Bijlagen:
d60.jpg (228.5 KB)   
d61.jpg (238.4 KB)   
d62.jpg (195.5 KB)   
d63.jpg (211 KB)   
d64.jpg (238.4 KB)   
d65.jpg (221.6 KB)   
d66.jpg (229.1 KB)   
d67.jpg (190.8 KB)   
d68.jpg (161 KB)   
d69.jpg (254.1 KB)   
prof6.png (70.7 KB)   
r-dag6.png (767.8 KB)   

Luxe paardjes

Toen we vanochtend voor het ontbijt even buiten de muren van ons klooster (natuurlijk het hotel) gingen was hij daar al, de eerste vijftig plusser, met pak en zak op weg naar een bestemming waarheen miljoenen mensen hem en ook ons voorgingen. Op een honderdtal meter volgende een jong paartje. Na het opslaan van de nodige energie door het nuttigen van een stevige maaltijd trokken we rond half tien op weg naar Leon, ruim 110 km verder. Het was de Meseta rit deel 2. Dat de verhalen over dit deel van de camino niet zo maar uit de lucht zijn gegrepen konden we aan den lijve ondervinden. Bij het vertrek was de temperatuur reeds gestegen tot ongeveer 28° . Naarmate de dag vorderde ging deze naar de 45° in de zon (in de schaduw 35° omstreeks 16 uur) om dan terug te dalen tot 39° bij het binnenrijden van Leon (schaduw 31°). Gelukkig konden we genieten van een zachte en verkoelende rugwind die ons tevens een extra duwtje gaf. Natuurlijk kon het niet anders dan dat we onderweg enkele plaatselijke baruitbaters gelukkig maakten door het bezoek van hun terrasje om onze dorst te laven met een fris drankje.

Tijdens het fietsen werden vele camino-gangers voorbij gereden en kreeg ik medelijden met hen als je ze zag zwoegen in die alles verstikkende zon om zichzelf en hun rugzakken voort te slepen. Dan zijn wij nog luxe paardjes die al zittend op een licht fietsje ons voortbewegen. Niet tegenstaande die gezegd zijnde was het voor ons toch ook wel een hele opdracht, nu ja we hebben er wel zelf voor gekozen.

Nog een leuk tussendoortje: vanmiddag waren de voorbereidingen voor ons middagetentje in Sahagun volop aan de gang op een schaduwrijk pleintje voor het klooster toen de plaatselijke politie opdaagde en vriendelijk vroeg om deze plaats te verlaten en op te hoepelen naar een parking buiten het centrum. Zo gevraagd zo gedaan, toch weer extra werk voor onze zorgzame begeleidingsploeg.

Wat ook bij ons allen opvalt is de vriendelijke en gemoedelijke sfeer die er heerst langsheen de Camino. Voordurend is het van "BUEN CAMINO" alsook "HOLA" en wuivende handjes door eenieder die we passeren zowel van op de terrasjes, van autobestuurders en pelgrims onderling. Dit is natuurlijk een extra bron van energie. Een ander voorbeeldje van de sfeer is het feit dat een ouder echtpaar ergens in een godvergeten prutsdorpje ons binnen riep om ons te voorzien van extra water voor onze drinkbussen. Natuurlijk gingen we gretig daarop in. Beide partijen waren gelukkig, wij met onze koele drank, zij met het feit dat ze onze dorst mochten laven. Was het maar overal zo op deze wereld.

Morgen rijden we naar Astorga een mooi stadje aan de voet van de hoogste beklimming van de Camino, met name de CRUZ de FERRO waar we onze lasten en bekommernissen symbolisch van ons kunnen afwerpen aan de voet van het ijzeren kruis.

Weeral een dag van onze droom in vervulling gegaan.

Bijlagen:
d51.jpg (289.9 KB)   
d52.jpg (202.4 KB)   
d53.jpg (190.2 KB)   
d54.jpg (226 KB)   
d55.jpg (223.5 KB)   
d56.jpg (195.4 KB)   
d57.jpg (258.5 KB)   
d58.jpg (101.9 KB)   
d59.jpg (100.8 KB)   
d59a.jpg (108.5 KB)   
prof5.png (77.6 KB)   
r-dag5.png (748 KB)   

Een rustdag ?

Op het programma van vandaag staat de zogenaamde 1° helletocht doorheen de Meseta gelegen tussen Burgos en Leon. Een helletocht omwille van de openheid van het landschap, een felle wind die meestal in het nadeel blaast en de verzengende temperaturen die er kunnen heersen. Maar Jacobus wist dat wij naar hem opweg zijn en heeft de nodige stappen ondernomen naar de weergoden. Na een kort bezoek aan Burgos vervolgen we onze weg naar Citores del Paramo, een luilekkerland voor wie het rustig aan wil doen in een godvergeten plaatsje ergens in het niemandsland gelegen op korte afstand van de N120. Onze middag brachten we door na een 60tal km fietsen in het mooie Castrojerez, gebouwd aan de voet van een heuvel. Op de top ervan staan de ruïnes van een burcht die herinneren aan een ver verleden. Fromista werd onze volgende halte, in de schaduw van een van de drie kerken die dit kleine dorpje rijk is werd een terrasje bezocht om onze dorst nogmaals te laven. Een stralende zon kleurde het landschap totaal anders dan gisteren, de wind zat in ons voordeel en het licht golvende parcours werd zonder al te veel moeite overwonnen. We gingen zeker vroeg aankomen in Carrion de los Condes. Eenmaal in het dorpje toegekomen werd een onvoorziene laatste tussenstop ingelast. De "peregrinacion en bicicleta" werden binnengeroepen door de leiding van een groep zingende en dansende kinderen. Zij gaven een kleurrijk en temperamentvol muzikaal optreden voor de bewoners van het plaatselijke rusthuis. Verrassend en aangenaam om ook van deze feestelijkheden te mogen meegenieten. Onze tolk Viktor gaf enige toelichting over onze tocht en vertelde ons het waarom van de aangang zijnde feestelijkheden.
Vannacht overnachten we in een voormalig kloostergebouw, nu omgebouwd tot een prachtig hotel San Zoilo, even buiten het dorp. Op de dagelijkse briefing voorafgaand aan de maaltijd brengt Marc een bezinningstekst van Paulo Coelho die ons even doet nadenken over onze levensweg hier op aarde, het waarom en het waarheen.  
Weerom een onvergetelijke dag beleefd en stilaan naderen we de helft van de af te leggen kilometers, 440 km en 5000 hoogtemeters klimwerk liggen reeds achter ons. Blijkbaar was het vandaag ook wasdag want toen wij onze fietskledij wilde droogzwieren was het file. Hebben wij dan toch zo fel gezweet ?

Tot zover een samenvatting van ons dagjournaal.

Bijlagen:
d41.jpg (143 KB)   
d42.jpg (146.5 KB)   
d43.jpg (360 KB)   
d44.jpg (200.8 KB)   
d45.jpg (179.4 KB)   
d46.jpg (244.4 KB)   
d47.jpg (262.4 KB)   
d48.jpg (249.8 KB)   
d49.jpg (177 KB)   
d49a.jpg (609.1 KB)   
prof4.png (72.4 KB)   
r-dag4.png (306 KB)   

Alle goede dingen bestaan uit drie.

Cenisero laten we achter ons om op een tiental van kilometer van Burgos onze dag af te sluiten in hotel Camino de Santiago (What is in a name).

Langsheen een eerdere drukkere weg fietsen we naar Najera om dan verder door te stomen doorheen een prachtig natuurgebied gelegen in de Sierra de la Demanda. Als we het woord sierra horen denkt men automatisch aan bergen. Zo ook moesten er twee cols beklommen worden met hoogten tot boven de 1200 m. De Alto de Prodellea (1260m) en de Puerto El Matoro (1160m), de beklimming naar het stuwmeer de Uzquiza, lagen voor de wielen. Mooie beklimmingen en prachtige afdelingen werden genomen in dit aanlokkelijk en mooi beschermd natuurgebied. Niet te verwonderen dat menigeen vooraf met een klein hartje aan de start stond. De weergoden waren echter gunstig gezind en zorgde regelmatig voor enkele wolkjes zodat de temperatuur aangenaam en draaglijk was. Al zwettend en puffend werden de gemoederen bedaard en eenieder kwam tot rust. Was het de haan van Santo Domigo de la Calzada ? (later hierover meer) of is het toch echt zo dat alle goede dingen bestaan uit drie.
Op het einde van de rit die in een vrij strak tempo eindigde na 118 km had iedereen de conditie te pakken voor de komende dagen en stevenen we morgen af naar de beruchte Meseta.

Weeral een dagje voorbij.

Bijlagen:
d30.jpg (128.5 KB)   
d31.jpg (154.6 KB)   
d32.jpg (258.9 KB)   
d33.jpg (134.2 KB)   
d34.jpg (286.6 KB)   
d35.jpg (247.8 KB)   
d36.jpg (251.3 KB)   
d37.jpg (305.8 KB)   
d38.jpg (207.4 KB)   
d39.jpg (110.2 KB)   
prof3.png (58.3 KB)   
r-dag3.png (526.2 KB)   

Alle begin is moeilijk

Dag twee bracht ons van Puenta la Reina naar Cenicero. Daar waar we maandag ten zuiden van Pamplona fietsten rijden we vandaag ten noorden van Logroño om de verkeersdrukte rond deze twee steden te vermijden. We wijken daarbij wel af  van de Camino Francés maar regelmatig zitten we toch op het traject dat ook de wandelende pelgrim voor zijn rekening neemt. Voorbij Estella stoppen we een eerste maal aan het Monasterio de Irache. De dorstigen laven is een werk van barmhartigheid zo ook dachten hier de monninken maar ze vergisten zich, inplaats van water spuit hun fontein rode wijn.

Daar waar we maandag een hoogteverschil van 14OO meter moesten overwinnen om onze dagbestemming te bereiken werden er vandaag maar een 1000 hoogtemeters worden overwonnen. Iedereen was het er over eens dat deze etappe qua moeilijkheidsgraad niet moest onderdoen voor die van maandag. Maandag was de hoofdbrok de beklimming van de Ibañeta een gelijk opgaande beklimming van 18 km. Vandaag was de hoofdbrok slechts 12 km lang maar de tussendoortjes waren veel steiler. Bovendien was de verfrissende wind van de dag voordien niet meer aanwezig en heerst er intussen een alles verschroeiende hitte die het geheel nog wat spannender maakte. Ook de eerste pech deed zich voor, twee gebroken spaken diende even voorbij Estalla te worden hersteld, uw dienaar kon het zich veroorloven om lek te rijden, een aflopende ketting zorgde voor enige hilariteit in de groep met een lichte valpartij tot gevolg.
Dit alles werd echter goed gemaakt door de prachtige natuur van de Rioja-bergen (gekend van zijn voortreffelijke wijn). En de deskundige ondersteuning van het begeleidingsteam maakte dat zij die het wat lastiger hadden ook de dagtaak tot een goed einde brachten..

Intussen is het weeral tijd om aan morgen te denken door te zorgen voor de nodige nachtrust.

Bijlagen:
d20.jpg (203.5 KB)   
d21.jpg (281.4 KB)   
d22.jpg (276.2 KB)   
d23.jpg (275.5 KB)   
d24.jpg (284.2 KB)   
d25.jpg (294.1 KB)   
d26.jpg (294.1 KB)   
d26.jpg (292.8 KB)   
d27.jpg (271.9 KB)   
d28.jpg (327.6 KB)   
d29.jpg (305.4 KB)   
prof2.png (129.6 KB)   
r-dag2.png (893.6 KB)   

Dag 1  Sint Jean Pied de Port - Puenta la Reina

De kop is er af, de tocht is zeer goed verlopen, de schrik voor het onbekende is verdwenen. Onze dagteller staat op 113 km, er werden ongeveer 1500 hoogtemeters overwonnen. Het weer was prima, temperaturen in de zon van meer dan 30°, gelukkig was er een licht briesje dat alles draaglijk maakte. Er werd veel gedronken zelfs zodanig veel dat onze bevoorradingsploeg extra water diende bij te halen. Iedereen heeft zich krannig geweerd en de eerste trip tot een goed einde gebracht. Er heerst een prima sfeer in de groep. Morgen gaat het verder richting Cenicero gelegen in de Rioja even voorbij Logroño.

Graag eindig ik dit eerste relaas met een licht aangepaste tekst van Jean-Claude Benazet :

                       Tous les matins nous prenons le Chemin
                       Tous les matins nous roulons plus loin
                       Jour apres jour, St Jacques nous appelle
                       C'est la voix de Compostele

Bijlagen:
d10.jpg (286.5 KB)   
d11.jpg (248.3 KB)   
d12.jpg (209.5 KB)   
d13.jpg (255.5 KB)   
d14.jpg (327 KB)   
d15.jpg (491.1 KB)   
d16.jpg (347.9 KB)   
d17.jpg (360.1 KB)   
d18.jpg (319.6 KB)   
d19.jpg (298.3 KB)   
prof1.png (135.9 KB)   
r-dag1.png (1.1 MB)   

Vertrek 30.06.’13

De laatste rechte lijn is ingezet. Vandaag vertrokken we vanaf ons vertrouwde huisje via Brussel naar Saint-Jean-Pied-de-Port aan de voet van de Pyreneeën. SJdP ligt nog juist in Frankrijk op een 8-tal kilometer van de Spaanse grens.

Ochtendstond heeft goud in de mond, dat is de leuze van de dag. Om tijdig in het station Brussel-Zuid te arriveren dien ik in Geel de trein van 4u56 te nemen. Immers te 7.15u is de samenkomst van alle deelnemers voorzien om vervolgens om 8.18u naar Frankrijk te sporen. Per TGV gaat het via Parijs-Charles de Gaul, Bordeaux-Saint-Jean naar Bayonne om omstreeks 18.30u aan ons hotel te arriveren. Om de afstand van meer dan 1150 km te overbruggen moesten we gebruik maken van drie verschillende treinen. In Bayonne wachtte een bus ons op die ons gezelschap naar Estérençuby bracht, een dorpje gelegen op 8 km van Saint-Jean-Pied-Port.

De eerste nacht brengen we door in hotel Andreina. Het bergdorpje Estérençuby telt minder dan 400 inwoners en is gelegen in het prachtige landschap van de Pyreneeën op een hoogte variërende tussen 220 en 1350 m. Het ligt tevens op het “Pad van St.Jacques” voor hen die de camino franceses te voet afleggen.

Van ons gezelschap maken deel uit:

• De echtparen
  Balcaen-Verschuere Dirk en Greta, Waregem
  Meeckers-Vos Jozef en Marie-Josée, Neerpelt
  Truyens-De Beckker Paul en Nora, Keerbergen
  Vercammen-Bouwen Dirk en Lea, Grobbendonk
  Vanhalme-Van Laethem Luc en Marie-Louise, Roosdaal
  Geeraerts - Dens Ludard en Agnes, Herentals
• De mevrouwen
  Laeremans Annie, Westmeerbeek
  Colemont Magdalena , Hasselt
  Van Ooteghem Sabine, Kortrijk
  Verbruggen Godelieva, 's Gravenwezel
• De heren
  Denivel Paul, Budingen
  Devos Victor,St Pieters Leeuw
  Druyts Erik, Rijkevorsel
  Van Hal Willy, Geel.

De begeleidingsploeg

• Fietsend begeleider: Marc Desmet en Mieke Boeckx
• Volgwagen: Freddy Houben
• Bevoorrading: Jan Welter en Bruno Javier

Hopelijk rest er ons morgen wat meer tijd om uitvoeriger onze belevenissen te commentariëren.

Bijlagen:
vrtk5.jpg (156.2 KB)   
vtrk0.jpg (131.4 KB)   
vtrk1.jpg (269.1 KB)   
vtrk2.jpg (176 KB)   
vtrk3.jpg (153.6 KB)   
vtrk4.jpg (217.8 KB)   
vtrk6.jpg (261.1 KB)   
vtrk7.jpg (179.5 KB)   
vtrk8.jpg (264.2 KB)   
vtrk9.jpg (91.8 KB)   

Een laatste gezamenlijke oefenrit stond geprogrammeerd op 1 juni. De plaats van ontmoeting was Sint-Lievens-Houtem. Omwile van andere  activiteiten in deze gemeente moest onze organisatie uitwijken naar een nieuwe startplaats. Het werd Lovendegem in de buurt van Gent. De plaatselijke wielerclub organiseerde op 1 juni hun jaarlijkse Marcassou classic, een 105 km lange rit voor wielertoeristen. De club kon rekenen op een talrijke opkomst aan fietsliefhebbers waaronder ook een ruim aantal compostela-fietsers, zij het dan uit de groepen die vertrekken vanuit Leuven of Sint-Jean-Pied-de-Port. Onze groep was slechts vertegenwoordigd door zes deelnemers, kwam dit door het uitwijken in laatste instantie naar Lovendegem of staat de conditie reeds op punt?

Even na 9.30 u gingen we van start. Nauwelijks 2 km ver werd Erik geplaagd door pech, zijn voorste band raakte lek. Gelukkig was dit het enige probleem van de dag. Na 48 km langsheen best leuke en rustige wegen waren we in Nokere aan café Handelshuis en was er een eerste halte voorzien. We konden er onze boterhammetjes nuttigen in een verbruikzaal die een huiselijke sfeer uitstraalde zoals deze was in mijn jeugdjaren nl. de jaren vijftig. Na een klein uurtje werd de rit hervat richting Kanegem met onmiddellijk de beklimming van de Nokereberg, een berg die in feite zijn naam oneer aandoet want het is slechts een heuvel met een lengte van 350m en stijgingspercentage van 5,7%. Na de passage van de Poelberg in Tielt, die ook al niet zo lang is maar toch wel een stijgingspercentage van 18% gedurende iets meer dan 50 m volgens climbbike (de site voor de wielerliefhebber met belangstelling voor klimwerk) bereikte we Kanegem. Aan café De Kalkoven werd gestopt voor een verfrissing, een versnapering en een controlestempel zoals dat past voor een echte wielertoerist.

Kanegem is bij ons allen gekend omwille van bekende personen zoals daar zijn kardinaal Godfried Daneels voormalig aartsbisschop en Briek Schotte, de legendarische Vlaamse wielrenner uit de veertig en vijftig. Vlak voor de neo-barokke Sint-Bavokerk staat een standbeeld ter herinnering aan deze volksheld. Natuurlijk kon het niet anders dan dat de organiserende wielerclub daar ook oog voor had en hun parcours uittekende langsheen deze plaats.

Stilaan slingerde het parcours verder richting sporthal Lovemdegem, de plaats waar we vertrokken en tevens onze laatste voorbereidende groepsrit zou worden beëindigd. Onze dagteller stond op 104 km bij aankomst, we hadden een aantal heuveltjes in de kuiten, nogmaals genoten van een prachtig stukje Vlaamse Ardennen en hopelijk de juiste conditie te pakken voor onze tocht doorheen Spanje, volgens de legende de rustplaats van de apostel Jacobus tegemoet. De tijd die ons nog rest zijn we op ons zelf aangewezen om de forme verder te onderhouden en indien nodig nog verder aan te scherpen.

Meer nieuws over het verloop van de tocht brengen we zodra we van start zijn gegaan in Sait-Jean op 1 juli, de nodige technische hulpmiddelen ter beschikking zijn en tijd en geleverde inspanning het toelaten.

"Je suis un pélerin belge à Compostele". Het is de meest gebruikte openingszin van reporter Arnout Hauben op zijn pelgrimstocht naar SANTIAGO DE COMPOSTELA. Het verslag van de reis was in 2011 te zien in de rubriek "Weg naar Compostela" in man bijt hond. Zijn avontuur vercheen in boekvorm. Het is een relaas van een honderd dagen durende voettocht met een verhaal bestaande uit een aaneenschakeling van toevallige, verrassende, bevreemde, ontroerende en geestige gesprekken en ontmoetingen. Het was aangenaam zijn uiteenzetting te mogen beluisteren.

Ontmoetingsdag 17 mei ‘13

Vorige vrijdag werden we verwacht op een ontmoetingsbijeenkomst die plaats vond in het parochiecentrum Sint-Franciscus te Geel-Elsum. Niet enkel onze groep was van de partij maar ook de overige groepen die vertrekken vanuit Leuven en de sportievelingen die starten in Sint-Jean-Pied-de-Port alsook zij die deelnemen aan de cultuurreis per autocar. Echtgenote of partner was evenzeer welkom.

Om 19.00 u werd gestart met een zendingsviering met religieuze duiding van de pelgrimstocht die begon met volgende tekts:

We gaan samen op weg naar Compostela,

Een kans tot ontmoeting,

Een lach en een traan,

Humor en een diep gesprek.

Voorgangers Marcel en Jef hebben hun beste beentje voorgezet en maakten er een geslaagde viering van. Evangelische gedachten werden omgezet in een hedendaags perspectief en met aangepaste muziek omkaderd. Ter afsluiting van de viering werd onderstaande zegewens uitgesproken door alle anwezigen :

Heer, zegen al mijn levensdagen,

Zegen de uren die me zijn gegund.

Dat mijn handen mogen zegenen alles wat ze aanraken,

Mijn oren alles wat ze horen

Mijn ogen alles wat ze zien.

Dat de zegen mag komen over mijn lippen als een mens mijn weg kruist

En dat hij ook mij mag zegenen

Dat wij allen elkaar tot zegen mogen zijn.

Vervolgd werd met een aperitief en een heerlijk hapjesbuffet.  Tussendoor gaf de reisorganisator praktische afspraken en bezorgde een uitgebriede deelnemersbrochure.
Daarna volgde een uiteenzetting door Arnout Hauben over zijn “Weg naar Compostela” die hij drie jaar geleden aflegde en filmde voor de VRT. Hij bracht een boeiend verhaal met aandacht voor een gulle lach en evenzeer ernstige en beklijvende momenten. Zijn uiteenzetting was voorzien van aangepast beeldmateriaal. Proficiat voor zijn inbreng.

Ter afsluiting werd nog even nagekaart.

Ondertussen staat de dagteller voor ons vertrek op 50. Daarom ook dat vorige week zaterdag 4 mei,  de organisator van onze pelgrimstocht nogmaals een gezamenlijke oefentocht organiseerde. De oefentocht vertrok in het Henegouwse Mont-Saint-Aubert, een deelgemeente van Doornik. Het dorp ligt ten noorden van Doornik, op een heuvel met dezelfde naam, die ook wel Mont de la Trinité wordt genoemd. De heuvel, met op de top de dorpskerk en het vacantiecentrum Floreal ligt op ongeveer 145 meter hoogte.

Voor mij was het vroeg opstaan die dag. Doornik ligt op een 180 km van mijn woonplaats Geel en eerst diende ik nog mijn neef Erik op te halen in Rijkevorsel om dan met ons tweetjes naar het vakantiedomein Floreal Panoramique, de locatie van ons vertrek in Mont-Saint-Aubert, te rijden. Gelukkig was het zaterdagochtend en was er weinig verkeer op de baan. Omstreeks achten bereikten we onze bestemming. Hier wachtte ons een stevig ontbijt waar we in alle rust van konden genieten.

Ondertussen waren de andere reisgenoten ook gearriveerd en na een korte briefing gingen we van start met een twintigtal fietsers. We maakten ook kennis met de twee chauffeurs die ons per camion zullen volgen naar Compostela. Deze keer zaten ze niet aan het stuur van hun camion maar vergezelden ons per fiets. Ook waren er enkele nieuwe gezichten die vorige maal in Laakdal niet konden aanwezig zijn terwijl er ook weer enkele niet konden of wensten deel te nemen aan de trip die gedeeltelijk doorheen de Vlaamse Ardennen verliep.

Om te starten konden we al onmiddellijk de heuvel afdalen wat voor enkele ook even wennen was. Ook de GPS van onze begeleidster schrok precies van deze snelle start en was even het noorden kwijt. Maar na enige minuten bracht hij ons toch op de juiste weg en reden we langs de boorden van de Schelde richting Oudenaarde.

We reden langs Pecq, Avelgem, Kluisbergen en enkele andere dorpjes tot in Oudenaarde. De wind was ons goed gezind en blies in de rug.

In Oudenaarde reden we even door de stad om zo verder te toeren naar Kerzelare.  Deze plaats is een bedevaartplaats ter ere van O.L.Vrouw. Om deze stopplaats voor de middagpauze en lunch te bereiken moesten we echter nog even de Edelare berg beklimmen. De Edelare berg werd in het verleden meer dan 30 maal beklommen door de renners die de Ronde van Vlaanderen betwistte maar is de laatste jaren veel van zijn glorie verloren en komt ook niet meer voor in het heden ten dage gebruikte parcour. Enkele semie klassiekers zoals Kuurne-Brussel-Kuurne en de driedaagse van De Panne, passeren hier nog wel. De kasseien van vroeger zijn sinds 1970 ook vervangen door asfalt en daardoor is het heel wat makkelijker klimmen. De top is gelegen op 80 m hoogte. Hij aantal te overwinnen hoogtemeters is slechts 64 m met een stijgingspercentage van 4 % over 1,5 km lengte; een makkie dus.

In taverne IN DUN TEMMEN DUVEL hadden we ruim de tijd om onze luch te verorberen en even uit te blazen van de voorbije kilometers alhoewel de 45 km die onz kilometerteller telde zijn nog niet om over naar huis te schrijven.

Het tweede gedeelte van de rit was zoals reeds gezegd doorheen de Vlaamse Ardennen en dus heuvelachtig en zeker de moeite waard qua natuurschoon. We reden langs de fameuze koppenberg  (een beklimming stond niet geprogrameerd), de afdaling van de Kluisberg en op en over een aantal andere heuvels om dan tenslotte te eindigen met de beklimming van de Mont-Saint-Aubert. Dit was wel andere kost dan de Edelare berg, maar iedereen bereikte gezwind de top. Qua lengte is deze beklimming niet zolang en dan valt een stijgingspercentage van om en bij de 10% ook best te verorberen. De voorziene kilometers waren achter de rug en we hadden een 85 tal kilometer in de benen.

De dag werd met de ganse groep afgesloten bij een drankje en evaluatie van de voorbije rit. Ook vandaag was alles weer goed verlopen, materiaalpech bleef gelukkig ook achterwege.

Een volgende ontmoeting heeft plaats op 17 mei in Geel. Hier wordt de fiets niet bereden maar krijgen we de nodige praktische informatie met betrekking tot de komende fietsreis. We kunnen vooraf een zendingsviering bijwonen met religieuze duiding van de pelgrimstocht en een zegening staat ook op het programma. E.H. Jef Wauters zal deze viering voorgaan. Ook onze echtgenotes zijn uitgenodigd en kunnen ook kennismaken met het avontuur dat ons wacht. Nu reeds kijk ik uit naar deze nieuwe ontmoeting.

Tot later.

Gezamenlijke Oefenrit.

Kennismaking met Santiago.

Een tiental jaar geleden ondernam een vriend samen met een aantal leden van zijn wielerclub een reis naar  Santiago de Compostella in het verre Galicië. Bij zijn terugkeer brachten zijn verhalen me aan het dromen. Ooit zou ik ook weleens zulk een tocht willen ondernemen temeer daar ik ook graag fiets. Maar 2400 km fietsen vertrekkende in mijn woonplaats Geel was niet aan de orde. Er waren zoveel hinderpalen; tijd, afstand, iemand die dergelijke trip ook zag zitten, enz. Alles bleef bij dromen en het fietsen bleef beperkt tot wekelijkse tochtjes hier in de omgeving. In de zomer trokken mijn vrouw en ik samen met mijn neef Erik en zijn gezin naar Frankrijk om daar dan gedurende een aantal dagen te gaan fietsen in de bergen. Zo verkenden we de Auvergne, de streek rond Annecy, de Dordogne en zelfs een aantal tochten in de buurt van het Italiaanse Gardameer stonden op het programma. 
In 2010 ging mijn buurman Jos met pensioen. Hij is een fervent wandelaar en vertelde me dat hij op 30 juli van dat jaar een voetocht naar Santiago wilde ondernemen. In een periode van ruim drie maanden wilde hij de afstand tussen Geel en SdC overbruggen. Hij wist dat ik af en toe ook eens bezig ben met het ontwerpen en online plaatsen van websites. Zijn vraag was of ik hem wilde steunen met een website waarop vrienden en kennisen zijn tocht van nabij konden volgen.
Graag wilde ik hem steunen. Op die manier kon ook ik als eerste het wel en wee onderweg mee beleven en hem een hart onder de riem steken en hem bij zijn onderneming voortdurend aanmoedigen. Mijn bewondering voor moed en doorzettingsvermogen van deze man werden met de dag groter. Ook mijn belangstelling voor de camino, zijn verleden, de vele steden en dorpjes, kerken, kloosters, kunst en cultuur werden met de dag groter. Weer kwam die drang naar boven om zelf ook eens de camino te verkennen en de butafumeiro met eigen ogen voor me heen en weer te zien slingeren in de kathedraal van Jacobus de Meerdere.

Vorig jaar trokken mijn vrouw en ik er dan met de auto op uit  om met al dat moois kennis te maken en alles op een rustige en ontspannen manier te bezoeken. Echt, het was overweldigend. Maar het bleef knagen, een tocht met een fiets moet toch nog iets anders zijn, misschien minder tijd voor cultuur maar des te meer de ware en enige camino kunnen aanvoelen. Dan maar uitkijken naar een oplossing. Mijn neef Erik heb ik ondertussen ook kunnen warmmaken voor de tocht, maar gezien de beperkte vrije tijd die hij ter beschikking heeft is een tocht vanuit België niet realistisch; vertrekken aan de voet van de Pyreneeën in Saint-Jean-Pied-de-Port werd dan ons doel. Gelukkig geeft Govaka de mogelijkheid om in gezelschap van een 20-tal fietsers deze tocht te ondernemen. Op 30 juni aanstaande hopen we te starten om dan op 10 juli Santiago te bereiken na een tiental dagen fietsen en een 900 km verder. Verlangend blijven uitkijken en trainen naar dit doel staat dus vanaf nu op het programma. Tot hier een eerste berichtje, hopelijk kunnen we gedurende het verloop van onze onderneming u verder blijven informeren.

ps. Zij die de pelgrimstocht van mijn gebuur willen leren kennen kunnen dit op de site http://users.telenet.be/josenrita  

Deze zomer wordt ons doel per fiets Santiago de Compostela bereiken samen met een gezelschap van een twintigtal mede fietsers. Vertrekplaats wordt Saint-Jean-Pied-de-Port aan de voet van de Pyreneeën. We zullen fietsen in het spoor van miljoenen Pelgrims die al meer dan 10 eeuwen de wegen naar SdC weten te vinden.