voor de volledigheid nog even het af te leggen traject: Brussel-Londen-Chicago-Phoenix
Jep, here it is; een eigen blogske! Een aantal mensen hadden me gevraagd hen op de hoogte te houden van mijn avonturen daar in het verre Arizona, en braaf en lief en vriendelijk en... als dat we zijn, doen we dat met alle plezier! Bij deze dus; vergeet nu niet van af en toe eens te komen piepen hier, aaight? Ook af en toe berichtjes en commentaartjes achterlaten mag altijd!
Ondertussen is het D-Day -2... Laatste zondag van 2007 in België; zo surrealistisch omdat te kunnen zeggen! De zenuwen al iétsje meer gespannen, de kamer nog een iétsje meer puinhoop; het hoort er allemaal bij. Waarmee ik de momenten vul? Wel, voorlopig dus niet meer dan spullen klaarleggen. Het tactische, om alles gepakt en gezakt te krijgen, is gepland voor morgen... Benieuwd wat dat gaat geven!
Voor de mensen die het nog niet weten, of het laatste half jaar op een andere planeet hebben gezeten: ik vertrek dinsdag dus voor 6 maanden naar de USA. Bedoeling is om daar het praktische deel van de opleiding te volgen, en daar dus te leren vliegen. Voor mij staat dat gelijk aan het begin van een droom die al lang gekoesterd wordt. En die gaat nu eindelijk waardelijk échtig serieus en zonder zeveren werkelijkheid worden!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
