We zeggen en schrijven 1 maand na de laatste blogpost. What happened with the six guys in the US?, vraagt een wakkere Belg zich dan af.

Zoals het een marktonderzoeker pure blood betaamt (pur sang klinkt toch wat beter geven we toe), stel ik deze problematiek voor als een onderzoeksvraag:

·         Hebben ze misschien de States al vaarwel gezegd, alle hectische toestanden indachtig van de voorbije weken?

·         Is den business zo aan het boosten misschien dat er geen tijd overblijft om andere dingen te doen? Tenslotte een blog is ook maar een blog en “Wie leest hem?” is de terechte vraag in deze, te denken dat sommige bloggers verplicht zouden moeten worden om ze eens voor de spiegel af te vuren.

·         Of, of, of, ... hebben ze misschien al wat vrienden gemaakt daar zo onder die palmbomen, met die blakende zon op de achtergrond en met al die BBQ’s, wat toch zo leuk is allemaal en zodat ze het thuisfront al wat vergeten zijn?

En het juiste antwoord is ... 3 maal raak, 3 maal is scheepsrecht zowaar met uitzondering van dat vergeten thuisfront. Nu, ik zeg er meteen bij en wel zeer duidelijk: aan alle taalpuristen onder u, begin niet stante pede te proesten, te kuchen en protten te laten. 3 maal is scheepsrecht is hier uiteraard volledig uit z’n context gerukt, wat zeg ik, ja zelfs compleet verkeerd gebruikt. Maar vind maar eens een uitdrukking met een 3 erin als je ze nodig hebt om je verhaal kracht bij te zetten. Maar dit terzijde.

Terug naar de kern: ja, we waren even in België zowaar om onze familie en beste vrienden te zien (voor zij die vooraf niet zijn aangeschreven, laat staan dat ze ons gezien hebben tijdens ons blitsbezoek met teveel dingen aan onze kop, u weet waar u staat). Maar we hebben veel mensen gezien, onnoemelijk veel, zo op die 9 dagen en met zoo weinig tijd, ja zelfs de vrienden uit Holland gezien hup hoi nou seg, ook die dus. Edoch, het mocht geen toeval zijn want er was ook een marktonderzoekscongres waar we hier en daar al aan de grote klok hingen dat we in de US gestart zijn. Die Hollanders een poepke laten ruiken ook. Maar bovenal, ons heilige visum gaan ophalen op het US consulaat, een stom velleke papier in ons paspoort. Maar vooraf eerst nog wat ruzie maken met die klojo van een immigration lawyerde dag voor het interview, nog wat buigen en knielen naar de consul, nog wat extra geld op tafel smijten –lap, al 31062 dollar (!!) is de stand voor die grap alleen- om dan eindelijk binnen te geraken. En ja ik mag een VOL-LE-DIG jaar (in feite maar 11 maanden) compleet legaal in de US werken ... om de kosten van mijn visum terug te verdienen denk ik er dan soms bij (want over 11 maanden gespreid geef je net geen 3000 dollar per maand af – ik duizel wat plots). En ondertussen gooien ze de Cubanen met trossen binnen hier.

Maar goed, we zijn terug thuis. Gek ‘thuis’, onze US thuis dan. Misschien nog even stilstaan bij het feit dat zo’n 9-daagse heen-en-dan-toch-maar-weer-terug vlucht, toch niet zo sterk aan te raden valt met gezinnen met 4 jonge kindjes. Maar alé, voor de lol, we zijn nu bezig, in steno dan: lange vermoeiende vluchten, terug dat omschakelen naar Belgische tijd, en dan oh nee, toch weer terug US tijdszone. “ik wil niet naar Miami” (*56), “Neeeee, ik ga niet naar die stomme school, ik wil mijn vriendjes in België” (*132). MAAR, 2 maal is net geen scheepsrecht, dat lijkt allemaal weer heel lang geleden.  Want sinds kort: no no,... no more tears, lachende gezichten, all over the place… nadat de juffrouw van onze Lander hem buiten had gezet wegens “te veel en te luid wenen” en onze Lowik uiterst vriendelijk doch daadkrachtig werd aangemaand: “don’t cry Lowik” en joeps, in 1 second gedaan, zoals een blijtende barbiepop waarop je eindelijk de ‘uit’ knop vindt, zo onder haar rok net op haar poep. Er is zelfs vandaag een vriendje komen spelen bij Lander. En boos dat Spencer was dat hij terug naar huis moest. En zijn andere vriendjes wilden ook komen spelen bij Lender zoals hij hier beter bekend is. Jawohl, Mr Popular himself.

Onlangs kwam de juffrouw van onze Lowik babysitten en onthulde dat onze Lowik zeer goed zijn plan trekt in het Spaans en het Mandarijns en combinaties daarvan! Astamblief, zeg ik dan, da’s mijne zoon zie. Hij kan de Chinese liedjes die ze zingen geweldig naäpen, hield ze verder vol. Nu, ik moet bewijs hebben voor mijn blog liet ik haar weten en we mogen binnenkort eens een camera afgeven en dan gaat ze filmen. Stel je voor, Piet Piraat hoi hoi maar dan in het Chinees. Onze Lowik gaat zo al uit zijn dak als er nog maar ietwat muziek uit de boxen van de TV komt. Dan springt hij altijd recht en doet hij zijn eigenste groovy moves. Wat moet dat in het Chinees wel niet zijn? Can’t wait.

De US vrienden tot slot, lekker gaan BBQ’en. Nu, ’t zijn Belgen, ik zeg het direct, allemaal zonder uitzondering volbloed Vlamingen zelfs. Toffe, zeer toffe, ook al zijn ze van Kortrijk en Nieuwpoort. Nu gelukkig spreek ik vlot West-Vlaams, met dank aan alle ex-lieven uit die streek, zodat ik me toch min of meer tot hun ‘cleub-tje’ kon rekenen. Geweldig toffe mensen, we zijn van plan om een mannenclub op te richten, we zoeken nog 2 niet West-Vlaamse mannen en we zijn er. Helaas pindakaas spraken de rasechte Vlaamse kindjes ondereen vaak Engels, met een lichte ontgoocheling van onze Lander tot gevolg. De bastards, al meteen hun Vlomsch inruilen voor ‘yea right buddy’ en ‘you motha fucka’.

Behaalden voor deze blog een plaats in het geweldig handige overzicht van de stand der dingen in de US:

·         Die Amerikanen zijn zot van die cheques -zeker als ze uitgeschreven zijn met hun naam als begunstigde. Cheques dus, die wij al jaaaaaren geleden geleden verbrand hebben, samen met die 5.000.000 BEF van Vandenbroecke in die kluis toen destijds. Cheques, men gelove het niet. hier zie, een checkske menneke, loop wel eerst naar de bank en ga dan pas wat snoep kopen.

·         Webbanking dan, ja dat is hier ook nog middeleeuws: een login en een paswoord (dat automatisch verschijnt als je Firefox hebt tenminste) en je begint geld te verschepen naar believen. Geen bankkaart in dat kastje, geen unieke code, nada.

·         Maat wat erger is, een online betaling gebeurt niet écht online soms zag ik al. Komen daar toch weer die miljaardedzu checks weer aan te pas zeker! Klik je op zo’n icoontje bij een “online” overschrijving, zie je daar na verloop van tijd toch zo’n handgeschreven check verschijnen gedomme. En de overschrijvingen arriveren pas zo’n 7 dagen later als’t mee zit... want de slaafjes die daar checks moeten schrijven aan de lopende band kunnen niet volgen. En dan te weten dat zo’n modern machien als Dexia toch wel 30% achteruit gaat zeker op de beurs? Financiën en zekerheid en logica, dat gaat niet samen.

·         Ja, den business draait al. Gisteren nog een diner met prospecten, $645 betaald. Mijn mede- Amerikaantjes-collega’s zijn wel geweldige: net op le moment suprême gaan ze toevallig naar het toilet.Dat kwam bij mijn weten, alleen voor in Nederland vroeger... en bij enkele niet nadergenoemde vrienden en wat steenrijke kennissen van ons, meende ik tot gisteren dus.

So long België, leve de herfst aan 31°C!

06-10-2011 om 05:27 geschreven door Elke  

Dat ik dit nog zou meemaken. In dit millenium waarbij snelheid, en nog liefst de digitale versie ervan, troef is en waarbij spitstechnologie, inclusief onze eigenste onderzoekssoftware (kuch), ongekende successen boekt, en waarbij ik me tenslotte in het rijkste en ‘most powerful’ land van de wereld bevind, schrijf ik deze blog hier bij kaarslicht. Lap, Florida zit zonder stroom, of toch zeker Sunset, de regio waar we hier wonen in Miami, maar waar de sunset helaas al heeft plaatsgevonden een uur geleden. Pikkedonker hier en hilariteit ten top, de buren geraken immers niet meer binnen want de electrische toegangspoort doet het niet van onze ‘gated community’. Jammer wel voor al die Maserati’s, Porsche Cayenne’s (3 stuks), Ferrari’s (1 rode), BMW750i’s, en nog van dat moois, die nu buiten moeten blijven staan en hun bazen nu, helaas pindakaas, over het hek moeten klimmen. (Grinnik).

Brengt ons naadloos bij het volgende onderwerp, auto’s en verkeer in Florida en de Amerikaanse verkeerswetten en wegcodes. Men beelde zich vooreerst in dat Miami en omstreken in feite een combinatie is van 1) een belachelijke uitvergroting van Knokke en dit over een veel grotere oppervlakte zo groot als 2 keer Brussel -overal in en rondom Miami vind je  poepsjieke buurten met megahuizen, wat zeg ik paleizen- en 2) de uitgestrekte Miami Vice buurten in het noorden van Miami waar de armoede troef is, maar waar je dan ook beter niet zo vaak rondloopt, gesteld dat je zinnens bent om niet beroofd te willen worden.

Recent leerde ik dat Miami blijkbaar staat voor Money Is A Major Issue. Nu Florida is ook wel 40% duurder dan de rest van de USA  en dat blijkt te kloppen want Elke is net weer zeer boos teruggekomen van de supermarkt met lege handen omdat onze 4^de credit card leeg is. Pfff. Maar dit terzijde.

Een groot huis is belangrijk hier en een auto is dit evenzeer, niet enkel als vervoermiddel van A naar B maar ook en vooral als statussymbool. Dat is overal misschien ietwat zo, maar niet zo fel als hier. We wisten al langer dat Amerikanen in het algemeen een (veel te belachelijke) grote krachtige motor hebben in hun auto’s (alles op benzine trouwens want diesel bestaat niet in de US en dan nog motoren tot 4000cc of zelfs 6000cc en meer (Mercedes 650 bijv). Dit is hier allemaal normaal. Zuipbeesten dus. Maar hier in Florida, en Miami regio zeker, is een funky auto je van het. Ons huis is een huis in de rij, zonder tuin, en zo zijn er een 40-tal hier in deze community. Maar allemaal poepsjieke bakken. In wat volgt spreekt de Socioloog-onderzoeker  tot u: Florida = vele Latino’s (Venezolanen, Colombianen, Cubanen, Haitianen,  ...) die het armere Zuid-Amerika zijn afgetrapt of zelfs ontvlucht en hier slechts 1 doel hebben: rijk worden en vooral de rijke uithangen. Nu, de Cubanen, dat zijn de armeren die hier niet echt aan de bak geraken en eigenlijk gewoon massaal worden toegelaten omdat de Amerikanen den Baard (niet Vandelanotte, maar de Castro) bij zijn pitje willen pakken en willen aantonen dat hun land beter is of course. Kom maar af Cubo’s, laat die zak ginder nog maar wat aan zijn baard flurken met zijn Grote Gelijk. De veel rijkere Venezolanen en Colombianen zetten zich hier maar wat graag van af en pakken eens graag goed uit met hun weelde en soms drugsgeld want anders kan ik dit niet verklaren. Ook de Spanjaarden willen laten zien dat ze van Europa zijn en dus beter af zijn. Kortom, een en al getouwtrek in dat latino wereldje waar standen en uiterlijk vertoon nog veel meer tieren dan in Europa waar we daar gelukkig grotendeels van zijn afgestapt. Komt daar nog bij dat de inheemse bevolking, de blanke aborginals van Florida, de overspoeling al 30-40 jaar met lede ogen aanzien en zich wat in hun schelp kruipen ... en aangezien die al tot de rijkste Amerikanen behoorden ook blijven sjiek doen. Maar voor de rest zijn het toffe mensen hier die graag praten. Vooral de latino’s die toch wel beduidend vriendelijker zijn dan de blanke Amerikaan die eerder wat uit de hoogte doet.

Maar we dwalen bijzonder af, bijna zoals Elke op de highway onlangs: “nee snol (NVDR: ik ben snol), je moet die GPS niet volgen, snol, ik zeg het jou nog één keer, doe maar niet onnozel, volg die GPS niet, ik doe dat ook niet, je moet helemaal links aanhouden,maar alé  links zeg ik u, ook al zegt die rechts, als je rechts aanhoudt moet je betalen, dat is toch stom, ik ken een binnenweg”, zei ze heel local-achtig. Gelukkig besefte ik dat een GPS altijd gelijk heeft en zag dat de linkerkantroute een geheel apart traject is enkel voor de houders van een Sunpass die bepaalde privéleges hebben en die al vooraf hebben betaald voor die tolweg. Ons Elke had dus een binnenweg gevonden zoals alleen zij die kan vinden en die ons dan ook $100 per inbreuk oplevert. Met dank aan... Nu, die Sunpass is wel handig want de normale wegen staan vaak stil wegens accidenten. Ik vermeldde het al, het zijn er hier veel en we zien er nog steeds elke dag opnieuw. Pinken moet hier blijkbaar niet als we de lokale gewoontes mogen geloven. Nu goed, ze hebben een punt, stel dat je zo voor de lol dan toch eens pinkt, dan merk je het toch niet want een pinker is hier niet oranje maar rood in de meeste gevallen. Bellen in de auto, no problemo, handsfree bellen, nog nooit van gehoord hier. rechts aanhouden is al helemaal onbestaande en men zwalpt wat rond. Moto’s rijden hier zonder een helm in korte broek en t-shirt, vooral de berijders ervan. Laatst reed ik naast een moto op een zeer drukke baan, was die kerel zeer druk aan het sms’en ondertussen, zonder helm uiteraard en in t-shirt en zo zwalpen tussen dat 3-baansvak. Crazy. Ook het begrip “volle lijn” is onbekend in het Floridiaans woordenboek. Zelfs de politie scheurt er hier z’n broek aan en ook aan de snelheidsregels trouwens zoals iedereen hier in schril contrast met de rest van de Amerikanen. Gemiddeld 10 miles te veel rijden ze hier. maar ze stoppen allemaal (!) voor 2 dingen: voor een stop-bord en voor kinderen. Heb je dan toch een accident, dan bel je gewoon de aggressive lawyer zoals grote borden overal adverteren langs de straat.(zie foto's).

Rest me af te sluiten met te zeggen dat het hier verder super aan toe gaat, bewijze de foto’s van een geslaagd verlengd weekend. Het weer is hier toch wel super duper (maar hot)! Vele leuke dingen te doen, man man man en ons mannekes genieten er ook van. En eindelijk beginnen we ons hier goed te settlen en hebben we het ook naar onze zin.

Ook is men begonnen aan de bouw van ons huis. Jippieeee. In december verhuizen we als alles meezit!

08-09-2011 om 04:11 geschreven door Elke  

Als er naar school moet gegaan worden en er vroeg moet worden opgestaan, dan is er een ongeschreven regel in ons gezin die stelt dat onze Lander en onze Lowik dan voor de verandering eens net NIET veel te vroeg wakker zijn. En zo geschiede die 22^ste augustus, want de Amerikanen kunnen niet wachten tot 1 september zoals elke normale mens.

Die frau des hauses was de vorige dag al flink in de weer geweest: mega veel tassen en dito koffers moesten immers in gereedheid worden gebracht, met 2 toddlers die naar de preschool gaan en 2 babies  die naar de Spaanstalige day care onveilig gaan maken. Ook al betaal je voor zo’n day care dan $800 per kind per maand, eten moet je zelf kopen en meebrengen: voor Mats en Manu is dat: 2*6 potjes (3 fruitjes en 3 warm) *5 = 60 potjes van 200gr. 12 kilo dus! Over het aantal pampers dat we moeten meebrengen (want dat zit er ook niet in uiteraard) zal ik nog zwijgen. Lowik moest een plant meebrengen om het geheel op te luisteren, verder voor allen 2 keer reserverkleren want ongelukjes zijn nooit veraf. En zo nog wel wat.

Het obligate uniform is alvast niets voor onze Lander: “wa is me da seg? Kan ik mijn gewone kleren niet aandoen?”, liet hij zich ontvallen. Er zijn scholen in de US zonder uniform, maar dan zit je écht met de bas van de basklas, en daar dan het plebs van zoals je die België bijna niet meer tegenkomt, zo leert een kleine rondvraag. In Miami betekent dat meteen ook minder dan 1% blanken. Het aantal blanken ligt hier sowieso onder de 25%. De rest zijn Latino’s en Haïtianen.

Maar zo’n Montessori school heeft wel wat: een geweldige filosofie en ook per 5-6 kindjes  een leerkracht. Ze hebben veel individuele momentjes ook, waarbij ze zich dan specifiek focussen op iets waar een kind dan net mee bezig is. Alles draait ook om onafhankelijkheid. Geen tutjes meer vanaf 1.5 jaar (my god die gaan afzien met ons mannen), geen knuffels want dat is ook te afhankelijk (ocharme onze Lowik). Geen ouders die helemaal meelopen tot aan de klas. In de klassen liggen ook boren en échte schroevendraaiers enzo, want ze moeten dat in het echte leven ook leren om er mee om te gaan (nog iets anders dan het écht gebruiken). Ze hebben het in deze aanpak helemaal niet op het pamperen van een kind.In elk kind zit al een volwassene, zo zien ze het. Enfin, ze creëren er zo van die losgeslagen jong waar je gene kant meer mee op kan als je er enig gezag aan wilt opleggen. Geweldig dus. En als je er zo vier hebt ... en die gaan later de puberteit in, dat moet gewoon top of the bill zijn als ouders die hun kinderen de Goede Weg willen wijzen.

Los van die filosofie is het natuurlijk een school zoals er nog zijn op de wereld, en wat meer is, men spreekt er dus Engels en vooral Spaans. Toch wel met bang hartje vertrokken, jep wij allemaal. Zetten wij daar onze pagadders af, in de jungle zowaar, bij wijze van spreken.

Nu, was hij ’s morgens nog vrolijk ‘2 emmertjes water halen’ aan het neuriën toen hij zijn uniformke aan het bewonderen was, dan kwam hij bij het binnengaan van de klas pas voluit en kort maar krachtig tot volledig besef: “ik dujef da eigelijk ni” was zijn conclusie en hij nam stante pede de benen. Lander van zijn kant had al dagen zeer nerveus liggen tobben over dat verdomde Engels dat hij niet zou begrijpen en zijn angst werd dan ook knalhard bevestigd. Ook zijn verdict was dan ook niet van de poes toen hij wenend uit de school kwam aangerend: “ik wil NOOOO-I-I-I-T nog naar zo’n school, ik ga terug naar België en wil hier niet zijn. Ik haat al die kinderen hier en die juffrouwen, niemand luister naar mij als ik iets zeg, niemand verstaat mij, ik gooi ze allemaal in de oceaan ... en ik wil dood”. Nu dat laatste houdt hem wel bezig, maar nog nooit had hij zoiets gezegd. We moesten toch even slikken en voelden ons slechte ouders, wat had je gedacht. Je ziet zo’n dingen natuurlijk van mijlenver aankomen, maar als het er dan écht is, patat, vlam in your face motha fucka. Lowik deed er nog een schepje bovenop, om het vuur nog wat aan te wakkeren en om de sfeer erin te houden: “ik heb wel al vjiendjes gemaakt, ik spjeek ook al Enjels, ik vejsta die zene”. Onze Lander ging door het lint.

Nu, Lander is een streefkonijn en wilt iets altijd heel goed kunnen en dus wilt hij voortaan thuis Knabbel en Babbel alleen in het Spaans en het Engels zien. Belgische DVD’s die die opties niet hebben kunnen ook de oceaan in wat hem betreft.  Lowik van zijn kant charmeert zijn juffrouwen en verleidt hen zelfs om Nederlandse woorden op te zoeken thuis, bij wijze van huiswerk dan, zodat ze hem tenminste nu is eindelijk gaan verstaan wanneer hij de volgende keer vraagt: “is da ie bekan gedaan?” en dooddoeners als “krijg ik misschien een koek”? en “ik moet eigenlijk pipi doen” (hij is al sinds zijn eerste woorden felle voorstander en fan van het woord “eigenlijk”, maar dit geheel terzijde).

Oja, nog even dit: Elke is hilarisch grappig wanneer ze in haar vlotste Spaans aan de ééntalige oppasters uitlegt hoe M&M best slapen, hoe ze eten en kakken, wat ze tof vinden, enz.

Last but not least, guess what: er was toch wel een klotig griepvirusken in de schoolrangen geslopen zeker, en dat in de eerste week van het schooljaar. Miljaardedju, er zijn geen zekerheden meer. Stuurje kind al eens naar een school in een vreemd land, Amerika nog wel, en dan bovendien in een vreemde taal, of beter talen, Spaans en Engels, en dan lap, pakt je daar een virus langs achter en beginnen je kinderen over te geven dat het niet schoon is en te diareren (is dat wel een werkwoord diareren? Maar de meesten verstaan wat hier wordt bedoeld en nog meer onder maakten het zelf al meermaals mee). Alle 6 op rij (inderdaad: in volgorde: Manu > Mats > Lander > Steven > Lowik en dan de sterkste van allemaal viel ook: de vrouw des huises Elke). Nu, dit erbovenop en het spel was helemaal compleet! Je-houdt-het gewoon-NIET-voor-mogelijk, écht niet.

Kortom, alles koek en ei die eerste week, dat hoeft verder geen betoog.

29-08-2011 om 02:32 geschreven door Elke  

27-08-2011 om 02:51 geschreven door Elke  

21-08-2011 om 00:00 geschreven door Elke  

12-08-2011 om 00:00 geschreven door Elke