Ik kende Jeruzalem enkel van naam, en wist dus echt niet waar te beginnen als ik `s ochtends aan de ontbijttafel zat. Zowel mijn boek over israel als de gasten van het hostel vonden vier dagen te weinig om de stad deftig te kunnen bezoeken, maar meer dan drie dagen tijd had ik echt niet. 1 november zou ik in Aqaba moeten zijn, en tussen mij en die plek ligt nog een mooi stukje woestijn! Ik koos er eerst voor om de Oude Stad te gaan bekijken. Al wanneer ik aankwam bij Yaffa Gate was ik overweldigd door de reusachtige muren die de stad omringen. Ik wandelde langs een van de vele souqs tot bij de klaagmuur (Western Wall horen ze liever hier) waar slechts enkele Joden aan het bidden waren. De muur was wel erg indrukwekkend. Ik ging vervolgens naar de christelijke wijk en volgde de Via Dolorosa van begin tot eind. Dit is de weg die Christus waarschijnlijk gevolgd heeft van zijn plaats van veroordeling door Pontius Pilatus tot bij de plek waar hij gekruisigd werd. Deze route wordt door pelgrims continu al zingende gevolgd met replica`s van het kruis van Jezus. Al ben ik geen erg gelovig persoon was dit toch een tocht die deed nadenken. Aan het eind van die route ligt de plek waar Jezus vermoedelijk is gekruisigd en verrezen. De kerk die nu op deze plek staat (Sepulchur Church) is een enorm druk bezochte plek voor Christenen van alle strekkingen: Grieks orthodoxen, katholieken, armenen, ... Speciaal om zien in deze omgeving was ook het Ethiopische klooster. Nadien trok ik de Olijfberg op om de zon te zien ondergaan achter de stad. Ik wist dat vele Joden bij zonsondergang richting de klaagmuur trokken en daar samen gingen dansen en zingen, om de Sabbat in te luiden. Het was geweldig om zien. Wel raar hoe die normaal gezien stoicijnse figuren plots de pannen van het dak staan dansen en zingen. Uit respect voor hen mogen daar op dat moment ook geen foto`s worden genomen. Na een tijd leer je ook de verkeersstromen in de stad kennen. Probeer niet tegen de stroom gelovigen in te gaan wanneer ze ergens moeten zijn. Moslims die het vrijdaggebed tegemoet gaan, Joden op weg naar de klaagmuur, Jezuieten op de Via Dolorosa, daar kan je niet tegenop... In hostel Abraham waren ondertussen veel mensen toegekomen die ik ook al in Tel Aviv had leren kennen. Doordat het vrijdagavond (avond voor de Shabbat) was, was er echter niets open van bars ed en bleven we gezellig in het hostel. De volgende morgen ging ik om 6u met de fiets de Olijfberg op om de zonsopgang te kunnen bewonderen boven de Oude Stad. Prachtig hoe de Dome Of Rock in brand lijkt te staan in de ochtendzon, en hoe je de stad hoort en ziet ontwaken. Ik ontmoette daar een man die geboren is op Mount Olive en me de correcte geschiedenis (niet de gemediatiseerde) van de stad vertelde. Op de weg naar beneden zag ik de deur van de tombe van de Maagd Maria open staan. Er bleek net een dienst bezig te zijn die wel een indruk op me naliet. Diep onder de grond baden vooral vrouwen rondom een tombe, waar enkel de priester binnen mocht. Terug in het buitenlicht besloot ik naar het Israel Museum te gaan, vreemd genoeg wel open op Sabbat. Daar zag ik de Dode Zee Rollen(daar mocht ik geen foto`s nemen), die voor de geschiedenis van het Joodse volk van onschatbare waarde zijn en die deels hun recht op Israel legitimeren...waar natuurlijk niet iedereen het mee eens is. Daarnaast was er een schaalmodel van de stad rond het jaar 70 na Christus (net voor de vernietiging door de Romeinen) op een schaal 1/50e, echt knap! De rest van het museum ging over de geschiedenis van de oertijd tot nu. Dit moet zowat de langste tijd zijn die ik ooit vrijwillig in een museum heb doorgebracht! `s Avonds ging ik met mijn twee Nederlands compagnons (Jacob en Martine) lekker eten in een bistro vlakbij het hostel. Daarna nog wat matchkes pool in het hostel en dan weer slapen. De laatste bezoekdag wilde ik eindelijk de Temple Mount (Dome of Rock en de Al Aqsamoskee) bezoeken. Dit moet zowat het heiligste stukje aarde op deze planeet zijn, en het meest bevochten. Jammer genoeg zijn de openingsuren erg beperkt voor niet-moslims en stond er een rij van enkele uren voor de poort. Ik besloot mijn laatste dag nuttiger te spenderen en fietste naar de Garden Tomb. Daar aangekomen bleek die zondag gesloten. Net op dat moment kwam er een priester naar buiten die mij en een vrouw die naast mij stond vroeg of we toch wilden bezoeken.We konden ons geluk niet op. Normaal is deze prachtige tuin vergeven van de toeristen en nu kregen we een prive ticket. De vrouw (Monique) deed me een groot plezier door het hele scheppingsverhaal nog eens op te frissen en uit te leggen wat The Garden Tomb juist was. Deze plek is een tweede mogelijke plaats waar Jezus is gekruisigd, begraven en herrezen en sluit veel beter aan bij beschrijvingen uit de Bijbel. De rollende steen voor de tombe, de kruisiging naast een drukke baan, een "wheeping room" naast het graf. Monique liet me de passage uit de bijbel lezen en het was echt exact beschreven zoals ik het met mijn ogen zag: wel speciaal. Daarna zakte ik af naar mijn Nederlands vrienden en The City Of David om de tunnels (ooit gegraven om de watervoorziening van de stad veilig te stellen) door te wandelen. Dit hield een wandeling in door een pikdonkere, smalle, lage tunnel waarin een 30 cm water stroomt. De eerste meters waren niet geruststellend maar geleidelijk aan werd je het wel gewoon. Zoals beschreven aan de ingang was deze wandeling niet geschikt voor zwangere, corpulente of claustrofobische mensen. Nadien kookten we ons potje in het hostel en daar is nu een Vrij Podium bezig. Morgen vertrek ik richting Palestina. Bethlehem, Hebron en Arad liggen op mijn route en ik heb geen enkel idee waar ik ga geraken, veel hangt af van het relief natuurlijk... De slaapplaats zal ook wel duidelijk worden onderweg. In elk geval hebben de mensen van het hostel me veel goede raad en eventuele slaapadressen gegeven, want wildkamperen in Palestina wordt ten stelligste afgeraden!
Om 5u ging de wekker en het was inderdaad al aardig licht. Na een ontbijtje van overschot van pasta en wat meloen trapte ik om 6u weg. De weg bleef onverhard en regelmatig moest ik door rivieren waden en door grote riolen onder autosnelwegen kruipen om de route te blijven volgen. Avontuurlijk, dat wel! Nabij Elad deed ik een stevige helling voor niets, denkend dat ik op het goede spoor zat. Bovenaan echter geen spoor van het Israel Trail logo. Ik bleek inderdaad beneden over een minuscuul wegwijzertje gekeken te hebben en had niet gezien dat naast de snelweg een smalle gracht liep : mijn route! Deze bracht me bij een mooi Romeins mausoleum. Van hieruit kwam ik in de heuvels terecht. Een pad vol steengruis ging gestaag door een bos de hoogte in en ik vond na een tijd een tempo dat ik kon volhouden zonder continu onderuit te schuiven. Na dit bos kwam de route op een grote weg uit, die ik dan ook volgde. Na twee kilometer bergaf: geen wegwijzer... maar wel een grote pijl: JERUSALEM. Het spoor bijster fietste ik over de grote weg en kwam daar een zekere Ronen tegen: hij was erg geinteresseerd in mijn reis en zei me dat het de moeite niet was om terug naar het trail te gaan. Vanaf de heuvels is het zelfs voor mountainbikers niet meer te doen. Hij gaf me het telefoonnummer van kennissen in Jerusalem die met wel wilden hosten en zo trapte ik over de grote baan de heuvels door. Stilaan werden de eerste tekenen van Palestina zichtbaar. Overal schoten wachttorens uit de grond en was de weg afgeschermd met enorme hoeveelheden prikkeldraad en een muur waar Leuven Centraal jaloers op zou zijn. Deze muur is gebouwd langs heel de grens met de Westelijke Jordaanoever door Israel om zelfmoordterroristen uit Palestina te ontmoedigen, en dit blijkt effectief te werken. Regelmatig word ik tegengehouden voor een ondervraging en zijn er wegblokkades. Langs de weg staan er grote borden met allerlei dingen die Palestijnen (zo staat het er) niet mogen doen: een bepaalde afslag nemen, verder rijden op de autosnelweg, omkeren, dichtbij de afrastering komen,... Ik voelde me op een erg rare manier opgelucht dat ik wel alles mocht. Niemand maakt uiteindelijk een probleem van mijn trip en ik krijg van een vriendelijke Israelische soldaat zelfs sandwiches voor onderweg! Ze wijzen me de weg en doen teken dat het steeds bergop is. Dat klopt! De 20 km die nog resten gaan continu omhoog en brengen me gelukkig in iets frisser weer, daar beneden flirtte het kwik met de 40graden. Na een lange tunnel vlak voor Jerusalem besluit ik niet op het aanbod van Ronen in te gaan. Verse vrienden uit Tel Aviv gaan naar een hostel in het centrum (Abraham Hostel) en vragen waar ik uithang: . En hier zit ik dan! Moe maar gedoucht plan ik de komende dagen. Ik reken dat ik drie dagen in de stad kan doorbrengen zonder me te hard te moeten haasten om op tijd in Aqaba bij Ward te zijn, dus ik denk dat ik dat ga doen! Tips van mensen die hier al eens geweest zijn, zijn van harte welkom!
De voormiddag gebruikte ik om mijn route richting Jeruzalem te plannen en botste ik op "The Israel Trail". Een trekkingroute, bedoeld voor wandelaars of gemotiveerde mountainbikers, van het uiterste noorden naar het uiterste zuiden van het land. Deze route passeert Tel Aviv en Jeruzalem, dus besloot ik deze te volgen. Ik verliet het hostel rond de middag. Om bij de monding van de rivier Yarkon te geraken moest ik de kust van Tel Aviv tot boven de stad volgen. Die kust is een prachtig fietsstuk: perfect aangelegd, en met alle accomodatie die een strandtoerist zich maar kan indenken: douches, toiletten, kleedhokjes, voetsproeiers, ... Verder is die strook volgezet met bars, restaurants, palmbomen. Onze (verse?) Antwerpse burgemeester zou hier eens moeten komen kijken! Van daar volgde ik de Yarkon over een fietspad zo glad als een biljartlaken (ik was tot hier erg kritisch over het mountainbikegehalte van de route, maar wel tevreden!) omgeven door allerlei sportaccomodatie. Klimmuren, baseballvelden, fitnesstoestellen, tennisterreinen, ...Ik werd om de oren gekletst met elektrische scooters, tandems, inlineskaters, segways en ander duur spul. Hier kwamen de snobs van Tel Aviv hun conditie op peil houden, dus! Met mijn hebreeuws kaartje probeerde ik de route zo goed mogelijk te volgen. Na een tiental kilometer draaiden deze yuppies stuk voor stuk om en werd de route plots overhard. Niet gewoon gravel waarop je kan doorrijden, maar mul zand. Regelmatig moest ik een stuk duwen omdat ik daar continu weggleed. De valpartijen waren frequent maar zacht en de rivier naast me werd stilaan een rietveld, die erg moeilijk om volgen was. Vaak reed ik de rivier over zonder het door te hebben waardoor ik op mijn passen moest terugkeren om aan de goede kant te blijven. Ik kreeg na een tijd door dat er soms een rood-wit-blauw teken naast de weg was geschilderd, wat op de Israeltrail duidde, ik was juist! Om deze route zo avontuurlijk mogelijk te houden, maakte de weg soms rare kronkels en ontweek hij systematisch de bruggen over de rivier om je door doorwaadbare plekken te sturen. Aangezien ik geen watersloefkes heb, is dit een tijdrovende maar verfrissende onderneming voor mij! Ik besefte plots dat de Israelieten er dezelfde tijd op nahouden als wij, Belgen, waardoor het rond 17u al aardig donker werd. Ik passeerde nog gauw het oudste betonnen huis van Israel (een pomphuis) en kwam toen aan bij een Baptist Village. Daar gaven twee Amerikaanse arbeiders me toestemming om in de tuin naast hun werkhuis mijn tentje te zetten. Gelukkig was er nog een tankstation vlakbij, dus kon ik mijn benzinefles om te koken, vullen. Om 19u was het aardedonker en kroop ik de tent in om nog wat te lezen en ik ging slapen om 21u, vastbesloten om om 6u de volgende ochtend op te staan! Ik was trager gevorderd dan gedacht, door het zware offroadwerk en het is na de middag echt te heet om bergop te fietsen, wat morgen het geval is. En ik wou echt wel in Jerusalem geraken.
Vandaag was, na uitslapen, het eerste werk om de fiets terug in elkaar te vijzen. Daarvoor eerst de inbussleutel gaan kopen bij de fietsenwinkel in de buurt natuurlijk. Als mijn fiets terug een fiets was reed ik wat rond in de stad om een boek over Israel en Palestina en een goede fietskaart te vinden. Ik belandde in een tweedehands boekenwinkeltje (Halpers) waar je gemakkelijk een dag kan rondhangen. Allemaal Engelstalig en over elk mogelijk onderwerp! Ik was eerder op zoek naar een recente Lonely Planet en die vond ik in het Dizengoff Shopping Center. Een fietskaart waarop 1 cm slechts 1.5 km is, is ook een aangename verandering tegenover Turkije: 1 cm was daar 7.5 km! Gelukkig staat in Tel Aviv alles nog in 2 schriften (Hebreeuws en Latijn) op de borden, dus vond ik vlot alle wijken die ik wilde zien. Hummus behoorde ook tot mijn eerste kennismakingen met de Israelische keuken en daarna ging ik zwemmen op een van de vele mooie zandstranden die de stad rijk is. Ik merkte al gauw dat ik op het officieuze gaystrand van Tel Aviv (Hilton Beach) was beland en verhuisde zonder dralen naar een familievriendelijker strand, want ik had geen zin in geexperimenteer die dag. Daarna bezocht ik Yafa, het oudste gedeelte van Tel Aviv en een wirwar van kleine steile straatjes, echt gezellig. Nadat ik wat groenten had gekocht voor het avondeten had ik heel veel moeite om het hostel terug te vinden en ontdekte daar aangekomen dat er avondeten was voorzien door de vrijwilligers van het hostel, cool! De avond ging weer enorm snel voorbij door de geweldige sfeer die er in het hostel hing, iedereen was erg open en je merkte er vooral hoe klein de wereld is. Er waren daar ook gasten die hun 68e (!!!) avond ingingen op die plek, om maar een beeld te schetsen van hoe goed het daar is. Onder het motto, je moet weggaan als het nog leuk is, besloot ik toch om de volgende dag rond de middag op de fiets te springen...waarbij ik mijn keuze heel goed moest motiveren tegenover de medegasten .
Ik moest natuurlıjk eerst even de huurwagen terug naar Fethıye brengen, dıtmaar de route over de bergen, was knap maar koud! Nog eventjes langs al onze adressen ın Ölüdenız om dag te zeggen en dan met de bus, weer over de bergen, terug naar Antalya. Een avontuur! De bus rıjdt tergend traag, claxoneert naar alle voetgangers om zeker te zıjn dat ze nıet mee moeten en stopt bıj verscheıdene cafés zodat ıedereen even de benen kan strekken, meestal "fıfteen mınutes!". Wanneer we ın een dorp arrıveren, toetert de chauffeur, zet de motor uıt, en wacht geduldıg tot ıedereen uıt zıjn huıs ıs gekomen en ın de bus ıs gekropen. Daar kan De Lıjn nog ıets van leren! En als je geen haast hebt, ıs het een prıma manıer van reızen, voor mıj dus ook!
De dagen nadıen lıepen we vooral door Antalya op zoek naar nog wat dıngen voor de vlıegreıs voor sam en mıj. Cadeaus uıtzoeken, zıen dat we beıden alles foto's van elkaar hebben, fıetsen demonteren zodat ze ın de kartonnen dozen passen (thanks SDS Bısıklet) en bagage uıtwısselen zodat ık zeker alles heb voor mıjn solostuk door Israel.
Bıj sam lıep het ınpakken en vertrekken alvast heel smooth, op het feıt na dat de buslıjn (dıe 1000% zeker reed dıxıt een turk) toch nıet meer reed. We waren dankzıj een taxıchauffeur dıe nıet ınzat met de grote kartonnen doos veel te vroeg op de luchthaven en hadden dan ook alle tıjd om zeker te zıjn dat we beıden alles bıjhadden. Afscheıd nemen ıs nooıt leuk, maar deze keer was toch een unıcum tot nu toe. Alleen achter gelaten worden op een exotısch contınent, het voelt toch wat vreemd aan... Mijn dag alleen in Antalya vond ik een platform vlakbij het water vanwaar je direct de zee in kon springen. Normaal moest je betalen om hier te liggen, maar omdat ik niet genoeg geld bij had liet de vriendelijke uitbater me gratis blijven. Daar een beetje gesnorkeld en wat gelezen. Normaal ben ik erg slecht in niets doen, maar op deze knappe plek ging het me eigenlijk wel goed af! `S avond was het tijd voor een erg nuttige acitiviteit: een Engels sprekende kapper vinden! Kort geknipt (en voor dezelfde prijs ook maar ineens geschoren) greep ik de laatste kans om een authentieke Turkse hamam te doen, in de 600 jaar oude Sefa Hamam. Eerst een kwartier zweten op de warme stenen en dan kwam een grappige oude Turk me halen om eerst met een zware schuurspons mijn hele lijf onder handen te nemen en dan met een soort van zeepkussen alles mals te kneden. Zalig! Als je daarna in je badjas van een appelthee en druiven zit te genieten, voel je je toch als een God in Turkije. Op de terugweg raakte ik nog aan de praat met Michaela, een archeologe die enkele maanden de sites van de Zuidkust van Turkije ging onderzoeken... al duikende wel te verstaan. Van een fascinerend beroep gesproken! Snel mijn duikbrevet halen! Volgende dag moest ikzelf naar de luchthaven om naar Tel Aviv te vliegen. Ik kwam daar in Israel pas om 22u aan en besefte op tijd dat ik niet de juiste sleutel bij had om mijn stuur terug op mijn fiets te vijzen, die bout zit op een ambetante plek. Met kartonnen doos vol fiets mocht ik dus met een taxi tot bij het Florentine Hostel bollen, waarbij de chauffeur gretig gebruik maakte van mijn zelfgemaakte plannetje. Daar plofte ik neer op het veel te gezellige terras en bleef tot een kot in de nacht praten met mensen van elke denkbare nationaliteit: Mexicaans, Australisch, Nieuw-Zeelands, Amerikaans, Argentijns, Deens en natuurlijk ook Frans, Duits en Nederlands! Geweldig gezellig hostel!
.
