De Kerstvakantie is aangetreden. Niet zozeer het weer doet dat vermoeden,  sommige bronnen fluisteren van 28°C en zelfs meer -compleet te gek is dat trouwens- maar vooral de hysterie die met deze periode gepaard gaat. Enkel Amerikanen weten hoe dat moet. Excuus, ook de Noord-Koreanen kunnen er wat van, getuigen deze hilarische beelden http://t.co/pnCiWiuL naar aanleiding van de dood van hun opperhoofd, alias klootzak Kim Jong-il.

In feite is het één grote herkansing, een tweede zit zeg maar. Had je met Thanksgiving je huis net niet genoeg ingewikkeld in akelige mega spinnenwebben, stonden er geen massa’s heksen in je tuin, hingen er geen kilo’s en kilo’s pompoengezichten aan een stok, dan kan je nu nog eens volledig plankgas geven, uit je dak gaan en je buren lik op stuk geven. Normatievelingen als ze zijn. Kerstmis dat staat hier voor: al de stammen van je bomen op jouw terrein volledig (uit te spreken als: VOL-LE-DIG) inhullen in kerstverlichting. Bij zeker 1 huis in onze buurt duurde de voorbereiding minstens een hele week lang met een paar man. Maar achteraf is het genieten, want het staat pal aan een kruispunt. Dubbel genot zowaar. Nu, hun budget laat dat toe, zoveel is zeker.  Extra generatoren erbij, adaptors, transistoren, schakelaars, regelaars, ... die op hun beurt ook mooi verpakt zijn, enfin, compleet, zoals alleen de Amerikanen dat kunnen en helemaal in het teken van Kerstmis zoals De Heer dat gewild heeft.

Nu geheel tussendoor, Astrid Bryan, het moet gezegd, dat zag er een redelijke koei uit, zeker op een iPAD, tijdens Blokken For Life in haar match tegen Bart De Wever. Aangezien ze in de US woont, had ze, bij haar intro, echter wel over één ding gelijk, de Amerikanen staan zot van charity. Gimme a C, Gimme an H, enz. Kom je op je werk, lap charity time, Word je uitgenodigd voor een bedrijfsevent, hey hey charity baby, sta je aan de kassa in de supermarkt. “En hoeveel mag er bij voor charity?”.  

Nu charity is allemaal geweldig, maar we geven dit jaar al veel vind ik. $140 om exact te zijn. Zoveel was de waarde van mijn splinternieuwe GPS die nu van eigenaar is veranderd. Zekerheden, ze zijn er niet meer. Woon je dan in een zogeheten verstevigde burcht, ook wel “gated community” geheten, dan nog breken ze in in je auto. Zo’n alarm, u weet wel, die met die vervelende rode pinkende lichtjes die boeven en consoorten afschrikken, dat is nu eens werkelijk nergens nuttig voor. Je auto op slot doen evenmin,  compleet boerenbedrog zo kan men terecht stellen. Geen schade of niks, die mannen pinken ernaar en die auto floept meteen open. 3 seconden ’t schijnt.  Al tweede keer trouwens in die 5 maanden dat we hier zijn. Gated my ass dus, en een community is het hier verder ook niet echt. Community staat enkel voor kostendeling en een “zeker gevoel van veiligheid”. Meer moet je daar niet bij inbeelden. Zelfs goeiedag zeggen aan je buur zit niet in het pakket. We stelden het reeds voorheen, het blijft een bizarre cocktail: Latino’s die nog zwalpen met “standen” in hun achterhoofd en die hier in de US de rijke tist komen uithangen. Parvenu’s dus volgens Wikipedia: Iemand die te snel rijk geworden is/  Iemand die zich op zijn rijkdom laat voorstaan/ Iemand van lage afkomst die rijk is geworden.  ’t Zijn bovendien parvenu’s met een hoog m'as-tu vu gehalte, dus ook een irritante cocktail. De zeldzame autochtoon die hier nog vertoeft, de witte, sluit zich verder op in z’n kot en leidt verder een redelijk éénzaam leven. Edoch edoch,  vooraleer die belerende Europese vinger weer de lucht inschiet, nooit eerder, tenzij op vorige missies naar de US zo’n vriendelijke en open mensen tegengekomen zoals hier in de US. The land of extremes.

Die vieze andere culturen en racisme. ‘t is nooit veraf, zelfs niet bij een inbraak. Neem nu dit verhaal: maakte ik in mijn korte bestaan reeds volgende criminele daden mee: minstens een stuk of 7 autoinbraken, 1 gestolen jas op een fuif en 1 inbraak in mijn huis waarbij tal van interessante en minder interessante spullen gepikt werden, waaronder 2 Marrokaanse CD’s. Nu had men de keuze uit 220 prachtige CD’s waaronder sommige zelfs van Vlomsche makelij, nemen die gasten toch wel die mee die ik in Marrakech had gekocht.

Maar algoed, het is Kerstvakantie, een periode van vrede en vreten op aarde. Of zoals onze papa vroeger altijd zei: Kerstvakantie Pestvakantie! Omdat wij met ons vijven mekaar steeds maar stonden te pesten vond hij dat ook hij hierdoor gepest werd met zo’n ‘vakantie’ met niks dan ellende. In deze volgende generatie, manfisteert het zich blijkbaar vooral als een ware tuttenoorlog: Lowik de snoodaard is verlekkerd op de tut van Manu die op zijn beurt steeds de tut van die immer brave Mats afpakt. De geschiedenis herhaalt zich: Mats trekt immers geweldig op mij, en ik werd in die tijd ook geweldig gepest door broer en zus lief. Oh! My! God! Wat een analogie! Over analogiën gesproken, geheel in diezelfde orale trant zou de volledig vrijgevochten moppenmaker in u allicht gewag maken van: aha, nu een tuttenoorlog, later met z’n vieren een dikke tettenoorlog ja, waarbij ze om de haverklap mekaars lief afpakken.

Maar zover zijn we gelukkig nog niet. Onze Manu neemt al stevig de benen, maar Mats is zoals zijn papa (wederom) en doet het rustig aan. Als het nu nog niet kan, zal het later wel gaan. Geduld is een schone deugd beseft ook hij.

Onze Lowik heeft dan weer veel meer de neiging van zijn moeder. Verleden week aan Miami Beach, toen hij plots wat water op zich kreeg van de branding ook al had ik hem in mijn armen vast: “ta kan nu toch ni te betoeling sein, seker!” Lowik spreekt nog steeds met een uitgesproken Kwak en Boemeliaans accent.

Zijn mama riep van verbazing trouwens net hetzelfde, zij het zonder accent, toen er plots voor haar auto een zwaar stuk PVC geworpen werd dat hard tegen de voorkant van de auto smakte.  In de ban van een Franse coleire zou ze die dader eens even gaan uitleggen wat voor een compleet asociaal gedrag dit wel is. Maar wordt ze daar toch wel uitgescholden als een bitch, en een k**, en weet ik wat allemaal door een 2-meter hoge gespierde kerel? Moet je écht niet doen hier uit je auto stappen, lieten vrienden ons achteraf weten. Ik heb haar daarna 2 mogelijke opties voorgesteld: “Schattenbol, wil je dat ik excuses ga opeisen met de kans dat ons mannen me niet meer gaan terugzien of zullen we eens goed gaan pissen tegen zijn voordeur als de gelegenheid zich ooit voordoet?” 

Een andere arrogante zak kwam ik laatst tegen toen die kwam solliciteren. Nu, iedereen doet zich wel wat beter voor dan hij of zij in werkelijkheid is en verkoopt zich dan op z’n best, maar dan valt dat altijd zo op en dat het zo ergens ietwat gespeeld is. Niet met deze gast! Die was gewoon zichzelf. Fu***** arrogant van nature uit! “And what about sales activities, like cold prospecting, do you like it and are you experienced in that space?”, floepte ik er wat uit om wat belangrijk te doen. “My set of skills allows me to succeed and to close deals faster than random sales guys. I simply got that talent to create successes, which others don’t”.  Alsof hij een soort van laatste nieuwe snufje van Apple was inclusief een giga processor waar de andere bij verbleken en waarbij hij zichzelf steeds update via een USB in z’n oor, wat zeg ik, wireless gaat dat bij hem want hij is tenslotte een sophistico.

Het tegenovergestelde vinden we terug bij de bouwers van ons nieuwe huis hier in Miami. Gesophisticeerd werken is hier niet bepaald de juiste omschrijving. Elke heeft huisarrest, ze mag niet meer op de werf komen of de werken worden stil gelegd. Bewijst ze die klungels in feite een dienst door hen op fouten te wijzen (mijn vrouw kan dat geweldig goed trouwens), dan wordt ze afgeblaft aan de telefoon door de aannemer en wordt gesteld dat hij die fouten ook wel zou zien de volgende dagen en dat ze dat dan wel in orde zouden brengen. Niemand van de locals hier gelooft dat het huis op tijd klaar zal zijn, ook al staan we op 1 februari met ons 6 op straat. En op basis van de feiten op de vloer kan ik hen geen ongelijk geven: muren werden per ongeluk zonder de door ons gevraagde geluidsisolatie gestoken, na een controle door meine frau, werden alle muren verkeerdelijk van geluidsisolatie voorzien terwijl we enkel de slaapkamers wilden isoleren, dat moet er dus terug uit, verkeerde schakelaars werden gebruikt, draden worden vergeten, ramen worden verkeerd gestoken, plannen worden gewijzigd zonder medeweten, enfin, een beetje zoals de Brazilianen zaken doen met Belgen dus.

We zijn dus terug van Sao Paolo waar we lekker van ons gat zijn gaan maken en waarbij we eindelijk enkele interessante grote heren hebben gevonden. Nog steeds werknemers maar alvast een stap vooruit. Immers onze “evenkniën”, de andere aandeelhouders van ons gezamenlijk bedrijf hebben we niet kunnen treffen. Ze hebben naast ons gezamenlijk bedrijf nog 62 andere bedrijven te managen (slik!).Nog tweeënzestig! We hebben bij onze gesprekken een paar kalibers aangetroffen van het genre “Pietje de Leugeneir”, maar dan de gevaarlijke variant ervan. Enfin, zoals de Quickie het bij de val van de Belgische regering van alweer een tijd geleden twitterde: alea iacta est!

In onze populairste rubriek vertoeven deze week:

·         De Ticket clinic: heb je een boete hier in de USA die je totaal niet bevalt (en zo zijn er wel wat), breng ze dan naar de ticket clinic http://www.theticketclinic.com  die je overal langs de weg vindt. Een stel advocaten maakt het de ordehandhavers dan lekker moeilijk, en zeker als je veel geld hebt, krijg je soms nog een bonus bovenop. Waanzin.

·         Disney World heeft een boon voor de rijken: Een beetje zoals de NMBS, toen treinen deed rijden,  hanteert Disney 2 klassen, 1 wachtrij voor het plebs en 1 voor die die er meer voor betalen. Van jongsaf aan worden kinderen groot in de wereld van de verschillen. Zeer educatief ook.

·         De kids “musea of discovery and science” hier zijn allesbehalve musea zoals wij ze kennen maar ongelofelijke verbeterde versies van Technopolissen waarbij kinderen op fantastische manieren met alles kunnen kennismaken. Schitterend! http://www.mods.org

·         In België wordt ik in de haute couture omschreven als nen “driekwart”, ne “korte dikkere”. (letterlijk (!) toen ik m’n trouwkostuum ging passen tot groot jolijt van m’n aanstaande). Hier ben ik echter zeer normaal, ja zelfs wat skinny en vind ik eindelijk overal mijn maat: 33W 30L. Dat geldt ook zo voor onze El Gordo, onze dikke, onze Mats dus, en ons ander mannen: vielen ze in België soms uit de statistieken (Lowik: kleiner dan een P1, kleiner dan de kleinste op de 100!), hier zijn ze bij de groteren. Gemiddeld 25 punten vooruit ivm La Belgique de papa! Jippie. De latino’s zijn dan ook kleine mensen met uitzondering van die reus die Elke deed verbleken.

·         Mijn herboren tand van ondertussen meer dan $3000 doet nog zeer. Op naar de 5000?. Net naar kinderarts geweest: $1500 voor 3 kids.

23-12-2011 om 04:52 geschreven door Elke