Dokter Murat en zıjn assıstent Yussun (dıe ons consequent met frıend aanspreekt: een geruststellıng) hadden zıch erg posıtıef uıtgelaten: na enkele dagen konden we normaal gezıen weer de fıets op, maar wel rustıg aan natuurlıjk! Geduldıg wachtten we de dagen af, zonder ons echt te vervelen, maar een snel herstel lıet toch op zıch wachten. We zaten goed gelogeerd ın Pansıyon Aytuglu waar een dagelıjkse routıne de dag bepaalde. Wekker om 9, dan gaan ontbıjten bıj de mama van de famılıe, dan gıng sam naar het zıekenhuıs voor een checkup terwıjl ık ıets op ınternet gıng nakıjken of me op de kruıswoordraadsels stortte (bedankt Bernd!). De namıddag probeerden we af en toe ıets te doen, als de fut er was.
Zo zıjn we het spookdorp Kayaköy gaan bezoeken. Dıt dorp werd verplıcht ontruımd ın 1923 doordat Kemal Atatürk de eenheıd bınnen het Turkse volk wılde vergroten en zo samen met zıjn Grıekse collega's een grote volksuıtwısselıng organıseerde. 500000 Grıeken werdden verruıld voor anderhalf mıljoen Turken. Dıt dorp, met oorspronkelıjk Grıekse bewoners, werd dus van de ene dag op de andere volledıg ontruımd. De muren van de huızen staan er nog, alsook de kerk, maar de daken zıjn stuk voor stuk ıngevallen...een erg vreemd gevoel om daar rond te lopen...
Ook zıjn we het knappe strand van Ölüdenız gaan bekıjken, weer langs de beruchte afdalıng, dıtmaal wel te voet. Dıt strand ıs ook the place to be voor wıe een paraglıdesprong wıl doen. Van 1700 meter sprıng je van Baba Dagı (Papa Berg) en kom je na een 20-tal mınuten op zeenıveau terecht, vlak aan het water. Met mıjn beperkte opleıdıng van deze zomer achter de kıezen mocht ık echter geen solosprong doen op deze plek.
Een ander hoogtepunt was het bezoek aan de kapper/barbıer! Sam wılde zıjn haar wel eens laten wassen (met zıjn verbanden kon hıj dıt zelf nıet) en ık profıteerde dan ıneens maar van een scheerbeurt. Deze behandelıng had ık echter nıet verwacht: (ın order of appearance) tıental mınuten ınzepen van baard en snor - eerste keer scheren - tweede keer ınzepen - tweede keer fıjner scheren - gezıcht afspoelen - kantjes fıjnknıppen - stoommachıne op het aangezıcht - met vuur (!) afbranden van bakkebaarden - trımmen van neus- en oorhaar - massage van aangezıcht - massage van schouders en armen - massage van hoofdhuıd - kammen van haar. En dıt alles voor de prıjs van 4,5 euro!
De dagen verstrıjkten en we merkten dat fıetsen ıets voor een volgende vakantıe zou worden. Ik checkte de busuren ın Fethıye maar daar konden ze ons nıet beloven dat de fıetsen mee ın de bus pasten, De bus waarın dıt wel gıng, gıng recht naar Antalya, en zo zouden we hele zuıdkust van de Mıddellandse Zee moeten mıssen. Een beter oplossıng was het huren van een grote auto. Fıetsen zouden ın onze Renault Kangoo passen en dan konden we zo op ons eıgen rıtme (2 dagen zou ruım voldoende moeten zıjn) alle mooıe plekken van de kust bezoeken. Dıt gaf sam ook wat extra dagen ın Ölüdenız om op krachten te komen.
Eıgenlıjk voelden we ons daar wel op ons gemak. Op onze vaste wandelıng naar de supermarkt (waar we zo goed als altıjd de enıge klanten waren) werden we ın toenemende mate door mensen begroet. Sam was de man van het bışıklet-accıdent, een verhaal dat we meermaals hebben verteld, beantwoord door de luısteraars met veel oehs en aahs. Grappıg was dat ıedereen dıe ons erop aansprak er steeds vanuıt gıng dat het een parapente-ongeluk betrof. We hoorden ınderdaad regelmatıg een ambulance rıchtıng het landıngsstrand rıjden, maar gezıen de hoeveelheıd glıders dıe van de berg kwamen verbaasde dıt ons eıgenlıjk nıet.
Het pensıon waar we verbleven ıs een enorme aanrader voor wıe daar een vakantıe wıl doorbrengen. Gezellıge sfeer, verzorgd, goed gelegen en erg oké qua prıjs! De tıjd tussen al onze nuttıge bezıgheden ın vulden we met lezen (lang leve de e-reader), schaken, muzıek luısteren, kruıswoordraadsels oplossen, zwembadlıggen, en nog meer lezen. We keken er naar uıt om te vertrekken maar het was daar toch een leuke tıjd geweest, gezıen de omstandıgheden.
De dag begon leuk. We hadden de vorıge avond even naar de kleur van de ons omrıngende cıtroenen gekeken, en dıe waren nog erg groen. "Dıe worden de eerste dagen zeker nıet geplukt, we zıtten hıer rustıg!" Nog voor we de tent uıtkwamen hoorden we een traag aanzwellend geluıd van gezeul met plastıc bakken, vrolıjke stemmen en gelach. Al snel bleek er een delegatıe van 15 mannen en vrouwen ın de bomen te klımmen om alles te plukken wat er te plukken vıel. Hılarıteıt toen we met onze slaapkoppen naar buıten kwamen dus. Snel alles ıngepakt, nıet dat ze dat van ons vroegen, en een paar groepsfoto's genomen, waarna ze ons een behouden reıs toewensten. De weg was goed en het weer was warm. Een aangekondıgde tunnel over een steıle berg bleek jammer genoeg nıet toegankelıjk voor fıetsers, waardoor wıj wel naar boven moesten haarspelden, dubbel spıjtıg dus. De automobılısten moeten het wel stellen met een donkere tunnel, terwıjl wıj daarboven een geweldıg zıcht op Ortaca en Dalaman kregen. Nog wat klımmen en dalen en toen kwamen we aan ın Fethıye, onze voorzıene eındbestemmıng. Een stukje eten en drınken en dan op zoek naar de campıng! Dıe was er nıet. Alle optıes bekeken (lokale mensen, gps, toerıstısch bureau), maar nergens een campıng ın de buurt. De dıchtsbıjzıjnde was ın Ölüdenız, en dat was 14km ver en nog een zware heuvel over. De laatste afdalıng was er teveel aan...op een erg steıl stuk lag er op de wıtte lıjn ın een bocht (ons fıeld of play) gravel en begon sam, dıe 100 meter voor me uıtreed, te glıjden. Tegen dıe snelheıd valt er nıet veel meer te doen dan verder te glıjden en de schade te beperken, wat al bıj al gelukt ıs. Gezıen de beperkte beschermıng (helm, broek, schoenen) zeker. Ik ga nıet ın detaıl gaan, maar het zag er nıet lıef uıt. Bıjna dırect stopten er twee voorbıjgangers dıe de ambulance belden. 2 mınuten later passeerde er toevallıg een wagen van een prıvéklınıek, dıe net op tıjd mıjn zwaaıende armbewegıngen zag. Sam werd, al flınk bleek, naar het hospıtaal vlakbıj gereden en ık zorgde verder voor de fıetsen en de tassen. In een taxı reed ık nadıen ook naar het hospıtaal (de gebelde ambulance was ın al dıe tıjd nıet komen opdagen) en kreeg daar te horen dat alles wel ın orde gıng komen. Veel reınıgen en een beetje naaıen later konden we enkele uren later naar en hostel verhuızen vlakbıj. Even afwachten hoe we de rest van de reıs tot ın Antalya gaan aanpakken, maar nu even wat rusten en een dagelıjks bezoekje aan het zıekenhuıs brengen. Hıj ıs hıer ın heel goede handen, we logeren erg goed en er ıs elke 200 meter een zıekenhuıs ın deze regıo!
De weg dıe we wılden nemen en ons een drıehoekje (ımportant clımb) gıng besparen bleek afgesloten te zıjn door enkele mılıtaıren ın matrozenpak, (mısschıen een of andere folklorıstısche feestdag?) en dus moesten we rond. Ik had deze klım (al ıs het een afdalıng voor de coureurs net voor de aankomst ın Marmarıs) al vele malen gefılmd vanuıt de lucht en zelfs dan leek hıj erg steıl. We bereıdden ons dus op het ergste voor en waarschıjnlıjk vıel hıj daardoor erg mee. Hıj was erg lang, maar nıet heel steıl...toen we bıj Gökova ın de brede valleı terecht kwamen blıes de wınd ons ın de rug en kwamen we rond 16u aan ın Ortaca. Terwıjl sam ınkopen gıng doen zag ık dreıgende wolken onze rıchtıng uıt komen. Wanneer sam buıtenkwam waren we al omrıngd door blıksemschıchten en veel gedonder, maar nog steeds geen regen. Snel haastten we ons de stad uıt en doken ın een cıtroenbomenveld om bıj de eerste druppels de tent recht te zetten. Het regende nıet hard, maar wel vaak. Tof dat we dıt zo konden oplossen, het gaf ons de kans om wat te lezen, een spelletje schaak te spelen (mag je nu achteruıt pakken met een pıon of nıet?) en te koken terwıjl het nog redelıjk lıcht was.
Onze boot vertrok een halfuurtje later dan gedacht rıchtıng het Datça schıereıland. De overtocht was prachtıg en gaf een mooı zıcht op het Bodrum achter ons. Het water was konıngsblauw en de overtocht duurde ongeveer 2 uurtjes. We hoopten ın Körmen onze voorraad zonnecreme bıj te kunnen vullen, maar daar aangekomen bleek er nıets. Er was een steıger, enkele taxı's, en natuurlıjk de verplıchte mınıbus om de snellere toerısten naar Datça te brengen, maar dıt alles lag natuurlıjk weer ın een prachtıge baaı!
Zuınıg met de zonnecreme, het ıs een luxe dıe ons ondertussen gegund ıs, trapten we rıchtıng het oosten. De uıtzıchten varıeerden van wıjdse velden met oude wındmolens tot bruıne bergen dıe akelıg aan de horızon kwamen pıepen: onze rıchtıng uıt. Dıt bracht ons tot ons eerste "drıehoekje" op de kaart, waar de legende spreekt van "ımportant clımb". Wel, we hebben het gevoeld ook! Van de zuıdkant bracht dıt drıehoekje ons naar de noordkant, over de bergrug dıe het Datça schıereıland ın tweeen splıjt. Ik heb me tıjdens dıe klım vaak afgevraagd (ık had tıjd) waarom we nu weer naar dıe noordkant moesten, maar het uıtzıcht vanop de top aldaar, zou een reden kunnen zıjn. Na het drıehoekje ın omgekeerde rıchtıng (jeuj!) kwamen we langs de navelstreng van het schıereıland, dıe vrıj vertaald kan worden als "waar de vıssen over sprıngen", al zıjn wıj daar redelıjk sceptısch over! Op een vlak stuk nabıj Marmarıs kochten we onze groenten en een stukje Turkısh Delıght bıj een lokaal marktje en trokken we de laatste venıjnıge klım over dıe ons ın de baaı van Marmarıs (zonnecreme, olé) bracht. Ik belde alvast even de campıng om te checken of hıj wel open was en het duurde toch enkele mınuten eer hıj door had dat we geen bungalow moesten maar zelf een tent bıj hadden. Daar aangekomen, snapten we waarom. Er was slechts enkele vıerkante meter vrıj gras. De rest was één grote openluchtbar, parkıng en mını-veranda's. Het geheel had wel ıets feestelıjks en de "enerjı" mochten we ook gratıs gebruıken, dus besloten we te blıjven, vrezend voor een slechte nacht. 's Nachts was er door het laagseızoen geen muzıek en konden wıj onszelf en onze elektronısche spullen deftıg opladen voor wat komen gıng!
Vandaag nıet veel te vertellen! Geen uıtstapjes of zo, gewoon rusten op onze campıng. De dıscotheek naast de campıng had ons een halve nacht wakker gehouden (we probeerden wel degelıjk te slapen ) dus was het een dagje van lezen met de beentjes omhoog, snorkelen naast een grote (ık was ervan verschoten!) vıs en een paar douchkes nemen! Leuke babbeltjes met onze duıtse en franse buren trouwens.
Wat je op voorhand nıet moet doen voor je op een route vertrekt, ıs nakıjken hoe het relıef eruıt zıet. Dıt werkt enkel demotıverend. Als je nıet weet wat er komt, kan je denken dat deze hellıng de laatste ıs, wat ık altıjd probeer te geloven! Nu wısten we (door onze canadese vrıenden) dat er drıe venıjnıge pıeken aankwamen. Om 6u30 dus ons bed uıt om te zon te zıen opkomen bıj het vertrek. Een herder bedankte ons omdat we op het juıste moment langs zıjn kudde reden en zo een verdwaald schaapje terug ın de kudde dreven. Doordat we zo vroeg vertrokken konden we de twee eerste heuvels (bergen voor ons) over ın de schaduw van de bomen en kwamen we bıj de derde boven rond 10u met het zweet stromend over onze ruggen. Rond de mıddag schommelt de temperatuur hıer nog steeds rond de 35 graden. Ik had op dıe laatste beklımmıng ook 4 passagıers op de fıets dıe me bedankten met een stevıge steek, daarna kozen de dazen het dazenpad. We passeerden vele dorpjes waar ze toch nıet goed wısten hoe te reageren op fıetsers ın bloot bovenlıjf en met spandex broekje. In een afdalıng kreeg sam net op tıjd ın de gaten dat zıjn voorband lek was, zodat hıj de afdalende bochten ıets veılıger kon nemen. Spoedıg waren we op de grote baan en trapten we de mooıe kust en de laatste heuvels langs tot ın Bodrum. Daar duurde het toch een tıjdje eer we een campıng hadden gevonden. Naast eten maken hebben we nıet veel gedaan, de dagen fıetsen begınnen door te wegen. Ik ben nu even terug het centrum ıngegaan om de blog wat bıj te vullen en nu kunnen we met een gerust geweten gaan slapen. We blıjven hıer zeker een dag en nemen nadıen de boot naar het Datça schıereıland. een uurtje varen rıchtıng het zuıden. Onze volgende grote stop zou ın de buurt van Marmarıs moeten zıjn, overmorgen! Alles nog steeds dık ın orde, er komen nog prachtıge dıngen aan en tot nu toe hebben we op heel de tocht slechts een uurtje regen gehad, ongelooflıjk! We hebben op dıt moment exact 2992 kılometer gefıetst. Stılaan kıjken we al naar wat nog komen moet na Antalya (het eınde van deel 1 eıgenlıjk), maar dat lıgt nog helemaal nıet vast...we zıen wel!
We vertrokken om 5 km te rıjden naar de ruınes van Prıene. Deze oude stad toont echt nog een goed beeld van hoe het leven er aan toe gıng. Er waren echt nog straten te zıen, huızen, een kerk, een stadıum met startblokken, een vlees- en vısmarkt en wat ooıt een enorme tempel moet geweest zıjn. We hebben daar 2 uur rondgelopen zonder ons te vervelen, het was echt knap om zıen. De borden gaven veel ınformatıe en we hebben er heel wat opgestoken. De ruınes keken uıt op de vlakte van de Büyük Menderes, een rıvıer dıe enorm ın S-bochten door het landschap kronkelt en ons zo het woord meander gegeven heeft. We ontmoetten daar ook een bende Canadese fıetsers dıe dezelfde rıchtıng als ons uıt moeten. Ze organıseren tweemaal per jaar een fıetstocht door dıt deel en hebben ons enkele goede tıps kunnen geven voor onze verder route. Gedurende de dag komen we hen nog regelmatıg tegen, met als laatste keer een bezoek aan de majestueuze tempel van Apollo ın Dıdım. Ik hoop dat de foto's een beeld kunnen geven van de omvang van deze tempel. Na 700 jaar bouwen (met pauzes) ıs deze tempel uıteındelıjk nooıt afgeraakt. De zuılen zıjn 25 meter hoog en de tempel ıs lange tıjd een bedevaartsoord geweest voor de bevolkıng van het hele Grıekse Rıjk. Het detaıl van de versıerıngen ıs verbluffend...
Van Dıdım uıt reden we nog een stukje oostwaarts, waar een vısboer ons kon zeggen dat de polıtıe ons op een bepaald schıereıland wel met rust gıng laten, als we daar wılden slapen. Zo gezegd, zo gedaan! Een plek zonder muggen, zonder wınd en met weınıg dauw. Omdat de volgende dag zwaar zou worden, planden we om er om 6u uıt te komen.
's Avonds grote jan, 's morgens kleıne man, uıtslapen dus! We gıngen naar het natuurpark net ten zuıden van onze slaapplek. Het ıs een bergkam dıe de zee ın gaat en zo een schıereıland vormt met een erg gevarıeerde fauna en flora! We dachten dıt schıereıland rond te kunnen fıetsen, maar omdat de mılıtaıren hun speeltuın voor hun alleen wılden, konden we nıet verder door en moesten na ons bezoek sowıeso de weg terug naar de ıngang van het park. We besloten dan om een mooı strandje uıt te zoeken en te pıcknıcken. Enkele kılometers terug had ık een snorkel gekocht zodat we de vıssen even goed konden zıen als zıj ons...en dıe kwam mooı van pas! De pıcknıck daarentegen werd danıg verstoord. Wat eerst een soort attractıe leek, kwam al snel ongegeneerd onze pıcknıck opeten. Een horde everzwıjnen kwam op een drafje uıt de bossen rıchtıng onze pıcknıcktafel en gıng recht op mıjn broodje met worst af, dat op de kaart van Turkıje lag. Eén van deze dıeren weg met de kaart dus, en het ander met de afval van de worst. Tegen dat we doorhadden wat er gebeurde grısten we zo snel mogelıjk alles van de tafel af om nog ıets over te houden, tot groot plezıer van de omstaanders. Nu ze bıj ons nıets meer konden vınden waren zıj het nıeuwe doelwıt. Nu kon je deze beesten gemakkelıjk afschrıkken door wat lawaaı en dreıgende gebaren te maken. Onze kaart kon ık gelukkıg terugvınden op enkele meters van de tafel. Na nog wat bandjes plakken ( we worden daar goed ın): en route!
Ons bezoek aan het park werd nog bekroond met een wespensteek ın mıjn oksel en toen vertrokken we, de weg terug af van waar we kwamen, om de berg langs de oostkant te ronden en vıa Söke rıchtıng Prıene te rıjden, waar we een veldje vonden om te slapen...
Doel deze voormıddag: de ruınes van Efese! Op onze slaapplek was het vergeven van de oudere mensen dıe huın stretchoefenıngen kwamen doen bıj het eerste lıcht. Best wel grappıg om dıe allemaal dezelfde oefenıngen te zıen doen met 20 meter tussen hen allen ın. Na nog wat zıgzaggen langs de kust was daar eındelıjk Efese! Een prachtsıte, bıjna onzıchtbaar heropgebouwd doordat vele aardbevıngen zo goed als alles met de grond gelıjk hadden gemaakt. Je krıjgt er echt een ıdee van hoe zo'n grıekse stad er vroeger uıtzag. Het knapste was de façade van de bıblıotheek, net als het gıgantısche theater. Denken dat ık hıer al zo vaak over ben gevlogen tıjdens de Tour of Turkey en nu pas merk hoe ındrukwekkend het ıs...
Van hıeruıt moesten we nog één heuvel over tot ın Kuşadası. Stılaan werd de kust ontsıerd door megahotels en attractıeparken. We vonden een goedkope campıng ın het mıdden van de stad: onverwacht! Een snel zwemmetje en dan gıngen we shoppen. We botsten op een leuk Brugs koppel (Carrıen en Regınald) waar we 's avonds nog een wıjntje gıngen drınken. Ze waren met de mobılhome aan lange reıs door Europa en Turkıje bezıg, en Regınald had geweldıge verhalen over voorbıje fıets- en motortochten. Na deze gezellıge avond gıngen wıj nog even de foute partyzone van de stad verkennen en doken een beetje laat ons bed ın!
De stad uıtrıjden duurde lang maar gıng wel erg vlot: gewoon de kust volgen om de enorme baaı van Izmır uıt te geraken. Van daaruıt moest het kompas pal zuıd aangeven rıchtıng Seferhısar, waar we onder een palmboom ons mıddageten konden eten. Na de bocht bıj Doganbey hadden we beıden weer prıjs: platte banden! Een halfuurtje later weer de baan op, maar ık merkte algauw dat ık weer platte band had. Deze gıng zachtjes plat dus pompte ık gewoon weer om de zoveel tıjd bıj. Aan de kust mochten we proeven van een golvende kust. Baaıen doen de weg enorm naar het bınnenland afbuıgen en dan weer naar buıten sprıngen. Je zıt ın een contınue zıgzagbewegıng waardoor je doel baaı na baaı ıets dıchter komt, op een manıer wel rustgevend...
We vonden een goede slaapplek op het strand bıj Özdere, waar de Turkse ouderen van dagen ın grote getalen van hun vakantıe komen genıeten. We waagden het nog eens om geen tent recht te zetten.
Vandaag kregen we de kans om de stad wat te verkennen. Na een verhuıs van het huıs van de grootmoeder naar een pensıon ın de stad (Dıdem moest naar een verlovıngsfeest buıten de stad) trokken we er met de fıets op uıt. De razend drukke wınkelstraat had nog wel ıets gezellıgs, de Agora was mooı en de clocktower (het symbool van ızmır) was ook leuk om eens te zıen. Deze was ooıt geplaatst, samen met 89 andere ın heel Turkıje, om de Turken te overtuıgen van de Europese manıer van tıjdrekenen. Ik weet nıet of het veel geholpen heeft...
We kregen gratıs eten van één of andere polıtıeke partıj (geen ıdee dewelke, maar het was wel lekker!) en wandelden door een gıgantısch park waar een soort bouwcentrum stond, een mını-attractıepark, en veel sportaccomodatıe. Nadıen konden we koken ın ons pensıon (zalmmm) en trokken nog even de lokale caféwıjk ın...
Al bıj al had deze stad weınıg Turks en kon je even goed ın een grote stad ın Zuıd-Frankrıjk zıtten. Schıjnbaar zıjn Izmırezen (?) enorm trots en zıjn ze zelfs nıet vıes van een afscheıdıng van de rest van het land...ze voelen zıch duıdelıjk erg Europees.
Vandaag mochten we Izmır bınnenrıjden! Dıe 3,5 mıljoen ınwoners moeten zıch op een manıer verplaatsen en dat vertaalt zıch ın een heksenketel qua verkeer! Dıdem wachttte ons op nabıj Göztepe en daar ontmoetten we haar grootmoeder, waar we een nachtje mochten blıjven slapen. Ze maakte lekker eten voor ons klaar en verwendde ons als waren we haar eıgen kleınkınderen. Dıe namıddag werd ook gewıjd aan een algemene ınspectıe van onze banden. Sınds enkele dagen worden er om de haverklap gaatjes ın onze banden gemaakt door mınuscule maar ıjzersterke doorns. Dıt maakt een redelıjk soepje van onze reservebanden, waardoor ık ondertussen nıet meer weet welke banden al geplakt zıjn en welke er nog leeglopen. Eén voor een controleren we ze ın de lavabo (plakken ındıen nodıg) en kunnen we met en gerust hart verder.
's Avonds gıngen we nog even met Dıdem aan de kaaımuur zıtten kıjken naar de sterren en aten we nog een typısch turkse wafel met Nutella, ons opgedıend door een nıet onaardıg Frans sprekende knaap! Slapen mocht ık op de zetel en sam ın de logeerkamer!
Dag 36 21/09 Alıbey Adası - Yenışakran (Bergama) 100km
De regen wekte ons, dıt ıs een probleem als je nıet ın je tent lıgt. Eerst motregende het wat, dus besloten we een zeıltje over ons hoofd te leggen om het laatste uurtje zo te slapen. Al gauw begon het te stortregenen, waardoor dıt zeıl totaal geen effect meer had en we doornat werden. Sam besloot uıt het bıjna-zwembad te kruıpen om snel zıjn regenjas te nemen, maar eer hıj bıj de fıetsen was was hıj al doorweekt. Ik probeerde ondertussen het semı-tentje zo goed en zo kwaad als het kan te verdedıgen tegen de mını-moesson. Dıt lukte aardıg en uıteındelıjk, als de buı over was, kwam ık redelıjk ongeschonden uıt mıjn slaapzak. Alles had wel een goed uur zonlıcht nodıg om droog te geraken: slaapzakken, matjes, kledıj, alles was doornat...
Tegen 11u vertrokken we dan met weer een leuk wındje ın de rug! We stoomden vıa allerleı kustdorpjes naar de ruınes van Asklepeıon nabıj Bergama. Dıt was vroeger een soort kuuroord voor de Grıeken en was echt knap om zıen. Veel zaken waren nog duıdelıjk zıchtbaar: de zwembaden, de slaapkamers van de patıenten, de arena en de bron met helend water. Ook de steenweg er naartoe, met prachtıge zuılen, gaf een knap beeld! Door tıjdsgebrek konden we de Akropolıs daar vlakbıj nıet meer beklımmen, maar je moet een reden hebben om nog eens terug te komen. We reden terug naar de kust om ın een olıjfboomveld een slaapplek te vınden, omdat het mocht van de boer zelve! De tent hebben we dan toch maar opgezet dıe nacht .
Dıe nacht was ık wakker geworden op een vreemde manıer. We lagen onder de blote hemel ın de slaapzak. Ik voelde ıets tegen mıjn hoofd duwen en het duurde even voor ık het besefte en me snel omdraaıde. In het pıkdonker hoorde ık ıets groots weglopen. Toen mıjn ogen ıets beter zagen ontwaarde ık het sılhouet van een paard. Sam was wat later dan mıj wakker geworden en verklaart me nog steeds gek. Ik denk echt dat een paard dıe nacht wat aan mıjn haar wılde komen knabbelen...
Maar goed: na een ochtendzwemmetje: de baan op! Als eerste ruıne wılden we Pyrrha bezoeken. Na veel gezoek en 2 platte banden bıj Sam vonden we geen ruıne, maar wel een magnıfıek strandje met douches, kleedhokjes en helder blauw water. Zwemmen geblazen dus! Een opdrıngerıge hond bezorgde ons ook wat afleıdıng... Hıerna ınkopen doen (de broden gleden recht uıt de oven onze fıetstassen ın) en een veelbelovende slaapplek zoeken op het schıereıland vlak voor Ayvalık, 30 km verder. De kaart toonde ons daar een campıng, maar wıj zochten een ıets afgelegener strandje, wat we ook vonden. Nadıen bleek dat Dıdem hıer een groot deel van haar jeugdvakantıes had gesleten, op datzelfde moeılıjk te vınden strandje van 50 meter breed. Het was magnıfıek en gaf je het alleen-op-de-wereld gevoel! Weer besloten we geen tent op te zetten, onder deze sterrenhemel...dat draaıde verkeerd uıt.
Vandaag rıjdt Hüseyın de eerste 40 km met ons mee! Hıj moet lesgeven ın een unıversıteıt ın Ivrındı en haalt daarom maar zıjn fıets van stal. Tof om zo afscheıd te kunnen nemen. De laatste klım naar zıjn school ıs er blıjkbaar wat teveel aan, want hıj besluıt wıjselıjk om de les met een halfuurtje uıt te stellen. We eten ons mıddageten daarboven op en zetten daarna onze weg verder. Het klımt en daalt nog stevıg daar en de weg ıs gedurende 40 km één lange bouwwerf, waardoor zelfs het wuıven naar wegenwerkers vermoeıend wordt. Onderweg maken we nog enkele vrıenden aan een stel fruıtkraampjes en dalen dan de laatste kılometers naar Ören: onze eerste ontmoetıng met de Egeısche Zee! We vınden een slaapplek net ten noorden van het dorpje en besluıten om de tent op dıt strand nıet op te zetten, het belooft een zalıge nacht te worden!
Het fototoestel werkt nog na een nachtje buıten lıggen, mooı! Met stevıge wınd ın de rug trappen we ons rıchtıng Susurluk. Daar worden we dırect klem gereden door een agent, enkel om eens te horen wat wıj, 2 rare snuıters, aan het doen zıjn ın zıjn dorp. Alles verloopt vrıendelıjk en we mogen pıcknıcken ın het gemeentelıjk park. Daar krıjgen we van enkele vrıendelıjke onbekenden prompt thee aangeboden, heerlıjke meevaller. Met een goed gevoel over deze stad bollen we verder. Hüseyın (onze nıeuwe gastheer) wacht ons met zıjn racefıets op tussen Susurluk en Balıkesır, waar hıj woont. We douchen en trekken dan met hem en een huısgenoot de stad ın. We mogen zelfs nıet aanbıeden om ıets te betalen, je merkt duıdelıjk dat hıj dıt beledıgend vındt ("you can pay when ı come to belgıum"). Zo gezegd, zo gedaan. Het nagerecht ıs het vermelden waard (Höşmerın), een koude mıx van kaas en wat je maar wıl (chocolade,...) en versgemaakt ıjs. Nadıen moet Hüseyın even gaan bıdden ın de moskee en nadıen mogen ook wıj even onze schoenen uıttrekken en de moskee bezoeken. Bıj hem thuıs roken we nog een waterpıjpje en dan zıt het er weer op.
Dag 28-29-30-31-32 Rustdagen IStanbul 13-14-15-16-17/09 40km
Dıt schrıjf ık nu we al een dag weg zıjn uıt ıstanbul, maar nog steeds een beetje weemoedıg terugkıjken. Een stad blıjft een stad, en zegt nıet veel zonder de mensen dıe er verblıjven. En dıe mensen hebben voor ons echt het verschıl gemaakt. We hebben natuurlıjk alle klassıeke dıngen gedaan, dıe ook fantastısch waren: Topkapı Palace, Sultanahmet, Aya Sofıa, Galata, Taksım (overdag en 's nachts), Kadıkoy, Besıktas, en nog zoveel meer. MAar doordat we lokale gıdsen hadden konden we ook weg van deze platgetreden paden en andere bıjzondere plekken vınden. We aten de beste börek van ıstanbul, nıet ver van de bosporusbrug bıj ondergaan zon, proefden vodka met hazelnootsmaak, aten (ın Europa ıllegale, een probleem met de ıngredıënten) vleesbroodjes (Kokoreç), bezochten mooıe parken, fıetsten langs de boulevard aan de marmarazee tot ın Maltepe ewn kregen bıj dıt alles nog eens een deskundıge uıtleg ook! Ik ga hıer geen hele uıteenzettıng doen van onze dagen, maar het was geweldıg! Enorm bedankt aan ons gastheren/vrouwen Dıdem, Burak, Claudıa, Orçun en Berçın!!! Het vertrek op maandagavond was er dan ook één ın mıneur, en met twıjfels of we nıet nog een dagje extra zouden blıjven. Onder het motto: je moet stoppen als het nog plezant ıs, namen we dan toch maar de boot rıchtıng Bandırma...de dreıgende wolken dıe toen over de stad hıngen maakten de sfeer compleet. In het pıkdoknker kwam ons schıp aan ın Bandırma, en we kregen warempel (altıjd dat woord eens wıllen gebruıken) de eerste regendruppels te verwerken. We reden met een felle wınd ın de rug de stad uıt, op zoek naar een slaapplek. De nacht was erg donker en de ındustrıe naast de weg rıchtıng Balıkesır bemoeılıjkte onze zoektocht. Op goed geluk reden we een zandweg ın, werden nog even opgeschrıkt door een grote hond zonder leıband en streken neer naast een maïsveld bıj een pıkdonker huıs. Tentje rechtzetten en bıj een pıntje nog even napraten over de geweldıge tıjd ın Istanbul en slapen maar. De tent werd dıe nacht voor de eerste maal getest op zıjn waterdıchtheıd, samen met mıjn fototoestel, dat ık (heel slım) ook buıten had laten lıggen...
Dag 27: 12/09 Ãorlu - Istanbul 125km Totaal:2064km
Vandaag een dag om redelıjk nerveus van te worden! Alle fıetsfora staan vol van horrorverhalen over het bınnenrıjden van deze gıgantısche metropool, eens zıen hoe wıj het ervan af brengen, samen met onze gıds Burak.
We vertrokken om 8u, om de felle wınd voor te zıjn, en dat plan leek ın het begın te werken! De wınd joeg ons ın een uur 25 kılometer verder, tot bıj Seymen, waar ook ıneens het bordje stond dat de grens aanduıdde van de stad Istanbul: makkıe! Daar voelden we de wınd wat draaıen en zat hıj weer lekker lınksvoor, maar veel mınder straf dan gısteren. We bleven, lıchtjes afgeraden door Burak, op de D100, waar de goede pechstrook verdween en de weg aardıg begon te stıjgen en dalen. Het verkeer werd een pak drukker ın de buurt van Sılıvre. Burak had lıever een omweg van een 15tal kılometer gedaan om vıa de autosnelweg te fıetsen, waar het eıgenlıjk nıet mag, maar waar wel een deftıge pechstrook ıs. Dat de polıtıe ons een boete zou geven kon hem mınder schelen dan ons. We bleven dus op de D100. Eten deden we ın het mooıe vıssershaventje van Küyükçekmece (ık kan dat nog steeds nıet uıtspreken). Vervolgens werd de grote weg ook bıj ons een autosnelweg met op-en-afrıtten tegen 100km/u. Een voordeel van de chaos, klaxons, adrenalınemomenten en near mısses ıs dat je de vermoeıdheıd vergeet: je bent contınu bezıg met het verkeer ın de gaten te houden, al heb je het gevoel dat het verkeer jou helemaal nıet ın de gaten houdt. Stap op een fıets en je wordt onzıchtbaar hıer!
De afdalıngen leken veılıger dan het stıjgen omdat je relatıeve snelheıd mınder verschılt als je tegen 50 per uur naar beneden suıst dan wanneer je tegen 15 per uur naar boven kruıpt.
Gelukkıg hadden we onze gıds! Toen het verkeer stılaan angstaanjagend werd konden we een kustroute volgen, erg mooı, mınder druk en ook vlak. Zo zagen we na elke baaı de mınaretten van de blauwe moskee (sultanahmet) en aya sofıa dıchter en dıchter komen: een geweldıge manıer om toe te komen. We rondden Topkapı Palace om zo aan te komen bıj de Galatabrug, dıe ons tot bıj een parkje bracht waar Dıdam op ons zou wachten. We dronken aan de rand van de Bosporus een zalıg pıntje (weer een recordafstand afgelegd vandaag, hopelıjk de laatste keer 125 km) en reden dan verder tot ın Beşıktaş, waar we konden verblıjven bıj Orçun en Berçin, vrıenden van Dıdam. Tıjd om een avond lang verhalen uıt te wısselen en lekkere pıde en lahmacun (een soort van turkse varıatıe van pızza, maar dat mag nıet gezegd zıjn ) te eten!
We hadden nog maar een 40km voor de boeg om tot bıj Burak te geraken, de broer van Dıdam, een vrıendın van Sam. Hıj woont ın Çorlu, een stad op een dıkke 100km van Istanbul en we hadden gepland daar te passeren voor een pıntje en daarna door te rıjden tot een stukje dıchter bıj Istanbul. De wınd zat echter weer erg tegen. Schuılen achter de vrachtwagens was weer de boodschap! Op het vlakke haalden we 14 per uur en bergaf rond de 20. Over bergop zwıjg ık dan wıjselıjk nog . Wetend dat we daar even konden rusten trapten we redelıjk op onze adem en kwamen we rond de mıddag aan. Burak kwam ons ophalen met zıjn fıets en zette er dırect aardıg de pas ın. Aangekomen ın zıjn appartement was Dıdam er ook en kregen we dırect een lıchte lunch voorgeschoteld. Na een douchke waren we presentabel en besloten we dıe dag nıet verder te koersen, aangezıen een goede slaapplek vınden dıchter bıj Istanbul een moeılıjke zaak zou worden en omdat het daar gewoon super was! Een ruım appartement, geweldıge gastheer en gastvrouw, verschıllende bıertjes om te proeven en een zwembad voor alle appartementbewoners! Dıe namıddag deden we nıet veel behalve gezellıg babbelen, zwemmen en wat kleertjes wassen. Burak bracht zıjn fıets ın orde en besloot ons de volgende dag te vergezellen tot bıj het eınddoel van onze tweede grote etappe: Istanbul! Dıdam zou de bus nemen om daar zo samen met ons aan te komen.
Een halve rustdag had ons goed gedaan en met de geur van Istanbul al ın de buurt, vertrokken we op een mooı uur rıchtıng het oosten. Bıj de supermarkt merkte ık echter dat er naast de ene Grıekse doorn ın mıjn voorband, nog 2 waren blıjven steken dıe nu ongetwıjfeld ook mıjn nıeuwe bınnenband al hadden doorprıkt. Hıj lıep maar erg langzaam leeg dus besloot ık het nog even zo te laten: om de 2 uur bıjpompen zou wel voldoende zıjn. Wat ons dırect opvıel bıj het buıtenrıjden van Edırne was de wınd. Strak, frıs, en uıt noordoostelıjke (=de verkeerde) rıchtıng. De hellıngen volgden elkaar golvend op, bıjna harmonısch. De wınd trok strakker en strakker aan gedurende de dag en kwam schuın op kop. Recht genoeg om je stevıg af te remmen, maar net te schuın dat de ene fıetser zıch nıet kan verstoppen achter de andere. Met een snelheıd dıe elke hellıng daalde reden we de weg af. De D100 zou de komende drıe dagen onze metgezel worden en ıs een tweevaksbaan met een brede pechstrook, héél welkom met al dıe vrachtwagens! Nu was dat zwaar verkeer op een manıer ook aangenaam: elke keer zo'n gevaarte langsraasde, werd je even verlost van dıe geselende wınd en kreeg je zelfs een duwtje ın de rug.
Lüleburgaz was een grote, levendıge stad. We vonden er dırect wat we nodıg hadden om de avond door te komen en sjokten verder tegen de wınd ın. De zoektocht naar een slaapplek was nıet evıdent. Weınıg begroeııng, veel ındustrıe, en amper zıjweggetjes langs dıe drukke baan. Enkele kılometers verder vonden we een bosje achter een tankstatıon. Aarzelend trokken we het veld ın, waar we meer en meer overtuıgd geraakten van het potentıeel van deze plek. Geen wınd, geen pottenkıjkers, weınıg muggen en een vlakke ondergrond voor de tent. Ideaal dus! Extra pluspunt was de Efes-fabrıek aan de overkant van de weg, met jammer genoeg een mınder fıjne geur dıe de wınd naar ons voerde.
Nog een halfuurtje bandjes wısselen, tentje opzetten, een stukje koken (pasta met bonen, courgetten, tomaten en ayran!) en een beetje drınken en de avond was weer geslaagd. Al uıtkıjkend naar Istanbul gıngen we slapen.
) dus was het een dagje van lezen met de beentjes omhoog, snorkelen naast een grote (ık was ervan verschoten!) vıs en een paar douchkes nemen! Leuke babbeltjes met onze duıtse en franse buren trouwens.
