De school waar ik verbleef is een afgelegen campus van de Ben Gurion Universiteit in Beersheva en huist een enorme hoeveelheid onderzoekscentra, klaslokalen en andere accomodatie. Ik mocht gaan ontbijten tussen de studenten in de grote refter.
Mijn enige verplichting vandaag: aankomen in Mitspe Ramon en de machtige Makhtesh Ramon aanschouwen: een krater van 40km lang, 8 km breed en 500 meter diep. De afstand was niet groot, maar ik moest toch weer stijgen van 500 naar 900 meter: het dak van de reis tot nu toe!
Vreemd hoe automobilisten relief echt verkeerd inschatten. De ene zegt dat ik vooral naar beneden zal rijden, terwijl de ander zegt dat ik er nooit op 1 dag zal geraken. Ik ben gelukkig met de 2.5 uur terwijl de gids in de school (zelf een fietser) me minstens 3.5 uur had gegeven, en ik heb me niet geforceerd .
Het Green Backpackers Hostel werd zo aangeprezen in de Lonely Planet dat ik daar eens poolshoogte moest gaan nemen. Toen ik de ideale blogcomputer zag staan was ik verkocht. Nadat ik me geinstalleerd had ging ik al even kijken of ik die krater kon vinden. Het licht was magnifiek, doordat de zon al zo laag stond. Wat je 500 meter onder je ziet is prachtig. Alle kleurschakeringen die een rots maar kan hebben, worden hier bovengehaald, afgewisseld met diepe schaduwen door die lage zon. Het voelt echt vreemd om verticaal naar beneden te kijken langs die rotswand, en je ogen hebben moeite met het inschatten van de hoogte, omdat het gewoon niet klopt...
Morgen mag ik eerst een wandelpad van 2 uur gaan doen en daarna spring ik op de fiets om de krater te doorkruisen, op weg naar het zuiden, en over enkele dagen Eilat!
Dag 70 25/10: Ir Govot - Yerukham - Sde Boker 77km
Ok, ze hadden mij toch wat schrik aangejaagd voor wat komen ging. We zaten op -200meter en uiteindelijk zou ik via 600 meter terug naar 400 zakken om dan nog eens naar 700 te klimmen. Dat zijn maar cijfers, we zien wel. Maar de weddenschap had me wel extra gemotiveerd Het klom geleidelijk aan door een woestijn van rotsen en eenzame bomen. Ik kwam boven aan een heuvel en toen zag ik in de verte de Aqrabbim Ascent. Het leek een skipiste, compleet met slalomroute en het zag er oneindig uit...er zat niet veel anders op dan dichterbij te kruipen. Het werd er niet beter op...die slaloms zagen er echt steil uit. De eerste meters deden echt pijn en na 3 slaloms zweten gleed ik weg in het grind. Opnieuw vertrekken was onmogelijk doordat het zo steil was. Ook naar beneden toe vertrekken en dan snel omkeren ging niet omdat het zo smal was. Duwen dan maar. Na twee uur duwen en af en toe even fietsen was ik boven, volgens mij drie jaar ouder geworden. De kuiten brandden en ik besloot daar te gaan zitten voor een 2e ontbijt.
De afdaling ging door een woestijnvlakte, dit was een druk schietterein voor het israelisch leger want de jets vlogen laag over en ik hoorde regelmaitg ontploffingen in de verte. Ook een vreemd soort zeppelin stond in de woestijn opgesteld. Ik dook een krater in (Big Crater) en moest ook die weer uitklimmen langs westelijke kant, weer een lastig klimmetje dus. In Yerokham vond ik snel de weg zuidwaarts die naar Sde Boker leidde, een kibboets op weg naar Mitspe Ramon. Het uitzicht was keer op keer geweldig, ik waande me soms op de maan. Ik waagde voor het eerst in Israel om zonder Tshirt te rijden. Ik rijd sinds enkele dagen ook met lange broek, op aanraden van iedereen die ik tegenkwam. Het was echt heet en dus moest ik het occasionele geroep van jongeren er maar bij nemen... Ik kwam aan bij een school en ze hadden daar nog een bed vrij, met zicht op de machtige Wadi Zin! Ik vond een pub waar ik La Chouffe kon krijgen en geraakte aan de praat met aardig wat locals.
Wekker om 4 uur, auw! In het pikkedonker reed ik door de woestijn de heuvel op tot bij de voet van het fort Masada. Daar liet ik mijn fiets staan. Er vertrekt daar een pad (Snake Path), bestaande uit trappen en grind, om je tot 60 meter boven zeeniveau te brengen, een klim van 400 meter dus op de letterlijk nuchtere maag. Het was een erg zware klim, maar boven aagekomen bleek ik alleen. Ik zag al wel andere klimmers onder mij het pad bestijgen, maar daarboven was ik alleen met enkele berggeiten. Ze verschoten waarschijnlijk even hard van mij als andersom. Nu was het wachten op de zon. De foto`s zijn niet bijgekleurd, het was prachtig! Nadien bezocht ik het fort en daalde dan af, blij dat ik het gedaan had. Het verhaal gaat dat dit het laatste fort was dat de Joden in handen hadden toen de Romeinen de regio veroverden. Toen de Romeinen toch dreigden het fort in te nemen, pleegden alle aanwezige Joden zelfmoord boven op het fort.
Ik nam mijn fiets en reed terug zuidwaarts, langs de Dode Zee. Deze weg was minder vlak dan ik dacht maar de wind duwde me aardig verder. Aan het einde van de Dode Zee is het de beurt aan industrie om veel plek in te nemen. Mineralen, zout en cosmeticaingredienten worden hier massaal uit de bodem en het water gehaald, waardoor er veel zwaar verkeer over de wegen dendert.
Ik wilde rond Ir Ovot, de plek vanwaar ik terug westwaarts moest rijden, slapen. Ik daalde een zandweg af tot bij een Biblical Site, waar net een filmploeg bezig was met opnames van de regio. Erg professioneel hadden ze een kraan met daarop een 3D-camera. Ze waren bijzonder blij me daar te zien want ze misten nog een shot met een fietser. Ziedaar: het lot! Ik mocht vooral niet aan de bepakking van mijn fiets komen en moest zo het shot in komen gereden en dan stoppen en op de kaart kijken. Achteraf het resultaat gefilmd, ik hoop het op facebook te krijgen. Ondertussen had ik met de manager van de site (een Texaan) afgesproken waar ik mijn tent kon zetten en was ik uitgenodigd om mee te komen bbqen. Er bleek daar een zestal jonge vrijwilligers te zitten die hielpen de site te onderhouden. Met hen en de pater familias (Jim uit Texas) heb ik zowat de ganse avond gepraat. Ze verklaarden mijn route voor de volgende dag "plain crazy" en wedden dat ik de volgende avond gewoon terug bij hen zou staan. Dit omdat op mijn route de Aqabbim Ascent bleek te staan...wist ik veel wat dat was...
Nadat ik mijn fiets weer proper had bepakt, reed ik tot het checkpoint dat me weer over de grens naar Israel zou leiden. Hier mocht ik de hele bepakking weer demonteren, om alles door de scanner te sturen. Geen probleem natuurlijk en na een klein uurtje was ik weer de baan op. De volgende heuvel was het landschap totaal anders! Palestina was groen en rotsachtig, maar nu keek ik plots uit over een zandplateau. Ik zag daar ook mijn eerste kamelen! Arad lag slechts enkele kilometers verder en van hieruit zou ik die namiddag Masada bezoeken met de bus. Ik vroeg de weg naar het hostel bij een pompstation, en terwijl zij het uitzochten stelde ik het zadel en de versnellingen van hun fietsen bij ("I think my bike is broken! Uphill I go really slow!"). Het hostel gevonden bleek het volgeboekt en viel mijn plan in duigen. Er was nog een hostel aan de andere kant van het fort, bij de Dode Zee, een luttele 68km omrijden, waar het 5 km in vogelvlucht zou zijn. Gelukkig was het veel bergaf. Ik dook van 600 meter boven zeeniveau tot 400 meter onder zeeniveau! Ik ontmoette 2 motorrijders onderweg van Zuid-Afrika naar Europa, die me waarschuwden dat ik met mijn fiets Jordanie niet zou binnen geraken, en ze konden dit staven met een document...toch iets om uit te zoeken de komende dagen.
Aangekomen aan de Dode Zee moest ik dan weer noordwaarts, langs de luxehotels en zoutwinningsplaatsen. Aan de overkant zag ik de bergen van Jordanie boven de mist uitsteken! Toen ik de heuvel bij Masada was opgereden bleek dit hostel niet open, doordat er een muur was ingestort de vorige dag. Meteen ook de reden dat Arad volzet was. Mijn tent mocht ik op de heuvel niet opzetten, dus bolde ik weer naar beneden, waar ik een Bedouinentent zag staan naast het vliegveld. Ik mocht mee in de tent slapen en ik had daar een gezellige avond, met veel gebarentaal! Ik ging vroeg slapen want de volgende ochtend zou ik de zonsopgang boven op het fort willen aanschouwen!
Die ochtend vertrok ik op tijd voor een korte eerste etappe tot aan het checkpoint voor Bethlehem. Ik kreeg enkel de vraag gesteld of ik mijn paspoort bij had, en mocht verder rijden. Bethlehem is de stad waar de Church of Nativity (met een minuscule voordeur) staat, en waar Jezus zou geboren zijn. Een onverwachte mensenmassa op dit onchristelijk vroege uur blokkeerde de toegang tot de geboorteplaats zelf, en wachttijden werden geschat op 3 uur. Nou! Dan maar gewoon de kerk bezichtigen, die wel mooi was, en dan verder bollen. Een vriendelijke pompbediende (wiens pomp op een doodlopende straat staat door de scheidingsmuur) wees mee de weg riching Hebron. Onderweg werd ik meermaals uitgelachen met mijn korte broek door locals, zo gaat dat hier, maar het meest van de tijd moest ik me bezig houden met high fiven, wedstrijdjes bergop met kleine kinderen (ik won meestal) en aanmoedigingen in ontvangst nemen. Ik stopte bij een fruitkraam om een tros druiven te kopen en ook daar wist de verkoper me te zeggen dat het altijd rechtdoor was, wat ik wel wist, maar je moet iets zeggen he. In Hebron volgde ik de pijltjes naar de Ibrahimi Mosque en kwam zo diep in de Oude Stad terecht. Daar wist Ahmed me te overhalen mijn fiets in zijn garage te zetten, en een stukje pizza te eten. Om bij die moskee te geraken moet je door een grondige veiligheidscontrole, en de fiets mag daar niet binnen. Na mijn bezoek betaalde ik Ahmed voor de pizza en wilde mijn fiets terug halen. Dit kon uiteraard niet zomaar! Nadat ik de plotse parkingprijs had gereduceerd van 10 shekel naar 2 shekel, mocht ik mijn ros toch uit de garage halen. Mijn kompas gaf zuidoost aan en ik probeerde de stad zo uit te rijden. Hebron is erg heuvelachtig en stilaan kwam ik in grimmigere wijken terecht, zonder uitzicht op beterschap. Mensen kwamen uit hun huizen en keken me argwanend aan. Voordien had ik gelezen dat er in Hebron wijken zijn waar Joodse nederzettingen zijn en buitenstaanders niet welkom zijn. Ik besloot een stuk terug noord te rijden en meer de vallei in (daar lag de grote weg). Het werd drukker en ik zat op een bredere baan, maar hopeloos vast in het verkeer. Omstaanders begonnen aan de spullen van mijn fiets te komen en ik voelde me niet op mijn gemak. Een agent kwam tussenbeide en stelde voor om mij de stad uit te leiden, na een 10 minuten durende discussie met omstaanders over de juiste route. Hij startte zijn motorfiets en zo werd ik, onder politiebegeleiding (met zwaailicht en nu en dan sirene!) de binnenstad uit geescorteerd, via allerlei kleine baantjes. Aangekomen bij een universiteit charterde hij een taxi, die ik niet mocht betalen, en moest ik die taxi volgen tot op de grote baan. Het zou me uren gekost hebben om zelf die stad uit te geraken, en nu heb ik er een arm-der-wet facebookvriend bij!
Van hieruit was het een prachtige weg langs zwaar beveiligde Joodse nederzettingen in Palestina. Het begon stilaan te regenen en ik moest nog een heel eind tot in Arad. Het werd al aardig donker en ik draaide Susya in, ook zo`n nederzetting. Ik ontmoette de directeur van een internaat vlakbij, waar ik de nacht mocht doorbrengen. De kinderen waren geweldig! Erg intelligente ("Wanneer vind je je reis geslaagd?"), zelfstandige en luide kinderen. Ik kookte op de speelplaats en daarna speelden we pingpong, basketbal en leerden ze me backgammon. Ik mocht gelukkig in de begeleiderskamer slapen, want in deze school mogen de kinderen kiezen wanneer ze gaan slapen...
.
