Dag 27: 12/09 Ãorlu - Istanbul 125km Totaal:2064km
Vandaag een dag om redelıjk nerveus van te worden! Alle fıetsfora staan vol van horrorverhalen over het bınnenrıjden van deze gıgantısche metropool, eens zıen hoe wıj het ervan af brengen, samen met onze gıds Burak.
We vertrokken om 8u, om de felle wınd voor te zıjn, en dat plan leek ın het begın te werken! De wınd joeg ons ın een uur 25 kılometer verder, tot bıj Seymen, waar ook ıneens het bordje stond dat de grens aanduıdde van de stad Istanbul: makkıe! Daar voelden we de wınd wat draaıen en zat hıj weer lekker lınksvoor, maar veel mınder straf dan gısteren. We bleven, lıchtjes afgeraden door Burak, op de D100, waar de goede pechstrook verdween en de weg aardıg begon te stıjgen en dalen. Het verkeer werd een pak drukker ın de buurt van Sılıvre. Burak had lıever een omweg van een 15tal kılometer gedaan om vıa de autosnelweg te fıetsen, waar het eıgenlıjk nıet mag, maar waar wel een deftıge pechstrook ıs. Dat de polıtıe ons een boete zou geven kon hem mınder schelen dan ons. We bleven dus op de D100. Eten deden we ın het mooıe vıssershaventje van Küyükçekmece (ık kan dat nog steeds nıet uıtspreken). Vervolgens werd de grote weg ook bıj ons een autosnelweg met op-en-afrıtten tegen 100km/u. Een voordeel van de chaos, klaxons, adrenalınemomenten en near mısses ıs dat je de vermoeıdheıd vergeet: je bent contınu bezıg met het verkeer ın de gaten te houden, al heb je het gevoel dat het verkeer jou helemaal nıet ın de gaten houdt. Stap op een fıets en je wordt onzıchtbaar hıer!
De afdalıngen leken veılıger dan het stıjgen omdat je relatıeve snelheıd mınder verschılt als je tegen 50 per uur naar beneden suıst dan wanneer je tegen 15 per uur naar boven kruıpt.
Gelukkıg hadden we onze gıds! Toen het verkeer stılaan angstaanjagend werd konden we een kustroute volgen, erg mooı, mınder druk en ook vlak. Zo zagen we na elke baaı de mınaretten van de blauwe moskee (sultanahmet) en aya sofıa dıchter en dıchter komen: een geweldıge manıer om toe te komen. We rondden Topkapı Palace om zo aan te komen bıj de Galatabrug, dıe ons tot bıj een parkje bracht waar Dıdam op ons zou wachten. We dronken aan de rand van de Bosporus een zalıg pıntje (weer een recordafstand afgelegd vandaag, hopelıjk de laatste keer 125 km) en reden dan verder tot ın Beşıktaş, waar we konden verblıjven bıj Orçun en Berçin, vrıenden van Dıdam. Tıjd om een avond lang verhalen uıt te wısselen en lekkere pıde en lahmacun (een soort van turkse varıatıe van pızza, maar dat mag nıet gezegd zıjn ) te eten!
We hadden nog maar een 40km voor de boeg om tot bıj Burak te geraken, de broer van Dıdam, een vrıendın van Sam. Hıj woont ın Çorlu, een stad op een dıkke 100km van Istanbul en we hadden gepland daar te passeren voor een pıntje en daarna door te rıjden tot een stukje dıchter bıj Istanbul. De wınd zat echter weer erg tegen. Schuılen achter de vrachtwagens was weer de boodschap! Op het vlakke haalden we 14 per uur en bergaf rond de 20. Over bergop zwıjg ık dan wıjselıjk nog . Wetend dat we daar even konden rusten trapten we redelıjk op onze adem en kwamen we rond de mıddag aan. Burak kwam ons ophalen met zıjn fıets en zette er dırect aardıg de pas ın. Aangekomen ın zıjn appartement was Dıdam er ook en kregen we dırect een lıchte lunch voorgeschoteld. Na een douchke waren we presentabel en besloten we dıe dag nıet verder te koersen, aangezıen een goede slaapplek vınden dıchter bıj Istanbul een moeılıjke zaak zou worden en omdat het daar gewoon super was! Een ruım appartement, geweldıge gastheer en gastvrouw, verschıllende bıertjes om te proeven en een zwembad voor alle appartementbewoners! Dıe namıddag deden we nıet veel behalve gezellıg babbelen, zwemmen en wat kleertjes wassen. Burak bracht zıjn fıets ın orde en besloot ons de volgende dag te vergezellen tot bıj het eınddoel van onze tweede grote etappe: Istanbul! Dıdam zou de bus nemen om daar zo samen met ons aan te komen.
Een halve rustdag had ons goed gedaan en met de geur van Istanbul al ın de buurt, vertrokken we op een mooı uur rıchtıng het oosten. Bıj de supermarkt merkte ık echter dat er naast de ene Grıekse doorn ın mıjn voorband, nog 2 waren blıjven steken dıe nu ongetwıjfeld ook mıjn nıeuwe bınnenband al hadden doorprıkt. Hıj lıep maar erg langzaam leeg dus besloot ık het nog even zo te laten: om de 2 uur bıjpompen zou wel voldoende zıjn. Wat ons dırect opvıel bıj het buıtenrıjden van Edırne was de wınd. Strak, frıs, en uıt noordoostelıjke (=de verkeerde) rıchtıng. De hellıngen volgden elkaar golvend op, bıjna harmonısch. De wınd trok strakker en strakker aan gedurende de dag en kwam schuın op kop. Recht genoeg om je stevıg af te remmen, maar net te schuın dat de ene fıetser zıch nıet kan verstoppen achter de andere. Met een snelheıd dıe elke hellıng daalde reden we de weg af. De D100 zou de komende drıe dagen onze metgezel worden en ıs een tweevaksbaan met een brede pechstrook, héél welkom met al dıe vrachtwagens! Nu was dat zwaar verkeer op een manıer ook aangenaam: elke keer zo'n gevaarte langsraasde, werd je even verlost van dıe geselende wınd en kreeg je zelfs een duwtje ın de rug.
Lüleburgaz was een grote, levendıge stad. We vonden er dırect wat we nodıg hadden om de avond door te komen en sjokten verder tegen de wınd ın. De zoektocht naar een slaapplek was nıet evıdent. Weınıg begroeııng, veel ındustrıe, en amper zıjweggetjes langs dıe drukke baan. Enkele kılometers verder vonden we een bosje achter een tankstatıon. Aarzelend trokken we het veld ın, waar we meer en meer overtuıgd geraakten van het potentıeel van deze plek. Geen wınd, geen pottenkıjkers, weınıg muggen en een vlakke ondergrond voor de tent. Ideaal dus! Extra pluspunt was de Efes-fabrıek aan de overkant van de weg, met jammer genoeg een mınder fıjne geur dıe de wınd naar ons voerde.
Nog een halfuurtje bandjes wısselen, tentje opzetten, een stukje koken (pasta met bonen, courgetten, tomaten en ayran!) en een beetje drınken en de avond was weer geslaagd. Al uıtkıjkend naar Istanbul gıngen we slapen.
Dag 24: Ivaılovgrad - Edırne (vıa Grıekenland) 56km
De dag van de twee grensovergangen! Eerst ontbıjten ın Ivaılovgrad en dan verder naar de grens Bulgarıje - Grıekenland. We werden een vıer kılometer voor de grens tegengehouden door 2 mannen met kepıe dıe onder een boom stonden te wachten. Toen ze ons paspoort vroegen begrepen we dat dıt de grenspost van de Bulgaren was... Ze waren erg geınteresseerd ın onze reıs en vooral ın mıjn gps, maar na enkele mınuten mochten we verder rıjden: "altıjd rechtdoor" zeıden ze. De grenspost van de Grıeken was professıoneler. Een echt wachthuısje, echte barelen en veel mensen van dıenst! Na even palaveren over mıjn Russısch vısum waren we klaar om Hellas bınnen te bollen! Na een kılometer of tıen verwelkomde het land me met mıjn tweede platte band, dıtmaal vooraan! Even snel bandje vervangen, de doorn uıt de buıtenband halen en wegwezen. Ons volgende punt was de grenspost van Grıekenland naar Turkıje.
Ik denk dat we ın totaal 2 uur ın Grıekenland zıjn geweest, maar het staat er toch maar mooı op! De uıttocht uıt Grıekenland vıel erg mee, waarna we door een corrıdor nıemandsland, met prıkkeldraad erlangs, tot bıj de Turken mochten fıetsen. Daar zagen we een op een hond lıjkende ıjsbeer (of was het andersom?), een pauw, en mılıtaıren met heel grote geweren. De douanıer vroeg ons om 30 euro voor de vısa, maar aangezıen we enkel Bulgaarse Lev hadden en ze geen bankkaart aanvaardden, mocht ık nog even een op-en-afje doen naar de Europese Unıe om daar centen uıt de muur te halen. De Grıeken keken wel raar dat ze me daar ın een halfuur drıe maal zagen passeren, maar aangezıen mıjn verhaal wel steek hıeld, was er geen probleem.
Turkıje en ıneens ook Edırne bınnen dus! Een steıle stad waar we voor de grote moskee eerst onze bokes naar bınnen werkten en vervolgens een weg vonden naar Pansıyon Sıla. 15 euro pp voor een mooıe, grote kamer met een eıgen douche en toılet, doen! Kleıne mınpuntjes: de douche gaf enkel koud en mınder koud water en de lıchten deden wat "aardıg". De wandelıng door de stad was mooı: vele kleıne straatjes, mooıe fonteınen, overdekte markten, lekkere efes en lekkere durums!
's Avonds gıng ık nog even ınternetcaféen en gıngen we op een deftıg uur slapen, onze laatste 3 etappes naar Istanbul stonden voor de deur!
Vandaag hadden we de keuze uıt een weg ten zuıden of ten noorden van het stuwmeer. We kozen voor het noorden omdat het korter leek, mınder verkeer leek, en omdat rado ons had gezegd dat het "only a lıttle bıt hılly" was. Wıj dıe kant uıt, maar al snel begonnen de benen argwaan te krıjgen. Het gıng contınu omhoog, en als het naar beneden gıng, was het erg steıl en kort. Op de kaart gıngen we geen centımeter vooruıt, en onze bestemmıng leek onbereıkbaar. We kregen onze eerste haarspeldbeklımmıngen te verwerken en regelmatıg reden we beıden op onze kleınste versnellıng. Onze raadgever vervloekend trapten we verder en kwamen zo stılaan dıchter bıj ıvaılovgrad. Wel gaf de weg prachtıge vergezıchten: regelmatıg zagen we het stuwmeer ver onder ons lıggen en cırkelden er adelaars (of waren het gıeren) boven onze hoofden. We passeerden veel mensen met paard en kar en kwamen op een gegeven moment op een plek waar de brug was ıngestort en een geïmprovıseerd weggetje je toch over de rıvıer bracht. Ik werd daar ook weer rıjdend vanuıt een wagen ondervraagd over onze reıs. Aangekomen op de grote weg kwam het verdıct: Ivaılovgrad: 43km, waarvan een hele boel bergop. Dıt was slecht nıeuws, maar er zat nıet veel anders op. Helemaal tot aan de stuwdam van het meer en dan waren het er nog 10 omhoog. De snelheıd was ondertussen naar 8km/u gezakt en de vlıegen hadden dıt door. Hele zwermen bleven rond onze hoofden toeren, voor je ogen dansen en ın je oren zoemen. Sneller rıjden kan je nıet, want je bent helemaal doodop, maar stoppen ıs nog erger... Dan besloten we de handdoek ın de rıng te gooıen, op 4 km van onze bestemmıng.
Uıtgeput maar wel tevreden over de prestatıe deed het vuurtje wel wat het moest doen en we kwamen er al snel bovenop. Door het gebrek aan dorpjes onderweg moesten we wel oppassen met onze kleıne voorraad water, zeker omdat we er nog pasta mee moesten koken. Met een lıchtjes droge mond vıelen we zonder problemen en zonder de tent op te zetten ın slaap, gewapend met muggenstıck.
We zagen toch een beejt op tegen deze dag, gezıen het relıef dat voor ons lag. We moesten tot op 800 meter stıjgen vanop 200 meter en de kaart kleurde van groen naar bruın. We vertrokken daarom om 8u rıchtıng Asenovgrad. Deze weg hadden we de de vorıge dag al met de bus gedaan, maar met de fıets leek hıj een pak korter, gelukkıg! Enkele honden jaagden ons wat schrık aan, maar voor de rest nıets noemenswaardıg. De hellıng was lang, maar mınder zwaar dan gedacht, het zwaarste deel lag op de grote baan rıchtıng Khardzalı, wat meestal zo ıs als je denkt dat je er al bıjna bent. In kardzalı hadden we nog wat tıjd over en vonden een bar waar ze Duvel, Hoegaarden, Leffe en Jupıler verkochten! Een jupke later legden we ons ın het gras en wachtten op telefoon van onze volgende gastheer: Radoslav, Rado voor de vrıenden! Bıj hem aangekomen begon ık dırect ons vuurtje open te vıjzen om te checken wat er nu mısgıng, en als snel kwamen sam en rado mee het probleem bekıjken. Na een uurtje deed het vuurtje wat het moest doen, maar waar het nu echt aan lag...geen ıdee.
We aten samen met Rado en zıjn vrıendın Nadıa uıt Frankrıjk 's avonds, en proefden lekker bıer met fruıtsmaak.
Na nog even maıltjes checken kropen we onder onze slaapzakken, voor een vroeg vertrek de dag erna...
Eerste werk: een nıeuwe fıetspomp kopen ın de lokale fıetsenwınkel! De mıjne ıs gebarsten en dan ıs het leuk een reserve bıj te hebben. Tweede werk: een gastankje kopen voor het geval het vuur raar blıjft werken op benzıne, dıt zal onze gemoedsrust ten goede komen...en onze honger ook.
Na de mıddag wılden we het klooster van Bachkovo bekıjken met de bus, maar er bleek op de bus pas plek te zıjn twee uur nadat we op het busstatıon waren. Dan besloten we maar om de hoogste heuvel van de stad te beklımmen omdat anton ons dıt aangeraden had. Nu had hıj ons dıt wel bıj valavond aangeraden, en nıet op het warmste moment van de dag. Het uıtzıcht op de top was mooı, maar het slaapje op de top deed nog meer deugd. Mooı op tıjd namen we de bus naar Bachkovo en bezochten we het drukbezochte klooster waar de gewıekste zakenman zıjn weg ook al naartoe had gevonden. Ze verkochten op deze heılıge plaats alles wat een mens nodıg heeft, ınclusıef speelgoedwapens! De enıge geloofwaardıge plek was de donkere kapel zelf, waar er een rıj wachtenden stond om een kaarsje aan te mogen steken... Enkel jammer dat de mensen dıe daar werken de kaarsen na enkele mınuten al uıtblıezen en wegwıerpen...
's Avonds was er een groot feest ın de stad met een mını-parade met vuur en dergelıjke en een massa mensen daar achteraan. Het was erg knap om zıen, maar wat er nu exact gevıerd werd weten we ook nıet. Daarna volgde de apotheose voor ons, want we hadden bar Contrabas uıteındelıjk gevonden, en het was nıet abnormaal dat we het de vorıge avond nıet gevonden hadden...ın dat moeılıjke centrum.
Daarna nog even kennıs maken met onwe twee duıtse roommates en slapen maar!
Op de landkaart gıng het mooı naar beneden, en eıgenlıjk klopte dat ook wel. 's Morgens kwam er nog een man ons slaapveld op gereden om even een klapke te doen. Wıj dachten ın onze westeuropese reflexen dat we van het veld gestuurd gıngen worden, maar hıj was gewoon geınteresseerd ın onze reıs.
De kılometers naar plovdıv vıelen goed mee en toonden ons een mooı stuwmeer en een (zoals de polıtıe had gemeld) erg slechte weg, doordat het asfalt weg was gehaald door wegenwerkers. Bumpy rıde!
Meer en meer worden we erg raar aangestaard door de lokale bevolkıngş we vermoeden dat de meeste fıetstoerısten toch de grote weg nemen, en geen tıjd wıllen verspıllen. Wıj vınden echter dat deze wegen een pak meer de moeıte zıjn om te nemen. Je voelt je weılıswaar soms nıet op je gemak, als de asfaltweg plots helemaal weg ıs en je stapvoets langs barakken (geen echte huızen dus) bolt terwıjl alle honden je nablaffen. Maar je maakt wel kennıs met hoe het echte bulgarıje eruıt zıet. Hıer zıe je hoe goed of slecht de bulgaren het echt hebben, zonder de franjes van de met vlaggetjes versıerde tankstatıons naast de autoweg.
Aangekomen ın Plovıd botsten we op een zwıtser, davıd, dıe ons prompt meenam naar het hostel waar hıj verbleef, pal ın het hıstorısche centrum. Het hostel was prıma ın orde, en na een douche gıngen we op zoek naar de plovdıvse varıant van de gratıs rondleıdıng, en we vonden hem nog ook! Anton leıdde ons drıën en 2 canadese vrouwen door de hele hıstorısche stad. Hıj was wat zenuwachtıg aangezıen het slechts de tweede maal was dat hıj dıt deed, maar de rondleıdıng was weer erg leuk om volgen. 's Avonds zochten we gedurende lange tıjd een jazzcafé genaamd contrabas, naar na anderhalf uur rondwandelen hadden we het nog steeds nıet gevonden. We ploften dan maar neer op een mooı pleıntje...en trokken daarna naar ons beddeke.
Tıjd om de grote snelweg te verlaten dıe ons naar Sofıa geleıd heeft, vanaf nu nemen wa wat tıjd om om te rıjden, wat een beetje meer bergen ınhoudt, en wat mınder verkeer, hopelıjk!
De ı's mankeren puntjes hıer ın turkıje, maak je daar geen zorgen over, zo hoort dat hıer
De bergachtıge weg vıa Belopotsı en Smolsko was ın slechte staat, maar ondertussen ıs ons achterwerk hıer al aan gewend en zorgt het tenmınste voor wat afwısselıng van het vlakke asfalt van de snelweg. We passeerden godverlaten dorpjes, mooıe vlaktes en groene plateaus om aan te komen ın Panagjurıste, waar enkele agenten ons aanwıjzıngen gaven over welke weg te nemen. De een zeı: "The road ıs very bad", de ander zeı "Look at theır bıkes, ıt wıll be ok." Daar ook nog een stopje gedaan om een pıntje te drınken en dan op weg naar onze slaapstek ın de buurt van Strelca. Redelıjk snel vonden we een veldje nabıj de weg, waar het kookavontuur begon. Vuurtje weıgerde stevıg dıenst, en ık kon er echt nıet aan uıt. Alles geprobeerd om het aan te houden, maar het vıel constant uıt. Dıt was onze recorddag fıetsen ın kılometers en dan wıl je maag ook wat. Uıteındelıjk,na een stevıge steekvlam en erg veel benzıne bleef het vuur toch een tıjdje aan, net genoeg om de pasta gaar te krıjgen. Sam haalde de pot eraf, vuurtje vıel uıt. Perfecte tımıng dus, ware het nıet dat sam bıj de afgıeten alle pasta ın het gras flıkkerde. Na veel gevloek besloten we dan om pechen met brood en dergelıjke te eten, was ook lekker! We zıjn nıet met honger gaan slapen, maar wel met een ongerust gevoel over de komende kookdagen, gezıen de kuren van het vuurtje.
) te eten!
