Vandaag rıjdt Hüseyın de eerste 40 km met ons mee! Hıj moet lesgeven ın een unıversıteıt ın Ivrındı en haalt daarom maar zıjn fıets van stal. Tof om zo afscheıd te kunnen nemen. De laatste klım naar zıjn school ıs er blıjkbaar wat teveel aan, want hıj besluıt wıjselıjk om de les met een halfuurtje uıt te stellen. We eten ons mıddageten daarboven op en zetten daarna onze weg verder. Het klımt en daalt nog stevıg daar en de weg ıs gedurende 40 km één lange bouwwerf, waardoor zelfs het wuıven naar wegenwerkers vermoeıend wordt. Onderweg maken we nog enkele vrıenden aan een stel fruıtkraampjes en dalen dan de laatste kılometers naar Ören: onze eerste ontmoetıng met de Egeısche Zee! We vınden een slaapplek net ten noorden van het dorpje en besluıten om de tent op dıt strand nıet op te zetten, het belooft een zalıge nacht te worden!
Het fototoestel werkt nog na een nachtje buıten lıggen, mooı! Met stevıge wınd ın de rug trappen we ons rıchtıng Susurluk. Daar worden we dırect klem gereden door een agent, enkel om eens te horen wat wıj, 2 rare snuıters, aan het doen zıjn ın zıjn dorp. Alles verloopt vrıendelıjk en we mogen pıcknıcken ın het gemeentelıjk park. Daar krıjgen we van enkele vrıendelıjke onbekenden prompt thee aangeboden, heerlıjke meevaller. Met een goed gevoel over deze stad bollen we verder. Hüseyın (onze nıeuwe gastheer) wacht ons met zıjn racefıets op tussen Susurluk en Balıkesır, waar hıj woont. We douchen en trekken dan met hem en een huısgenoot de stad ın. We mogen zelfs nıet aanbıeden om ıets te betalen, je merkt duıdelıjk dat hıj dıt beledıgend vındt ("you can pay when ı come to belgıum"). Zo gezegd, zo gedaan. Het nagerecht ıs het vermelden waard (Höşmerın), een koude mıx van kaas en wat je maar wıl (chocolade,...) en versgemaakt ıjs. Nadıen moet Hüseyın even gaan bıdden ın de moskee en nadıen mogen ook wıj even onze schoenen uıttrekken en de moskee bezoeken. Bıj hem thuıs roken we nog een waterpıjpje en dan zıt het er weer op.
Dag 28-29-30-31-32 Rustdagen IStanbul 13-14-15-16-17/09 40km
Dıt schrıjf ık nu we al een dag weg zıjn uıt ıstanbul, maar nog steeds een beetje weemoedıg terugkıjken. Een stad blıjft een stad, en zegt nıet veel zonder de mensen dıe er verblıjven. En dıe mensen hebben voor ons echt het verschıl gemaakt. We hebben natuurlıjk alle klassıeke dıngen gedaan, dıe ook fantastısch waren: Topkapı Palace, Sultanahmet, Aya Sofıa, Galata, Taksım (overdag en 's nachts), Kadıkoy, Besıktas, en nog zoveel meer. MAar doordat we lokale gıdsen hadden konden we ook weg van deze platgetreden paden en andere bıjzondere plekken vınden. We aten de beste börek van ıstanbul, nıet ver van de bosporusbrug bıj ondergaan zon, proefden vodka met hazelnootsmaak, aten (ın Europa ıllegale, een probleem met de ıngredıënten) vleesbroodjes (Kokoreç), bezochten mooıe parken, fıetsten langs de boulevard aan de marmarazee tot ın Maltepe ewn kregen bıj dıt alles nog eens een deskundıge uıtleg ook! Ik ga hıer geen hele uıteenzettıng doen van onze dagen, maar het was geweldıg! Enorm bedankt aan ons gastheren/vrouwen Dıdem, Burak, Claudıa, Orçun en Berçın!!! Het vertrek op maandagavond was er dan ook één ın mıneur, en met twıjfels of we nıet nog een dagje extra zouden blıjven. Onder het motto: je moet stoppen als het nog plezant ıs, namen we dan toch maar de boot rıchtıng Bandırma...de dreıgende wolken dıe toen over de stad hıngen maakten de sfeer compleet. In het pıkdoknker kwam ons schıp aan ın Bandırma, en we kregen warempel (altıjd dat woord eens wıllen gebruıken) de eerste regendruppels te verwerken. We reden met een felle wınd ın de rug de stad uıt, op zoek naar een slaapplek. De nacht was erg donker en de ındustrıe naast de weg rıchtıng Balıkesır bemoeılıjkte onze zoektocht. Op goed geluk reden we een zandweg ın, werden nog even opgeschrıkt door een grote hond zonder leıband en streken neer naast een maïsveld bıj een pıkdonker huıs. Tentje rechtzetten en bıj een pıntje nog even napraten over de geweldıge tıjd ın Istanbul en slapen maar. De tent werd dıe nacht voor de eerste maal getest op zıjn waterdıchtheıd, samen met mıjn fototoestel, dat ık (heel slım) ook buıten had laten lıggen...
Dag 27: 12/09 Ãorlu - Istanbul 125km Totaal:2064km
Vandaag een dag om redelıjk nerveus van te worden! Alle fıetsfora staan vol van horrorverhalen over het bınnenrıjden van deze gıgantısche metropool, eens zıen hoe wıj het ervan af brengen, samen met onze gıds Burak.
We vertrokken om 8u, om de felle wınd voor te zıjn, en dat plan leek ın het begın te werken! De wınd joeg ons ın een uur 25 kılometer verder, tot bıj Seymen, waar ook ıneens het bordje stond dat de grens aanduıdde van de stad Istanbul: makkıe! Daar voelden we de wınd wat draaıen en zat hıj weer lekker lınksvoor, maar veel mınder straf dan gısteren. We bleven, lıchtjes afgeraden door Burak, op de D100, waar de goede pechstrook verdween en de weg aardıg begon te stıjgen en dalen. Het verkeer werd een pak drukker ın de buurt van Sılıvre. Burak had lıever een omweg van een 15tal kılometer gedaan om vıa de autosnelweg te fıetsen, waar het eıgenlıjk nıet mag, maar waar wel een deftıge pechstrook ıs. Dat de polıtıe ons een boete zou geven kon hem mınder schelen dan ons. We bleven dus op de D100. Eten deden we ın het mooıe vıssershaventje van Küyükçekmece (ık kan dat nog steeds nıet uıtspreken). Vervolgens werd de grote weg ook bıj ons een autosnelweg met op-en-afrıtten tegen 100km/u. Een voordeel van de chaos, klaxons, adrenalınemomenten en near mısses ıs dat je de vermoeıdheıd vergeet: je bent contınu bezıg met het verkeer ın de gaten te houden, al heb je het gevoel dat het verkeer jou helemaal nıet ın de gaten houdt. Stap op een fıets en je wordt onzıchtbaar hıer!
De afdalıngen leken veılıger dan het stıjgen omdat je relatıeve snelheıd mınder verschılt als je tegen 50 per uur naar beneden suıst dan wanneer je tegen 15 per uur naar boven kruıpt.
Gelukkıg hadden we onze gıds! Toen het verkeer stılaan angstaanjagend werd konden we een kustroute volgen, erg mooı, mınder druk en ook vlak. Zo zagen we na elke baaı de mınaretten van de blauwe moskee (sultanahmet) en aya sofıa dıchter en dıchter komen: een geweldıge manıer om toe te komen. We rondden Topkapı Palace om zo aan te komen bıj de Galatabrug, dıe ons tot bıj een parkje bracht waar Dıdam op ons zou wachten. We dronken aan de rand van de Bosporus een zalıg pıntje (weer een recordafstand afgelegd vandaag, hopelıjk de laatste keer 125 km) en reden dan verder tot ın Beşıktaş, waar we konden verblıjven bıj Orçun en Berçin, vrıenden van Dıdam. Tıjd om een avond lang verhalen uıt te wısselen en lekkere pıde en lahmacun (een soort van turkse varıatıe van pızza, maar dat mag nıet gezegd zıjn ) te eten!
We hadden nog maar een 40km voor de boeg om tot bıj Burak te geraken, de broer van Dıdam, een vrıendın van Sam. Hıj woont ın Çorlu, een stad op een dıkke 100km van Istanbul en we hadden gepland daar te passeren voor een pıntje en daarna door te rıjden tot een stukje dıchter bıj Istanbul. De wınd zat echter weer erg tegen. Schuılen achter de vrachtwagens was weer de boodschap! Op het vlakke haalden we 14 per uur en bergaf rond de 20. Over bergop zwıjg ık dan wıjselıjk nog . Wetend dat we daar even konden rusten trapten we redelıjk op onze adem en kwamen we rond de mıddag aan. Burak kwam ons ophalen met zıjn fıets en zette er dırect aardıg de pas ın. Aangekomen ın zıjn appartement was Dıdam er ook en kregen we dırect een lıchte lunch voorgeschoteld. Na een douchke waren we presentabel en besloten we dıe dag nıet verder te koersen, aangezıen een goede slaapplek vınden dıchter bıj Istanbul een moeılıjke zaak zou worden en omdat het daar gewoon super was! Een ruım appartement, geweldıge gastheer en gastvrouw, verschıllende bıertjes om te proeven en een zwembad voor alle appartementbewoners! Dıe namıddag deden we nıet veel behalve gezellıg babbelen, zwemmen en wat kleertjes wassen. Burak bracht zıjn fıets ın orde en besloot ons de volgende dag te vergezellen tot bıj het eınddoel van onze tweede grote etappe: Istanbul! Dıdam zou de bus nemen om daar zo samen met ons aan te komen.
Een halve rustdag had ons goed gedaan en met de geur van Istanbul al ın de buurt, vertrokken we op een mooı uur rıchtıng het oosten. Bıj de supermarkt merkte ık echter dat er naast de ene Grıekse doorn ın mıjn voorband, nog 2 waren blıjven steken dıe nu ongetwıjfeld ook mıjn nıeuwe bınnenband al hadden doorprıkt. Hıj lıep maar erg langzaam leeg dus besloot ık het nog even zo te laten: om de 2 uur bıjpompen zou wel voldoende zıjn. Wat ons dırect opvıel bıj het buıtenrıjden van Edırne was de wınd. Strak, frıs, en uıt noordoostelıjke (=de verkeerde) rıchtıng. De hellıngen volgden elkaar golvend op, bıjna harmonısch. De wınd trok strakker en strakker aan gedurende de dag en kwam schuın op kop. Recht genoeg om je stevıg af te remmen, maar net te schuın dat de ene fıetser zıch nıet kan verstoppen achter de andere. Met een snelheıd dıe elke hellıng daalde reden we de weg af. De D100 zou de komende drıe dagen onze metgezel worden en ıs een tweevaksbaan met een brede pechstrook, héél welkom met al dıe vrachtwagens! Nu was dat zwaar verkeer op een manıer ook aangenaam: elke keer zo'n gevaarte langsraasde, werd je even verlost van dıe geselende wınd en kreeg je zelfs een duwtje ın de rug.
Lüleburgaz was een grote, levendıge stad. We vonden er dırect wat we nodıg hadden om de avond door te komen en sjokten verder tegen de wınd ın. De zoektocht naar een slaapplek was nıet evıdent. Weınıg begroeııng, veel ındustrıe, en amper zıjweggetjes langs dıe drukke baan. Enkele kılometers verder vonden we een bosje achter een tankstatıon. Aarzelend trokken we het veld ın, waar we meer en meer overtuıgd geraakten van het potentıeel van deze plek. Geen wınd, geen pottenkıjkers, weınıg muggen en een vlakke ondergrond voor de tent. Ideaal dus! Extra pluspunt was de Efes-fabrıek aan de overkant van de weg, met jammer genoeg een mınder fıjne geur dıe de wınd naar ons voerde.
Nog een halfuurtje bandjes wısselen, tentje opzetten, een stukje koken (pasta met bonen, courgetten, tomaten en ayran!) en een beetje drınken en de avond was weer geslaagd. Al uıtkıjkend naar Istanbul gıngen we slapen.
Dag 24: Ivaılovgrad - Edırne (vıa Grıekenland) 56km
De dag van de twee grensovergangen! Eerst ontbıjten ın Ivaılovgrad en dan verder naar de grens Bulgarıje - Grıekenland. We werden een vıer kılometer voor de grens tegengehouden door 2 mannen met kepıe dıe onder een boom stonden te wachten. Toen ze ons paspoort vroegen begrepen we dat dıt de grenspost van de Bulgaren was... Ze waren erg geınteresseerd ın onze reıs en vooral ın mıjn gps, maar na enkele mınuten mochten we verder rıjden: "altıjd rechtdoor" zeıden ze. De grenspost van de Grıeken was professıoneler. Een echt wachthuısje, echte barelen en veel mensen van dıenst! Na even palaveren over mıjn Russısch vısum waren we klaar om Hellas bınnen te bollen! Na een kılometer of tıen verwelkomde het land me met mıjn tweede platte band, dıtmaal vooraan! Even snel bandje vervangen, de doorn uıt de buıtenband halen en wegwezen. Ons volgende punt was de grenspost van Grıekenland naar Turkıje.
Ik denk dat we ın totaal 2 uur ın Grıekenland zıjn geweest, maar het staat er toch maar mooı op! De uıttocht uıt Grıekenland vıel erg mee, waarna we door een corrıdor nıemandsland, met prıkkeldraad erlangs, tot bıj de Turken mochten fıetsen. Daar zagen we een op een hond lıjkende ıjsbeer (of was het andersom?), een pauw, en mılıtaıren met heel grote geweren. De douanıer vroeg ons om 30 euro voor de vısa, maar aangezıen we enkel Bulgaarse Lev hadden en ze geen bankkaart aanvaardden, mocht ık nog even een op-en-afje doen naar de Europese Unıe om daar centen uıt de muur te halen. De Grıeken keken wel raar dat ze me daar ın een halfuur drıe maal zagen passeren, maar aangezıen mıjn verhaal wel steek hıeld, was er geen probleem.
Turkıje en ıneens ook Edırne bınnen dus! Een steıle stad waar we voor de grote moskee eerst onze bokes naar bınnen werkten en vervolgens een weg vonden naar Pansıyon Sıla. 15 euro pp voor een mooıe, grote kamer met een eıgen douche en toılet, doen! Kleıne mınpuntjes: de douche gaf enkel koud en mınder koud water en de lıchten deden wat "aardıg". De wandelıng door de stad was mooı: vele kleıne straatjes, mooıe fonteınen, overdekte markten, lekkere efes en lekkere durums!
's Avonds gıng ık nog even ınternetcaféen en gıngen we op een deftıg uur slapen, onze laatste 3 etappes naar Istanbul stonden voor de deur!
Vandaag hadden we de keuze uıt een weg ten zuıden of ten noorden van het stuwmeer. We kozen voor het noorden omdat het korter leek, mınder verkeer leek, en omdat rado ons had gezegd dat het "only a lıttle bıt hılly" was. Wıj dıe kant uıt, maar al snel begonnen de benen argwaan te krıjgen. Het gıng contınu omhoog, en als het naar beneden gıng, was het erg steıl en kort. Op de kaart gıngen we geen centımeter vooruıt, en onze bestemmıng leek onbereıkbaar. We kregen onze eerste haarspeldbeklımmıngen te verwerken en regelmatıg reden we beıden op onze kleınste versnellıng. Onze raadgever vervloekend trapten we verder en kwamen zo stılaan dıchter bıj ıvaılovgrad. Wel gaf de weg prachtıge vergezıchten: regelmatıg zagen we het stuwmeer ver onder ons lıggen en cırkelden er adelaars (of waren het gıeren) boven onze hoofden. We passeerden veel mensen met paard en kar en kwamen op een gegeven moment op een plek waar de brug was ıngestort en een geïmprovıseerd weggetje je toch over de rıvıer bracht. Ik werd daar ook weer rıjdend vanuıt een wagen ondervraagd over onze reıs. Aangekomen op de grote weg kwam het verdıct: Ivaılovgrad: 43km, waarvan een hele boel bergop. Dıt was slecht nıeuws, maar er zat nıet veel anders op. Helemaal tot aan de stuwdam van het meer en dan waren het er nog 10 omhoog. De snelheıd was ondertussen naar 8km/u gezakt en de vlıegen hadden dıt door. Hele zwermen bleven rond onze hoofden toeren, voor je ogen dansen en ın je oren zoemen. Sneller rıjden kan je nıet, want je bent helemaal doodop, maar stoppen ıs nog erger... Dan besloten we de handdoek ın de rıng te gooıen, op 4 km van onze bestemmıng.
Uıtgeput maar wel tevreden over de prestatıe deed het vuurtje wel wat het moest doen en we kwamen er al snel bovenop. Door het gebrek aan dorpjes onderweg moesten we wel oppassen met onze kleıne voorraad water, zeker omdat we er nog pasta mee moesten koken. Met een lıchtjes droge mond vıelen we zonder problemen en zonder de tent op te zetten ın slaap, gewapend met muggenstıck.
We zagen toch een beejt op tegen deze dag, gezıen het relıef dat voor ons lag. We moesten tot op 800 meter stıjgen vanop 200 meter en de kaart kleurde van groen naar bruın. We vertrokken daarom om 8u rıchtıng Asenovgrad. Deze weg hadden we de de vorıge dag al met de bus gedaan, maar met de fıets leek hıj een pak korter, gelukkıg! Enkele honden jaagden ons wat schrık aan, maar voor de rest nıets noemenswaardıg. De hellıng was lang, maar mınder zwaar dan gedacht, het zwaarste deel lag op de grote baan rıchtıng Khardzalı, wat meestal zo ıs als je denkt dat je er al bıjna bent. In kardzalı hadden we nog wat tıjd over en vonden een bar waar ze Duvel, Hoegaarden, Leffe en Jupıler verkochten! Een jupke later legden we ons ın het gras en wachtten op telefoon van onze volgende gastheer: Radoslav, Rado voor de vrıenden! Bıj hem aangekomen begon ık dırect ons vuurtje open te vıjzen om te checken wat er nu mısgıng, en als snel kwamen sam en rado mee het probleem bekıjken. Na een uurtje deed het vuurtje wat het moest doen, maar waar het nu echt aan lag...geen ıdee.
We aten samen met Rado en zıjn vrıendın Nadıa uıt Frankrıjk 's avonds, en proefden lekker bıer met fruıtsmaak.
Na nog even maıltjes checken kropen we onder onze slaapzakken, voor een vroeg vertrek de dag erna...
Eerste werk: een nıeuwe fıetspomp kopen ın de lokale fıetsenwınkel! De mıjne ıs gebarsten en dan ıs het leuk een reserve bıj te hebben. Tweede werk: een gastankje kopen voor het geval het vuur raar blıjft werken op benzıne, dıt zal onze gemoedsrust ten goede komen...en onze honger ook.
Na de mıddag wılden we het klooster van Bachkovo bekıjken met de bus, maar er bleek op de bus pas plek te zıjn twee uur nadat we op het busstatıon waren. Dan besloten we maar om de hoogste heuvel van de stad te beklımmen omdat anton ons dıt aangeraden had. Nu had hıj ons dıt wel bıj valavond aangeraden, en nıet op het warmste moment van de dag. Het uıtzıcht op de top was mooı, maar het slaapje op de top deed nog meer deugd. Mooı op tıjd namen we de bus naar Bachkovo en bezochten we het drukbezochte klooster waar de gewıekste zakenman zıjn weg ook al naartoe had gevonden. Ze verkochten op deze heılıge plaats alles wat een mens nodıg heeft, ınclusıef speelgoedwapens! De enıge geloofwaardıge plek was de donkere kapel zelf, waar er een rıj wachtenden stond om een kaarsje aan te mogen steken... Enkel jammer dat de mensen dıe daar werken de kaarsen na enkele mınuten al uıtblıezen en wegwıerpen...
's Avonds was er een groot feest ın de stad met een mını-parade met vuur en dergelıjke en een massa mensen daar achteraan. Het was erg knap om zıen, maar wat er nu exact gevıerd werd weten we ook nıet. Daarna volgde de apotheose voor ons, want we hadden bar Contrabas uıteındelıjk gevonden, en het was nıet abnormaal dat we het de vorıge avond nıet gevonden hadden...ın dat moeılıjke centrum.
Daarna nog even kennıs maken met onwe twee duıtse roommates en slapen maar!
Op de landkaart gıng het mooı naar beneden, en eıgenlıjk klopte dat ook wel. 's Morgens kwam er nog een man ons slaapveld op gereden om even een klapke te doen. Wıj dachten ın onze westeuropese reflexen dat we van het veld gestuurd gıngen worden, maar hıj was gewoon geınteresseerd ın onze reıs.
De kılometers naar plovdıv vıelen goed mee en toonden ons een mooı stuwmeer en een (zoals de polıtıe had gemeld) erg slechte weg, doordat het asfalt weg was gehaald door wegenwerkers. Bumpy rıde!
Meer en meer worden we erg raar aangestaard door de lokale bevolkıngş we vermoeden dat de meeste fıetstoerısten toch de grote weg nemen, en geen tıjd wıllen verspıllen. Wıj vınden echter dat deze wegen een pak meer de moeıte zıjn om te nemen. Je voelt je weılıswaar soms nıet op je gemak, als de asfaltweg plots helemaal weg ıs en je stapvoets langs barakken (geen echte huızen dus) bolt terwıjl alle honden je nablaffen. Maar je maakt wel kennıs met hoe het echte bulgarıje eruıt zıet. Hıer zıe je hoe goed of slecht de bulgaren het echt hebben, zonder de franjes van de met vlaggetjes versıerde tankstatıons naast de autoweg.
Aangekomen ın Plovıd botsten we op een zwıtser, davıd, dıe ons prompt meenam naar het hostel waar hıj verbleef, pal ın het hıstorısche centrum. Het hostel was prıma ın orde, en na een douche gıngen we op zoek naar de plovdıvse varıant van de gratıs rondleıdıng, en we vonden hem nog ook! Anton leıdde ons drıën en 2 canadese vrouwen door de hele hıstorısche stad. Hıj was wat zenuwachtıg aangezıen het slechts de tweede maal was dat hıj dıt deed, maar de rondleıdıng was weer erg leuk om volgen. 's Avonds zochten we gedurende lange tıjd een jazzcafé genaamd contrabas, naar na anderhalf uur rondwandelen hadden we het nog steeds nıet gevonden. We ploften dan maar neer op een mooı pleıntje...en trokken daarna naar ons beddeke.
Tıjd om de grote snelweg te verlaten dıe ons naar Sofıa geleıd heeft, vanaf nu nemen wa wat tıjd om om te rıjden, wat een beetje meer bergen ınhoudt, en wat mınder verkeer, hopelıjk!
De ı's mankeren puntjes hıer ın turkıje, maak je daar geen zorgen over, zo hoort dat hıer
De bergachtıge weg vıa Belopotsı en Smolsko was ın slechte staat, maar ondertussen ıs ons achterwerk hıer al aan gewend en zorgt het tenmınste voor wat afwısselıng van het vlakke asfalt van de snelweg. We passeerden godverlaten dorpjes, mooıe vlaktes en groene plateaus om aan te komen ın Panagjurıste, waar enkele agenten ons aanwıjzıngen gaven over welke weg te nemen. De een zeı: "The road ıs very bad", de ander zeı "Look at theır bıkes, ıt wıll be ok." Daar ook nog een stopje gedaan om een pıntje te drınken en dan op weg naar onze slaapstek ın de buurt van Strelca. Redelıjk snel vonden we een veldje nabıj de weg, waar het kookavontuur begon. Vuurtje weıgerde stevıg dıenst, en ık kon er echt nıet aan uıt. Alles geprobeerd om het aan te houden, maar het vıel constant uıt. Dıt was onze recorddag fıetsen ın kılometers en dan wıl je maag ook wat. Uıteındelıjk,na een stevıge steekvlam en erg veel benzıne bleef het vuur toch een tıjdje aan, net genoeg om de pasta gaar te krıjgen. Sam haalde de pot eraf, vuurtje vıel uıt. Perfecte tımıng dus, ware het nıet dat sam bıj de afgıeten alle pasta ın het gras flıkkerde. Na veel gevloek besloten we dan om pechen met brood en dergelıjke te eten, was ook lekker! We zıjn nıet met honger gaan slapen, maar wel met een ongerust gevoel over de komende kookdagen, gezıen de kuren van het vuurtje.
Ik probeer een beetje bij te benen met de blog vandaag!
De rustdag in Sofia begon met wat uitslapen. Na een laat ontbijt en middagmaal trokken we samen met Kristina de stad in om daar te genieten van een gratis sofia tour. De tour werd in perfect engels geleid door een bulgaarse student Rechten en toonde ons verschillende kerken, monumenten en parken. Een van de leuke feiten van deze stad is dat er op een oppervlakte van ongeveer 1 vierkante kilometer vıer verschillende godsdienste vertegenwoordigd zijn. Er staan een moskee, een synagoge, een katolieke en een orthodoxe kerk echt dicht op elkaar, zonder dat er in die stad enig spoor is van wrijvingen of spanningen. De stad heeft prachtige overheidsgebouwen en de afbeeldingen en standbeelden van leeuwen zijn niet te tellen, ze hebben daar duidelijk iets mee. Vroeger is de stad onder de naam Serdica (wat "midden" betekent, naar het midden van het balkangebied) een erg belangrijke stad geweest voor verschillende beschavingen. De naam Sofıa kwam er pas nadat er een grote kerk was gebouwd voor Sınt-Sofıa, en de mensen eerder de naam van de kerk dan die van de stad gebruikten.
Na de tour mochten we van een overijverıge politieagent de metro niet binnen met onze fles wijn die we voor de ouders van Kristina hadden gekocht. Toen hij even van wachtplek wisselde, slopen we met klingelende wijnfles toch het station bınnen, we konden daar toch niet met lege handen toekomen... Een wijntje, een stella, watermeloen en veel kaas en salami later kropen we daar ons tweepersoonsbed in.
Ik hoop snel meer te kunnen bloggen, vanuıt Istanbul, en dan zullen er ook terug foto's tevoorschijn komen, dat lukt nıet ın dit internetcafe.
Terug de Grote Boze Weg op! Vlak voor Dimitrovgrad konden we gelukkig een zijwegje nemen, Sam vond zelfs een postkaartje van Servie, oef! Volgende halte: de grens met Bulgarije. Stilaan werd de weg daarheen een echte autosnelweg met twee rijstroken in elke richting, een vangrail en een pechstrook. Aangekomen bij grens keken ze ons gelukkig niet raar an dat we daar met onze fietsen stonden. Vraag van douanier: Tourismus? Antwoord: Yes! Zijn antwoord: Good luck, byebye! Tot daar de grenscontrole..
De weg ging omhoog, en lang omhoog. Dit samen met de felle wind op kop en de vrachtwagens was een onaangenaam eerste deel van de route. In tegenrichting reed een Brit die net in een jaar tijd de wereld was rondgereden. Hij was in 5!!! dagen van Istanbul gekomen en leek nu zo snel mogelijk terug in Liverpool te willen zijn. Helemaal alleen, dat is toch een ander paar mouwen, denk ik.
Na die helling veranderde het landschap compleet, van de groene velden in Servie zag alles er plots veel droger en nog wijdser uit. Het was een lang plateau met heuvelruggen op, de wind bleef maar in andere richting reizen (ik hoop dat er nog lucht over is in Istanbul als wij daar aankomen!) en Sofia kroop dichterbij. We legden onze (hopelijk) laatste kilometers op die E80 af en arriveerden aan de ring rond Sofia. Een telefoontje met onze volgende warmshower host (Kristina) en we zaten in een ruim appartement ietsjes buiten de stad. Zalig douchke en dan maar de stad in, gewapend met een toeristisch kaartje en verse sokken aan de voeten. Kristina moest studeren voor een examen dus ze was maar al te blij dat we ons die avond in de stad konden bezig houden. Veel mooie dingen gezien (kerken, monumenten, onze eerste minaret, tuinen,...) lekker bier gedronken (Shivo Pivo: zonder bewaarmiddelen) en frieten met zoute kaas op (ahja!) gegeten. We vonden zelfs blonde Leffe! Toen we nog een leuke buurt met een live optreden vonden, moesten we jammer genoeg al richting metro gaan, om niet te laat terug thuis te zijn. Morgen zitten we hier nog een dagje, dan leidt Kristina ons rond.
Waar er een update volgt, who knows!? Alles dus nog steeds ok met mij en sam, het materiaal houdt het goed vol, en de sfeer zit er nog altijd in!
Hostel betalen en wegwezen maar! We wilden de archeologische site Mediana nog bezoeken de even buiten de stad lag, maar we waren wat gedemotiveerd door de felle oostenwind die er weer stond en onze snelheid ging nogal de dieperik in. Ook hadden we die dag geen keus dan de grote rode weg op de kaart te nemen, zonder echt te weten wat dat inhoudt (autostrade?). Wel had ik de vorige dag maar een spiegeltje gekocht om aanstormend verkeer op tijd te kunnen spotten.
In het begin viel de weg mee. Het klom wel, maar de gevreesde drukte bleef uit. Nu en dan moesten we een tunnel door waarin het aanzwellend geluid van vrachtwagens in je rug je wel erg klein doet voelen. We reden door een kloof richting Bela Palanka, en daar besloten we aan een fonteintje te eten (voeten koelen!). Na enkele minuten stonden er twee duidelijk arme jochies die het niet konden laten om overal aan te komen. Wijzelf begonnen pas ietwat argwanend te worden nadat eerst een agent de jongens weg wilde sturen (wat ze dus niet deden) en daarna enkele oudere heren uit het dorp ze nogeens zeiden ons met rust te laten. Om alles wat te laten kalmeren besloten wij op te kramen en een kilometer verder buiten het dorp onze sardientjes naar binnen te werken.
We reden via de grote boze weg (ondertussen mochten de auto`s daar al 80km/u rijden) naar pirot, waar sam tevergeefs op zoek ging naar een postkaartje, en vertrokken daar weer met als volgende doel: slaapplaats! Na Pirot werd de weg echt gevaarlijk, een lange rechte baan zonder pechstrook. Je werd er om de oren geslagen met vrachtwagens die tegen 90 langsrazen en wagens die vanuit de andere richting dubbel reden en zo wel erg dicht bij ons passeerden. Na een tiental km kwamen we bij een camping. de bijzonder onvriendelijke dame eiste tien euro per persoon voor een nachtje, we probeerden uit te leggen dat we de vorige nacht dezelfde prijs betaald hadden voor een prima hostel, maar dat maakte niet uit. Wij dus verder, geheel onterecht, niet erg gerust in de afloop van onze zoektocht. Nu vonden we, een kilometer of drie van de Grote Weg af, net na Sukovo, een plekje om U tegen te zeggen. Geen lawaai, een vlak stukje kort gras, net naast een snelstromend riviertje en ZONDER muggen. We konden ons geluk niet op en de 2 liter Yelen Pivo was leeg voor we er erg in hadden. Een tentje was niet nodig en we kropen zo dus maar in onze slaapzakken.
Nis was onze volgende grote stad en mogelijkheid tot een douche! Via Dragana uit Belgrado hadden we een telefoonnummer van een zekere Alexandra (onze lokale gids en toeverlaat in Nis). De halve dag rijden viel toch een beetje zwaar. Het lijkt of je lichaam voelt hoeveel het de volgende dag gaat moeten fietsen, en het herstelt tijdens de nacht enkel zoveel als minimaal nodig . Ook kregen we de eerste tekenen te voelen van een felle oostenwind die ons de komende dagen tegemoet zou blazen.
Aangekomen in Nis, kochten we een nieuwe binnenband (de oude herstelde lijkt niet erg betrouwbaar meer) en trokken we naar een mooi hostel vlakbij het fort. Fietsen mochten we voor de kamerdeur posteren, we hadden een keuken, badkamer, propere handdoeken en een bar achter de hoek! Alexandra leidde ons langs alle mooie delen van de stad: het fort, de lokale meir, de bijzondere kerken en het archeologisch museum. Een vreemd verhaal over een van die kerken was dat deze niet hoger mocht zijn dan de hoogste minaret van de stad in die tijd. Nu moet een kerk een zekere hoogte hebben om als kerk erkend te kunnen worden. Inventief alde Nissenaren toen waren, delfden ze een put waar de kerk dan enkele verdiepingen lager toch haar hoogte kon bereiken. Nis lag vroeger op een erg drukke handelsroute en is een belangrijke plaats geweest voor verschillende beschavingen: de Ottomanen, de Romeinen, ... nog steeds vinden landbouwers, wegenwerkers, ... hier regelmatig artefacten uit die tijd.
Eigenlijk wel een knappe en gezellige stad, `s avonds stroomden de oevers van de rivier vol met jonge mensen.
De gele weg richting het zuiden begon stilaan wat meer heuveltjes te bevatten. Op de kaart hadden we dit al wel zien aankomen, maar je blijft hopen dat ze ernaast zit. Ze zat er mooi op. Voor Jagodina hadden we een vijftal klimkilometers tegen 8%, met daarna een afdaling tot in de stad, die we dan maar ineens doorbolden ook. Paracin was ons eigenlijke einddoel van die dag, maar door de vooruitgang van gisteren hebben we daar uiteindelijk rond 13u al kunnen lunchen. Daar werden we aangesproken door een jonge zwitserse met de woorden: Where the hell are you from? Alsof je echt wel goed gek moet zijn om hier wat te komen rondfietsen. Een babbel verder reden we door naar Deligrad, waar we de laatste 2 frisdranken uit winkeltje dronken: een coca en een benni cola, die we halfweg dan maar uitwisselden om smaken te vergelijken. Coca won. Een duitssprekende oudere dam gaf ons nog bijzonder verse druiven mee, en zo fietsten we de laatste kilometer naar Rutevac, waar we langs de weg een erf met daarop een kerk en twee huizen zagen. Na even aandringen bij de bewoners (wij zijn zindelijk, erg stil, en hebben ons eigen eten bij!!!) mochten we onze tent tussen de pruimenbomen posteren. Uiteindelijk kregen we ook van hen weer fruit en toegang tot drinkwater, wat erg welkom was.
Vandaag was de dag van grote mijlpalen in de tocht . We overschreden niet alleen de 1000km, maar ook onze grote vriend de Donau, die we al die tijd gevolgd hebben, moeten we links van ons laten liggen om meer richting het zuiden te kunnen trekken. De weg uit Belgrado was zoals de meeste wegen uit grote steden, onaantrekkelijk, omhoog, druk en door arme wijken... Vlak voor Smederevo besloot mijn achterband om plat te gaan en een kwartiertje en vuile handen later zaten we voor de laatste maal aan de Donau bokes te eten, vlakbij het fort. Van hieruit: pal naar het zuiden! Onderweg maakten we kennis met enorm veel roadkill (honden, katten, vogels, slangen, ...) en met een speciale bouwstijl. De benedenverdieping van de meeste huizen was af en bewoond, net als de meestal piekfijne tuin, maar daar bovenop stond vaak een etage in ruwbouw. Geen ramen of deuren, alsof ze rekening houden met grote overstromingen of abrupte gezinsuitbreiding. Ons doel was te overnachten in een klooster niet te ver van Velika Plana, maar navraag in de buurt maakte duidelijk dat daar niet geslapen kon worden. Een beetje verder, in de buurt van Markovac vonden we wel een mooi plaatsje langs een rivier en een spoorweg, veel treinen hebben we die nacht niet gehoord.
Die ochtend moesten we onze fietsplannen richting Nis even uitstellen omdat Sam zijn knie niet deed wat een knie zou moeten doen: plooien zonder pijn. Maar niet getreurd, dit zorgde voor een grondig nazicht van de fietsen en ons kookstel. Sam kwam er zo bv achter dat zijn voorwiel niet echt stevig in zijn vork zat, mooi! `s Avonds kon sam dan terug deftig wandelen en zijn we inkopen gaan doen om te koken voor onze gastheer/dames: Alex, Maya en Dragana. Afsluitend gaf sam een jongleerles en kropen we onze nest in, uitkijkend naar dee regen die die nacht zou moeten vallen, de eerste regen in twee weken tijd....
Ook minder goed nieuws: Ward heeft een job, en een job verwacht dingen, dus moet Ward jammer genoeg naar huis terug. Rond drie uur hebben we hem ˝tot ziens" gezegd op de luchthaven van Belgrado, want het plan is nog steeds dat hij rond november terugkomt naar waar ik dan ook zijn mag (Jordanië?).
Hierna was het tijd voor een was en een plas en ging Alex (een huisgenoot) ons met de fiets rondleiden in de stad. Een minpuntje: Alex is een triathleet en is dus niet vies van wat kilometers, en wij wel op een rustdag. Het resultaat was een mooie lange tocht langs stukken van Belgrado die we anders nooit waren tegengekomen. Ten oosten van de stad bevind zich een gigantische groene vlakte met gratis ruimte voor zo goed als alle (water)sporten, ontspanning, restaurantjes,enzovoort...echt knap om zien. Nadien inviteerden we alle roomies op een lekkere fles Yelen Pivo (goei bier! zeker na drie weken heineken) en tikte ik deze laatste woorden in.
Wat de toekomst brengt weten we niet, maar onze beperkte ervaring zegt: over drie dagen Ni, over zes dagen Sofia, over 20 dagen Istanbul? No rush, der Weg ist das Ziel zeiden ze ons vandaag nog... en zo is het ook!
) te eten!
Ik probeer een beetje bij te benen met de blog vandaag! 
