Jep, jep het is alweer even geleden. Ook trouwens dat onze 2 jongste telgen voor het eerst in hun geschiedenis het levenslicht zagen. Exact 1 jaar geleden verdubbelde ik het aantal kinderen dat ik voorheen al op deze planeet had gebracht. De harde labeur was toe te schrijven aan m’n vrouw, dat hoeft geen verder betoog. En zodoende vieren we vandaag Mats en Manu’s 1^ste verjaardag. Speciaal voor de feestelijkheden zijn Bobonne en Bompa afgezakt naar Miami. Het schitterende weer dat beide senioren op leeftijd hier tevens kunnen meepikken waarbij ze eveneens genieten van een prima ‘private’ hotelservice, genre 4 sterren of zelfs meer, is in’t geheel een bijkomstigheid. Mats & Manu (M&M voor de vrienden) genieten met volle teugen, in het bijzonder als ze eens wakker zijn, want de heertjes hebben hun slaap zeer nodig, ook overdag. 

Konden ze 1 jaar geleden nog het best vergeleken worden met een ‘afgestroopt konijn’ (Mats) (dixit Elke) en met ‘een verre neef van E.T’ (Manu) (idem), dan is dat 1 jaar later geenszins nog het geval. 

Mats gaat immers in de Spaanstalige crèche door als El Gordo. Zo noemen de oppasters hem. Vrij vertaald is dat: de vette. Ne vetzak dus. Hij reageert zelfs spontaan op die nick name en begint dan eerst spontaan te lachen waarna hij -met al z’n vet- naar je toe zwalpt telkens als je El Gordooooo roept. Manu is dan weer de rebel van de hele school en spuwt elke dag z’n eten uit, allemaal voor de grap, want zo is hij dan: het leven is voor hem één grote moppentrommel en er moet bijgevolg permanent gelachen en geproest worden. De vette en de grapjas dus.  

Over gordos gesproken. Net naar Disneyland geweest. Niet om Mickey Mouse eens aan de tand te voelen over z’n schimmige relatie met Minnie maar voor een onderzoekscongres. No kidding. Zowat alle congressen in de US worden in het Zuiden gehouden, want warm weer stimuleert het denken en werken. De Grieken, de Italianen en de Spanjaarden kennen daar alles van. Daar vind je pas vunzige gordos, in het Studio 100 Plopsaland van Amerika. Vette vissen als De Wever en Dehaene zouden daarmee vergeleken als eerder skinny kunnen worden bestempeld. Nu, we kennen ze uit alle Amerikaanse breedbeeld films, de papzak Amerikaan. In een gesprek met een Amerikaanse US onderzoekscollega dacht ik bij dit aanschijns nog even uit de intelligent sociologische hoek te komen door er prompt een verklaring voor te geven: “typisch de lagere sociale klassen uit de US die zich vergalopperen aan al dat zoet en vettig eten zoals Mac Donalds en die naar dit soort van artificiële parken komen rollen”. (het samengaan van obesitas en lagere klassen is bewezen in de rest van de wereld). Ik vond mijn uitleg redelijk gordo, vet zelfs, of ‘fet’ zoals de Nederlanders het tegenwoordig overal gebruiken. Alles is ‘onwijs fet’ daar. Fet is de meer trendy opvolger van gaaf dat we vroeger al kenden.  “But no Stevie”, stelde de veel slimmere US collega-onderzoeker, “this prefectly represents the US. Wat jij te zien krijgt als je hier komt in NY, Washington, Los Angeles etc is meer bewuste mondiale hogeropgeleide burgers die joggen en Europeser zijn maar die eigenlijk niet zo’n goede afspiegeling zijn van Amerika”. Lap, zo zat het dus. Die vette gordossen ook. 

Een archetype van een zogeheten “vooze gordo” kwam ik tegen toen ik met het vliegtuig naar Chicago moest. Vooraf liet ik me door een US collega eerst vrolijk wijsmaken dat ik geen internationaal paspoort nodig had voor een binnenlandse vlucht. En zodoende kwam ik daar aan de security met mijn Belgische identiteitskaart. Miljaar, miljaar mocht ik niet op dat vliegtuig zeg. Niettegenstaande mijn Belgische ID in 4 talen toont dat ‘ik’ wel degelijk ‘ik’ ben, mocht het toch niet baten. Eerst ne supervisor erbij, dan ne superintended die wat belangrijk kwam doen, ne super mario vervoegde hen, enfin, de hele US garde dacht dat ze aan mij vette punten konden scoren op hun volgend rapport. Intussen merkte ik tussen de wat neerbuigende opmerkingen van die opperhoofden door dat andere reizigers al schuddend gewag maakten van: “oh nee, weer zo ne terroristische Islamiet, die op zoek is naar wat aandacht van zijn opperchef, en die zich voor de verandering heeft verkleed als een compleet debielige Europeaan die van niets weet. Goed gevonden”. “Nope, you’re not a US Citizen buddy” zei de zonder enige twijfel slimste onder hen. Nu, als de nood het hoogst is, dan kan ik zo’n geweldige sneuïge bibberlip trekken, waar mijn zoons jaloers zouden op zijn als ze nog eens zitten te snikken voor een koek. En zodoende, voor het eerst in de vaderlandse Amerikaanse geschiedenis, een Belg helemaal illegaal een Amerikaans vliegtuig op in het post 9/11 tijdperk zonder paspoort. Nog maar net op tijd dat vliegtuig op. Terug op kantoor vroeg een andere slimme US collega me: “But Steven, what were you thinking dude? Use your brains man. Don’t you need to take your passport too, when you take domestic flights in Belgium?” Ik liet spontaan een prot, bij wijze van intern afleidingsmaneuver, omdat ik hem anders allicht als ignorante Amerikaan zou beginnen uitlachen door hem te vragen waar België ligt. 

Nu te laat zijn. De meesten onder ons verzinnen een smoes wanneer het weer zover is. Het verkeer zat vast, de spoorwegbareel bleef blokkeren, de kinderen wilden weer eens niet meewerken, .... Niets van dit alles hier. In Florida zijn ze ALTIJD te laat trouwens, maar ze zijn tenminste eerlijk. Was die tandarts te laat zeg, veel te laat zelfs. Zijn uitleg: “Ik was een goed boek aan het lezen in m’n bed en kon daarom niet opstaan en daarna ben ik nog wat gaan joggen want van lezen word je terug zo moe”. Nu is mijn Belgische tandarts ook een vrolijke Frans en een lolbroek eerste klas en één van m’n beste vrienden als afsluiter, maar méér dan een half uur te laat komen, nooit. Hooguit 25 minuten maar hij heeft dan ook kinderen en zit vaak vast in het verkeer. Misschien had hij zijn uren in bed meegerekend, ik ben het vergeten vragen, maar het was $1200. De eerste keer was het $270 voor een vullingske dat hernieuwd moest worden. Omdat ik met zoveeeel pijn blijf zitten, heeft nadien een andere tandarts zijn rommel nog opgekuist voor $1300. 

Om af te sluiten rest u nog onze populaire rubriek “het leven zoals het is, hier in de US” waarbij de focus op feiten en de enige waarheid ligt en niets anders. In deze editie een aaneenschakeling van de  volgende onderwerpen: 

Van zodra je 3 maand in het buitenland verleer je al snel je moedertaal, zo bleek: 

• Lander, in een indoor kinderparadijs dat prachtig was ingericht trouwens: “Mira Mira papa, die thomastrein is so cool. 
• Elke bij het eten : snol (=ikke), snol, ons mannekes die genieten al net zo van goed eten als gij. Het is eraan te zien. Ze houden van een Nourmanische levenstijl. 
• Lowik elke dag ‘s morgens in de badkamer: “MiHoan mama en papa”. Dat zou moeten neerkomen op ‘dag mama en papa’, op Chinese wijze. Schattiger dan dat is moeilijk te vinden.

Van de andere kant introduceren Vlamingen in het buitenland vaak nieuwe inzichten inzake Engelstalige grammatica:

• Bobonne wanneer ze weer eens zou willen Skypen naar België: ’t zal niet gaan, ze zijn niet onlijn. ( en dat zegt ze nu altijd). 
• Diezelfde bobonne in een druk gesprek met Lander over de vele landen van de wereld die Lander allemaal kent: Lander hier zijn we in Florieeeda. 

De VTM wint van de VRT, toch zeker in het buitenland. Elke dag zie ik tegenwoordig naar Het Nieuws op mijn iPAD met de speciale applicatie van de VTM. Goed gedaan. De VRT kan er nog wat van leren. 

De Brazilianen hangen dik mijn kl*** uit. Incompetentie in combinatie met megalomanie op een bedje van arrogantie omringd door een verwaandheid en overgoten door onzekerheid die ze trachten te compenseren door zichzelf als het middelpunt van de aarde te beschouwen.  

15-11-2011 om 03:29 geschreven door Elke