Jep, jep het is alweer even geleden. Ook trouwens dat onze 2 jongste telgen voor het eerst in hun geschiedenis het levenslicht zagen. Exact 1 jaar geleden verdubbelde ik het aantal kinderen dat ik voorheen al op deze planeet had gebracht. De harde labeur was toe te schrijven aan m’n vrouw, dat hoeft geen verder betoog. En zodoende vieren we vandaag Mats en Manu’s 1^ste verjaardag. Speciaal voor de feestelijkheden zijn Bobonne en Bompa afgezakt naar Miami. Het schitterende weer dat beide senioren op leeftijd hier tevens kunnen meepikken waarbij ze eveneens genieten van een prima ‘private’ hotelservice, genre 4 sterren of zelfs meer, is in’t geheel een bijkomstigheid. Mats & Manu (M&M voor de vrienden) genieten met volle teugen, in het bijzonder als ze eens wakker zijn, want de heertjes hebben hun slaap zeer nodig, ook overdag. 

Konden ze 1 jaar geleden nog het best vergeleken worden met een ‘afgestroopt konijn’ (Mats) (dixit Elke) en met ‘een verre neef van E.T’ (Manu) (idem), dan is dat 1 jaar later geenszins nog het geval. 

Mats gaat immers in de Spaanstalige crèche door als El Gordo. Zo noemen de oppasters hem. Vrij vertaald is dat: de vette. Ne vetzak dus. Hij reageert zelfs spontaan op die nick name en begint dan eerst spontaan te lachen waarna hij -met al z’n vet- naar je toe zwalpt telkens als je El Gordooooo roept. Manu is dan weer de rebel van de hele school en spuwt elke dag z’n eten uit, allemaal voor de grap, want zo is hij dan: het leven is voor hem één grote moppentrommel en er moet bijgevolg permanent gelachen en geproest worden. De vette en de grapjas dus.  

Over gordos gesproken. Net naar Disneyland geweest. Niet om Mickey Mouse eens aan de tand te voelen over z’n schimmige relatie met Minnie maar voor een onderzoekscongres. No kidding. Zowat alle congressen in de US worden in het Zuiden gehouden, want warm weer stimuleert het denken en werken. De Grieken, de Italianen en de Spanjaarden kennen daar alles van. Daar vind je pas vunzige gordos, in het Studio 100 Plopsaland van Amerika. Vette vissen als De Wever en Dehaene zouden daarmee vergeleken als eerder skinny kunnen worden bestempeld. Nu, we kennen ze uit alle Amerikaanse breedbeeld films, de papzak Amerikaan. In een gesprek met een Amerikaanse US onderzoekscollega dacht ik bij dit aanschijns nog even uit de intelligent sociologische hoek te komen door er prompt een verklaring voor te geven: “typisch de lagere sociale klassen uit de US die zich vergalopperen aan al dat zoet en vettig eten zoals Mac Donalds en die naar dit soort van artificiële parken komen rollen”. (het samengaan van obesitas en lagere klassen is bewezen in de rest van de wereld). Ik vond mijn uitleg redelijk gordo, vet zelfs, of ‘fet’ zoals de Nederlanders het tegenwoordig overal gebruiken. Alles is ‘onwijs fet’ daar. Fet is de meer trendy opvolger van gaaf dat we vroeger al kenden.  “But no Stevie”, stelde de veel slimmere US collega-onderzoeker, “this prefectly represents the US. Wat jij te zien krijgt als je hier komt in NY, Washington, Los Angeles etc is meer bewuste mondiale hogeropgeleide burgers die joggen en Europeser zijn maar die eigenlijk niet zo’n goede afspiegeling zijn van Amerika”. Lap, zo zat het dus. Die vette gordossen ook. 

Een archetype van een zogeheten “vooze gordo” kwam ik tegen toen ik met het vliegtuig naar Chicago moest. Vooraf liet ik me door een US collega eerst vrolijk wijsmaken dat ik geen internationaal paspoort nodig had voor een binnenlandse vlucht. En zodoende kwam ik daar aan de security met mijn Belgische identiteitskaart. Miljaar, miljaar mocht ik niet op dat vliegtuig zeg. Niettegenstaande mijn Belgische ID in 4 talen toont dat ‘ik’ wel degelijk ‘ik’ ben, mocht het toch niet baten. Eerst ne supervisor erbij, dan ne superintended die wat belangrijk kwam doen, ne super mario vervoegde hen, enfin, de hele US garde dacht dat ze aan mij vette punten konden scoren op hun volgend rapport. Intussen merkte ik tussen de wat neerbuigende opmerkingen van die opperhoofden door dat andere reizigers al schuddend gewag maakten van: “oh nee, weer zo ne terroristische Islamiet, die op zoek is naar wat aandacht van zijn opperchef, en die zich voor de verandering heeft verkleed als een compleet debielige Europeaan die van niets weet. Goed gevonden”. “Nope, you’re not a US Citizen buddy” zei de zonder enige twijfel slimste onder hen. Nu, als de nood het hoogst is, dan kan ik zo’n geweldige sneuïge bibberlip trekken, waar mijn zoons jaloers zouden op zijn als ze nog eens zitten te snikken voor een koek. En zodoende, voor het eerst in de vaderlandse Amerikaanse geschiedenis, een Belg helemaal illegaal een Amerikaans vliegtuig op in het post 9/11 tijdperk zonder paspoort. Nog maar net op tijd dat vliegtuig op. Terug op kantoor vroeg een andere slimme US collega me: “But Steven, what were you thinking dude? Use your brains man. Don’t you need to take your passport too, when you take domestic flights in Belgium?” Ik liet spontaan een prot, bij wijze van intern afleidingsmaneuver, omdat ik hem anders allicht als ignorante Amerikaan zou beginnen uitlachen door hem te vragen waar België ligt. 

Nu te laat zijn. De meesten onder ons verzinnen een smoes wanneer het weer zover is. Het verkeer zat vast, de spoorwegbareel bleef blokkeren, de kinderen wilden weer eens niet meewerken, .... Niets van dit alles hier. In Florida zijn ze ALTIJD te laat trouwens, maar ze zijn tenminste eerlijk. Was die tandarts te laat zeg, veel te laat zelfs. Zijn uitleg: “Ik was een goed boek aan het lezen in m’n bed en kon daarom niet opstaan en daarna ben ik nog wat gaan joggen want van lezen word je terug zo moe”. Nu is mijn Belgische tandarts ook een vrolijke Frans en een lolbroek eerste klas en één van m’n beste vrienden als afsluiter, maar méér dan een half uur te laat komen, nooit. Hooguit 25 minuten maar hij heeft dan ook kinderen en zit vaak vast in het verkeer. Misschien had hij zijn uren in bed meegerekend, ik ben het vergeten vragen, maar het was $1200. De eerste keer was het $270 voor een vullingske dat hernieuwd moest worden. Omdat ik met zoveeeel pijn blijf zitten, heeft nadien een andere tandarts zijn rommel nog opgekuist voor $1300. 

Om af te sluiten rest u nog onze populaire rubriek “het leven zoals het is, hier in de US” waarbij de focus op feiten en de enige waarheid ligt en niets anders. In deze editie een aaneenschakeling van de  volgende onderwerpen: 

Van zodra je 3 maand in het buitenland verleer je al snel je moedertaal, zo bleek: 

• Lander, in een indoor kinderparadijs dat prachtig was ingericht trouwens: “Mira Mira papa, die thomastrein is so cool. 
• Elke bij het eten : snol (=ikke), snol, ons mannekes die genieten al net zo van goed eten als gij. Het is eraan te zien. Ze houden van een Nourmanische levenstijl. 
• Lowik elke dag ‘s morgens in de badkamer: “MiHoan mama en papa”. Dat zou moeten neerkomen op ‘dag mama en papa’, op Chinese wijze. Schattiger dan dat is moeilijk te vinden.

Van de andere kant introduceren Vlamingen in het buitenland vaak nieuwe inzichten inzake Engelstalige grammatica:

• Bobonne wanneer ze weer eens zou willen Skypen naar België: ’t zal niet gaan, ze zijn niet onlijn. ( en dat zegt ze nu altijd). 
• Diezelfde bobonne in een druk gesprek met Lander over de vele landen van de wereld die Lander allemaal kent: Lander hier zijn we in Florieeeda. 

De VTM wint van de VRT, toch zeker in het buitenland. Elke dag zie ik tegenwoordig naar Het Nieuws op mijn iPAD met de speciale applicatie van de VTM. Goed gedaan. De VRT kan er nog wat van leren. 

De Brazilianen hangen dik mijn kl*** uit. Incompetentie in combinatie met megalomanie op een bedje van arrogantie omringd door een verwaandheid en overgoten door onzekerheid die ze trachten te compenseren door zichzelf als het middelpunt van de aarde te beschouwen.  

15-11-2011 om 03:29 geschreven door Elke  

Eindelijk, nog eens een tekst in het Nederlands kunnen bijeen typen. Wat zeg ik, in ’t Vloms. Want onze Lander kon recent zowaar live ervaren dat dat geouwhoer van een Hollands toch net iets anders klonk dan. We waren op bezoek bij de Consul met de grote C van Nederland in Florida. Zo zijn er 4 in de US en wij hebben er alvast ene van gevonden. Dus bij de consul lekkeuj geselleug op de BBQ. Naast onze Lander zijn geweldige American accent als hij het heeft over zijn soccer (‘sokeurrrr’) of over Amerika (‘Eumereka’) beoefent hij nu naarstig de Taal Der Kezen. Ook den Deutsch zal hij dra met enige fierheid het woord kunnen staan en zelfs hier en daar een paragraaf kunnen wijden aan Angela Merkel’s ‘neukgat’, zoals alleen een Berlusconi dat recent -in het Italiaans zowaar- nog aan een journalist toevertrouwde. (onwaarschijnlijk maar waar – en meteen ook excuus voor de gevoelige lezer).

Over kuisheid en etiquette gesproken. Was me dat even schrikken toen ik daar een Powerpoint slide liet zien aan die preutse Amerikaantjes bij de eerste prospectiemeeting, waarop één van onze producten het onderwerp van gesprek was. 

Ziedaar –hierboven op de slide-, onze interactieve stemtest waarbij een vlijtige participant zijn of haar mening kan vergelijken met die van zijn Facebookvrienden of, waarom niet, met die van de kersverse premier in wording Elio Di Rupo (benieuwd of Berlusconi binnenkort een opmerking maakt over diens gat wanneer hij zijn taalgenoot voor de eerste keer ontmoet -daar worden banden gesmeed, zeker weten) of die van Lady Gaga, gesteld dat die laatste een mening heeft in het algemeen en ten aanzien van de materie in kwestie in het bijzonder. En dat ze kan lezen, wat in ’t geheel nog niet zeker is.  Welnu, om het geheel kracht bij te zetten werd daarbij een ‘piscijn’  getoond, waarbij een mannelijk duo –en menig mannen herkennen dit fenomeen meteen- mekaars ‘Free Willy’ vergelijken, waarbij doorgaans nadien de ene zich weer veel beter voelt, waarna de andere zich afvraagt waar het fout is gegaan doorheen de jaren. ‘No Steven, this is NOT done. You can’t do that here’, zo liet de dame mij verstaan. Ik deed het spreekwoordelijkgewijs bijna in m’n broek, om in de sfeer te blijven. Nee, dat product kan dan de hemel op aarde zijn om zo massa’s respondenten een dienst te bewijzen, als dàt wordt bedoeld met CONECTA (NVDR: naam van ons nieuwe bedrijf hier), dan kiest een Amerikaan liever voor een meer ordentelijk bedrijf.

Waar een Amerikaan dan weer helemaal geen probleem mee heeft is dat we in onze enquêtes prompt vragen bij de eerste kennismaking of ze Afro-American zijn, Hindu, Hispanic of ze blauwe ogen hebben, of ze een sneusjsh hebben of combinaties van deze. Een Hindu met een 90° krullende Antwaarpse sneusj met blauw ogen met zo’n geweldige lelijke Arafatsjaal om z’n nek. Zo’n dingen weten ze hier in elke onerzoeksdatabase. Zo van: “Patat, even opzoeken of ik hem vind: voilà, da’s de Jos zie, ne zwette zonder werk, die wekelijks gaat shoppen in de Amerikaanse vestiging van den Delhaize, The Lion is dat hier en die met ne nieuwe Mercedes rondtoert met GPS en al”. Onthutsende gedachte bij de politiek correcte en vergeleken met de US socialistische Europeaan, en aldus consternatie alom bij iVOX Belgium toen ik het liet weten. Want: “die klojo van een Hitler die deed hetzelfde”. Edoch, edoch denk ik dan. Waarom ook niet, àls het met goede bedoelingen is, of alleszins als er geen kwaad mee gemoeid is? Ze organiseren hier ook Latino media festivals, hebben Latino sportschannels, Latino clubs ... je moet die kunnen aanspreken toch, ik zie dat allemaal als megamarketing opportuniteiten. In die zin is die Amerikaan veel vrijer in z’n denken, minder getekend ook in het omgaan met minderheden, het is hier een melting pot, by definition. Een kleur hangt samen met een cultuur. Een cultuur heeft bepaalde consumptiegewoonten. That’s it en we moeten daar verder niet pejoratief over beginnen doen. Het is dat en niets meer. Boeiend. By the way: de Antwerpse socialisten focussen zich met hun plakborden en communicatie wreed op de Noejrd-Afrikoan, om het eens in het scheun Antwaarps te zeggen, and why not. Maar hou geen database bij waar je vraagt of ze van Noord-Afrikaanse orgine zijn, want dat mag niet van de wet. Want we zouden ze kunnen identificeren, misschien zelfs vastleggen dat er daar wat meer criminaliteit gebeurt in die contreien, hen vervolgens viseren en bekogelen en van die dingen.

Terug naar het meer licht verteerbare genre. Een gemakkelijk, onderwerp: we denken meteen aan opvoeding bijvoorbeeld. Varianten van volgende discussie vinden geregeld plaats in de kamer van onze Lowik:

Ikke: komaan Lowikske schatteke, in bed man

Lowik: nee, ik wil ni

Ikke: alé man jo, in uwe koffer, ’t is al 8u mateke, kom

Lowik: neej papa, ik zeg, ik wil ni.

Ikke: moet je water hebben, nog k*k* doen, zè de verliefd of wat ist?

Lowik: ik wil ni slape, ik wojt da altij zo mottig van.

Voorlopig vinden ze gelukkig nog plaats in het Nederlands dit soort dingen, maar dra, zo stellen menig onrustmakers der expats, neemt Engels en Spaans de bovenhand. Dat wordt  gillen.

Zoals het deze blog reeds eigen is, eindigen we met het leven zoals het is in de US en de waarheid, niets dan de waarheid:

·         Kinderen die ergens bij een vriendje gaan spelen, waarna de moeder naar de Colruyt rijdt, het kan simpelweg niet in de US. Niet alleen omdat Jef Colruyt een typische Vlaamsche kerktoren man is en hier nog geen voet aan de grond heeft gezet maar wel veeleer wegens de volgende reden. Men rade het al: de boosdoener, de haar in de boter van dienst heet liabilities. Want een mogelijke rechtszaak is immers nooit ver af. Men beelde zich bijvoorbeeld in dat uw kind gaat spelen bij een vriendje samen met wat andere kindjes, waarna uw kind zijn broek plots naar beneden doet om zijn piemel te vergelijken met die van een vriendje van het populaire vriendje van uw kind. Vervolgens klaagt de moeder van het kindje met de veel te kleine, compleet belachelijke en bovendien scheve piemel de organiserende moeder aan, omdat zij dit had kunnen voorkomen. Want moeders zijn immers alziend, zeker hier in de US. Of een meer realistisch voorbeeld: uw zoon schuift bij die vriend uit met z’n fiets, tegen nen auto die geparkeerd stond maar waarvan de handrem niet opstaat. Aangezien die auto op een lichthellend vlak stond bolt die plots vooruit waarbij deze na enige acceleratie over een oud overstekend manneke rijdt waardoor deze voor een serieuze tijd in de kliniek belandt waarop diens vrouw door de gedachte hieraan de geest geeft.

·         Halloween, bij ons misschien beter bekend als een soort pompoenenfeest, is hier overal aanwezig. Het fenomeen kennen we ook wel in Europa: die overbezige kaukasiër, de ‘goei witten’ van bij ons, die hun tuinen en huizen met Kerstmis omtoveren tot een soort gebedsoord met zo’n  overdreven grote kerststal, Las Vegas style kerstverlichting, met van overal die grote kerstbollen waarbij ze van achter hun gordijn stiekem staan te wachten tot de mensen langskomen om dan oh, waauw te zeggen, waarna hun dag weer de moeite waard was. Welnu, de lokale evenknie hangt zijn huis vol met mega spinnenwebben in de tuin, onnoemelijk veel lichtgevende pompoenen met bijhorende uitgesneden tronie, heksenpoppen in de bomen en zo mogelijks nog meer geraamten. Idemdito in de supermarkten, de betere doe het zelf zaak en consoorten. Het is om uw kinderen schrik te doen krijgen.

·         De kerstmannen voor buiten zijn er! Geheel opblaasbaar met slee en al, en kerstbomen in alle kleuren. Dat is zo al een 3-tal weken. Ze staan naast de BBQ’s en de tuinmeubelen in hal zeven in de supermarkten. Geweldig zicht.

·         Lowik heeft een vriend. ‘Mack’ heet hij. Fier dat hij is! Mack gaat overal met hem mee in de klas en hij speelt heel lief met hem, elke dag, zo getuigt onze zoon quasi elke avond bij de haard met lichtknipperende ogen waar engeltjes jaloers op zouden zijn. En lachen dat ze doen, ... all the time, zo stelt hij ons verder gerust. Bij enige navraag bij de juffrouwen blijkt dat er geen Mack te bespeuren is in zijn klas en dat zijn vriend ook helemaal niet bestaat. Kinderen doen dat vaak. Onze Lander had het ook en dat is gelukkig ook redelijk goed gekomen.

·         Los van de liabilities zijn de Amerikanen zot op kinderen, Miami heeft dan ook een kindermuseum. Schitterend gebouwd. Wreed leuk voor kinderen die voor 1 keer, als ware het volwassenen, zelf in een kinderziekenhuis iedereen kunnen opereren, die een zeehaven mogen leiden, die een bank mogen runnen (geld is nooit ver weg hier) en die ook naar hun op maat gemaakte kindersupermarkt kunnen gaan. Lowik kon zijn geluk niet op want eten is z’n ding en kaas is zijn specialiteit. Al die fakekazen ingeladen in zijn mandje. Oeps nog even een hele hamblok of 10 vergeten. En dan die onoplettendheid van hem die hem zo eigen is. Was daar een vrouwelijke tijdsgenoot daar even met z’n mand aan de haal gegaan.boel dat die gemaakt heeft. Hij had zijn kazen rap terug. J

·         Recent kwam Elke een krab tegen, niet op het strand, niet op de ‘pier’ die hier toch niet bestaat, maar wel op de parking van de supermarkt al toen de nacht haar intrede had gedaan.(mensen gaan hier zeer laat naar de winkel). Een krab minstens zo groot als een kreeft.  Meteen enig begrip voor de bijzonder hilarische verklaring die Elke in eerste instantie voor zichzelf verzonnen had: waauw, die is die supermarkt uitgevlucht nu het nog kon (dat dacht ze dus ECHT). Ik begin echt te denken dat ze teveel naar kinderfilms kijkt in het algemeen en naar Nemo in het bijzonder. De scene waarbij de vissen uit die aquarium van die tandarts springen hebben we dan ook iets te vaak moeten ondergaan. Gelukkig kwam een mevrouw haar terstond ter hulp met de nodige uitleg terzake: dat is hier normaal. we zitten hier ook in vogelvlucht slechts een paar kilometer van de oceaan en het is hier een subtropisch gebied. Minder heroïsch allemaal dan eerst gedacht, maar weten we dan ook weer.

·         We hebben sidns korte tijd een pad in huis. Het beest is echter de bijzonder kleine variant van die kwab die wij thuis kennen. Een pinknagel groot maar springt een halve meter als het moet. 3 keer buiten gezet reeds, we hopen dat hij het nu door heeft.

23-10-2011 om 14:17 geschreven door Elke  

We zeggen en schrijven 1 maand na de laatste blogpost. What happened with the six guys in the US?, vraagt een wakkere Belg zich dan af.

Zoals het een marktonderzoeker pure blood betaamt (pur sang klinkt toch wat beter geven we toe), stel ik deze problematiek voor als een onderzoeksvraag:

·         Hebben ze misschien de States al vaarwel gezegd, alle hectische toestanden indachtig van de voorbije weken?

·         Is den business zo aan het boosten misschien dat er geen tijd overblijft om andere dingen te doen? Tenslotte een blog is ook maar een blog en “Wie leest hem?” is de terechte vraag in deze, te denken dat sommige bloggers verplicht zouden moeten worden om ze eens voor de spiegel af te vuren.

·         Of, of, of, ... hebben ze misschien al wat vrienden gemaakt daar zo onder die palmbomen, met die blakende zon op de achtergrond en met al die BBQ’s, wat toch zo leuk is allemaal en zodat ze het thuisfront al wat vergeten zijn?

En het juiste antwoord is ... 3 maal raak, 3 maal is scheepsrecht zowaar met uitzondering van dat vergeten thuisfront. Nu, ik zeg er meteen bij en wel zeer duidelijk: aan alle taalpuristen onder u, begin niet stante pede te proesten, te kuchen en protten te laten. 3 maal is scheepsrecht is hier uiteraard volledig uit z’n context gerukt, wat zeg ik, ja zelfs compleet verkeerd gebruikt. Maar vind maar eens een uitdrukking met een 3 erin als je ze nodig hebt om je verhaal kracht bij te zetten. Maar dit terzijde.

Terug naar de kern: ja, we waren even in België zowaar om onze familie en beste vrienden te zien (voor zij die vooraf niet zijn aangeschreven, laat staan dat ze ons gezien hebben tijdens ons blitsbezoek met teveel dingen aan onze kop, u weet waar u staat). Maar we hebben veel mensen gezien, onnoemelijk veel, zo op die 9 dagen en met zoo weinig tijd, ja zelfs de vrienden uit Holland gezien hup hoi nou seg, ook die dus. Edoch, het mocht geen toeval zijn want er was ook een marktonderzoekscongres waar we hier en daar al aan de grote klok hingen dat we in de US gestart zijn. Die Hollanders een poepke laten ruiken ook. Maar bovenal, ons heilige visum gaan ophalen op het US consulaat, een stom velleke papier in ons paspoort. Maar vooraf eerst nog wat ruzie maken met die klojo van een immigration lawyerde dag voor het interview, nog wat buigen en knielen naar de consul, nog wat extra geld op tafel smijten –lap, al 31062 dollar (!!) is de stand voor die grap alleen- om dan eindelijk binnen te geraken. En ja ik mag een VOL-LE-DIG jaar (in feite maar 11 maanden) compleet legaal in de US werken ... om de kosten van mijn visum terug te verdienen denk ik er dan soms bij (want over 11 maanden gespreid geef je net geen 3000 dollar per maand af – ik duizel wat plots). En ondertussen gooien ze de Cubanen met trossen binnen hier.

Maar goed, we zijn terug thuis. Gek ‘thuis’, onze US thuis dan. Misschien nog even stilstaan bij het feit dat zo’n 9-daagse heen-en-dan-toch-maar-weer-terug vlucht, toch niet zo sterk aan te raden valt met gezinnen met 4 jonge kindjes. Maar alé, voor de lol, we zijn nu bezig, in steno dan: lange vermoeiende vluchten, terug dat omschakelen naar Belgische tijd, en dan oh nee, toch weer terug US tijdszone. “ik wil niet naar Miami” (*56), “Neeeee, ik ga niet naar die stomme school, ik wil mijn vriendjes in België” (*132). MAAR, 2 maal is net geen scheepsrecht, dat lijkt allemaal weer heel lang geleden.  Want sinds kort: no no,... no more tears, lachende gezichten, all over the place… nadat de juffrouw van onze Lander hem buiten had gezet wegens “te veel en te luid wenen” en onze Lowik uiterst vriendelijk doch daadkrachtig werd aangemaand: “don’t cry Lowik” en joeps, in 1 second gedaan, zoals een blijtende barbiepop waarop je eindelijk de ‘uit’ knop vindt, zo onder haar rok net op haar poep. Er is zelfs vandaag een vriendje komen spelen bij Lander. En boos dat Spencer was dat hij terug naar huis moest. En zijn andere vriendjes wilden ook komen spelen bij Lender zoals hij hier beter bekend is. Jawohl, Mr Popular himself.

Onlangs kwam de juffrouw van onze Lowik babysitten en onthulde dat onze Lowik zeer goed zijn plan trekt in het Spaans en het Mandarijns en combinaties daarvan! Astamblief, zeg ik dan, da’s mijne zoon zie. Hij kan de Chinese liedjes die ze zingen geweldig naäpen, hield ze verder vol. Nu, ik moet bewijs hebben voor mijn blog liet ik haar weten en we mogen binnenkort eens een camera afgeven en dan gaat ze filmen. Stel je voor, Piet Piraat hoi hoi maar dan in het Chinees. Onze Lowik gaat zo al uit zijn dak als er nog maar ietwat muziek uit de boxen van de TV komt. Dan springt hij altijd recht en doet hij zijn eigenste groovy moves. Wat moet dat in het Chinees wel niet zijn? Can’t wait.

De US vrienden tot slot, lekker gaan BBQ’en. Nu, ’t zijn Belgen, ik zeg het direct, allemaal zonder uitzondering volbloed Vlamingen zelfs. Toffe, zeer toffe, ook al zijn ze van Kortrijk en Nieuwpoort. Nu gelukkig spreek ik vlot West-Vlaams, met dank aan alle ex-lieven uit die streek, zodat ik me toch min of meer tot hun ‘cleub-tje’ kon rekenen. Geweldig toffe mensen, we zijn van plan om een mannenclub op te richten, we zoeken nog 2 niet West-Vlaamse mannen en we zijn er. Helaas pindakaas spraken de rasechte Vlaamse kindjes ondereen vaak Engels, met een lichte ontgoocheling van onze Lander tot gevolg. De bastards, al meteen hun Vlomsch inruilen voor ‘yea right buddy’ en ‘you motha fucka’.

Behaalden voor deze blog een plaats in het geweldig handige overzicht van de stand der dingen in de US:

·         Die Amerikanen zijn zot van die cheques -zeker als ze uitgeschreven zijn met hun naam als begunstigde. Cheques dus, die wij al jaaaaaren geleden geleden verbrand hebben, samen met die 5.000.000 BEF van Vandenbroecke in die kluis toen destijds. Cheques, men gelove het niet. hier zie, een checkske menneke, loop wel eerst naar de bank en ga dan pas wat snoep kopen.

·         Webbanking dan, ja dat is hier ook nog middeleeuws: een login en een paswoord (dat automatisch verschijnt als je Firefox hebt tenminste) en je begint geld te verschepen naar believen. Geen bankkaart in dat kastje, geen unieke code, nada.

·         Maat wat erger is, een online betaling gebeurt niet écht online soms zag ik al. Komen daar toch weer die miljaardedzu checks weer aan te pas zeker! Klik je op zo’n icoontje bij een “online” overschrijving, zie je daar na verloop van tijd toch zo’n handgeschreven check verschijnen gedomme. En de overschrijvingen arriveren pas zo’n 7 dagen later als’t mee zit... want de slaafjes die daar checks moeten schrijven aan de lopende band kunnen niet volgen. En dan te weten dat zo’n modern machien als Dexia toch wel 30% achteruit gaat zeker op de beurs? Financiën en zekerheid en logica, dat gaat niet samen.

·         Ja, den business draait al. Gisteren nog een diner met prospecten, $645 betaald. Mijn mede- Amerikaantjes-collega’s zijn wel geweldige: net op le moment suprême gaan ze toevallig naar het toilet.Dat kwam bij mijn weten, alleen voor in Nederland vroeger... en bij enkele niet nadergenoemde vrienden en wat steenrijke kennissen van ons, meende ik tot gisteren dus.

So long België, leve de herfst aan 31°C!

06-10-2011 om 05:27 geschreven door Elke  

Dat ik dit nog zou meemaken. In dit millenium waarbij snelheid, en nog liefst de digitale versie ervan, troef is en waarbij spitstechnologie, inclusief onze eigenste onderzoekssoftware (kuch), ongekende successen boekt, en waarbij ik me tenslotte in het rijkste en ‘most powerful’ land van de wereld bevind, schrijf ik deze blog hier bij kaarslicht. Lap, Florida zit zonder stroom, of toch zeker Sunset, de regio waar we hier wonen in Miami, maar waar de sunset helaas al heeft plaatsgevonden een uur geleden. Pikkedonker hier en hilariteit ten top, de buren geraken immers niet meer binnen want de electrische toegangspoort doet het niet van onze ‘gated community’. Jammer wel voor al die Maserati’s, Porsche Cayenne’s (3 stuks), Ferrari’s (1 rode), BMW750i’s, en nog van dat moois, die nu buiten moeten blijven staan en hun bazen nu, helaas pindakaas, over het hek moeten klimmen. (Grinnik).

Brengt ons naadloos bij het volgende onderwerp, auto’s en verkeer in Florida en de Amerikaanse verkeerswetten en wegcodes. Men beelde zich vooreerst in dat Miami en omstreken in feite een combinatie is van 1) een belachelijke uitvergroting van Knokke en dit over een veel grotere oppervlakte zo groot als 2 keer Brussel -overal in en rondom Miami vind je  poepsjieke buurten met megahuizen, wat zeg ik paleizen- en 2) de uitgestrekte Miami Vice buurten in het noorden van Miami waar de armoede troef is, maar waar je dan ook beter niet zo vaak rondloopt, gesteld dat je zinnens bent om niet beroofd te willen worden.

Recent leerde ik dat Miami blijkbaar staat voor Money Is A Major Issue. Nu Florida is ook wel 40% duurder dan de rest van de USA  en dat blijkt te kloppen want Elke is net weer zeer boos teruggekomen van de supermarkt met lege handen omdat onze 4^de credit card leeg is. Pfff. Maar dit terzijde.

Een groot huis is belangrijk hier en een auto is dit evenzeer, niet enkel als vervoermiddel van A naar B maar ook en vooral als statussymbool. Dat is overal misschien ietwat zo, maar niet zo fel als hier. We wisten al langer dat Amerikanen in het algemeen een (veel te belachelijke) grote krachtige motor hebben in hun auto’s (alles op benzine trouwens want diesel bestaat niet in de US en dan nog motoren tot 4000cc of zelfs 6000cc en meer (Mercedes 650 bijv). Dit is hier allemaal normaal. Zuipbeesten dus. Maar hier in Florida, en Miami regio zeker, is een funky auto je van het. Ons huis is een huis in de rij, zonder tuin, en zo zijn er een 40-tal hier in deze community. Maar allemaal poepsjieke bakken. In wat volgt spreekt de Socioloog-onderzoeker  tot u: Florida = vele Latino’s (Venezolanen, Colombianen, Cubanen, Haitianen,  ...) die het armere Zuid-Amerika zijn afgetrapt of zelfs ontvlucht en hier slechts 1 doel hebben: rijk worden en vooral de rijke uithangen. Nu, de Cubanen, dat zijn de armeren die hier niet echt aan de bak geraken en eigenlijk gewoon massaal worden toegelaten omdat de Amerikanen den Baard (niet Vandelanotte, maar de Castro) bij zijn pitje willen pakken en willen aantonen dat hun land beter is of course. Kom maar af Cubo’s, laat die zak ginder nog maar wat aan zijn baard flurken met zijn Grote Gelijk. De veel rijkere Venezolanen en Colombianen zetten zich hier maar wat graag van af en pakken eens graag goed uit met hun weelde en soms drugsgeld want anders kan ik dit niet verklaren. Ook de Spanjaarden willen laten zien dat ze van Europa zijn en dus beter af zijn. Kortom, een en al getouwtrek in dat latino wereldje waar standen en uiterlijk vertoon nog veel meer tieren dan in Europa waar we daar gelukkig grotendeels van zijn afgestapt. Komt daar nog bij dat de inheemse bevolking, de blanke aborginals van Florida, de overspoeling al 30-40 jaar met lede ogen aanzien en zich wat in hun schelp kruipen ... en aangezien die al tot de rijkste Amerikanen behoorden ook blijven sjiek doen. Maar voor de rest zijn het toffe mensen hier die graag praten. Vooral de latino’s die toch wel beduidend vriendelijker zijn dan de blanke Amerikaan die eerder wat uit de hoogte doet.

Maar we dwalen bijzonder af, bijna zoals Elke op de highway onlangs: “nee snol (NVDR: ik ben snol), je moet die GPS niet volgen, snol, ik zeg het jou nog één keer, doe maar niet onnozel, volg die GPS niet, ik doe dat ook niet, je moet helemaal links aanhouden,maar alé  links zeg ik u, ook al zegt die rechts, als je rechts aanhoudt moet je betalen, dat is toch stom, ik ken een binnenweg”, zei ze heel local-achtig. Gelukkig besefte ik dat een GPS altijd gelijk heeft en zag dat de linkerkantroute een geheel apart traject is enkel voor de houders van een Sunpass die bepaalde privéleges hebben en die al vooraf hebben betaald voor die tolweg. Ons Elke had dus een binnenweg gevonden zoals alleen zij die kan vinden en die ons dan ook $100 per inbreuk oplevert. Met dank aan... Nu, die Sunpass is wel handig want de normale wegen staan vaak stil wegens accidenten. Ik vermeldde het al, het zijn er hier veel en we zien er nog steeds elke dag opnieuw. Pinken moet hier blijkbaar niet als we de lokale gewoontes mogen geloven. Nu goed, ze hebben een punt, stel dat je zo voor de lol dan toch eens pinkt, dan merk je het toch niet want een pinker is hier niet oranje maar rood in de meeste gevallen. Bellen in de auto, no problemo, handsfree bellen, nog nooit van gehoord hier. rechts aanhouden is al helemaal onbestaande en men zwalpt wat rond. Moto’s rijden hier zonder een helm in korte broek en t-shirt, vooral de berijders ervan. Laatst reed ik naast een moto op een zeer drukke baan, was die kerel zeer druk aan het sms’en ondertussen, zonder helm uiteraard en in t-shirt en zo zwalpen tussen dat 3-baansvak. Crazy. Ook het begrip “volle lijn” is onbekend in het Floridiaans woordenboek. Zelfs de politie scheurt er hier z’n broek aan en ook aan de snelheidsregels trouwens zoals iedereen hier in schril contrast met de rest van de Amerikanen. Gemiddeld 10 miles te veel rijden ze hier. maar ze stoppen allemaal (!) voor 2 dingen: voor een stop-bord en voor kinderen. Heb je dan toch een accident, dan bel je gewoon de aggressive lawyer zoals grote borden overal adverteren langs de straat.(zie foto's).

Rest me af te sluiten met te zeggen dat het hier verder super aan toe gaat, bewijze de foto’s van een geslaagd verlengd weekend. Het weer is hier toch wel super duper (maar hot)! Vele leuke dingen te doen, man man man en ons mannekes genieten er ook van. En eindelijk beginnen we ons hier goed te settlen en hebben we het ook naar onze zin.

Ook is men begonnen aan de bouw van ons huis. Jippieeee. In december verhuizen we als alles meezit!

08-09-2011 om 04:11 geschreven door Elke  

Als er naar school moet gegaan worden en er vroeg moet worden opgestaan, dan is er een ongeschreven regel in ons gezin die stelt dat onze Lander en onze Lowik dan voor de verandering eens net NIET veel te vroeg wakker zijn. En zo geschiede die 22^ste augustus, want de Amerikanen kunnen niet wachten tot 1 september zoals elke normale mens.

Die frau des hauses was de vorige dag al flink in de weer geweest: mega veel tassen en dito koffers moesten immers in gereedheid worden gebracht, met 2 toddlers die naar de preschool gaan en 2 babies  die naar de Spaanstalige day care onveilig gaan maken. Ook al betaal je voor zo’n day care dan $800 per kind per maand, eten moet je zelf kopen en meebrengen: voor Mats en Manu is dat: 2*6 potjes (3 fruitjes en 3 warm) *5 = 60 potjes van 200gr. 12 kilo dus! Over het aantal pampers dat we moeten meebrengen (want dat zit er ook niet in uiteraard) zal ik nog zwijgen. Lowik moest een plant meebrengen om het geheel op te luisteren, verder voor allen 2 keer reserverkleren want ongelukjes zijn nooit veraf. En zo nog wel wat.

Het obligate uniform is alvast niets voor onze Lander: “wa is me da seg? Kan ik mijn gewone kleren niet aandoen?”, liet hij zich ontvallen. Er zijn scholen in de US zonder uniform, maar dan zit je écht met de bas van de basklas, en daar dan het plebs van zoals je die België bijna niet meer tegenkomt, zo leert een kleine rondvraag. In Miami betekent dat meteen ook minder dan 1% blanken. Het aantal blanken ligt hier sowieso onder de 25%. De rest zijn Latino’s en Haïtianen.

Maar zo’n Montessori school heeft wel wat: een geweldige filosofie en ook per 5-6 kindjes  een leerkracht. Ze hebben veel individuele momentjes ook, waarbij ze zich dan specifiek focussen op iets waar een kind dan net mee bezig is. Alles draait ook om onafhankelijkheid. Geen tutjes meer vanaf 1.5 jaar (my god die gaan afzien met ons mannen), geen knuffels want dat is ook te afhankelijk (ocharme onze Lowik). Geen ouders die helemaal meelopen tot aan de klas. In de klassen liggen ook boren en échte schroevendraaiers enzo, want ze moeten dat in het echte leven ook leren om er mee om te gaan (nog iets anders dan het écht gebruiken). Ze hebben het in deze aanpak helemaal niet op het pamperen van een kind.In elk kind zit al een volwassene, zo zien ze het. Enfin, ze creëren er zo van die losgeslagen jong waar je gene kant meer mee op kan als je er enig gezag aan wilt opleggen. Geweldig dus. En als je er zo vier hebt ... en die gaan later de puberteit in, dat moet gewoon top of the bill zijn als ouders die hun kinderen de Goede Weg willen wijzen.

Los van die filosofie is het natuurlijk een school zoals er nog zijn op de wereld, en wat meer is, men spreekt er dus Engels en vooral Spaans. Toch wel met bang hartje vertrokken, jep wij allemaal. Zetten wij daar onze pagadders af, in de jungle zowaar, bij wijze van spreken.

Nu, was hij ’s morgens nog vrolijk ‘2 emmertjes water halen’ aan het neuriën toen hij zijn uniformke aan het bewonderen was, dan kwam hij bij het binnengaan van de klas pas voluit en kort maar krachtig tot volledig besef: “ik dujef da eigelijk ni” was zijn conclusie en hij nam stante pede de benen. Lander van zijn kant had al dagen zeer nerveus liggen tobben over dat verdomde Engels dat hij niet zou begrijpen en zijn angst werd dan ook knalhard bevestigd. Ook zijn verdict was dan ook niet van de poes toen hij wenend uit de school kwam aangerend: “ik wil NOOOO-I-I-I-T nog naar zo’n school, ik ga terug naar België en wil hier niet zijn. Ik haat al die kinderen hier en die juffrouwen, niemand luister naar mij als ik iets zeg, niemand verstaat mij, ik gooi ze allemaal in de oceaan ... en ik wil dood”. Nu dat laatste houdt hem wel bezig, maar nog nooit had hij zoiets gezegd. We moesten toch even slikken en voelden ons slechte ouders, wat had je gedacht. Je ziet zo’n dingen natuurlijk van mijlenver aankomen, maar als het er dan écht is, patat, vlam in your face motha fucka. Lowik deed er nog een schepje bovenop, om het vuur nog wat aan te wakkeren en om de sfeer erin te houden: “ik heb wel al vjiendjes gemaakt, ik spjeek ook al Enjels, ik vejsta die zene”. Onze Lander ging door het lint.

Nu, Lander is een streefkonijn en wilt iets altijd heel goed kunnen en dus wilt hij voortaan thuis Knabbel en Babbel alleen in het Spaans en het Engels zien. Belgische DVD’s die die opties niet hebben kunnen ook de oceaan in wat hem betreft.  Lowik van zijn kant charmeert zijn juffrouwen en verleidt hen zelfs om Nederlandse woorden op te zoeken thuis, bij wijze van huiswerk dan, zodat ze hem tenminste nu is eindelijk gaan verstaan wanneer hij de volgende keer vraagt: “is da ie bekan gedaan?” en dooddoeners als “krijg ik misschien een koek”? en “ik moet eigenlijk pipi doen” (hij is al sinds zijn eerste woorden felle voorstander en fan van het woord “eigenlijk”, maar dit geheel terzijde).

Oja, nog even dit: Elke is hilarisch grappig wanneer ze in haar vlotste Spaans aan de ééntalige oppasters uitlegt hoe M&M best slapen, hoe ze eten en kakken, wat ze tof vinden, enz.

Last but not least, guess what: er was toch wel een klotig griepvirusken in de schoolrangen geslopen zeker, en dat in de eerste week van het schooljaar. Miljaardedju, er zijn geen zekerheden meer. Stuurje kind al eens naar een school in een vreemd land, Amerika nog wel, en dan bovendien in een vreemde taal, of beter talen, Spaans en Engels, en dan lap, pakt je daar een virus langs achter en beginnen je kinderen over te geven dat het niet schoon is en te diareren (is dat wel een werkwoord diareren? Maar de meesten verstaan wat hier wordt bedoeld en nog meer onder maakten het zelf al meermaals mee). Alle 6 op rij (inderdaad: in volgorde: Manu > Mats > Lander > Steven > Lowik en dan de sterkste van allemaal viel ook: de vrouw des huises Elke). Nu, dit erbovenop en het spel was helemaal compleet! Je-houdt-het gewoon-NIET-voor-mogelijk, écht niet.

Kortom, alles koek en ei die eerste week, dat hoeft verder geen betoog.

29-08-2011 om 02:32 geschreven door Elke  

27-08-2011 om 02:51 geschreven door Elke  

21-08-2011 om 00:00 geschreven door Elke  

12-08-2011 om 00:00 geschreven door Elke