Zal ik nu al betalen, vroeg ik, stel dat ik nooit levend uit deze stoel raak? Dan heb jij tenminste je centen gehad. Nervositeit en angsten verdonkeremanen met een goede grol is altijd een leuke lapsus. Het was al héél lang een krioelend verlangen.Waarom weet ik zo net niet. Die verdomde drang om mij uit te drukken via allerhande kanalen, behalve in een goede dialoog, is er altijd al wel geweest. Ik bekladde mijn slaapkamermuren met onbestemde droedels. Een prikbord moest altijd mijn signatuur dragen. Het leek wel alsof ik absoluut iets wou achterlaten, hier. Ik krabbelde en kraste zonder verpinken. Nietsontziend. En ook nog eens op alles. Op de All Stars van de onbereikbare schoonheidskoningin, op de brooddoos van mijn veel te dikke klasgenoot, op het muurtje van de parochiezaal en de muren van mijn slaapkamer. Trots was ik er zelden op, niets is ooit perfect. Gaandeweg ben ik er mij in gaan bekwamen en af en toe complimenteert een onverlaat er mij wel eens mee.
Zorgvuldig had ik een grafische uitspatting gekozen (eentje van Thom Yorke), ik vond het nogal pretentieus om zelf iets te ontwerpen en dat dan in mijn huid te laten beitelen. Ik had er wél wat aan toegevoegd met behulp van een laptop, want ik leefde in de veronderstelling dat die artistieke nitwits ook al in het digitale tijdperk leefden hoewel ze kwistig met naald en inkt de huid van allerlei klootjesvolk verfraaiden. Het had destijds al niets marginaal meer, in de verschillende roddelbladen pochten de celebs met hun triviale tribals en clichématige oosterse symbolen.
Ik was al verschillende weken nuchter. En dat moest zijn beslag kennen. Zoals al die onbekende soldaten overal, in steen gekapt of in brons gegoten, hun plaats bijeen sneuvelen op pleinen en straathoeken. Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik nooit meer in de vergeetput van de drank zou belanden.
Ik had een pijnlijke plaats uitgekozen, de binnenkant van mijn linker bovenarm. Het mocht geen ijsbrekende opener worden bij elk aan te knopen gesprek. Het ontwerp had ik netjes afgedrukt in de juiste grootte om een week later effectief te laten branden. Een half uur nadat ik mij plompweg in de stoel had gesmeten, had ik mijn eigen onderhuidse gravure. Het heeft iets masochistisch voor zover er aangename pijnen bestaan.
Ik vierde van puur jolijt mijn nieuwste aanwinst met een glas witte wijn die een fles werd, een vat, een wijngaard, een streek, een druif,.... want hervallen doe je altijd neuriede de arts...
PS: de doffe oneliner die erbij hoort verdient een apart schrijfsel.
De grilligheid van een dame in de menopauze. Zo fluctueerde de olieprijs in die tijd, zowat half jaren '80. Geen enkele zelfingenomen cowboy in het verre Texas kon de gemoederen bedaren wanneer de sjieke sjeiks van de OPEC beslisten hun ontgonnen zwarte goedje in prijs te verhogen. Alternatieven werden druk gezocht, de cokes zaten ondertussen te diep. Op het puntje van de stoel wachtten de brave huisvaders af. Hun baan stond op de helling en het staken waren ze al lang beu. Zij die net uitgebraakt waren door de middelbare school, met een A2-diploma op zak, wilden gaan trouwen met hun lief en kindjes kopen. Maar dan moest er brood op de plank komen want fermettes bouwen zichzelf niet en zo'n bombastische bolide voor je deur was zeker geen overbodige luxe. Na een slordige sollicitatie of honderd had je nog steeds geen baan. De trouwpartij was al minutieus gepland want je schoonouders geloofden steevast in je kunnen, het was alleen een kwestie van tijd. Maar je kwam telkens thuis van een kale kermis na weer een mislukt gesprek, de das om je nek werd stilaan een strop.
Maar wanneer de nood het hoogst is.... Je moeder had al eens gepolst bij de vrouw van de schepen want ze lazen dezelfde boekskes bij de coiffeuse. De volgende dinsdagavond zat je wat beduimeld tegenover de schepen in Café Germinal. Met een stamel in je stem hengelde je naar een plaats bij de staat want dat was je ware... een goed pensioen, goede uren, goed loon. Wat wil een mens nog meer? Op de ijzerweg was het zo slecht niet, de Post en den RTT waren uitgesloten want je had geen kaas gegeten van papieren. Na een aantal verstuikingen van de kiezels en chronische jicht van de kille weersomstandigheden blok je je suf op het examen voor treinbestuurder. Je slaagt. De onregelmatige uren zorgen ervoor dat de vrouw die zo verknocht aan je leek de hele buurt beter lijkt te kennen dan je dacht, vooral de mannelijke helft dan. 2 kinderen en een echtscheiding later zoek je naar een nieuwe uitdaging. In een flauwe bocht van je midlife crisis stuur je je locomotief de verdoemenis in vlakbij een product van je preutse opvoeding doorspekt van schuld en angsten. Balans: 80 doden en 178 gewonden.
Een zure oprisping met zinderende naweeën, een vluchtige tongrol uitgedeeld of ontvangen als geschenk voor een geile blik, een toffe boutade of een wulpse gril van een heerlijke heup. Meestal duurt ze niet langer dan een bas of vijf op de vloer van een danskeet of is het een iets té intens afscheid in een welriekend achterafsteegje. Dat is de "natte zatte zoen". Ze verschijnt in drie verschillende vormen:
In de gegeven vorm....
In de gekregen vorm...
In de simultane vorm...
Vervelendst zijn ze wanneer ze het begin zijn van een dwaze éénzijdige verliefdheid die geheid op een sisser afloopt. Het leukst zonder gevolg voor beide partijen en dan worden ze een collector's item, een trofee. Ze worden bewaard in een nog onontgonnen drijvend orgaan ergens onder een zwevende rib en wanneer het past kunnen ze worden opgediept. Wanneer de twee kussers elkaar dan achteraf tegen het lijf lopen voelen ze allebei eventjes het ongewild mystiek concordaat dat enkel door hen wordt gedeeld.
Onlangs bleek het orgaan te falen. Zij had de zoen verbannen, ik niet. Een beetje verbouwereerd was ik erdoor.
Maar het overkomt mij ook. Het omgekeerde. Na een hele hoop poespas viel mij de tongrol pas te binnen. Bij een andere verovering dan. Het zijn dat soort overpeinzingen dat je weleens doet zwijmelen, tijdens een wandeling op een stukje weg van Pontius naar Pilatus wanneer het onontdekte orgaan achter de zwevende rib zich pardoes roert en een plezante kriebel of een onaangename steek veroorzaakt....
Of zo stel ik het me toch voor... een beetje dwaas en puberaal misschien...
PS: AFBEELDING: U had waarschijnlijk dat afzichtelijk gedrocht van Klimt verwacht. mispoes, Lichtenstein möchte es sein, of zoiets.
vinsantiago
