"Breng ik je in verleiding...? ... Wanneer ik een glaasje drink? ... Met alcohol dan?", schuchter gevraagd, meewarige blik in de ogen. Tuurlijk verleid je me, maar dat impliceert niet dat ik er niet aan kan weerstaan. Je helpt me alleen maar door te zuipen. Want dan pas haal ik weer een pyrrusoverwinning. Ik wil niet nefast zijn voor de feestvreugde, integendeel, ik wil er ongedwongen deel van uitmaken. En al die willen te kap'ren varen... Dus niet bezwijken onder die peer pressure, die sociale druk. Het is een eigenaardig zicht om te zien hoe de goegemeente reageert wanneer ze zich bewust worden van je problematiek, je toxicomanie. Het gaat van medelijden over arrogantie, ridiculiseren, banaliseren, curiositeit naar pure ontkenning, adoratie en respect. En dan zijn er ook degene die denken dat je plotseling bent toegetreden tot een duistere ondergrondse sekte. Ze maken me tot instrument van een paranoïde samenzweringstheorie van een grote manitou die me na een verregaande waterboarding-sessie in een afgedankt eiken vat uit de Bordeaux terug de wereld heeft ingestuurd om aldaar als profeet van de geheelonthouders het zuivere leven te prediken. Hilarisch. Een inquisitie tegen de vertroebeling van de geest.
AD BIBENDUM (er moet gedronken worden), schreeuw ik dan, of daar heb ik dan zin in, althans.
Moeten mannen met baarden zijn. En daar komen we bij een pijnpunt... In mijn hoofd heeft iedere zelfrespecterende pelgrim een baard. Zo'n wollen, pluizige begroeiing op zijn aangezicht die de geheimen van zijn omzwervingen herbergt. Niet zo bij mij. Sedert mijn niet geheel ontloken puberteit blijf ik verstoken van weelderige haren op mijn lijf. Hoe dat zo komt weet ik niet zo onmiddellijk. Een speling van de natuur? Ik wijt het meestal aan een tekort van testosteron. Dat hormoon dat de mannelijkheid accentueert en oorzaak is van het machismo. Geen baard dus voor mij. Misschien kleef ik er wel één op mijn kanis, van schaars gespaard schaamhaar, of ook niet. Pelgrimage laat zich niet vangen in uiterlijkheden .....
Een vleug van iets wat naar zomer riekt. De goegemeente verlaat zijn fermettes om naar buiten te trekken. De remotes van de verschillende beeldvertolkers verdrinken in de plooien van de bankstellen. Dat is het tijdstip dat we in actie schoten. Ho(e)reca, ik deed het als bijverdienste, appel voor de niet te laven dorst. Zeulen met dienbladen, onversaagd een grimas toveren op je oververmoeide gezicht. Nederig voldoen aan de wensen van het plebs, maar klant is koning. "Hoeren zijn we" riep mijn broodheer wel eens wanneer we na de shift afgepeigerd neerzeken om te wachten op het hitte-onweer. Met de snoepcent in onze zakken. De tafel werd, na een dag van hard labeur, gevuld met een bloemlezing uit de kelder. De drank bood dan een tegenwicht voor de adrenaline die nog nazinderde in onze verzuurde spieren van de inspanning onder de verzengende zon. Zondagnacht.... We werden al wat ijl in het hoofd van de dure wijnen die de revue passeerden.
De Camino Francés doorklieft de streek Rioja. zowat op één derde van de tocht. Voor iedere dilettante wijnproever is dit het Walhallah van de Spaanse wijn. Doordrongen van de Tempranillodruif krijg je een rijke, vaak logge wijn met een roller coaster aan smaken. Wanneer hij over je huig rolt krijg je bijna orgastische ervaringen. Ik heb me altijd afgezet tegen de navelstaarders die hun klauwen krampachtig vasthaken in de Franse clichés. Maar clichés zijn niet voor niets clichés. Met zo één glas kon je me urenlang zoet houden, vroeger. Walsen met het robijnrode vocht. Sipjes, nipjes, slokjes. Maar wanneer je slachtoffer bent van promilles en niet van de geneugtes van sandelhout, braambes of jasmijn kan je enkel nog alcoholgehaltes onderscheiden, letterlijk.
Maandagmorgen. Ik open de brievenbus. Ik wacht al een aantal dagen op de lidkaarten van het genootschap. Dan zal ik officieel horen bij het clubje van de pelgrims. Maar pelgrims schrijden niet voort op blitse baskets van het merk "Vans" of plompe boots. Degelijke stappers dringen zich op, onvermijdelijk. Eelt, schimmels en eksterogen zullen zich anders profileren op mijn voeten. Ik voel het nu al, af en toe..... Hoewel we nog geen kilometervreter achter de kiezen hebben.
vinsantiago
