Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
02-11-2007
Hoeft het nog gezegd...
Vandaag weer gecancelled! Deze keer technische redenen! De HSI (Horizontal Situation Indicator) was kapot, en net dat instrument hebben we tijdens het IFR-gedeelte constant, hard en vooral véél nodig. Verder was er nog een kapotte 'fuel gauge' (het zou gissen geweest zijn naar hoeveel brandstof we nog hadden), enz.
Eén ding is zeker: the King (of cancellations) is back! 4 keer op 5 vluchten... Morgen weer een poging...
Vandaag weer van het schema gehaald, en weer niet gevlogen. Met 1 vlucht deze week hang ik ver aan het staartje van de groep. Ook deze keer de planning die volgens mij niet echt vrijuit gaat. Onze instructeur wordt overgeplaatst naar de KLS (Koninklijke Luchtvaart School, de Nederlanders met andere woorden), en moet daarvoor opleiding krijgen. Afgewisseld met deze vluchten vliegt hij af en toe nog met ons. Het is zeker te begrijpen dat hij het niet meer ziet zitten van na zo'n lange dag nog 2 vluchten voor SFA-studenten te gaan afhandelen. Maar jah, da's wel wat dispatch van hem verwacht te doen. Niet dus, en hij heeft gelijk. Alleszins, hij vertelde me daarstraks dat we morgen vliegen, zaterdag waarschijnlijk ook en maandag weer. Zo zal ik ook eind volgende week mijn 1e IFR-check kunnen vliegen (hopelijk). Morgen staan we gepland om 11u20.
Vandaag stonden we dan voor niks op school. Alhoewel, voor niets zou ik niet willen zeggen, want ik heb van Thomas een backseat aangeboden gekregen in de Diamond DA-42 Twinstar (zie foto). Dat toestel is het 2-motorige toestel waar we hier 12 vluchten mee doen, en de resterende 11 vluchten in Antwerpen. Moet het nog gezegd dat ik niet getwijfeld heb!? Terwijl Thomas aan het holden en approaches aan het vliegen was in Casa Grande, heb ik een beetje genoten en zoveel mogelijk proberen mee te volgen. Den deze zat zelfs met zijn notitieboekje (freak!!!) vanachter, maar écht veel heb ik niet kunnen opschrijven. Er gaat, om dat toestel te leren kennen, nog veel gestudeerd moeten worden. Maar we zien het zitten! Nu al, ook al vliegen we er maar op binnen 2 maanden! Of 3... of 4... of...
Vanavond nog lekker iets simpel eten, nog even de flightsimulator opstarten om wat te oefenen om VOR-radials te intercepteren, en dan daarna zachtjes in te slapen. Om uiteindelijk weer wakker te worden morgen, een dag waar er weer gevlogen wordt!!! (?)
Zoals onze collega's van de 1e groep al aankondigden, wordt de periode dat je hier 4 maanden zit bij sommigen onder ons gekenmerkt door iets wat we de 4-months-blues zouden kunnen noemen. Het vliegen gaat niet geweldig vooruit, er is wat vrije tijd maar tegelijkertijd heb je het hier in de directe omstreken wel gezien. Met als gevolg: gedachten dwalen af naar andere dingen, enz. Sommigen zeggen kortaf dat ze het beu zijn, anderen 'vervelen' zich hooguit een beetje, en nog anderen... Wie weet er hier eigenlijk wat de anderen denken...?
Veel van de aanwezige frustraties heeft ook onder andere te maken met het management van de school... Spijtig genoeg, mogen we wel zeggen. We vliegen niet te vaak, en instructeurs zijn schaars. Als ze dan nog één van de betere SFA-instructeurs gaan wegpikken om aan de Nederlanders te gaan lesgeven, ziet het er altijd maar moeilijker en minder positief uit voor de studenten van de eigenste SFA. De zin om te vliegen is er, maar veel gevlogen wordt er niet. Met als gevolg dat er enorme vertragingen op de terugkomstdatum zitten aan te komen, en dan spreken we in termen van maanden... Maar we gaan er niet te hard meer over verder zagen. Het zou mij lezers kosten, en dat is nu ook weer de bedoeling niet. Laat ons zeggen dat ik jullie op de hoogte hou.
Eigenlijk was het enige dat ik hier wilde komen zeggen, dat er terug een aantal nieuwe foto's op de space staan. Sommigen heb ik al in een bestaande map gestoken (zoals de foto's van de navigaties), anderen heb ik in een 'random map' gezwierd. Dat zijn allemaal foto's die eigenlijk nergens echt toe horen, maar misschien eventueel wel eens de moeite zouden kunnen zijn. Dat oordeel laat ik aan jullie over. Ik hoop van morgen nog ergens een béétje tijd te vinden van er nog een aantal op te smijten, maar daar durf ik weer niks op verwedden. Hier is nog het een en ander te doen, en te studeren, en ALS we dan overmorgen zouden vliegen, dan moeten we die vlucht toch ook een beetje voorberieden. We zien wel wat er morgen allemaal te doen valt...
De eerste week IFR-vliegen zit erop! 3 vluchten gedaan; het konden er meer zijn, maar we gaan niet te hard klagen. Inderdaad, het konden er even goed minder geweest zijn, met al het geklungel der sommigen der dispatchers... Deze week heb ik lang genoeg de binnenkant van ons gebouw gezien (vertragingen, verplaatsen van vluchten, enz). Soit, we hebben het overleefd!
Maandag hadden we dan onze allereerste IFR-vlucht (Instrument Flight Rules). De bedoeling was een beetje vertrouwd te geraken met het concept 'instrumentvliegen'. Nu hadden we al 18 simsessies gehad in België, maar toch moet ik toegeven dat het weer even aanpassen was de blik vooral op de 'attitude indicator' gefixeerd te houden. Ook de turbulentie viel wat tegen (lees: er was meer dan voldoende turbulentie), en 'precision attitude flying' en 'gewoon rechtdoor vliegen' wordt dan al wel eens wat moeilijker... Woensdag werd er dan al meer aandacht besteed aan het op instrumenten vliegen van bepaalde manoeuvers. Klimmen, dalen, circuits en patterns vliegen, allemaal aan een constante snelheid of powersetting... Het hoorde er allemaal bij. Wat ook tof was, is het uitvoeren van een zogenaamde 'blind take-off'. Je zet daarbij dan de idiote kap al op van het moment dat je op de startbaan vertrekkensklaar staat. Met andere woorden: je geeft gas om op te stijgen, maar je ziet niks. 'Niet moeilijk', zul je denken; 'dat vliegtuig moet toch alleen maar rechtdoor tot het voldoende snelheid heeft'. Geloofwaardige denkwijze voor niet zo ingewijde luchtvaartzotten, ware het niet dat er met snelheid winnen en gas geven allerlei krachten op je vliegtuig werken waardoor zelfs rechtdoor over de baan snellen, moeilijk wordt. Je moet daar dus goed op anticiperen, en indien nodig de instructies opvolgen, teneinde niet in het grind/gras terecht te komen. Na de vlucht met enorme hoofdpijn uit het vliegtuig gestapt. Blijkbaar zal dat niet de laatste keer zijn, als we de collega's van de 1e groep mogen geloven. Vandaag dan een missie gevlogen waarop er weer 'nieuwe' manoeuvers werden gevlogen. De manoeuvers op zich kenden we al vanuit ons 'VFR-verleden' hier. Het accent vandaag werd gelegd op de 'steep turns', de 'stalls', 'timed turns' (op 2 minuten een volledige 360° draaien; rate 1-turns noemt zoiets), unusual attitudes, enz. Dat laatste was eigenlijk best plezant, met Kenneth als instructeur. Terwijl jij je ogen moet sluiten en je hoofd naar voren moet buigen, brengt hij het vliegtuig in een positie (door allerlei bochten en kronkels, door 'wat' te stijgen en te dalen, G's trekken,...) waar je totaal het noorden van kwijtgeraakt. Dan mag je je ogen openen en moet je zo snel mogelijk het vliegtuig weer in een normale positie brengen. Héél impressionant als je soms door het cockpitraampje enkel nog maar grond of lucht ziet. Ge moet ni vragen... ;-)
Volgende week wordt hier weer een iets drukkere week voor ons, in die mate dat we dan waarschijnlijk onze navigatie naar Las Vegas mogen gaan voorbereiden. Moest het alleen die navigatie zijn, dan was er helemaal geen probleem. Nu eigenlijk ook niet, maar we mogen gewoon de praktische zaken niet vergeten. Een hotelletje, de taksen voor onze vliegerkes te laten overnachten op het vliegveld van North Las Vegas, en zo van die dingen. Because we're going back to Vegas, baby! ;-) Voorts gaat er deze week - maandag om precies te zijn - ook een briefing door over het volgende hoofdstukje IFR. De intercepties gaan ons de oren uitkomen, en dan hebben we het niet over de Amerikaanse flikken die hier op elke hoek van de straat weer ene 'geïntercepteerd' hebben. Op basis van radionavigatiemiddelen moeten wij een bepaalde richting naar, of weg van het station kunnen vliegen. De interceptie-briefing zal ons leren hoe we die bepaalde 'radials/QDM/QDRs' (richtingen, quoi ;-)) moeten vliegen, welke procedures we daarvoor moeten volgen, enz.
Het is hier ondertussen alweer laat geworden, en de rolluiken van mijn ogen vallen stilaan dicht. De liters cola helpen niet meer om onder de levenden te blijven, en dus zullen we de strijd tegen Mr. Sandman maar stilaan opgeven...
Ik wens jullie een goede nacht, en uiteraard een deugddoend weekend! Wim
PS: Weather update, aangezien ik vanalle berichten hoor dat het in België zo frisjes aan het worden is. Mijne buur kwam me triomfantelijk vertellen dat we een uitzonderlijk warme winter doormaken hier in Arizona. Elke dag schommelt het hier tussen de 25 en 30 graden overdag, en wat mij betreft mag het nog wel even zo blijven! ;-) Volgende keer zijn we er weer, met meer weer :-p
We zijn dit weekend dan toch niet naar Las Vegas gevlogen. Op zich heb ik er eerlijk gezegd niets op tegen, na zo'n week... En plus, komt er dan nog een grote voorbereiding aan te pas (hotels, vliegtuigen, navigatie plannen, enz) op zo'n korte tijd, en dat had dan zeker niet goed afgelopen. Waarschijnlijk gaan we binnen 2 weekends naar daar, kwestie van afwisseling te hebben met het dan al (hopelijk) goed gevorderde IFR-programma.
Dit weekend dus eindelijk nog eens een alouds vervelingsweekend voor de boeg! Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten, en wat uit te rusten van de voorbije week. Gisteren (zaterdag) heb ik 3 films gekeken; met de laptop op de schoot in bed. Hemels... In de namiddag dan mijn 'huishoudelijke skills' een beetje op peil gehouden, en de keuken opgeruimd en de was gedaan. Gisterenavond dat iets gaan eten in een lokale gelegenheid waar we eigenlijk redelijk vaak over de vloer komen: de 'Applebee's'. Naar Amerikaanse normen waarschijnlijk lekker eten; naar onze Bourgondische normen eerder een normale maaltijd. Niks speciaals eigenlijk, maar het bespaart je uiteraard wel de moeite om zélf te moeten koken ;-). Daarna richting bowling getrokken, alwaar ik mijn zoveelste overwinning op rij binnen had (kwestie van de concurrentie in België te laten huiveren ;-)).
Soit, de laatste week - de laatste drukke week - is al een paar keer ter sprake gekomen, maar wat is er dan allemaal zoal gebeurd dat het zo'n week werd? Kort overzichtje... Maandag en dinsdag heb ik eigenlijk niet uit de 'Springs of Alta Mesa' weggeweest. We hebben ons hier wel beziggehouden met stressen en studeren voor de 'Final VFR-Check' waarvoor ze me eindelijk gepland hadden. Een hele week na mijn PPL-vlucht (zie één van de vorige posts), en zelfs na alle re-checks van de collega's... Ik denk inderdaad dat ze me weer eens vergeten waren, maar soit. Woensdag was het dan zover, en met weer eens zeer weinig slaap in het hoofd ben ik 's morgens vroeg dan maar te voet naar school getrokken. Onderweg nog even kennis gemaakt met Mr. & Mrs. Coyote. Qua grootte te vergelijken met een hond, maar zeer schuchter en elegant beest, moet ik zeggen. Eens aangekomen op school op mijn 'gemak' mijn voorbereiding kunnen doen, om dan uiteindelijk om 7u op te stijgen. Het navigatiegedeelte was, vond ik, het beste. Ook al moest ik op 1000 voet hoogte (300 meter ongeveer) over al mijn herkenningspunten vliegen (hoe lager je vliegt, hoe minder je ziet in de verte, en hoe moeilijker het wordt). Daarna landingen gaan demonstreren in Gila Bend, een veld waar nooit veel volk is. Ok, daardoor gesparteld en dan de maneuvers gaan doen, die naar mijns inziens niet echt schitterend verlopen zijn. Uiteindelijk zoveel maneuvers gedaan dat ik niet meer wist waar we ongeveer zaten. Wees gerust, thuisfront, dat was de bedoeling van de instructeur, want zo kon hij mij een moeilijke 'diversion' geven. Hierbij moet je van op een bepaald punt je normale route onderbreken en ergens anders naartoe vliegen, en daar dan de afstand, tijd en fuel die je nodig hebt, berekenen. In het echt zou het bijvoorbeeld kunnen zijn dat je niet meer verder kan vliegen, en dan moet je zo'n 'diversion' berekeken. Soit, weer naar de vlucht. De bedoeling was dus net om me letterlijk en figuurlijk een beetje het noorden te doen kwijtgeraken. De opdracht was dan eerst de positie te bepalen van het vliegtuig, en daarna dan van op dat punt de befaamde 'diversion' te berekenen naar Falcon Field, onze thuisbasis. De positie was vlot gevonden, en dus kon het rekenwerk beginnen. De berekende route bracht me door de 'Class D airspace' van Chandler Municipal Airport. Om daardoor te vliegen moet je toestemming vragen aan Chandler Tower. Geen probleem voor de zogenaamde 'transition', en op naar Falcon! Daar aangekomen, snel de vlieger weer mooi op zijn parkingplaatsje gezet, en dan naar binnen voor het verdict. Ik wist dat ik eerst een lange briefing voor de boeg had (een heel leerrijke, bleek achteraf), en dat het verdict pas op het laatste zou komen. 3 kwartier later: 'proficiat, alles was binnen de normen, so you passed'... Een zucht van opluchting...
Ik hoopte dan van donderdag niet te moeten vliegen, maar dat was buiten dispatch gerekend. We kregen een '2 students together'-missie voorgeschoteld, en zoals we van de 1e groep mogen horen, zijn dat missies om van te snoepen en van te genieten. Alleen het voorbereiden op een dag van een check, waar je liever in je bed zou kruipen, is soms wel wat vervelend. Maar goed, het is ons gelukt, en we hadden een redelijke route om terug te keren van Fort Huachuca naar Falcon Field. Fort Huachuca, inderdaad, was de bestemming van die dag. Een militaire/civiele luchthaven tussen Tucson en de Mexicaanse grens. Zo vlakbij de grens dat zelf de ballon dat er hangt om de grens af te speuren naar illegalen en naar nog vanalles, goed zichtbaar is van daar. Het veld zelf ligt dan nog eens in een 'restricted area', een gebied waar je toestemming voor moet vragen om binnen te vliegen. Dat gebied wordt daar gebruikt om te oefenen met, jawel, 'unmanned spyplanes' (onbemande spionagevliegtuigen). Zou weer eens de nabijheid van Mexico hier iets mee te maken hebben? ;-). Ook oefenvluchten van de F-16s van Davis Monthan Airbase worden daar gehouden. Verder staan er op Fort Huachuca nog een aantal C130s gestationeerd. De vlucht zelf zijn we vroeger kunnen beginnen, omdat de vlucht voor ons afgelast was. Om te voorkomen dat we laat zouden terug zijn, hebben we aan dispatch gevraagd of we vroeger mochten vertrekken, en dat bleek geen probleem te zijn. Na alle voorbereidingen kruip je dan uiteindelijk met je flightmate, en zonder instructeur, het vliegtuig in. Eindelijk de volle geneugten van een PPL te hebben, ondervonden! Wanneer we dan vlakbij Huachuca waren, kwamen we onderweg collega's tegen. 'Piper Archer Cessna 172 N4177L' (de air traffic controller kon er zelf niet héél goed aan uit ;-)) kwam ons tegemoet, 1000 voet lager. Na eens gezwaaid te hebben uitendelijk gaan landen op landingsbaan 26, de 4km lange piste van Fort Huachuca. Het civiele deel van Fort Huachuca is echt leeg, en er is niks te doen. We zijn dan ook niet lang gebleven in de terminal, vooraleer weer naar ons eigen vliegtuigje te stappen voor de terugvlucht. Bij ons vliegtuigje aangekomen zagen we dat er een probleempje was. De ELT-switch stond aan, en da's niet zo'n goed teken (en zeker niet als er niets aan de hand is). Die ELT is een radiozender die aan gaat bij 'emergencies'. Zo weet 'search and rescue' waar ze naartoe moeten komen voor hulp te bieden. Heel belangrijk dus, en daarmee dat dat altijd op 'armed' staat in ons vliegtuig. Maar op 'armed' is het niet de bedoeling dat het alarm afgaat, zoals bij ons het geval was... We wisten niet hoe lang dat al gaande was, maar we zaten op een vliegveld, veilig aan de grond, en nog eens een militaire basis, en nog steeds stond er geen kat aan ons vliegtuig. Dan toch maar eens naar dispatch gebeld om te vragen wat te doen, want zoiets raars...? Uiteindelijk héél even het knopje op 'on' moeten zetten, en dan meteen erna weer op 'armed'. Het probleem bleek opgelost, en ook tijdens de rest van de vlucht was er geen enkele verkeersleider die ons vragen stelde daaromtrent. No problem dus, maar bij aankomst toch maar eens gaan melden aan maintenance... Uiteindelijk waren we dan zelf klaar om te vertrekken, toen er ineens een F-16 opdook om een touch and go te maken. Ineens nog iets anders dat aan het landen was. Bleek het zo'n onbemand spionagevliegtuig te zijn, en dat was ook de eerste keer dat ik dat zag vliegen. Schitterend, zeker als je weet dat iemand op de grond dat bestuurt en zo goed kan landen. Ok, wij dus taxiën naar de baan, maar ineens weer veel lawaai. Waren er nog 2 andere F-16s in formatie bijgekomen om een aantal touch and go's te doen. Mochten we nog een aantal minuten wachten om op te stijgen, en ondertussen nog wat F-16s zien landen voor onze neus. Uiteindelijk mochten we opstijgen, maar we moesten ons haasten aangezien er weer gevechtsvliegtuigjes aan het landen waren achter ons. Allé, wij dus zo snel mogelijk weg en nog geen 200 voet boven de grond (60 meter) moést ik al naar rechts draaien om plaats te maken voor de F-16. Terwijl wij naar het noorden vlogen, vlogen de F-16s ons rond de oren. Fantastisch, gewoon ;-). Op de terugweg naar Falcon Field dan over Tucson gevlogen. Aan de ene kant heb je dan de internationale luchthaven van Tucson, en aan de andere kant heb je Davis Monthan Airforce Base. Arizona is hier bekend om de vliegtuigkerkhoven, en uiteraard beleven ook militaire vliegtuigen ooit wel eens hun laatste momenten. Precies daarvoor hadden we de vlucht over de militaire basis gepland, want net naast het veld ligt het grootste militaire vliegtuigkerkhof van de States. Enorm groot, en enorm veel verschillende soorten vliegtuigen genieten daar van hun pensioen! Indrukwekkend allerminst, en het bewijs - de foto's - volgen binnenkort. Dan weer verder gevlogen naar het noorden om uiteindelijk bij Pinal Airpark uit te komen. Daar hadden we een aantal touch and go's gepland, om eens wat foto's te nemen van de burgervliegtuigen dat daar 'in storage' staan. Ik heb er 3 touch and go's gedaan, terwijl John zich op fotografische wijze aan het uitleven was. Ook dit resultaat binnenkort te zien op de MSN-space en blog. Dat is nu een plaats waar we allemaal graag eens vrij zouden willen rondlopen, zo tussen de tientallen vliegtuigen in. Spijtig genoeg niet mogelijk, en zal het bij dromen blijven... Na mijn foliekes terug hoogte gewonnen en in één lijn recht naar Falcon gevlogen. Een zalige vlucht eigenlijk, en we kijken nu al uit naar die naar Las Vegas!
Vrijdag hadden ze ons dan gepland voor een simulatorsessie waarbij we ILSsen moeten vliegen. Da's aan de hand van de instrumenten een precisielanding maken. We hebben daar al het een en het ander van gezien in België, maar hier hebben we nog niets van het instrument-gedeelte gedaan. Daarmee dat de simsessie een béétje te vroeg kwam, iedereen zich afvroeg waarom die al gepland was, iedereen dispatch voor zot verklaarde, enz. Simsessie afgelast (logisch), maar wel Tom (de roommate) een privébriefing gehad die heel nuttig was. Kwestie van dieper liggende leerstof eens naar boven te halen zeker?
Volgende week beginnen we inderdaad aan het IFR-gedeelte (Instrument Flight Rules). Dan gaan we leren vliegen door enkel en alleen de instrumenten te gebruiken. De luchtvaartwereld is inventief genoeg, en eigenlijk hoeven we niet naar buiten te kijken om perfect te weten waar we zitten, en waar we naartoe gaan. 'Where's the fun in that?', hoor ik jullie denken, maar als je bedenkt dat door vanalle radiosignalen, en de daaraan gekoppelde toestelletjes, metertjes en instrumentjes je zoveel mogelijkheden hebt...? Meer uitleg over verschillende aspecten van het instrumentvliegen zullen de komende maanden zeker hier te vinden zijn. Net zoals wij stap voor stap ingewijd worden, krijgen jullie stap voor stap nieuw leesvoer van mij te verwerken. Als dat geen tof vooruitzicht is! ;-)
Het VFR-hoofdstuk zit er hier (eindelijk voor mij) eigenlijk op. Ik heb vandaag mijn Final VFR-Check gevlogen, en ik heb me erdoor gesparteld. Het was een week geleden dat ik nog gevlogen had, en dat maakte het nog net dat iétsje spannender. Uiteraard kan een vlucht nooit perfect zijn, en had ook ik een lange debriefing aan mijn been. Maar van een examinator/instructeur die vroeger generaal was bij het leger, en als het ware met 1001 verschillende toestellen heeft rondgezoefd, kan je al wel eens het één en het ander opsteken. Het is erg als je moet zeggen dat je tijdens een check nog zoveel bijleert, maar anderzijds is het ook goed dat je eens een andere visie te horen krijgt. Visie te horen, sterk bezig...
Omdat ik zoveel achteruit was geschoven, zat de vrees er al in dat ik niet veel recuperatiedagen zou krijgen, ook al zouden er een tweetal zeker meer dan welkom zijn. Maar nee, niks daarvan, en in tegenstelling tot rust zijn we morgen weer de pist in. Ditmaal zonder instructeur, maar mét flightmate. Bij wijze van afsluiting van het VFR-hoofdstuk worden hier 2 vluchten '2 students together' gevlogen. Morgen vlieg ik met Jonathan naar Fort Huachuca. Misschien al dit weekend vlieg ik met Bram - aka Scampi - naar North Las Vegas, om dan een weekendje in de gokstad te verblijven. Ik ben daar inderdaad al geweest met de 1e groep, maar ik zie er zeker niet tegenop van er mijn neus nogmaals te laten zien! Iemand iets nodig van de M&M's-store? ;-)
Volgende week begint dan het IFR-hoofdstuk, oftewel het leren vliegen op instrumenten. Waarschijnlijk gaan we maandag al van start, nadat we dan zondag na lang vliegen van Vegas weer thuisgeraakt zijn. Nu, laten we eerlijk wezen, en laat het maar vooruit gaan. Ook al zitten sommigen aan een spreekwoordelijke 'limiet' (uhum...), dan toch verkiezen we het vliegen hoor. We zijn nog altijd even gepassioneerd, gestoord, gefreakt, en wat dan ook...
Door het drukke programma bestaat de kans dat ik pas volgende week weer mijn opwachting zal maken op mijn blog. Mis mij niet te hard, want... I'll be back! Tot dan!
Deze week was - zoals in vorig berichtje reeds gemeld - een drukke week voor onze promotie. Voor mij persoonlijk nog niet druk genoeg, omdat ik graag mijn 'final VFR check' hier nog graag had gedaan, maar soit. Ik denk dat ze me weer eens vergeten zijn op de planning, en daarom zal ik morgen wel eens bellen zeker? Wat wél al achter de rug is, is het PPL-examen. En we zijn geslaagd, wat dus zoveel wil zeggen dat we onszelf vanaf nu privépiloot mogen noemen. Een eerste serieuze stap naar ons uiteindelijke doel, zeg maar. Maar het besef dat we al zover zijn dringt (nog) niet door, laat staan dat het (al) aanwezig is.
Door het feit dat we niet gepland stonden vrijdag, zaterdag of morgen (maandag) voor de check, is het voor mij eindelijk nog eens een rustiger weekend geworden. Wat zeg ik: té rustig, want de aloude momenten van verveling hebben weer de kop opgestoken. Hét absolute hoogtepunt van het weekend was de NBA-match (basketbal, voor zij die niet mee zijn) tussen de Phoenix Suns en de New Orleans Hornets. Zaterdag in de late namiddag zijn we met z'n 12 naar downtown Phoenix afgezakt, richting het indrukwekkende US Airways Center. De Suns bleken (dat weet ik van ingewijde basketbal-liefhebbers uit mijn klas) niet de minste ploeg in Amerika te zijn, en dus waren de verwachtingen naar een overwinning, of naar op zijn minst een goede match aanwezig. Wat de match betreft bleven we een beetje op onze honger zitten, want uiteindelijk leken de Suns niet in hun aloude spel te komen, en stapelden de missers zich op. Aan de andere kant maakten de Hornets dan weer wél de kansen af, waardoor de Suns altijd op achtervolgen waren aangewezen. Eindstand werd uiteindelijk 106-111, en dus een verliesmatch voor 'onze' thuisploeg. Qua ambiance is zo'n NBA-match zeker ook de moeite. Het begint eigenlijk al met de ploegenvoorstelling, en daarna uiteindelijk met de 'Stars and Stripes' (de nationale hymne). Ook tijdens elke time-out is er entertainment voorzien. Het meest bekend, en ook wel het meest in het oog springende deel, zijn uiteraard de cheerleaders (de Sun's Dancers, in our case). Leve Amerika! ;-) Maar ook op vele andere vlakken viel dat aspect van het basket wel op: er werd met T-shirts en pizza's gesmeten, de 'Smile Cam' kwam in actie (nemen ze willekeurig supporters in beeld op het grote scherm, en mag je eens vriendelijk lachen en zwaaien), er was stunt-, vlieg- en trampolinewerk te zien, enz. Nogmaals: de moeite!
Volgende week is het een beetje raden naar wat er allemaal te gebeuren zal zijn. Ik hoop dus van mijn Final VFR-check te kunnen doen. Voorts is er ook sprake van een eerste missie '2 students together' te laten doorgaan. Nu we bijna allemaal onze PPL hebben, mogen we zonder instructeur erop uit. Een eerste missie zou ons naar Fort Huachuca brengen; tussen Tucson en de Mexicaanse grens. Dat vliegveld heeft een landingsbaan van 12000 voet (ong. 4km) lang, dat gebruikt kan worden als landingsbaan voor de Space Shuttle (indien er problemen mee zijn, en een noodlanding noodzakelijk). Voorts bestaat de kans dat we aan het 2e grote deel van de opleiding hier beginnen: de IFR. In dit deel gaan we leren vliegen puur op instrumenten. De 'hood', zoals we die hier noemen, wordt dan waarschijnlijk onze grootste vriend. Dan krijgen we een kap op ons hoofd gezet waardoor we alleen het instrumentenpaneel kunnen zien, en niets buiten. Best nog wel allemaal plezant, zo vliegen, en zeker als je bedenkt dat het allemaal op basis van instrumenten in het vliegtuig en op de grond mogelijk is... Meer spannende en indrukwekkende verhalen volgen natuurlijk wanneer het écht zover is! ;-)
Morgen zal dus een beetje gevuld worden met wat studeren en nakijken, met een bezoekje aan de Walmart ('t is weer dringend nodig...), en zo van die dingen. En ook nog een klein beetje uitslapen, want hoewel we niet al té veel gedaan hebben, moét je jezelf dat op de gepaste momenten toch gunnen, niwaar? Zeker nu de nachten hier vrij fris worden en de dekens weer bovengehaald zijn, en je jezelf daar zo goed kan in wegmoffelen... ;-). Ik ga me horizontaliseren!
Een extra spannende week breekt aan in het verre Arizona voor onze groep. Gans promotie 3 van de Sabena Flight Academy loopt op de toppen van de tenen, en is op van de zenuwen. De ene groep is bezig aan een eerste grote stap naar iets... tjah, groots. De andere groep zit dan weer een stapje verder, maar spannend blijft het evenzeer.
Ik ben er dan ook zeker van dat u - trouwe lezers - er alle begip voor hebt dat er voorlopig nogal weinig schrijfsels te vinden zijn op deze blog. Wat gaande is slurpt niet alleen veel van mijn zenuwen op, maar ook veel van de beschikbare tijd... Maar volgende week -hopelijk - kom ik u in hoogsteigen persoon vertellen wat er deze week allemaal gaande is en was... Het enige wat u - trouw lezerspubliek - voor mij kunt doen...
Bid voor mij... Morele steun is ook zeer welkom... Amen...
Net wakker, en het is 15u in de namiddag... Neenee, het is niet laat geworden gisteren, en nee, ik ben niet nét wakker. Vandaag stonden we namelijk gepland voor een navigatievluchtje naar Prescott, ten noorden van Phoenix. Tussen de bergen dus, en dus een ideale bestemming voor een ochtendvlucht. Daar stonden we ook gepland, tot een dag voor de vlucht zelf... Het werd later en later, en zoals dat vaker gebeurt tussen de bergen, wakkert de windkracht aan naarmate de dag vordert. Ik had er al geen goed oog in, en wat gevreesd was, werd werkelijkheid. Cancellen, wegens te harde wind (19 knopen), gecombineerd met windstoten tot 29 knopen. Weer een ganse planning voor niks (worden we gewoon), maar wel vroeger thuis om héél wat slaap in te halen van de voorbije week...
De week stond voornamelijk in het teken van studeren voor het theoretisch gedeelte van ons PPL-examen. PPL staat voor Privat Pilot License, en is dus één van de eerste grote 'papiertjes' (hier in de States is dat een bankkaart ;-)) die we moeten proberen in handen te krijgen. Studeren combineren met een aantal vluchten is al moeilijker, aangezien de aandacht verdeeld moet worden. Ja, inderdaad, deze week hebben we toch ook wat kunnen vliegen. Het weer was al wat beter, niet téveel wind meer en de temperaturen zijn hier enorm draaglijk geworden. Oh ja, voor ik het vergeet: de test was vrijdag, en ik ben geslaagd (90%). First step taken...
Verklaar mij zot, zoals er al velen voor u gedaan hebben, maar het wordt hier frisjes. Ok, overdag - moet ik toegeven - halen we een mooie 30 graden en net ietsje meer. Van de hitte is er geen sprake meer, aangezien we daaraan gewoon waren en het nu een pakske minder is. Maar, 's ochtends, dan is het 'op zijn Belgisch' voor hier. 4u, je stapt je appartement buiten, en je voelt ochottekes iets meer dan 15 graden... Brrr ;-). De 'regenmaand' heeft hier letterlijk veel weggespoeld af en toe, maar ook de hitte meegenomen.
Voor de rest zal het weekend hier een beetje rustiger verlopen dan anders. Een beetje inhalen qua wassen en bloggen, en zo van die zaken, en hier een beetje rondlummelen. Straks nog eens het (ondertusse veel te frisse) zwembad induiken (kwestie van het verstand ook wat wakker te maken), iets gaan eten en waarschijnlijk terug gaan bowlen. Het wordt een vaste zaterdagavondactiviteit, maar eentje die zeker te genieten is. Vorige week trouwens het record van de States op mijn naam kunnen schrijven. Ok, het vorige stond ook op mijn naam, maar het nieuwe is op 178 gebracht. Leffe, Chrisse en Piet; watch it when I'll be back ;-). Ok, genoeg gestoeft! Morgen dan uitslapen, eens wat inkopen gaan doen, misschien nog eens voorstellen om nog eens naar Phoenix Sky Harbor te gaan spotten, en een navigatie voorbereiden (inderdaad, maandag vliegen we naar Yuma, dat bijna op de driehoek Californië-Arizona-Mexico ligt). De dag geraakt dus wel gevuld!
Om te besluiten heb ik nog een aantal eervolle vermeldingen te plaatsen. Het is al langer geleden, en dus zal de lijst weer wat langer zijn: --> 18/9: Sarah, mijn oudste nichtje! Als ik wat foto's plaats, stuur jij me er dan een paar van Costa Rica (met bijhorende anekdotes)? ;-) --> 19/9: Chrisse, als ik terug ben gaan we uwe 24e nog wel eens 'herdenken' bij een pint of een kriekske, of met een bowlingske (of beide), niwaar? ;-) --> 23/9: Katrien (Breem), ook de 24 gehaald nu! Blijf ze winnen in 2e divisie! ;-) --> 25/9: Tante Loan, a very happy birthday to you too! American style then, not Indonesian --> 29/9: Diederik, 14 jong... ge wordt oud! Tell me something about the new school!
Een nieuwe rubriek is geboren: de 'No Comment Picture'! De bedoeling is van af en toe eens een foto te posten die, naar mijn mening, geen commentaar nodig heeft, en waar er vooral moet bij worden weggedroomd (of iets anders). Jullie commentaren, vragen en dergelijke zijn uiteraard meer dan welkom. Op die manier krijgen jullie af en toe eens wat meer beeldmateriaal van hier te zien, want ik besef dat het - wegens het drukke programma - soms wat langer duurt.
Zondagvoormiddag, en deze ligt/zit nog in zijn bed. Een laptop is dan zo gemakkelijk, en dus is er geen beter excuus van gewoon te blijven zitten en een beetje te bloggen.
Vrijdag, zoals reeds gemeld, naar Californië afgezakt. Op school snel de laatste formaliteiten in orde gebracht, afgetekend geweest door een instructeur (ze checken dan nog eens vanalles, om te zien of je geen fouten of domme beslissingen genomen hebt, om het cru te stellen). Naar het vliegtuig beneden, checken of alles in orde was en 'den bak' laten voltanken. Met een klein beetje vertraging kon ik dan toch toestemming vragen om te beginnen taxiën naar de startbaan. 'Archer 4133K, taxi to runway 4R', en den deze was vertrokken! De heenvlucht zou me langs de noordkant van de vallei brengen. Onderweg nog even kennismaken met wat collega-vliegeniers. Phoenix Approach: 'Archer 4133K, traffic at your 6 o'clock; an Embraer 110 Bandeirante, same altitude'. Ten eerste, hoe kan ik die zien als die achter mij zit (geen ogen op de rug en niet de middelen om even door de Archer heen naar achteren te koekeloeren; en ten tweede was diene vlieger vele sneller dan ikke... Ok, hij had me gezien, en ging 500 klimmen en me inhalen. Da's nog eens een manier van inhalen he, in plaats van op de weg langs links (in België dan toch, in de States mag da langs links of rechts). Nee, erop en erover, en dan gapen naar de groteren van de lucht natuurlijk. Enfin, na anderhalf uur te vliegen in westelijke richting (de 3 wijzen kwamen ook uit het oosten he ;-)) mocht ik mijn passagiers inlichten over het inzetten van de daling. Enfin, da's misschien een stap te ver, maar we mogen al eens dromen, niwaar. Goed, aangezien Blythe maar op 400 voet hoogte lag (1000 voet lager dan Falcon Field), was het een lange maar zeker te genieten daling. De laatste bergen over, en dan over een riviertje. Bleek dat dat stroompje de machtige Colorado River was (je weet wel, die dat ooit eens de Grand Canyon zo diep gemaakt heeft), en tevens de grens was tussen Arizona en Californië! Dat Blythe niet ver over de grens lag wisten we wel, maar zo dicht... Na even een oponthoud vooraleer aan de landing te beginnen (één van mijn collega's was aan de landing bezig), ben ik dan zelf ook aan de procedure begonnen. Blythe zag er me een toffe en goed uitgeruste luchthaven uit, maar er ontbrak iets... Vliegtuigen ;-). 2 stonden er op tarmac, waarvan 2 kapot, en nog een aantal in een hangar. Soit, we waren aan het landen. 'Blythe traffic, Archer 4133K is on a left downwind runway 26, for a full stop, Blythe traffic', en daarmee was de toon gezet. Nog even melden dat we op 'left base', 'final' en 'runway vacated' waren, en we konden het tarmac optaxiën. Nog voor je goed en wel van de baan bent daar, word je al gecontacteerd met de vraag of je fuel moet hebben. Ook nu was dat het geval in mijn geval, en ikke dus naar de fuel station geleid. 2 gezapige, iets meer gezette, Mexicaans aandoende Californiërs zitten daar dus de godganse dag, en zijn al eens blij dat ze een vliegtuig zien daar. Voor de rest zitten ze te niksen en af en toe eens een sigaret te roken bij de benzine. Ik dacht al dat ze me er niet al té intelligent uitzagen ;-). Vermits we van school uit weinig tijd krijgen van even op adem te komen op de bestemming zelf, waren we ook nu gebonden aan een tijdslimiet. Fuellen, betalen, een korte pipi-stop en meteen weer vertrekken. En dan nog zouden we weer met vertraging toekomen... Tijd voor de navigaties, en de beschikbare tijd ervoor, eens te herbekijken van de school uit? Een kwartiertje langer aan de grond had me zeker nog meer deugd gedaan, maar soit. De terugweg zou me na een uurtje aan de zuidwestkant van de vallei rond Phoenix brengen. Daar ligt ook ergens Luke Airforce Base, en dat heb ik gemerkt. Rustig aan het vliegen, tot ineens een zwarte vlek me voor me van rechts naar links bewoog. Snel de vlek opzoeken, en tot de constatatie komen dat net onder me een F-16 was gevlogen, in aanvliegroute voor zijn basis. Weer even verschoten, maar eigenlijk hebben die mannen je al lang gezien en weten ze precies waar je zit. Leve de transponder! ;-). Toen was het eigenlijk al tijd voor mij om te dalen, aangezien ik niet in de 'class B van Phoenix Sky Harbor' wou verzeild geraken. De class B (bravo), zoals we die noemen, is het luchtruim voor de internationale luchthaven van Phoenix; daar waar Boeings en Airbussen welig tieren om toe te komen en te vertrekken. Als kleine opdonder blijf je daar dus beter weg, of beter, is het niet toegelaten om daar te komen tenzij Phoenix Approach je daar uitdrukkelijk de toestemming voor geeft. Wel, dat was dus niet het geval, en lager vliegen was dus de boodschap. Een half uurtje later mocht ik Falcon Tower contacteren voor de landing op 'mijn' thuisbasis. Op dat moment bleek het héél druk te zijn op Falcon, zodanig dat de controller me leek te vergeten. Eindelijk: 'Archer 33K, extend your downwind, I will call you back'. Ik moest dus iets verder vliegen vooraleer ik mocht gaan landen, maar zover had ik het niet verwacht. In het verlengde van de piste liggen bergen, en die kwamen iets te dichtbij naar mijn goesting. Toch maar de toren nog eens opgeroepen, dewelke me zei van nog een halve mijl vol te houden. Eindelijk mocht ik indraaien, en naar Falcon terugvliegen. Ik was ondertussen al zo ver dat er nog ruim de tijd was van 2 vliegtuigen voor mij te zien opstijgen op dezelfde baan. Uiteindelijk short final, flare en afronden, en weer thuis!
Eens thuisgekomen mocht ik meteen terug beginnen aan een volgende navigatie. Gisteren (zaterdag) stond ik weer op schema, en deze keer om naar Ryan te vliegen, ten westen van Tucson. De route daar naartoe hebben we al 2 keer gevlogen, en beginnen we dus te kennen. Ideale vlucht om eens puur op 'time and heading' te vliegen; aan de hand van de berekeningen die je diezelfde ochtend gemaakt hebt, zeg maar. Enige minpunt (tot dan toe) leek het weer toen. Het had die nacht geregend in Phoenix, en de wolken waren nogal hardnekkig blijven hangen. Maar al bij al leek dat in de voormiddag nog te gaan meevallen, en dus was vertrekken de boodschap. Weer alle papieren in orde gebracht en den deze naar buiten om de 'preflight inspection' te gaan doen aan het vliegtuig. Ik kom buiten en zie ineens het vliegtuig waarmee ik moet vertrekken, voor mijn neus opstijgen. Raar, want er stond niemand gepland en in onderhoud moest mijn bakske ook niet. Ik dus terug naar dispatch, alwaar een pas aangenome, en duidelijk niet bijster intelligent iemand, blijkbaar mijn vliegtuig zonder boe of ba aan iemand anders had toevertrouwd. Hij zou over een uurtje terug zijn. Jaja, tuurlijk... als je met een half uur vertraging al vertrekt. Dat maakte mijn vlucht al meteen veel minder zeker, weer eens de meteo in gedachten. Dus, een beetje zitten niksen in dispatch, en vliegerkes en mannekes zitten tekenen. Wat kan ne mens anders doen, niwaar... Uiteindelijk kwam onze vriend binnen, kreeg ik de sleutels en was ik meteen weg. Net opgestegen hoorde ik de eerste collega's die naar dezelfde bestemming moesten, reeds terugkeren... Soit, doorzetten geblazen en genieten. Na een dik uurtje vliegen waren we aan de daling naar Ryan begonnen, maar al vroeg was het me duidelijk dat ik daar niet zou landen. Enerzijds was het in en rond de vallei op vele plaatsen aan het regenen, en met het gedacht in mijn achterhoofd dat het er niet op zou verbeteren, was het niet aangeraden daar lang te blijven. Anderzijds was de ganse Pan Am-vloot (de vliegschool waar onze Chinese collega's opgeleid worden) patterns aan het vliegen, en waren er veel solisten onderweg. Pan Am, of toch de Chinezen, staan hier bekend als niet echt veilige vliegeniers. Persoonlijk nog niet té veel van gemerkt, maar feit is wel dat je geen moer verstaat van hun position reports die ze via de radio doen. Engels spreken kunnen ze inderdaad echt niet. Dus ook om die reden leek het me beter niet te landen en alleen maar over het veld te vliegen. Met het opkomende gedonder dan maar meteen weer terug naar Falcon gevlogen. Aangezien ik nog wat tijd over had, heb ik gevraagd of ik nog een aantal touch and go's mocht oefenen. Geen probleem, en ben dan aan een reeksje van 6 begonnen. Bij elke landing moest ik meer en meer vechten tegen de wind, en na 5 landingen was het mooi geweest. Full stop landing aangevraagd en maar mooi en braafjes weer naar de Sabena-ramp getaxied. Uit curieuzetijd dan toch maar eens naar het weer gekeken dat er op dat moment boven Falcon hing. Wind 250°, 12 knopen, met windstoten tot 18 knopen. Al redelijke zijwind met redelijke kracht dus. Weer het gebruikelijke papierwerk na de vlucht gedaan, naar het appartement teruggekeerd, alwaar deze voor 4 uurtjes zijne nest inkroop. Bioritme tijdens navigaties; wa is da? ;-)
Vandaag (zondag) en morgen staan we niet gepland, maar ik vind het niet al té erg. Vrijdag hebben we een theoretische test voor onze Amerikaanse PPL (Privat Pilot License), en dus kan ik daar al een beetje voor leren. Ook een beetje bijslapen zal ook weer van pas komen...
Wim is momenteel niet op het appartement. De plicht riep, de navigatie ook, en dus is hij vandaag even naar Californië. Gelieve een boodschap achter te laten na het lezen van dit berichtje!" ;-)
Het is hier 4u15 's morgens, en ik sta hier vertrekkensklaar om naar school te gaan. Vandaag een lange navigatie naar Blythe op het programma. Blythe, een klein dorpje met verlaten vliegveld, ligt nét over de grens met Californië (zoek Phoenix en blijf verder kijken naar het westen, je zal Blythe dan wel tegenkomen). De eerste keer in een andere staat vandaag!
Allé, ik ga iets eten en dan vertrekken. Verslag binnenkort!
... hoeft niet altijd een negatieve betekenis te hebben. Een consequentie daarvan is wel - en dat heb ik gemerkt - is dat mensen hunkeren naar nieuws. De niet negatieve betekenis van het lang geleden zijn, betekent zoveel als 'het is druk geweest, we hebben veel gedaan, en ja, we hebben al eens wat meer gevlogen'. Maar geen nood, zie hieronder voor een kort overzichtje van de voorbije week.
De nachtvluchten zitten erop... spijtig genoeg. Echt tof om boven al die lichtjes te kunnen vliegen, en je er dan ook op de oriënteren. De 2 eerste nachtvluchten bestonden eruit van terug op Falcon Field de zogenaamde patterns te vliegen. Met instructeur die voor de nodige animo zorgde onder de vorm van 'electrical failures' (geen licht meer dus), engine failures (snel snel naar beneden dus), kapot landing light (landen in de donker tussen 2 rijen lichtjes op de grond dus). Plezant plezant, da's het enige wat je ervan kan zeggen. Wegens het constant moeten afzeggen van de navigatievlucht naar Tucson 's nachts (meestal door onweer), heb ik mijn solovlucht 's nachts daarvoor mogen doen. Zalig! 5 keer opstijgen, 5 keer landen, en 5 keer terugtaxiën naar de startbaan. Na iets meer dan een uur zat het er al op... De dag erna dan nog maar eens geprobeerd met de vlucht naar Tucson te plannen, en letterlijk als bij wonder geen wolkje aan de lucht, en geen bliksemschicht te zien. Met deze keer Camille als flightmate vertrokken we na 5 cancellations uiteindelijk toch naar Tucson. Ik moest terugvliegen van Tucson naar Falcon Field, met een tussenstop op Gateway om een aantal 'touch and goes' te gaan doen. Héél speciaal, zo vertrekken op een internationale luchthaven. Bij het taxiën te horen krijgen van 'Archer 44P, remain on taxiway A, the American Airlines MD80 will go right of you'. Of 'Archer 44P, give way to the US Airways CRJ900 on your right'. Of tijdens het wachten aan de startbaan van den diene: 'Archer 44P, remain at the holding point, give way to landing traffic, which is a Southwest Boeing 737, be advised on the wake turbulence'. Maar dan voel je je groot, tussen de Boeings en andere kastaars, zo in je kleine Archer
Zaterdag heb ik ook missie 36, mijn 1e 'long nav' gevlogen. Mijn in totaal 373 nautische mijlen lange vlucht (vermenigvuldig met 1,852 en je hebt het in kilometer) bracht mij van Falcon Field naar Kingman (in het noordwesten van Arizona, niet héél ver van Las Vegas) en Lake Havasu (in het westen van de staat, tegen de Californische grens). We stonden in totaal gepland met 5 om naar Kingman te vliegen. Een andere missie, de 49, gaat ook naar Kingman, maar niet naar Lake Havasu. Het enige nadeel was dat ik vloog met de N4145D. Hoewel de starter spiksplinternieuw is, is de Directional Gyro dringend aan vervanging toe. Op dat instrument vliegen we onze richtingen die we berekend hebben. Normaal gezien blijft dat instrument vrij stabiel werken, maar door ouderdomsverschijnselen kan het al eens zijn dat er een 'beetje speling' op zit. Op 10 minuten vliegen, zat dat instrument er 20 graden naast. Den deze vond daardoor bijna zijn punten onderweg niet, en is dus snel op visuele herkenning overgegaan in plaats van op 'heading'... Ok, via een paar 'omwegen' toch nog in Kingman geraakt, een vliegveld dat tussen bergen ligt en daardoor te kampen heeft met variabele winden. Wederom middenin de woestijn, en dus ook daar een vliegtuigkerkhof... Op Kingman staan veel Avro's (die bij Brussels Airlines ook vliegen) van United Airlines, alsook Jetstream 41s, Dornier 328s, en zelf een aantal Lockheed Tristars van het ooit befaamde TWA - Trans World Airlines. Wanneer we allen present gaven, zijn we snel iets gaan eten in het cafeetje, daar ik nog geen ontbijt genuttigd had. Scrambled eggs waren welkom dus. Na een uurtje zijn we daar weer vertrokken; Alejandro en ik richting Havasu, John, Eline en Camille weer naar 'huis'. Onderweg naar Lake Havasu over de 'proving grounds' van Ford gevlogen. Neenee, dat beestje is niet gevaarlijk, maar is eigenlijk het testcircuit van Ford waar wagens aller kaliber getest worden. Om het nog wat bescheidener te houden, heeft Ford te midden van dat testcircuit een vliegveld aangelegd. Amerikanen... Maar overal vind je zo'n testcircuits. In de vallei rond Phoenix een 5-tal van die enorme stukken land waar er tjah... getest wordt. Uiteindelijk kregen we het meer in zicht, want het zou belachelijk zijn als het 'Lake' in Lake Havasu niet op een meer zou slaan. Lake Havasu is een klein vakantieoord waar de rijke Amerikaan af en toe eens komt zwemmen, of zijn bootje te water komt laten. Het vliegveld zag er anders ook niet slecht uit; lange runway, wanneer van de runway komt er een 'Follow Me'-golfkarretje je opwachten, daar mag je dan achter taxiën tot op de parking, dan wordt er voor je gemarshald (de Jef Paletten, zoals ze hier genoemd worden, op de luchthavens die tekens geven aan de piloten waar ze moeten taxiën, u see what I mean?), dan mag je op het golfkarretje springen en krijg je ijskoud water aangeboden, in de pilot lounge word je gevraagd of je fuel nodig hebt (in mijn geval was dat een dikke 'ja', want anders werd Falcon halen nogal moeilijk), en als je weer vertrekt word je tot aan je vliegtuig gebracht. Nice nice ;-) Enfin, weer take-off, de laatste voor de dag. Recht naar Phoenix deze keer, om dan net ten noorden van Phoenix naar Falcon te vliegen. Na 4u42min vliegen in totaal stond ik aan de grond, op de juiste luchthaven, en daar was in vrij content van. Moe, pokkemoe, maar voldaan de papiertjes ingevuld en naar het appartement gegaan. Ik hoef niet te zeggen dat de slaap nabij was.
De 'gewone' vluchten vorderen ook stilaan. Gisteren nog moeten cancellen wegens teveel wind (gusting 29 knots, een beetje teveel van het goeie), maar vandaag was het dan zover. Ok, eigenlijk was het vandaag niet zo te genieten, maar dat lag dan aan externe factoren... Het weer was goed, maar té turbulent naar ieders goesting. Als je een paar keer met je kop tegen het plafond van het vliegtuig gesmakt wordt, of je hoogte neemt toe in 2 seconden met 200 voet, enkel door warme opwaartse lucht, dan weet je het wel. Het vliegtuig onder controle houden was op zich al moeilijk... En dan word je tijdens het vliegen bijna uit de lucht gevlogen door een verdwaalde Indiër, en dan zakt de moed toch nog wat verder. Nu, wees gerust, da's enkel voor vandaag, want morgen vliegen we 's ochtends vroeg, en gaan we zoveel mogelijk genieten.
Voor nu kruip ik erin, want inderdaad, morgen 6u30 zijn we verondersteld op te stijgen. Busje 4u45, dus over een kleine 5 uurtjes... Slaapzacht, Wim
Ondertussen zijn we te weten gekomen wat de volleyballers back in Belgium gedaan hebben tijdens het 1e competitieweekend. Het was een zeer goed begin, want onze beide ploegen wonnen. En dat doet nog eens dat extra deugd! De dames wonnen met 3-2 van Smash Neerijse. Profi dames! En Benedicte (van Neerijse), ik ben er zeker van dat Neerijse nog véél punten gaat pakken, als dat een troost mag zijn . Onze heren, tevens mijn ploeggenootjes die ik zo hard mis, hebben - ondanks 3 afwezigen - uitgehaald tegen Knodde Meise. Ze wonnen (naar het schijnt) oververdiend met 3-0, en zo is de 1e driepunter van het nieuwe seizoen al een feit. Ik blijf beide ploegen op de voet volgen. Daarom ook even Roald bedanken om daarstraks zo snel een reactie te plaatsen in het gastenboek van de site van de volleybalclub (voor geïnteresseerden: www.wothortervuren.be). Nu nog wachten op het literair talent van den Didi!
Wederom ondertussen nog een eervolle vermelding plaatsen in de blog, want er is er weer ene jarig. En niet zomaar eneç -->10/9: Mijn broertje, tevens collega-piloot-in-spé en mede-in-dezelfde-week-solist, wordt vandaag weer een jaartje ouder! De volle 22 al, wa nen ouwe zak . Leuke kaartjes, tekstjes en andere verjaardagswensen ==> crapskarl@hotmail.com
Morgen vliegen we hopelijk terug. We staan alleszins gepland voor de nachtvlucht naar Tucson. Ik moet als 2e aan de bak, of aan de yoke (=het stuur ;-)) en vlieg van de internationale luchthaven van Tucson terug naar ons eigenste Falcon Field (met tussenstop in Williams Gateway, om wat touch and go's te maken). In de hoop dat het weer morgennacht van die mate is dat we kunnen vertrekken, verblijf ik in de meeste hoogachting...
30 graden en meer; constant, en dan er nog in slagen van ziek te worden. Aan wie is het gegund? Inderdaad, aan dé King of Cancellations himself.
Donderdag na de afgelaste vlucht, met de moed in de schoenen thuisgekomen om 7u30, daarna meteen mijn bed ingekropen en pas wakker geworden om 17u30 in de namiddag. Zou slaaptekort van de laatste week er iets mee te maken hebben? Alleszins, bij het opstaan toch koorts, keel- en hoofdpijn. Ik had ook nooit gedacht dat ik dit ging zeggen, maar ik was content dat ik niet gepland stond vrijdag, en dus niet moest vliegen. Hopelijk ook de laatste keer dat ik dit gezegd, geschreven en getypt heb! Maar ik had dus al een dag extra om uit te zieken. Zaterdag dan wél gepland, en uiteindelijk ook gevlogen. Het ging al een pak beter, en had voor de veiligheid toch maar een Dafalganneke genomen. Toffe vlucht, écht eentje waar alles lukte, en waar ik overal zonder problemen ben doorgeraakt. Na 3 uur vliegen in totaal nog rap alle 'after flight activities' gedaan op school. 's Avonds was, omdat de pijp uit was, ook alle 'gezondheid' weg. Ik dus vroeg mijn bed in (op zaterdagavond! - ik hoop dat de Wothorrianen hetzelfde gedaan hebben ;-)). Het gaat beter en beter, alleen die verrekte keelpijn die blijft...
Ondertussen is het hier zondagmorgen 9u34, wat dus in België 18u34 betekent. De volleybalcompetitie is dus ook voor Wothor van start gegaan, met de damesmatch tegen Neerijse die al wel afgelopen zal zijn, en de herenmatch tegen Meise die bezig is. Ik peis aan ulle allemaal, en laat me snel weten wat de uitslag was!
Het is officieel; niets kan er nog verandering in brengen en het is overduidelijk. Ik ben recordhouder! En tevens heb ik mezelf een nieuwe titel aangemeten. Ik moet zeggen: hij staat me als gegoten!
Wat een week is het tot nu toe geweest. Om in de trend van vorige berichten voort te gaan (ok, ik beloof het, ik zal er niet té lang meer over zagen, het is toch altijd hetzelfde): 1 vlucht, de rest allemaal cancellations. Dat brengt mijn totaal op de laatste 2 weken op 10 vluchten gecancelled. Unaniem door mezelf - maar ik ben zeker dat er vele anderen mee akkoord gaan - kroon ik mezelf vanaf vandaag, dit eigenste moment tot...
THE KING OF CANCELLATIONS!
Elvis, eat your heart out! Thé King really IS alive!
Maandag was het hier dan Labor Day, en hadden we een dagje vrij (weeral...). Dinsdag dan toch één vlucht kunnen doen, en ik mag gerust zeggen dat ik er zwaar van genoten heb. Nog eens alleen erop uit trekken, een beetje manoeuvers gaan oefenen in de Southeast Practice Area, en na 1u48 terug met beide voeten op de grond.
Woensdag - gisteren - was het dan de beurt aan een lange navigatie naar Kingman, in het noordwesten van Arizona. In totaal had ik een vlucht van 363 nautische mijl gepland, en zou ik weg zijn voor drieënhalf uur. Ok, alles goed, opgestegen, totdat... de oliedruk verdacht hoog was. Het wijzertje stond boven het rood streepje, wat de eigenlijke maximum limiet aangeeft. Een beetje proberen in 'climb power setting' 'voor tijdens het klimmen hebben we meer power nodig uiteraard), 'cruise power setting' (de setting voor gewoon rechtdoor vliegen) en 'idle power setting' (geen of amper nog power produceren). Enkel in de laatste kwam het wijzertje weer naar beneden, maar nog altijd te hoog, en dus was een vlucht van meer dan 3 uur met dat toestel uitgesloten. Ik heb dus besloten terug te keren naar Falcon Field, te landen en het vliegtuig te squawken. Daarmee niet doelend op een indiaanse juffrouw, maar op de term die hier gebruikt wordt om het vliegtuig aan de grond te houden wegens een technisch defect. Je beschrijft het probleem in de 'squawk book' (voor maintenance), je verwittigt dispatch en je gelast je vlucht af...
Squawken was ook de reden voor de cancellation vandaag. Normaal gezien, met dat de nachtvlucht naar Tucson vannacht ook niet doorgegaan is wegens storm, moest ik terug proberen in Kingman te geraken. Ik had een goed vliegtuig, de N4181J, of dat dacht ik toch. Eenmaal op school aangekomen, wordt er van je verwacht dat je de 'squawk book' van je vliegtuig nakijkt. Eén probleempje, ik vond het niet, en gebeurt dat, dan mag je je zorgen beginnen maken. En effectief, ikke naar maintenance en daar dan dat boek gevonden, mét openstaande squawk (en wat voor één: alternator kapot, en nog vanalles dat het niet of minder goed deed...). Even gevraagd of het onderhoud misschien al gebeurd was, maar dat was een dikke 'njet'. Heb dan nog een uurtje langer gebleven, om te zien wat er ging gebeuren (omdat ze meteen gingen kijken wat eraan was). En dan komt het moment dat het sprankeltje hoop dat je nog hebt, verdwijnt als sneeuw voor de Arizonese zon. De mannen van maintenance gaan weg van het vliegtuig, terug naar de hangar, maar komen meteen erna weer buiten met het 'trakteureke'. Trakteureke aan de vlieger gekoppeld (of andersom) en de vlieger de hangar in. Never a good sign...
De laatste dagen ook niet al té veel geslapen. Met dat ik nu terug om 7u thuis ben, denk ik dat ik er maar van ga profiteren vandaag om wat van die achterstand ongedaan te maken. Ik kruip er dus weer eens in... Slaapzacht België!
Het is weer weekend! En wat voor één! Een lang dan nog wel! Nog langer niet vliegen! En nu ga ik stoppen met gebruik te maken van zinloze uitroeptekens!!!
Nee, weer weekend dus... Maandag is het hier Labor Day - een feestdag dus - en dus krijgen we een dagje extra op het appartement. Alsof we daar de laatste dagen nog niet genoeg gezeten hebben! Donderdag in de namiddag kreeg ik een verlossend telefoontje van mijn flightmate. Jonathan had namelijk 2 nachtvluchten na mekaar, en als je weet dat de 1e daarvan naar Tucson vliegen was (en normaal de flightmate moet terugvliegen), begrijp je al snel dat het hier om een misser in de planning ging. Hij had het geregeld toch naar Tucson te vliegen, maar dan moest ik mee. Drie keer raden wat ik beslist heb; en inderdaad, drie uur later stonden we vertrekkensklaar op school. Totdat... onze-lieven-heer er weer eens anders over besliste, en de 'convective activity' (lees: gedonder en gebliksem) weer zegevierde. Géén vlucht dus, weer cancellation aan mijn broek. Vrijdag stond ik - wonderwel - wéér gepland, maar dan voor een dagvlucht. Samen met de instructeur naar de 'practice area' nog eens de manoeuvres gaan herhalen, want dat was ook weer een tijdje geleden. Vol goede moed aangekomen op school, want overdag zijn er nog geen onweersbuien, en dus zat vliegen er dik in. Tenminste, tot onze-lieven-heer weer een andere verrassing in petto had. Alle operaties stoppen hier op 43° celsius, en 'onze vader de schepper' had er dan maar gelijk die temperatuur van gemaakt. Gevolg: ni vliegen!!! Ok, vlucht uitstellen dan maar, want we hadden het vliegtuig nog voor de rest van de dag. 2u30 later nog eens naar de ATIS (een boodschap die om het uur verandert, en waar je het weer kan op beluisteren van een bepaalde luchthaven) geluisterd, en het was 1° 'frisser' geworden. Ironie ironie, en dus konden we toch vertrekken. Goed, wij de lucht in, een beetje 'instrument flying' gedaan (je krijgt dan zo'n plastieken kap op je kop zodanig dat je enkel de instrumenten ziet), totdat... tjah... de onweerswolken té dichtbij kwamen, de wind té hard werd, en we dus moésten terugkeren naar Falcon Field. Ok, ik heb dan wat op instrumenten gevlogen, maar de missie moet dus herdaan worden omdat ze niet volledig afgewerkt is. Dank u, onze-lieven-heer... again :-s. Omdat het nog erger werd qua wind (stormachtig), uiteraard ook geen vlucht voor Jonathan, en dus beide gefrustreerd het weekend in...
Maar we gaan een paar zaken proberen te doen, om desalniettemin het weekend redelijk tof door te brengen. Vanavond (vrijdag) dan al een restaurantje gaan doen. Morgenavond zakken we eens af tot in Tempe, en dan meerbepaald naar de Pilot Shop. De portefeuille is aangevuld, de kredietkaarten op zak,... 's Avonds keren we dan terug naar Phoenix, alwaar we een Belgisch restaurant gaan uitproberen. Zouden we daar voor het eerst in 2 maanden nog eens min of meer deftige frietjes te eten krijgen? Op de terugweg naar huis zou het daarna kunnen dat we weer een tussenstop maken aan de bowling. Vorige keer was het daar al tof, en jah... er moet hier iemand nog een aantal spelletjes meer gaan winnen, natuurlijk. Kristof, Chris en PJ; ge ziet, ik ben mijn skills aan't onderhouden he! Kwestie van in conditie te blijven :-p
Maar ik ga mijn avond hier stilletjesaan afsluiten. Nog een filmpje zien en daarna onder de wol... of enkel maar het laken (té warm). Nog even de traditionele mededelingen verwerken:
--> 1/9: Roeland, ne gelukkige 24e he! --> Aan alle (jong-studentjes): geniet van het laatste vakantieweekend, en geniet ook terug een beetje van de school .
De eerste week IFR-vliegen zit erop! 3 vluchten gedaan; het konden er meer zijn, maar we gaan niet te hard klagen. Inderdaad, het konden er even goed minder geweest zijn, met al het geklungel der sommigen der dispatchers... Deze week heb ik lang genoeg de binnenkant van ons gebouw gezien (vertragingen, verplaatsen van vluchten, enz). Soit, we hebben het overleefd!
