We zeggen en schrijven 1 maand na de laatste blogpost. What happened with the six guys in the US?, vraagt een wakkere Belg zich dan af.

Zoals het een marktonderzoeker pure blood betaamt (pur sang klinkt toch wat beter geven we toe), stel ik deze problematiek voor als een onderzoeksvraag:

·         Hebben ze misschien de States al vaarwel gezegd, alle hectische toestanden indachtig van de voorbije weken?

·         Is den business zo aan het boosten misschien dat er geen tijd overblijft om andere dingen te doen? Tenslotte een blog is ook maar een blog en “Wie leest hem?” is de terechte vraag in deze, te denken dat sommige bloggers verplicht zouden moeten worden om ze eens voor de spiegel af te vuren.

·         Of, of, of, ... hebben ze misschien al wat vrienden gemaakt daar zo onder die palmbomen, met die blakende zon op de achtergrond en met al die BBQ’s, wat toch zo leuk is allemaal en zodat ze het thuisfront al wat vergeten zijn?

En het juiste antwoord is ... 3 maal raak, 3 maal is scheepsrecht zowaar met uitzondering van dat vergeten thuisfront. Nu, ik zeg er meteen bij en wel zeer duidelijk: aan alle taalpuristen onder u, begin niet stante pede te proesten, te kuchen en protten te laten. 3 maal is scheepsrecht is hier uiteraard volledig uit z’n context gerukt, wat zeg ik, ja zelfs compleet verkeerd gebruikt. Maar vind maar eens een uitdrukking met een 3 erin als je ze nodig hebt om je verhaal kracht bij te zetten. Maar dit terzijde.

Terug naar de kern: ja, we waren even in België zowaar om onze familie en beste vrienden te zien (voor zij die vooraf niet zijn aangeschreven, laat staan dat ze ons gezien hebben tijdens ons blitsbezoek met teveel dingen aan onze kop, u weet waar u staat). Maar we hebben veel mensen gezien, onnoemelijk veel, zo op die 9 dagen en met zoo weinig tijd, ja zelfs de vrienden uit Holland gezien hup hoi nou seg, ook die dus. Edoch, het mocht geen toeval zijn want er was ook een marktonderzoekscongres waar we hier en daar al aan de grote klok hingen dat we in de US gestart zijn. Die Hollanders een poepke laten ruiken ook. Maar bovenal, ons heilige visum gaan ophalen op het US consulaat, een stom velleke papier in ons paspoort. Maar vooraf eerst nog wat ruzie maken met die klojo van een immigration lawyerde dag voor het interview, nog wat buigen en knielen naar de consul, nog wat extra geld op tafel smijten –lap, al 31062 dollar (!!) is de stand voor die grap alleen- om dan eindelijk binnen te geraken. En ja ik mag een VOL-LE-DIG jaar (in feite maar 11 maanden) compleet legaal in de US werken ... om de kosten van mijn visum terug te verdienen denk ik er dan soms bij (want over 11 maanden gespreid geef je net geen 3000 dollar per maand af – ik duizel wat plots). En ondertussen gooien ze de Cubanen met trossen binnen hier.

Maar goed, we zijn terug thuis. Gek ‘thuis’, onze US thuis dan. Misschien nog even stilstaan bij het feit dat zo’n 9-daagse heen-en-dan-toch-maar-weer-terug vlucht, toch niet zo sterk aan te raden valt met gezinnen met 4 jonge kindjes. Maar alé, voor de lol, we zijn nu bezig, in steno dan: lange vermoeiende vluchten, terug dat omschakelen naar Belgische tijd, en dan oh nee, toch weer terug US tijdszone. “ik wil niet naar Miami” (*56), “Neeeee, ik ga niet naar die stomme school, ik wil mijn vriendjes in België” (*132). MAAR, 2 maal is net geen scheepsrecht, dat lijkt allemaal weer heel lang geleden.  Want sinds kort: no no,... no more tears, lachende gezichten, all over the place… nadat de juffrouw van onze Lander hem buiten had gezet wegens “te veel en te luid wenen” en onze Lowik uiterst vriendelijk doch daadkrachtig werd aangemaand: “don’t cry Lowik” en joeps, in 1 second gedaan, zoals een blijtende barbiepop waarop je eindelijk de ‘uit’ knop vindt, zo onder haar rok net op haar poep. Er is zelfs vandaag een vriendje komen spelen bij Lander. En boos dat Spencer was dat hij terug naar huis moest. En zijn andere vriendjes wilden ook komen spelen bij Lender zoals hij hier beter bekend is. Jawohl, Mr Popular himself.

Onlangs kwam de juffrouw van onze Lowik babysitten en onthulde dat onze Lowik zeer goed zijn plan trekt in het Spaans en het Mandarijns en combinaties daarvan! Astamblief, zeg ik dan, da’s mijne zoon zie. Hij kan de Chinese liedjes die ze zingen geweldig naäpen, hield ze verder vol. Nu, ik moet bewijs hebben voor mijn blog liet ik haar weten en we mogen binnenkort eens een camera afgeven en dan gaat ze filmen. Stel je voor, Piet Piraat hoi hoi maar dan in het Chinees. Onze Lowik gaat zo al uit zijn dak als er nog maar ietwat muziek uit de boxen van de TV komt. Dan springt hij altijd recht en doet hij zijn eigenste groovy moves. Wat moet dat in het Chinees wel niet zijn? Can’t wait.

De US vrienden tot slot, lekker gaan BBQ’en. Nu, ’t zijn Belgen, ik zeg het direct, allemaal zonder uitzondering volbloed Vlamingen zelfs. Toffe, zeer toffe, ook al zijn ze van Kortrijk en Nieuwpoort. Nu gelukkig spreek ik vlot West-Vlaams, met dank aan alle ex-lieven uit die streek, zodat ik me toch min of meer tot hun ‘cleub-tje’ kon rekenen. Geweldig toffe mensen, we zijn van plan om een mannenclub op te richten, we zoeken nog 2 niet West-Vlaamse mannen en we zijn er. Helaas pindakaas spraken de rasechte Vlaamse kindjes ondereen vaak Engels, met een lichte ontgoocheling van onze Lander tot gevolg. De bastards, al meteen hun Vlomsch inruilen voor ‘yea right buddy’ en ‘you motha fucka’.

Behaalden voor deze blog een plaats in het geweldig handige overzicht van de stand der dingen in de US:

·         Die Amerikanen zijn zot van die cheques -zeker als ze uitgeschreven zijn met hun naam als begunstigde. Cheques dus, die wij al jaaaaaren geleden geleden verbrand hebben, samen met die 5.000.000 BEF van Vandenbroecke in die kluis toen destijds. Cheques, men gelove het niet. hier zie, een checkske menneke, loop wel eerst naar de bank en ga dan pas wat snoep kopen.

·         Webbanking dan, ja dat is hier ook nog middeleeuws: een login en een paswoord (dat automatisch verschijnt als je Firefox hebt tenminste) en je begint geld te verschepen naar believen. Geen bankkaart in dat kastje, geen unieke code, nada.

·         Maat wat erger is, een online betaling gebeurt niet écht online soms zag ik al. Komen daar toch weer die miljaardedzu checks weer aan te pas zeker! Klik je op zo’n icoontje bij een “online” overschrijving, zie je daar na verloop van tijd toch zo’n handgeschreven check verschijnen gedomme. En de overschrijvingen arriveren pas zo’n 7 dagen later als’t mee zit... want de slaafjes die daar checks moeten schrijven aan de lopende band kunnen niet volgen. En dan te weten dat zo’n modern machien als Dexia toch wel 30% achteruit gaat zeker op de beurs? Financiën en zekerheid en logica, dat gaat niet samen.

·         Ja, den business draait al. Gisteren nog een diner met prospecten, $645 betaald. Mijn mede- Amerikaantjes-collega’s zijn wel geweldige: net op le moment suprême gaan ze toevallig naar het toilet.Dat kwam bij mijn weten, alleen voor in Nederland vroeger... en bij enkele niet nadergenoemde vrienden en wat steenrijke kennissen van ons, meende ik tot gisteren dus.

So long België, leve de herfst aan 31°C!

06-10-2011 om 05:27 geschreven door Elke