Als er naar school moet gegaan worden en er vroeg moet worden opgestaan, dan is er een ongeschreven regel in ons gezin die stelt dat onze Lander en onze Lowik dan voor de verandering eens net NIET veel te vroeg wakker zijn. En zo geschiede die 22^ste augustus, want de Amerikanen kunnen niet wachten tot 1 september zoals elke normale mens.

Die frau des hauses was de vorige dag al flink in de weer geweest: mega veel tassen en dito koffers moesten immers in gereedheid worden gebracht, met 2 toddlers die naar de preschool gaan en 2 babies  die naar de Spaanstalige day care onveilig gaan maken. Ook al betaal je voor zo’n day care dan $800 per kind per maand, eten moet je zelf kopen en meebrengen: voor Mats en Manu is dat: 2*6 potjes (3 fruitjes en 3 warm) *5 = 60 potjes van 200gr. 12 kilo dus! Over het aantal pampers dat we moeten meebrengen (want dat zit er ook niet in uiteraard) zal ik nog zwijgen. Lowik moest een plant meebrengen om het geheel op te luisteren, verder voor allen 2 keer reserverkleren want ongelukjes zijn nooit veraf. En zo nog wel wat.

Het obligate uniform is alvast niets voor onze Lander: “wa is me da seg? Kan ik mijn gewone kleren niet aandoen?”, liet hij zich ontvallen. Er zijn scholen in de US zonder uniform, maar dan zit je écht met de bas van de basklas, en daar dan het plebs van zoals je die België bijna niet meer tegenkomt, zo leert een kleine rondvraag. In Miami betekent dat meteen ook minder dan 1% blanken. Het aantal blanken ligt hier sowieso onder de 25%. De rest zijn Latino’s en Haïtianen.

Maar zo’n Montessori school heeft wel wat: een geweldige filosofie en ook per 5-6 kindjes  een leerkracht. Ze hebben veel individuele momentjes ook, waarbij ze zich dan specifiek focussen op iets waar een kind dan net mee bezig is. Alles draait ook om onafhankelijkheid. Geen tutjes meer vanaf 1.5 jaar (my god die gaan afzien met ons mannen), geen knuffels want dat is ook te afhankelijk (ocharme onze Lowik). Geen ouders die helemaal meelopen tot aan de klas. In de klassen liggen ook boren en échte schroevendraaiers enzo, want ze moeten dat in het echte leven ook leren om er mee om te gaan (nog iets anders dan het écht gebruiken). Ze hebben het in deze aanpak helemaal niet op het pamperen van een kind.In elk kind zit al een volwassene, zo zien ze het. Enfin, ze creëren er zo van die losgeslagen jong waar je gene kant meer mee op kan als je er enig gezag aan wilt opleggen. Geweldig dus. En als je er zo vier hebt ... en die gaan later de puberteit in, dat moet gewoon top of the bill zijn als ouders die hun kinderen de Goede Weg willen wijzen.

Los van die filosofie is het natuurlijk een school zoals er nog zijn op de wereld, en wat meer is, men spreekt er dus Engels en vooral Spaans. Toch wel met bang hartje vertrokken, jep wij allemaal. Zetten wij daar onze pagadders af, in de jungle zowaar, bij wijze van spreken.

Nu, was hij ’s morgens nog vrolijk ‘2 emmertjes water halen’ aan het neuriën toen hij zijn uniformke aan het bewonderen was, dan kwam hij bij het binnengaan van de klas pas voluit en kort maar krachtig tot volledig besef: “ik dujef da eigelijk ni” was zijn conclusie en hij nam stante pede de benen. Lander van zijn kant had al dagen zeer nerveus liggen tobben over dat verdomde Engels dat hij niet zou begrijpen en zijn angst werd dan ook knalhard bevestigd. Ook zijn verdict was dan ook niet van de poes toen hij wenend uit de school kwam aangerend: “ik wil NOOOO-I-I-I-T nog naar zo’n school, ik ga terug naar België en wil hier niet zijn. Ik haat al die kinderen hier en die juffrouwen, niemand luister naar mij als ik iets zeg, niemand verstaat mij, ik gooi ze allemaal in de oceaan ... en ik wil dood”. Nu dat laatste houdt hem wel bezig, maar nog nooit had hij zoiets gezegd. We moesten toch even slikken en voelden ons slechte ouders, wat had je gedacht. Je ziet zo’n dingen natuurlijk van mijlenver aankomen, maar als het er dan écht is, patat, vlam in your face motha fucka. Lowik deed er nog een schepje bovenop, om het vuur nog wat aan te wakkeren en om de sfeer erin te houden: “ik heb wel al vjiendjes gemaakt, ik spjeek ook al Enjels, ik vejsta die zene”. Onze Lander ging door het lint.

Nu, Lander is een streefkonijn en wilt iets altijd heel goed kunnen en dus wilt hij voortaan thuis Knabbel en Babbel alleen in het Spaans en het Engels zien. Belgische DVD’s die die opties niet hebben kunnen ook de oceaan in wat hem betreft.  Lowik van zijn kant charmeert zijn juffrouwen en verleidt hen zelfs om Nederlandse woorden op te zoeken thuis, bij wijze van huiswerk dan, zodat ze hem tenminste nu is eindelijk gaan verstaan wanneer hij de volgende keer vraagt: “is da ie bekan gedaan?” en dooddoeners als “krijg ik misschien een koek”? en “ik moet eigenlijk pipi doen” (hij is al sinds zijn eerste woorden felle voorstander en fan van het woord “eigenlijk”, maar dit geheel terzijde).

Oja, nog even dit: Elke is hilarisch grappig wanneer ze in haar vlotste Spaans aan de ééntalige oppasters uitlegt hoe M&M best slapen, hoe ze eten en kakken, wat ze tof vinden, enz.

Last but not least, guess what: er was toch wel een klotig griepvirusken in de schoolrangen geslopen zeker, en dat in de eerste week van het schooljaar. Miljaardedju, er zijn geen zekerheden meer. Stuurje kind al eens naar een school in een vreemd land, Amerika nog wel, en dan bovendien in een vreemde taal, of beter talen, Spaans en Engels, en dan lap, pakt je daar een virus langs achter en beginnen je kinderen over te geven dat het niet schoon is en te diareren (is dat wel een werkwoord diareren? Maar de meesten verstaan wat hier wordt bedoeld en nog meer onder maakten het zelf al meermaals mee). Alle 6 op rij (inderdaad: in volgorde: Manu > Mats > Lander > Steven > Lowik en dan de sterkste van allemaal viel ook: de vrouw des huises Elke). Nu, dit erbovenop en het spel was helemaal compleet! Je-houdt-het gewoon-NIET-voor-mogelijk, écht niet.

Kortom, alles koek en ei die eerste week, dat hoeft verder geen betoog.

29-08-2011 om 02:32 geschreven door Elke