Het is lang geleden, voor sommigen te lang, we beseffen het.  Het is zelfs van ons vorig woonst  geleden, zowaar.  Inderdaad, u leest het goed, we vertoeven, in goede gezondheid zelfs, eindelijk in ons nieuw huis!! Praise the lord, call Jesus, beep me up Scotty.  Wat een Huzarentocht, annex Processie van Echternach was me dat! Verkocht die klojo ons in april verleden jaar nog een huis dat op 4 maanden zou gebouwd worden. Ok, dat kan misschien in theorie, maar dat was dan zonder alle inspecties gerekend en het zou dan een huis betreffen dat in dat geval in de beruchte “free-style” modus zou gebouwd geweest zijn, en dat bijgevolg in ’t geheel niet zou overeenkomen met wat we hadden besteld. Want ja, het liep al eens mis, zo hier en daar. Maar vooral die inspecties tarten werkelijk elke verbeelding. In onze vorige blog maakten we nog gewag van een 20-tal inspecties door de overheid. Nu, dat was complete horse shit. Het zijn er in realiteit meer dan 40! Ook een stuk hypocriete inspecties trouwens, waaronder deze: stel dat er in je tuin een van orgine niet-Florida plant of boom staat, dan wordt je huis afgekeurd. Geen vergunning. Faunesk racisme noem ik dat. 3 inspecties voor je oprit, stel dat hij scheef ligt, of te hoog, of er simpelweg niet ligt, de buurt zou verkommeren en dan gaan we allemaal de dieperik in. Mag dus niet. verder moet je gras helemaal af zijn (grasmatten dus!) vooraleer je het pand veilig kan en mag betreden. Enzovoort enzoverder. ZO-O-O-O-T word je daar van.

Nu, al die inspecties ten spijt,  4 in totaal voor electrictiteit, loopt men alsnog de kans dat het huis niet wordt opgeleverd zoals het op papier beschreven staat. Zo springt onze plafondverlichting met de regelmaat van een klok aan en uit, steeds in een bepaald patroon gaan die dienstdoende spotjes dan één voor één aan en automatisch terug uit. Handig wel, en al zeker in tijden van Kerstmis. Onze Jacuzzi in onze badkamer springt geheel willekeurig aan en uit, heel de dag en nacht door. Ook bijzonder, zo’n special effect. Vandaag werd dan geheel plots al het water afgesloten. Was de bouwfirma vergeten een nieuwe account aan te vragen bij de overheid en ging de kraan onherroepelijk dicht. Geen water meer, daar sta je dan. Net nu onze Manu “water” kan zeggen, zij het wel alleen in het Spaans. “Aqua” is één van z’n eerste woordjes zowaar,  een polyglot in huis van bij de start. Prachtig. Onze Lowik heeft het dan weer altijd over de “toj-let” waar hij immer dringend heen moet. Na zijn boodschap zegt hij altijd: ik wil de flush doen. Doorspoelen dus.   Nu “sjashen” is ook niet je dat natuurlijk, edoch.

Maar we zitten in ons huis, met meubelen en al. En prachtig dat het is!! Man man. Heerlijk! Die meubels hebben we wel eerst nog een week in de garage moeten stockeren omdat we uit ons vorige huis vlogen toen het nieuwe wel af was, maar nog niet gezegend door de plaatselijke paus. Waren we daar genoodzaakt om eerst nog te verhuizen naar een vakantiehuisje ver weg van huis, en vervolgens naar een vriendin en hotel. Ellende (dat hotel dan toch). Nog een geluk dat we onze gastarbeiders uit België op bezoek hadden. Niet die van Marrokaanse afkomst, wel van Hofstade city, in de volksmond beter bekend als Bobonne en Bompa. Zonder hen hadden we dit niet overleefd. Met oprechte eeuwige dank. Hun welverdiende vakantie begint allicht binnenkort, als ze terug zijn in België, na 4 weken zware arbeid hier in onze nieuwbouw, om de finesses af te werken (gordijnen, ingebouwde kasten installeren, zwembaden in orde brengen, meubels verhuizen, ...). 

Nu 1 ding hebben ze mee geïnstalleerd dat in feite al terug mag worden afgebroken. In heel Florida mag namelijk GEEN trampoline staan in de tuinen want dat willen de verzekeringsmaatschappijen niet verzekeren. Geen huis- en brandverzekering te bemachtigen met een trampoline in de tuin! Dacht ik daar nog onlangs de trampoline-markt gevonden te hebben waar ik binnenkort op zou springen (hi hi springen). Soit. Te gek, wederom. Lawsuits, liabilities, het houdt niet op hier.

Het houdt verder ook niet op met de Brazilianen, die springen van het één naar ‘t ander. T’ is te zeggen, het mag ophouden dat oponthoud. 13 maanden zijn we kwijt. Dag op dag, 13 maanden geleden vloog ik naar Sao Paulo om 3 dagen dagen aan een stuk marathon meetings te houden met de Brazilianen over de contracten en het business plan. Nu, 2 weken geleden hebben we opnieuw, tot in de kleinste details AL het werk overgedaan, zij het met een hele nieuwe lokale managementploeg. De oude was corrupt en versleten. Het verlies in geld uitgedrukt komt neer op, ... ik durf er gewoon niet aan denken. Het is veel, heel veel. De hele saga kan ik gewoon niet navertellen omdat het zo onwaarschijnlijk is. Door dat oponthoud dreigt de verleging van mijn visum ook in het gedrang te komen! Mocht ik immers van Uncle Sam het land binnen omdat ik hier mensen zou aannemen en hen zou onderwijzen en opleiden in de wereld van online marktonderzoek. Aangezien ik nog geen kat heb kunnen aannemen, wegens de knoeiboel van de Brazileiro’s, ziet die zaak er dus redelijk pijnlijk uit. Deadline 18 augustus 2012! Aargh. En zo gaat dat hier, je gaat op avontuur en je komt wat tegen, elke dag op nieuw. Aja, toch nog even dit: hadden we in Sao Paulo ook zo’n keibelangrijke meeting met de Financieel Directeur van de hele groep van alle bedrijven van onze partner (63 bedrijven (!) in totaal over 14 landen) en met de CEO en nog wat ander belangrijk volk. Een meeting waar ik en mijn business partner zo lang naar hadden uitgekeken. We hadden in dat verband heel de kerstvakantie gewerkt aan een zeer serieus fundamenteel voorstel over de hele samenwerking van 25 pagina’s dat we dan presenteerden en waarop we op die moment feedback verwachten. Serieusheid troef dus. Zit die CFO daar toch wel plots wat te gniffelen en vraagt hij om even te komen kijken naar dit filmpje (http://www.youtube.com/watch?v=JCJ8vbKcVgs) en zegt hij: op wie trekt die? “You” zei hij. Blijkt dat ik volgens hem veel weg heb van een lokale ster, Michel Télo! Had hij tevens tijdens die belangrijke vergadering een powerpoint gemaakt met daarin foto’s van mij die hij had gevonden op Facebook, en naast die van die Télo en naast die van Sting geplakt. “Amazing” ging hij maar verder. Hij had blijkbaar al een paar telefoons gedaan voor die vergadering om het aan collega’s te vertellen dat ik op Sting trek (het zingen gaat me wel beduidend minder af). “Steven reminds of someone” had hij zich al zo vaak afgevraagd en hij was gaan zoeken op het internet. Geheel grappig uiteraard, maar het kwam zo hallucinant over in die meeting. De man in kwestie is trouwens uit het goede hout gesneden en wilt van onze business verder een succes maken, dus we vergeve het hem met graagte. 

Niet altijd kommer en kwel hier, het leven kan ook bijzonder wrede fun zijn. Wat dacht u van een geweldige boat party, de tweede al in 7 maanden, met zo’n 300 Belgen, Nederlanders en Amerikanen. Tot u spreekt de Vice-President van de gloednieuwe Belgian-American Chamber of Commerce, Chapter Miami.  Astamblief. Samen met de Nederlandse Kamer van Koophandel ons lanceringsevent gedaan. Geweldig. De Nederlanders konden er wel niet mee lachen toen ik in mijn speech alle Belgen aanwezig uitnodigde om een goeie mop te komen vertellen over de Hollanders. (écht!). Kreeg ik daar de Hollandse Consul-Generaal achteraf op mijn dak en ook wat Nederlanders. Ik moet eens leren mijn mond te houden. Maar het is ook zo fun altijd dat niet te doen. De Nederlanders hadden trouwens bijzonder weinig mee geholpen qua organisatie, ook tijdens het event zelve waren alle Belgen naarstig aan het werk als slaafjes, daarbij allerlei Belgisch lekkers voor te  schotelen aan onze gasten. De Nederlanders hadden niet eens Heineken bij (terecht trouwens, geheel terecht, maar toch) en vertikten het iets te doen. Mijn immer aanwezige liefde voor de Nederlanders is door de jaren heen business gewijs helaas pindakaas flink afgebrokkeld.

In onze rubriek “niets dan fait-divers en de bittere waarheid om de boel wat op te vrolijken” deze keer hetvolgende:

1.       GPS’en zijn dingen van de toekomst en zijn duidelijk niet weggelegd voor mensen die waarvan we anno 2012 met enige stelligheid kunnen zeggen dat ze meer dan de helft van hun leven zullen geleefd hebben in het huidige verleden: ook al werd het thuisadres duidelijk aangegeven op de gps, slaagde bompa erin om er 3 volledige uren over te doen van de nabij gelegen supermarkt tot aan ons huis, waar de supermarkt in werkelijkheid net niet zichtbaar is vanop het balkon. Volgens hem lag het volledig aan het machien in kwestie dat last had van de warmte. Want het is warm, zo’n 27°C zoals altijd trouwens.

2.       Disneyworld was GROOVY. Check it out Blizzard beach summit plummit. Een hyper steile waterglijbaan van 12 verdiepingen hoog afglijden in 3.5 seconden. Crazy! Ik ging mijn kinderen en vrouw eens imponeren zie. Man man, toch even schrikken. Maar ook the Magic Kingdom was bangelijk. Die Amerikanen weten wat entertainment is. Geweldig. En die parken zijn altijd zo af ook. Mooi. Suspens.

3.       Seaworld dan in datzelfde entertainment mekka dat Orlando is. Prachtig de attracties die je daar ziet. Hier geen oudbakken zeeleeuw show zoals in Oostende waarbij de zeeleeuw een visje komt halen of waarbij een dolfijn hoog boven het water uitspringt om de uitgestalde vis vastgehouden door de man op de ladder op te smukkelen. Oh nee! Dit hier is suspens met de G van Groot! Een hele show genre Cirque du Soleil of ingebed in het betere theaterwerk van het Kaaitheater. Prachtig. Maar dan, weer dat miljaarde Amerikaanse trekje dat om de hoke komt kijken en waar ik van in mijn broek doe. Vooraleer die prachtige orka show begon kondigde de presentator aan dat met deze show hulde werd gebracht aan zij die voor het Amerikaanse leger werkten en waarbij hij de aan de massa (en het was een massa volk) vroeg dat die mensen even opstonden die voor het Heiligdom werkten. Stonden daar een paar sneusjen recht, met zo’n petje, ... enfin, van die echte US officers. Geen kik gaven ze, toen de massa hen luidkeels toeriep en hen bedankte. In alle ernst dus. Man man. Ik beelde me de Belgische variant in. Net voor de zoveelste Plosaland show vraagt Plopperdeplop ons om allemaal even recht te staan om vervolgens hulde te brengen aan André Flaugaut en Crembo (ook bekend als Pieter De Crem). Hilariteit zou dat zijn.

05-03-2012 om 03:08 geschreven door Elke