Waarschijnlijk de laatste blog. Voor u althans. Want dra gaat allicht letterlijk het licht uit in België en is het gedaan met het internet en Facebook. Als ik bovendien Coene -je weet wel die van de Centrale Bank- moet geloven, zal de Belgische regering bovendien niet veel centen overhouden om zaklampen aan te kopen voor iedereen.  Het zal een kampvureke van kerstbomen worden met Kerstmis. Het Kerstmaal bedenken we er dan bij, puur voor de gezelligheid.

Misschien zijn we trouwens wel van de partij, want ook voor ons kan het hier de laatste blog gaan worden. Nee, niet gezeverd, om in de sfeer te blijven, de kaars is bijna opgebrand en ik voel me als ware ik genageld aan één of ander kruis. Het was een droom, dit avontuur, een geschenk waar de meeste cadeaus onder de Kerstboom bij zouden verbleken:  “Miami, here we come; Success, I’m meeting you soon; Our once-in-a-lifetime opportunity, yeah let’s grab it”. En toen ... waren er ook Brazilianen bij betrokken, je weet wel, die gasten van de B van BRIC met voor de gelegenheid, de R van rampzalig, de I van Incompetent en de C van Crazy. De kruistocht was ingezet.

Bij wijze van therapeutische bevrijding omschrijf ik enkele hoofdlijnen.

1.       We hebben – en ik snor het even op – 42 versies van het business plan gekend waarvan 5 officiële tussentijdse versies.

2.       Deze volgende Grote IBOPE goden – onze Braziliaanse partner- zijn reeds de laan uitgestuurd –geheel terecht trouwens:

a.       De CTO van IBOPE, bijgenaamd een totaal misplaatste titel voor deze 68 jarige, die graag als “Expert Online Onderzoekstechnologie” zijn carriëre had willen afronden.

b.      De CEO van de hele groep, een soort van George Bush, genre grootsprakerige onbenul die weliswaar Amerikaans Engels sprak omdat hij heel zijn carriëre in de Chemie had gewerkt, waarvan ook 1 jaar op schoolreis in Texas, maar die van het runnen van een marktonderzoeksbureau, geen bal, en ik herhaal, geen bal afwist. Hij liet zich kenmerken als een heel bezige man die welgeteld 45 minuten de tijd had, niets opschreef en in het geheel niets had voorbereid,  vervolgens met enkele rake beslissingen en compleet onrealistische beloften 7 maanden nutteloos werk meebracht voor ondergetekende. “We will close the USA but we will support you” (whatever that means).

c.       De CEO van IBOPE USA, de Krimson van de groep. Zie vorige blogs voor een beschrijving van diens verwezenlijkingen.

d.      De hele Grote International Business Development Executive Director, de Cargamel in het hele verhaal, die macht wilde, jaloers was, maar te dom was om valsstrikken te verzinnen.  

e.      Het hele arsenaal personeelsleden IBOPE USA, ik noem ze de Overlopers, die eerst opgingen in de leugens van de CEO van de USA, zich zodoende tegen mij keerden, waarna ze met vereende krachten nadien duidelijk begrepen dat leugens enkel kunnen zegevieren todat de waarheid boven komt drijven.

Daar sta ik dan, alleen in de USA, dat super grote land, zonder enige startbasis -zoals voorzien in het business plan- van een minimum $500,000 aan jaarlijkse inkomsten voor ons gezamenlijk bedrijf CONNECT, aangebracht via de klanteportefeuille van IBOPE met de B van BIG zoals ze zich altijd hebben geëtaleerd, zonder een sales team bij IBOPE USA in Miami, Washington en New York zoals voordien, die onze online onderzoeken zouden verkopen, zelfs zonder enige resterend geïnvesteerd kapitaal om zelf de boer op te gaan.

Maar de klap op de vuurpijl moest echter nog komen afgelopen week. IBOPE had gaandeweg de rit ook plots een onderzoekspanel via een ander IBOPE bedrijf. 330,000 Amerikanen groot. Waaauw, dan toch! Ok, IBOPE investeert minder kapitaal en brengt het panel in. Verleden week moesten we helaas vaststellen dat cijfers relatief kunnen zijn. 12212 man blijkt effectief te antwoorden op onze online enquêtes. De rest zijn e-mail adressen waarvan sommige out-of-office berichten aangeven dat de man in kwestie gestorven is, of al 3 jaar niet meer werkt bij dat berijf. Van de actieve panelleden is 72.3% vervolgens ouder dan 50. Dat worden leuke onderzoeken over pacemakers en viagra. Een “kat in een zak gekocht”, zo gaat het spreekwoord. Een nieuw panellid kost zo’n $5 om te recruteren. Men telle uit. Bloemen noch kransen, en nu stop ik of ik beschouw mezelf nog als de Calimero in deze saga.

Of toch nog dit: moest ik ooit op een onbewaakt moment in een vorige blog beweerd hebben dat den Amerikaan nen toffe beleefde pé is, wil ik dit graag even nuanceren.  Lanceerden we dan toch een peiling over de Amerikaanse politiek op ons groteske panel. Krijg je daar dan van die opmerkingen als – en ik citeer: ‘Obama sucks and so do you’; ‘fuck your mama’, ‘take me off your fucking mailing list or you’re gonna regret it’,  en nog van dat moois. Maar er zijn er ook wreed toffe, zeer leuke zelfs.

Hoog tijd voor de tofste rubriek, met daarin De Feiten En Niets Dan Feiten.

·         Zongen wij vroeger nog liedjes als ‘klein klein kleuterke’, en wat later in onze kleuterschoolcarriëre ‘ik zag 2 beren’ en van die dingen. Niets van dat hier: Lowik en Lander zingen heel de dag vrolijk: Flag of America, red, white and blue, Flag of America, we welcome you. (1^ste stroof). Vriendelijk zijn ze wel, onze Amerikaantjes, maar die vlag, God beware ons voor die vlag en al dat patriotisme en nationalisme. Zie je ons de Brabaçonne al kelen op schoolreis? Moest hij nog Minister zijn, Leterme zou er een wet tegen verzinnen.  

·         Mats en Manu houden het gelukkig bij de gewone dingen des levens. Met gemak kunnen ze nu -op aanvraag- zowel hun neus als hun piemel aanduiden. Die neus dat begrijp ik, die is in onze familie redelijk groot uitgevallen en is daarom direct aanduidbaar. Over dat andere spreek ik me trouwens niet publiekelijk uit, maar het schijnt dat er verbanden zijn tussen die 2.

·         Het belooft bovendien spannend te worden. In welke taal zullen Mats en Manu voor het eerst een volzin uitspreken? Ze hebben immers al keuze tussen 4 talen. Sinds kort krijgen onze prutsen van 1.9 maand ook Chinees op school! Daarvoor moet je uiteraard Amerikaan zijn om zoiets te bedenken en om dit in te lassen in het programma om het niveau van de school op te krikken. Gewoon doen ligt immers niet in hun aard. Met moeite zeggen ze de eerste letters van bal (“ba”) en poes (poe/pie) of ze beginnen aan hun volgende taal.

·         De Amerikaanse scouts is ons ding niet. Van Lowik (3) en Lander(5) wordt verwacht dat ze binnen 2 weken de Scouts Eed kunnen aframmelen. Toen we de oudere Scouts groepen hebben betrapt op gedurende een half uur oefenen om de Amerikaanse vlag te dragen in een stoet, hebben we besloten om de zaak volledig af te bouwen.

·         Lowik is een liegebeest: Eerst liegt hij tegen mamalief dat hij zware oorpijn heeft. Nadat de oorarts helaas moet vaststellen dat er werkelijk niets aan de hand kan zijn, onthult Lowik dat de dokter altijd lekkere lollies heeft die thuis in het geheel ontbreken en dat de drang zo sterk was. Verder vertelt hij in alle ernst aan zijn juffrouw dat hij de volgende dag opnieuw naar de oorarts moet. Wanneer Lowik met de feiten geconfronteerd wordt bij het afhalen van de school, merkt hij op in het Engels: “but mommie, don’t you know it, I really have a lot of pain in my ear”. Hij zou moeten solliciteren bij IBOPE. Hij zou er snel opklimmen naar de top.

·         Onze Lander zijn punten in de klas zijn allesbehalve. Laten de Amerikanen  zich weer van hun meest extreme kant zien: onze Lander (5 jaar) moet kunnen lezen en schrijven, voorlezen aan andere kindjes, elke week een boekbespreking maken van 5 zinnen, elke week naar de bilbiotheek gaan voor een nieuw boek, elke avond oefenen op synoniemen, antoniemen. Last but not least moet hij feiten van opinies kunnen onderscheiden.  Daar heeft zelfs de doorsnee Belgische politicus het nog moeilijk mee. Niet te schatten toen ik zijn rapport van 4 volgeschreven bladzijden las. Maar hij krijgt wel de uitzonderlijk hoogste score op progressie.  Laatst testen we hem zelf eens op Engelse woorden. Kent hij daar begot spontaan elk woord dat we hem vroegen.

·         En toen waren ze nog met 3. Gingen we met ons mannen vissen eten geven in een visboerderij. Zonder zever, 1.30 meter lang waren die Tarpons. Hilariteit. Zeker met ons 4 mannen die stinkende vissen in die muilen kapten, waren de zowat 50 neuzen op het aanhorige caféterras op ons gericht. Nu, om de suspens nog wat op te drijven besloot Lowik om ongewild in het water te vallen. Zware paniek bij de 4! Maar papa wist Lowik te redden, zo een beschermende papa dat hoort te doen.

·         En duur dat het was: op basis van het geluid dat onze Lander maakte zou ik hebben gezworen dat zijn voet gebroken - wat zeg ik half verpletterd- was. Maar de röntgenfoto’s van het ziekenhuis spraken dit fel tegen. Een ware contasion whatever that is. Een verstuikingske. Betalen we voor onze medische gezinsverzekering in totaal $25000 + €8000 per jaar (!) dan nog heb je een franchise van minimum $250 per bezoekje aan het ziekenhuis. Dat hij me dat niet nog eens lapt.

·         Het was trouwens op de radio laatst: het leven met met kinderen in de USA is zeer duur. Het begint al bij de zwangerschap. Kindlief is nog niet geboren of de kosten lopen al op. Zwangerschap en bevalling kosten al snel 25.000 tot 30000 dollar. Toink. Om over de “operationele kosten” tijdens hun verdere leven nog maar te zwijgen. Niet voor niets zijn de Amerikanen kampioen dezer dagen in de 1 kind gezinnen. Met 4 kinderen worden wij dan ook aanzien als zeer welgestelde burgers.  Ze zouden eens moeten weten. J

27-09-2012 om 04:26 geschreven door Elke