Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
05-01-2008
We hebben ze...
...de missies die we niet volledig hadden kunnen vliegen wegens allerhande redenen, en die daarom moesten herpland worden. Vandaag nog eens een missie gevlogen van anderhalf uur, hetgeen lang geleden was. Gedaan met gesukkel, weer op één rechte lijn... de rechte lijn naar de 'Final IFR Archer check'... Maandag waarschijnlijk missie 95, een missie waar we nog eens de kans krijgen alles uit de kast te halen zonder al té veel erg als we iets verkeerd doen. Maar het best is natuurlijk, dat het er daar ook al 'boenk op' is! Dit weekend dus blokkeblokkeblokke en simmensimmensimmen om alles nog eens te herbekijken. En dan dinsdag of woensdag hopelijk een goeie checkvlucht vliegen... I have to admit, ik ben wat zenuwachtig; ik durf me nog niet voor te stellen wat het de dag zelf zal zijn...
Om een verder beeld te scheppen van wat er ons daarna te wachten staat: Twinstar-time! Ook die tijd gaat gepaard gaan met veel studeren, want we moeten weer een gans nieuw systeem onder de knie krijgen. We beginnen met een aantal simulator-sessies hier, vooraleer in 'het beestje' te kruipen. In Amerika vliegen we er 11 missies en 1 checkvlucht op, hetgeen wil zeggen dat de voorlopige terugkomstdatum nog altijd ergens op het einde van de maand (sommigen durven al zeggen, of vrezen al begin februari) ligt. Donderdag was het trouwens 3 januari; de dag dat we 6 maanden hier zijn en eigenlijk hadden moeten thuiskomen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat er niet (meer) getreuzeld wordt...
Ik kruip een uurtje mijn bedje weer in, want het was vroeg vanmorgen... Tot schrijfs!
Al een tijdje terug van San Francisco - een trip die trouwens heel goed meegevallen is in allerlei opzichten - en nu druk in de weer voor de komende check. Niet zomaar een check, maar 'de 96'... de 'final IFR Archer check'. Daarop slagen is 'byebye Archer, hello Twinstar!'. Maar vooraleer we daar aangekomen zijn, moet er eerst nog wat gevlogen worden. En luchtvaart zou luchtvaart niet zijn zonder cancellations, en zo zijn er de laatste dagen weer een aantal gevallen die voor veel frustratie zorgen. Je zou zeggen dat we ze gewoon zijn, maar zo nét voor een check én nét voor het einde van het hoofdstuk 'Amerika'... Meer daarover in een volgend blogbericht.
San Francisco dus! Na 20 uur rijden door bergen en woestijnen, via Los Angeles, Sunset Boulevard, Malibu Beach, Monterey en andere tot de verbeelding sprekende namen, kwamen we uiteindelijk op zondag 23 december toe in de stad van de Golden Gate Bridge en Alcatraz (en zoveel meer). Snel even door de stad rijden, dan gaan inchecken en de bagage gaan droppen, en dan weer de stad in op zoek naar 'iets voor de maag'. Daarna nog even de kerstsfeer gaan opzoeken, vooraleer de reis en het serieus gebrek aan slaap ons de das om deed... De volgende dag met de Niki de stad ingetrokken, en even langs de 'financial district' naar de waterkant gewandeld. Met reeds een fikse wandeling in de benen daarna het 'San Francisco Museum of Modern Art' met een bezoekje vereerd. In de namiddag zijn we er dan toch in geslaagd een deel af te leggen van de 'scenic route' door de stad. Lombard street, Chinatown, en zoveel meer konden we daardoor op ons netvlies branden. De kers op de taart was eens over de 'kers van Frisco' rijden: Golden Gate. Net met zonsondergang zorgde dat voor een aantal mooie foto's; foto's waarop de brug echt rood kleurt. 's Avonds dan heerlijk gaan eten in de Tonga, een bar/restaurant waar een oerwoud in nagemaakt is, en waar het om het half uur eens flink dondert en stortregent. Als letterlijk hoogtepunt zijn we daarna naar het Hyatt-hotel getrokken, om er op de bovenste verdieping (de 36e meerbepaald) een drankje te gaan nuttigen. Zo kwam er ook op kerstavond een zeemzoet einde. Tegenvaller de volgende dag toen bleek dat er geen tickets meer te verkrijgen waren om een bezoek te brengen aan Alcatraz, de beroemde ex-gevangenis op een eilandje in de baai van San Francisco. Dan maar op het gemak opgeruimd en de auto laten voorrijden, en dan richting 'Fisherman's Wharf'. Best wel gezellig deel van de stad, waar het al eens meer naar vis ruikt, en waar je af en toe eens een verdwaalde duikboot uit WO II tegenkomt. Spijtig genoeg was het kerstdag, en hadden de uitbaters niet echt zin de deuren open te gooien voor het 5 man-en-ne-paardekop grote publiek. Dan maar naar de auto gegaan voor de volgende grote attractie (toch in de ogen van vliegtuigfreaks): San Francisco International Airport. Vandaar zouden we dan het vliegtuig nemen terug naar Phoenix. Omdat we redelijk vroeg waren, hadden we nog de kans iets achter de kiezen te steken en nog wat te genieten van het veel indrukwekkendere verkeer daar. Boeing 747s, Boeing 777s, en andere zogeheten 'wide-bodies' te over! Mooimooi kwijlkwijl ;-). US Airways flight 128 landde precies op tijd terug op Sky Harbor, waarna we weer naar ons aller geliefde 'Springs' konden terugkeren. De volgende dag zou immers een navigatievlucht naar Flagstaff op het programma staan!
Ondertussen is het ook nieuwjaar geweest hier, en wat een ontnuchtering was dat! Niet op vlak van wat we gedaan hebben, maar op vlak van hoe dat hier gevierd wordt. Niks speciaals eigenlijk. Men zou zeggen dat het land dat zoveel buskruit heeft voor al die bommen en granaten, ook wel een beetje zou hebben voor wat vuurwerk... maar nee, geen pijl (of héél amper) vuurwerk gezien. Zelf hebben we op oudejaarsavond een beetje in de keuken gestaan. Vanzelfsprekend hebben we even een eerste flesje champoeper gekraakt om 16u in de namiddag. Rekenwonders hebben al lang door dat het dan middernacht was in België. Indachtig ons eigen landje, zoals altijd ;-). Daarna zo goed en zo kwaad mogelijk Belgisch gekookt: steak, frietjes, slaatje, tomaatje en béarnaise- en pepersaus! Aan het dessert - een ijsje of een echt Guylian zeevruchtje - zijn we niet meer geraakt. Afspraak op een appartement van een aantal KLSsers (de Hollanders) om wat te feesten, te babbelen en uiteindelijk af te tellen! Héél aangename mensen, en heel aangenaam feestje, totdat... 0u45, de politie voor de deur stond. Is het één keer nieuwjaar op een jaar, staan de flikken er nog om alles lam te leggen. Amerikanen en begrip voor dergelijke zaken; het is erger dan de Belgische verenigingen tegen vliegtuig'hinder'. ENfin, we zijn dan nog maar even naar een ander appartement getrokken, en hebben het daar wat stiller gehouden, om dan uiteindelijk tegen 3 uur terug naar onze eigen 1055 te slenteren en daar de ravage gade te slaan. Té moe om op te ruimen en dus alles laten staan en bedje ingedoken. Nieuwjaarsdag zelf was er eentje zoals vele anderen hier al geweest zijn: loom, lamzakkerig gedoe waarin niks gedaan is.
Alleszins, voor alle bloglezertjes nog een héél gelukkig 2008!!!
Wie beweerde dat het hier niet koud kan zijn, ziet hier een bewijs van zijn/ haar ongelijk. Flagstaff, 18 december 2007: een paar dagen eerder had het veel gesneeuwd en was het er -22°c... Met onder meer dit als resultaat!
Na een drukke week, vol vliegen en cancellations (wegens téveel van het goede...) zijn we eindelijk aan een paar dagen kalmte en relatieve rust toe: 't is Kerstmis! Maandag is de school ook gesloten, wat betekent dat we 4 dagen hebben. Een uitgelezen kans om er eens op uit te trekken, en u mag ervan op aan dat we dat ook gaan doen.
Morgen - na de checkvlucht van Niki - vertrekken we met z'n vieren met de auto in westelijke richting. Onze eindbestemming, die we na vele uren in de 4-wieler, hopelijk op zondag zullen bereiken, heeft in een ver verleden ooit de naam 'San Francisco' gekregen. Inderdaad, 'den deze' gaat de stad van de Golden Gate Bridge, van Alcatraz (voor de filmkenners: remember 'The Rock'? Awel... ;-)), van... met een bezoekje vereren. Maandagavond proberen we de kerstsfeer zoveel mogelijk op te snuiven en zelf een plezante kerst te beleven. Op dinsdag moeten we weer richting Phoenix vertrekken, en nemen we op 'San Francisco International Airport' een Airbus A319 van US Airways met als bestemming Phoenix Sky Harbor. Hopelijk vliegen we dus woensdag niet té vroeg... ;-)
Het zal dus weer een paar dagen stillekes zijn op de blog, maar als ik terug ben, zullen de verhalen ook wel volgen. Uiteraard PROBEER ik de foto's ook te posten, maar met het programma waar we deze dagen mee te maken hebben, zal dat al een héél stuk moeilijker zijn. Troost u, ik ben bijna terug in België, en zij die willen kunnen dan het beeldmateriaal zien met live commentaar ;-).
Alleszins, geniet van de Belgische kerst en amuseer jullie!
Vergeef mij dat dit een kort berichtje wordt, maar het wordt hier dringend tijd dat ik mijn nest opzoek! Ik ben kapot, en wel door de 4 uur vlucht die ik vandaag gedaan heb, met approaches allerhande, en met nog een aantal zaken die veel concentratie vereisen. Moe maar voldaan toch heelhuids terug geland op Falcon. Gisteren ook al 2 missies gedaan; één gewone met een aantal approaches, de andere een vlucht van Flagstaff naar Falcon Field als IFR-navigatie. Deze laatste was best wel de moeite. Nog nooit heb ik met de Archer zo hoog gevlogen: 12000 voet, oftewel ongeveer 4 kilometer (gezien vanop zeeniveau). Voor het eerst ook de gevolgen van zuurstoftekort gevoeld. Eerst wat hoofdpijn, dan een 'happy feeling', en dan - als je nog verder en hoger zou gaan - een "aantal ergere dingen" (die ons niet overkomen zijn ;-)). In Flagstaff aangekomen, konden we de 'crew car' van de mensen op het vliegveld lenen en zijn we naar de stad gereden om iets te gaan eten bij een louche Mexicaan. Flagstaff is het mooiste stadje dat ik hier al gezien heb. Klein en gezellig, en alles eens wat dichter bij elkaar gebouwd. Het is ook een studentenstad, dus er was al eens wat meer 'jonk volk' te zien in het straatbeeld dan pakweg hier in Mesa het geval is. Typisch aan Flagstaff zijn de meer alternatieve winkels: van wierook en ander hallucinerende 'stuff', tot indianensouvenirs, enz. We zijn hier ook niet echt in kerststemming (door de drukte, door het goede weer,...), maar Flagstaff vond ik daar ook het meest toe aanzetten. De sneeuw die er afgelopen week met pakken gevallen is, maakt het plaatje natuurlijk compleet. De versiering en de koude doen de rest (vorige week -22°c; gisteren net boven het vriespunt). Foto's volgen één der komende dagen, als we in de drukte nog ergens wat tijd vinden...
Over foto's gesproken: in één van de vorige berichten beloofde ik de foto's van onze trip naar de 'Shooting Range' online te zetten. Wel, ze staan op de MSN-space allemaal op een bezoekje van jullie te wachten. Go check them out!
Slaapwel, Wim
@Thomas: ne gelukkige verjaardag! Ik herinner u binnen een dikke maand wel aan de traktatie
...dat we zo snel weer eens onze blog zouden aanvullen. Reden is dat het uiteindelijk een leuke en drukke zondag is geworden; eentje waar we niet alledaagse dingen gedaan hebben.
Dankzij Prom 4, en 2 plaatsen vrij in hun Chevy, zijn we er deze zondag op uit getrokken. Onofficieel werd ons gemeld (wanneer weten wij hier iets 'officieel'...?) dat de test van woensdag uitgesteld is naar volgende maandag. Er was met andere woorden tijd voor weer eens een klein beetje vertier!
Eerste halte: Fry's Electronics, dé allergrootste elektrozaak die ik ooit gezien heb. Ik was er enkele maanden geleden al eens langsgelopen, om eens te kijken. Vandaag waren we er met een missie, al klinkt het woord 'missie' véél te groots voor de aankopen dat we daar gedaan hebben. 2 convertors gekoch, voor Europese stopcontacten en met Amerikaanse input. Handig, zeker als je weet dat je anders thuis met je externe harde schijf geen knijt kan aanvangen. Blijkbaar hadden er ondertussen al een aantal honger gekregen, en hebben we dus halt gehouden bij één van de vele McDonaldsen hier in de buurt. Daarna, next stop: Pilot Shop. Ook hier ben ik al een aantal keer geweest, en omwille van het feit onze bagage om naar huis mee te nemen niet té zwaar te laten worden hebben we het 'kopen' aan anderen overgelaten. Daarna naar de shooting range getrokken! Echt Amerikaanse toestanden: een schietbaan waar je als volkomen leek even een paar kogels kan gaan afvuren met (jaja) echte wapens. Ik heb me vandaag 'beperkt' tot een 9mm geweer (voor de kenners). Moesten we nog eens teruggaan, kunnen we misschien eens een zwaarder kaliber proberen. Soit, het schieten zelf vond ik persoonlijk heel indrukwekkend. En mijn slachtoffer? Een doorzeefde afbeelding van een manneke op een papier! Al zeg ik het zelf, zo slecht ging het nog ni ;-). Foto's ga ik vanavond 'pikken' van de mensen die er genomen hebben, en dan komen ze op de MSN-Space.
Ondertussen zijn we thuis, en wie even de vlucht van morgen had willen voorbereiden, komt bedrogen uit. Het schema, de zogenaamde 'Blue One', heeft tegenwoordig kuren. Het werkt meer niet dan wel, met als gevolg dat de studenten van SATC uit hun duim moeten zuigen, telepathisch actief moeten worden, of gewoon moeten raden wanneer ze hier vliegen. Geen wonder dat dit tot chaos leidt. We hopen allemaal dat ze daar eens werk van maken, want elke dag 'figuurlijke soep' eten, staat ons allemaal verrevan aan! We kunnen dus niks doen, want we weten niet wanneer we morgen vliegen. Is het een gewone vlucht, dan hebben we nog wat werk met approaches voorbereiden. Is het een navigatie, dan kunnen we de broodnodige slaap deze dagen wel vergeten... Allemaal onrechtstreekse gevolgen van zo'n stom systeem, en toch wel een beetje de laksheid van de school... Zware woorden, maar we zijn dat gedoe hier wat beu (valt het op? ;-)).
Soit, niet teveel proberen van aan te trekken, want we gaan sowieso toch weer een vermoeiende week tegemoet. Straks nog genieten met een pannenkoekje, wat bijpraten en dan een douchke. Mijn zondag zit er weer zo goed als op. Alleszins, waarde landgenoten, geniet van een deugddoende nieuwe week, en tot volgend schrijfsel!
Met vereende krachten proberen we, vooraleer we toch nog even ons bed in te kruipen, nog snel een tekstje te typen. We zijn moe, niet alleen ik, maar blijkbaar nog een aantal anderen onder ons. We hebben het druk, zijn constant bezig...
Deze week enkel en alleen approaches gevlogen. De te volgen routes staan afgebeeld op speciale kaarten. De avond voor de vlucht maken we nog snel enkele berekeningen voor de te vliegen approach, zoals daar zijn de minimale zichtbaarheid, het aantal voet per minuut we moeten zakken om op de goeie hoogtes te zitten, de verschillende tijden tussen bepaalde punten, enz. Je moet tijdens een vlucht constant rekening houden met deze cijfers, en ze in vlucht nog een beetje kunnen updaten (mentaal dan, niet schriftelijk). Druk druk druk, en inspannend. Na anderhalf uur, en na 'maar' een 3 approaches gevlogen te hebben, ben ik meestal toch blij dat ik op de grond sta. Maar goed, het is allemaal wel heel indrukwekkend te zien dat alle routes, hoogtes, enz met behulp van radio-installaties zijn uitgetekend.
De rest van de week stond hier ook in het teken van de solo's van promotie4. Voorlopig zijn 4 van de 6 reeds zover, en hebben we met andere woorden al 4 dopen kunnen meemaken. Zelf heb ik er 2 moeten missen omwille van zelf te moeten vliegen, maar de herinneringen die dat alles oproept zijn wel tof. Het is voor mij al 4 maanden geleden, maar we weten nog goed hoe we ons toen voelden, zo heel alleen in het vliegtuig... ;-).
Volgende week wordt eveneens een drukke week. We beginnen maandag met een eerste briefing over de Diamond DA42 Twinstar; het 2-motorige toestel waar we na ons Archer-hoofdstuk nog 12 vluchten op gaan hebben hier in Arizona. We hebben onze eerste mappen van het vliegtuig al gekregen, met de bedoeling daar dit weekend al eens in te kijken. Woensdag hebben we dan weer een test die we moeten afleggen. Deze keer gaat het over de eerder vernoemde Jeppesen Plates, waar we de betekenis van vele afkortingen, symbooltjes en tekeningetjes, procedures, enz moeten kennen. Niet simpel, al zeg ik het zelf. Eveneens dit weekend hard aan leren, met andere woorden... Volgende week staan voor mij persoonlijk ook de 1e IFR-navigaties gepland. Ook daar moet, zoals voor tijdens het VFR-hoofdstuk, heel wat voorbereiding aan vooraf gaan. Berekeningen, berekeningen en berekeningen, en oh jah... berekeningen. Misschien dat we dat dit weekend ook wel eens zullen moeten bezien, zeker...? Je ziet het, werk genoeg momenteel, en daarom zal het af en toe moeilijk zijn om de blog up to date te houden... Of mailtjes sturen naar zovele mensen wordt dan ook niet meer zo evident... Maar, keep in mind: zolang wij druk bezig zijn en blijven, des te korter is de vertraging (als die er al gaat zijn) om thuis te komen. Een echte update daaromtrent is er ook nog niet echt, maar zoals het er nu naar uitziet, zal het zeker nog in januari zijn.
Zoals gezegd kruip ik er nog even in, want er wacht me nog een drukke dag... Ik schrijf jullie binnenkort!
Net uit bed gerold op deze zaterdagmorgen, en opgestaan met de vraag wat we vandaag weer eens gaan uitspoken. Nog geen idee, maar we zullen wel zien. Waarschijnlijk het één en het ander hier opruimen, en wat werken voor school, want er zijn drukke tijden aangebroken.
Maandag was mijn laatste vlucht voor de check van interceptions and holdings (je weet wel, de rondjes draaien). Dinsdag zou het dan zover zijn, ware het niet dat het dinsdag voor onze vliegtuigen, en dus voor ons, een rampdag was. We hebben 4 Archers die voor IFR-opleiding kunnen gebruikt worden. Aan alle 4 was er iets kapot, en dus zijn er die dag héél véél vluchten afgelast. Zou ook de checkvlucht
Woensdag was absoluut beter qua vliegen. Zo rond 11u lokale tijd was het mijn beurt om mijn kunnen te tonen. Het begon al goed: we waren pas vertrokken, en ik verpruts al meteen mijn 1e opdracht. Kan gebeuren; gebeurt vaak, maar op een check is dat een béétje op de verkeerde moment. Enfin jah, de examinator zei dat dat geen reden was om gefaild te zijn, en dus vlogen we verder. Gewoon mijn best gedaan vanaf dan, en ondertussen eens over de fout nadenken. Eens op de grond krijg je dan de vraag wat je zelf van de vlucht vond, en met de fout die nog in je achterhoofd speelt Ik wist het niet, maar blijkbaar was alles na de fout foutloos, en ben ik door deze check dus ook doorgesparteld. Meer nog, met een green slip! (pink slip = overall unsatisfactory (niet geslaagd), blue slip = overall satisfactory (erdoor), green slip = overal excellent (eveneens geslaagd dus)).
Ondertussen zijn we begonnen aan het vliegen van approaches. Dat zijn procedures en routes die gevlogen worden met het oog op een landing. Landen aan de hand van diezelfde navigatiehulpmiddelen als waar we boven draaien voor holdings te vliegen. Echt vermoeiend, en het vraagt veel werk op voorhand, en inspanning op het moment zelf. Maar wel indrukwekkend hoe je alleen aan de hand daarvan, op zowat elk vliegveld hier terecht kan komen, en kan landen (terwijl je buiten niets ziet).
Van sommigen van jullie heb ik al de vraag gekregen wat we hier gaan doen op kerst en nieuw. Voor nieuwjaar moeten we eerlijk zijn, en hebben we eigenlijk nog geen plannen. Iemand die de overgang hier wil komen vieren? Voor kerst zijn we niet in Mesa te vinden, maar iétsje verderop in een stad aan het water, met een beroemde roodkleurige brug (ook al wordt ze een gouden poort genoemd) en een ex-gevangenis op een eilandje. De meesten zullen al wel doorhebben dat ik San Francisco bedoel, nietwaar?
Afhankelijk of we vliegen, vertrekken we de zaterdag in de voor- of namiddag, en is de 1e bestemming de westkust ter hoogte van Los Angeles. Daar maken we even tijd om door Hollywood te sjeezen, eens aan het water op Malibu te stoppen, vooraleer door te rijden via de kust naar het noorden. Zondag zouden we dan in Frisco moeten toekomen, waar we dan een paar dagen de toerist kunnen gaan uithangen. Op kerstdag nemen we dan vandaar het vliegtuig terug naar Phoenix, om naar alle waarschijnlijkheid de volgende dag alweer te vliegen.
En vliegen zullen we, want na eens een kort gesprek met de persoon die de planning maakt voor ons, hebben we echt de indruk dat ze ons hier niet te lang meer willen houden. Niet dat ze ons beu zijn (of toch?), maar gewoon om de vertraging niet te groot te laten worden. De bedoeling voor de planning hier tegenwoordig is 4 mensen nu meer te laten vliegen, zodat zij sneller op de Diamond 42 Twinstar kunnen beginnen. Ik zit niet bij die mensen, maar daar heb ik absoluut geen probleem mee. De anderen vliegen elke dag hun vlucht, en gaan zo ook vooruit. Half december vertrekt er dan een instructeur naar huis, en tegen dan zouden we met zijn 7 nog op de Archer vliegen. Dat is voldoende om met 2 instructeurs te vliegen, en zo eveneens elke dag te kunnen vliegen. Kunnen jullie nog volgen? Desalniettemin zouden we dan rond de overgang naar 2008 op de Twinstar beginnen. Vanaf dan zal het ook snel gaan. Voorlopig houden we ons nog aan eind januari om thuis te komen, maar ik hou jullie op de hoogte van veranderingen. Er gebeurt immers zoveel waar we niet op gerekend hebben in de luchtvaartwereld
Om af te sluiten nog even kort voor de mensen die graag over het weer babbelen. Het is hier Belgisch!!! Lage en dikke bewolking, nevelig, regen (een ganse namiddag gisteren ), Gelukkig stond ik gisteren om 9u s morgens gepland, anders had ik waarschijnlijk niet meer gevlogen. Ben wel tevreden dat we gisteren toch opgestegen zijn, want zo eens door de wolken en door de regen vliegen, is toch wel eens indrukwekkend.
Het weekend zit er hier weer eens zo goed als op. Enkel straks nog een beetje oefenen op FlightSimulator voor de vlucht van morgen. Morgen gaan we doen zoals altijd: intercepties en holdings over NDBs en VORs (begin al maar de Googlen of te Wikipedia'en). Dinsdag - als we gepland worden, maar daar hebben we tegenwoordig geen klagen toe - volgt dan de zoveelste check... Spannend, want het holdings draaien, en alles wat erbij komt zien, is niet van mijn meest favoriete zaken.
Afgelopen weekend is er één geweest van een beetje beweging. Gaan squashen, véél gestapt en rondgehuppeld, vandaag nog een balletje gaan trappen... Bezigheidstherapie: het werkt weldegelijk! Gisterenochtend dan naar de superfantastische, ongelooflijk adembenemende 'Heli-Day' geweest op Falcon Field. Voor wie met het gedacht zit van een fameuze helikopter-show (zoals wij), kwam bedrogen uit. Een paar helikopters die je hier af en toe eens ziet overvliegen, de mogelijkheid om een luchtdoop te doen, en dat was het dan zowat. Nu, het was wel goed van het eens gezien te hebben, én bovendien mochten we gratis binnen (in uniform). Misschien zal ik later wel een aantal fotootjes posten, maar dan moet ik er eerst toe geraken van de harde schijf van de computer een beetje leger te maken dan dat ze nu is...
We gaan hier ondertussen stilaan aan het eten beginnen, en daarna zoals gezegd, nog een beetje 'voor't school werken'. Tot de volgende!
Wim
PS: Papi, verzorg je goed, en sterk maar rap weer aan, zodat je snel weer kan doen en laten wat je wil! Mama heeft me van je evolutie op de hoogte gehouden, en ik heb hier veel aan u gedacht!
Vandaag hebben we hier toch een klein beetje het typisch Amerikaanse Thanksgiving gevierd. En zoals de traditie het hier wil, gaat Thanksgiving gepaard met het eten... wat zeg ik, het vreten van kalkoenen. Onder impuls van Niki, Bram en Bram hebben we zelf ook ons kalkoentje genuttigd. Stevig beestje, dat daarbij nog eens volgepropt was met 'vanalles en nog wa'. Zelfs met ons 11 kregen we het beestje niet volledig 'verwerkt'. Héél aangenaam, dit etentje. Mijn complimenten dus aan de organisatoren!
Alweer een tijdje geleden, ik weet het Maar eigenlijk was dat de bedoeling niet, want ik heb afgelopen weekend weldegelijk geprobeerd een nieuw berichtje te plaatsen op de blog. Maar in samenwerking met Murphy (inderdaad, die van de befaamde wet) net toen ik de knop toevoegen wilde aanklikken crashte het Internet hier eventjes. Weg tekst, weg alles, weg toevoeging aan de blog. Daarmee proberen we het nu nog een keer (wees gerust, het zal wel lukken aangezien ik eerst alles in Word intyp, en daarna snelsnel zal kopieren naar de blog).
Afgelopen week 3 keer gevlogen. Geen slecht gemiddelde, over de hele lijn gezien. Wel de helft minder dan de week ervoor, maar mij hoor je niet klagen. Deze week voorlopig al elke dag gepland. Gelukkig, want we verliezen al een dag deze week (donderdag is het Thanksgiving, en dan ligt Amerika plat (door de feestdag, maar ook na het massaal kalkoen vreten). We zijn nu volop bezig in de IFR-fase. Onze bezigheid bestaat er nu vooral in toertjes te draaien boven radiostations (VORs en NDBs). We zijn met andere woorden het holdings draaien onder de knie aan het proberen te krijgen. Een holding wordt gebruikt door vliegtuigen die willen landen, maar dat nog niet meteen kunnen (wegens slecht weer, te druk verkeer op de luchthaven, enz). Vermits een vliegtuig zich niet even langs de kant kan zetten, en moét blijven vliegen, draaien ze daarom allemaal toertjes boven en onder elkaar. Maar wees gerust, tussen de verschillende toestellen zit voldoende ruimte, dus vliegen is en blijft veilig ;-)
De holding zelf vliegen is eigenlijk niet zo moeilijk. Je moet overal checks doen en nakijken of je je nog wel in de holding zelf bevindt. Het moeilijkste voor mij aan holdings vliegen, is te weten hoe je die moet binnenvliegen. Officieel zijn er 3 manieren, afhankelijk van welke kant je komt aangevlogen naar het radiostation. En alsof het nog niet voldoende is, heeft SATC nog 2 speciale gevallen eraan toegevoegd. Het begint steeds beter te gaan, maar het vraagt wat tijd. Ik hoop dat ik het tegen de volgende check, waarschijnlijk begin volgende week, redelijk onder de knie heb
Ondertussen is iedereen van onze 1e groep weer naar België teruggekeerd. Zij zijn ondertussen begonnen aan het 2e deel theorie (dat deel dat wij al gehad hebben wanneer de 1e groep naar Amerika gekomen is, en wij verweesd in de SFA-gebouwen in Steenokkerzeel achterbleven ). Het doet wel raar, de appartementen waar we tot voor kort constant binnenliepen worden nu bevolkt door Nederlanders of Indiers. Weg automatismen maar tijd om er nieuwe te kweken.
Met prom 4 gaat het hier redelijk, denk ik. Zij zijn kunnen beginnen vliegen al na 1 week. Wij hebben onze vuurdoop gehad 2 weken na aankomst. Stuk voor stuk toffe mensen, en dus is het genieten van met hen samen te kunnen avondeten (klaarmaken en eten).
Dat was het een beetje voorlopig. Vanaf wanneer er weer eens iets wereldschokkends gebeurt, breng ik jullie daar zeker van op de hoogte. Even een klein oproepje naar de mensen van de volleybal: blijkbaar was het feestje méér dan geslaagd (met een uitbreiding op zondag, onder de vorm van 2 3-0-overwinningen). Ik wacht vol ongeduld op de fotos en op eventuele straffe verhalen. Van de coachen die van zattigheid van hunne stoel vielen, of de voorzitter (en vele anderen natuurlijk ook) die de Macarena begon(nen) te dansen? ;-) Ik zeg maar iets, maar mail ze gerust door!
... de voorbije week! Jaja, aan vliegen géén gebrek, en da's wat we uiteraard het liefste hebben. Maar ook op andere vlakken heeft er zich deze week heel wat afgespeeld. Een kort overzichtje...
Maandag hebben we een gewone missie gevlogen. Verder valt er van maandag eigenlijk niet veel nieuws of wereldschokkends te vermelden. Wel kregen we dinsdag een navigatiemissie '2 students together' voorgeschoteld, dewelke we uiteraard een beetje moesten voorbereiden. Bram V en ik zouden de volgende dag naar het noorden vliegen; via Prescott naar Sedona (waar de overbekende rode rotsen staan), zo doorvliegen naar een meteoorkrater om uiteindelijk toe te komen in Flagstaff. Daar zou Bram dan de vliegenier worden, en zouden we naar huis vliegen via nog een aantal bezienswaardigheden. Dinsdag dan in alle vroegte vertrokken. Alles verliep goed tot nét na Prescott. Dan trokken we echt de bergen in; bergen die omhult waren door een mist die we tot dan nog nergens gezien hadden hier in Arizona. In feite was het de 1e mist dat ik hier gezien heb, en het was meteen goeie... Om visueel voort te vliegen slonken onze kansen enorm om nog op de bestemming aan te komen, en als je dan in de bergen moet vliegen is het de meest wijze beslissing van terug te keren of ergens anders naartoe te vliegen. Dat laatste hebben we dan ook gedaan, en we zijn uitgeweken naar Lake Havasu, tegen de Californische grens. Over bergen en ravijnen vliegend, kwamen we uiteindelijk toe op onze bestemming. Omdat ik nog wat minuutjes extra vliegtijd kon gebruiken, hebben we nog even een toertje rond een berg gevlogen, een kijkje gaan nemen boven de Colorado River, om uiteindelijk te gaan landen op Lake Havasu Airport. Na een half uurtje daar zijn we weer vertrokken; zuidwaarts een ganse tijd de Colorado gevolgd tot aan de Mexicaanse grens, om dan weer naar het oosten te vliegen richting Phoenix. In totaal 6 uur vliegen; een héél toffe vlucht, maar op zijn zachtst gezegd een heel vermoeiende...
Omdat we al onze uren moesten in orde brengen, en er een aantal waren die daarom een extra (of een paar extra) vlucht(en) konden gebruiken, kregen we de kans van die woensdag goed te maken. Ik moest nog een 2-tal uurtjes bij elkaar vliegen, en dus besloot ik maar een kans te wagen van weer naar het noorden te vliegen, en te bezichtigen wat de dag ervoor gepland was. En met gepland te zijn in de namiddag, was de kans dat er mist was véél kleiner. En effectief, na over een paar mooie meren te vliegen, daarna te moeten dalen om niet door de rook van een bosbrand te vliegen, kwamen we uiteindelijk uit bij Sedona. Ik had er al een aantal foto's van op de grond gezien, van de rode bergen, maar vanuit de lucht was het echt schitterend. Heb een aantal foto's gemaakt, maar waarschijnlijk geeft dat nog niet half zoveel weer als dat het in het echt was. Na 1 keer rond de luchthaven van Sedona te cirkelen (dewelke op een plateau tussen de bergen ligt), vlogen we verder naar het oosten. Nest stop: meteoorkrater. Het bosrijke landschap verandert ineens in een droge zandvlakte, zover je kan kijken. En dan uit het niets duikt er een gat in de grond op, veroorzaakt door een enorm groot steentje dat ooit eens uit hogere (atmo)sferen gevallen is. Daar waar anderen zeggen dat het 'maar een gewoon putteke' is, en ik me afvraag wat voor een hond die mensen thuis hebben (als die dan een gewoon putteke maakt...), vond ik de krater best impressionant. 2 keer errond gevlogen, een paar foto's genomen, en dan weer naar het zuiden. Over bosrijk landschap dat altijd maar hoger en hoger werd, en dus dichter en dichter bij de buik van mijn vliegtuigje kwam te liggen. Maar zoals elke 'goeie', hadden we onze kaart goed bekeken en zaten we op een goeie hoogte. Ineens veranderde het landschap, en beginnende met een heel diepe afgrond (ineens zaten we wél weer hoog ten opzichte van de grond), vlogen we weer over de Arizonese bergen. Eens de luchthaven van Payson - dewelke ik als 'waypoint' gekozen had - overvlogen, was het bijna op visuele herkenning terugvliegen. Nog even over Theodore Roosevelt Lake gevlogen, langs de 4 toppen van tjah... '4 Peaks' gevlogen, om uiteindelijk weer op Falcon Field toe te komen. Mijn uren waren daarmee weer in orde, en ik kon dus de gewone training weer verderzetten.
Ook woensdag zijn we ons aller N4133K voor langere tijd kwijtgeraakt. De laatste tijd is het nogal wat geweest hier op Falcon Field wat ongelukken en ingeklapte wielen betreft, maar daar was tot dan toe nog geen vliegtuig van ons bij betrokken. Tijdens de 2e solovlucht is er een student van de KLS van de baan geraakt, heeft de propellor de grond geraakt, is het vliegtuig beginnen slippen en is het uiteindelijk op 180 gedraaid en naast de baan tot stilstand gekomen. Daarij is dan nog het neuswiel afgebroken. Dat vliegtuig heeft nog niet veel geluk gehad, want een aantal weken geleden was onze Spanjaard ermee tegen een ander vliegtuig getaxied. Toen viel de schade nog mee, maar nu... We zullen 33K met véél liefde en zorg omringen, en hopelijk wordt ze snel weer beter...
En eveneens woensdag zijn de eerste 5 klasgenoten weer naar huis vertrokken. Collegiaal als dat we zijn, zijn we om 6u15 uit ons bed gerold om ze te gaan uitzwaaien (en wat te helpen met hun bagage ;-) - Prom 4, een kleine tip voor wanneer wij vertrekken :-p). Een raar gevoel hoor, wéér eens afscheid moeten nemen van de mensen, en van vrienden. Uiteindelijk zijn ze goed aangekomen in Belgie, maar klagen ze blijkbaar over de koude? Hier merken we er alleszins niks van, want met onze 25 graden elke dag zijn we nog meer dan dik tevreden!
Donderdagavond werd dan ook voor de aflossing der troepen gezorgd! Ons aller en zeer geëerde Prom4 kwam ons hier in de States vervoegen. William en ik zijn meegereden naar Sky Harbor om voor de ontvangst te zorgen. De ene zag er nog wat wakkerder uit dan de andere, maar het was tof ze terug te zien. Hen staat nu ook een 10-tal dagen te wachten vol 'toffe' briefings, vooraleer aan het vliegwerk te kunnen beginnen. Het zal wat aanpassen worden, net zoals het dat voor ons was, maar het lukt hen wel. En als de nood het hoogst is, is er nog altijd Prom3! ;-)
Donderdag by the way, zijn dan de gewone vluchten weer hervat, en voor mij betekende dat de 1e herhalingsvlucht voor 'basic IFR'. Dat houdt in dat we nog eens de manoeuvers die we IFR moeten kunnen vliegen, nog eens gaan herhalen. Het zag er niet slecht uit, en het vertrouwen voor de check binnen 2 missies groeide. Ware het niet dat de volgende dag (vandaag dus) er 2 missies op het programma stonden (een gewone, én de check), en het dus meteen al raak moest zijn. Tot enorm grote frustratie werd de 1e missie van de dag geen (figuurlijke) hoogvlieger. Niks leek naar behoren te lukken, en de frustratie en ambetantigheid begint dan te groeien. Anderhalf uur tussen beide missies om weer even tot rust te komen, en dan er weer anderhalf uur voor gaan. Deze keer waren de manoeuvers er wel 'boenk op', maar bleef het goeie vliegwerk op 'partial panel' uit. Bij 'partial panel' worden bepaalde instrumenten afgedekt, en moet je op een deftige manier kunnen blijven vliegen met behulp van de resterende instrumenten. Niet gemakkelijk, vind ik persoonlijk, want je hebt altijd de neiging van nét iéts teveel, of nét iéts te weinig te corrigeren, of bij te sturen, enz. Uiteindelijk het verdicht gekregen: de partial panel-moeilijkheden waren de instructeur ook opgevallen, maar de manoeuvers waren - zoals al eerder gezegd - er boenk op, en daarop volgde dan geen commentaar. Advies was nog een beetje te oefenen op de 'partial panel', maar ik was er zeker door. Weer een check achter de rug, met andere woorden.
Voor nu kruip ik toch even mijn bedje in, hoewel het nog maar 16u in de namiddag is. Ik ben op zijn zachtst gezegd, een béétje moe, en daar gaan we iets aan doen. Beste lezers, tot een volgende!
Vandaag weer gecancelled! Deze keer technische redenen! De HSI (Horizontal Situation Indicator) was kapot, en net dat instrument hebben we tijdens het IFR-gedeelte constant, hard en vooral véél nodig. Verder was er nog een kapotte 'fuel gauge' (het zou gissen geweest zijn naar hoeveel brandstof we nog hadden), enz.
Eén ding is zeker: the King (of cancellations) is back! 4 keer op 5 vluchten... Morgen weer een poging...
Vandaag weer van het schema gehaald, en weer niet gevlogen. Met 1 vlucht deze week hang ik ver aan het staartje van de groep. Ook deze keer de planning die volgens mij niet echt vrijuit gaat. Onze instructeur wordt overgeplaatst naar de KLS (Koninklijke Luchtvaart School, de Nederlanders met andere woorden), en moet daarvoor opleiding krijgen. Afgewisseld met deze vluchten vliegt hij af en toe nog met ons. Het is zeker te begrijpen dat hij het niet meer ziet zitten van na zo'n lange dag nog 2 vluchten voor SFA-studenten te gaan afhandelen. Maar jah, da's wel wat dispatch van hem verwacht te doen. Niet dus, en hij heeft gelijk. Alleszins, hij vertelde me daarstraks dat we morgen vliegen, zaterdag waarschijnlijk ook en maandag weer. Zo zal ik ook eind volgende week mijn 1e IFR-check kunnen vliegen (hopelijk). Morgen staan we gepland om 11u20.
Vandaag stonden we dan voor niks op school. Alhoewel, voor niets zou ik niet willen zeggen, want ik heb van Thomas een backseat aangeboden gekregen in de Diamond DA-42 Twinstar (zie foto). Dat toestel is het 2-motorige toestel waar we hier 12 vluchten mee doen, en de resterende 11 vluchten in Antwerpen. Moet het nog gezegd dat ik niet getwijfeld heb!? Terwijl Thomas aan het holden en approaches aan het vliegen was in Casa Grande, heb ik een beetje genoten en zoveel mogelijk proberen mee te volgen. Den deze zat zelfs met zijn notitieboekje (freak!!!) vanachter, maar écht veel heb ik niet kunnen opschrijven. Er gaat, om dat toestel te leren kennen, nog veel gestudeerd moeten worden. Maar we zien het zitten! Nu al, ook al vliegen we er maar op binnen 2 maanden! Of 3... of 4... of...
Vanavond nog lekker iets simpel eten, nog even de flightsimulator opstarten om wat te oefenen om VOR-radials te intercepteren, en dan daarna zachtjes in te slapen. Om uiteindelijk weer wakker te worden morgen, een dag waar er weer gevlogen wordt!!! (?)
Zoals onze collega's van de 1e groep al aankondigden, wordt de periode dat je hier 4 maanden zit bij sommigen onder ons gekenmerkt door iets wat we de 4-months-blues zouden kunnen noemen. Het vliegen gaat niet geweldig vooruit, er is wat vrije tijd maar tegelijkertijd heb je het hier in de directe omstreken wel gezien. Met als gevolg: gedachten dwalen af naar andere dingen, enz. Sommigen zeggen kortaf dat ze het beu zijn, anderen 'vervelen' zich hooguit een beetje, en nog anderen... Wie weet er hier eigenlijk wat de anderen denken...?
Veel van de aanwezige frustraties heeft ook onder andere te maken met het management van de school... Spijtig genoeg, mogen we wel zeggen. We vliegen niet te vaak, en instructeurs zijn schaars. Als ze dan nog één van de betere SFA-instructeurs gaan wegpikken om aan de Nederlanders te gaan lesgeven, ziet het er altijd maar moeilijker en minder positief uit voor de studenten van de eigenste SFA. De zin om te vliegen is er, maar veel gevlogen wordt er niet. Met als gevolg dat er enorme vertragingen op de terugkomstdatum zitten aan te komen, en dan spreken we in termen van maanden... Maar we gaan er niet te hard meer over verder zagen. Het zou mij lezers kosten, en dat is nu ook weer de bedoeling niet. Laat ons zeggen dat ik jullie op de hoogte hou.
Eigenlijk was het enige dat ik hier wilde komen zeggen, dat er terug een aantal nieuwe foto's op de space staan. Sommigen heb ik al in een bestaande map gestoken (zoals de foto's van de navigaties), anderen heb ik in een 'random map' gezwierd. Dat zijn allemaal foto's die eigenlijk nergens echt toe horen, maar misschien eventueel wel eens de moeite zouden kunnen zijn. Dat oordeel laat ik aan jullie over. Ik hoop van morgen nog ergens een béétje tijd te vinden van er nog een aantal op te smijten, maar daar durf ik weer niks op verwedden. Hier is nog het een en ander te doen, en te studeren, en ALS we dan overmorgen zouden vliegen, dan moeten we die vlucht toch ook een beetje voorberieden. We zien wel wat er morgen allemaal te doen valt...
De eerste week IFR-vliegen zit erop! 3 vluchten gedaan; het konden er meer zijn, maar we gaan niet te hard klagen. Inderdaad, het konden er even goed minder geweest zijn, met al het geklungel der sommigen der dispatchers... Deze week heb ik lang genoeg de binnenkant van ons gebouw gezien (vertragingen, verplaatsen van vluchten, enz). Soit, we hebben het overleefd!
Maandag hadden we dan onze allereerste IFR-vlucht (Instrument Flight Rules). De bedoeling was een beetje vertrouwd te geraken met het concept 'instrumentvliegen'. Nu hadden we al 18 simsessies gehad in België, maar toch moet ik toegeven dat het weer even aanpassen was de blik vooral op de 'attitude indicator' gefixeerd te houden. Ook de turbulentie viel wat tegen (lees: er was meer dan voldoende turbulentie), en 'precision attitude flying' en 'gewoon rechtdoor vliegen' wordt dan al wel eens wat moeilijker... Woensdag werd er dan al meer aandacht besteed aan het op instrumenten vliegen van bepaalde manoeuvers. Klimmen, dalen, circuits en patterns vliegen, allemaal aan een constante snelheid of powersetting... Het hoorde er allemaal bij. Wat ook tof was, is het uitvoeren van een zogenaamde 'blind take-off'. Je zet daarbij dan de idiote kap al op van het moment dat je op de startbaan vertrekkensklaar staat. Met andere woorden: je geeft gas om op te stijgen, maar je ziet niks. 'Niet moeilijk', zul je denken; 'dat vliegtuig moet toch alleen maar rechtdoor tot het voldoende snelheid heeft'. Geloofwaardige denkwijze voor niet zo ingewijde luchtvaartzotten, ware het niet dat er met snelheid winnen en gas geven allerlei krachten op je vliegtuig werken waardoor zelfs rechtdoor over de baan snellen, moeilijk wordt. Je moet daar dus goed op anticiperen, en indien nodig de instructies opvolgen, teneinde niet in het grind/gras terecht te komen. Na de vlucht met enorme hoofdpijn uit het vliegtuig gestapt. Blijkbaar zal dat niet de laatste keer zijn, als we de collega's van de 1e groep mogen geloven. Vandaag dan een missie gevlogen waarop er weer 'nieuwe' manoeuvers werden gevlogen. De manoeuvers op zich kenden we al vanuit ons 'VFR-verleden' hier. Het accent vandaag werd gelegd op de 'steep turns', de 'stalls', 'timed turns' (op 2 minuten een volledige 360° draaien; rate 1-turns noemt zoiets), unusual attitudes, enz. Dat laatste was eigenlijk best plezant, met Kenneth als instructeur. Terwijl jij je ogen moet sluiten en je hoofd naar voren moet buigen, brengt hij het vliegtuig in een positie (door allerlei bochten en kronkels, door 'wat' te stijgen en te dalen, G's trekken,...) waar je totaal het noorden van kwijtgeraakt. Dan mag je je ogen openen en moet je zo snel mogelijk het vliegtuig weer in een normale positie brengen. Héél impressionant als je soms door het cockpitraampje enkel nog maar grond of lucht ziet. Ge moet ni vragen... ;-)
Volgende week wordt hier weer een iets drukkere week voor ons, in die mate dat we dan waarschijnlijk onze navigatie naar Las Vegas mogen gaan voorbereiden. Moest het alleen die navigatie zijn, dan was er helemaal geen probleem. Nu eigenlijk ook niet, maar we mogen gewoon de praktische zaken niet vergeten. Een hotelletje, de taksen voor onze vliegerkes te laten overnachten op het vliegveld van North Las Vegas, en zo van die dingen. Because we're going back to Vegas, baby! ;-) Voorts gaat er deze week - maandag om precies te zijn - ook een briefing door over het volgende hoofdstukje IFR. De intercepties gaan ons de oren uitkomen, en dan hebben we het niet over de Amerikaanse flikken die hier op elke hoek van de straat weer ene 'geïntercepteerd' hebben. Op basis van radionavigatiemiddelen moeten wij een bepaalde richting naar, of weg van het station kunnen vliegen. De interceptie-briefing zal ons leren hoe we die bepaalde 'radials/QDM/QDRs' (richtingen, quoi ;-)) moeten vliegen, welke procedures we daarvoor moeten volgen, enz.
Het is hier ondertussen alweer laat geworden, en de rolluiken van mijn ogen vallen stilaan dicht. De liters cola helpen niet meer om onder de levenden te blijven, en dus zullen we de strijd tegen Mr. Sandman maar stilaan opgeven...
Ik wens jullie een goede nacht, en uiteraard een deugddoend weekend! Wim
PS: Weather update, aangezien ik vanalle berichten hoor dat het in België zo frisjes aan het worden is. Mijne buur kwam me triomfantelijk vertellen dat we een uitzonderlijk warme winter doormaken hier in Arizona. Elke dag schommelt het hier tussen de 25 en 30 graden overdag, en wat mij betreft mag het nog wel even zo blijven! ;-) Volgende keer zijn we er weer, met meer weer :-p
De eerste week IFR-vliegen zit erop! 3 vluchten gedaan; het konden er meer zijn, maar we gaan niet te hard klagen. Inderdaad, het konden er even goed minder geweest zijn, met al het geklungel der sommigen der dispatchers... Deze week heb ik lang genoeg de binnenkant van ons gebouw gezien (vertragingen, verplaatsen van vluchten, enz). Soit, we hebben het overleefd!
