Dag 1 neem ik de oostoever onder handen, en dag 2 fiets ik langs de monumenten op de westoever. Het zijn drukke dagen geweest, en erg vermoeiend, door al zijn schoonheid.
Ik kan hier niet uittypen wat ik allemaal gezien heb, maar het was echt prachtig. Ik zal zoveel mogelijk foto`s posten, dat vertelt het veel beter!
Dag 1 bezocht ik:
- Karnak Temple (gigantisch complex, best `s morgens, voor de Hurgada-russen)
- Mummification Museum (leuk, klein museum met enkele lugubere dingen)
- Luxor Museum (heel mooi, goede uitleg, indrukwekkende albaster standbeelden)
- Luxor Temple (in de stad, best bij zonsondergang, heel knap om zien!Obscene muurschilderingen!!!)
Dag 2:
- Collosi of Memnon (2 prachtige reuzen bij het ochtendlicht)
- Temple of Hatshepshut (ziet er van ver erg modern uit, maar is absoluut de moeite, gigantisch groot!)
- Valley of Kings (tombes van Merenptah,Tutankhamun, Ramses 3, Tawosret) (heel vreemd om in die tunnels rond te dwalen, doet je wegdromen, tunnels versierd met prachtige schilderingen, in heel goede staat)
- Valley of Queens (tombes van Amunherkhepshef en Titi) (in nog betere staat, door het weinige volk, enkele fotos kunnen nemen)
- Habu Temple (mooi bij zonsondergang!)
- Noble Tombs (Nakht en Menna) (een extraatje, kleine tombes, toebehorend aan hoge functionarissen van de farao`s)
Op veel plaatsen was het verboden foto`s te maken. Soms kwam daar een bewaker naar je toe: `You want to take picture? It`s ok...` Voor 10 pond mag er veel. Zelfs over balustrades kruipen om iets van dichterbij te bekijken. Zo gaat dat hier, voor alles moest je baksheesh geven. De man die je kaartje controleert, liet je soms pas binnen als je iets geeft, geen idee waar dat ticket dan voor dient...
De verkopers van souvenirs waren het ergst. Ik denk dat ik na deze reis een cursus zelfbeheersing kan geven in Aswan (beginners) of Luxor (gevorderden). Vele mensen negeren de verkopers maar daar worden ze enkel maar assertiever van. Ik probeer vriendelijk nee te blijven zeggen, en excuses te verzinnen. `Ik reis met de fiets, ik kan niets meenemen.` En dan laten ze je na een tijd wel gerust.
Hierdoor wordt de rust in de buurt van deze bezienswaardigheden wel nog benadrukt, door de drukte van de bazaar daarbuiten.
Het waren twee turbulente dagen, fietsend van de ene dynastie naar de andere, van de ene verbazing in de andere. Dit is het grootste openluchtmuseum ter wereld en je moet hier eigenlijk een week voor uittrekken, omdat elke plek zijn ideale bezoekmoment heeft. Het is ongelooflijk hoe de Egyptenaren dit ooit hebben kunnen bouwen...
Een stevig dagje vandaag! We hebben al langere afstanden gedaan op een dag, maar dat was steeds ongepland. Ik moet vanavond in Luxor zien te zijn, een kleine 120 kilometer, gelukkig allemaal vlak! Lang leve de Nijl. Vandaag volg ik de Westoever heel de dag. Dat zijn iets meer kilometers maar ik reken erop dat het een pak vlakker zal zijn dan gisteren.
De zon kwam op terwijl ik al op mijn zadel zat, en vol verwachting pakte ik langs de kant van de weg mijn ontbijtpakket van het hotel uit. Niet erg origineel, maar gelukkig wel genoeg: brood, kaas, confituurtjes, honing, een hardgekookt ei, en een appelsiensapje, feest!
Op de weg lagen heel wat kruispunten, dorpjes en scholen, waardoor er overal verkeersdrempels liggen. Over deze drempels kan je zelfs met de fiets niet over zonder te vertragen, echt lastig als je net op dreef bent!
Ik kwam weer langs een paar vreemde voertuigen en ook zag ik een outdoor internetcafe!
Vlak voor Isna besloot ik een foto te nemen van enkele onschuldig uitziende kinderen. Bij het zien van het fototoestel werden ze gek! Ik zag regelrechte waanzin in hun ogen, om schrik van te krijgen. Alsof ik hun lokale Justin Bieber was, werd ik een seconde na onderstaande foto overrompeld door kinderen. Ze hielden mijn armen en fiets vast en ik kon geen kant meer uit. Een enkeling begon `Money, money` te roepen en al snel deed iedereen mee. 2 volwassenen baanden zicht roepend en op de kinderen slaand een weg tot bij mij, om mij uit de greep van hun handen te krijgen. `It is time for you to go.` zei een van de twee. Ze vormden een minibarricade rond mij en zo kon ik wegfietsen, nageroepen door de joelende kinderen. De situatie leek me heel de tijd redelijk onschuldig, maar die mannen zullen het wel beter weten dan ik.
Op de middag, nabij Isna, had ik er al 70 kilometer op zitten en ik kon het in de namiddag dus iets rustiger aan doen. Het Mubarakregime had beslist om deze weg opnieuw aan te leggen. Ze hadden ijverig de bovenlaag van de resterende 50 kilometer afgeschraapt, maar toen kwam de Arabische lente de planning in de war sturen. Morsi heeft de komende jaren geen plannen om de asfaltlaag er terug op te leggen. Zwaar fietsen dus!
Mijn route loopt langs een parallelkanaal van de Nijl en brengt me uiteindelijk bij de grote brug over de Nijl bij Luxor. Daar kwam er plots een wagen voorbij die 100 meter verder stopte. Er stapte een Europees uitziende vrouw uit die in het Engels vroeg of ze een foto mocht nemen. Ziedaar: Nikki uit Kapellen! De wereld is inderdaad een dorp.
We spraken af van die avond samen iets te eten en ik reed het laatste stukje tot in het dorpje Al Gezira, net tegenover Luxor, waar de Lonely Planet mij een hartelijk welkom en een warme douche in een rustig hostel beloofde. Beide beloftes werden spoedig vervuld en daarna trok ik naar het Amon Hotel, waar Nikki verbleef. Ze woont ondertussen in Alpe d`Huez en vult haar dagen daar met het ontvangen van skitoeristen, ook mooi! Ze komt al vele jaren in Luxor en kon me dan ook veel goede tips geven voor mijn komende twee bezoekdagen...
Wat ik niet gezien had de vorige avond, was de lange file auto`s die voor het `hotel` geparkeerd stonden. Al die wagens stonden in de lijn om benzine te krijgen, want om een of andere reden is er een tekort of wordt er gerantsoeneerd. De tankwagen kwam om 3u `s nachts en dan begon het gewriemel en geclaxonneer onder mijn venster. Ik moest mijn mp3-speler aanzetten om verder te kunnen slapen.
Om 6u zat ik op mijn fiets, want ontbijt was er uiteraard niet te krijgen, en ik wou voor de middagzon in Idfu zijn, om mijn volgende tempel te bezoeken. Het was lekker fris, ik kon zelfs mijn eigen adem zien, en de weg was rustig.
Weer een dag van veel vreemd verkeer en mensen die helemaal door het lint gaan als ze me zien aankomen. Ik stak ter hoogte van Idfu de Nijlbrug over en werd gedurende heel de brug lastig gevallen door een jongeman op een gemotoriseerde riksha, die koste wat het kost een cadeautje wou, maar geld was ook goed. De brug is drie kilometer lang, dus ik moest me naar het einde toe wel beheersen.
Ik vond algauw een pension en ging na een douche richting de tempel van Horus, een van de recentste tempels in Egypte, en dus ook in prima staat. Ik was even de weg kwijt en belandde uiteindelijk via een erg smerig stukje Idfu bij de tempel. Ik was de enige toerist, en dat is erg lastig. De ganse bazaar schoot in actie om me vanalles en nog wat aan te smeren, en ik was erg blij dat, eens binnen de tempelmuren, niemand me daar kon volgen.
De tempel, gewijd aan Horus, was inderdaad in prima staat, ook doordat hij gedurende 2000 jaar begraven lag onder het droge woestijnzand. Dit is de eerste tempel die ik bezocht die opgedeeld wordt door pylonen. Dit zijn enorme muren in trapeziumvorm die de verschillende hallen scheiden. Op de zijdelingse vlakken van deze pylonen staan er reuzegrote afbeeldingen van goden en pharao`s, allemaal uitgesneden uit de steen, echt indrukwekkend.
`s Avonds ging ik nog iets eten en werd me een variant op het dominospel uitgelegd door de uitbater, die door het bar slechte toeristenseizoen toch niets beters te doen had.
Dag 110 - 4/12 - Aswan - Komombo 62km (Totaal 5066km)
Na een laat ontbijt dat Hegazi weer trouw kwam brengen was het tijd om afscheid te nemen. Na een weekje vertrouwde gezichten is het toch vreemd om plots weer alleen te zijn. Hoebert, Hegazi en Ahmed waren er om me uit te zwaaien terwijl ik met de boot van Mustafa naar het vasteland werd gebracht.
De weg kwijtspelen was moeilijk, ik moest enkel de asfaltbaan op de Westelijke oever zo dicht mogelijk bij de Nijl blijven volgen. De mensen waren enthousiast, soms laaiend enthousiast. Dit is de eerste dag dat ik door minder toeristisch gebied in Egypte fietste, en het was overweldigend. Naast de luide claxons van het gigantisch drukke verkeer was ik continu bezig met waaien, groeten, roepen en lachen naar iedereen die langs de weg stond. De begroetingen die mijn richting uitkwamen gingen van `Hi everybody!`, `Whereyoufrom?`, `Howmuch?` (geen idee op wat dat sloeg), `Watyourneem?` over `Modafokka!` tot `Nice bike!` Lekker afwisselend wel. Auto`s vertraagden om een praatje te maken, een busje stopte zelfs 100 meter voorbij mij om iedereen te laten uitstappen en me eens goed te bekijken. Stoppen deed ik zelden want dan begonnen er naast de positieve reacties ook steeds meer mensen om geld te vragen. Om problemen te vermijden moest ik er dus wel een beetje de pas in houden. Stoppen om te eten en te drinken deed ik ook steeds buiten een dorpje.
Ik waande me midden in Afrika. Overal zwaar beladen ezels, koeien en geiten op de weg, luide aftandse brommertjes van Chinese makelij, zwaar overladen minibusjes die alles vervoerden wat er te vervoeren valt, pickups die zo hoog beladen zijn dat een bocht levensgevaarlijk lijkt, ik keek mijn ogen uit! Openbaar vervoer is hier erg openbaar! Alles kan mee: minibussen puilen sowieso uit van de mensen, maar daarnaast is er ook plaats voor koeien(!), kruiwagens, gras, ladders (hoe langer hoe liever), en zo voort.
Mijn doel vandaag was de tempel van Komombo -klinkt ook weer lekker Afrikaans-. Aangekomen in de stad had ik redelijk wat moeite om de tempel te vinden. Hij bleek net aan de oever van de Nijl te staan, waar de zon ondertussen al aardig laag stond. De tempel zelf was gewijd aan zowel Sobek als Haroeris, die beiden gespiegeld hun eigen ruimtes toebedeeld kregen, wat wel uitzonderlijk is. De tempel was bijgevolg erg symmetrisch. Er stond nog erg veel recht en de uitsnedes waren erg gedetailleerd. Een leuk iets van deze tempel is de geheime ruimte tussen de twee gebedsruimtes, van waaruit priesters de stem van de twee godheden konden nabootsen, terwijl de stervelingen hun gebeden opzegden.
Ik kon, volgens enkels obers, slapen in het koffiehuis naast de tempel, gratis en voor niets. Terwijl ik me een uurtje aan mijn leesboek had gezet kwam de manager echter roet in het eten gooien. De politie zou dit nooit toestaan, was zijn uitleg, dus zat er niets anders op dan op te krassen.
Enkele kilometers verder vroeg ik bij een politiepost of ik daar mijn tent kon opzetten. `Veel te gevaarlijk, zoek maar iets anders.` Ik snap niet hoe een fietser zonder zicht op een slaapplek wegsturen bij zonsondergang minder gevaarlijk kan zijn, maar de man moest er niets van weten...
Ik kwam ondertussen terug aan in Komombo. Sommige mensen zeiden dat er een hotel was: `Al Funduq Redwan` scheen het te heten. Anderen hielden dan weer vol dat ik naar Aswan (65km) of Luxor (170km) moest rijden, wat dus ook geen oplossing was. Na lang rondvragen wist ik dat ik echt vlakbij het hotel was, maar vinden deed ik onze Redwan niet. Er moest een reden zijn dat het zo moeilijk te vinden is. Die reden bleek gegrond toen ik het etablissement eindelijk had gevonden. Het was erbarmelijk. De verf hing overal in dikke pellen van de muur, sloten op de deur waren allemaal weg, de krakende trap was aardig weggerot, het bed was steenhard, en de (gedeelde) douche/toilet is een verhaal apart en kan een foto veel beter omschrijven, op de stank na natuurlijk.
Het grappige was dat de uitbater een man was die me een halfuur voordien ten stelligste had ontkend dat er een slaapplek was voor mij in Komombo. Met het schaamrood om zijn wangen gaf hij toe dat hij zijn `hotel` onder de toeristenstandaard vindt en daarom had gelogen over het bestaan ervan. Hij gaf me een fikse korting, ik moest maar 3 euro betalen. Het hotel was vooral bewoond door mensen die ver weg wonen en normaal op de velden rond de stad werken.
Ik spreidde mijn matje en slaapzak uit op het keiharde bed en viel snel in.slaap.
Ik slaap geweldig goed en word nog beter wakker! Er is amper wind en dus is de Nijl, die erg traag stroomt, een spiegel. De zon komt op en belicht de goudgele zandduinen en de graftombe, waardoor het enorm contrasteert met de blauwe lucht en het blauwe water. De eerste roei- en zeilboten glijden al door het water wanneer Hegazi de loopbrug op komt lopen met het ontbijt van broodjes met falafel. Ik speel wat met Binkie, de actieve waakhond, zodat hij me volgende keer herkent als ik `s nachts nog eens de plantjes ga wateren, was me dat verschieten!
Hegazi leidt me rond op het eiland die ochtend. We passeren zijn nieuwe huis, dat nog in de stellingen staat en zijn ouderlijk huis. Nubiers zijn de oorspronkelijke inwoners van een streek die verspreid ligt over het zuiden van Egypte en het noorden van Sudan. Ze zijn vaak erg zwart, niet zoals andere Egyptenaren en hebben een cultuur van gastvrijheid en openheid. De huizen in de dorpen op het eiland zijn verzorgd en kleurrijk. Binnenin wordt er vaak een lichtblauwe kleur gebruikt die het geheel een open indruk geeft, ondanks de kleine ramen.
We passeren bijzonder veel vrienden van Hegazi en drinken thee tot ik er geen meer binnen krijg. Als dit in Rusland was, was ik straalbezopen geweest.
Na een siesta op de woonboot besluiten we te gaan zeilen met de feluca van Hegazi. De wind is sterk en de stroming zwak, dus we kunnen een toer rond Elephantine Island doen. Het blijkt enorm te zijn. De route zorgt ervoor dat we de hele Corniche van Aswan passeren en draaien na vele malen overstag terug richting het zuiden. Hegazi heeft er duidelijk zin in en besluit nog een omweg te nemen rond een eiland met een mooie botanische tuin: Kitchener`s Island. De trip is geweldig rustgevend en prachtig om doen, ook geeft het me een goed beeld van wat ik in de komende dagen zeker moet gaan bekijken in de buurt... Bij zonsondergang leggen we weer aan.
Die avond is het de zoete inval op de boot. De ene na de andere kreet weerklinkt vanop de donkere oever, die promp beantwoord wordt met een concert van geluiden vanop de woonboot, duidelijk een `welkom` the Nubian way! Het is bijzonder gezellig, maar die mannen moeten duidelijk allemaal op een deftig uur thuis zijn van hun vrouw. Om 23u gaan we slapen.
De volgende dag ga ik eerst wat inkopen doen in de stad met Hoebert en daarna besluit ik het Nubian museum te gaan bekijken. Dit prachtige gebouw huist een overzichtelijke tentoonstelling van mummy`s, sarcofagen, archeologische vondsten, en maquettes van Nijltempels, allemaal met goede Engelse teksten bij. Ook wordt het verhaal vertelt van de High Dam. Deze enorme stuwdam 20 km zuidelijk van Aswan heeft `s werelds grootste artificiele meer dan ontstaan.: Lake Nasser. Toen de plannen voor deze dam publiek werden, werd duidelijk dat het grootste deel van de magnifieke Nijltempels ten zuiden onder de waterlijn gingen verdwijnen. Unesco erzamelde de nodige kennis en financiele steun en slaagde er met de steun van vele landen in om verschillende tempels steen voor steen af te breken en enkele tientallen meters hoger terug identiek op te bouwen! De tempels, die vaak in de rotsen uitgehouwen zijn, werden in blokken van 20 ton gesneden en zo verplaatst, een titanenwerk.
Wanneer ik het museum verlaat komt er een gehaaste Chinese (denk ik) toerist naar mij die slechts 1 vraag heeft. `Is there a mummy inside?` Ik antwoord bevestigend. `Can I take pictures of the mummy?` Zelfde antwoord. Tot daar de overhoring, want hij stormt me voorbij op zoek naar het ene ontbrekende stukje van zijn fotocollectie van Egypte, vermoed ik.
We staan de volgende ochtend vroeg op. Vandaag gaan we met de bus naar de tempels van Abu Simbel, 300km zuidelijker. Hegazi was vroeger een belangrijke man van het busbedrijf en hij kan voor ons plaatsen 1,2 en 3 in de bus boeken voor een prijsje. De bus doet zelfs speciaal een omweg om ons te komen pikken.
De rit is lang en warm en wordt getypeerd door luide koranverzen uit de luidsprekers. Ter plaatse aangekomen blijk dat we slechts een uurtje tijd hebben eer de bus terug vertrekt. Deze domper maakt dat Hubert geen zin heeft om snel-snel de tempels te bezoeken. Hij kan later wel eens terug komen met zijn vriendin. Ik besluit natuurlijk wel naar binnen te gaan. Ik volg een slingerend pad langs een heuvelrug en kom zo uit bij de voorzijde van de Great Tempel. Drie enorme standbeelden zitten in de rotswand en kijken in de oneindigheid (de vierde is zijn hoofd kwijt). De grootte is verbluffend! Hoe ze deze tempel hebben kunnen verplaatsen is 1 ding, maar hoe de Nubiers die ooit hebben kunnen uithakken uit de rotsen is ongelooflijk. De ruimte in deze tempel is ook enorm: een aaneenschakeling van enorme hallen en kleine kamers, met muurversieringen en standbeelden die de tand des tijds goed hebben doorstaan. De tweede tempel is gewijd aan Hathor en Nefertari en is een stuk kleiner, maar nog steeds indrukwekkend. Ook het interieur is een stuk kleiner. Fotos nemen mag niet in deze tempels, maar omdat Hubert buiten staat te wachten waag ik het er toch op. Een lokale wachter wandelt geruisloos tussen de pilaren en betrapt me. Hij wordt furieus, want dat is zijn job! Ik maak me uit de voeten en wandel snel naar de uitgang, waar we net op tijd zijn voor de bus terug.
Ik vind het erg jammer dat Hubert 6 uur op de bus moet zitten om dan niet binnen te gaan in het domein, maar ik ben wel blij dat ik de uitstap gedaan heb.
Om hen te bedanken besluit ik te koken, wat dus ook inhoudt: boodschappen doen! Alle ingredienten moet ik in een ander klein winkeltje gaan zoeken. Ik blijk er nogal toeristisch uit te zien want overal proberen ze me zwaaraf te zetten. Sowieso is alles hier spotgoedkoop, dus als ik meer betaal dan wat ik in Belgie zou betalen, word ik nerveus. Ik had me al serieus moeten inhouden bij vorige verkopers en de busreis was echt lang wanneer een groentenboer probeert me vier euro te laten betalen voor een komkommer. Ik zeg hem beleefd dat hij mee de oorzaak is dat toeristen niet meer naar Egypte komen en loop ik rustig de winkel uit, waarna de prijs plots gedecimeerd wordt. Ik loop verder en koop mijn komkommer bij zijn vriendelijke buur, onder continu gevloek van zijn concurrent.
Het avondeten is geen overdeeld succes, omdat ik per ongeluk stoofvlees heb gekocht, dat bakt niet zo goed, maar al bij al is het wel lekker!
Die avond is er verdacht weinig volk op de woonboot, en Hoebert legt uit waarom. Door de vrouwenbesnijdenissen die hier jammer genoeg nog steeds uitgevoerd worden, is Djikki-Djikki (Nubisch voor je-weet-wel-wat) eerder een verplicht nummer dan een spontaan gebeuren. Omdat vrijdag het weekend begint is donderdagavond dus bij de meeste huwelijken het ideale moment. De vrouw heeft echter steeds het laatste woord hierin. Wij waren die avond dus de enigen op de woonboot.
De volgende dag trok ik er alleen op uit. Mustafa dropte me met de boot aan de overkant, waar de woestijn recht de Nijl inloopt, als een perfect zandstrand. De heuvel opgelopen kom ik bij het klooster van Sint-Simeon, waar nog heel wat van recht staat. Binnenin zijn nog muurschilderingen te zien van pelgrims. Van hieruit loop ik de gigantische zandvlakte over tot bij de Noble Tombs. Doordat ik uit de richting van de woestijn kom, ontwijk ik ongewild het ticket office, mooi! Ik steek met de ferry de Nijl terug over, na een discussie over de prijs. Ik betaal elke keer ik oversteek, meer dan locals, en dat is normaal. Ik verdien meer geld en ik moet die ferry ook niet elke dag nemen, dus normaal betaal ik 1 pond, en de inwoners van Aswan 25 cent. Nu wou die brave man 5 pond, waarna ik vroeg of ik dan een jaarabonnement kreeg. We regelden het op 2 pond.
Ik kocht nog wat fruit en begon toen mijn eeuwige zoektocht door de straatjes van Elephantine op zoek naar de woonboot, ik kom er nooit zonder problemen...
De volgende dag was het tijd om nog eens te gaan fietsen! Ik vertrok richting Philae Island. Door de bouw van de High Dam werden ook deze tempels bedreigt door het water. Unesco besliste daarop om het hele zootje naar een ander eiland te verhuizen. Nadat ik een gevecht tussen boothandelaars had ontweken kreeg ik een bootje toegewezen dat me naar het eiland bracht. Het was prachtig. De tempel was enorm en de uitgehouwen tekeningen waren heel gedetailleerd. Het eiland was omzoomd door exotische planten en bloemen.
Hegazi had me beloof dat het geen probleem was om de Aswan Dam over de fietsen. Wel dus! De militairen haalden er hun meerdere bij en ik kreeg uitgelegd dat ik het einde van de 3km lange dam nooit zou halen. De weg is smal en bussen en auto`s kunnen al amper kruisen, laat staan met een extra fietser erbij.
Hegazi zweert me dat volgend verhaal waargebeurd is. Een passagier had op een overvolle bus zijn hoofd uit het raam gestoken. Bij het kruisen van een andere bus op de dam speelt die man zijn hoofd kwijt. Niemand van de andere passagiers merkt dit en bij een politiepost enkele kilometers verderop vragen ze wie die man zonder hoofd is. De buschauffeur antwoord: `Ik weet het niet, hij was al zo als hij de bus op stapte.`
De militairen doen een pickup stoppen en ik mag met met mijn fiets plaatsnemen in de kofferbak gedurende de 3 km. Van hieruit is het 15km naar de High Dam.
Ook hier moet ik een bus nemen naar het midden van de dam, waar enkele informatieborden staan voor toeristen. Enkele bevatten onbedoeld poetische engelse teksten. Ik waag het erop om toch de dam af te wandelen, terug richting mijn fiets. Dit geeft me de kans om het 500km lange Nassermeer te aanschouwen. Op 500 meter van het einde van de Dam krijgt een ietwat dikkere militair me in de mot en begint naar me toe te lopen. Halverwege moet hij grappig genoeg even stoppen om te groeten naar een wagen met een hoge pief in, waarna hij me de les begint te spellen. Ik hou me van de domme en wandel rustig met hem de dam verder af. Van hieruit steek ik de dam terug over in een pickup met mijn fiets. De Oostoever van de Nijl leidt me langs kleine dorpjes met enthousiaste mensen en langs zware industrie. Na een 25 km beland ik in de achterbuurten van de achterbuurten van aswan. Geen asfalt meer te bekennen, enkel files van ezels, kamelen, riksja`s en voetvolk. De treinoverweg die ik over moet is een belevenis. De trein laat even op zich wachten en er verzamelt zich dus een enorm leger voertuigen aan beide kanten van het spoor. Het rechts rijden geldt niet aan overwegen want over de hele breedte van de overgang staat iedereen zij aan zij, aan beide kanten. Nog voor de trein ons passeert, worden motoren gestart, beesten opgezweept, klaxons afgevuurd en iedereen schat zijn tegenstander aan de overkant in. De barelen gaan omhoog en iedereen ruikt zijn kans. Op het einde van Lord Of The Rings, Deel 3 heb je een veldslag waarbij er ook gewoon 2 giga-legers in 1 lijn tegen elkaar inlopen, het deed mij hieraan denken! Beide kanten chargeren en er moet gewrongen worden om erdoor te geraken. Ik besluit wijselijk om mijn fiets even over de sporen rechts van de overweg te dragen.
Toen ik aankwam bij de woonboot as er net een vriend van Hegazi met een speedboot. De man zag mijn interesse in zijn boot en stelde me een tochtje voor. Het was ondertussen aardedonker en hij joeg de boot met enorme snelheid tussen de rotsen door, echt angstaanjagend. Had Hegazi met niet gezegd dat hij elke rots in de Nijl blindelings weet liggen, had ik er nog minder vertrouwen in gehad.
De laatste dag in Aswan! Normaal vertrokken we vandaag voor een tweedaagse zeiltrip stroomafwaarts, om me in Kom Ombo af te zetten, dat ik van daaruit verder kon fietsen. Nu kwam gisteravond onverwachts de broer van Hegazi op bezoek uit Nederland, ze hadden elkaar 4 jaar niet gezien, waardoor de trip niet goed uitkwam. Geen probleem: we gingen vandaag een lokaal rondje varen met de motorboot en morgen vertrok ik dan een dag vroeger dan gepland met de fiets.
Het boottochtje ging langs Barbar Beach (een idyllisch en verlaten stukje zandstrand) waar een zwemmetje op het menu stond, een woonboot/hotel op een unieke locatie tussen de rotsen en langs een huis van een lokale vriend, ook gebouwd als een arendsnest boven de rotsen. Overal dronken we lekkere thee en `s avonds dronken we onze laatste pintjes.
De voorbije week was echt subliem! De locatie op zich was knap, maar zonder alle geweldige karakters ter plaatse had ik er nooit zo lang gebleven. Ik kon het echt goed vinden met Hoebert, vaak zaten we avonden lang youtube af te speuren naar goede muziek of grappige Nederlandse of Belgische comedy. Als er bezoek was (bijna altijd dus) was het ook altijd lachen geblazen en heel gezellig. De zeek is voorbij gevlogen en ik kom hier zeker een keer terug. Dit is een te leuke en mooie plek om voor mij alleen te houden.
Morgen vertrek ik met de fiets naar Kom Ombo en zo verder naar Idfu, de Nijl verder stroomafwaarts volgend. De allerlaatste etappe is begonnen!
Dag 102-103 - 26-27/11 Dahab -bus- Luxor -trein- Aswan
Ik at mijn laatste ontbijt bij Dahab Divers en nam afscheid van de crew en van wie ik toevallig nog tegenkwam van medegasten.
Om alles uit mijn laatste dag in Dahab te halen, belde ik Hamada om te zeggen dat ik nog zin had in een laatste duik. Om te zien of mijn drijfvermogen goed was wou ik dit graag met een onderwatercamera doen. Om 9u stond ik bij Sunsplash Divers, waar ik nieuw materiaal aangemeten kreeg en het fototoestel wat kon uitproberen. Ik ging mee met een bende Duitsers, maar de instructeur mocht ik mijn buddy noemen, altijd leuk!
We gingen duiken bij Lighthouse, een plek die ik ondertussen goed kende en dat maakte het er wel leuker op. Ik maakte continu fotos van alles wat bewoog zonder echt te weten of ik goed bezig was. Het was een voordeel dat de intructeur mijn buddy was, dan zwom ik vooraan en kon ik snel naar interessante plekken zwemmen om kiekjes te maken. Blij dat ik dit gedaan had, pakte ik mijn spullen een tweede maal die dag in en nam afscheid van Hamada.
Ik reed naar het busstation, en laadde daar terug alles van de fiets. De buschauffeur wou duidelijk een fooi, want hij weigerde koppig om mijn fiets in het bagageruim te steken als ik hem niet eerst uit elkaar haalde. Nadat ik hem duidelijk liet blijken dat ik een ticket had voor een fiets en niet voor fietsonderdelen, moest hij inbinden. Egypte is het land van de baksheesh (extra fooien voor elke belachelijke kleinigheid), en ik had er nu al genoeg van.
De bus vertrok perfect op tijd en werd voller en voller naarmate we richting Suez reden. Ik besloot van zitplaats te veranderen om boven het bagageruim te zitten waar mijn fiets in zat, dat ik het wat in de gaten kon houden. Na en dutje besefte ik plots dat mijn gsm niet meer in het bakje voor mij lag, waar ik hem zeker had gelegd. De Egyptenaar naast me merkte mijn zoektocht op en vroeg wat ik miste. Na een halve minuut stond de bus in rep en roer. Zaklampjes schenen onder de zetels, vragen werden gesteld: ik had iets in gang gezet. Het duurde even eer we iemand gevonden hadden die belwaarde had, zodat we mijn nummer konden bellen. Het werd muisstil in de bus en plots weerklonken de tonen van `Panic At the Disco - Lying is the most fun a girl can have without taking her clothes of`(die mannen kennen dat nummer gelukkig niet) door de bus: mijn beltoon! Daar was hij, nog steeds op de plek waar ik hem had achtergelaten, in datzelfde bakje, even vergeten dat ik van zitplaats was veranderd een uurtje voordien...Lichtjes beschaamd probeerde ik wat te slapen.
Dat was het teken om de televisie aan te zetten. Een erg populaire Egyptische soap knalde door de luidsprekers, compleet overstuurd. Het was ondertussen 2 uur `s nachts en niemand wilde slapen! Behalve ik. Die soap was ook niet opgedeeld in afleveringen, het was een schijnbaar oneindige soep van hoog oplopende ruzies, gevechten en luide muziek. Zoals de imam die IEDEREEN in Dahab om 4u30 wakker roept (niet zingt) omdat de zon bijna gaat opkomen. Al heb je er totaal geen zaken mee, je zal het geweten hebben. Waarom geven ze alle moslims niet gewoon een eigen mini-moskeetje als wekker?
Met enkele uren slaap, denk ik, kwamen we om 8u stipt toe in Luxor, ergens langs een drukke baan. Ik laad mijn fiets uit: platte band vooraan. Ik zet me in de ochtendzon langs de kant van de weg en begin mijn band te plakken. Ik wist dat Luxor en topbestemming is als je graag lastiggevallen wordt door verkopers/taxichauffeurs/hoteluitbaters die allemaal weten wat het beste voor je is. Enkele moedige pogingen (ze hadden soms mijn voorwiel al op het dak van de taxi liggen) later lieten ze me toch gerust...
Ik plakte mijn band en reed recht naar het treinstation. Een professioneel tourist office vertelde me dat er een trein naar Aswan op de middag reed. Ik mocht daar als toerist eigenlijk niet op, dus ik kon geen ticket kopen. Ze zeiden me gewoon op de trein te stappen en me dan van de domme te houden als de conducteur langskwam.
Ik had nog een uurtje over en zag dat de tempel van Luxor niet ver rijden was. Ik deed er een rondje omheen (knap!) en besloot enkele dagen later hier zeker nog eens te stoppen.
Het treinstation was een wirwar van trappen. Op een onbewaakt moment greep een slimme jongen mijn fiets en droeg hem naar boven op het perron waar ik zijn moest. Baksheesh dus, niets aan te doen. Ik besloot hem pas te betalen als hij mijn fiets (met 25kg bagage er nog steeds aan) ook proper de trein op kreeg, want ik had in de gaten dat die treinen niet geschikt zijn voor rolstoelgebruikers. Met de hulp van enkele vriendjes lukte dit hem zonder problemen en ik gaf hen samen iets van een halve euro, wat duidelijk een goede deal was, voor beide partijen.
De treindeur bleef open staan gedurende de hele rit. Erg Afrikaans en tof om uit te hangen! We volgden de Nijl stroompwaarts en stapten telkens uit als de trein stilstond, ook al was dat niet in een station. De locals om te roken en ik voor de frisse lucht. We stapten pas terug op als de trein al terug aan het rijden was. De conducteur maakte er geen probleem van dat ik een ticket bij hem kocht en 3 uur later arriveerden we in Aswan, na een knappe rit door geirrigeerde frisgroene velden en langs duizenden palmbomen.
Ik reed direct tot aan de Nijl en zag Elephantine Island liggen, midden in de stroom, prachtig! Er was daar naar verluid een minihotel waar ik ook mijn tent kon neerzetten.
De stadsferry vinden was een probleem. Elke priveboot bleek plots van `the government` te zijn en prijzen varieerden van 50 tot 10 pond (6 tot 1.2 euro). Ik volgde een zekere captain Aimin die geen probleem maakte van mijn zwaar beladen fiets. We gingen erg steile trappen af, onder commentaar van zijn collega`s (Don`t follow this guy! He doesn`t even have a boat!). Bij zijn boot aangekomen zei hij dat de fiets niet mee kon. Ik keek nog maar naar een concurrerende captain en het probleem was plots opgelost. We laadden de fiets op zijn bootje en staken over. Aan de overkant zei da kapitein dat het beter was om aan te meren aan de achterkant van het eiland, wat de prijs slechts zou verdubbelen. Ik weigerde koppig en ging aan land, en betaalde de afgesproken prijs van 1.25 euro. Wel kreeg ik zijn nummer, en hij het mijne (wat hij gretig probeerde te bellen in de komende dagen).
Op het ponton ontmoette ik een Nederlander, Hoebert, met zijn Nubische gids en vriend voor het leven Hegazi. Hoebert komt al 20 jaar naar Aswan en besloot enkele jaren geleden met zijn vriendin Jozefien een oud drijvend hospitaal op de Nijl te kopen en dit om te bouwen tot een woonboot. Sindsdien wonen ze op Elephantine Island in een prachtige baai met zicht op de woestijnoever aan de westkant. Hoebert nodigde me uit om enkele nachten op zijn boot te verblijven en ik heb daar niet het minste probleem mee!
Ik baan mezelf een weg door een wirwar van paadjes door het Nubische dorpje op het eiland. Mijn intern kompas doet het nog want zonder hulp (maar met een bende kleine kinderen achter me aan) vind ik de prachtige locatie. Ik wordt direct door een buur, Mustafa, uitgenodigd om thee te komen drinken in zijn huis. Enkele uren later arriveert Hoebert terug uit de stad en krijg ik het zuidelijke terras toegewezen als slaapkamer. Ik krijg maar niet genoeg van het uitzicht. Houten feluca`s (zeilboten) varen op en af over het helder blauwe water, laverend tussen de vele rotsen die in het water liggen. Het decor zijn grote zandduinen die op sommige plekken tot aan het water reiken en alles wordt gedomineerd door een geheimzinnige graftombe van een ooit erg rijke Pakistaan... Adembenemend.
Hoebert blijkt in zijn leven ook erg veel gereisd te hebben en voor we het door hebben wordt het erg laat...Hegazi heeft een erg warme persoonlijkheid en een natuurlijke, ontwapenende glimlach. Hij spreekt ontzettend goed Engels. Hoeberts vrouw is enkele weken in Nederland om een kersvers kleinkind te verwelkomen, en Hoebert maakt van het frisse (30 graden) winterseizoen gebruik om aan de boot te werken. De zonsondergang is er eentje om in te kaderen.
In mijn reisgids over Egypte verklaart men dat voorstellen die te mooi lijken om waar te zijn, dat meestal ook zijn! Meestal wel, ja...maar dus niet altijd.
Omdat fietsen geen geheimen meer kent, ging ik vandaag met Ines en Amin wandelen in een wadi in de buurt. Door de regen van enkele dagen terug zou het daar nu erg mooi moeten zijn. Hamada heeft een duikcenter en hotel te runnen, dus hij kon niet mee. Met de familiegids en -chauffeur reden we met de pickup Dahab uit en gingen we al snel het asfalt af. Van wijde rivierbeddingen werden de paden steeds smaller tot Ines koos voor een bepaalde vallei waar we de auto parkeerden.
Amin was nog een beetje verlegen in het begin, maar begon al snel de vele rotsblokken te beklimmen, waardoor hij het zichzelf wel erg moeilijk maakte. De weg werd een pad waarlangs nu en dan een stroompje water in tegengestelde richting liep. Ines zei dat ze in al de tijd die ze daar woonde deze vallei nog nooit zo had gezien. Overal was er groen, het zand was eerder modder, en hier en daar zie je plasjes water. Dahab krijgt normaal twee keer per jaar water, en een regenbui als die van enkele dagen geleden hadden ze in 15 jaar niet gezien. Perfecte timing toch?
We moesten nu en dan rotsblokken beklimmen om verder te geraken en met de korte beentjes van Amin was een beetje hulp nu en dan wel nodig. Na een halfuurtje zagen we sporen van een grote brand. De palmbomen stonden er nog, met bladeren en al, maar ze waren pekzwart. Nog wat verder door begon het water redelijk te stromen en konden we niet verder de vallei in. Ines, Amin en de gids waren erg blij met de verrassende aanblik van de vallei die ze zo goed kennen, en ik dus ook!
Die avond maakte ik plannen voor de laatste dag in Dahab, want morgennamiddag vertrekt de bus naar Luxor! Misschien een laatste duik, nu met onderwatercamera?
