’t was erop of eronder. 15 moesten we halen op 20, voor beide theoritische rijbewijstesten. In het totaal versleten gebouw  en op dito computers legden we het examen af. Ons Elke net naast mij, haar zenuwen kon ik net niet horen vloeken van pure ellende. Zat ze aan vraag 12 en ze had al 4 fouten op haar conto. Vloeken dat ze deed, nog even en ze trekken extra punten af dacht ik. Antwoord “C” riep ik haar snel toe, zo stommelings vanuit mijn neusgaten, toen ze bijna neigde een spreekwoordelijke verkeerde richting in te slaan bij een volgende vraag. Een race met zware hindernissen was het, maar ze was wonderwel geslaagd voor die eerste test. “Mijn beurt”, dacht ik toen ik het ook even niet wist, en ik vroeg mijn wettige wederhelft geheel onwettig om hulp. “A” kon ik nog net opmaken uit de wat warrige grondtonen die ze als een volleerd proffesional uitblies uit de holte onder dat deel van haar lip dat ze voor de gelegenheid licht omhoog had getrokken. TEEEEEUUUT zei die computer. “Miljaardezju” riep ik zoals alleen een Vlaming dat kan verstaan in een zaaltje vol met Amerikanen. mijn wederhelft deed  het bijna in haar broek, veel minder van de angst die nog steeds parten speelde, maar veeleer uit puur leedvermaak, dat spreekt voor zich. Edoch, tot u spreekt een man die nu met enige fierheid op zijn CV in de verf kan zetten dat hij eigenaar is van een Florida rijbewijs. En ja, zo ook mijn vrouw. De rijtest zelf was zoals we verwacht hadden een lachertje. Die was bovendien veel sneller gedaan dan het lange wachten aan het loket totdat eindelijk alle documenten waren ingegeven die ik diende voor te leggen om te bewijzen dat ik wederom ik ben. Dat proces had ik al een paar keren ondergaan bij andere ontmoetingen met de US authorities. Maar ook al heb ik dan al 3 rijbewijzen op zak (een Belgische, een Indonesisch en nu dus ook een Amerikaans) écht leren rijden heb ik blijkbaar nog niet echt want ik had eergisteren bijna een serieus accident met die verdomde stopborden ook overal, vaak voor de 4 richtingen, maar ook vaak enkel voor 1 richting, enkel een klein bordje geeft aan dat het er 4 zijn. Aangezien ze hier niet veel wegverlichting kennen, neigt een mens dat onderscheid met of zonder ‘s nachts al eens niet gezien te hebben. Mijn vrouw deelt die mening en had het ook al bijna vlaggen.

·         ’t leek alsof het er dik onder was trouwens toen ons madam al roepend naar me toeliep en me het sms bericht liet zien van onze aannemer die ons huis bouwt hier, net nadat er een belangrijke tussentijdse inspectie gebeurd was: “The total house is 850. We have to break it down”, stond er exact te lezen. Had die kerel  wat té enthousiast staan metsen of zo, zodat het te groot was en daarom nu afgebroken moest worden? Sjeezes!  Panieeeek! Telefoon naar die aannemer, bleek vals alarm te zijn. Een normaal verstaanbare mens had immers geschreven:  “de extra isolatie voor het hele huis zou op een $850 komen, maar we zullen het opsplitsen want jullie willen alleen de muren extra isoleren”.

·         En isoleren niet alleen om ons groen imago bij te poetsen, maar ‘s nachts is het effectief ‘koud’ geworden en de winter bereikt stilaan ook Miami. Het is ’s morgen soms een griezelige 17°C bij prachtige zon evenwel maar jawel dat voelt wreed koud aan. Een mens past zich blijkbaar snel aan, aan z’n omgeving. Zou dat ook in de omgekeerde richting zijn, stel ik me dan de vraag? Stel, je wordt als een die-hard Eskimo wakker op een zwoele zondagmorgen met een gezwinde -10°C op de teller. Doorgaans is het -40°C en dan plots, patat -10°. Zou die dan spontaan een gat in het ijs breken, zijn poten erin om af te koelen en dan wat zonnecrème op z’n tronie? Ik vraag me dat af want het is écht een bizarre ervaring. Ik kijk soms 2, 3 keer naar mijn thermometer in mijn auto en stel dan vast dat het toch inderdaad nog 23°C is en het voelt toch koud aan. Wreed bizarre sensatie.

·         Erop of eronder, zo zal het ook business gewijs zijn. Volgende week naar Brazilië om de kaarten eens te gaan schudden en om die pipo’s de levieten te lezen. Kent werkelijk geen grenzen.  Leugens, ‘witteboorden’ diefstal zoals dat mooi heet, machtspelletjes, ... We gaan een aantal mensen een serieus ons gedacht zeggen, en terecht ook. Zelfs de paus zou er mee instemmen. ’t Zijn bovendien Joodse Brazilianen dus de Witte van Rome zou zich zeker een kriek lachen en instemmend met zijn wit petje wild heen en weer liggen te wippen.

·         Over die andere folklore traditie gesproken, die met z’n mijter en zijn rode pet dit keer, zeg maar gerust een serieuze hoed, Sinterklaas dus. Alom bekend in Nederland en België en totaal onbestaande in de rest van de wereld op enkele gekoloniseerde plaatsen na. Elk jaar is het van dattum, Sinterklaas komt langs bij onze bevriende broeders der Nederlanders hier in Miami. De Belgische club (Het Stropke geheten –God beware ons ) mag evenwel van de overheid geen Sinterklaasfeestje meer organiseren want die kregen de zwarte piet toebedeeld omdat ze met hun pieten de zwarte bevolking stigmatiseren. En hebben dus een lawsuit aan hun rekker gehad! Ik liet me bovendien vertellen dat het ook kwam omdat een pas ingeweken Belg die nog niet zo geweldig Engels sprak aan enkele Engelstalige kinderen uitlegde dat hij straks naar “the party of Saint Nicolays with his black penises” ging en dat dat niet zo gesmaakt werd door de ouders, maar dan kan evengoed een wat belachelijke mop zijn die ik me hier voor de geest haal zo laat op de  avond als het nu is. Hans de Witte van het centrum voor racismebestrijding is dan wel veel linkser dan menig Amerikaan.Hier zou hij zowaar een tevreden man zijn. Geen apartheid hier.

·         Het blijft me parten spelen: waar is het nu beter georganiseerd allemaal de samenleving, hier of in Europa? Dat druist werkelijk zeer geregeld door m’n kop. Ik ben van plan in een volgende blog mijn eigen burgermanifest te gaan beginnen schrijven, veel beter dan die van Verhofstadt uiteraard destijds, dat spreekt voor zich.  Want nu ik zie dat zelfs een Di Rupo op de voorgrond kan treden en een regering kan vormen, moet ik toch ook de ideale maatschappij op papier kunnen zetten: onder het motto “let’s take the best of all Worlds”. Ik zou het trouwens niet alleen aanpakken, ik schakel de burger in.  Een beetje zoals het g1000 project www.g1000.org dat we met iVOX mee hebben begeleid, waar 1000 Belgische burgers het woord namen en samen het ideale Belgische beleid vorm konden geven door interessante ideeën van  elkaar te bespreken en te evalueren.  Toegegeven, misschien voor sommigen gepercipieerd als een project met een ietwat “romanticistisch links-Belgicistisch project met een Frans-revolutionistische geïnspireerde inslag. Maar zo’n gelijkaardige website maak ik nog ooit zelf want geweldig qua concept. Zoiets dus maar dan op wereldniveau, de g100000.org of zoiets als die website nog vrij is. Anders doe ik er een nul of 2 bij. Hoe meer zielen hoe meer vreugd en vooral meer input van verschillende landen. Iedereen kan er al de “goede dingen des levens op plotten die door het land in kwestie zo georganiseerd zijn en dan leidt dat finaal tot een soort van “überland traum” of iets dergelijks. Dat moet ongetwijfeld tot inspiratie leiden voor vele politici die het goed bedoelen en zo zijn er velen, dat weten we.

Deze week behoren tot de shortlist van onze populairste rubriek, feiten en niks dan feiten en weetjes:

o   Het is onze vast overtuiging dat een blog af en toe ook wat experimenteel vastgestelde waarheden dient  te verkondigen om het geheel de nodige serieux te geven. Tekst is belangrijker dan de vorm. een waarheid als een bus dus: toen ons Bobonne nog hier in Miami was bleek haar kredietkaart niet te werken, zo beweerde ze. Immers toen ze steeds maar op de rode knop bleef drukken waarop “clear” stond, volgens wereldreiziger Bobonne  de Engels versie van “klaar” verdwenen alle ingegeven codes en gebeurde er verder niets. De groene knop waarop enter stond, was haar verder niet opgevallen, zelfs niet na 10 keer proberen. We overdrijven in deze niet.

o   Ik had al een zwaar vermoeden, maar nu is het met stellige zekerheid vastgesteld, mijn immigration attorney was niet enkel arrogant en veel te duur, en heeft me slecht begeleid, hij heeft me ook nog met een verkeerd visum opgezadeld. De kans is zeer groot dat ik in augustus dus terug naar huis moet om dan eventueel in oktober terug het land binnengesmokkeld te worden.

o   Voor ons is het stilaan duidelijk: Mats en Manu zijn een twee-eiige tweeling. Menig bezoeker van onze kleurrijke fotoboek op Facebook stelt echter het omgekeerde vast en stelt dat ze zeer sterk op elkaar gelijken, wat ons eerst deed vermoeden dat we allicht de foto’s 2 maal hadden opgeladen wat voor de nodige verwarring zou kunnen hebben geleid, maar dit blijkt wonderwel niet het geval te zijn.

o   Nog wat heugelijk nieuws om mee af te sluiten. Ons Manu’ke loopt en ons Matske zag al zittend dat het goed was. ‘t Loperke en el Gordo dus.

11-12-2011 om 15:08 geschreven door Elke