Ik ben terug thuis als ik dit schrijf, maar wil de blog wel nog even proper afwerken, dat het dagboek compleet is!
Mijn eerste dag in Hurghada moest ik een deftige kartonnen doos zien te vinden om mijn fiets in op te bergen voor het vliegtuig. Dit bleek niet gemakkelijk. Er waren wel enkele fietsenwinkels, maar die verkochten allemaal in China gemaakte tweewielers. Deze worden gemaakt met het oog op transport, dus die lege kartonnen dozen zijn belachelijk klein. Ik fietste de dag lang door de stad en vond uiteindelijk niets beters, dus nam ik drie kartonnen dozen mee naar het appartement, om daar iets te fabriceren. Met behulp van heel wat touw, 2 rollen tape, en een plastieken zeil van Sam had ik een deftig pakketje in elkaar gesjord, dacht ik.
Aangezien je, naast de fiets, maar één stuk bagage op de vlieger mag meenemen, moest ik al mijn afzonderlijke fietstassen ook bundelen in een grote plastieken tas, die ik vond op een marktje in de buurt. Mijn complete bagage zag er erg Afrikaans uit!
Die avond nodigde ik mijn gastheer uit om iets te gaan drinken op de boulevard aan het water. Khaled dacht dat ik om een bepaalde reden naar Hurghada was gekomen, en zei me dat hij de ideale plek wist om een pintje te pakken. Toen we de bar binnenkwamen, kwamen er direct twee dames bij ons aan tafel vinden. Gezellig toch? Ik gaf Khaled gedurende tien minuten het voordeel van de twijfel, maar zijn vraag 'Which one do you like?' liet weinig aan de verbeelding over, dit was een veredeld bordeel. Ik liet al snel blijken dat ik vroeg wou gaan slapen, en dat ik nog werk had in het internetcafé. Lichtjes verrast dat ik niet inging op de avances van de prostituees (niets op de dames aan te merken, behalve dat je moest betalen) inging, besloot hij me later in het internetcafé te komen zoeken. Toen hij me daar aantrof, gingen we nog een koffie drinken in een andere bar (wéér een bordeel bleek al snel) en moest ik hem weer teleurstellen. 'You like the young one, don't you?' Ik antwoordde: 'The one that is 14, or the one that is 16?' Die meisjes zagen er echt héél jong uit, en ik was gedegouteerd door Khaled, die voor de rest een heel aangenaam gastheer is. Ik liet mijn vermoeidheid blijken en lag een halfuur later (alleen!) in mijn bed.
Ik wou een dag weg uit 'Hoer'ghada en schreef me in voor een duikexcursie van één dag met een boot. Ik betaalde voor alle vervoer, de boot, materiaal, instructeur, 2 duiken, eten 's middags en drinken heel de dag door 21 euro, belachelijk weinig eigenlijk. Khaled had dit voor mij geregeld en had me gevraagd om niet met andere passagiers over de prijs te praten, zij betaalden gemakkelijk het vierdubbele, bleek.
De boot was gevuld met Duitsers, Letten, Russen, Denen, en ik. De Russische vrouwen blonken uit in opzichtige borstvergrotingen en dit in combinatie met hun zeeziekte door de woelige zee was echt een triestig zicht.
Het was een zalige dag vissen kijken, vooral veel roggen daar! De instructeur deed op een diepte van 12m meter zijn ademtoestel uit zijn mond en liet de poetsvissen zijn tanden reinigen, echt grappig eigenlijk. Toen er enkele visjes bij mij in de buurt kwamen, -ik had nochtans gedoucht die ochtend- probeerde ik hetzelfde, en al snel zaten er twee vissen mijn tanden te poetsen.
Die avond was ik doodop, ik moest enkel nog mijn vliegticket uitprinten. Toen ik achter de computer zat, werd ik plots erg misselijk. Ik leek even gewichtloos en terug onder water en voelde de deining van de boot op die bureaustoel. Ik spurtte net op tijd het internetcafé uit en vond een vuilbak om daar het resultaat van mijn maagreflex in te ledigen. In 4 maand tijd zelfs geen buikpijn gehad, of enig ander ongemak, en nu de avond voor thuiskomst plots dit... Misschien een iets te diepe ademhaling aangehouden tijdens de duik, waardoor ik teveel stikstof in mijn bloed had opgebouwd, of misschien was er toch iets mis met het eten op de boot. Ik kruip aansluitend maar mijn bed in, klaar voor de laatste dag!
Vandaag maar 60km, dus besluit ik nog even te gaan snorkelen vooraleer ik op de fiets stap, alles om zo lang mogelijk uit Hurghada weg te blijven! Het leek een goed idee, ware het niet dat er tijdens mijn snorkelpartij een stevige noorderwind opsteekt. Ik vertrek rond de middag en geraak echt niet vooruit. Het eerste uur doe ik slechts 12km, dus ik zie me al in het donker toekomen in een grote, onbekende stad. Gelukkig zwakt de wind geleidelijk wat af, waardoor ik mijn gemiddelde wat kan opkrikken. De weg is aartslelijk: een brede, lange, rechte baan tussen opgeblazen resorts en vuilnisbelten en over ronde punten zo groot als een voetbalveld! Ik betrap me er wel op dat ik van vol plezier tegen de wind in aan het fietsen ben, waarschijnlijk omdat het de laatste kilometers zijn. Ik ben blij als ik mijn laatste kilometer op deze baan afmaal en bij zonsondergang in de buitenwijken van Hurghada terecht kom. Ik bel een nummer dat ik gekregen had van een man in Qena en vind een goed gelegen en veel te ruim dakappartement voor 11 euro per nacht! Ik ga een stukje eten op de Corniche en val daarna als een blok in slaap.
Om stipt 6u30 stroomt mijn slaapkamer vol Russen! Allemaal op weg van hun resort in Hurghada naar de tempels van Luxor op dit vroege uur zijn het eerder slaapwandelaars. Ik mag niets betalen als ik na mijn ontbijt vertrek, ik krijg zelfs nog een sjaal vande vriendelijke mannen van het restaurant.
What goes up, must come down! En vandaag ben ik dat. Van de 800 meter van gisteren daal ik terug af naar zeeniveau, om bij de Rode Zee aan te komen. De route is echt prachtig, vooral door de rotsformaties die nog in de weg staan tussen mij en de kust. De weg zelf is slecht. Op veel plaatsen ligt de weg open zonder dat er gewerkt wordt, dus vorder ik echt traag. Het is wel afwisselend fietsen, moet ik zeggen. Politie-escortes blijven gelukkig achterwege. Vlak voor de kust passeer ik enkel nog een paar verontwaardigde agenten die niet snappen waar ik vandaan kom met mijn bisjiklet. Ahmed uit Luxor had me een cheapass hotelletje aan het strand in Safaga aangeraden waar ik met zijn groeten zeker kon verblijven. Eens ik het gevonden had was het nog maar 16u maar het schemerde toch al. `s Avonds at ik samen met een Duitser die zijn Zwitserse vriendin in Luxor ten huwelijk had gevraagd 2 dagen voordien. Ze had ja gezegd! Toen ze me verzekerd hadden dat ik geen tete a tete verstoorde, schoof ik mee aan.
Dag 116 - 10/12 - Qena (Dendara) - Chemse I Tamanin
Ik bedankte Said en slaagde er zelfs in om hem te vergoeden voor het verblijf, dat aanvaarden was niet evident voor hem. Het was nog vroeg, rond half zeven, en ik moest twee truien aanhouden om het niet koud te hebben. Ik doorkruiste met behulp van mijn gps de stad Qena een laatste maal en zag voor een laatste keer de Nijl, die ik nu voorgoed overstak. Mijn route voor de komende twee dagen leidt dwars door de Oostelijke woestijn, die tussen de Nijl en de Rode Zee ligt. Ik rijd oostwaarts richting Safaga, een dikke 160 km, met een lange gestage klim tot 800 meter. Tussen Qena en Safaga is er niets op de kaart, maar enkele mensen zeggen dat er een tankstation met restaurant is halverwege, genaamd Chemse I Tamanin (wat `85 km` wil zeggen). Ik reken daarop! Ik koop eten voor 2 dagen in in Qena en vertrek. Het eerste politiecheckpoint komt er na 11km. `You will need to put the bike in a car, the road is not safe.` Als ze horen dat ik van Aswan tot daar gereden ben trekken ze grote ogen en laten ze me alsnog vertrekken, ook omdat er niet direct een pickup beschikbaar is. Ik kraai te vroeg victorie. Na een 10-tal km zet ik me aan de kant van de weg om mijn ketting te smeren en er stopt een politiewagen naast me.Ze zeggen niets, maar stappen uit en blijven rustig kijken hoe ik mijn bagage op de fiets laad. Vreemde bende, denk ik bij mezelf. Wanneer ik verder fiets, stappen de mannen in hun pickup en rijden op mijn tempo 20 meter achter mij. Ik vraag hen wat de bedoeling is. `Escort, sir!` Ik probeer hen uit te leggen dat hun escort zowat de hele dag zal duren, maar dat deert hen niet. Gedurende de volgende 20 km (een uur) hijgt die wagen in mijn nek, en rijd ik eigenlijk iets te snel om het tempo vol te houden. We komen aan bij de volgende politiepost en ik neem een pauze. Daar spreekt er iemand Engels (hoezee!), en de man legt me uit dat de pickup oververhit doordat ik zo traag rijd, dus ik zal het zonder escorte moeten doen. Zalig! Na een fotosessie trap ik er vandoor. Ik kan een 20-tal kilometer genieten van het prachtige woestijnlandschap en ik merk dat ik erg langzaam aan het stijgen ben. De wind zit me in de rug, waardoor ik toch nog een aardige snelheid haal. Plots stopt er, op 30km van het tankstation, een andere politiewagen. Deze mannen hebben nog een beter voorstel! `You will get in the car, and my colleague will ride the bike.` Zowel ik als de colleague trekken grote ogen en ik weiger dit ridderlijke voorstel! De agent zegt dat ik mag verder rijden, weer onder begeleiding. Deze achtervolger is wel leuk, want hij heeft een luidspreker! Continu moedigen ze me aan door `Yalla, yalla Belgica` te roepen, mee te hijgen op het tempo dat ik trap, of klassieke muziek te spelen door de woestijnduinen. Magnifieke escorte! Bij een volgende politiepost eet ik mijn picknick op en komt er plots een politiewagen met 1 kopje hete thee (voor mij) aangereden. Waar ze die in de woestijn vandaan toveren krijgen ze niet uitgelegd. Ik mag de rest van het traject doen zonder begeleiding, driewerf hoera! Ik kom aan bij het tankstation en mag van de politie in het restaurant slapen. De uitbater van de plek kijkt over mijn schouder mee als ik foto`s van gisteren bekijk, en zegt: `I live 50 metres from that temple!` Al snel blijkt hij de broer van Said te zijn, mijn gastheer van de vorige nacht, weer blijkt de wereld geweldig klein. Prompt belt hij zijn broer, die niet bijkomt van het lachen, en het geeft me de kans om hem nog eens te bedanken voor de overnachting. Na een avondmaal van kip en rijst blaas ik mijn matje op en leg het in een hoek van het restaurant, morgen om 6u30 gaat de keet terug open!
Ik vertrok zo vroeg ik kon, dat probeer ik altijd te doen als ik geen zicht heb op een slaapplek. Qena is slechts sinds een jaar vrijgegeven als toegankelijk voor toeristen, voordien moest je je steeds onder politiebegeleiding verplaatsen. De weg erheen is meer van hetgeen ik de vorige dagen gezien heb. Veel frisgroene velden, nog meer mensen die erop werken, en hier en daar een marktje waar de landbouwers hun spullen aan de man (vooral aan de vrouw) proberen te brengen. Het is daar een drukte van jewelste, vooral doordat veel marktkramers gebruik maken van een luidspreker om de aandacht te trekken. Ik blijf ook vandaag op de Westelijke oever van de Nijl fietsen en arriveer rond de middag in Qena. Ik passeer de drie hotels die de stad rijk is sowieso, dus ga ik maar ineens poolshoogte nemen, alvorens de tempel te gaan bezoeken. Eerste hotel, New Palace, volzet...Hmmm, vreemd (welke toerist komt er nu hierheen?). Maar geen probleem, hotel Yasmin is achter de hoek. Ook volgeboekt. Helemaal raar. Het derde en laatste hotel vraagt 150 dollar voor een nacht, het tienvoudige van enig ander hotel, dus weiger ik. Om een of andere reden moeten ze toeristen hier niet, zelfs niet in hotels. Achteraf blijkt dat buitenlanders wel mogen verblijven in Qena, maar er moet door het hotel een toelating aan de politie worden gevraagd, en dat vinden ze voor 1 nacht teveel werk, dus overleven ze op Egyptenaren en langblijvers. Lastig! Ik besluit dat probleem voor me uit te schuiven en alvast de tempel van Dendara te gaan bezoeken, 10km buiten de stad. Ook weer een `recent` bouwwerk (rond het jaar 0), is deze tempel, gewijd aan godin Hathor, echt knap en bijna volledig intact. Er zijn amper toeristen, en de zon staat al redelijk laag, dus neem ik mijn tijd om wat foto`s te nemen. De tempel staat midden in de groenen velden. Uitzonderlijk is dat de Romeinen boven op het dak van deze tempel extra tempels hebben gebouwd, om zo dicht mogelijk bij hun godheden te kunnen zijn. Op weg naar buiten besluit ik de stad langs de noordzijde uit te fietsen, om om een slaapplaats te bedelen bij de politiepost die daar ongetwijfeld zal zijn. Ik leg dit plan voor aan enkele taxichauffeurs aan de tempel: ze hebben een beter idee. Ze bellen ene Said, die in de bazaar van de tempel werkt en vlakbij woont. Said komt even checken wat voor vlees hij in de kuip heeft (ik dus), en zegt dan toe. Ik mag bij hem en zijn familie overnachten. Ik twijfel even, gezien mijn gebrek aan vertrouwen in bazaareigenaars, maar besluit het er toch maar op te wagen. Said is een geweldige mens. Voor de verandering zie ik het lastig vallen van toeristen eens van de kant van de hasslers zelf. Die mannen zitten vaak een uur lang (met al hun waar rond de schouders gedrapeerd) te wachten op een prooi. Gezien het lage aantal toeristen bij deze tempel worden er vaak hele aanvalsplannen voorbereid, om de prooi op een bepaalde locatie te krijgen. Ze veranderen vaak van strategie, afhankelijk van het type toerist. Een voordeel van hun business is dat de hele bazaar in handen is van 1 familie, dus als er iemand verkoopt, wint iedereen. Het kwaad worden op concurrenten is gespeeld, om de toeristen het gevoel te geven dat ze bij meerdere kraampjes iets moeten kopen. Geweldig om te zien hoe de nervositeit toeneemt als er een bus Japanezen toekomt. Stoelen worden strategisch klaargezet om obstakels te vormen voor `avoiders`, goederen worden omgewisseld om te passen bij het doelpubliek en dan kan het roepen en benaderen beginnen. Ik probeer wat te helpen door met hen mee te wandelen en bepaalde spullen extra aan te prijzen. Als de tempel sluit ga ik met Said in de familieruimte van het nabije dorp (er woont enkel familie in het dorp) thee drinken en waterpijp roken. Het is een soort van clubhuis, betaalt door het hele dorp, en ziet er gloednieuw uit. Al snel komen er meer en meer mannen meedrinken en -roken en word ik voorgesteld aan de hele (mannelijke natuurlijk) familie. Echt een supergezellige avond! Het blijft vreemd voor mij dat de vrouwen totaal afgeschermd worden van de buitenwereld, zelfs bedanken voor het avondeten wordt me niet toegelaten. Na het avondeten met Said ga ik rond 22u slapen op een bank in zijn huis. De bank is steenhard en het dekentje dat erop ligt brengt weinig soelaas. Ik wil Said niet beledigen door mijn eigen matje boven te halen en slaap onrustig maar goed genoeg.
Dag 1 neem ik de oostoever onder handen, en dag 2 fiets ik langs de monumenten op de westoever. Het zijn drukke dagen geweest, en erg vermoeiend, door al zijn schoonheid.
Ik kan hier niet uittypen wat ik allemaal gezien heb, maar het was echt prachtig. Ik zal zoveel mogelijk foto`s posten, dat vertelt het veel beter!
Dag 1 bezocht ik:
- Karnak Temple (gigantisch complex, best `s morgens, voor de Hurgada-russen)
- Mummification Museum (leuk, klein museum met enkele lugubere dingen)
- Luxor Museum (heel mooi, goede uitleg, indrukwekkende albaster standbeelden)
- Luxor Temple (in de stad, best bij zonsondergang, heel knap om zien!Obscene muurschilderingen!!!)
Dag 2:
- Collosi of Memnon (2 prachtige reuzen bij het ochtendlicht)
- Temple of Hatshepshut (ziet er van ver erg modern uit, maar is absoluut de moeite, gigantisch groot!)
- Valley of Kings (tombes van Merenptah,Tutankhamun, Ramses 3, Tawosret) (heel vreemd om in die tunnels rond te dwalen, doet je wegdromen, tunnels versierd met prachtige schilderingen, in heel goede staat)
- Valley of Queens (tombes van Amunherkhepshef en Titi) (in nog betere staat, door het weinige volk, enkele fotos kunnen nemen)
- Habu Temple (mooi bij zonsondergang!)
- Noble Tombs (Nakht en Menna) (een extraatje, kleine tombes, toebehorend aan hoge functionarissen van de farao`s)
Op veel plaatsen was het verboden foto`s te maken. Soms kwam daar een bewaker naar je toe: `You want to take picture? It`s ok...` Voor 10 pond mag er veel. Zelfs over balustrades kruipen om iets van dichterbij te bekijken. Zo gaat dat hier, voor alles moest je baksheesh geven. De man die je kaartje controleert, liet je soms pas binnen als je iets geeft, geen idee waar dat ticket dan voor dient...
De verkopers van souvenirs waren het ergst. Ik denk dat ik na deze reis een cursus zelfbeheersing kan geven in Aswan (beginners) of Luxor (gevorderden). Vele mensen negeren de verkopers maar daar worden ze enkel maar assertiever van. Ik probeer vriendelijk nee te blijven zeggen, en excuses te verzinnen. `Ik reis met de fiets, ik kan niets meenemen.` En dan laten ze je na een tijd wel gerust.
Hierdoor wordt de rust in de buurt van deze bezienswaardigheden wel nog benadrukt, door de drukte van de bazaar daarbuiten.
Het waren twee turbulente dagen, fietsend van de ene dynastie naar de andere, van de ene verbazing in de andere. Dit is het grootste openluchtmuseum ter wereld en je moet hier eigenlijk een week voor uittrekken, omdat elke plek zijn ideale bezoekmoment heeft. Het is ongelooflijk hoe de Egyptenaren dit ooit hebben kunnen bouwen...
Een stevig dagje vandaag! We hebben al langere afstanden gedaan op een dag, maar dat was steeds ongepland. Ik moet vanavond in Luxor zien te zijn, een kleine 120 kilometer, gelukkig allemaal vlak! Lang leve de Nijl. Vandaag volg ik de Westoever heel de dag. Dat zijn iets meer kilometers maar ik reken erop dat het een pak vlakker zal zijn dan gisteren.
De zon kwam op terwijl ik al op mijn zadel zat, en vol verwachting pakte ik langs de kant van de weg mijn ontbijtpakket van het hotel uit. Niet erg origineel, maar gelukkig wel genoeg: brood, kaas, confituurtjes, honing, een hardgekookt ei, en een appelsiensapje, feest!
Op de weg lagen heel wat kruispunten, dorpjes en scholen, waardoor er overal verkeersdrempels liggen. Over deze drempels kan je zelfs met de fiets niet over zonder te vertragen, echt lastig als je net op dreef bent!
Ik kwam weer langs een paar vreemde voertuigen en ook zag ik een outdoor internetcafe!
Vlak voor Isna besloot ik een foto te nemen van enkele onschuldig uitziende kinderen. Bij het zien van het fototoestel werden ze gek! Ik zag regelrechte waanzin in hun ogen, om schrik van te krijgen. Alsof ik hun lokale Justin Bieber was, werd ik een seconde na onderstaande foto overrompeld door kinderen. Ze hielden mijn armen en fiets vast en ik kon geen kant meer uit. Een enkeling begon `Money, money` te roepen en al snel deed iedereen mee. 2 volwassenen baanden zicht roepend en op de kinderen slaand een weg tot bij mij, om mij uit de greep van hun handen te krijgen. `It is time for you to go.` zei een van de twee. Ze vormden een minibarricade rond mij en zo kon ik wegfietsen, nageroepen door de joelende kinderen. De situatie leek me heel de tijd redelijk onschuldig, maar die mannen zullen het wel beter weten dan ik.
Op de middag, nabij Isna, had ik er al 70 kilometer op zitten en ik kon het in de namiddag dus iets rustiger aan doen. Het Mubarakregime had beslist om deze weg opnieuw aan te leggen. Ze hadden ijverig de bovenlaag van de resterende 50 kilometer afgeschraapt, maar toen kwam de Arabische lente de planning in de war sturen. Morsi heeft de komende jaren geen plannen om de asfaltlaag er terug op te leggen. Zwaar fietsen dus!
Mijn route loopt langs een parallelkanaal van de Nijl en brengt me uiteindelijk bij de grote brug over de Nijl bij Luxor. Daar kwam er plots een wagen voorbij die 100 meter verder stopte. Er stapte een Europees uitziende vrouw uit die in het Engels vroeg of ze een foto mocht nemen. Ziedaar: Nikki uit Kapellen! De wereld is inderdaad een dorp.
We spraken af van die avond samen iets te eten en ik reed het laatste stukje tot in het dorpje Al Gezira, net tegenover Luxor, waar de Lonely Planet mij een hartelijk welkom en een warme douche in een rustig hostel beloofde. Beide beloftes werden spoedig vervuld en daarna trok ik naar het Amon Hotel, waar Nikki verbleef. Ze woont ondertussen in Alpe d`Huez en vult haar dagen daar met het ontvangen van skitoeristen, ook mooi! Ze komt al vele jaren in Luxor en kon me dan ook veel goede tips geven voor mijn komende twee bezoekdagen...
Wat ik niet gezien had de vorige avond, was de lange file auto`s die voor het `hotel` geparkeerd stonden. Al die wagens stonden in de lijn om benzine te krijgen, want om een of andere reden is er een tekort of wordt er gerantsoeneerd. De tankwagen kwam om 3u `s nachts en dan begon het gewriemel en geclaxonneer onder mijn venster. Ik moest mijn mp3-speler aanzetten om verder te kunnen slapen.
Om 6u zat ik op mijn fiets, want ontbijt was er uiteraard niet te krijgen, en ik wou voor de middagzon in Idfu zijn, om mijn volgende tempel te bezoeken. Het was lekker fris, ik kon zelfs mijn eigen adem zien, en de weg was rustig.
Weer een dag van veel vreemd verkeer en mensen die helemaal door het lint gaan als ze me zien aankomen. Ik stak ter hoogte van Idfu de Nijlbrug over en werd gedurende heel de brug lastig gevallen door een jongeman op een gemotoriseerde riksha, die koste wat het kost een cadeautje wou, maar geld was ook goed. De brug is drie kilometer lang, dus ik moest me naar het einde toe wel beheersen.
Ik vond algauw een pension en ging na een douche richting de tempel van Horus, een van de recentste tempels in Egypte, en dus ook in prima staat. Ik was even de weg kwijt en belandde uiteindelijk via een erg smerig stukje Idfu bij de tempel. Ik was de enige toerist, en dat is erg lastig. De ganse bazaar schoot in actie om me vanalles en nog wat aan te smeren, en ik was erg blij dat, eens binnen de tempelmuren, niemand me daar kon volgen.
De tempel, gewijd aan Horus, was inderdaad in prima staat, ook doordat hij gedurende 2000 jaar begraven lag onder het droge woestijnzand. Dit is de eerste tempel die ik bezocht die opgedeeld wordt door pylonen. Dit zijn enorme muren in trapeziumvorm die de verschillende hallen scheiden. Op de zijdelingse vlakken van deze pylonen staan er reuzegrote afbeeldingen van goden en pharao`s, allemaal uitgesneden uit de steen, echt indrukwekkend.
`s Avonds ging ik nog iets eten en werd me een variant op het dominospel uitgelegd door de uitbater, die door het bar slechte toeristenseizoen toch niets beters te doen had.
Dag 110 - 4/12 - Aswan - Komombo 62km (Totaal 5066km)
Na een laat ontbijt dat Hegazi weer trouw kwam brengen was het tijd om afscheid te nemen. Na een weekje vertrouwde gezichten is het toch vreemd om plots weer alleen te zijn. Hoebert, Hegazi en Ahmed waren er om me uit te zwaaien terwijl ik met de boot van Mustafa naar het vasteland werd gebracht.
De weg kwijtspelen was moeilijk, ik moest enkel de asfaltbaan op de Westelijke oever zo dicht mogelijk bij de Nijl blijven volgen. De mensen waren enthousiast, soms laaiend enthousiast. Dit is de eerste dag dat ik door minder toeristisch gebied in Egypte fietste, en het was overweldigend. Naast de luide claxons van het gigantisch drukke verkeer was ik continu bezig met waaien, groeten, roepen en lachen naar iedereen die langs de weg stond. De begroetingen die mijn richting uitkwamen gingen van `Hi everybody!`, `Whereyoufrom?`, `Howmuch?` (geen idee op wat dat sloeg), `Watyourneem?` over `Modafokka!` tot `Nice bike!` Lekker afwisselend wel. Auto`s vertraagden om een praatje te maken, een busje stopte zelfs 100 meter voorbij mij om iedereen te laten uitstappen en me eens goed te bekijken. Stoppen deed ik zelden want dan begonnen er naast de positieve reacties ook steeds meer mensen om geld te vragen. Om problemen te vermijden moest ik er dus wel een beetje de pas in houden. Stoppen om te eten en te drinken deed ik ook steeds buiten een dorpje.
Ik waande me midden in Afrika. Overal zwaar beladen ezels, koeien en geiten op de weg, luide aftandse brommertjes van Chinese makelij, zwaar overladen minibusjes die alles vervoerden wat er te vervoeren valt, pickups die zo hoog beladen zijn dat een bocht levensgevaarlijk lijkt, ik keek mijn ogen uit! Openbaar vervoer is hier erg openbaar! Alles kan mee: minibussen puilen sowieso uit van de mensen, maar daarnaast is er ook plaats voor koeien(!), kruiwagens, gras, ladders (hoe langer hoe liever), en zo voort.
Mijn doel vandaag was de tempel van Komombo -klinkt ook weer lekker Afrikaans-. Aangekomen in de stad had ik redelijk wat moeite om de tempel te vinden. Hij bleek net aan de oever van de Nijl te staan, waar de zon ondertussen al aardig laag stond. De tempel zelf was gewijd aan zowel Sobek als Haroeris, die beiden gespiegeld hun eigen ruimtes toebedeeld kregen, wat wel uitzonderlijk is. De tempel was bijgevolg erg symmetrisch. Er stond nog erg veel recht en de uitsnedes waren erg gedetailleerd. Een leuk iets van deze tempel is de geheime ruimte tussen de twee gebedsruimtes, van waaruit priesters de stem van de twee godheden konden nabootsen, terwijl de stervelingen hun gebeden opzegden.
Ik kon, volgens enkels obers, slapen in het koffiehuis naast de tempel, gratis en voor niets. Terwijl ik me een uurtje aan mijn leesboek had gezet kwam de manager echter roet in het eten gooien. De politie zou dit nooit toestaan, was zijn uitleg, dus zat er niets anders op dan op te krassen.
Enkele kilometers verder vroeg ik bij een politiepost of ik daar mijn tent kon opzetten. `Veel te gevaarlijk, zoek maar iets anders.` Ik snap niet hoe een fietser zonder zicht op een slaapplek wegsturen bij zonsondergang minder gevaarlijk kan zijn, maar de man moest er niets van weten...
Ik kwam ondertussen terug aan in Komombo. Sommige mensen zeiden dat er een hotel was: `Al Funduq Redwan` scheen het te heten. Anderen hielden dan weer vol dat ik naar Aswan (65km) of Luxor (170km) moest rijden, wat dus ook geen oplossing was. Na lang rondvragen wist ik dat ik echt vlakbij het hotel was, maar vinden deed ik onze Redwan niet. Er moest een reden zijn dat het zo moeilijk te vinden is. Die reden bleek gegrond toen ik het etablissement eindelijk had gevonden. Het was erbarmelijk. De verf hing overal in dikke pellen van de muur, sloten op de deur waren allemaal weg, de krakende trap was aardig weggerot, het bed was steenhard, en de (gedeelde) douche/toilet is een verhaal apart en kan een foto veel beter omschrijven, op de stank na natuurlijk.
Het grappige was dat de uitbater een man was die me een halfuur voordien ten stelligste had ontkend dat er een slaapplek was voor mij in Komombo. Met het schaamrood om zijn wangen gaf hij toe dat hij zijn `hotel` onder de toeristenstandaard vindt en daarom had gelogen over het bestaan ervan. Hij gaf me een fikse korting, ik moest maar 3 euro betalen. Het hotel was vooral bewoond door mensen die ver weg wonen en normaal op de velden rond de stad werken.
Ik spreidde mijn matje en slaapzak uit op het keiharde bed en viel snel in.slaap.
Ik slaap geweldig goed en word nog beter wakker! Er is amper wind en dus is de Nijl, die erg traag stroomt, een spiegel. De zon komt op en belicht de goudgele zandduinen en de graftombe, waardoor het enorm contrasteert met de blauwe lucht en het blauwe water. De eerste roei- en zeilboten glijden al door het water wanneer Hegazi de loopbrug op komt lopen met het ontbijt van broodjes met falafel. Ik speel wat met Binkie, de actieve waakhond, zodat hij me volgende keer herkent als ik `s nachts nog eens de plantjes ga wateren, was me dat verschieten!
Hegazi leidt me rond op het eiland die ochtend. We passeren zijn nieuwe huis, dat nog in de stellingen staat en zijn ouderlijk huis. Nubiers zijn de oorspronkelijke inwoners van een streek die verspreid ligt over het zuiden van Egypte en het noorden van Sudan. Ze zijn vaak erg zwart, niet zoals andere Egyptenaren en hebben een cultuur van gastvrijheid en openheid. De huizen in de dorpen op het eiland zijn verzorgd en kleurrijk. Binnenin wordt er vaak een lichtblauwe kleur gebruikt die het geheel een open indruk geeft, ondanks de kleine ramen.
We passeren bijzonder veel vrienden van Hegazi en drinken thee tot ik er geen meer binnen krijg. Als dit in Rusland was, was ik straalbezopen geweest.
Na een siesta op de woonboot besluiten we te gaan zeilen met de feluca van Hegazi. De wind is sterk en de stroming zwak, dus we kunnen een toer rond Elephantine Island doen. Het blijkt enorm te zijn. De route zorgt ervoor dat we de hele Corniche van Aswan passeren en draaien na vele malen overstag terug richting het zuiden. Hegazi heeft er duidelijk zin in en besluit nog een omweg te nemen rond een eiland met een mooie botanische tuin: Kitchener`s Island. De trip is geweldig rustgevend en prachtig om doen, ook geeft het me een goed beeld van wat ik in de komende dagen zeker moet gaan bekijken in de buurt... Bij zonsondergang leggen we weer aan.
Die avond is het de zoete inval op de boot. De ene na de andere kreet weerklinkt vanop de donkere oever, die promp beantwoord wordt met een concert van geluiden vanop de woonboot, duidelijk een `welkom` the Nubian way! Het is bijzonder gezellig, maar die mannen moeten duidelijk allemaal op een deftig uur thuis zijn van hun vrouw. Om 23u gaan we slapen.
De volgende dag ga ik eerst wat inkopen doen in de stad met Hoebert en daarna besluit ik het Nubian museum te gaan bekijken. Dit prachtige gebouw huist een overzichtelijke tentoonstelling van mummy`s, sarcofagen, archeologische vondsten, en maquettes van Nijltempels, allemaal met goede Engelse teksten bij. Ook wordt het verhaal vertelt van de High Dam. Deze enorme stuwdam 20 km zuidelijk van Aswan heeft `s werelds grootste artificiele meer dan ontstaan.: Lake Nasser. Toen de plannen voor deze dam publiek werden, werd duidelijk dat het grootste deel van de magnifieke Nijltempels ten zuiden onder de waterlijn gingen verdwijnen. Unesco erzamelde de nodige kennis en financiele steun en slaagde er met de steun van vele landen in om verschillende tempels steen voor steen af te breken en enkele tientallen meters hoger terug identiek op te bouwen! De tempels, die vaak in de rotsen uitgehouwen zijn, werden in blokken van 20 ton gesneden en zo verplaatst, een titanenwerk.
Wanneer ik het museum verlaat komt er een gehaaste Chinese (denk ik) toerist naar mij die slechts 1 vraag heeft. `Is there a mummy inside?` Ik antwoord bevestigend. `Can I take pictures of the mummy?` Zelfde antwoord. Tot daar de overhoring, want hij stormt me voorbij op zoek naar het ene ontbrekende stukje van zijn fotocollectie van Egypte, vermoed ik.
We staan de volgende ochtend vroeg op. Vandaag gaan we met de bus naar de tempels van Abu Simbel, 300km zuidelijker. Hegazi was vroeger een belangrijke man van het busbedrijf en hij kan voor ons plaatsen 1,2 en 3 in de bus boeken voor een prijsje. De bus doet zelfs speciaal een omweg om ons te komen pikken.
De rit is lang en warm en wordt getypeerd door luide koranverzen uit de luidsprekers. Ter plaatse aangekomen blijk dat we slechts een uurtje tijd hebben eer de bus terug vertrekt. Deze domper maakt dat Hubert geen zin heeft om snel-snel de tempels te bezoeken. Hij kan later wel eens terug komen met zijn vriendin. Ik besluit natuurlijk wel naar binnen te gaan. Ik volg een slingerend pad langs een heuvelrug en kom zo uit bij de voorzijde van de Great Tempel. Drie enorme standbeelden zitten in de rotswand en kijken in de oneindigheid (de vierde is zijn hoofd kwijt). De grootte is verbluffend! Hoe ze deze tempel hebben kunnen verplaatsen is 1 ding, maar hoe de Nubiers die ooit hebben kunnen uithakken uit de rotsen is ongelooflijk. De ruimte in deze tempel is ook enorm: een aaneenschakeling van enorme hallen en kleine kamers, met muurversieringen en standbeelden die de tand des tijds goed hebben doorstaan. De tweede tempel is gewijd aan Hathor en Nefertari en is een stuk kleiner, maar nog steeds indrukwekkend. Ook het interieur is een stuk kleiner. Fotos nemen mag niet in deze tempels, maar omdat Hubert buiten staat te wachten waag ik het er toch op. Een lokale wachter wandelt geruisloos tussen de pilaren en betrapt me. Hij wordt furieus, want dat is zijn job! Ik maak me uit de voeten en wandel snel naar de uitgang, waar we net op tijd zijn voor de bus terug.
Ik vind het erg jammer dat Hubert 6 uur op de bus moet zitten om dan niet binnen te gaan in het domein, maar ik ben wel blij dat ik de uitstap gedaan heb.
Om hen te bedanken besluit ik te koken, wat dus ook inhoudt: boodschappen doen! Alle ingredienten moet ik in een ander klein winkeltje gaan zoeken. Ik blijk er nogal toeristisch uit te zien want overal proberen ze me zwaaraf te zetten. Sowieso is alles hier spotgoedkoop, dus als ik meer betaal dan wat ik in Belgie zou betalen, word ik nerveus. Ik had me al serieus moeten inhouden bij vorige verkopers en de busreis was echt lang wanneer een groentenboer probeert me vier euro te laten betalen voor een komkommer. Ik zeg hem beleefd dat hij mee de oorzaak is dat toeristen niet meer naar Egypte komen en loop ik rustig de winkel uit, waarna de prijs plots gedecimeerd wordt. Ik loop verder en koop mijn komkommer bij zijn vriendelijke buur, onder continu gevloek van zijn concurrent.
Het avondeten is geen overdeeld succes, omdat ik per ongeluk stoofvlees heb gekocht, dat bakt niet zo goed, maar al bij al is het wel lekker!
Die avond is er verdacht weinig volk op de woonboot, en Hoebert legt uit waarom. Door de vrouwenbesnijdenissen die hier jammer genoeg nog steeds uitgevoerd worden, is Djikki-Djikki (Nubisch voor je-weet-wel-wat) eerder een verplicht nummer dan een spontaan gebeuren. Omdat vrijdag het weekend begint is donderdagavond dus bij de meeste huwelijken het ideale moment. De vrouw heeft echter steeds het laatste woord hierin. Wij waren die avond dus de enigen op de woonboot.
De volgende dag trok ik er alleen op uit. Mustafa dropte me met de boot aan de overkant, waar de woestijn recht de Nijl inloopt, als een perfect zandstrand. De heuvel opgelopen kom ik bij het klooster van Sint-Simeon, waar nog heel wat van recht staat. Binnenin zijn nog muurschilderingen te zien van pelgrims. Van hieruit loop ik de gigantische zandvlakte over tot bij de Noble Tombs. Doordat ik uit de richting van de woestijn kom, ontwijk ik ongewild het ticket office, mooi! Ik steek met de ferry de Nijl terug over, na een discussie over de prijs. Ik betaal elke keer ik oversteek, meer dan locals, en dat is normaal. Ik verdien meer geld en ik moet die ferry ook niet elke dag nemen, dus normaal betaal ik 1 pond, en de inwoners van Aswan 25 cent. Nu wou die brave man 5 pond, waarna ik vroeg of ik dan een jaarabonnement kreeg. We regelden het op 2 pond.
Ik kocht nog wat fruit en begon toen mijn eeuwige zoektocht door de straatjes van Elephantine op zoek naar de woonboot, ik kom er nooit zonder problemen...
De volgende dag was het tijd om nog eens te gaan fietsen! Ik vertrok richting Philae Island. Door de bouw van de High Dam werden ook deze tempels bedreigt door het water. Unesco besliste daarop om het hele zootje naar een ander eiland te verhuizen. Nadat ik een gevecht tussen boothandelaars had ontweken kreeg ik een bootje toegewezen dat me naar het eiland bracht. Het was prachtig. De tempel was enorm en de uitgehouwen tekeningen waren heel gedetailleerd. Het eiland was omzoomd door exotische planten en bloemen.
Hegazi had me beloof dat het geen probleem was om de Aswan Dam over de fietsen. Wel dus! De militairen haalden er hun meerdere bij en ik kreeg uitgelegd dat ik het einde van de 3km lange dam nooit zou halen. De weg is smal en bussen en auto`s kunnen al amper kruisen, laat staan met een extra fietser erbij.
Hegazi zweert me dat volgend verhaal waargebeurd is. Een passagier had op een overvolle bus zijn hoofd uit het raam gestoken. Bij het kruisen van een andere bus op de dam speelt die man zijn hoofd kwijt. Niemand van de andere passagiers merkt dit en bij een politiepost enkele kilometers verderop vragen ze wie die man zonder hoofd is. De buschauffeur antwoord: `Ik weet het niet, hij was al zo als hij de bus op stapte.`
De militairen doen een pickup stoppen en ik mag met met mijn fiets plaatsnemen in de kofferbak gedurende de 3 km. Van hieruit is het 15km naar de High Dam.
Ook hier moet ik een bus nemen naar het midden van de dam, waar enkele informatieborden staan voor toeristen. Enkele bevatten onbedoeld poetische engelse teksten. Ik waag het erop om toch de dam af te wandelen, terug richting mijn fiets. Dit geeft me de kans om het 500km lange Nassermeer te aanschouwen. Op 500 meter van het einde van de Dam krijgt een ietwat dikkere militair me in de mot en begint naar me toe te lopen. Halverwege moet hij grappig genoeg even stoppen om te groeten naar een wagen met een hoge pief in, waarna hij me de les begint te spellen. Ik hou me van de domme en wandel rustig met hem de dam verder af. Van hieruit steek ik de dam terug over in een pickup met mijn fiets. De Oostoever van de Nijl leidt me langs kleine dorpjes met enthousiaste mensen en langs zware industrie. Na een 25 km beland ik in de achterbuurten van de achterbuurten van aswan. Geen asfalt meer te bekennen, enkel files van ezels, kamelen, riksja`s en voetvolk. De treinoverweg die ik over moet is een belevenis. De trein laat even op zich wachten en er verzamelt zich dus een enorm leger voertuigen aan beide kanten van het spoor. Het rechts rijden geldt niet aan overwegen want over de hele breedte van de overgang staat iedereen zij aan zij, aan beide kanten. Nog voor de trein ons passeert, worden motoren gestart, beesten opgezweept, klaxons afgevuurd en iedereen schat zijn tegenstander aan de overkant in. De barelen gaan omhoog en iedereen ruikt zijn kans. Op het einde van Lord Of The Rings, Deel 3 heb je een veldslag waarbij er ook gewoon 2 giga-legers in 1 lijn tegen elkaar inlopen, het deed mij hieraan denken! Beide kanten chargeren en er moet gewrongen worden om erdoor te geraken. Ik besluit wijselijk om mijn fiets even over de sporen rechts van de overweg te dragen.
Toen ik aankwam bij de woonboot as er net een vriend van Hegazi met een speedboot. De man zag mijn interesse in zijn boot en stelde me een tochtje voor. Het was ondertussen aardedonker en hij joeg de boot met enorme snelheid tussen de rotsen door, echt angstaanjagend. Had Hegazi met niet gezegd dat hij elke rots in de Nijl blindelings weet liggen, had ik er nog minder vertrouwen in gehad.
De laatste dag in Aswan! Normaal vertrokken we vandaag voor een tweedaagse zeiltrip stroomafwaarts, om me in Kom Ombo af te zetten, dat ik van daaruit verder kon fietsen. Nu kwam gisteravond onverwachts de broer van Hegazi op bezoek uit Nederland, ze hadden elkaar 4 jaar niet gezien, waardoor de trip niet goed uitkwam. Geen probleem: we gingen vandaag een lokaal rondje varen met de motorboot en morgen vertrok ik dan een dag vroeger dan gepland met de fiets.
Het boottochtje ging langs Barbar Beach (een idyllisch en verlaten stukje zandstrand) waar een zwemmetje op het menu stond, een woonboot/hotel op een unieke locatie tussen de rotsen en langs een huis van een lokale vriend, ook gebouwd als een arendsnest boven de rotsen. Overal dronken we lekkere thee en `s avonds dronken we onze laatste pintjes.
De voorbije week was echt subliem! De locatie op zich was knap, maar zonder alle geweldige karakters ter plaatse had ik er nooit zo lang gebleven. Ik kon het echt goed vinden met Hoebert, vaak zaten we avonden lang youtube af te speuren naar goede muziek of grappige Nederlandse of Belgische comedy. Als er bezoek was (bijna altijd dus) was het ook altijd lachen geblazen en heel gezellig. De zeek is voorbij gevlogen en ik kom hier zeker een keer terug. Dit is een te leuke en mooie plek om voor mij alleen te houden.
Morgen vertrek ik met de fiets naar Kom Ombo en zo verder naar Idfu, de Nijl verder stroomafwaarts volgend. De allerlaatste etappe is begonnen!
Dag 102-103 - 26-27/11 Dahab -bus- Luxor -trein- Aswan
Ik at mijn laatste ontbijt bij Dahab Divers en nam afscheid van de crew en van wie ik toevallig nog tegenkwam van medegasten.
Om alles uit mijn laatste dag in Dahab te halen, belde ik Hamada om te zeggen dat ik nog zin had in een laatste duik. Om te zien of mijn drijfvermogen goed was wou ik dit graag met een onderwatercamera doen. Om 9u stond ik bij Sunsplash Divers, waar ik nieuw materiaal aangemeten kreeg en het fototoestel wat kon uitproberen. Ik ging mee met een bende Duitsers, maar de instructeur mocht ik mijn buddy noemen, altijd leuk!
We gingen duiken bij Lighthouse, een plek die ik ondertussen goed kende en dat maakte het er wel leuker op. Ik maakte continu fotos van alles wat bewoog zonder echt te weten of ik goed bezig was. Het was een voordeel dat de intructeur mijn buddy was, dan zwom ik vooraan en kon ik snel naar interessante plekken zwemmen om kiekjes te maken. Blij dat ik dit gedaan had, pakte ik mijn spullen een tweede maal die dag in en nam afscheid van Hamada.
Ik reed naar het busstation, en laadde daar terug alles van de fiets. De buschauffeur wou duidelijk een fooi, want hij weigerde koppig om mijn fiets in het bagageruim te steken als ik hem niet eerst uit elkaar haalde. Nadat ik hem duidelijk liet blijken dat ik een ticket had voor een fiets en niet voor fietsonderdelen, moest hij inbinden. Egypte is het land van de baksheesh (extra fooien voor elke belachelijke kleinigheid), en ik had er nu al genoeg van.
De bus vertrok perfect op tijd en werd voller en voller naarmate we richting Suez reden. Ik besloot van zitplaats te veranderen om boven het bagageruim te zitten waar mijn fiets in zat, dat ik het wat in de gaten kon houden. Na en dutje besefte ik plots dat mijn gsm niet meer in het bakje voor mij lag, waar ik hem zeker had gelegd. De Egyptenaar naast me merkte mijn zoektocht op en vroeg wat ik miste. Na een halve minuut stond de bus in rep en roer. Zaklampjes schenen onder de zetels, vragen werden gesteld: ik had iets in gang gezet. Het duurde even eer we iemand gevonden hadden die belwaarde had, zodat we mijn nummer konden bellen. Het werd muisstil in de bus en plots weerklonken de tonen van `Panic At the Disco - Lying is the most fun a girl can have without taking her clothes of`(die mannen kennen dat nummer gelukkig niet) door de bus: mijn beltoon! Daar was hij, nog steeds op de plek waar ik hem had achtergelaten, in datzelfde bakje, even vergeten dat ik van zitplaats was veranderd een uurtje voordien...Lichtjes beschaamd probeerde ik wat te slapen.
Dat was het teken om de televisie aan te zetten. Een erg populaire Egyptische soap knalde door de luidsprekers, compleet overstuurd. Het was ondertussen 2 uur `s nachts en niemand wilde slapen! Behalve ik. Die soap was ook niet opgedeeld in afleveringen, het was een schijnbaar oneindige soep van hoog oplopende ruzies, gevechten en luide muziek. Zoals de imam die IEDEREEN in Dahab om 4u30 wakker roept (niet zingt) omdat de zon bijna gaat opkomen. Al heb je er totaal geen zaken mee, je zal het geweten hebben. Waarom geven ze alle moslims niet gewoon een eigen mini-moskeetje als wekker?
Met enkele uren slaap, denk ik, kwamen we om 8u stipt toe in Luxor, ergens langs een drukke baan. Ik laad mijn fiets uit: platte band vooraan. Ik zet me in de ochtendzon langs de kant van de weg en begin mijn band te plakken. Ik wist dat Luxor en topbestemming is als je graag lastiggevallen wordt door verkopers/taxichauffeurs/hoteluitbaters die allemaal weten wat het beste voor je is. Enkele moedige pogingen (ze hadden soms mijn voorwiel al op het dak van de taxi liggen) later lieten ze me toch gerust...
Ik plakte mijn band en reed recht naar het treinstation. Een professioneel tourist office vertelde me dat er een trein naar Aswan op de middag reed. Ik mocht daar als toerist eigenlijk niet op, dus ik kon geen ticket kopen. Ze zeiden me gewoon op de trein te stappen en me dan van de domme te houden als de conducteur langskwam.
Ik had nog een uurtje over en zag dat de tempel van Luxor niet ver rijden was. Ik deed er een rondje omheen (knap!) en besloot enkele dagen later hier zeker nog eens te stoppen.
Het treinstation was een wirwar van trappen. Op een onbewaakt moment greep een slimme jongen mijn fiets en droeg hem naar boven op het perron waar ik zijn moest. Baksheesh dus, niets aan te doen. Ik besloot hem pas te betalen als hij mijn fiets (met 25kg bagage er nog steeds aan) ook proper de trein op kreeg, want ik had in de gaten dat die treinen niet geschikt zijn voor rolstoelgebruikers. Met de hulp van enkele vriendjes lukte dit hem zonder problemen en ik gaf hen samen iets van een halve euro, wat duidelijk een goede deal was, voor beide partijen.
De treindeur bleef open staan gedurende de hele rit. Erg Afrikaans en tof om uit te hangen! We volgden de Nijl stroompwaarts en stapten telkens uit als de trein stilstond, ook al was dat niet in een station. De locals om te roken en ik voor de frisse lucht. We stapten pas terug op als de trein al terug aan het rijden was. De conducteur maakte er geen probleem van dat ik een ticket bij hem kocht en 3 uur later arriveerden we in Aswan, na een knappe rit door geirrigeerde frisgroene velden en langs duizenden palmbomen.
Ik reed direct tot aan de Nijl en zag Elephantine Island liggen, midden in de stroom, prachtig! Er was daar naar verluid een minihotel waar ik ook mijn tent kon neerzetten.
De stadsferry vinden was een probleem. Elke priveboot bleek plots van `the government` te zijn en prijzen varieerden van 50 tot 10 pond (6 tot 1.2 euro). Ik volgde een zekere captain Aimin die geen probleem maakte van mijn zwaar beladen fiets. We gingen erg steile trappen af, onder commentaar van zijn collega`s (Don`t follow this guy! He doesn`t even have a boat!). Bij zijn boot aangekomen zei hij dat de fiets niet mee kon. Ik keek nog maar naar een concurrerende captain en het probleem was plots opgelost. We laadden de fiets op zijn bootje en staken over. Aan de overkant zei da kapitein dat het beter was om aan te meren aan de achterkant van het eiland, wat de prijs slechts zou verdubbelen. Ik weigerde koppig en ging aan land, en betaalde de afgesproken prijs van 1.25 euro. Wel kreeg ik zijn nummer, en hij het mijne (wat hij gretig probeerde te bellen in de komende dagen).
Op het ponton ontmoette ik een Nederlander, Hoebert, met zijn Nubische gids en vriend voor het leven Hegazi. Hoebert komt al 20 jaar naar Aswan en besloot enkele jaren geleden met zijn vriendin Jozefien een oud drijvend hospitaal op de Nijl te kopen en dit om te bouwen tot een woonboot. Sindsdien wonen ze op Elephantine Island in een prachtige baai met zicht op de woestijnoever aan de westkant. Hoebert nodigde me uit om enkele nachten op zijn boot te verblijven en ik heb daar niet het minste probleem mee!
Ik baan mezelf een weg door een wirwar van paadjes door het Nubische dorpje op het eiland. Mijn intern kompas doet het nog want zonder hulp (maar met een bende kleine kinderen achter me aan) vind ik de prachtige locatie. Ik wordt direct door een buur, Mustafa, uitgenodigd om thee te komen drinken in zijn huis. Enkele uren later arriveert Hoebert terug uit de stad en krijg ik het zuidelijke terras toegewezen als slaapkamer. Ik krijg maar niet genoeg van het uitzicht. Houten feluca`s (zeilboten) varen op en af over het helder blauwe water, laverend tussen de vele rotsen die in het water liggen. Het decor zijn grote zandduinen die op sommige plekken tot aan het water reiken en alles wordt gedomineerd door een geheimzinnige graftombe van een ooit erg rijke Pakistaan... Adembenemend.
Hoebert blijkt in zijn leven ook erg veel gereisd te hebben en voor we het door hebben wordt het erg laat...Hegazi heeft een erg warme persoonlijkheid en een natuurlijke, ontwapenende glimlach. Hij spreekt ontzettend goed Engels. Hoeberts vrouw is enkele weken in Nederland om een kersvers kleinkind te verwelkomen, en Hoebert maakt van het frisse (30 graden) winterseizoen gebruik om aan de boot te werken. De zonsondergang is er eentje om in te kaderen.
In mijn reisgids over Egypte verklaart men dat voorstellen die te mooi lijken om waar te zijn, dat meestal ook zijn! Meestal wel, ja...maar dus niet altijd.
Omdat fietsen geen geheimen meer kent, ging ik vandaag met Ines en Amin wandelen in een wadi in de buurt. Door de regen van enkele dagen terug zou het daar nu erg mooi moeten zijn. Hamada heeft een duikcenter en hotel te runnen, dus hij kon niet mee. Met de familiegids en -chauffeur reden we met de pickup Dahab uit en gingen we al snel het asfalt af. Van wijde rivierbeddingen werden de paden steeds smaller tot Ines koos voor een bepaalde vallei waar we de auto parkeerden.
Amin was nog een beetje verlegen in het begin, maar begon al snel de vele rotsblokken te beklimmen, waardoor hij het zichzelf wel erg moeilijk maakte. De weg werd een pad waarlangs nu en dan een stroompje water in tegengestelde richting liep. Ines zei dat ze in al de tijd die ze daar woonde deze vallei nog nooit zo had gezien. Overal was er groen, het zand was eerder modder, en hier en daar zie je plasjes water. Dahab krijgt normaal twee keer per jaar water, en een regenbui als die van enkele dagen geleden hadden ze in 15 jaar niet gezien. Perfecte timing toch?
We moesten nu en dan rotsblokken beklimmen om verder te geraken en met de korte beentjes van Amin was een beetje hulp nu en dan wel nodig. Na een halfuurtje zagen we sporen van een grote brand. De palmbomen stonden er nog, met bladeren en al, maar ze waren pekzwart. Nog wat verder door begon het water redelijk te stromen en konden we niet verder de vallei in. Ines, Amin en de gids waren erg blij met de verrassende aanblik van de vallei die ze zo goed kennen, en ik dus ook!
Die avond maakte ik plannen voor de laatste dag in Dahab, want morgennamiddag vertrekt de bus naar Luxor! Misschien een laatste duik, nu met onderwatercamera?
De vakantie is begonnen! Het voelde niet echt zo, want al scheen de zon buiten verschroeiend hard, ik was vooral bezig met het bekijken van instructievideo`s en het doornemen van lesboeken. Duikcursus the Padi way is niet enkel waterpret. Na het ontbijt ontmoette ik mijn 2 buddies en medeleerlingen: Indra uit Letland en Ula uit Polen. De eerste proef bestond uit 200 meter zwemmen, wat voor Ula een loodzware taak bleek. "I just don`t like water!"was haar logische uitleg, die onze instructeur Hesham toch zijn wenkbrauwen deed fronsen. Hesham is een erg rustige, duidelijk en traag Engels sprekende Alexandrier die ons al snel vertrouwd maakte met de basisuitrusting van het duiken: duikbril/snorkel/gewichten/zwemvliezen/trimvest/duikfles/regulator. Als je de eerste maal met je hele uitrusting aan de zee in wandelt, voel je je toch een beetje belachelijk. Als er zoveel accessoires nodig zijn eer je kan duiken, is het misschien gewoon nooit voor mensen bedoeld om onder water te gaan... Ademen kunnen we niet, kijken kunnen we niet, diepte schatten kunnen we niet, richting aanvoelen ook al niet, zonder extra gewicht geraken we zelfs nooit tot op de bodem, en voor al deze handicaps zijn er zoveel spullen nodig dat je uiteindelijk ook niet meer normaal kan zwemmen, en dan moet je zelfs zwemvliezen aan. Zo wandelend naar het water met al die apparatuur deed het me denken aan terugkeren van de supermarkt met zoveel boodschappenzakjes aan je lijf, dat je net je huisdeursleutel niet meer kan nemen.
De zichtbaarheid was door de regen van de laatste dagen zo slecht geworden onder water dat de eerste kleine oefeningetjes vlak bij de kant moeilijker werden dan gedacht. Probeer je instructeur maar eens na te doen als je zelfs niet kan zien wat hij doet. Alles ging daarna een pak vlotter en in het diepere water begonnen we al snel met de moeilijkere oefeningen. Vergelijk het met een rij-examen waarbij je moet weten wat te doen als je motorkap openvliegt op de autostrade, als je autostoel plots vuur vat, of als je remmen het niet meer doen. Alle oefeningen waren er vooral op gericht dat dingen stuk gaan, wat achteraf wel maakt dat je vol vertrouwen kan duiken, wetend dat er voor elke panne een backup en daarna zelfs een buddy is om je te helpen. Hiernaast leer je jezelf besturen onder water en je drijfvermogen aan te passen aan de druk door je ademhaling aan te passen, heel leuk als je dat onder de knie hebt. Ook leer je natuurlijk hoe je oren te "klaren', zodat je trommelvliezen niet scheuren door de druk.
Na alle procedures en theorietesten gingen we voor onze eerste echte fundives, waarbij je vooral naar vissen moet kijken. Zalig om te zien dat al het aangeleerde bijna automatisch lijkt te gaan en dat je echt kan genieten van het leven onder water. Bij deze fundives op verschillende duiksites waren we continu omringd door vissen in alle vormen en kleuren. We zagen octopussen, een reuzekrab, fluitvissen, roggen, poetsvissen die de tanden van de instructeur reinigden, steenvissen, kogelvissen, de giftige schorpioenvis en nog een pak meer. In de Advanced cursus kwamen er nog wat extra vaardigheden bij: diep duiken (tot 30m), kompasduiken en stromingsduiken. Het meest angstaanjagend was de nachtduik. Er was bijna geen maan en dan is de zee pikzwart. Je krijgt een pillampje dat moet vechten tegen het vele sediment dat nog steeds in de zee hangt, dus veel zie je niet. Ik was alleen met Hesham en ik herkende niets van het rif waar we al dagen doorheen aan het zwemmen waren. Het enige wat je ziet is wat je lampje verlicht, dus moet je continu rondschijnen dat je niet tegen een rots, of erger, tegen het koraal zwemt. `s Nachts opent het koraal, wat een prachtig zicht is, maar lelijke wondes kan veroorzaken als je er tegenaan botst. Je lijkt op een vreemde manier helemaal alleen in de oceaan met het schepsel dat je op dat moment verlicht. Als je niet in het rond schijnt, zou je ook niet merken dat er bv een hele school makreel aan je rechterzijde meezwemt. Wel raar om zien dat er `s nachts zoveel leven in het rif zit. Met een veel groter luchtverbruik dan overdag (door de verhoogde stress) kwamen we na 50 minuten aan de oppervlakte, toch blij dat ik dat eens gedaan had. Het hoeft ook niet gezegd dat ik de volgende dagduik het uitzicht nog meer kon apprecieren. Bepaalde duiken vroegen een bijzonder locatie. Zo moesten we voor de driftduik naar een plek genaamd The Blue Hole, wereldbekend in de duikgemeenschap, het schijnt. Via een verticale grot (waar net een duiker doorpast) moesten we van zeeniveau zakken tot 26 meter diepte, om zo via een horizontale grot (The Bell genaamd omdat veel duikers, ik incluis, met hun tank tegen de rotsen bonken) uit te komen in een soort gigantische koraalkrater van 100 meter doorsnede. Deze plek gaat tot 130 meter diep en is erg populair bij apneuduikers die diepterecords willen vestigen. Ik was daar op 20 meter diepte aan het rondkijken terwijl er plots uit de diepte een man zonder duikflessen verschijnt, heel relaxed op weg naar de oppervlakte, omdat ademen nu eenmaal ooit moet. Vreemde sport... `s Avonds was ook altijd heel gezellig.. Dahab strekt zich uit langs een kustpromenade van ongeveer een km lengte, bezaaid met restaurantjes, shishabars, duikcenters, hotels, ... maar allemaal kleinschalig. De sfeer is echt gezellig en we konden elke avond iets anders proberen qua eten. De groep varieerde elke avond, door vertrekkers en arriveerders bij Dahab Divers, maar saai was het nooit! Een avond lieten we ons verleiden tot een Bedouin Diner in de bergen boven Dahab. We werden met 4x4`s tot in de woestijn gereden, waar de Bedoeinen (of hun stand-ins) net het kampvuur aan het aanmaken waren en we na een halfuur konden genieten van een buffet met bedouinfood (inclusief bedouinchips en bedouin-cocacola). Als je gewoon voor elk woord Bedouin zet, waan je je vanzelf in de woestijn. Lekker meespelend met het toneel dronken we de lekker zoete bedouinthee en kregen we plots een paar mini-hagedissen op onze schoot om foto`s te nemen. Het sterrenkijken was ook de moeite. Een Duitser had een ipad met applicatie om sterren te identificeren, gewoon door de ipad erheen te richten, geniaal! Nu weet ik eindelijk dat de vreemde tros druiven (ward!) in het oosten een groep sterren is genaamd Alcyone. Een andere avond bezocht ik enkele kennissen, van lang lang geleden, toen ik nog in Duitsland op vakantie ging.. Ines is de dochter van een oud-collega en vriend (Ludwig) van mijn moeder, en zij woont met haar man Hamada en zoontje Amin in Dahab. Bij het eten van sappige mango bespraken we samen of verder reizen in Egypte verantwoord is. Er zijn in vele gebieden grote transportproblemen en de wegen in het gebied waar ik nu zit, de Sinai, zijn absoluut te mijden. Andere wegen zijn voor toeristen enkel te berijden in konvooien, en die wachten niet op fietsers. Ferries varen onregelmatig en bussen zijn moeilijk te reserveren. Mijn plan is nu de bus te nemen naar de andere kant van het land (Aswan) en zo geleidelijk terug te fietsen tot in Hurgada, waar ik het vliegtuig terug kan nemen naar Brussel. Plannen zijn mooi, maar we zien wel wat er van komt de komende dagen. Dahab was in elk geval geweldig!!!
Ik was na het ontbijt de baan op en mocht na het passeren van enorm veel leegstaande hotels direct beginnen klimmen vanop zeeniveau naar 800 meter. Het was een mooie vallei, maar de weg was erg smal. Ik was gewaarschuwd, maar de Egyptenaren rijden echt wel onvoorzichtig. Op een gegeven moment werd ik in in de berm gedwongen doordat de ene bus besloten had de andere in te halen op een steile helling vlak voor een bocht. Snelheidsovertredingen bestaan hier ook niet, want stuk voor stuk gingen de 4x4`s met gierende banden de bochten door. Op mijn hoede (spiegeltje!) reed ik verder de helling op totdat ik op 801 meter op een plateau terecht kwam waar de resten te zien waren van een dorpje, compleet met verlaten Romantic Cafe. Ergens in je achterhoofd speelde zich een scenario van kidnapping af (hoe reageer je daarop?) toen een pickup met enkele jonge gasten in de andere richting passeerde. Net voorbij hen hoorde ik een gigantisch luide knal, een geweerschot, echoend tegende rotswanden. Het was waarschijnlijk hun bedoeling ook geweest, maar ik was echt hard verschoten en bijna van mijn fiets gesukkeld. Ik was zeker dat het schot van die auto moest gekomen zijn, maar toch speurde ik belachelijk genoeg de rotswanden ver boven mij af op zoek naar mensen. De helling was gelukkig steil genoeg om mijn zinnen te verzetten. Boven aangekomen kwam ik bij de afslag naar St Katherine langs een politiecheckpoint en kon ik beginnen afdalen naar Dahab. Ik zag in de verte enkele regenwolken afkomen, maar zag dit vooral als een welkome afkoeling. Na een pauze begon het druppelen en ik slaagde er een hele tijd in om de hoeveelheid regen te regelen door sneller of trager te fietsen. Als ik rustig trapte, ging de wolk boven me even snel en bleef het even hard regenen. Als ik moest drinken of vertragen, begon het al snel harder te gieten waardoor ik weer even moest bijtrappen om in het miezerdepartement uit te komen. Links beneden mij in de vallei boven Dahab zag ik echter veel zwartere wolken die traag leegregenden boven de kust.
Op 8 km van Dahab kwam ik bij mijn eerste flashflood ooit! Rivieren stromen hier zo zeldzaam dat hun bodem amper water absorbeert. Als het dan een keer regent wordt al dit water in een keer naar de zee gekanaliseerd en stijgt het debiet van deze rivieren zienderogen. Omdat dit slechts enkele malen per jaar gebeurt bouwen ze hier ook geen bruggen over rivieren: zie het als overwegen met slechts een paar treinen per jaar, waardoor auto`s moeten wachten. Zo`n flashflood blokkeerde mijn weg naar Dahab, na een paar minuten was de rivier al wat rustiger en waagde ik de oversteek, lichtjes gestresseerd door de vele toeschouwers. Ik haalde onder applaus de overkant en trapte ineens door naar het uitgeregende Dahab. Klaarblijkelijk waren daar hagelbollen uit de lucht gevallen ter grootte van knikkers en stond de hele strandpromenade in geen tijd onder water. Elektriciteit was grotendeels uitgevallen en uitbaters van winkels likten hun wonden. Ik had me iets anders voorgesteld bij Dahab!
Ik vond algauw de Dahab Divers, me aangeraden door een Nederlander in Tel Aviv, en mocht een kamer in het Moseshuis betrekken vlakbij. Ik schreef me direct in voor een cursus Padi Open Water Diver en kreeg direct een lesboek in mijn handen geduwd, waarna ik voor een tv mocht plaatsnemen. "If you watch the 2 hours of film and read the first 40 pages by tomorrow morning, you can join the two girls who started their theory today, but with the storm they could not swim." Ok, super! Liever zo dan 3 dagen te wachten totdat er nog volk komt opdagen. Na de uitermate saaie film kreeg ik nog les over het duikmateriaal van Hesham (de instructeur). Vermoeiende en goed gevulde dag, dus de kip voor drie euro smaakte enorm! Morgen om 9u, het sop in!
Ik kon over internet niet slechts 1 nacht boeken in Nuweiba dus was ik veroordeeld tot een tweede nacht in dit hotel, wat resulteerde in uitslapen! Aan het ontbijt ontmoette ik de enige andere gasten: 2 Fransen en een Ier: Porrick (een Ierse vorm van Patrick, maar ik moest echt opletten niet kortweg Pork te zeggen). Het hotel ziet er van ver prachtig uit: gerenoveerde gevel, helder blauw zwembad, mooi strand! Maar een blik van naderbij toont dat dit echt vergane glorie is. Nu Nuweiba niet meer als uitvalsbasis gebruikt wordt door Israeliers, staat er enorm veel leeg en wordt er bitter weinig geinvesteerd in reiniging en renovatie. Net die dag kwamen er wel nieuwe strandstoelen toe in het Ciao Hotel, dit ik dan als eerste mocht inwijden. De kamer was vuil en schimmelig, maar alles werkte wel. Het strand was een stort, wat erg jammer was gezien zijn magnifieke ligging. Al bij al heb ik wel een heel ontspannende namiddag gehad onder de gesluierde zon. Michael Palin was ergens op de middag door een windstoot in het zwembad beland, en een groot deel van de namiddag was ik bezig met afdrogen van de 340 bladzijdes.
Ik vroeg aan de receptionist hoe veilig de weg naar Nuweiba was (gezien kidnappings vroeger) en hij bevestigde me dat er al een hele tijd geen gevaar was op die baan. Morgen dus naar Dahab!
Overdag vond ik nog 2 goede boeken om lezen (iets van Michael Palin en iets zwaarder over Abu Ghraib) om de beruchte ferry tussen Aqaba en Nuweiba heelhuids door te komen. Ik telefoneerde nog even met de ferrymaatschappij: "boat leaves at midnight, maybe 11.30". Goed op tijd wilde ik naar de haven fietsen toen de bedienden van het hotel, die me ondertussen allemaal kennen als bikeman, me weigerden te laten gaan zonder thee te drinken. Een goed uurtje later moest ik echt weg. Alsof deze vertraging bedoeld was kwam ik aan het verkeerslicht 2 tandemfietsers tegen. Er zijn er die liever op huwelijksreis gaan naar palmbomen en witte stranden, maar deze twee zweden (Rasmus en Susanne) zagen meer in een fietstrip van Noorwegen naar Zuid-Afrika! Al onderweg sinds 5 maanden kan je hun vooruitgang volgen op www.travelsbytandem.com. Het was al erg leuk om eindelijk nog eens fietsers tegen te komen, maar het moment kon niet beter uitkomen. Vooraleer je op zo`n ferry geraakt moet je ettelijke kantoortjes in en uit en dan staat die fiets met al je bagage daar wat in het donker te wachten om gestolen te worden, nu ik tijdelijk compagnons had was dit probleem van de baan. Na het uitchecken van ons paspoort en betalen van de taxen (2 loketten op verschillende verdiepingen natuurlijk, en er zijn zo`n honderdtal loketten) probeerden we uit te vissen waar we ons tactisch best posteerden om vroeg op de ferry te kunnen.De openlucht wachtruimte had veel van een marktplein, maar dan pikdonker, het enige licht kwam van de ferry zelf, honderd meter verderop Veel mensen sliepen, aten iets of riepen iets van de ene kant van het plein naar het andere. Alle bagage werd op drie open vrachtwagens geladen, zodat er genoeg af kan vallen onderweg naar en van het schip, maar dat zagen wij niet zitten. We zetten ons dan maar achter de ene auto die stond te wachten om over te steken. Na een halfuur relatieve stilte klonk er plots een aankondiging door de luidspreker. Alle locals waren direct te been en liepen (als in sprinten) allemaal tegelijk richting een open poort, waar ze allen oplijnden. Wij stonden perplex en werden verrast door een agent die ons vroeg naar voren in de lijn te komen. Na het tonen van ons paspoort en ticket mochten we als eersten inschepen. Fietsen vastleggen en naar de passagiersruimte. Daar lagen alle truckchauffeurs (die al ingescheept waren voor ons) al te ronken en we zochten een plekje meer voorin. Eerst passeerden we nog een klein loketje waar we onze paspoorten moesten afgeven, en we kregen ze pas terug in de haven van Nuweiba. Het ontvangstbewijsje (een soort post-it) mochten we vooral niet kwijtspelen! Het was ondertussen half twaalf, een halfuurtje voor voorzien vertrek, so far so good. Na meer dan 2 uur wachten om een onduidelijke reden (en een bijzonder leuke babbel met mijn nieuwe vrienden), zagen we eindelijk de lichtjes langs het raam bewegen, byebye Jordanie, hello Afrika!
De overtocht ging vlot, maar was niet geschikt voor een diepe slaap. Alhoewel dat schip niet erg groot is, was er een bijna continue stroom van mensen door de gangpaden. Je zag voortdurend mensen opstaan, naar een hoek van het schip wandelen, daar vooral niets uitspoken, om dan terug naar hun plek te slenteren. Dit in combinatie met beltonen die het doen lijken of je probeert een dutje te doen naast de moskee, en je blijft vooral wakker. Om 4u meerden we aan in Nuweiba. Er waren aankondigingen in het Arabisch, die de mensen in onze omgeving vooral in hun zetel deed blijven zitten, gebarend dat we nog een uurtje moesten wachten. De man achter de microfoon zei regelmatig letterlijk "Inshallah". Dat zag er goed uit.
De kakkerlakken die over het dek kropen werden er niet vermoeider op en rond 5u kregen de truckchauffeurs hun go. Aangezien wij ook een vorm van chauffeurs zijn mochten ook wij naar onze vehikels! Daar aangekomen bleek de sleutel van de Zweedse tandem zoek. Zonder nerveus te worden (moeilijke met de stank en het kabaal van een kudde vertrekkende vrachtwagens rond je oren!) zochten ze alles af en vonden hem uiteindelijk vlak naast het voorwiel. We hobbelden de kaai op en zagen daar vooral complete duisternis. We wandelden langs rijen vrachtwagens en vonden een officieel uitziende man die ons naar een bankgebouw wees. We probeerden hem een tijdje duidelijk te maken dat we geen geld nodig hadden, tot we door hadden dat we daar ons visum moesten kopen. Met dit visum moesten we over overharde paden naar een obscuur kantoortje waar we dan een Egyptische stempel kregen.
Volgende stap: alle bagage van de fiets om alles door de scanner te sturen. Het was daar een chaos van jewelste. De meeste mensen die deze boot namen waren Syriers die met hun hele huishouden probeerden in Egypte te geraken. Je zag lastwagens met hele bedden, televisies, keukengerei, fietsen, ... Al deze spullen door de scanner sturen was een tijdrovende klus, maar wij werden (erg genoeg) overal direct voorrang verleend door de officials van de terminal.
Al bij al was deze ervaring het eerste half-Afrikaanse wat ik meegemaakt heb, maar ik had me aan erger verwacht. Horrorverhalen van internetfora gaan van 12u op de boot naar helemaal niet aankomen, dus was dit een walk in the park...vooral doordat ik het niet op mijn eentje moest uitpluizen.
De zon zou over een uurtje opkomen en ik had een reservatie gemaakt in een goedkoop hotel op 5 km van de haven. Rasmus en Suzanne gingen ineens doorfietsen naar Dahab, misschien komen we elkaar daar nog wel tegen.
De nachtwaker van Hotel Ciao lag te slapen, en ik vond het lastig hem te wekken, maar wat moet, moet. Om 6u30 was ik aan het ronken, met de wekker om 9u30, om het ontbijt niet te missen.
Erg slecht geslapen vannacht. Rond middernacht kwam er een bende jonge zatlappen rond de tent hangen en ze bleven niet te ver uit de buurt een hele tijd zingen, praten, lachen en vandaliseren. We stonden soms op het punt om uit de tent te komen, maar net toen stierf het geluid vaak uit. `s Morgens werd duidelijk dat ze de 2 dichtst bijzijnde metalen parasollen hadden omgetrokken, maar diegene waar onze fietsen aan vasthingen hadden ze ongemoeid gelaten. Om 9u stonden de stadsdiensten daar al om de ravage op te kuisen, efficient! Wij gingen terug naar de bootverhuur om nogmaals ons geluk te beproeven, maar weer stond er te veel wind. Omdat we rond 11u weg moesten om ward op tijd op zijn vliegtuig te krijgen, leek alles in het water te vallen. Gelukkig kwam het olijke duo van de vorige dag weer opdagen en had de man zijn kitegerief meegebracht. Ward kon dan toch nog een 20 minuutjes kiten bij een stevige wind, blij dat dat er dan toch van gekomen was!
Nadien fietsten we, met wind op kop natuurlijk, terug naar Aqaba en checkte ik in in het hostel. Ward ging nog een grote hoeveelheid noten kopen en rond 12u vatten we onze tocht naar de luchthaven aan, die 13 km verderop lag. Mooi op tijd had ward daar zijn fiets gedemonteerd en alles in een grote plastiek hoes gepast. Blij dat alles zo vlot gegaan was, zowel de hele tocht als het inpakken, namen we afscheid. Het was super om dit zware deel van de reis met twee gedaan te kunnen hebben. Ik heb geen idee waar ik op mijn eentje geraakt zou zijn. We hebben, op het einde na, geen enkele dag gerust en dat begon na een tijd wel zwaar te worden, maar het was elke kilometer waard!
Voor mij zit het echte fietsstuk er nu ook op. De plannen sturen me nu naar Egypte, om een weekje duikcursus te volgen in Dahab en eventueel wat van kitesurfen te proeven. Daarna zal het vooral van de sfeer daar afhangen hoelang ik blijf, want mijn volgende besteming zal het ijskoude Brussel worden! Voor wie het interesseert, enkele cijfertjes: in totaal heb ik 331 uur en 26 minuten op mijn zadel gezeten en 4816 kilometer gereden tegen een gemiddelde van 17.74 per uur. Maximum ging het heel eventjes 68.04 kilometer per uur. Ik heb geen idee hoeveel kilometer we in totaal geklommen hebben en het aantal platte banden ben ik ook kwijt (ik rijd nu weer 2 weken met een klein fitje rond trouwens), maar het belangrijkste is dat ik niet meer weet hoeveel leuke ontmoetingen we hebben gehad, net als het aantal momenten dat ik heb gedacht : "Beter dan dit kan het echt niet meer worden." Eerst tien dagen met Sam en Ward van Wenen tot in Belgrado, dan anderhalve maand met sam tot in Antalya, daarna 2 weken op mijn eentje door Israel en uiteindelijk nog 2 weken met Ward door Jordanie. En het was allemaal geweldig!
Omdat de dagen nu wat gelijkaardiger zullen worden zal ik ook geen update per dag meer posten, maar nu en dan een blokje. Merci allemaal voor het lezen, leuk om te weten dat er een heleboel mensen nu en dan mee volgen, dat motiveert wel!
Ik zie jullie sowieso allemaal heel snel terug! Ten laatste half december! Groeten!
Weer rustig geslapen op ons privestrand. Ik ging nog wat snorkelen, in een poging om fotos te nemen met het toestel in het waterdichte zakje, maar luchtbelletjes verraadden dat het systeem niet echt werkte. Tegen de middag fietsten we met al onze bagage naar het Marina Plaza waar we die catamaran konden huren. Toen de toegangsprijs eerst 40 euro, dan 5 euro en uiteindelijk gratis was, konden we binnen. We pasten niet echt in het plaatje van het resort denk ik, want we kregen vele vreemde blikken. De uitbater van de surfshop vond het nog wat teveel wind om uit te varen en zei dat we dan maar wat moesten gaan snorkelen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zag een zeepaardje, grote snoekachtige vissen en vele nemo`s, papegaaivissen en weer van die giftige Lionfish. Na enkele uren geraakte ward aan de praat met een vlaamse vrouw en haar nederlands/frans/egyptische vriend. Ze reisden samen in een luxe-catamaran en waren al van Slovenie via Suez tot in Jordanie geraakt. We praatten enkele uren en het werd steeds duidelijker dat er die dag niet gezeild ging worden. De wind bleef te sterk.
Om onze laatste avond te vieren gingen we nog eens lekker eten in de Moon Village en gingen voor onze doen redelijk laat slapen. We bleven nog een hele tijd uit de tent zitten praten over de voorbije 2 weken en over eventuele toekomstplannen...
Rond 7u kropen we uit de tent en gingen we direct de zee in, vissen kijken! Er waren op dit vroege uur vooral minivisjes die achtervolgd werden door erg snelle grotere vissen, wel spectaculair! Ook zagen we 3 giftige (dat las ik pas achteraf) Lionfish, prachtige vissen met veel vinnen en tentakels. De dag bestond uit lezen, zonnen, eten, snorkelen, vliegen wegjagen en dutten. Tegen de middag ging ik met Elise en Mathieu mee naar het centrum (ze hadden er genoeg van, daar op South Beach) om geld af te halen en eten te kopen. Ik botste op een hotelmanager die we tien dagen voordien in Wadi Rum ontmoet hadden, en ontslag had genomen 2 dagen geleden. Hij verwenste de english b*tch wh*re die het hotel uitbaat, terwijl hij voor de rest een erg rustige kerel is. Hij zal dus wel zijn redenen hebben. Hij nodigde me uit mee te eten en vergezelde me nadien op mijn zoektocht naar een goed boek, voor wanneer ik De Celestijnse Belofte uit heb. Nadien ging ik terug naar het strand en ging ward op verkenning. Hij vond een catamaran die we konden huren de volgende dag, dus dat was weer iets om naar uit te kijken!
We gingen wat slaatjes afhalen in het restaurant van de vorige dag en gingen enkele uren na de mooie zonsondergang slapen.
