Deze dagen bestaan uit stadslenteren(om nog wat spullen voor onderweg te kopen), liften naar de koraalstranden in het zuiden, snorkelen en goedkoop en lekker eten! Vanop dat strand in Jordanie zie je rechts van je Israel, voor je Egypte en links van je zie je Saudi Arabie.

Onderwater is hier zoveel te zien! Ik ben beperkt tot het wateroppervlak, omdat ik nog niet kan duiken, maar zelfs dan moet je moeite doen om de koralen niet aan te raken. Je wordt omringd door vissen in allerlei maten, kleuren, aantallen. Ze zwemmen onder je, naast je en als je niet oplet tegen je aan. Van een type vis kon ik zelfs de voorkant niet onderscheiden van de achterkant (tips welkom). Daarnaast veel zeesterren, koralen, gigantische zee-egels (schoenen aandoen), roggen en alen. Voor een snorkelrookie als ik was het wat veel ineens... doet me des te meer zin krijgen om na de fietstocht door jordanie mijn duikbrevet te halen in Dahab, Egypte.

Morgen landt Ward hier en zullen we onze route door Jordanie eens bekijken. Hoe we het ook draaien of keren, we beginnen met een klim tot op 1800 meter, mijn benen gaan niet weten waar ze het hebben!

De zon stond al hoog (al was het nog maar 7u) en de weg ging verder waar hij gestopt was, zaagtandplateaus zover het oog reikt. Ik kwam al gauw aan op een weg die ik enkele dagen oostwaarts verlaten had, de route 90 van Jeruzalem naar Eilat. Vanop deze platte baan zie je links van je de Aravavallei (die lang lang geleden de Rode en Dode Zee verbond), daarachter de hoge bergen van Jordanie, en rechts van je de bergen waarachter de Negevwoestijn ligt. Voor je ligt er niets, behalve een lange rechte baan die de Aravawoestijn in tweeen splijt. Rond de middag kwam ik dan eindelijk aan in Eilat. Ik stuurde recht naar het strand, bestelde een Mojito, en dronk die in een teug leeg, wat toch raar deed op een lege maag. Ik kocht nog een microSDkaartje, om mijn muziekloosheid eindelijk op te lossen en besloot dan richting de grens te fietsen. Eilat zelf zag er geweldig commercieel uit en ik ging mogelijk problemen krijgen aan de grens, dus wilde ik wat tijd winnen. Verschillende mensen hadden me gewaarschuwd dat fietsen regelmatig geweigerd worden. De reden is dat vele Jordaanse kinderen er een speciale hobby op nahouden: stenen gooien naar fietsers. Groepen fietsers worden meestal genegeerd, maar een eenzame fietser, of een duo zou er frequent mee te maken krijgen. Dit is niet agressief bedoeld, maar eerder spelenderwijs, zoals sneeuwballen naar auto`s. Om ongelukken te vermijden laten ze daarom soms fietsers niet door aan de grens. Men had me aangeraden niet te zeggen dat ik slechts een rondrit ging maken, maar dat ik op weg was naar India, en mits een verbod hopeloos vast zou komen te zitten. Zo gezegd zo gedaan, ik waande me op weg naar India (via Irak dan maar, lekker veilig), deed mijn lange broek weer even aan en zette mijn zonnebril af. Ik vroeg aan 2 vriendelijke israelische douanebeamtes nog even hoe het zat ivm fietsen en een van de twee antwoordde me eerlijk: "It depends on the Jordan schmuck (zo zei ze het) that is sitting on the other side...maybe see you soon!" Ik ging dan maar hopend op een geschikte schmuck tot bij de Jordaanse grens en daar ging alles supervlot. Ik moest zelfs mijn fietszakken niet opendoen. "What is in there?" vroeg de beambte "Bathroom" zei ik. "And there?" "Bedroom." "Ok, welcome to Jordan!" Ik moest mijn visum voor een maand zelfs niet betalen.

Ik had op voorhand via Ward contact gezocht met een man in Aqaba, en die had me die ochtend nog gezegd dat ik Very Welcome was om bij hem te blijven slapen. Eens in Aqaba was hij echter niet meer te bereiken, dus heb ik mijn intrek genomen in een hostel vlak naast de moskee. En die maken al vroeg van hun oren...Gisteravond al een stukje vis gegeten, en dat was al geen slecht begin!

Zonder iemand in het hostel wakker te maken, was mijn fiets rond 8u terug klaar en ging ik nog even langs de supermarkt. De komende twee dagen ging ik slechts 1 winkeltje tegenkomen, dat mogelijk gesloten was, dus ik had eten nodig voor 48 uur. Ik vertrok om 9u via de afdalende haarspeldbochten de krater in en was blij te zien dat uit de krater klimmen aan de overkant wel meeviel. Het relief was vreemd die dag. Hoewel ik sowieso moest afdalen, bracht ik toch meer tijd door met klimmen dan met dalen. Het was een zaagtandpatroon dat me telkens 20 km lang deed stijgen om dan 5 km als een baksteen naar beneden te vallen. Letterlijk de trap af dus. Ik kwam inderdaad niet veel tegen, op weer die Grand Canyon landschappen na. Wel hoorde ik na 60 km iets wat op een stevig feestje leek. Na een helling was daar plots een groene zone vol palmbomen van waaruit veel beats kwamen. Ik daarheen, ik moest toch een schaduwplekje zoeken om te eten. Het bleek een hippiegemeenschap genaamd Shittim, iets wat op een Indische Ashram leek. Ze waren daar net aan het opkuisen na een festival de voorbije dagen en deden dit liefst onder de oorverdovende tonen van housemuziek. Ik bleef er enkele uren om wat uit de middagzon te blijven en werd bijna overtuigd om die avond mee te mediteren en daar de nacht door te brengen. Ik was echter in al mijn woestijntijd nog nooit een avond alleen geweest en  ik vond dat het daar tijd voor was.  Ik bedankte voor het aanbod (ze gaven me nog 2 pintjes en een stuk kaastaart mee) en reed verder, op zoek naar een eenzame slaapplek. Probleem! Aan beide kanten van de weg stonden waarschuwende borden: "Firing zone - Entrance Forbidden". Ik zag regelmatig tanks vuren, hoorde machinegeweren in de verte en ook waren er constant straalvliegtuigen aan het overvliegen. Volgens mij dient dat in dit grensgebied meer om de Egyptenaren en Jordanen te imponeren, maar goed, een slaapplek vinden was moeilijker dan gedacht. De berm van de weg stond vol met rupssporen, ik kon dus zelfs niet vlak naast de weg kamperen. Het werd stilaan donker en in de verte zag ik mijn weg langs enkele heuvels lopen. Hopend op een plekje daar trapte ik verder. Na de eerste heuvel vond ik links van de weg een rij bomen waarachter ik me wel kon verstoppen. Achter die rij bomen was er een open veld en daarachter en hoop olijfbomen, compleet met irrigatieslangen. Hier zal het Israelische leger niet komen oefenen.