Ik probeer een beetje bij te benen met de blog vandaag!
De rustdag in Sofia begon met wat uitslapen. Na een laat ontbijt en middagmaal trokken we samen met Kristina de stad in om daar te genieten van een gratis sofia tour. De tour werd in perfect engels geleid door een bulgaarse student Rechten en toonde ons verschillende kerken, monumenten en parken. Een van de leuke feiten van deze stad is dat er op een oppervlakte van ongeveer 1 vierkante kilometer vıer verschillende godsdienste vertegenwoordigd zijn. Er staan een moskee, een synagoge, een katolieke en een orthodoxe kerk echt dicht op elkaar, zonder dat er in die stad enig spoor is van wrijvingen of spanningen. De stad heeft prachtige overheidsgebouwen en de afbeeldingen en standbeelden van leeuwen zijn niet te tellen, ze hebben daar duidelijk iets mee. Vroeger is de stad onder de naam Serdica (wat "midden" betekent, naar het midden van het balkangebied) een erg belangrijke stad geweest voor verschillende beschavingen. De naam Sofıa kwam er pas nadat er een grote kerk was gebouwd voor Sınt-Sofıa, en de mensen eerder de naam van de kerk dan die van de stad gebruikten.
Na de tour mochten we van een overijverıge politieagent de metro niet binnen met onze fles wijn die we voor de ouders van Kristina hadden gekocht. Toen hij even van wachtplek wisselde, slopen we met klingelende wijnfles toch het station bınnen, we konden daar toch niet met lege handen toekomen... Een wijntje, een stella, watermeloen en veel kaas en salami later kropen we daar ons tweepersoonsbed in.
Ik hoop snel meer te kunnen bloggen, vanuıt Istanbul, en dan zullen er ook terug foto's tevoorschijn komen, dat lukt nıet ın dit internetcafe.
Terug de Grote Boze Weg op! Vlak voor Dimitrovgrad konden we gelukkig een zijwegje nemen, Sam vond zelfs een postkaartje van Servie, oef! Volgende halte: de grens met Bulgarije. Stilaan werd de weg daarheen een echte autosnelweg met twee rijstroken in elke richting, een vangrail en een pechstrook. Aangekomen bij grens keken ze ons gelukkig niet raar an dat we daar met onze fietsen stonden. Vraag van douanier: Tourismus? Antwoord: Yes! Zijn antwoord: Good luck, byebye! Tot daar de grenscontrole..
De weg ging omhoog, en lang omhoog. Dit samen met de felle wind op kop en de vrachtwagens was een onaangenaam eerste deel van de route. In tegenrichting reed een Brit die net in een jaar tijd de wereld was rondgereden. Hij was in 5!!! dagen van Istanbul gekomen en leek nu zo snel mogelijk terug in Liverpool te willen zijn. Helemaal alleen, dat is toch een ander paar mouwen, denk ik.
Na die helling veranderde het landschap compleet, van de groene velden in Servie zag alles er plots veel droger en nog wijdser uit. Het was een lang plateau met heuvelruggen op, de wind bleef maar in andere richting reizen (ik hoop dat er nog lucht over is in Istanbul als wij daar aankomen!) en Sofia kroop dichterbij. We legden onze (hopelijk) laatste kilometers op die E80 af en arriveerden aan de ring rond Sofia. Een telefoontje met onze volgende warmshower host (Kristina) en we zaten in een ruim appartement ietsjes buiten de stad. Zalig douchke en dan maar de stad in, gewapend met een toeristisch kaartje en verse sokken aan de voeten. Kristina moest studeren voor een examen dus ze was maar al te blij dat we ons die avond in de stad konden bezig houden. Veel mooie dingen gezien (kerken, monumenten, onze eerste minaret, tuinen,...) lekker bier gedronken (Shivo Pivo: zonder bewaarmiddelen) en frieten met zoute kaas op (ahja!) gegeten. We vonden zelfs blonde Leffe! Toen we nog een leuke buurt met een live optreden vonden, moesten we jammer genoeg al richting metro gaan, om niet te laat terug thuis te zijn. Morgen zitten we hier nog een dagje, dan leidt Kristina ons rond.
Waar er een update volgt, who knows!? Alles dus nog steeds ok met mij en sam, het materiaal houdt het goed vol, en de sfeer zit er nog altijd in!
Hostel betalen en wegwezen maar! We wilden de archeologische site Mediana nog bezoeken de even buiten de stad lag, maar we waren wat gedemotiveerd door de felle oostenwind die er weer stond en onze snelheid ging nogal de dieperik in. Ook hadden we die dag geen keus dan de grote rode weg op de kaart te nemen, zonder echt te weten wat dat inhoudt (autostrade?). Wel had ik de vorige dag maar een spiegeltje gekocht om aanstormend verkeer op tijd te kunnen spotten.
In het begin viel de weg mee. Het klom wel, maar de gevreesde drukte bleef uit. Nu en dan moesten we een tunnel door waarin het aanzwellend geluid van vrachtwagens in je rug je wel erg klein doet voelen. We reden door een kloof richting Bela Palanka, en daar besloten we aan een fonteintje te eten (voeten koelen!). Na enkele minuten stonden er twee duidelijk arme jochies die het niet konden laten om overal aan te komen. Wijzelf begonnen pas ietwat argwanend te worden nadat eerst een agent de jongens weg wilde sturen (wat ze dus niet deden) en daarna enkele oudere heren uit het dorp ze nogeens zeiden ons met rust te laten. Om alles wat te laten kalmeren besloten wij op te kramen en een kilometer verder buiten het dorp onze sardientjes naar binnen te werken.
We reden via de grote boze weg (ondertussen mochten de auto`s daar al 80km/u rijden) naar pirot, waar sam tevergeefs op zoek ging naar een postkaartje, en vertrokken daar weer met als volgende doel: slaapplaats! Na Pirot werd de weg echt gevaarlijk, een lange rechte baan zonder pechstrook. Je werd er om de oren geslagen met vrachtwagens die tegen 90 langsrazen en wagens die vanuit de andere richting dubbel reden en zo wel erg dicht bij ons passeerden. Na een tiental km kwamen we bij een camping. de bijzonder onvriendelijke dame eiste tien euro per persoon voor een nachtje, we probeerden uit te leggen dat we de vorige nacht dezelfde prijs betaald hadden voor een prima hostel, maar dat maakte niet uit. Wij dus verder, geheel onterecht, niet erg gerust in de afloop van onze zoektocht. Nu vonden we, een kilometer of drie van de Grote Weg af, net na Sukovo, een plekje om U tegen te zeggen. Geen lawaai, een vlak stukje kort gras, net naast een snelstromend riviertje en ZONDER muggen. We konden ons geluk niet op en de 2 liter Yelen Pivo was leeg voor we er erg in hadden. Een tentje was niet nodig en we kropen zo dus maar in onze slaapzakken.
Nis was onze volgende grote stad en mogelijkheid tot een douche! Via Dragana uit Belgrado hadden we een telefoonnummer van een zekere Alexandra (onze lokale gids en toeverlaat in Nis). De halve dag rijden viel toch een beetje zwaar. Het lijkt of je lichaam voelt hoeveel het de volgende dag gaat moeten fietsen, en het herstelt tijdens de nacht enkel zoveel als minimaal nodig . Ook kregen we de eerste tekenen te voelen van een felle oostenwind die ons de komende dagen tegemoet zou blazen.
Aangekomen in Nis, kochten we een nieuwe binnenband (de oude herstelde lijkt niet erg betrouwbaar meer) en trokken we naar een mooi hostel vlakbij het fort. Fietsen mochten we voor de kamerdeur posteren, we hadden een keuken, badkamer, propere handdoeken en een bar achter de hoek! Alexandra leidde ons langs alle mooie delen van de stad: het fort, de lokale meir, de bijzondere kerken en het archeologisch museum. Een vreemd verhaal over een van die kerken was dat deze niet hoger mocht zijn dan de hoogste minaret van de stad in die tijd. Nu moet een kerk een zekere hoogte hebben om als kerk erkend te kunnen worden. Inventief alde Nissenaren toen waren, delfden ze een put waar de kerk dan enkele verdiepingen lager toch haar hoogte kon bereiken. Nis lag vroeger op een erg drukke handelsroute en is een belangrijke plaats geweest voor verschillende beschavingen: de Ottomanen, de Romeinen, ... nog steeds vinden landbouwers, wegenwerkers, ... hier regelmatig artefacten uit die tijd.
Eigenlijk wel een knappe en gezellige stad, `s avonds stroomden de oevers van de rivier vol met jonge mensen.
De gele weg richting het zuiden begon stilaan wat meer heuveltjes te bevatten. Op de kaart hadden we dit al wel zien aankomen, maar je blijft hopen dat ze ernaast zit. Ze zat er mooi op. Voor Jagodina hadden we een vijftal klimkilometers tegen 8%, met daarna een afdaling tot in de stad, die we dan maar ineens doorbolden ook. Paracin was ons eigenlijke einddoel van die dag, maar door de vooruitgang van gisteren hebben we daar uiteindelijk rond 13u al kunnen lunchen. Daar werden we aangesproken door een jonge zwitserse met de woorden: Where the hell are you from? Alsof je echt wel goed gek moet zijn om hier wat te komen rondfietsen. Een babbel verder reden we door naar Deligrad, waar we de laatste 2 frisdranken uit winkeltje dronken: een coca en een benni cola, die we halfweg dan maar uitwisselden om smaken te vergelijken. Coca won. Een duitssprekende oudere dam gaf ons nog bijzonder verse druiven mee, en zo fietsten we de laatste kilometer naar Rutevac, waar we langs de weg een erf met daarop een kerk en twee huizen zagen. Na even aandringen bij de bewoners (wij zijn zindelijk, erg stil, en hebben ons eigen eten bij!!!) mochten we onze tent tussen de pruimenbomen posteren. Uiteindelijk kregen we ook van hen weer fruit en toegang tot drinkwater, wat erg welkom was.
Vandaag was de dag van grote mijlpalen in de tocht . We overschreden niet alleen de 1000km, maar ook onze grote vriend de Donau, die we al die tijd gevolgd hebben, moeten we links van ons laten liggen om meer richting het zuiden te kunnen trekken. De weg uit Belgrado was zoals de meeste wegen uit grote steden, onaantrekkelijk, omhoog, druk en door arme wijken... Vlak voor Smederevo besloot mijn achterband om plat te gaan en een kwartiertje en vuile handen later zaten we voor de laatste maal aan de Donau bokes te eten, vlakbij het fort. Van hieruit: pal naar het zuiden! Onderweg maakten we kennis met enorm veel roadkill (honden, katten, vogels, slangen, ...) en met een speciale bouwstijl. De benedenverdieping van de meeste huizen was af en bewoond, net als de meestal piekfijne tuin, maar daar bovenop stond vaak een etage in ruwbouw. Geen ramen of deuren, alsof ze rekening houden met grote overstromingen of abrupte gezinsuitbreiding. Ons doel was te overnachten in een klooster niet te ver van Velika Plana, maar navraag in de buurt maakte duidelijk dat daar niet geslapen kon worden. Een beetje verder, in de buurt van Markovac vonden we wel een mooi plaatsje langs een rivier en een spoorweg, veel treinen hebben we die nacht niet gehoord.
Die ochtend moesten we onze fietsplannen richting Nis even uitstellen omdat Sam zijn knie niet deed wat een knie zou moeten doen: plooien zonder pijn. Maar niet getreurd, dit zorgde voor een grondig nazicht van de fietsen en ons kookstel. Sam kwam er zo bv achter dat zijn voorwiel niet echt stevig in zijn vork zat, mooi! `s Avonds kon sam dan terug deftig wandelen en zijn we inkopen gaan doen om te koken voor onze gastheer/dames: Alex, Maya en Dragana. Afsluitend gaf sam een jongleerles en kropen we onze nest in, uitkijkend naar dee regen die die nacht zou moeten vallen, de eerste regen in twee weken tijd....
Ik probeer een beetje bij te benen met de blog vandaag! 
. Ook kregen we de eerste tekenen te voelen van een felle oostenwind die ons de komende dagen tegemoet zou blazen.
